Παραλήρημα

Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2007

7


Τι έγινε, το βρήκαμε τώρα? Την άλλη εβδομάδα θα μας ζητήσετε τα 9 αγαπημένα μας φαγητά ή – το χειρότερο μου – τους 13 αγαπημένους μας δίσκους όλων των εποχών?
Τι να κάνουμε όμως, το Παραλήρημα δε μπορεί να γίνει deep για deep ακοινώνητο (ήδη δεν τα πάει καθόλου καλά με τα PR) οπότε θα συμμετέχουμε και σε αυτό το πανηγυράκι. Ουπς, νόμιζα ότι μιλούσαμε για τη Eurovision.
Ήδη έχω στο προφίλ μου κάποιες από τις αγαπημένες μου ταινίες, τώρα θα γράψω για τις πρώτες που θα μου έρθουν γιατί δεν υφίσταται σταθερή λίστα στο μυαλό μου. Το βασικό μου κριτήριο είναι το πόσο γουστάρω να τις βλέπω και όχι αν αποτέλεσαν τομή για την εξέλιξη του κινηματογράφου.
Η σειρά είναι τυχαία.


Edward Scissorhands του Tim Burton
Πιθανότατα η αγαπημένη μου ταινία, που δε μετακινείται ποτέ από την πρώτη τριάδα. Μέχρι και το βλήμα η Γουαινόνα είναι καλή σε αυτή την ταινία (μετά το South Park δε μπορώ να την ξαναδώ σοβαρά). Το πιο ωραίο και ρομαντικό παραμύθι που έχω δει, με άψογη για τα γούστα μου αισθητική. Από την πόλη – μακέτα μέχρι το κάστρο, όλα τέλεια σχεδιασμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Από τους καλύτερους ρόλους του Τζόνι Ντεπ. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, δε μπορώ να θυμηθώ ούτε έναν κακό του ρόλο.

High Fidelity του Stephen Frears
Φαντάζομαι θα το έχουν βάλει πολλοί τρελο-bloggers, μόνο και μόνο γιατί εισήγαγε τη λογική του top-5 στη ζωή μας. Από τις καλύτερες αποδόσεις βιβλίου στον κινηματογράφο. Σπουδή πάνω στις σχέσεις των 30άρηδων, τα αδιέξοδα, τα κολλήματα κλπ κλπ., όπως θα έλεγε και ο Μπακογιαννόπουλος. Εκπληκτικό soundtrack, πολύ καλό cast, μας σύστησε το Jack Black, έχει μερικές από τις πιο ξεκαρδιστικές σκηνές που έχω δει ποτέ σε ταινία. Λέει μεγάλες αλήθειες, όπως ότι το ιδανικό ζευγάρι είναι το 13-χρονο αγόρι και η γυναίκα του Cosmopolitan – αν και αυτό νομίζω ότι είναι στις κομμένες σκηνές. Μου έχει πάρει δώρο ο δεσμός μου το dvd και δε βαριέμαι ποτέ μα ποτέ να την βλέπω.

Pulp Fiction του Quentin Tarantino
Ωδή στη βία και στην τεχνική της σπονδυλωτής ταινίας. Επίσης πολύ καλό soundtrack που έπαιξε παντού τα επόμενα χρόνια. Πήρε στοιχεία από διάφορα αστυνομικά-γκανγκστερικά βιβλία και ταινίες και έφτιαξε – για μένα - ένα από τα αριστουργήματα της δεκαετίας του ’90 που επηρέασε ολόκληρο κίνημα. Το πρωτοείδα στα 13 μου στο σινεμά και έπαθα πλάκα. Επίσης δε βαριέμαι ποτέ να το βλέπω. Απίστευτα διασκεδαστική ταινία.

Notting Hill του Roger Michell
Ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη στο είδος «ρομαντική κομεντί». Και αυτή επηρέασε δεκάδες άλλες ταινίες και ελληνικές σειρές. Ο χαρακτήρας του Σπάικ είναι από αυτούς που αντιγράφτηκαν περισσότερο. Όσο ξινισμένος και να είσαι με το είδος, δε μπορεί να μη γελάσεις και να μην συγκινηθείς λίγο. Ακόμα και ο φλούφλης Χιου Γκραντ το’ χει πολύ καλά. Το πέτυχα τις προάλλες στο Star κι πολύ το διασκέδασα, είχα χρόνια να τη δω και αν δεν την είχα πετύχει θα την ξεχνούσα τελείως.

The Big Lebowski του Joel Cohen (σκηνοθεσία εννοώ)
All the young dudes. Εντελώς κουλή ταινία των αδερφών Κοέν με το Τζεφ Μπρίτζες να μπλέκει σε περιπέτειες λόγω απλής συνωνυμίας με μεγαλομαφιόζο. Νομίζω ότι από τότε ο Μπρίτζες παίζει συνέχεια τον ίδιο ρόλο. Πολύ καλή στιγμή τα ψυχεδελικά όνειρα του Lebowski με τις κορίνες του bowling.

Cheun gwong tsa sit ή αλλιώς Happy Together του Wong Kar Wai
Και η ερωτική επιθυμία μου άρεσε πολύ και το 2046, αλλά αυτή η ταινία είχε για μένα το κάτι διαφορετικό. Τα χρώματα, η μουσική, η ατμόσφαιρα – για μια ακόμη φορά θεωρώ την ατμόσφαιρα βασικό κριτήριο για να μ’ αρέσει μια ταινία. Ο ήλιος καίει για μας τους γκέι και πριν το Brokeback Mountain.

The Ice Storm του Ang Lee
Για κάποιο λόγω αυτή την ταινία την πετύχαινα συνέχεια στη NET πριν κάποια χρόνια. Και πάλι μου αρέσει πάρα πολύ η ατμόσφαιρα. Παίζουν πάρα πολλοί γνωστοί, από το Φρόντο πριν γίνει Φρόντο, μέχρι το Spiderman πριν γίνει Spiderman. Λέω να πάω να το νοικιάσω σήμερα.

Υπολοχαγός Νατάσσα του Νίκου Φώσκολου
Το ξέρω ότι είναι η 8η ταινία αλλά δε μπορώ να μην την αναφέρω. Μπορεί κάποιοι γνωστοί μου να μεγάλωσαν με Τρυφό και Γκοντάρ, αλλά εγώ μεγάλωσα με Βουγιουκλάκη. Και πάντα πολύ ψηλά στην προτίμηση μου ήταν οι ταινίες με θέμα τον πόλεμο, την Αντίσταση κλπ κλπ. Η συγκεκριμένη είναι από τις πιο καλύτερες γιατί συνδυάζει και δράση και δράμα και ρομάντζο και όλα. Αξέχαστη η σκηνή που το Αλικάκι βασανίζεται από τους Ναζί και είναι δεμένη με αλυσίδες τον τοίχο, ενώ η βλεφαρίδα-υπόστεγο, το μαλλί χείμαρρος, το αλαβάστρινο μπούτι και το βυζί-μάρμαρο στέκουν στο ύψος τους ανεπηρέαστα από τα ναζιστικά γουρούνια. Έπος.

Δεν προσκαλώ κανένα γιατί βαριέμαι απίστευτα να μπω να δω ποιοι έχουν ήδη γράψει και ποιοι όχι.

Ετικέτες

3 Comments:

Blogger isobel

κ μεις μεγαλώσαμε με Παπαμιχαήλ αλλά δε βάλαμε στισ 7 αγαπημένες μας ταινίες τον "Παπαφλέσσα", άσε που είναι + επίκαιρος! ;-)

26/3/07 5:57 μ.μ.  
Blogger loretta

Άσε αγάπη μου, που θα μου πεις εμένα, εσείς δε μπορείτε να ξεχωρίσετε την Πετροβασίλη από την Παπασταύρου!

27/3/07 10:07 π.μ.  
Blogger Βρασιδακος

Βρασίδας... δεν απαντάς, δεν επιτρέπεις ανώνυμα σχόλια, βλέπεις παπαφλέσσα κάνει και λίβα μου φαίνετσαι μεγάλη ντίβα...

Χαχα...
Να σαι καλά...

30/6/07 10:14 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home