Πώς πέρασα εγώ στο eject

Τα αδικοχαμένα (;) σαράντα επτά (47) ευρώ

Το Σάββατο το μεσημέρι, όταν πήρα τα εισιτήρια από την ticket house και το πρόγραμμα του eject (με αυτή τη σειρά), λίγο έλειψε να αρχίσω να τα κλαίω επιτόπου τα λεφτά μου. Οι vitalic και η miss kittin, αυτοί δηλαδή που με ενδιέφεραν περισσότερο, έπαιζαν 02:30 και 04:30 αντίστοιχα. Κρίνοντας από την τελευταία συναυλιακή μου εμπειρία (όχι ότι περίμενα ξανά τέτοια ταλαιπωρία) δεν εμπιστευόμουν τον εαυτό μου για τέτοια ξενύχτια.
Τελικά τα ευρώ δεν κλάφτηκαν για τους εξής δυο λόγους (ωδή στη φιλία):

1. Είχαμε φίλους στο μπαρ και ήπιαμε πολύ και δωρεάν, χωρίς αναμονή στις τεράστιες ουρές
2. Είχαμε φίλους νούμερα που μέθυσαν και έκανα χίλια δυο καραγκιοζιλίκια

Φτάνοντας στο χώρο του φεστιβάλ – ούτε ένα πανό στην Ποσειδώνος για να σου δείξει που στρίβεις, αλλά το βρήκαμε με την πρώτη ευτυχώς – εντύπωση προκάλεσε η οργάνωση στο πάρκινγκ όπου τύποι σου έδειχναν που να αφήσεις το όχημα σου για να αποφευχθεί το γνωστό μπάχαλο. Ανησυχία όμως προκάλεσε το μέγεθος του πάρκινγκ, μιας και θεωρήθηκε εντελώς αδύνατο να εντοπιστεί το αυτοκίνητο κατά την έξοδο. Δίπλα μας πάρκαρε μια τζιπούκλα (τα έχω αλλά κατά βάθος είμαι ροκ) την οποία βάλαμε σημάδι – και καλά.
Στην είσοδο σου φορούσαν ένα τρέντικο φούξια βραχιολάκι – τα αγόρια τσίνισαν αλλά εμένα φυσικά μου άρεσε – και όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς πήραν και διαφημιστικό μπλουζάκι του φεστιβάλ. Με την είσοδο πήραμε και το πρώτο camel πακέτο - νομίζω ότι όλοι έχουν σταματήσει να τα καπνίζουν εδώ και χρόνια και η καμήλα ελπίζει να κάνει το comeback στα φεστιβάλ, αλλά μάλλον η δόξα κρατάει μέχρι την άλλη μέρα που θα καπνίσεις και το τελευταίο demostrancion τσιγάρο.
Ο χώρος μου άρεσε, η σκηνή ήταν μεγάλη και διπλή, δεξιά έπαιζαν ήδη οι film και αριστερά ήταν από νωρίς στημένα τα μηχανήματα των new order – άμα είσαι ντίβα και headliner δε μπορείς να μοιράζεσαι την ίδια σκηνή με άλλους. Και ο εσωτερικός χώρος ήταν ωραίος, μεγάλος και κυρίως ψηλοτάβανος, για να περιορίζονται τα φαινόμενα ασφυξίας.
Οι film τελείωσαν πριν τους πάρω χαμπάρι και βγήκαν οι Radio 4, οι οποίοι δε μου είχαν κάνει ποτέ εντύπωση, αλλά έπαιζαν πολύ κεφάτα. Το κλού ήταν ο τύπος – Θεός στα τύμπανα – κάτι ανάμεσα σε mr. Bean και Άντι Σέρκις – ο οποίος έκανε κορυφαία χορευτικά επιπέδου Τσάντλερ. Κάπου εκεί ήρθε η ώρα.

Η ουρολοίμωξη άργησε μια μέρα

Και ακόμα δεν έχει έρθει οπότε μάλλον τη γλίτωσα, αν και πολύ το φοβήθηκα. Δε θέλω να γίνω κακιά, οι τουαλέτες ήταν πάρα πολλές, υπήρχε χαρτί (νωρίς τουλάχιστον) και σήμανση αντρικές γυναικείες. Όπως καταλαβαίνετε το τελευταίο δεν τηρήθηκε. Το άλλο κακό ήταν ότι σχεδόν κανείς (από τους άντρες βέβαια) δεν κλείδωνε την πόρτα του, με αποτέλεσμα να τα βλέπεις όλα πράσινα και να ανοίγεις μια πόρτα και να βλέπεις κάποιον να κατουράει. Λέτε να είδα κάποιον από εσάς; Όποτε δεν τολμούσες μετά να μπουκάρεις σε διαθέσιμη τουαλέτα αν δεν έβλεπες πρώτα κάποιον να βγαίνει – κάτι που συνεπάγεται αρκετή αναμονή. Η κατάσταση μέσα στην τουαλέτα δε, τραγωδία. Λίγο παραπάνω να είχα φάει το μεσημέρι δε θα χωρούσα.

Κατά τη διάρκεια των Radio 4 έπεσε ανελέητο peoplespotting – τώρα συνειδητοποιώ ότι για μια ακόμη φορά ήμουν η μόνη γυναίκα στην παρέα. Αν και αυτή τη φορά τα παρατράγουδα ήταν τόσο εξόφθαλμα που τα σχολίαζαν πρώτοι οι άντρες και μου έριχναν σκουντιές μήπως και χάσω κανένα στιγμιότυπο. Κάπου εδώ πρέπει να δώσω και μια μίνι-λίστα της ανθρώπινης κατηγορίας «Συναυλιακή – και κυρίως Φεστιβαλική - Γκόμενα» - οι περιπτώσεις τόσες που θα πρέπει να συντάξω μέγκα-ποστ.

1. Η χοντρή

Χωρίς καμία ρατσιστική διάθεση (δεν είναι του τύπου μου, καταλαβαίνετε) νομίζω ότι στα φεστιβάλ βλέπω πάντα πολλές χοντρές γκόμενες, και μάλιστα της υποκατηγορίας «Ακομπλεξάριστη Χοντρή Γκόμενα». Τετράπαχες, επιπέδου Βογιαντζάκη πριν τη δίαιτα (που θα ξαναπαχύνει κι αυτή, όλοι θα ξαναπαχύνουν, και η Ντόρα και ο Λοβέρδος και όλοι) αλλά με κολάν, φουστάκια, φουστανάκια (και όχι με ρούχα που διαφημίζει η Τζούλι Μασίνο και η Νταίζη από το The Wall, όπως θα έπρεπε), χρωματιστά μαλλιά, πίρσινγκ και χαϊμαλιά για να τονίζουν τον ούτως ή άλλως πλουραλιστικό τύπο τους. Λίγο τρομακτικές, υπάρχει μόνο μια σε κάθε παρέα, πιθανότατα γιατί δε χωράει δεύτερη. Πραγματικά στα φεστιβάλ βλέπω περισσότερες χοντρές γκόμενες από οπουδήποτε αλλού – συναυλίες ή μπαρ. Ίσως επειδή γίνονται σε ανοιχτό χώρο και έχουν μια άνεση – στο pop δε θα χωρούσαν. Αναρωτιέμαι αν πήγαν τουαλέτα.

2. Η τρέντι Λίτσα

Είναι σαν τη χοντρή αλλά στο αδύνατο. Φαίνεται ότι έχει περάσει ώρες στον καθρέφτη για να συνδυάσει την πληθώρα αξεσουάρ που φέρει και να φτιάξει την επιμελώς αναμαλλιασμένη καούκα («αυτά τα κοριτσάκια τα τσαντισμένα» που λέει και η χοντρή στον Πρωινό Καφέ – κυκλοφορούν και σε έκδοση Κολωνακίου με τσάντα Longchamp και μοκασίνι Tod’s). Μη σας ξεγελούν τα ξεχειλωμένα παντελόνια πιτζάμας, μπορεί να δείχνουν αγορασμένα από την Αμερικάνικη Αγορά αλλά είναι τουλάχιστον LAK.. Κατά πάσα πιθανότητα είναι φοιτήτριες αρχιτεκτονικής. Πάντα κυκλοφορούν σε παρέες των 3-5 και είναι προφανές ότι δε δίνουν δεκάρα για τη μουσική – ίσως και να μη γνωρίζουν ποιοι παίζουν. Σκοπός τους είναι να χτυπήσουν αντίστοιχα τρέντι γκομενάκια και να επιδειχτούν στις υπόλοιπες τρέντι Λίστες – όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

3. Η άσχετη

Φοιτήτρια Νομικής ή Αγγλικής Φιλολογίας ή Παιδαγωγικό ή έχει τελειώσει κάτι από αυτά. Δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική. Τα γενέθλια της τα έκανε στο Βέρτη με τις φίλες της, αλλά δεν θα την έλεγες σκυλού. Εν τω μεταξύ τα έφτιαξε με έναν τύπο ο οποίος ακούει κάτι περίεργα και τη σέρνει σε «ροκ» συναυλίες. Φοράει τζιν γυναικείο ψηλοκάβαλο, μοκασίνι (ή αθλητικό τύπου ked’s γιατί της είπε να ντυθεί χαλαρά) και μπλουζάκι marks n’ spencers, κρατάει τσαντάκι tous που πήρε με το δώρο του Πάσχα και άλλες αιματηρές οικονομίες. Δεν κολλάει με το χώρο και το ξέρει πολύ καλά, αισθάνεται έξω από τα νερά της και το δείχνει, παρατηρεί με δέος τα φρικιά που την περιβάλουν, αλλά δε βγάζει τσιμουδιά γιατί έκανε 6 χρόνια να βρει γκόμενο και αν είναι ροκ, δεν την πειράζει.

Μετά τους Radio 4 επικράτησε μια κόπωση, οπότε και αποφασίσαμε να αράξουμε στα γκαζόνια και να δούμε τους Hooverphonic από μακριά. Η τραγουδίστρια ήταν πολύ γιουροβιζιονική με αυτό το κόκκινο φόρεμα, ενώ ένας πολύ δυνατός και ενοχλητικός προβολέας τη φώτιζε φρομ δε μπακ για να διαφανίζει το φουστάνι και να γίνεται πιο αισθησιακό το θέαμα (;) – φαντάζομαι ότι ο κόσμος στις πρώτες σειρές θα είχε πέρα για πέρα τυφλαθεί. Καλοί αλλά κάπως πληκτικοί, έπαιξαν και κάτι από Portishead που μου άρεσε. Δίπλα από τα γκαζόνια που καθίσαμε ήταν η v.i.p. area της red bull, δηλαδή ένας περιφραγμένος χώρος με πλαστικά διαφημιστικά τραπεζάκια-μπαρ και όχι ιδιαίτερα καλή άποψη της σκηνής – μιλάμε για χλίδα, όχι αστεία.

Επικράτησε μια σχετική αναστάτωση για το που θα σταθούμε για να δούμε του New Order. Εγώ δεν ήθελα:

1. Να στριμωχτώ
2. Να ιδρώσω
3. Να ποδοπατηθώ
4. Να μυρίζω μασχαλίλες
5. Να ακουμπάω ιδρωτίλες

Ξεκίνησαν με το κομμάτι που κάποιος μου είχε πει ότι θα έπαιζαν στο κλείσιμο. Εμείς κάναμε συνεχείς μετακινήσεις για να πετύχουμε το συνδυασμό ανετίλα – ορατότητα. Ο ήχος ήταν κάπως χάλια. Οι New Order κάπως παππούδια, προσπαθούσα να φανταστώ πως θα έδειχναν οι Rolling Stones στη σκηνή – υπό κατεδάφιση μάλλον. Τελικά αποφασίσαμε να δούμε τη συναυλία από το μπαρ για να έχουμε εύκολη πρόσβαση και στο τσάμπα τζιν τόνικ. Δεν ήταν και άσχημα. Μπροστά μας χτυπιόταν τύπος-κόλαση, αλλά το έκανε με πολύ στυλ. Προσπάθησα ανεπιτυχώς να αντιγράψω την τσαχπίνικη κίνηση. Κάτι ανάμεσα σε Σερτάμπ και Αγγελάκα. Μέτρησα 13 τραγούδια και κάνα δυο στο ανκόρ. Αν πρόσεχα θα μου είχαν φανεί βαρετοί. Όχι κακοί, αλλά κάπως ξεπερασμένοι. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν ήμουν φαν, χωρίς να τους απορρίπτω, απλά δε μου έλεγαν κάτι ιδιαίτερο πέρα από μερικά ωραία κομμάτια. Για joy division δεν το συζητώ, yuk. (>κράξτε)

Μετά την αποχώρηση του γκρουπ και αρκετό κωλοβάρεμα στο μπαρ, αποφασίσαμε να πάμε και μέσα. Είχε πολύ κόσμο αλλά δεν ήταν και τόσο στριμωγμένα, οπότε και καβατζώσαμε χώρο κοντά στη σκηνή. Δεν ήμουν καθόλου κουρασμένη και είχα τρελή όρεξη για χορό – ανέλπιστο. Σχεδόν πίστεψα ότι θα έβλεπα vitalic. Οι άλλοι είχαν αρχίσει χορευτικά τύπου Λιθουανία – we are the winners – και άλλες επιληπτικές φιγούρες. Προκάλεσα για τρίτη φορά μέσα σε ένα βράδυ την τύχη μου και πήγα τουαλέτα. Με το που γύρισα ξαλαφρωμένη και έτοιμη για όλα, άρχισαν οι γκρίνιες από τους δυο μεθύστακες για επιστροφή στο σπίτι – κάποιος έπρεπε να οδηγήσει και το αυτοκίνητο του υπέρ-μεθύστακα και να τον πάει σπίτι του, αν και με λίγη πίεση πιστεύω πως μια χαρά θα κοιμόταν στο γκαζόν μέχρι το επόμενο μεσημέρι. Κατάφερα να το παρατείνω μέχρι τις 02:20 και να τους εκβιάσω για στάση στο Ciao-Συγγρού για ματσακόνιασμα μακαρονάδας. Έτσι φύγαμε λίγο πριν βγουν οι vitalic – αν τελικά βγήκαν στην ώρα τους.
Στο πάρκινγκ κάναμε ένα τεράστιο κύκλο μέχρι να βρούμε το αυτοκίνητο – το δικό μου που δεν έχει αυτόματο κλείδωμα για να το εντοπίζω από μακριά δεν θα το είχα βρει ποτέ. Ο τζιπούκλας την είχε κάνει – προφανώς για κάποιο μαγαζί της παραλιακής.
Στη Ποσειδώνος φάγαμε Την κίνηση και στο Ciao περιμέναμε καμία ώρα για παραγγελία – σερβίρισμα. Ο μεθύστακας Νο.1 κοιμήθηκε τουλάχιστον 3 φορές μέχρι να τον πάμε σπίτι του, ενώ ο Νο.2 που νόμιζε ότι και καλά ήταν πιο νηφάλιος, προσπαθούσε να δουλέψει τον Νο.1, με τραγικά αποτελέσματα. Αγάπη.
Ξύπνησα το πρωί 09:30 με τρελή δίψα και με ένα τούβλο στο στομάχι – ήταν τα μακαρόνια. Ήπια κόκα-κόλα – το απόλυτο φάρμακο για το hangover, τα σαρώνει όλα – και ξανακοιμήθηκα μέχρι τις 13:00. Ξύπνησα και σκέφτηκα ότι πέρασα καλά.

Το παραπάνω κείμενο είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος, για αυτό και μπαίνει σε ένα blog ιδιωτικής – και βεβαίως παραληρηματικής – χρήσης. Αν βέβαια είχα τις διασυνδέσεις μου, μπορεί να έμπαινε και σε κάποιο site και να αποτελούσε την επίσημη κριτική του έγκριτου site για το εν λόγω χάπενινγκ. Τότε – που θα με διάβαζε και πολύς κόσμος και θα άξιζε τον κόπο – θα μπορούσα να γράψω και ότι πήγα πέρσι στη Βαρκελώνη και πέρασα γαμώ. Θα το ανέφερα κάνα δυο φορές για να εμπεδωθεί. Βέβαια θα το είχα γράψει και πέρσι σε κάποιο περιοδικό, αλλά επειδή πέρασε ένας χρόνος και μπορεί κάποιοι να το λησμόνησαν ή να μην το είχαν δει τότε, θα το ξαναέγραφα στην κριτική μου. Αυτά θα γίνονταν αν είχα διασυνδέσεις, οι οποίες τελικά είναι το παν.