Ο Morrissey δεν έχει γίνει ίδιος ο Johnny Cash;

Σας έχει τύχει ποτέ να πάτε σε καμία δημόσια υπηρεσία – κατά προτίμηση – ή μαγαζί και να είναι μια μαλακισμένη γκόμενα στο κομπιούτερ και να βαράει τα πλήκτρα σα δαιμονισμένη κατά την «πιο γρήγορα – παρακαλώ – πιο γρήγορα» τεχνική; Υπερβολικά γρήγορα και υπερβολικά δυνατά, να σου σφυροκοπάνε τον εγκέφαλο. Και συνήθως να έχει και ένα νύχι τεράστιο, ροζ με στρασάκια; Ε, όταν το βλέπετε αυτό, δε θέλετε να της δώσετε μια μπούφλα να της φύγουν όλα τα δόντια και τα νύχια μαζί;
Τι θα γίνει με αυτή την άνοιξη, πάντα θα αργεί αλλά όταν έρχεται θα είναι ξαφνικό και δε θα έχουμε ΠΟΤΕ προλάβει να αδυνατίσουμε;
Ο Morrissey δεν έχει γίνει ίδιος ο Johnny Cash;



Ο Νικ Χόρνμπυ τι έχει πάθει και γράφει βλακείες τώρα τελευταία; Ο Χωμενίδης πάλι δε μπορεί να γράψει κάτι μέτριο; Πρέπει να πάω και για ύπνο και το βιβλίο δε μ’ αφήνει να τα αφήσω.
Ανακάλυψα και άλλη κορυφάια ταινία στη nova – αν μη τι άλλο τα αξίζει τα 56 ευρώ το μήνα . Voa VS Python – ω – ναι. Σπίτσλες για μια ακόμη φορά, γι αυτό όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα πηγαίνετε εδώ. Κατά τα άλλα προσπαθώ εδώ και 2 μήνες να πετύχω το oldboy και για τον Απρίλιο το έχει μόνο μια φορά, σήμερα το βράδυ, 2:40, μια πολύ βολική ώρα, αν μη τι άλλο.
Πάρτε και ένα όνειρο που είχα ξεχάσει να το ποστάρω και είναι καλό.


Ονειροκρίτης 15/12

[…] Είμαι στο χωριό που είναι κοντά στο σπίτι μου και επικρατεί μια αναμόχλευση, λαμπιόνια και άσπρες πλαστικές καρέκλες αλλά όχι στην πλατειά, σε μια διασταύρωση στην έξοδο του χωριού. Δίπλα και μπροστά μου είναι στημένη η σκηνή, σαν να τη βλέπω από πλαγιοπίσω. Είμαι σε μεγάλα κέφια γιατί θα παίξουν οι Sigur Ros. Βγαίνουν οι Sigur οι οποίοι είναι δυο ξανθοί με γαλάζια μάτια και δε θυμάμαι καθόλου τι έπαιξαν. Νόμιζα πάντως ότι ήμουν μόνο εγώ εκεί με τους φίλους μου (δε θυμάμαι ποιους) αλλά προς το τέλος φάνηκε ένα πλήθος μέσα από κάτι πορτοκαλιές που αποθέωνε το συγκρότημα […] Είχα στα χέρια μου το εισιτήριο που ήταν σκισμένο σε κομματάκια και μου ζήτησε ο δεσμός μου να το σκανάρω και να του το στείλω για να μπορεί να φτιάχνει πλαστά εισιτήρια. Επειδή όμως ήτανε κομματάκια και είχα και κάποια κωλύματα με το σκάνερ […] μάλλον δεν το έκανα.
[…]

Καλοχώρι

Σπίτσλες.

Music for a Better Living: palavomares edition

Συνηθως οι διασκευες γνωστων και αγαπημενων τραγουδιων ειναι χαλια.

Αυτη εδω ειναι η εξαιρεση στον κανονα.

"There is a Light that Never Goes Out" απο Loquat.

Μπορώ και τρία

Καλά ρε συ αυτός ο δικηγόρος που είναι στο deal με το Φερεντίνο, είναι πραγματικός δικηγόρος; Άμα το ήξερα οτι ήντουσαν έτσι ρε παιδιά τα γκομενάκια στη Νομική να μην πήγαινα κι εγώ πρώτη δέσμη, που όλοι τους στη σχολή ήτανε σπυριάρηδες και κακάσχημοι (εκτός από ενα περιζήτητο 2.46%).

Πάντως είναι λίγο θλιβερό που όλοι με το που κάθονται στην καρέκλα νομίζουν οτι θα πάρουν τα διακόσια, ενω εσύ ξέρεις καλά οτι δεν υπάρχει περίπτωση, γιατί αν τα είχαν πάρει θα τους έδειχνε εκτάκτως Σάββατο βράδυ απέναντι από τη Σεμίνα και όχι Πέμπτη απόγευμα πριν τον Έρωτα.

Πολυτεχνίτης, ο αναποφάσιστος

Έχω μπεί στο site του γραφείου διασύνδεσης του Δ.Π.Θ., και εκεί που είμαι στη φόρμα συμπλήρωσης βιογραφικού, βλέπω αυτό.

Μπουρλότο

Σήμερα το πρωί με ξύπνησε ο Καλαμίτσης με την εξής είδηση: ψηφίστηκε νομοσχέδιο βάσει του οποίου θα γίνεται καύση των νεκρών στην Ελλάδα, εφ'όσον το επιτρέπει η θρησκεία τους. Δλδ πρέπει να αλλάξω θρησκεία στα χαρτιά για να μπορέσω να με κάψουνε; Αν είμαι γραμμένη χριστιανή ορθόδοξη και θέλουν να με κάψουν οι δικοί μου, θα το απαγορεύσει κάποιος παπάς; Στειλτε μου κανένα link αν βρείτε γιατί έψαξα λίγο αλλά δεν πέτυχα κάτι σχετικό στις ειδήσεις.

Δεν το διάβασα όλο εννοείται γιατί τράβηξα μεγάλη σύγχηση. Γιατί δε μας λέτε και ΠΟΤΕ γεννηθήκατε μαντάμ; Δεν παραλέιψατε να μας πείτε βέβαια οτι ξεκινήσατε την καριέρα σας έξι ετών. Δε μένει παρά να μας πέιτε τώρα οτι αυτό ήταν το 1980. Αχχχχχχχχ εδώ και μέρες σκέφτομαι αυτό το παραμύθι, "τα καινούρια ρούχα του βασιλιά", το ξέρετε; Δε θα βγει κάποια μέρα ενας να πει οτι ο βασιλιάς είναι γυμνός, να πει τι καααανετε ρε παιδιά, που την πάτε τη γιαγιά;

Γιατί το ποτήρι είναι μισοάδειο

Χρόνια ακούω αυτή τη μαλ@#$%:
«Όταν βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο είσαι αισιόδοξος άνθρωπος (τουτέστιν όλα θα σου πάνε καλά, θα έχεις καλό φενγκ σούι και καλό κρεβάτι) ενώ όταν το βλέπεις μισοάδειο είσαι απαισιόδοξος (τουτέστιν είσαι μίζερος, καρμιρούλης και θα κακο@#$ιέσαι μια ζωή)».
Ε όχι λοιπόν κύριοι, ανέκαθεν διαφωνούσα και να το γιατί:

Σκηνή πρώτη

Παίρνω ένα ποτήρι από το ντουλάπι, ανοίγω το ψυγείο και βγάζω ένα μπουκάλι νερό / γάλα / κοακόλα / γκαζόζα ή ότι άλλο. Ανοίγω το μπουκάλι και γεμίζω το ποτήρι. Υπάρχει ποτέ περίπτωση να το γεμίσω μέχρι τη μέση; Για ποιο λόγο; Δεν υπάρχει περίπτωση. Τα μόνα ενδεχόμενα που μπορώ να φανταστώ είναι:

1. Τελείωσε το γάλα / νερό κτλ. Ανοίγω ένα δεύτερο μπουκάλι και συμπληρώνω. Αν δεν έχω άλλο ε τότε ναι πέσαμε στην περίπτωση «μισογεμάτο ποτήρι» το οποίο κιόλας δείχνει ότι είμαστε ξεχασιάρηδες γιατί δεν πήραμε γάλα και ξεμείναμε.

2. Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω πιω ολόκληρο ποτήρι οπότε δεν το γεμίζω όλο για να μην πετάξω το περισσευούμενο. Αν δε έχει κοακόλα θα ξεθυμάνει κιόλας και είναι σίγουρα για πέταμα. Ε όχι αγάπη μου, τότε είσαι καρμίρης και δε χρειάζονται τα ποτήρια για να στο πουν, θα ζήσεις για πάντα δυστυχισμένος.

Σκηνή δεύτερη

Βλέπω πάνω στο τραπέζι ένα ποτήρι με περιεχόμενο μέχρι τη μέση. Υποθέτω ότι κάποιος ήπιε και το παράτησε εκεί, άρα το ποτήρι είναι μισοάδειο. End of story, I rest my case, δεν παίζει άλλη περίπτωση, τεεεεεελος..

Τα ποτήρια τα γεμίζουμε μέχρι πάνω γιατί είμαστε κιμπάρηδες και τα παρατάμε μισοάδεια γιατί έτσι γουστάρουμε.

Για σινεφίλ μόνον

Με κουράζουν οι μέτριες ταινίες. Για να μ’ αρέσει μια ταινία θα πρέπει να είναι πραγματικά καλή ή κολασμένα κακή (πάντα με τα δικά μου γούστα). Όχι απλά κακή, χείριστη. Να είναι δηλαδή η καλύτερη χειρότερη ταινία, όπως η Μόνικα έκανε το καλύτερο χειρότερο μασάζ.
Χθες ήταν μέρα nova. Τι θα πει αυτό. Κάθε φορά που έρχεται το πρόγραμμα του επόμενου μήνα κάνω την παρακάτω εξαντλητική διαδικασία:
Διαβάζω τις υποθέσεις των ταινιών που έχει μπροστά και μετά υπογραμμίζω με φωσφοριζέ μαρκαδόρο αυτές που θέλω να δω κάθε μέρα του μήνα. Η διαβάθμιση έχει ως εξής:

1. Αν έχω ξαναδεί την ταινία ή μου είναι γνωστή ή δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τη δω όσο κι αν βαριέμαι - πολεμική, στίβεν σιγκάλ, διεφθαρμένοι μπάτσοι (μπερδεύομαι), αθλητές που κατάφεραν το ακατόρθωτο κτλ – δεν την υπογραμμίζω καθόλου.

2. Αν μου κινεί το ενδιαφέρον και θέλω να τη δω, δηλαδή αν καθίσω μια μέρα στον καναπέ και πω, τι έχει σήμερα βρε αδερφέ, και μια ματιά θέλω να διαπιστώσω τι έχει στη nova, τότε υπογραμμίζω με κίτρινο.

3. Αν πρέπει οπωσδήποτε να τη δω, την είχα χάσει όταν παιζόταν στο σινεμά, είναι συνέχεια νοικιασμένη στο βιντεοκλαμπ κτλ, είναι πανάγνωστη παίζει κάποιο υπερκολαστερό μωρό τύπου Γκαέλ Γκαρθία Μπερνάλ, τότε την υπογραμμίζω με φούξια. Μπορεί να βάλω και κανένα βελάκι.

Δεν ξέρω αν του φαίνεται αλλά είναι άκρως χρονοβόρα και σπαζοχλαμπάνικη διαδικασία. Το κυριότερο είναι ότι ζήτημα αν βλέπω 3-4 ταινίες το μήνα στη nova. Άπαξ και καθίσω να δω όμως, πρέπει να είναι μελετημένο το πρόγραμμα και κατευθείαν να ξέρω τι με ενδιαφέρει, όχι να ψάχνω εκείνη την ώρα να δω τι παίζει.
Χθες λοιπόν, αφού μετά από πολλά απογεύματα κατάφερα να έχω καθιστικό και τηλεόραση για πάρτη μου, είδα:

1. «Το σπίτι των παιδιών» (Casa de los babys) κάποιου John Sayles. Καλή ταινιούλα για Τρίτη απόγευμα. Μου άρεσαν οι ηθοποιοί.

2. CSI. Την έφαγες την κουτουλιά στην πόρτα και ησύχασες Κάθριν, ε;

3. «Alien VS Predator». Εδώ είμαστε. Σκηνοθέτης κάποιος Paul Anderson που απ’ ότι βλέπω έχει υπογράψει τις ταινιάρες Resident Evil και Resident Evil: Apocalypse. Σας θυμίζω ότι τα πρώτα Alien είχαν σκηνοθετήσει μεγάλα ονόματα, Ridley Scott, James Cameron, David Fincher και Jean-Pierre Jeunet (υπερκουλό κατά τη γνώμη μου ο ίδιος άνθρωπος να έχει γράψει και σκηνοθετήσει το Αμελί και το Delicatessen). Τι να σας πω τώρα για το Alien εναντίον Κυνηγού. Η ταινία ήταν κολασμένα κακή. Εν ολίγοις μια ομάδα επιστημόνων και ένας πλούσιος κάτι πάνε στην Ανταρκτική για να ξεθάψουν μια αρχαία πυραμίδα κάτι (δεν κατάλαβα γιατί μιλούσα στο τηλέφωνο στην αρχή). Leader είναι μια πολύ όμορφη και ικανή ορειβάτισσα η οποία διαφωνεί φυσικά με το όλο σκηνικό αλλά τελικά πάει. Έλα όμως που η πυραμίδα είναι το meeting point άλιεν και κυνηγού, οι οποίοι συναντιούνται εκεί κάθε 100 χρόνια για να σφαχτούν.

Trivia: Ένας από την ομάδα - από αυτούς που προορίζονται να πεθάνουν νωρίς, όπως και τελικά γίνεται - είναι ο Daniel Murphy, ο "Spud" του Trainspotting.

Σκηνή κόλασης 1η: Ο πλούσιος είναι πεσμένος σε κάτι σκαλιά και ο Κυνηγός τον πλησιάζει. Του ρίχνει ένα σκανάρισμα και βλέπει ότι είναι καρκινιάρης ή κάτι τέτοιο και ούτε να τον φτύσει δεν αξίζει, πόσο μάλλον να τον σκοτώσει. Τον προσπερνάει και πάει να φύγει. Ο πλούσιος όμως τα παίρνει και λέει (τα τελευταία μεγάλα λόγια): «Don’t turn your back on me» ή κάτι παρεμφερές. Του ρίχνει με ένα φλογοβόλο ΝΑ αλλά ο Κυνηγός μόλις που καψαλίζεται. Γυρνάει και σουβλίζει τον ανόητο πλούσιο.

Σκηνή κόλασης 2η: Η πρωταγωνίστρια γίνεται κολλητή με τον κυνηγό και μαζί προσπαθούν να εξολοθρεύσουν το Άλιεν. Αυτός είναι σου λέει κάποιας ανώτερης διαγαλαξιακής φυλής που είχε κατέβει στη γη τα αρχαία χρόνια και μας έδωσε όλο τον πολιτισμό που έχουμε σήμερα. Το Άλιεν το είχαν φέρει αυτοί απ’ ότι κατάλαβα και σε κάποιες τελετές λατρείας το φυτεύανε σε Αιγυπτίους και μετά κάνανε τουρνουά «κυνήγι του Άλιεν» και τα ξεπαστρεύανε όλα για να δείξουν την ανωτερότητα τους. Σε αυτό το σημείο μιλάμε για κολασμένα γραφικά, επιπέδου ειδήσεις Alter, τανκς να πατάει τον Ευαγγελάτο και τα λοιπά.

Σκηνή κόλασης 3η: Αφού έχει επικρατήσει ο Κηνυγός με την ορειβάτισσα και έχουν γίνει όλα κάπως ρομαντικά, σκάει η μαμά Άλιεν και αλληλοτρώγονται. Έρχεται το κυνηγό-διαστημόπλοιο και παίρνει τον πολεμιστή τους με δόξα και τιμή ενώ αυτηνής της δίνουνε ένα όπλο σαν δείγμα αναγνώρισης των ικανοτήτων της και της βοήθειας που προσέφερε στο συχωρεμένο. Φεύγει το διαστημόπλοιο και κάνει κοντινό στο πτώμα, από την κοιλιά του οποίου πετάγεται – φυσικά – ένα Alien. Μάλλον θα έχει και συνέχεια δηλαδή. ΚΟΛΑΣΗΗΗΗ.

Μετά και από αυτή την επιτυχία εντόπισα στο πρόγραμμα τις παρακάτω ταινίες που θέλω να δω οπωσδήποτε μέσα στο μήνα (εντάξει, δεν είναι και φούξια, αλλά θέλω να τις δω):

§ Η ΑΚΤΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ (SHARK ZONE): Ο τρόμος καταλαμβάνει μια μικρή παραθαλάσσια πόλη, όταν άγριοι καρχαρίες με φονικά ένστικτα σκορπούν ανεξέλεγκτα το θάνατο στη θάλασσα της περιοχής. Αψηφώντας τον κίνδυνο, ένας άνδρας αναλαμβάνει να αναμετρηθεί με τα πιο αιμοβόρα πλάσματα του ωκεανού για να εξασφαλίσει την ακεραιότητα των λουομένων πριν να είναι πολύ αργά...
§ ΦΟΝΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ (SHARKMAN): Τα μυστικά πειράματα για την ανακάλυψη θεραπείας για μια σειρά από σοβαρές ασθένειες, βγαίνουν εκτός ελέγχου, όταν ένας επιστήμονας, ο οποίος έχει ψύχωση με τους καρχαρίες, αποφασίζει να δημιουργήσει ένα πλάσμα, διασταύρωση ανθρώπου και καρχαρία, με φονικά ένστικτα. Τρόμος καταλαμβάνει το απομακρυσμένο νησί όπου διεξάγονται τα πειράματα...

Αυτά από καρχαρίες. Και το καλύτερο όλων…

§ ΦΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΠΑΓΟΥΣ (RETROGRADE): Στο κοντινό μέλλον, μια ομάδα από γενετικά μεταλλαγμένους ανθρώπους κάνει ένα παράτολμο ταξίδι στο παρελθόν με σκοπό να αποτρέψει την ανακάλυψη ενός θανατηφόρου βακτηρίου, προορισμένου να αφανίσει την ανθρωπότητα. Γρήγορα όμως, οι ταξιδιώτες του χρόνου συνειδητοποιούν ότι η επιστροφή στο παρόν, είναι η αφετηρία για μια σειρά από φρικτά γεγονότα...

Αυτό μου θύμισε λίγο τη Σπηλιά (The Cave) το οποίο είδα στο σινεμά παρακαλώ, με τους γείτονες μου που τα ψάχνουν αυτά τα κουλτουριάρικα. Το οποίο μάλλον θα έχει και sequel, σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Αυτά τα ολίγα περί σινεφιλίας. Θα επανέλθω όταν δω κάποιο καινούριο έπος της 7ης τέχνης.
(Ελπίζω να μη διαβάσει το παραπάνω κείμενο ο vague tourist)