Καλοκαιρινή συναυλία - Always a pleasure

Επειδή εδώθε στο Παραλήρημα δεν το μπορούμε το πολύ δράμα, αποφάσισα να αλαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα με ένα κειμενάκι της γνωστής αισθητικής. Επειδή γράφω σε αγγλική έκδοση του Word και δεν έχω λεξικό, παρακαλώ να συγχωρήσετε τυχόν ορθογραφικά και τυπογραφικά λάθη, στις δε απολύτως ακατανόητες λέξεις, βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει.
Σήμερα το θέμα μας είναι η συναυλία των James, δηλαδή η δεύτερη μέρα του Fly Beeyond Festival ή κάπως έτσι. Όπως ήδη υποψιάζονται όσοι έχουν διαβάσει τα του περσινού Eject ή της συναυλίας των Kaizer Chiefs, ελάχιστα θα ασχοληθούμε με το μουσικό κομμάτι της βραδιάς. Αν θέλετε μια αξιοπρεπή κριτική, απευθυνθείτε εδώ.
Παρένθεσις: Αν δεν έχετε κάνει ήδη το λάθος, μην πάτε στο Mall τώρα που έχει εκπτώσεις. Έχει πάρα πολύ κόσμο (δλδ φρενιασμένες γυναίκες) και είναι πολύ κουραστικό. Αν παρ’όλα αυτά αποφασίσετε να πάρετε τα ρίσκα σας, φροντίστε να μην έχετε μετά να παρευρεθείτε σε μια συναυλία με πολλή ορθοστασία και κανένα μέρος να καθήσεις.
Πλησιάζοντας στο χώρο του ΟΑΚΑ αναρωτηθήκαμε γιατί αγοράσαμε εισητήριο μιας και η σκηνή φαινόταν (και ακουγόταν) ωραιότατα από τα σκαλάκια απέναντι από τον ΗΣΑΠ. Δε βαριέσαι, James είναι αυτοί, την προηγούμενη φορά τους χάσαμε γιατί είχαμε να συμμετάσχουμε σε εξεταστικές και γλέντια ορκομωσίας στην Ξάνθη. Τα πρώτα φίδια με ζώσανε αντικρύζοντας την τεράστια ουρά – ή καλύτερα το τεράστιο μπουλούκι - στην είσοδο. Ακόμα κι εγώ που όπως ξέρετε είμαι απίστευτα νομοταγής και δεν κάνω μπινίες σε δημόσιους χώρους, δεν άντεξα στην ιδέα της αναμονής και του στριμωξιδιού και χώθηκα πλαγίως. Ο χώρος εκ πρώτης όψεως ήταν απογοητευτικός. Υπερβολικά φλατ, χώμα κάτω – έτσι το είχε φανταστεί ο Καλατράβα σου λέει. Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα, αλλά μου φάνηκε πολύ αφιλόξενος.
Μου ήρθε ένας μικρός ταμπλάς βλέποντας του χορηγούς. Από τότε που έκλεισα τα 14 – λίγα χρόνια πριν δλδ – δεν είχα φανταστεί ότι μπορεί να πάω σε event που διοργάνωνε η Σούπερ Κατερίνα. Και όμως. Υπήρχε περίπτερο και στις οθόνες έπαιζαν διαφημίσεις Αφισόραμα (με αφίσες Σώγιερ από Lost, τουλάχιστον παρακολουθούν τα τρέχοντα και δεν έχουν ακόμα αφίσες Bros και Skid Row. Αν και ακόμα και τώρα όταν ακούω για Κατερίνα και Αφισόραμα αυτά μου έρχονται στο μυαλό). Ίσως γι αυτόν και άλλους άσχετους χορηγούς είχε τόσο πολύ και άκυρο κόσμο. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, έγω η σνομπ, αλλά από όλα τα φεστιβάλ και τις συναυλίες που έχω πάει είχε τον πιο άσχετο και αψυχολόγητο κόσμο. Μια εξήγηση ήταν ότι κάποιοι θα είχαν πάρει εισητήριο για το τριήμερο, μια άλλη ότι θα δόθηκαν εκατοντάδες προσκλήσεις.
Μ’ αυτά και μ’αυτά ξέχασα να αναφέρω ότι την ώρα που φτάσαμε η Tori Amos ήταν προς το τέλος και δε θα συγχωρήσω ποτέ στον εαυτό μου ότι έχασα τους Matisse. Αυτό το κείμενο είναι πραγματικά λειψό χωρίς αυτούς. Όσο για την Tori (που αν ήμουν στη θέση της θα είχα αλλάξει όνομα γιατί αυτό παραπέμπει στην Spelling και η σύγκριση με μια τέτοια κούκλα είναι πάντα άδικη για σένα), πριν τη συναυλία θα έλεγα ότι δεν έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Μετά τη συναυλία λέω ακριβώς το ίδιο γιατί ήταν τόσο αδιάφορο που δε μου έμεινε τίποτα.
Κάνοντας μια μικρή βόλτα στο χώρο μου έκαναν εντύπωση οι τεράστιες ουρές - που και πάλι μόνο μπουλούκια θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω – μπροστά από τα περίπτερα με τις μπύρες. Ωσάν εύστροφο και μαγκιόρικο κορίτσι έσπευσα να σχολιάσω «Μα πόσο μαλάκες είναι να περιμένουν τόση ώρα στην ουρά» η οποία φαινόταν να έχει τον ατελείωτο. Μετά από ολιγόωρο πέσιμο σε καλατραβικό ψηφιδωτό πεζουλάκι (από τα λίγα και ανεπαρκή στο χώρο), ήρθε το κοράκιασμα και η βαριά απόφαση να στηθούμε κι εμείς στην ουρά - εκεί δεν έπαιζε μπινιά - ως νεοφώτιστοι μαλάκες. Μια πρώτη διαπίστωση ήταν ότι τα νερά τα έδιναν ανοιχτά και δε μπορούσαμε να πάρουμε πολλά. Αβολή μεν, λογική δε κίνηση σε σχέση με το φετινό σουπερ-πετυχημένο Eject οπού στην είσοδο σου έπαιρναν τα καπάκια από το νερό και μετά στα μπαρ σου έδιναν κλειστά μπουκάλια.
Στην ουρά όπως καταλαβαίνετε επικρατούσε απαλεψιά. Μετά το τέταρτο έχεις αρχίσει να παρατηρείς εξονυχιστικά τον κόσμο και να σχολιάζεις με νοήματα και γκριμάτσες. Μου έκαναν εντύπωση τα αμέτρητα κοριτσάκια τύπου Κολωνάκι (βλ. ξασμένη καούκα με σαντρέ ανταύγειες, Longchamp τσάντα σε έκδοση πλάτης – ε σε συναυλία πάμε – χρυσά σανδάλια, ακριβά γυαλιά ηλίου, μίλιτερ σορτσάκια κλπ. ξέρετε τώρα) και γενικά ο κόσμος που δε φαινόταν να είναι απλά άσχετος με τη συγκεκριμένη συναυλία – δεν είναι δα και κανένα ψαγμένο συγκρότημα οι James, κι εσύ τους ξέρεις! – αλλά γενικά άσχετος με το θέμα μουσική. Ξέρω τι σας λέω.
Μετά το μισάωρο έχεις αρχίσει να βαρυγκομάς, η ουρά προχωράει μεν αλλά οι μπύρες είναι ακόμα πολύ μακριά. Στο σούπερ-πετυχημένο φετινό Eject (και άλλες διοργανώσεις) ήταν τελικά αποτελεσματικότερο το σύστημα των κουπονιών του ενός ευρώ από διαφορετικά ταμεία. Άλλο αν έφυγες άρον άρον και δεν πρόλαβες να τα μετατρέψεις σε αλκοόλ, και στο αμάξι σου έχεις ακόμα καμιά πενηνταριά κουπόνια τους ενός ευρώ.
Μετά τον σαρανταπεντάλεπτο η φωνή του Μουρατίδη που διαφημίζει τη συναυλία George Michael έχει γίνει πιο εκνευριστική από ποτέ. Άσε που έχεις αρχίσει να πιστεύεις ότι την επόμενη φορά που θα παίξει, θα κλείσει το σποτ με ένα ενθουσιώδες «Φτου σου κούκλα μου!». Απευθυνόμενος στον George βεβαίως. Τα ταμεία τα βλέπεις αλλά διαπιστώνεις ότι οι μπύρες είναι ακόμα πιο πίσω και επικρατεί το πανδαιμόνιο. Α, παρεπιπτόντως, έχουν βγει οι Air.
Πάνω που έχεις ξεπεράσει τη μια ώρα φτάνεις στο ταμείο και διάφοροι έξυπνοι σου παίρνουν τη σειρά. Τελικά παίρνεις την απόδειξη και προσπαθείς να κατευθυνθείς στα ενδότερα – βλέπε Πανζουρλισμός. Ακόμα περισσότεροι, ακόμη πιο έξυπνοι σου παίρνουν τη σειρά. Αρχίζει το στρίμωγμα και οι γνωστές ιδρωτίλες, οπότε ως κλασική γκομενίτσα αφήνεις τον άντρα να καθαρίσει.
Παρένθεσις for the ladies, στυλιστικού περιοχομένου. Τι να φορέσεις σε μια συναυλία. Πάντα με απασχολούσε δεόντως, αφ’ ενός για θέμα στυλ, αφ’ ετέρου για θέμα ανέσεως. Και πάντα προσπαθούσα να τα συνδυάσω ώστε να πετύχω τον τέλειο συδυασμό, με έμφαση στο δεύτερο. Μια φορά είχα κάνει το λάθος στους Blur και έβαλα στράπλες σουτιέν, και όλο το βραδύ μου έπεφτε από το χοροπηδηχτό και βλαστήμισα την ώρα. Επειδή όμως έχουν παρέλθει οι εποχές του στριμωξιδιού στην πρώτη γραμμή, αυτή τη φορά είπα να βάλω κάτι πιο σικ, καταλαβαίνετε. Το ίδιο και στο θέμα του παπουτσιού, ενώ πάντα ψήφιζα ταλαιπωρημένο All Star ή άλλο αθλητικό, αυτή τη φορά είπα να βάλω κάτι πιο σικ, καταλαβαίνετε.

Συμπεράσματα:
Αέρινο φουστανάκι τύπου εγκυμοσύνης:
(+) Δροσίζεσαι
(-) Δε μπορείς να καθήσεις κάτω, ειδικά αν το κάτω είναι τα χώματα κάποιου ισπανού αρχιτέκτονα
Αέρινο σανδαλάκι:
(+) Δροσίζεσαι
(-) Σε πατάνε και σε ξενυχιάζουν διάφοροι μπουνταλάδες και δε ζητάνε καν συγνώμη. Και στο τέλος της βραδιάς η πατούσα σου έχει γίνει πιο μαύρη κι απ’τη Μόρντορ, πιο σκληρή κι απ’τους κοιλιακούς του Σόμμερ. Και σε κάποιες περιπτώσεις, έχω ακούσει ότι μπορεί να σου κολλήσει, όχι από κάτω, αλλά μέσα στο σανδάλι η τσίχλα κάποιου, και μέχρι να τη βγάλεις ο φίλος σου έχει προχωρήσει μπροστά και τον χάνεις και μέχρι να τον ξαναβρείς είσαι σαν τον Μακόλει Κάλκιν, Μόνος στο Σπίτι 2, Χαμένος στη Νέα Υόρκη. Λέμε τώρα.

Κάπως έτσι περίμενα άλλο ένα μισάωρο λίγο πιο πίσω και άρχισε να με πονάει η μέση μου και να νυστάζω και ήμουν πλέον πεπεισμένη ότι αυτή θα ήταν μια βραδιά μεγάλης ταλαιπώριας. Άλλωστε τις είχα τις υποψίες μου από νωρίτερα.
Πραγματικά δεν έχω ματαδεί πιο απαράδεκτη οργάνωση στο θέμα των μπαρ. Πιστεύω ότι θα υπήρξαν άτομα που στάθηκαν στην ουρά και με το που πήραν τη μπύρα στα χέρια στους τελείωναν οι James. Μπορεί να είμαι εκ φύσεως γκρινιάρα και φυγόπονη, αλλά αντικειμενικά αυτό ήταν πέρα από κάθε περιγραφή τραγικό και ικανό να σου χαλάσει όλο το βράδυ. Thumbs up για τους διοργανωτές.
Μετά από τέτοιο Γολγοθά, δεν είχαμε καμία όρεξη να σταθούμε όρθιοι για τους Air και μεταφερθήκαμε στα πίσω χαρακώματα εκεί που είχαμε ανακαλύψει νωρίτερα τα ψηφιδωτά πεζούλια. Τα οποία φυσικά ήταν πιασμένα απαξάπαντα, αλλά για καλή μας τύχη καθήσαμε σε κάτι μεγάλα δέματα με Athens Voice. Τα οποία κανα δυο φορές πήγαμε να μετακινησουμε (για να επιτευχθεί το κατάλληλο ύψος καθίσματος) και η κυρία που ήτανε in charge έπαθε πανικό, γιατί λέει «τα παίρνουν συνέχεια». Δηλαδή γιατί να βουτήξει κανείς ένα πακέτο με 50 Athens Voice? Για να τις πουλήσει??
Εγώ είχα πάρει την απόλυτη φάτσα κακομοιριάς γιατί εκτός από τη μέση μου είχε αρχίσει να με πονάει και ο κ**** μου από τις Athens Voice .
Εννοείται οτι σταθερά παρατηρούσα τον κόσμο και σχολίαζα μόνη μου «Μα καλά που πάει αυτή με το τακούνι/το ξέκωλο/το λαμέ κλπ.», «Μμ αυτό το είδα στα Zara/Benetton/Tommy Hilfiger/Prada - έπαιζαν και τέτοια», «Ωχ αυτή φοράει το φουστάνι μου» - ναι το πάθαμε και αυτό το τελευταίο. Ο κόσμος γενικά ήτανε αλλά ντάλλα παπαντάλα της Παρασκευής το γάλα. Λες και είχαν προσγειωθεί από κάθε πιθανό ποπ/ροκ/μέταλ-ναι!/σκυλελέ σημείο της επικράτειας. Και στο αποκορύφωμα, είδα άτομο, μοναχικό μπακατέλικο geek, πιθανό συμφοιτητή μου, το οποίο είχε έρθει στη συναυλία με την τσάντα του laptop. Και αυτό δε θα ήταν τρομερό αν δεν είχα βάσιμες υποψίες ότι είχε και το laptop μέσα. Όχι πείτε μου, τι να το κάνει στη συναυλία??? Ανέπτυξα βέβαια μια θεωρία – όχι τι νομίζατε. Ότι δεν ήταν πραγματικα μόνος του αλλά είχε έρθει με άλλα geeks στη συναυλία, όλοι με τα laptops τους, και είχαν σκορπιστεί σε όλα τα πιθανά σημεία για να έχουν διαφορετική άποψη της σκηνής. Μετά θα άνοιγαν τα laptop και θα αναμετέδιδαν μέσω web cam το live σε όλους τους υπολογιστές και έτσι θα μπορούσαν από ένα σημείο να βλέπουν τη συναυλία από παντού. Και φυσικά θα σχολίαζαν ταυτόχρονα την όλη φάση μέσω messenger. Καλό ε?
Παρά τις πολύπλοκες σκέψεις που με ταλάνιζαν, μη νομίζετε ότι δεν παρακολουθούσα και τους Air. Οι οποίοι ήταν καλοί αλλά και κάπως αστείοι γιατί ανάμεσα στα τραγούδια μιλουσαν με παραμόρφωση σαν ρομποτάκια και μου θύμιζαν τον Ross – “Electrified/Infinite time”. Γενικά ωραίοι πάντως, δεν περιμένεις από του Air να τα σπάσουν κιόλας.
Ε μετά είπαμε να σηκωθούμε και να πάμε λίγο μπροστά. Οι James ήταν πολύ καλοί , τι άλλο να πω. Η κριτική που σας παρέπεμψα στην αρχή είναι κατατοπιστική γύρω από το συναυλιακό θέμα. Εγώ θα πω τις γνωστές βλακείες, ότι ο Tim Booth έτσι όπως έχει γίνει μου θυμίζει τον Cypher από το Matrix, και ότι από αυτούς που ανέβηκαν να χορέψουν στη σκηνή ο γυμνός τριχωτός ήταν κό-λα-ση.

Κατά τα άλλα δεν είχα καταλάβει ότι μου άρεσαν τόσο οι James, μάλλον μου θυμίζουν συγκεκριμένες φάσεις της φοιτητικής μου ζωής, γι αυτό και σε κανα δυο κομμάτια συγκινήθηκα. Typical. Αλλά ακόμα και οι μεγαλύτερες beeyotches καταβάθος είναι χαζογκομενίτσες και τραγουδάνε δυνατά το ρεφρέν του Sometimes, γιατί μόνο αυτό ξέρουν.