Ο Κωστίκας, ο Γιορίκας κ ο Μαγικός Καθρέφτης

Όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο, η αγαπημένη μου παιδική εκπομπή προφανώς σε κρατικό κανάλι ήταν το Α-ΜΠΕ-ΜΠΑ-ΜΠΛΟΜ (το οποίο αντίθετα με το τι θυμάται ο πολύς κόσμος εκείνη τη χρονιά το παρουσίαζε κάποια γυναίκα, όχι ο Ζούγας ο οποίος ανέλαβε την εκπομπή από την επόμενη χρονιά). Το αγαπημένο μου σκέλος από εκείνη την εκπομπή ήταν ο μαγικός καθρέφτης.

Δεν ξέρω αν το θυμάστε αλλά η παρουσιάστρια έπαιρνε έναν καθρέφτη, έβαζαν από την εκπομπή ένα χαζό-εφε τύπου κυματάκια κ αυτή ισχυριζόταν ότι έβλεπε το παιδάκι-τηλεθεατή. Έλεγε πχ «βλέεεεεεπω, βλέεεεεπω το μικρό Γιορίκα, αααααα να κ μικρός Κωστίκας!!!!» κλπ κ χαίρονταν από το σπίτι τους ο Γιορίκας κ ο Κωστίκας. Επειδή όμως εμένα δε με λένε ούτε Γιορίκα, ούτε Κωστίκα, πόσο μάλλον Τοτό, δυστυχώς δε με έλεγε ποτέ κ σπαζόμανε.

Στηνόμανε μπροστά το γυαλί για να αυξήσω τις πιθανότητές μου να με δει καλύτερα και περίμενα υπομονετικά πλην όμως εναγωνίως να με ανακαλύψουνε κ μένανε από την εκπομπή να πάρω τα 2 δευτερόλεπτα διασημότητας που δικαιούμουν!!! Επι ματαίω όμως φίλες κ φίλοι του μπλογκ.

Να μη θίξω καν πότσες φορές είδε ο καθρέφτης όλους τους Κωστίκες κ τους Γιορίκες της Ελλάδας κ μένα την isobel τπτ. Ωστότσο δεν ήμανε κ κανάς τύπος που το βάζει κάτω, καταλαβαίνετε… Δεν έχανα ούτε μέρα τον δίχως άλλο γρουσούζικο μαγικό καθρέπτη κ περίμενα.

Ώσπου μια μέρα ο Τζατζίκης με δικαίωσε, σας λέω ποτέ δε με ξεχνά. Ήτανε καλοκαιράκι, προς το τέλος της τηλεοπτικής σεζόν και μπορώ να πω πως είχα σχεδόν παραιτηθεί. Έβλεπα φυσικά, αλλά πλέον δε στηνόμουν κ μπροστά στο γυαλί, απλά υπήρχα στο σαλόνι διατηρώντας άσβεστες τις ελπίδες μου. Έρχεται λοιπόν η κρίσιμη ώρα κ λέει η παρουσιάστρια «βλέεεεπω, βλέεεεπω τη μικρούλα isobel»!!!

Αντίδραση Νο 1: ΤΗΝ ΠΟΙΑΝ;
Δεν άκουσα!!!
Πως είπατε;
Ορίστε;
Συγγνώμη κύριος, ποιος είστε;
Αντίδραση Νο 2: Μ@#$κα αυτή με βλέπει όντως!!! [Ένα δάκρυ κύλησε κ ράγισε η ευαίσθητη παιδική καρδούλα μου από χαρά]

Το σκηνικό με το μαγικό καθρέφτη δεν επαναλήφθηκε ποτέ ξανά από τηλεοράσεως παρά τις επίμονες δεήσεις μου στον προστάτη άγιο Τζατζίκη κ παρά τις προσπάθειες προσέγγισής μου στην οθόνη του σαλονιού μας, μόνο μέσα δε μπήκα. Ωστότσο προχθές στο μετρό ένοιωσα το σκηνικό να επαναλαμβάνεται αν κ ελαφρώς παραλλαγμένο. Η παραλλαγή ήταν πως ο μαγικός καθρέφτης ήμανε ΕΓΩ!!!

Είμαι που λέτε στο μετρό. Το βαγόνι μας δεν έχει θέσεις για καθιστούς. Σε κάποιον από τους κεντρικούς σταθμούς μπουκάρει κόσμος. Όλοι προσπαθούν να βρουν μια θέση αλλά του κάκου. Εγώ προ πολλού έχω παραιτηθεί από αυτή την αναζήτηση. Έχω πιάσει μια γωνιά και βολοδέρνω περιμένοντας να φτάσω στον προορισμό κ διασκεδάζω κοιτώντας πλαγίως τους wannabe-καθιστούς επιβάτες.

Το βλέμμα μου πέφτει σε έναν ταλαίπωρο πάππο. Φορά πουκαμισάκι κοντομάνικο στο χρώμα του δέρματος και φαίνεται ταλαιπωρημένος ή καλύτερα μπαιλντισμένος από το λίβα. Ψάχνει να βρει εναγωνίως θέση να κάτσει. Του κάκου. Παραιτείται. Πιάνει ένα χερούλι κ κοντοστέκεται. Κάτι περίεργο έχει στον αέρα του ο πάππος.

Τον ξανακοιτάζω καλύτερα. Τα μάτια μου γουρλώνουν από την έκπληξη γιατί η φάτσα είναι τρομερά γνώριμη κ σε όλους εκεί μέσα κάτι θα έπρεπε να θυμίζει. Τον καρφώνω με την ελπίδα να πιάσω από το βλέμμα του ότι είναι πράγματι αυτός που νομίζω. Αντιδρά συγκαταβατικά.

[Ο διάλογος που ακολουθεί είναι 100% πραγματικός, όχι fictional, ωστότσο ποτέ δεν έλαβε χώρα στα λόγια. Κανείς από τους 2 μας δεν έσπασε τη σιωπή του στο βαγόνι, ούτε κατάλαβε τίποτα. Τι σημασία όμως μπορεί να έχει αυτό όταν συνομιλούν τα…βλέμματα.]

Βλέεεεεεπω, βλέεεεεπω το μικρό Σημίτη…Ο Σημίτης είσαι έτσι δεν είναι;
Ναι, εγώ είμαι αλλά μην το κάνουμε θέμα τώρα.
Μα πώς; Αφού είμαι ο μαγικός καθρέφτης σου… και αυτή τη στιγμή σε βλέπω πεντακάθαρα, loud n’ clear που λένε…
Α έτσι; Κ εγώ που νόμιζα πως είσαι ο Έλλην Φορολογούμενος.
Κ αυτό την έχει μια βάση. Ψάχνεις για θέση έ; Τον π@#$%, xexo…
Mμμμμ
Αλήθεια πως νοιώθεις τώρα που σε έχω τότσο πολύ κλασμένον; Κ όπως βλέπεις δεν είμαι η μόνη τριγύρω…
Δεν αλλάζουμε θέμα καλύτερα;
Μα γιατί, αφού είναι τότσο ενδιαφέρον!!! Δε σου ρχεται να φωνάξεις: Ελληνίδες-Έλληνες ποιος θα δώσει τη θέση του στον πρώην Πρωθυπουργό της Χώρας, σε αυτόν που έκανε τόοοοοτσα+τότσα καλά για τη χώρα μας στην ΕΕ!!!
Δεν αλλάζουμε θέμα καλύτερα (έχει αρχίσει επιτέλους να αγριεύει, το βλέπω στο μάτι του);
ΟΚ, ό,τι πεις. Οι Φουσκωτοί σου που είναι σήμερα. Σε κλάσανε κ αυτοί;
Δε συζητάμε καλύτερα τίποτα για τη ΝΔ, για τη ΔΑΠ;
ΜΠΑ, βαριέ.-
Ε καλά, αν είναι έτσι κατεβαίνω, έφτασε η στάση μου.

Το bottom line της ημέρας είναι το εξής. Τσεκάρετε καλά τους γύρω σας όπου βρίσκεστε. Αν τυχόν (άμα λέμε τύχει) πετύχετε κανα τέτοιου τύπου σελιέμπριτι, για παίξτε κ σεις λιγάκι το μαγικό καθρέφτη και συνομιλήστε μαζί του με τα μάτια πάντα. Θα περάσετε ωραία σας λέω.

Αν πάλι σας τύχει το είδος του αντιπαθέστατου σελιέμπριτι που θέλει όλοι να τον προσέχουν, εσείς πάλι παίξτε το μαγικό καθρέφτη, όμως αυτή τη φορά θα βλέπετε μόνο τους Κωστίκες και τους Γιορίκες του Σύμπαντος. Νομίζω πως αυτή είναι η πληρωμένη τους απάντηση στις εκκλήσεις για επιβεβαίωση της ανασφάλειας.

Υ.Γ. Νομίζω πως ο Κινέζος σαν να τις αποχρωμάτισε λιγάκι τις ελιές. Δε μου φαίνονταν κ πολύ έντονες…

Κόβοντας τις κακές συνήθειες (Σιγά τ' αβγά)

Έχετε επισημάνει ποιες είναι οι πιο κακές σας συνήθειες στο σύνολό τους; Καλά τώρα θα μου πείτε "δύσκολα μας βάζεις", OK λοιπόν κ εγώ κάνω λίγο πίσω κ λέω έχετε επισημάνει μήπως το 70% των κακών σας συνηθειών;

Προσωπικά αξιολογώ πως είμαι πολύ πίσω σε αυτή τη διαδικασία. Όχι μόνο δεν τις έχω επισημάνει αλλά έχω βαθειά ριζωμένη κ την πεποίθηση πως αν κάποιος με έπαιρνε από το χεράκι κ μου έδειχνε τα χάλια μου μπροστά από έναν μαγικό καθέφτη, θα με κυρίευε ο εγωισμός μου και θα απαρνιόμουν το είδωλό πεισματικά εφ'όρου ζωής αν ήθελα (φυσικά θα είχα χειροδικήσει πρώτα physically ή ακόμα χειρότερα verbally πάνω στον άνθρωπο που θα μου έκανε αυτήν την αποκάλυψη).

Προφανώς δε μιλώ για τις κακές συνήθειες που εύκολα αποδεχόμαστε για την πάρτη μας, αν κ δεν τις κόβουμε ούτε κ αυτές, όπως το φαι, ο καφές, το ποτό, το τσιγάρο, το τσιγάρο κλπ. Αυτές τις καταπολεμούμε μέσα μας κάθε Κυριακή βράδυ μέχρι Δευτέρα πρωί στον ύπνο μας, μιλάμε για πάλη μεταξύ γιγάντων τώρα!!! Προσέξτε όμως, υπάρχει μια λεπτομέρεια πολύ σημαντική για τη διεξαγωγή του δίκαιου αγώνα μας:
η Δευτέρα πρέπει να παραμένει αδιευκρίνιστη!!!
Μπορεί να είναι Καθαρή, Μεγάλη, του Αγίου Πνεύματος, του Τζατζίκη (είπα να του αφιερώσω μια Δευτέρα κ εγώ)...

Αφήνω κατά μέρος αυτές τις ποταπές μα μικρές κακές συνήθειες κ περνώ στις πραγματικά σημαντικές. Πόσο δίκαιοι και γενναιόδωροι είμαστε με τον δίπλα μας; Πόσο εύκολα τα παίρνουμε κ πότε ξυπνά ο κακός totally kewl εαυτός μας; Όταν αυτός ξυπνήσει ξαναπέφτει ποτέ για ύπνο και πόσο δύσκολα; Μήπως αυτός μας ο εαυτός είναι μονίμως ξύπνιος τελευταία και μάλιστα έχει κ αυπνίες; [Ψελλύζω γω τώρα κάτι δικά μου μη μ'ακούτε...]

Άσε που ο άνθρωπος έχει κ τεράστιες δυνάμεις άμυνας. Δεν έχει να κάνει καθόλου με το IQ του. Το χω δει κ σε ανθρώπους που θεωρώ χαζούς και σε έξυπνους. Άλλωστε ο χαζός ή ο έξυπνος είναι όψεις του ίδιου νομίσματος κατά τη γνώμη μου. Μιλάει η εκπαιδευτική μου εμπειρία τώρα. Έχω δει ακόμα κ τους πιο απάλευτους των μαθητών μου (κ πιστέψτε με έχω σοβαρότατη συλλογή από δαύτους στο ενεργητικό μου) να σε αφήνουν μα@#$% με κάτι άσχετο που γνωρίζουν ή που μπορούν να κάνουν!


Να σας πω ένα παράδειγμα καθαρά προσωπικό. όταν ακούω μια δοκιμαστική ηχογράφησή μου με τη μπάντα (η οποία συνήθως για το δικό μου αφτί τουλάχιστον έχει σοβαρότατες αδυναμίες) η αυτόκριτική μου περνά όλα τα στάδια. Καταρχήν τα 2 ακραία.

Την καταρράκωση που όλα τα βρίσκω χάλια κ θέλω ν' αλλάξω χόμπι και να το ρίξω σε κανά birdwatching εκεί πάνω στο Λα Κορούνια το Άνω που ζω, μιας που είναι γνωστός κυνηγότοπος. Που προτιμώ να ξεκουφαθώ από το να συνεχίσω να τ' ακούω έτσι. Που με τα βιας δε σπάω το cd-όφωνο σε πολλές χιλιάδες διακριτά κομμάτια ή τουλάστιχον το επίμαχο cd (που είναι η πηγή του κακού).

Επόμενο ακραίο στάδιο η εξιδανίκευση του ακούσματος. Όλα καλά βρε αδελφέ, όχου πια!!! Ε καλά τωρα δεν είμαι κ καμιά επαγγελματίας, καμιά βιρτουόζος του είδους με χρυσό λαρύγγι. Άαααααασε πια οι δικαιολογίες που μπορεί να εφεύρει το μυαλό για να ξεγλιστρίσει από τις ενοχές και τις ευθύνες. Έφταιξε ο ήχος, τα μηχανήματα, κάποιος από τους έγχορδους σαν να ταν κ λίγο ξεκούρδιστος, σαν να μανε κ λίγο κρυωμένη με συνάχι κ να με πονούσε κ η αριστερή μου αμυγδαλή. Το παζλ αυτής της μα@#κιας δεν έχει τελειωμό αν ξεκινήσει.

Βέβαια τα χω ξανα-ματαπει αυτά στο καρότο-μαστίγιο. Οι άνθρωποι έχουν την τεράστια δύναμη να αυτο-μαστιγώνονται ή να βαυκαλίζονται όποτε αυτοί θέλουν κ όπου αυτοί επιλέξουν. End of story.

Κλείνω αυτό το session ψυχανάλυσης με άλλη μια προσφορά παραληρηματικής ουσίας του ημερολογίου μας στους αναγνώστες του (έτσι για να ξαναπάρω λίγο πάνω μου).
Έχετε ποτέ αναλογιστεί πότσο κακή συνήθεια είναι το click;
Τι να κλά@#$ ο καφές κ το ποτό μπροστά του!!! Άλλο πράμα σου λέω, φτου κακα!!!
Πλάκα κάνω φυσικά, ωστότσο κάποιος άλλος καλός κύριος έκατσε κ προβληματίστηκε πιο σοβαρά επί του θέματος κ ιδού τα αποτελέσματα!!!

Επισκεφθείτε το site αυτό που συνδέεται με τα αποτελέσματα της διπλωματικής του εργασίας. Επέλεξε το ιταλικό Domain (.it) για αμιγώς σατανικούς λόγους. Περιηγηθείτε στο υπέροχο αυτό πείραμα χωρίς να κλικάρετε. Ου κλικ-άρεις. Δοκιμάστε σε full extra απόλαυση -με πλήρη συναίσθηση οπόταν δε θα πιάνει η αμαρτία σας- τον απαγορευμένο καρπό του αριστερού ή του δεξιού κλικ μονού ή κ διπλού -ο καθένας όπως τη βρίσκει- κ υποστείτε τις συνέπειες των πράξεών τας.

Μην κιοτεύσετε, δε θα σας καεί κ το μηχάνημα (Donna Martin graduate), ούτε θα κολλήσετε τον έμπολα των γκουμπιούτερ. Στο όνομα του Τζατζίκη κ του Παπούτσου μην το παίξετε politically correct!!!

Μυρμήγκι Project (Mέρος 2ο – Ύμνος στη Μητρότητα)

Ξυπνάει ένα πρωί ο Α κ με την τσίμπλα στο μάτι κ πα να φτιάξει μια φράπα. Με το σείκερ στο χέρι ρίχνει μια ψώφαλτση ματιά στο κουτί να δει πώς την παλεύει η υψηλοτάτη και ΤΙ ΝΑ ΔΕΙ: Έγινε ΜΑΝΑ!!!

Να δείτε εδώ μια πρώτη άποψη της βασίλισσας με τα αβγά στα πόδια της. Δείτε τη κ λίγο σε zoom. Αφιερώστε ίσαμε 2 δευτερόλεπτα στην κοιλιά της βασίλισσας. Όπως καταλαβαίνετε έγινε μάνα κ θα μείνει. Όσο για μας, έχουμε πολλάααααααααα γεννητούρια να δούμε ακόμα!!!



Βρε πως έχεις στρογγυλέψει!!!

Η βασίλισσα πρόσεχε τα μικρά αβγουλάκια της τοποθετώντας τα προσεκτικά στον πάτο του δοχείου. Κατά καιρούς τα έπαιρνε στα ποδαράκια της και σαν να τα ταίζε η ίδια με το ζελέ του κουτιού γιατί ακόμα δεν ήταν σε θέση να φάνε από μόνα τους.

Το γεννάω αβγά mode συνεχίστηκε σταδιακά. Νέες γενιές αβγών εμπλούτισαν τον πληθυσμό του δοχείου και η βασίλισσα περήφανη συνέχιζε να τα ταίζει και να τα προσέχει. Ο Α συγκινημένος για το πείραμά του που επιτέλους άρχισε να αποδίδει…αβγά παρατήρησε πως η βασίλισσα ταξινομούσε τα μικρά της με βάση το μέγεθός τους (την ημερομηνία γέννησης) και εκτελούσε μεταφοραί σε διαφορετικές μεριές στον πάτο του γνωστού πλέον δοχείου. Για του λόγου το αληθές υπάρχουν εδώ κ κάποια φωτογραφικά ντοκουμέντα.




Τα αγοράκια δεξιά τα κοριτσάκια αριστερά

εδώ εκτελούνται μεταφοραί




Καθώς οι μέρες περνούσαν και η βασίλισσα συνέχιζε να γεννά και να ταίζει τα μούλικά της, παρατήρησε ο Α πως οι προσπάθειές της απέδιδαν καταπληκτικά. Τα αβγά μεγάλωναν σε μέγεθος και για την ακρίβεια άρχισαν να εξελίσσονται σε προνύμφες!!! Πλέον δεν είχαν ολοστρόγγυλο σχήμα αβγού αλλά ήταν σα λευκά σκουλήκια με μακρουλό σχήμα και με ραβδώσεις.





Κ μια στυλιστική πινελιά. Τι παρατηρείτε στη φωτογραφία που ακολουθεί; Εεεεε; Τίποτα; Ε, αν είστε άνδρες δε πειράζει (δεν το αναμέναμε άλλωστε), αν είστε γυναίκες όμως ντροπή σας!!!


Η υψηλοτάτη έχει τρίχες ακόμα και στην πλάτη!!! Ιιιιιιιιου
Μα καλά χρυσή μου, δεν έχεις ακούσει για το green light;

Σα να άρχισε να μ’ αρέσει λίγο αυτό το παιχνιδάκι. Πείτε μου τώρα τι παρατηρείτε σε αυτή τη φώτο. Εεεε;



Τίποτα;



Ακόμα;

το μάαααατι σου, όταν το βλέπω κ ζαλίιιιιζουμαι

Bong!!!Τέλος χρόνου. Λυπάμαι πολύ, μια άλλη φορά ίσως.
Φίλες κ φίλοι bloggers, σε πρώτη παγκόσμια μετάδοση: Το ΜΑΤΙ της προνύμφης!!!

Ναι, η μαύρη κουκκίδα δεν είναι καθόλου τυχαία και ΔΕΝ είναι photoshop (ορκίζομαι στο τζατζίκη)
Να δείτε εδώ σε zoom το χαμόγελο της προνύμφης και παρατηρήστε προσεκτικά (υπάρχει κ άλλο μάτι πιο πίσω αλλά κοιτάζει προς την πίσω μεριά του δοχείου).


σαν με κοιτάαααααας, ηλιο-βασίλεμα στα μάτια σου, pho-ti-άαααααααα
καιγομαι μέσα στη δική σου τη ma-ti-αααααααααα

Κ ενώ ο χρόνος περνούσε κ η βασίλισσα συνέχιζε στο ίδιο βιολί, προχωρούσε αργά αλλά σταθερά η εκκόλαψη!!!
Οι προνύμφες μεγάλωναν σε μέγεθος και το κορμάκι τους αποκτούσε ολοένα μεγαλύτερες λεπτομέρειες. Οι τελευταίες φώτο που μου έδωσε ο Α αποκαλύπτουν του λόγου το αληθές. Να δείτε εδώ τις προνύμφες που ξεκινούν να αποκτούν χρώματα, είναι πλέον ΕΜΒΡΥΑ!!!




Πείτε μου τώρα, παρατηρήσατε τίποτα το περίεργο εδώ;
Όχι; Μα καλά; Δε βλέπετε εκτός από το μαύρο baby-ant μια περίεργη σχεδόν εξωγήινη κιτρινωπή μορφή ζωής που δε φαίνεται κ τότσο καλά στο background; Να, δείτε τη σε μια ομορφότερη πόζα εδώ:
Είναι το μυρμήγκι alien-baby που μας χαιρετά (κ πάλι σας ορκίζομαι πως δεν έχω βάλει το σκ#$%χερό μου σε photoshop ή ότι άλλο, οι φώτο είναι ΓΝΗΣΙΟΤΑΤΕΣ).



(to be continued ελπίζω – plz A δώσε κ άλλες φώτο)

Μυρμήγκι Project (Mέρος 1ο)

Στα μέρη μου εκεί στο Ματσατσούτσετς αν εξαιρέσουμε τη σπιτονοικοκυρά, τους racing μαθητές και τους συναδέλφους, λιγοστές είναι οι επαφές μου με τον έξω κόσμο και για τον ίδιο λόγο λιγοστές είναι κ οι γνωριμίες μου με το ντόπιο στοιχείο. Ωστότσο, στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου συνέβη η εξαίρεση το αποτέλεσμα με δικαίωσε.

Γνωρίσαμε λοιπόν τον Α. ο οποίος από μικρός λέει είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τα θέμα «Ζώα». Αρχικά ήταν απλά περίεργος. Στην τρυφερή ηλικία των 5 συναντήσανε λέει με το μεγαλύτερο αδερφό του φίδι (ολοζώντανο) στο δρόμο κ ενώ ο μεγάλος έτρεχε να φύγει, ο μικρός έτρεχε προς την αντίθετη, για να ΔΕΙ. Στη συνέχεια τα χρησιμοποιούσε ως πειραματόζωα (κατά βάση τα βασάνιζε, ας αφήσουμε τα σάπια). Έκανε εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς, στομάχου κ δε συμμαζεύεται σε βατράχια, ορθοπεδικές εγχειρήσεις με μπαλντά σε τραυματισμένα θαλασσοπούλια κλπ. Επίσης σούταρε από πλαγιά χελώνες κόντρα σε μαντρότοιχο δοκιμάζοντας την αντοχή του καυκάλου τους.

Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται αξιοπερίεργα πρέπει να σας πω πως ο εν λόγω εξελίχθηκε σε προσωπικότητα που δεν δείχνει εμφανή σημεία ψυχοπάθειας. Όσον αφορά στα ζώα εξακολουθεί να τα αγαπά και να ενδιαφέρεται για αυτά με έναν τρόπο δικό του, λίγο διαφορετικό ίσως από αυτόν του μέσου αναγνώστη.

Την περίοδο αυτή μου αποκάλυψε πως του έκαναν δώρο από Αγγλία ένα διαφανές δοχείο με υγρό ζελέ, μέσα στο οποίο μπορούν να ζήσουνε με ασφάλεια έως 25 ζωντανά μυρμήγκια τα οποία σκάβουν ο ζελέ ανοίγοντας διαδρόμους από κ προς τη φωλιά τους κ παράλληλα τρέφονται με αυτό. Το συγκεκριμένο ζελέ δεν είναι δα κανά τυχαίο. Κατασκευάστηκε από επιστήμονες της NASA παρακαλώ, προκειμένου να διεξαχθούν πειράματα με μυρμήγκια στο φεγγάρι. Λίγο μόλις καιρό αργότερα, το μίγμα αποδείχτηκε πως είχε γκραν σουξέ με αποτέλεσμα να επιχειρηθεί και η εμπορική του αξιοποίηση! Αμ πώς!!!

Κ ποιος άραγε θα ήταν ο καταλληλότερος πελάτης για ένα τέτοιο προιόν; Ο Α σας πληροφορώ πως απέκτησε το δοχείο αλλά δε βιάστηκε. Πήρε το χρόνο του και το ΣΚΕΦΤΗΚΕ.

Δεν ήθελε απλά να βγει στο δρόμο να συναντήσει τα πρώτα τυχάρπαστα μυρμήγκια, να τα χώσει μέσα και να κάτσει να τα κοιτά σα χάνος. Η παρατήρηση έπρεπε να είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου. Ζητείται ΟΡΑΜΑ!!!

Οπότε το δοχείο σκονιζότανε, μέχρι που ο Α πέτυχε τυχαία* στον κήπο του μια μυρμηγκομάνα (μυρμήγκι βασίλισσα) να συνουσιάζεται με ένα τυχάρπαστο μυρμήγκι. Ο Α περίμενε υπομονετικά –έκανε κ το μπανιστήρι του- να σταματήσουνε τα όργανα κ στη συνέχεια άρπαξε τη βασίλισσα κ την έχωσε στο δοχείο.

Τις πρώτες μέρες λέει η βασίλισσα ήτανε κάπως ανήσυχη. Προσαρμοζότανε. Εσκαβε αργά αλλά σταθερά κάποια τούνελ, μετακινούνταν και έτρωγε. Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Οι μετακινήσεις σταδιακά μειώθηκαν, το ίδιο κ η ενεργητικότητά της. Η βασίλισσα αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα διαμερίσματά της στον πάτο του κουτιού κ άραξε σχετικά ανόρεκτη για κανά 2μηνο. Τίποτα δε συνέβαινε. Τίποτα δε συντάραζε την ησυχία της.

Ο Α άρχισε να ανησυχεί.
Πόσο ζούνε τα μυρμήγκια;
Μήπως πήγαινε για ψόφο η υψηλοτάτη;
Μήπως δεν της άρεσε το φαί;
Μήπως ήτανε πρόβλημα περιβάλλοντος;
Μήπως ο επιβήτορας έριξε άσφαιρα;
Άλλωστε ο μοναδικός προορισμός μιας μυρμηγκοβασίλισσας στο μάταιο τούτο κόσμο δεν είναι παρά να… ΓΕΝΝΑΕΙ!!!
Ο Α διστακτικά πήρε την απόφαση να της βρει παρέα. Βγήκε λοιπόν στον κήπο και συγκέντρωσε λέει πάλι τυχαία* καμιά 10αριά μυρμηγκάκια (τα αρσενικά είναι πολύ μικρότερα σε μέγεθος κ επίσης δεν έχουνε φτερά) που στο χρωματισμό έμοιαζαν με τη βασίλισσα κ τα έχωσε μέσα. Αυτή δεν έχασε χρόνο. Βγήκε από το καβούκι της στο διάδρομο και υπέδειξε στο δυνατό φύλο την πραγματική του θέση. Άρχισε να τους επιτίθεται. Αυτά σταδιακά υποχωρούσαν προς την έξοδο.

Στο τέλος του διαδρόμου προφανώς συνάντησαν αδιέξοδο γιατί ο Α είχε βάλει το βούλωμα του δοχείου. Εκεί τα άτυχα και ανίσχυρα μυρμήγκια ένα-προς-ένα διαμελίστηκαν!!! Μετά τους μυρμηγκικούς πολέμους, ο Α απομάκρυνε ότι απέμεινε από τις σoρούς με τσιμπιδάκι για να αποφευχθεί ο κίνδυνος μόλυνσης στο δοχείο –το έλεγαν κ οι οδηγίες- κ απογοητευμένος παρακολούθησε τη νικήτρια-βασίλισσα να ξανα-αποσύρεται στα ιδιαίτερα.

Απογοητεύτηκε σφόδρα με τα γεγονότα (έτσι παθαίνει η ανθρωπότητα μετά από ένα μεγάλο πόλεμο) και περίμενε πότε θα πεθάνει. Αυτή παρέμενε ακίνητη και σιωπηλή όπως πάντα. Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ…

(to be continued)

* τα τυχαία γεγονότα όσον αφορά τον Α και τα Ζώα είναι μια έκφανση της τυχαιότητας πολύ διαφορετική από ότι φαντάζεται ο μέσος φιλόζωος, κάτι σαν το γνωστό κουμπί στο Γυρίζοντας το Γαλαξία με Ωτοστοπ για όσους γνωρίζουν, για όσους πάλι όχι ευκαιρία να μάθουν!

Αναμνήσεις από το Φεστιβάλ της Ζάντας

Πριν από κάποιες μέρες πραγματοποιήθηκε στα μέρη μας εδώ στο Ματσατσούτσετς το event της χρονιάς: το Ράλλυ της Κύμης. Βέβαια οι μαθητές μου -που είναι όλοι racing τύποι- και πηγαίνουν εκεί από τα γενννοφάσκια τους με είχαν ενημερώσει σχετικά από την πρώτη κιόλας μέρα της γνωριμίας μας.

θεωρώ λοιπόν πρέπον κι εμείς εδώ στο παραλήρημα να σας ενημερώσουμε για τη λαμπρή αυτή πολιτιστική εκδήλωση που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει απόοοοοοο.... απόοοοοοοο.., ε καλά γυναίκα είμαι δεν ξέρω από τι άλλο, άντε το βρήκα από το ράλλυ acropolis (που κ αυτό στην Ελλάδα παίζει οπόταν δεν πιάνει η σύγκριση) xexo

Σας έχω λοιπόν ετοιμάσει μια εκλεκτή συλλογή από βίντεο και φωτογραφίες που καλύπτουν το event.

Το event ξεκίνησε με τα προεόρτιά του το προηγούμενο βράδυ του Σαββάτου καθώς κατέφθασαν οι Ούνοι. Τότσο ξεγυρισμένη καγκουρομάζωξη δεν έχω ματαδεί. Ενδεικτικά αναφέρω πως οι κάγκουρες γύρω από το Καραισκάκη ωχριούν μπροστά σε αυτά που αντικρύσαν τα ματάκια μας.

Καταρχήν μαζώχτηκαν όλοι στην παραλία της Κύμης κι έγιναν 1 με τον ντόπιο πληθυσμό. Αφού λοιπόν φάγαν κ ήπιαν όλοι αυτοί μαζί εκεί που ήταν παρκαρισμένοι ξεκινήσανε να πιάνουν κουβεντούλα σχετικά με μηχανολογικά, ζάντες και λοιπά ζιγκλεράκια, παλιότερες δόξες τους και ατυχήματα κλπ.

Στη συνέχεια άρχισε να μυρίζει ο τόπος λαστιχάκι -δεν ξέρω αν με εννοείτε... καθώς όλοι αυτοί σε γραμμικό σχηματισμό περνούσαν μπροστά από του Ριρή, το μπαρ της παραλίας με τη μεγαλύτερη λαομάζωξη (φανταστείτε τώρα φεστιβαλικά σκηνικά) μαρσάροντας και γενικά βρίζοντας και γελώντας.

Σας παραθέτω εδώ 2 φώτο από ζάντες που προσωπικά μου άρεσαν, με καθαρά αισθητικά κριτήρια, ντάξει;
πρώτα ζάντα by day και καπάκι ζάντα by night

Την επόμενη μέρα βάλαμε ξυπνητήρι και ξεκινήσαμε. Λαοθάλασσα πάλι αν κ πρωί, στην πλειοφηφία της ανδρικού γένους. Όλοι έπαιρναν καφεδάκι από τις καντίνες και στη συνέχεια, μπαστακώνονταν στις στροφές -όπου οι διοργανωτές είχαν πάρει τα ελάχιστα δυνατά προστατευτικά μέτρα και περίμεναν κάποιος να σκοτωθεί.

Σε πρώτη φάση οι οδηγοί έκαναν μια ανάβαση-παρέλαση, πηγαίνοντας ο ένας πίσω από τον άλλονε σχετικά αργά και αναγνωριστικά πλην όμως πανηγυρικά, δλδ με τσιγάρο, κινητό, ανοιχτή πόρτα με μουσική κλπ. Ορισμένοι ήταν σοβαροφανείς ανώ άλλοι έκαναν κανονικά κωλιές κλπ καραγκιοζιλίκια. Το πλήθος ήταν ακόμη ξεκούραστο κι αλάλαζε χαρούμενο.

Να δείτε εδώ ένα μέρος από το συγκεντρωμένο υλικό.


Οι κατηγορίες των συμμετοχών -πάντα μέσα από το πρίσμα του πανάσχετου- ήταν:
1. Οι απάλευτοι, με τα πιο κατεστραμμένα αυτοκίνητα, για να καταλάβετε με 2000 έουρος συνεργείο, ένα βαψιματάκι κ κάποια αυτοκόλλητα κ το δικό μου αμάξι (η θύελλα) έπαιζε γερά σε αυτή την κατηγορία, που προσωπικά ήταν η πιο αστεία σε επιδόσεις κ η αγαπημένη μου
2. Οι αθόρυβοι, δεν ξέρω τι αμάξια ήταν (τα αυτοκόλλητα με μπερδεύουν στην αναγνώριση), δεν ξέρω πώς τα φκιάνουνε, πάντως πηγαίνανε στο Mute αν και σχετικά αργά
3. Οι Μπόμποι, δηλαδή τα μικρά, στρόγγυλα αλλά φασαριόζικα τύπου Nissan Micra.
4-5-6. Φασαριόζικα σε διαφορετικές κατηγορίες ανάλογα με τα κυβικά (προσωπικά το καταλάβαινα από το μέγεθος του αυτοκινήτου, το σαματά που έκανε και τις αναπτυσσόμενες ταχύτητες)
7. Οι σελιέμπριτις, με τα σούπερ-ντούπερ κωλοφτιαγμένα αμάξια που πηγαίνανε πιο γρήγορα κ απ' τη σκια τους, καθώς είχαν πέσει όλοι οι χορηγοί πάνω τους.

Στη συνέχεια ξεκίνησε η πρώτη ανάβαση (συνολικά έγιναν 2). Εκεί τελειώσανε τα αστεία. Εμείς παρακολουθήσαμε την πρώτη ανάβαση στη στροφή Κ10 (το Κ βγαίνει από το κλειστή), μια δημοφιλέστατη στροφή -όπως θα δείτε από το πλήθος των παρευρισκομένων- σχετικά ψηλά, και πάνω σε ελιά με κομμένα κλαριά τύπου 4θέσιος καναπές. Για την ακρίβεια χλευάστηκα από τους παρατρεχάμενους πριν ανέβω γιατί πίστευαν (οι γελοίοι) πως δεν το είχα καθόλου, αλλά μετά τη θριαμβευτική μου άνοδο -τύπου τσιτάρα- και την υπόκλισή μου προς το κοινό, εισέπραξα τρελλό χειροκρότημα και τους ξεφτίλισα κανονικά!!!

Οι οδηγοί πηγαίνανε κομμάτια. Από μακριά άκουγες τα γκάζια τους και καταλάβαινες πότε πραγματικά πλησίαζαν. Σε άλλους έβγαινε ωραία σε άλλους πάλι sorry αλλά όχι. Προσωπικά μου αρέσανε οι πιο καραγκιόζηδες -είπατε κάτι;-, αυτοί που ζωγραφίζανε στο δρόμο κ ακόμα κι δεν τους έβγαινε γρήγορα η στροφή τη γλεντούσανε κ με το παραπάνω. Από την πρώτη κιόλας ανάβαση ξεχωρίσαμε τον αγαπημένο μας οδηγό, φυσικά από την 1η κατηγορία (τους Απάλευτους δλδ), τον ΦΩΤΙΑ, που προς έκπληξη όλων οδηγούσε κατα-πράσινο ελεκτρικ αμάξι, αν δεν απατώμαι Ford Escort.

Οι παρευρισκόμενοι γελούσαν και βρίζανε, ξεστομίζανε άπειρες καφρίλες και κατά βάση χρησιμοποιούσαν άγνωστη σε μένα ορολογία, τύπου "μωρή πισωκούνα, θα σου κολλήσει το μπουζί" κλπ χαριτωμένα. Επίσης κάποιοι πιο γύφτουλες θεατές, διέσχιζαν χύμα το δρόμο -τι να την κάνουν τη ζωή- εισπράττοντας το γιουχάισμα των υπολοίπων για να παν να ψωνίσουν σοφλάκια και μπίρες από την καντίνα "τα Γκάζια"...τι να πεις;

Για μια ακόμη φορά καταγγέλω την που#$$^ κ άτιμη κενονία κ τα ρημάδια τα λεφτά της. Οι σελιέμπριτι drivers που διέθεταν κλάσεις καλύτερα αμάξια από όλους τους υπόλοιπους συμμετέχοντες πηγαίνανε απείρως πιο σφαιράτοι. Σκατά στο λάκκο τους!!!

Να δείτε εδώ κάποια αποδεικτικά στοιχεία.Ο σελιέμπριτι οδηγός είναι προφανώς ο τελευταίος, ο οποίος αν δεν απατώμαι ονομάζεται Κίρκος ή κάπως έτσι τεσπά και βγήκε πρώτος!!!

[054 055 (celebrity) δεν έχω προλάβει να τα ανεβάσω ακόμα]



Δυστυχώς ο κόσμος κουράστηκε σχετικά νωρίς και μπορώ να πω με ασφάλεια πως αρκετοί θα έπαθαν κ ηλίαση μέσα στη ντάλα, με αποτέλεσμα να μην εισπράξουν αρκετοί οδηγοί το χειροκρότημα που τους άξιζε, ειδικά στη δεύτερη ανάβαση, καθώς το κοινό είχε ψοφήσει. Κρίμας!!! Τη δεύτερη ανάβαση την παρακολουθήσαμε από τη στροφή Κ12 (πιο ψηλά, πριν από τον τερματισμό) σε ύψωμα με ίσκιο γιατί κιοτέψαμε από το λίβα. Κάποιοι βγήκαν από το δρόμο και τους μαζέψανε σε προηγούμενες στροφές ενώ λέει χαμηλότερα έγιναν και κάτι ψιλο-τετ-α-κε να το πω; (Σχωρέστε με αν τα λέω λάθος)
Δείτε εδώ και μια πισωκούνα

ενώ 2 σατανικές λεπτομέρειες κινούν το ενδιαφέρον στην επόμενη φώτο
1)οι καπνοί είναι από τα σοφλάκια που ψήνει η καντίνα
2)οι racing θεατές στα δεξιά είναι μαθητές μου


Εδώ γυρίστε το κεφάλι clockwise 90 μοίρες κ απολαύστε τα βίντεο (βαριέμαι να τα περάσω από φιλτράκι).




Μετά την τελευταία ανάβαση ανεβήκαμε στην Κύμη όπου οι συγκεντρωμένοι οδηγοί ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν θριαμβευτική κατάβαση. Από δω πάρθηκαν τα τελευταία αποδεικτικά στοιχεία.

[072, to be uploaded]


Για πρώτη φορά τους κοίταξα κατάφατσα και με κάποιους έπαθα πλάκα. Ορισμένοι ήταν παππούδες, 40άρηδες ή και μεγαλύτεροι τρομερά χαρούμενοι μόνο και μόνο που συμμετείχαν. Άλλοι ήταν απλώς λεφτάδες με τρέντικες στολές και κωλοφτιαγμάνα αμάξια χωρίς όμως ιδιαίτερες επιδόσεις. Θέλω όμως να σταθούμε στον κύριο όγκο των συμμετεχόντων: Εξωτερικά σχεδόν τρομακτικοί. Φάτσα Γιοκαρίνης με μακριά λιγδωμένα μαλλιά στο πιο ηλιοκαμμένο και φυσικά στο πιο υπόκοσμος. Καπνίζαν αρημανίως άφιλτρα σα που$%^*() -που λεει κ ο Ψινάκης. Πρόφανώς τα άτομα δεν ήταν διόλου τυχαία. Αν εξαιρέσουμε τους φραγκάτους, όλοι οι υπόλοιποι επαγγέλονται λίγο ως πολύ μηχανικοί αυτοκινήτων ή κάτι παρεμφερές κ έχουν ξοδέψει χιλιάδες εργατοώρες, για να μην πω τα μισά τους εργατο-χρόνια σκαλίζοντας το ζιγκλεράκι.

Στην πλειοψηφία τους ήτανε μεγάλοι εραστές και ερωτίλοι τύποι (τουλάχιστον έτσι έδειχναν να νομίζουν) και συνοδεύονταν από την καγκουρογκόμενά τους, η οποία ήτανε τρελό σκυλί -αν κ μεταξύ μας αυτό μάλλον δεν ενοχλεί κανέναν άνδρα στον πλανήτη- με έντονο μακιγιάζ, φράπα, κινητό 3G με ringtone "beautiful" και τσιγάρο μόνιμα στο στόμα, είτε πλατινέ ξανθιά είτε με μαύρο μπλε μακρύ μαλλί, βαμμένο νύχι σε πρόστυχο χρώμα και ξεβαμμένο πόδι σε άλλη απόχρωση, φτηνιάρικα mules με τη μισή πατούσα να ξεχειλίζει, ντύσιμο επαγγελματία if you know what I mean με εξαιρετικά κακόγουστα touch τύπου ξεκωλιά-σορτσάκι παραλλαγή ή ξώβυζο μπλουζάκι με σύνθημα "ΤΟΟ EASY". Κ αν σας έχω ήδη ανάψει, που να τις ακούγατε να ανοίγουν και το στόμα τους να δείτε με αυτή τη σεξουαλική φωνή τις κοτσάνες που ξεστομίζονταν!!!

Ανεβαίνοντας στο χωριό για να φύγουμε γνωρίσαμε και τον ίδιο το ΦΩΤΙΑ ο οποίος ειλικρινά συγκινήθηκε που τονε θαυμάζαμε γιατί μάλλον οι υπόλοιποι τον είχανε κλασμένο!!! Έτσι γιατί ο racing ο τύπος είναι μια γνήσια ψυχή.

Εδώ κάπου το event ολοκληρώθηκε, οι racing τύποι έφαγαν τον άμπακο και αφού ρουμπώσανε, γίνανε για μια ακόμη φορά λιάρδα και στη συνέχεια αναχώρησαν για τα σπίτια τους, αφήνοντας επηρεασμένο -για μια ακόμη φορά- τον ντόπιο διόλου αμελητέο καγκουροπληθυσμό να ζει τα απομεινάρια μιας μέρας μαρσάροντας κ αυτός όπου σταθεί κ όπου βρεθεί. Έτσι λοιπόν, λίγο πολύ επέστρεψε και το Ματσατσούτσετς στη βαρετή καθημερινότητά του.

Κλείνω αυτό το post με μια φωτο της θέας έξω από το παράθυρο του δωματίου μου στο Λα Κορούνια (το Άνω). Όπως βλέπετε η φύση λειτουργεί ως καταπραυντικό τύπου ζεν για τη διαταραγμένη ψυχή ισορροπία του εκπαιδευτικού. Σας φιλώ...

Πώς πέρασα εγώ στο eject

Τα αδικοχαμένα (;) σαράντα επτά (47) ευρώ

Το Σάββατο το μεσημέρι, όταν πήρα τα εισιτήρια από την ticket house και το πρόγραμμα του eject (με αυτή τη σειρά), λίγο έλειψε να αρχίσω να τα κλαίω επιτόπου τα λεφτά μου. Οι vitalic και η miss kittin, αυτοί δηλαδή που με ενδιέφεραν περισσότερο, έπαιζαν 02:30 και 04:30 αντίστοιχα. Κρίνοντας από την τελευταία συναυλιακή μου εμπειρία (όχι ότι περίμενα ξανά τέτοια ταλαιπωρία) δεν εμπιστευόμουν τον εαυτό μου για τέτοια ξενύχτια.
Τελικά τα ευρώ δεν κλάφτηκαν για τους εξής δυο λόγους (ωδή στη φιλία):

1. Είχαμε φίλους στο μπαρ και ήπιαμε πολύ και δωρεάν, χωρίς αναμονή στις τεράστιες ουρές
2. Είχαμε φίλους νούμερα που μέθυσαν και έκανα χίλια δυο καραγκιοζιλίκια

Φτάνοντας στο χώρο του φεστιβάλ – ούτε ένα πανό στην Ποσειδώνος για να σου δείξει που στρίβεις, αλλά το βρήκαμε με την πρώτη ευτυχώς – εντύπωση προκάλεσε η οργάνωση στο πάρκινγκ όπου τύποι σου έδειχναν που να αφήσεις το όχημα σου για να αποφευχθεί το γνωστό μπάχαλο. Ανησυχία όμως προκάλεσε το μέγεθος του πάρκινγκ, μιας και θεωρήθηκε εντελώς αδύνατο να εντοπιστεί το αυτοκίνητο κατά την έξοδο. Δίπλα μας πάρκαρε μια τζιπούκλα (τα έχω αλλά κατά βάθος είμαι ροκ) την οποία βάλαμε σημάδι – και καλά.
Στην είσοδο σου φορούσαν ένα τρέντικο φούξια βραχιολάκι – τα αγόρια τσίνισαν αλλά εμένα φυσικά μου άρεσε – και όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς πήραν και διαφημιστικό μπλουζάκι του φεστιβάλ. Με την είσοδο πήραμε και το πρώτο camel πακέτο - νομίζω ότι όλοι έχουν σταματήσει να τα καπνίζουν εδώ και χρόνια και η καμήλα ελπίζει να κάνει το comeback στα φεστιβάλ, αλλά μάλλον η δόξα κρατάει μέχρι την άλλη μέρα που θα καπνίσεις και το τελευταίο demostrancion τσιγάρο.
Ο χώρος μου άρεσε, η σκηνή ήταν μεγάλη και διπλή, δεξιά έπαιζαν ήδη οι film και αριστερά ήταν από νωρίς στημένα τα μηχανήματα των new order – άμα είσαι ντίβα και headliner δε μπορείς να μοιράζεσαι την ίδια σκηνή με άλλους. Και ο εσωτερικός χώρος ήταν ωραίος, μεγάλος και κυρίως ψηλοτάβανος, για να περιορίζονται τα φαινόμενα ασφυξίας.
Οι film τελείωσαν πριν τους πάρω χαμπάρι και βγήκαν οι Radio 4, οι οποίοι δε μου είχαν κάνει ποτέ εντύπωση, αλλά έπαιζαν πολύ κεφάτα. Το κλού ήταν ο τύπος – Θεός στα τύμπανα – κάτι ανάμεσα σε mr. Bean και Άντι Σέρκις – ο οποίος έκανε κορυφαία χορευτικά επιπέδου Τσάντλερ. Κάπου εκεί ήρθε η ώρα.

Η ουρολοίμωξη άργησε μια μέρα

Και ακόμα δεν έχει έρθει οπότε μάλλον τη γλίτωσα, αν και πολύ το φοβήθηκα. Δε θέλω να γίνω κακιά, οι τουαλέτες ήταν πάρα πολλές, υπήρχε χαρτί (νωρίς τουλάχιστον) και σήμανση αντρικές γυναικείες. Όπως καταλαβαίνετε το τελευταίο δεν τηρήθηκε. Το άλλο κακό ήταν ότι σχεδόν κανείς (από τους άντρες βέβαια) δεν κλείδωνε την πόρτα του, με αποτέλεσμα να τα βλέπεις όλα πράσινα και να ανοίγεις μια πόρτα και να βλέπεις κάποιον να κατουράει. Λέτε να είδα κάποιον από εσάς; Όποτε δεν τολμούσες μετά να μπουκάρεις σε διαθέσιμη τουαλέτα αν δεν έβλεπες πρώτα κάποιον να βγαίνει – κάτι που συνεπάγεται αρκετή αναμονή. Η κατάσταση μέσα στην τουαλέτα δε, τραγωδία. Λίγο παραπάνω να είχα φάει το μεσημέρι δε θα χωρούσα.

Κατά τη διάρκεια των Radio 4 έπεσε ανελέητο peoplespotting – τώρα συνειδητοποιώ ότι για μια ακόμη φορά ήμουν η μόνη γυναίκα στην παρέα. Αν και αυτή τη φορά τα παρατράγουδα ήταν τόσο εξόφθαλμα που τα σχολίαζαν πρώτοι οι άντρες και μου έριχναν σκουντιές μήπως και χάσω κανένα στιγμιότυπο. Κάπου εδώ πρέπει να δώσω και μια μίνι-λίστα της ανθρώπινης κατηγορίας «Συναυλιακή – και κυρίως Φεστιβαλική - Γκόμενα» - οι περιπτώσεις τόσες που θα πρέπει να συντάξω μέγκα-ποστ.

1. Η χοντρή

Χωρίς καμία ρατσιστική διάθεση (δεν είναι του τύπου μου, καταλαβαίνετε) νομίζω ότι στα φεστιβάλ βλέπω πάντα πολλές χοντρές γκόμενες, και μάλιστα της υποκατηγορίας «Ακομπλεξάριστη Χοντρή Γκόμενα». Τετράπαχες, επιπέδου Βογιαντζάκη πριν τη δίαιτα (που θα ξαναπαχύνει κι αυτή, όλοι θα ξαναπαχύνουν, και η Ντόρα και ο Λοβέρδος και όλοι) αλλά με κολάν, φουστάκια, φουστανάκια (και όχι με ρούχα που διαφημίζει η Τζούλι Μασίνο και η Νταίζη από το The Wall, όπως θα έπρεπε), χρωματιστά μαλλιά, πίρσινγκ και χαϊμαλιά για να τονίζουν τον ούτως ή άλλως πλουραλιστικό τύπο τους. Λίγο τρομακτικές, υπάρχει μόνο μια σε κάθε παρέα, πιθανότατα γιατί δε χωράει δεύτερη. Πραγματικά στα φεστιβάλ βλέπω περισσότερες χοντρές γκόμενες από οπουδήποτε αλλού – συναυλίες ή μπαρ. Ίσως επειδή γίνονται σε ανοιχτό χώρο και έχουν μια άνεση – στο pop δε θα χωρούσαν. Αναρωτιέμαι αν πήγαν τουαλέτα.

2. Η τρέντι Λίτσα

Είναι σαν τη χοντρή αλλά στο αδύνατο. Φαίνεται ότι έχει περάσει ώρες στον καθρέφτη για να συνδυάσει την πληθώρα αξεσουάρ που φέρει και να φτιάξει την επιμελώς αναμαλλιασμένη καούκα («αυτά τα κοριτσάκια τα τσαντισμένα» που λέει και η χοντρή στον Πρωινό Καφέ – κυκλοφορούν και σε έκδοση Κολωνακίου με τσάντα Longchamp και μοκασίνι Tod’s). Μη σας ξεγελούν τα ξεχειλωμένα παντελόνια πιτζάμας, μπορεί να δείχνουν αγορασμένα από την Αμερικάνικη Αγορά αλλά είναι τουλάχιστον LAK.. Κατά πάσα πιθανότητα είναι φοιτήτριες αρχιτεκτονικής. Πάντα κυκλοφορούν σε παρέες των 3-5 και είναι προφανές ότι δε δίνουν δεκάρα για τη μουσική – ίσως και να μη γνωρίζουν ποιοι παίζουν. Σκοπός τους είναι να χτυπήσουν αντίστοιχα τρέντι γκομενάκια και να επιδειχτούν στις υπόλοιπες τρέντι Λίστες – όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

3. Η άσχετη

Φοιτήτρια Νομικής ή Αγγλικής Φιλολογίας ή Παιδαγωγικό ή έχει τελειώσει κάτι από αυτά. Δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική. Τα γενέθλια της τα έκανε στο Βέρτη με τις φίλες της, αλλά δεν θα την έλεγες σκυλού. Εν τω μεταξύ τα έφτιαξε με έναν τύπο ο οποίος ακούει κάτι περίεργα και τη σέρνει σε «ροκ» συναυλίες. Φοράει τζιν γυναικείο ψηλοκάβαλο, μοκασίνι (ή αθλητικό τύπου ked’s γιατί της είπε να ντυθεί χαλαρά) και μπλουζάκι marks n’ spencers, κρατάει τσαντάκι tous που πήρε με το δώρο του Πάσχα και άλλες αιματηρές οικονομίες. Δεν κολλάει με το χώρο και το ξέρει πολύ καλά, αισθάνεται έξω από τα νερά της και το δείχνει, παρατηρεί με δέος τα φρικιά που την περιβάλουν, αλλά δε βγάζει τσιμουδιά γιατί έκανε 6 χρόνια να βρει γκόμενο και αν είναι ροκ, δεν την πειράζει.

Μετά τους Radio 4 επικράτησε μια κόπωση, οπότε και αποφασίσαμε να αράξουμε στα γκαζόνια και να δούμε τους Hooverphonic από μακριά. Η τραγουδίστρια ήταν πολύ γιουροβιζιονική με αυτό το κόκκινο φόρεμα, ενώ ένας πολύ δυνατός και ενοχλητικός προβολέας τη φώτιζε φρομ δε μπακ για να διαφανίζει το φουστάνι και να γίνεται πιο αισθησιακό το θέαμα (;) – φαντάζομαι ότι ο κόσμος στις πρώτες σειρές θα είχε πέρα για πέρα τυφλαθεί. Καλοί αλλά κάπως πληκτικοί, έπαιξαν και κάτι από Portishead που μου άρεσε. Δίπλα από τα γκαζόνια που καθίσαμε ήταν η v.i.p. area της red bull, δηλαδή ένας περιφραγμένος χώρος με πλαστικά διαφημιστικά τραπεζάκια-μπαρ και όχι ιδιαίτερα καλή άποψη της σκηνής – μιλάμε για χλίδα, όχι αστεία.

Επικράτησε μια σχετική αναστάτωση για το που θα σταθούμε για να δούμε του New Order. Εγώ δεν ήθελα:

1. Να στριμωχτώ
2. Να ιδρώσω
3. Να ποδοπατηθώ
4. Να μυρίζω μασχαλίλες
5. Να ακουμπάω ιδρωτίλες

Ξεκίνησαν με το κομμάτι που κάποιος μου είχε πει ότι θα έπαιζαν στο κλείσιμο. Εμείς κάναμε συνεχείς μετακινήσεις για να πετύχουμε το συνδυασμό ανετίλα – ορατότητα. Ο ήχος ήταν κάπως χάλια. Οι New Order κάπως παππούδια, προσπαθούσα να φανταστώ πως θα έδειχναν οι Rolling Stones στη σκηνή – υπό κατεδάφιση μάλλον. Τελικά αποφασίσαμε να δούμε τη συναυλία από το μπαρ για να έχουμε εύκολη πρόσβαση και στο τσάμπα τζιν τόνικ. Δεν ήταν και άσχημα. Μπροστά μας χτυπιόταν τύπος-κόλαση, αλλά το έκανε με πολύ στυλ. Προσπάθησα ανεπιτυχώς να αντιγράψω την τσαχπίνικη κίνηση. Κάτι ανάμεσα σε Σερτάμπ και Αγγελάκα. Μέτρησα 13 τραγούδια και κάνα δυο στο ανκόρ. Αν πρόσεχα θα μου είχαν φανεί βαρετοί. Όχι κακοί, αλλά κάπως ξεπερασμένοι. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν ήμουν φαν, χωρίς να τους απορρίπτω, απλά δε μου έλεγαν κάτι ιδιαίτερο πέρα από μερικά ωραία κομμάτια. Για joy division δεν το συζητώ, yuk. (>κράξτε)

Μετά την αποχώρηση του γκρουπ και αρκετό κωλοβάρεμα στο μπαρ, αποφασίσαμε να πάμε και μέσα. Είχε πολύ κόσμο αλλά δεν ήταν και τόσο στριμωγμένα, οπότε και καβατζώσαμε χώρο κοντά στη σκηνή. Δεν ήμουν καθόλου κουρασμένη και είχα τρελή όρεξη για χορό – ανέλπιστο. Σχεδόν πίστεψα ότι θα έβλεπα vitalic. Οι άλλοι είχαν αρχίσει χορευτικά τύπου Λιθουανία – we are the winners – και άλλες επιληπτικές φιγούρες. Προκάλεσα για τρίτη φορά μέσα σε ένα βράδυ την τύχη μου και πήγα τουαλέτα. Με το που γύρισα ξαλαφρωμένη και έτοιμη για όλα, άρχισαν οι γκρίνιες από τους δυο μεθύστακες για επιστροφή στο σπίτι – κάποιος έπρεπε να οδηγήσει και το αυτοκίνητο του υπέρ-μεθύστακα και να τον πάει σπίτι του, αν και με λίγη πίεση πιστεύω πως μια χαρά θα κοιμόταν στο γκαζόν μέχρι το επόμενο μεσημέρι. Κατάφερα να το παρατείνω μέχρι τις 02:20 και να τους εκβιάσω για στάση στο Ciao-Συγγρού για ματσακόνιασμα μακαρονάδας. Έτσι φύγαμε λίγο πριν βγουν οι vitalic – αν τελικά βγήκαν στην ώρα τους.
Στο πάρκινγκ κάναμε ένα τεράστιο κύκλο μέχρι να βρούμε το αυτοκίνητο – το δικό μου που δεν έχει αυτόματο κλείδωμα για να το εντοπίζω από μακριά δεν θα το είχα βρει ποτέ. Ο τζιπούκλας την είχε κάνει – προφανώς για κάποιο μαγαζί της παραλιακής.
Στη Ποσειδώνος φάγαμε Την κίνηση και στο Ciao περιμέναμε καμία ώρα για παραγγελία – σερβίρισμα. Ο μεθύστακας Νο.1 κοιμήθηκε τουλάχιστον 3 φορές μέχρι να τον πάμε σπίτι του, ενώ ο Νο.2 που νόμιζε ότι και καλά ήταν πιο νηφάλιος, προσπαθούσε να δουλέψει τον Νο.1, με τραγικά αποτελέσματα. Αγάπη.
Ξύπνησα το πρωί 09:30 με τρελή δίψα και με ένα τούβλο στο στομάχι – ήταν τα μακαρόνια. Ήπια κόκα-κόλα – το απόλυτο φάρμακο για το hangover, τα σαρώνει όλα – και ξανακοιμήθηκα μέχρι τις 13:00. Ξύπνησα και σκέφτηκα ότι πέρασα καλά.

Το παραπάνω κείμενο είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος, για αυτό και μπαίνει σε ένα blog ιδιωτικής – και βεβαίως παραληρηματικής – χρήσης. Αν βέβαια είχα τις διασυνδέσεις μου, μπορεί να έμπαινε και σε κάποιο site και να αποτελούσε την επίσημη κριτική του έγκριτου site για το εν λόγω χάπενινγκ. Τότε – που θα με διάβαζε και πολύς κόσμος και θα άξιζε τον κόπο – θα μπορούσα να γράψω και ότι πήγα πέρσι στη Βαρκελώνη και πέρασα γαμώ. Θα το ανέφερα κάνα δυο φορές για να εμπεδωθεί. Βέβαια θα το είχα γράψει και πέρσι σε κάποιο περιοδικό, αλλά επειδή πέρασε ένας χρόνος και μπορεί κάποιοι να το λησμόνησαν ή να μην το είχαν δει τότε, θα το ξαναέγραφα στην κριτική μου. Αυτά θα γίνονταν αν είχα διασυνδέσεις, οι οποίες τελικά είναι το παν.

Τη μέρα που καμμία δε θέλει να γεννήσει

Κάθε πράγμα στον καιρό του κ ο κολιός τον Αύγουστο. Ωστότσο, ο καιρός έχει τα γυρίσματά του. Άλλες μέρες μπορεί να θες (να γεννήσεις) κ άλλες όχι.
Σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει, έτσι πάει σήμερα κύριος.
Α-ΠΕΡ-ΓΟΥ-ΜΕ!!!
Κι αν το σώμα μας (κ το έμβρυό μας) έχουν τη δική τους αντίχριστη βούληση κ αυτήν ακόμα μπορούμε να την επηρεάσουμε! You know, προγραμματισμένος τοκετός!!! Τελικά το παν σε αυτή τη ζωή είναι να έχεις πρόγραμμα.

Σήμερα λοιπόν δε γεννάει ΚΑΝΕΙΣ.
Κοντολογίς ας το σκεφτούμε. Γιατί;
Επειδή η ημερομηνία από μόνη της είναι σημαδιακή;
Επειδή δε θέλουμε να καταγραφεί το νεοφώτιστο βρέφος μας στην ιστορία της ανθρωπότητας ως wannabe ή ως παραλίγο anti-christ;
Επειδή μήπως δε θέλουμε να καταγραφούμε ΕΜΕΙΣ στην ιστορία ως μάνα του εν λόγω διαβολικού βρέφους;

Ο Πολάνσκι πριν από μας για μας είπε κάποια πράγματα. Ειλικρινά, προσπάθησε να μας προειδοποιήσει. Ας το πάμε όμως το θέμα ένα βήμα παραπέρα. Τι θα συνέβαινε άραγε αν το μωρό της Rosemary έβγαινε για τα καλά από το αβγό του;
Μήπως θα το κορόιδευαν οι συμμαθητές του στο νηπιαγωγείο και το διαβολόπαιδο θα εκδικούνταν και θα τους έστελνε όλους στον οξ’ από δω;
Μήπως η φουκαρο-Rosemary πεπεισμένη πια για το χαρακτήρα και τις προθέσεις του ανθρώπου που έφερε στον κόσμο θα μεταλασσόταν σε μια τραγική μάνα, μια σύγχρονη Μήδεια που πρώτα θα το αφαλόκοβε στον ύπνο και στη συνέχεια συναισθανόμενη τις ευθύνες της και κυνηγημένη από τις Ερινύες θα μετακόμιζε σε κανά μοναστήρι μέχρι να σχωρεθούν τα πεθαμένα της (γιατί σιγά μη μας έκανε τη χάρη να αυτοκτονήσει)!

Ειλικρινά δεν ξέρω ποιο σκοπό εξυπηρετεί όλη αυτή η υστερία.
Μήπως είναι απλά ένα κόλπο των μαιευτηρίων και των γυναικολόγων να προγραμματίσουν λίγο τους τοκετούς και να βγουν έξω απόψε το βράδυ να τα σπάσουν; Μήπως ήρθε επιτέλους κ η δική τους ευκαιρία να κάνουν ένα ροκσταριλίκι;

Όμως πού να πάει κανείς μια τέτοια μέρα –γιατί ας μη γελιόμαστε βρε κουτά- μουσική σήμερα ΔΕΝ παίζουν τίποτα τυχαίοι, μόνο σατανιστές!!! Κ επί τη ευκαιρία να ποιοι θα είναι αυτοί σύμφωνα με το avopolis. Άμα, λέμε άμα, είστε κ εσείς γυναικολόγος και το ρίξετε έξω σήμερα, άντε καλή διασκέδαση, μπράβο κ συγχαρητήτρια για το κόλπο -μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια- και πιείτε κ κανά ποτάκι για μας.

Σας αφήνω τώρα, πα να κάνω καμιά βουτιά.

παίρνω ληγμένα

τα καλύτερα ξέχασα να σας πω...
πάω χτες να πληρώσω το νοίκι κ τι μου λεει η σπιτονοικοκυρά...ΑΚΟΥΣΟΝ
"Στις 24 του μήνα παντρεύω το γιο μου κ θα κλείσουμε κ τον κεντρικό δρόμο,άδειασέ μου για μια μέρα το σπίτι κ ξανάρχεσαι την επόμενη" tralarilalailao
κ όλα αυτά χωρίς ΚΑΝ τημαγική λέξη PLZ!!! tirotombaaaaa

[Εκκωφαντικό Κρεσέντο με τη γνωστή μουσική τρέλας από το Kill Bill]

Περιορίστηκα να της απαντήσω:
Σκέψου απλά το είδος της επαγγελματικής σχέσης που μας ενώνει...
άντε κ καλούς απογόνους

Πανελλήνιες Ώρα 0 (Μεδέν Ολογράφως)

παίδες τις τελευταίες μέρες επιτηρούμε τα πιτσιρίκια που δίνουν πανελλήνιες.
Αυτό μπορεί να σας φαίνεται μια ανευ λόγου εργασία ωστότσο οι εποχές έχουν αλλάξει. Θα σας τα πω αναλυτικά.

Πρώτη μέρα σκάσανε μύτη ελαφρώς κλασμένα από την τρομάρα. Εμφανώς ξενυχτισμένα (αν κ δίνανε μόλις νέα ελληνικά) κ κάποια ζαλίζονταν κιόλας. Κάποιοι εξίσου κλασμένοι γονείς με το event έκαναν stakeout (δλδ βαράγαν σκοπέτο) έξω απ'το σχολείο κ το μόνο που έβλεπες ήταν τα ντουμάνια απ' τα τσιγάρα μέσα στο αμάξι.

Η προσέγγιση του επιτηρητή στις πανελλήνιες είναι:
1.να συμπαρίσταται στην αγωνιζόμενη νεολαία κοιτώντας έξω από το παράθυρο (το idle mode της επιτήρησης),
2.να σηκώνει όμως ασπίδες (defensive mode) μόλις πάρει πρέφα ότι κάποιος μαλ##%εται
3.τέλος να σπαζοκλαμπανιάζει τρελά (spazoklamping mode) αν κάποιος μαλ#$%%^ χοντρά κάνοντας εξαιρετικά αυστηρή επιτήρηση πάνω από τον ενδιαφερόμενο που προσπαθεί να αντιγράψει,προσπαθώντας να τον παρεμποδίσει να βγάλει όξω το σκονάκι.
Αν παρ'όλα αυτά είναι εντελώς απάλευτος+θρασύς κ το βγάλει τότε περνάμε πια
4.στο karfi ή Ιούδας mode που μόνο τον κάνεις ξεφτίλα τον άλλονε στην τοπική κενονία και μετά έρχεται αυτός κ το σόι του κ σου σκάνε τα λάστιχα. Ευτυχώς που δε σε πάνε στον Ανδρέα...χεχο

Βέβαια δεν έχεις επιλογή επί του 4 γιατί αν το σκονάκι του π@π@ρούλη περάσει χαλαρά όλως τυχαίως η τοπική κενονία θα ενημερωθεί για το ποιον της επιτήρησης και οι μισοί θα σε προτιμούν κάθε φορά που γράφουν κ θα σου ανάβουν λαμπάδα 1.60 m δίπλα στου τζατζίκη κ του παπούτσου γιατί είναι καθώς πρέπει θρήσκοι αθρώποι, και αμέσως μετά όλοι ανεξαιρέτως θα σε βρίζουν...κατάλαβες;

Θα μου πείτε τώρα τι να το κάνει ο άλλος το σκονάκι στις πανελλήνιες κ θα ΚΑΓΧΑΣΩ...Πτωχοίμου αναγνώσται...
Μετά το πρώτο γραπτό ξεθαρέψανε κ πήρανε το κολάι παιδιά κ γονείς. Κανείς πια δε ζαλιζότανε,κανείς πια δε βάραγε σκοπέτο. Το γέλιο επανήλθε στο σκολείο μαζί με τις γνωστές συζητήσεις τύπου Eurovision,Euro-Vissi-on,Ψι(ψι)νάκης, Βέρα Λάμπρου,μουντιάλ κλπ φλέγοντα. Με το σκάγαν τα θέματα ξεκινάγαν ταυτόχρονα όλα τα πουλάκια μου να κατουριούνται.ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ

Τα θέματα αςμην το συζητήσω καλύτερα. Τους το φωνάζουν ξεκάθαρα.
Τράβα τουαλέτα κ αντέγραψε κ εσύ!!!!
ΜΠΟΡΕΙΣ!!!
ΜΕΓΑΛΕ ΑΚΟΜΑ;






Ε;




ΛΕΜΕ ΤΟ ΧΕΙΣ


Τις προάλλες να φανταστείτε στη Φυσική έβαλαν 33 από τις 80 μονάδες τύπου Α,Β,Γ κ ΣΩΣΤΟ/ΛΑΘΟΣ, με αποτέλεσμα τα εξωφθάλμως απάλευτα άτομα εκεί μέσα που είχαν τελειώσει με το απαύγασμα των γνώσεών τους εντός 10λέπτου (κ πολύ σας λέω τώρα) να μη σηκώνεται κανένα να φύγει ακόμα κ μετά την ώρα δυνατής αποχώρησης. Ήτανε επαγγελματίες τα άτομα λέμε. Σου λέει: "που θα πάει θα τη βρω την άκρη μου,κάποιος θα μου τα δείξει". Όσο για τη διδακτέα ύλη ούτε λόγος στην ποσότητα: 150 σελίδες βαριά (μαζί με τις εικόνες) κ για να γίνω συγκεκριμένη πάτε σε ένα βιβλιοπωλείο κ δείτε κ μόνοι σας τι εστί τη σήμερον ημέραν να δίνεις Βιολογία Γενικής Παιδείας, Ιστορία κ ΑρχέςΟργάνωσης κ Διοίκησης Επιχειρήσεων. Στο δε τελευταίο μάθημα δε μπορώ να εννοήσω ποιος μαθητής με αξιώσεις κάνει φροντιστήριο. Έχει ξεφτιλιστεί παντελώς το ζήτημα παίδες...
Θα μου πείτε κ γιατί όχι, σάμπως θα βρουν πουθενά δουλειά μετά όλοι αυτοί; Γιατί να γαμ#$%& τότε;
Ε;











Κρίμα + ΑΔΙΚΟ...


Ααααααααααααααααααχ καίρό είχα να καταγγείλωκ ξεθύμανα.
Το χα ξεχάσει (την αίσθηση) ;-))))
Πα να κάνω μπάνιο τώρα..
Άντε γεια, τα λέγαμε

Μοδοσκοτώστρα vol. 1

Τώρα το καλοκαίρι τα fashion crimes που διαπράττονται αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Για να μη βγω στους δρόμους και αρχίσω και χαστουκίζω όλες τις κακοντυμένες και αντιαισθητικές («Ξεφτίλισες το γυναικείο φύλο κτλ») θα συντάξω μια λίστα με τα πιο ειδεχθή εγκλήματα και τις προτεινόμενες από εμένα ποινές. Ξεκινάω με τα δυο πρώτα εγκλήματα που έχουν να κάνουν με τον εσωτερικό κόσμο της δολοφόνισας φασιονίστας.

1. Τιράντες σουτιέν από σιλικόνη (και καλά διάφανες)

Καταλαβαίνω ότι μερικές φορές θές να βάλεις κάποιο καλοκαιρινό μπλουζάκι (στραπλες, με ανοιχτή πλάτη, λεπτές τιράντες κλπ) και δε σουτο επιτρέπει το σουτιέν που φαίνεται και τα λοιπά. Η λύση είναι:

1. να μη βάλεις σουτιέν
2. να βάλεις το σουτιέν κι ας φαίνεται, μερικές φορές ειναι και ωραίο
3. να μην το βάλεις ρε συ κοπελιά το μπλουζάκι αμα έχεις το βύζι χλαπάτσα ή το ανύπαρκτο

Ποτέ μα ποτέ δεν ενδείκνυται η χρήση σιλικονένιας (δήθεν αόρατης) τιράντας η οποία:

1. Πιέζει αντιαισθητικά το δέρμα στις περισσότερες με το σαγηνευτικό αποτέλεσμα «ξεχειλίζουν τα κρέατα»
2. Μετά από κάποιο καιρό χρήσης κιτρινίζει και φαίνεται βρώμικη και ακόμη πιο αποκρουστική
3. Ψιτ κοπελιά… Σε περίπτωση που σου είπαν ότι δε φαίνεται… ΦΑΙΝΕΤΑΙ!

Ποινή: Μαστίγωμα με βούρδουλα από τιράντες σιλικόνης


2. Στρίνγκ

Να εξηγηθώ: το στρινγκ το εγκρίνω στο βραζιλιάνικο κώλο, έστω και στον οποιοδήποτε διεθνή κώλο που πληρεί προδιαγραφές βραζιλιάνικου. Γενικά δεν είμαι φαν του είδους γιατί το θεωρώ άβολο και ανθυγιεινό. Τελευταία μου την έχουν βαρέσει όμως οι πατσόλες που κυκλοφορούν στο γυμναστήριο μου, οι περισσότερες από τις οποίες (50άρες, 60άρες…) φορούν στρινγκ (μαύρο μέσα από λευκό κολάν) και κάποιες από αυτές κυκλοφορούν μέσα στα αποδυτήρια φορώντας μόνο αυτό (τι τραβάω κάθε μεσημέρι, ήμαρτον) και καλά σεξουλιάρες της τρίτης ηλικίας. Στις περισσότερες δε, τα τόσα χρόνια που (λόγω ηλικίας υποθέτουμε ότι) έχουν φάει στα γυμναστήρια, σαν να λέμε πέρασαν και δεν ακούμπησαν.
Επίσης απαγορεύεται το στρινγκ να φαίνεται όταν κάθεσαι - όποια κι αν είσαι, ότι κι αν είσαι - είναι χάλια, δεν είναι σέξι.

Ποινή: Σε αυτές του γυμναστηρίου υποχρέωση να φορούν ισόβια κιλότες γιαγιάς από αυτές που πωλούνται στις λαϊκές. Στις άλλες υποχρεωτικό ανέβασμα του καβάλου στα τζιν μέχρι το σουτιέν – ή ακόμα καλύτερα σαλοπέτα.

Μάσκαρα

Το αιώνιο Γιουλάκι έδωσε τη λύση στο αιώνιο πρόβλημα.
Το αντιγράφω όπως είναι στο γράμμα της:
"1. Μια στρώση αδιάβροχη μάσκαρα, ώστε να παραμείνουν οι βλεφαρίδες βαμμένες σε περίπτωση κλάματος. 2. Μια στρώση κανονική μάσκαρα ώστε να επιτευχθει το απαραίτητο δραματικό αποτέλεσμα σε περίπτωση κλάματος."

Οπότε αν θέλετε να με δείτε στον Antony ψάξτε για δυο μουτζουρωμένες, μα κατά τα άλλα δραματικές παρουσίες.

Παράπονα

Εμένα κανείς δε με διαβάζει;