The Ηolly spirit

Την Παρασκευή πήγαμε Holly Golightly – η οποία δεν είναι καμία άγνωστη όπως νομίζουν μερικοί μερικοί. Στο Underworld (όνομα και πράγμα) δεν είχα ξαναπάει, ούτε όταν ήταν Next. Προσεγμένο το στυλ του μαγαζιού, industrial θα το έλεγα αν ήμουνα κοινότοπη, μέρος που περιμένεις να ακούσεις ΝΙΝ και τέτοια, και στις τουαλέτες να γινόταν μαστιγώματα και άλλα ακατονόμαστα σαν αυτά στην ταινία 8 mm. Για να συμπληρωθεί το σκηνικό της κολάσεως, έκανε και κολασμένη ζέστη. Σαν να λέμε είσαι Ιούλιο μήνα, μέσα στην σκηνή στο κάμπινγκ, 12 το μεσημέρι, με κλειστό το φερμουάρ σε όλα τα πορτοπαράθυρα, χωρίς φύλλο από πάνω σου, και να στεγνώνεις τα μαλλιά σου με το πιστολάκι ενώ σου έχουν βάλει καυτές πέτρες από το ηφαίστειο της Σαντορίνης στην πλάτη. Κάπως έτσι.
Είχε dj Θάλεια Καραμολέγκου (τζάμπα το όνομα, μου φάνηκε λίγο χαλιού, λίγο μεγάλη, δεν ξέρω γιατί τη θάβω τώρα) και τον τράγο από το Pop. Συμπαθητικά. Και ζεστά. Ευτυχώς ανακαλύφθηκε ένα σημείο στο κέντρο περίπου του μαγαζιού οπού ερχόταν αέρας από κάποιους σωλήνες και ήταν κάπως πιο παλευόν. Στο μεταξύ από τα μεγάφωνα του μαγαζιού μας βομβάρδιζαν κάθε λίγο και λιγάκι με την ανακοίνωση ότι η Holly θα έπαιζε και το Σάββατο στο closer, ακουστικό σετ με είσοδο 6 ευρώ (ω-ναι μαλάκες που πληρώσατε 25 για να κατεβείτε στην κόλαση).
Λοιπόν η βραδιά είχε και σαπόρτ. Δύο κιόλας. Οι πρώτοι ήταν κάτι έλληνες, Mary and the Boy σου λέει, οι οποίοι κάνουν θραύση στην τρέντι Αθήνα – μου το σφύριξαν οι υπόλοιποι και το διαπίστωσα ρίχνοντας μια ματιά χθες στο ίντερνετ. Η Mary ήτανε μια χτικιάρα κοπελίτσα που τη λυπόσουν – μέχρι να ανοίξει το στόμα της όμως. Μετά έβγαζε μια φωνή… Ο the Boy ήταν επίσης καλός. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πρόκειται για τον Αλέξανδρο Βούλγαρη, μήπως μπορεί κάποιος που τους ξέρει και έχει την πληροφορία να με διαφωτίσει; Παραθέτω εδώ και ένα κομμάτι που χαρακτηρίζει (;) τη μουσική τους:

«Οι ίδιοι περιγράφουν τον ήχο τους ως piano punk. Οι αναφορές και επιρροές του συγκροτήματος είναι η ανθρωπιά του Robert Duvall, οι εκκλησιαστικές μουσικές προτάσεις ανά τον κόσμο και οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με το Λόγο όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Fiodor Dostoyefski, η pop art των Andy Warhol, David Lynch, Lou Reed, καλλιτέχνες που εξέφραζαν την εργατική τάξη όπως οι Ken Loach και οι Sex Pistols, τα αμερικάνικα μιούζικαλ και τα βερολινέζικα καμπαρέ του μεσοπολέμου και η σύγχρονη αμερικάνικη κωμωδία που ξεπήδησε από τις στάχτες του Saturday Night Live.»

Και ένα ακόμα που περιγράφει τη σύνθεση τους:

«Η σύνθεση τους περιλαμβάνει τους Mary (φωνή), The Boy (πιάνο, φωνή), Christmas Daniel (μουσικό πριόνι) και την χορεύτρια Τhe Exotic»

Δυστυχώς ο Christmas Daniel δεν ήταν μαζί τους (κρίμα γιατί μου αρέσει πάρα πολύ το πριόνι, το είχα δει στους Mercury Rev και είχα πάθει πλάκα), αλλά ήταν η… the Exotic.
(…)
Mary και The Boy, πιστεύετε ότι θα σας πάρει κανείς σοβαρά με αυτό το περφόρμανς πάνω στη σκηνή; Τόσο καλή μουσική, τόσο καλή φωνή, θέλετε να κάνετε και κάτι πρωτοποριακό όπως ένα παράλληλο δρώμενο πάνω στη σκηνή, μια χορέυτρια, όλα αυτά οκέι. Αυτό το συγκεκριμένο πράγμα είχατε στο μυαλό σας για να πλαισιώσει τη μουσική σας ή βγήκε καταλάθος; Εγώ πάντως προσπάθησα να συγκεντρωθώ στη μουσική αλλά το χάπενινγκ ήταν τόσο αστείο που με δυσκόλευε. Δε θα πω περισσότερα και δεν θα το περιγράψω. Κάποιες που είχανε εισιτήριο αλλά μείνανε στο Ματσατσούτσετς και δεν ήρθανε στη συναυλία, χά-σα-νε.
Μετά βγήκε η Jessica Bell – θέλω να γίνω PJ στη θέση της PJ - οποία θα ήταν πολύ πιο εντυπωσιακή αν δεν υπήρχε η PJ, οπότε και η μουσική της θα ήταν κάτι το πρωτοποριακό. Μακάρι βέβαια η PJ να είχε έστω και λίγη από την ομορφιά της Jessica – αλλά δε μπορείς να τα έχεις όλα.
Ε, μέχρι να γίνουν όλα αυτά είχε περάσει η ώρα και εγώ είχα φτάσει στα όρια μου – να λιποθυμήσω για να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα ή κρίμα είναι να τη χάσω τη Holly; Η ζέστη ήταν αφόρητη. Ο κόσμος είχε αρχίσει να ζουπιέται κι εγώ κλασικά κοιτούσα τους γύρω μου και κουτσομπόλευα με τον εαυτό μου –οι υπόλοιποι της παρέας ήταν αγόρια ρε γμτ. Με πιάνουν συχνά τα ρατσιστικά μου στις συναυλίες. Μα είναι δυνατόν εγώ και αυτός ο σιχαμένος με το λασπωτήρα που στέκεται μπροστά μου (και είναι και ψηλός και πηγαίνει συνέχεια δεξιά-αριστερά σα να κατουριέται και δε βλέπω τίποτις) και ζαχαρώνει τη γκόμενα με το κόκκινο φουστάνι – Άντζελα Δημητρίου – εξαιρούνται τα μεγάλα σου μάτια, είναι δυνατόν εγώ κι αυτοί να έχουμε επιλέξει τον ίδιο τρόπο διασκέδασης; Μήπως κάτι δεν πάει καλά;
Κι ενώ είχα πέσει σε τέτοιες βαθυστόχαστες σκέψεις, φοβούμενη την πληθώρα κόσμου που θα έχω να αντιμετωπίσω στις επερχόμενες συναυλίες του καλοκαιριού – οι οποίες στατιστικά μαζεύουν περισσότερη πλέμπα από αυτές του χειμώνα – και ήμουν έτοιμη να αρχίσω τα τηλέφωνα στις φίλες μου για να συζητήσουμε τα γνωστά προβλήματα – τι θα φορέσουμε στο Devendra (πρόβλημα) και στον Anthony (ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα), και βέβαια το αιώνιο «αδιάβροχη μάσκαρα ή κανονική για να τρέξει όταν θα πλαντάζεις στο Fistful of love και να είναι πιο δραματικό;;» - ε κάπου εκεί όπου είχα πέσει σε αυτό τον κυκεώνα σκέψεων, βγήκε η Holly.
Πολύ γλυκιά, λίγο κυριούλα, με καταπληκτική φωνή και πάρα πολύ κέφι. Για περισσότερα εδώ. Το γκρουπ της επίσης φοβερό και πολύ ταιριαστό, ένας τυπάκος σαν να ξέφυγε από τους Arctic Monkeys (χωρίς τα σπυριά), ένας μπάρμπας τύπου Ποπάι που τον φαντάζεσαι να τη βγάζει όλη μέρα σε πάμπ κατεβάζοντας πίντες και τσουγκρίζοντας με όλο το μαγαζί – «cheers mate!» - και ένας ντράμερ (ή ντραμίστας) που ποτέ δεν είδα γιατί ο λασπωτήρας συνέχιζε τα πέρα δώθε και δεν έβλεπα ντιπ. Λικνίσθηκα για αρκετή ώρα με τα τραγούδια της μέχρι που κάποια στιγμή δεν άντεχα άλλο την ορθοστασία και πήγα πιο πίσω να ακουμπήσω στα decks να ξαποστάσω λίγο η γυναίκα. Εκεί παραμόνευε πάλι η ζέστα. Επίσης παραμόνευε και ένας τύπος δίπλα μου ο οποίος από πίσω ήταν ίδιος ο Φιντς (το μαλλί του δηλαδή) και προσπαθούσα να δω αν έμοιαζε και από μπροστά αλλά δεν τα κατάφερα.
Ε κάποια στιγμή τελείωσε η Holly, δεν έπαιξε πάρα πολύ νομίζω αλλά δεν ήθελα κι άλλο γιατί ήμουν έτοιμη να πέσω κάτω, αλλά ήταν πολύ καλή. Ελπίζω να ξανάρθει και να είναι σε ανοιχτό χώρο με περισσότερη δροσιά, τότε θα μ’ αρέσει πιο πολύ και στο τέλος θα φωνάζω κι εγώ «κι άλλο, κι άλλο» και άλλα τέτοια συναυλιακά τσιτάτα.

Πρώτη στο χωριό, τελευταία στην πόλη

Συμπέρασμα: η vodafone είναι πιό ισχυρή από την cosmote.


Αλλά αυτή που τις τρώει όλες είναι η vivodi.

Εγώ δεν το είδα, μόνο λίγο στο ζάπινγκ

Και τώρα θα πέσει το μεγάλο ξεσπάθωμα για τον ημιτελικό της Γιουροβίζιον που είδα χτες, γιατί μετά τον τελικό δεν ξέρω αν θα έχω όρεξη (μπορεί να ξανακερδίσουμε λέει, και θα απελπιστώ).
Μόλις ανακάλυψα ότι στο site έχει και τα video clip των τραγουδιών, για να μπορεί ο φαν να έχει σφαιρική άποψη – καταλαβαίνεις. Θα τους ξεκατινιάσω όλους λοιπόν – ή μάλλον θα τους ξετατιανιάσω.

Αρμενία: Μου άρεσε το τραγουδάκι. Λίγο απ’ όλα, λίγο μπάχαλο, αλλά μου άρεσε. Το αγόρι αυτό βέβαια είναι λίγο τζίπσι και το μαλλί δεν τον βοηθάει, οπότε μάλλον δε θα κερδίσει το Σάββατο.

Βουλγαρία: Από τα χειρότερα. Μπαλαντοσούπα με βαλκανικά στοιχεία δηλαδή φέξε μου και γλίστρησα. ΟΛΑ τα λεφτά το άτομο που έκανε τα φωνητικά, χοντρός με φούστα, ξανθό μαλλί, μούσια και μακιγιάζ Καρλότα. 99% ήταν σε αυτό το τραγούδι, δε θυμάμαι πολύ καλά γιατί είχα θαμπωθεί. Και αυτή τη λένε Μαρία Πόποβα, που πάς κοπέλα μου; Δε θυμάμαι αν προκρίθηκε, η άχρηστη η ΕΡΤ ακόμα να το ανανεώσουν το site. Καλά, πρόσεξε κανείς που χθες έδειξε σε κάποια στιγμή ένα άσχετο πλάνο με κάτι πόδια και κάτι καλώδια; Ρεζίλι θα γίνουμε.

Σλοβενία: Συμπαθητικό παναδιάφορο τραγούδι το οποίο δε σε χαλάει κιόλας αλλά το ξεχνάς σε 2.4 πικοσεκόντ. Μάλλον γι αυτό και δεν προκρίθηκε, παρ’ όλο που αυτός έσκασε στη σκηνή με δίμετρες μπουταρούδες – το παρατηρήσατε ότι όλοι έστειλαν μπούτια φέτος; Μόνο εμείς στείλαμε την γριά την κότα.

Ανδόρα: Σπίτσλες. Δεν ξέρω πόσοι είχατε την τύχη (ή ατυχία) να δείτε πλάνα από τις πρόβες οπού το τροφαντό αυτό κορίτσι εμφανίστηκε με ζαρτιέρες και σέξι εσώρουχα. Τρομακτικό, και το τραγούδι απαράδεκτο γι αυτό και πήρε το δρόμο τυο γυρισμού για την Ανδόρα και τα Πρίνου.

Λευκορωσία: Μπορεί και το χειρότερο που είδα χτες. Ειδικά τα ρούχα που φορούσε αυτή και το μπαλέτο της. Τόσο λαμέ, βινύλ και τόση κακογουστιά νόμιζα ότι είχε εκλείψει αλλά τελικά είναι σαν τις κατσαρίδες, θα επιβιώσει ακόμη και μετά από πυρηνική καταστροφή. Ουστ Πωλίνα Σμόλοβα.

Αλβανία: Ντάξει, δε θέλω να γίνω κακιά, αλλά ο τύπος είναι απίστευτος κακομοίρης. Πραγματικά πρέπει να δείτε το video clip. Εμφανίστηκε με άσπρο κοστούμι, άσπρο παπούτσι, πουκάμισο με σχέδια με χλώριο (το διανοείστε;) και στο λαιμό σταυρό σε κολλητό πετσάκι. Στείλτε το αγόρι αυτό στο 1993. Συνοδεία δυο παππούδες με φουστανέλα και τσαμπούνα και τρεις γορίλες στα φωνητικά. Όλο αυτό συν καθόλου μπούτι. Καταδικασμένος.

Βέλγιο: Πολύ εντυπωσιακή γυναίκα, πολύ μέτριο γιουροβιζιονοτράγουδο, δε μπορώ να θυμηθώ αν πέρασε αλλά νομίζω όχι. Κρίμα πάντως γιατί διέτρεξε πολλούς κινδύνους από τη μια να τη φυσάνε οι αέρηδες για να ανεμίζει το φουστάνι με κίνδυνο περιπνευμονίας, από την άλλη να το κουνάει και η ίδια πέρα δώθε με κίνδυνο να μπουρδουκλωθεί.

Ιρλανδία: Αυτός ο τύπος λέει ήταν ανακάλυψη του Βαν Μόρισον και έχει συνεργαστεί με Μπομπ Ντύλαν και κάποιους άλλους που δεν τους πρόλαβε το αυτί μου. Μάλλον όμως η συνεργασία δεν ευδοκίμησε μιας και ο τύπος κατέληξε στη Γιουροβίζιον. Ωραία φωνή, μπαλάντα τύπου Boyzone, ντάξει δε με χάλασε. Πέρασε κιόλας. Ίσως γιατί «έπαιξε πολύ έξυπνα με την κάμερα» (Γιώργο Καπουντζίδη όλα να τα δεχτώ από σένα, αλλά το να θες να γίνεις Δάφνη Μπόκοτα, ποτέ!

Κύπρος: Αχχ το φάγανε το Ανετάκι, το φάγανε μπαμπέσικα. Κατά τη γνώμη μου έφταιγε το φουστάνι.

Μονακό: Απαράδεκτό; Μα απαράδεκτο; La coco dance; What were you thinking?. Έφαγε μαύρο το κοριτσάκι.

ΠΓΔΜ: Χάλια. Χά-λι-α. Το τραγούδι, όχι αυτή. Πέρασε όμως.

Πολωνία: Για κάποιο λόγο τους είχα συμπαθήσει αυτούς τους Γκούφηδες αν και το τραγούδι ήταν μια eurotrash μάπα. Α τώρα βλέπω και το βιντεοκλίπ, αυτός είχε κόκκινα μαλλιά πριν τα κάνει πράσινα. Μάλλον δεν έμαθε ποιος πήρε το ντάμπλ και φέτος. Τα ρούχα τους τραγικά, δεν έχω λόγια, αλλά ήτανε καλούληδες μωρέ, κρίμα.

Ρωσία: Ενίσταμαι. Αυτό το σκασμένο βγήκε λέει άντρας της χρονιάς, τραγουδιστής της χρονιάς, sex symbol της χρονιάς. Ήξερα ότι είναι απελπισμένοι στη Ρωσία, αλλά τόσο; Ο Ρώσος Ρουβάς σου λέει. Εγώ νόμιζα ότι ο Ρώσος Ρουβάς ήτανε ένας εξηντάρης με ανταύγειες και βαμμένα μάτια, τον θυμάστε; Πάντως άρεσε αυτός και θα είναι και στον τελικό.

Τουρκία: Δεν ξέρω και κανέναν από Τουρκία αλλά αυτή η Σιμπέλ μου κάνει ότι έχει πολύ φάτσα Τουρκάλας. Δεν ξέρω αν με πιάνεις. Ψιλοαπαράδεκτο και εκνευριστικό το τραγούδι αλλά κολλητικό και πέρασε. Αχχ αυτή το έφαγε το Ανετάκι. Ωραίο styling πάντως, ροζ, αστεράκια, μ’ αρέσουν αυτά. Και το τσιφτετελάκι πολύ καλό.

Ουκρανία: Αυτή νομίζω άρεσε σε όλους. Το τραγούδι επίσης εκνευριστικό αλλά αυτή κουκλάρα, θα πάει μπροστά πιστεύω και στο διαγωνισμό και στη ζωή της.

Φινλανδία: Όσο τους βλέπω, τόσο πιο αστείοι μου φαίνονται και τους λυπάμαι κιόλας γιατί λέει βγάζουν τη μπέμπελη μέσα από αυτό τον εξοπλισμό. Δεν έχω καταλάβει αν τα κάνουν σοβαρά όλα αυτά και πιστεύουν ότι είναι μια καλή ροκ μπάντα. Ο Θοδωρής Ρακιτζής πάντως είπε ότι είναι και γαμώ τους μουσικούς και συμφώνησε και η Μάγκυ Χαραλαμπίδου. Ελπίζω να πάρουν μια καλή θέση πάντως, αν γίνεται πιο πάνω κι απ’ τη Βίσση.

Ολλανδία: Κουραστικές και αγχωτικές. Τρέμω μήπως το κάνουμε του χρόνου στο αερόμπικ αυτό το τραγούδι. Θα φτύσω τα πνευμόνια μου.

Λιθουανία: ΕΓΩ ΑΥΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΖΩ! Θέλω να κερδίσουν! Μ’ αρέσει το τραγούδι, μ΄ αρέσουν οι 6 τύποι με τα κοστούμια, μ’ αρέσει ο σοβαρός καράφλας με τα γυαλιά που τα σπάει στο τέλος, μ’ αρέσει η ντουντούκα. Μη σου πω ότι θα ψηφίσω κιόλας.

Πορτογαλία: Οι αντίστοιχες pop stars της Πορτογαλίας που τις λένε Non Stop και όχι Hi-Five (μα που τα βρίσκουν αυτά τα ονόματα) είναι σαφώς πιο όμορφες και πιο αδύνατες από τις δικές μας αλλά απέτυχαν στη διασκευή του Waterloo. Μια άλλη φορά, κουρίτσα.

Σουηδία: H Σουηδία δε θα ξεπεράσει ποτέ τους Abba. Η συνομήλικη της απόλυτης ελληνίδας σταρ διασκεύασε το The Winner takes it all και έκανε ένα γιουροβιζιονοτράγουδο για πολλή αποθέωση όμως. Και αυτή θα ήθελα να βγει πιο ψηλά από τη Βίσση (αλλά πιο κάτω από τους Lordi).

Εσθονία: Η Εσθονία έστειλε μια Σουηδέζα Barbie, πολύ όμορφη, με ντύσιμο όμως που θα κόλλαγε σε διαγωνισμούς περασμένων δεκαετιών. Και τώρα που το ‘φερε η κουβέντα, οι άλλοι απ’ ότι κατάλαβα τους φοράνε ότι τσίτι βρουν μπροστά τους και τους στέλνουν (να μη θυμηθώ τη Ρουσλάνα) και μόνο εμείς σαν μαλ#$%^ πληρώνουμε τα Cavalli και τα Gaultier. Του χρόνου όποιος πάει, ένα ντε πιες από το Ζάρα και άντε γειά.

Βοσνία-Ερζεγοβίνη: Αυτό το τραγούδι το έχει γράψει αυτός που έφαγε τη δεύτερη θέση από το Σάκη μας τότε. Πονεμένα Βαλκάνια με σίγουρη θέση στις επόμενες συλλογές Budha Bar vol. 184. Συμπαθητικό video clip. Μ’ αρέσουν τα στάχυα.

Ισλανδία: Αυτή η γκόμενα έκανε τόσο σαματά γύρω από το όνομα της και τους εκνεύρισε όλους τόσο πολύ (φοβού τα πάνελ τα μεσημεριανά) που τελικά θα γυρίσει στη χώρα των πάγων (θα έλεγα αν ήμουν κοινότοπη) μια ώρα αρχύτερα. Επίσης απέδειξε ότι υπάροχυν και άλλες με τη φωνή της Καλομοίρας, εξαπλώνεται! Μου άρεσε πάντως το styling και εγκατάσταση πάνω στη σκηνή.

Αυτά. Κουράστηκα. Τα λέμε από Δευτέρα.

Χαμένοι στη διάσταση

Το decadence ήταν το μυθικό μαγαζί της εφηβείας μου. Μέχρι την πρώτη λυκείου που έκλεισε ο Ρόδον και το ραδιόφωνο πέθανε στην Ελλάδα άκουγα τις αστείες διαφημίσεις του και ονειρευόμουν πότε θα πήγαινα κι εγώ σε αυτό το φανταστικό μαγαζί που βρίσκεται πάνω σ’ ένα λόφο και εκεί συμβαίνουν τα πάντα. Καμιά φορά έβλεπα και φωτογραφίες στο ποπ&ροκ και γούσταρα ακόμα περισσότερο.
Όταν επιτέλους τελείωσα με τις πανελλήνιες και ήρθε το καλοκαίρι που συνέβησαν όλα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να πάω και στο decadence. Με πήρε ο sebastian από το χέρι και ανεβήκαμε τη Μπενάκη στα Εξάρχεια. Φτάνοντας στο λόφο του Στρέφη πήγαμε από τη δεξιά του πλευρά και μετά όλο αριστερά και μετά μια κατηφόρα και να το decadence. Έτσι πήγαινα πάντα εκείνο τον καιρό. Κατά ένα περίεργο τρόπο αν συνέχιζες να κατεβαίνεις μετά το decadence, έβρισκες μπροστά σου την Αλεξάνδρας, πράγμα τελείως παράλογο γιατί η Αλεξάνδρας θα πρέπει να βρίσκεται στο πάνω μέρος του λόφου, στην άλλη μεριά από τα Εξάρχεια (βλέπε σχεδιάγραμμα, όχι βέβαια όπως είναι πραγματικά αλλά όπως το είχα στο μυαλό μου). Για τη διαδρομή είμαι απολύτως σίγουρη γιατί την είχα κάνει δεκάδες φορές.
Το άλλο μυστήριο είναι ότι όσες φορές επιχειρήσαμε αργότερα να πάμε με το αυτοκίνητο από της Αλεξάνδρας, δεν επιτύχαμε ποτέ. Νομίζω ότι είχαμε στρίψει σε κάθε πιθανό στενό από τη λεωφόρο και ποτέ δεν καταφέραμε να το πετύχουμε. Το μόνο που συνέβαινε ήταν ένα τεράστιο μπλέξιμο μέσα στα μυστηριώδη στενά γύρω από το decadence. Κανά δυο φορές πρέπει να εγκαταλείψαμε την προσπάθεια και να κατεβήκαμε πάλι στους Χάρτες για ποτό.
Όπως είναι λογικό είχα πεισθεί ότι αυτό το μαγαζί βρίσκεται σε δική του διάσταση (αφού έβγαζε και δική του εφημερίδα, καταλαβαίνεις) και ο μόνος τρόπος για να φτάσεις εκεί είναι να πας με τα πόδια από τα Εξάρχεια. Νομίζω ότι όλο αυτό το θέμα μαζί με τις διαφωνίες που έφερνε (όχι πάς από εδώ, όχι πας από εκεί κτλ) είχε δημιουργήσει ένα πέπλο γοητείας γύρω από αυτό το μαγαζί. Πλέον έχω χρόνια να πάω (είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να πάω μετά τους dEUS αλλά δεν το έκανα), αλλά πάντα θα θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την εποχή και λυπάμαι όταν βλέπω διαφημίσεις για βραδιές «γίνε κι εσύ dj” ‘η τα χιλιοτετριμμένα Pulp VS Suede parties. Μάλιστα πριν κάνα χρόνο άκουσα διαφήμιση και στο ραδιόφωνο και εκτός από τη γνωστή διεύθυνση «Βουλγαροκτόνου & Πουλχερίας» λένε και «στο βενζινάδικο τάδε στη Αλεξάνδρας, δεξιά» ή κάτι τέτοιο.
Ίσως εκείνη η ωραία εποχή να έχει παραμείνει χαμένη στη διάσταση μαζί με το χαμένο μαγαζί στο οποίο για να πας υπήρχε μόνο ένας δρόμος στον κόσμο.

Talk Show

Τις προάλλες χάζευα σπίτι μου. Βαριόμανε αφάνταστα. Να κάνω κάτι χρήσιμο στη ζωή μου ούτε για αστείο. Τι να κάνω, τι να κάνω, ξεκινώ ζάπινγκ. Μέχρι που πετυχαίνω Μικρούτσικο. Εν γένει "εν-τον-μπαλευον-στάλαν" τον τύπο -που λένε και στη μαρτυρική μεγαλόνησο- καθώς είναι λαικιστής μέχρι σιχάματος και πολυλογάς. Το 99,999% που ξεστομίζει είναι πα@ριες με υψηλο torture factor γιασ τον τηλεθεατή πράγμα που τον καθιστά ούτε λίγο ούτε πολύ ανυπόφορο. Οφείλω ωστότσο να του αναγνωρίσω τη συμβολή του στη μουσική δημιουργία με το αυτοβιογραφικό μάλλον τραγούδι "Κουτσουράκι". Το θυμάστε; Είναι αυτό που λέει "Να μουν ενα κουτσουράκι, τότσο δα, Μικρούτσικοοοοοο".Επιστροφή στο θέμα μας.

Τις είχα απωθήσει κάπου στο ασυνείδητο αυτού του τύπου τις εκπομπές. Ωστότσο οφείλω να ομολογήσω πως αν είσαι εκπαιδευτικός αυτή η τηλεθέαση αξίζει τον κόπο από καθαρά επαγγελματικό ενδιαφέρον. Είναι πραγματικά χρήσιμο να ξέρεις να χειριστείς τέτοιες περιπτωσάρες χωρίς να βγαίνεις από τα ρούχα σου γιατί αν το καλοσκεφτούμε, συναντάμε πολύ συχνά και τέτοιες, για να μην πω κυρίως τέτοιες απλά σε μικρότερες ηλικίες, ειδικά στα ΤΕΕ.

Το κόλπο της εκπομπής είναι κατά βάση το εξής: Πάει μια περιπτωσάρα τελειωμένη εντελώς να πει τον πόνο της και να ξεκατινιαστεί με κάποιον συγγενή της, ενίοτε και με όλο το σόι. Στην αρχή το κάνουν να φαίνεται σαμ ο καταγγέλων να είναι πραγματικά ένα θύμα από αυτά που ραγίζουν την καρδιά ακόμα και του πιο κάφρου και κακόπιστου. Στη συνέχεια όμως κ χάρις στην καταπληκτική συμβολή αλλά και της συμπαρουσιάστριας και οικογενειακής ψυχολόγου Κας Τένιας -που παρεπιπτόντως μοιάζει τρομερά στη Βέφα στυλιστικά- όλο αυτό το παζλ ξεδιαλύνεται, η αλήθεια λάμπει εκτυφλωτικά κ διαπιστώνονται θύτες κ θύματα.

Πιο συγκεκριμένα πέτυχα ένα επεισόδιο όπου έσκασε μια τελειωμένη που ούτε λίγο ούτε πολύ από τα 14 μέχρι τα 40 της έκανε 2 παιδιά, πεζοδρόμιο, φυλακή, πρέζα, πρέζα με άνδρα κ παιδί + έχασε το 1 παιδί από πρέζα + το άλλο ευτυχώς το υιοθετήσαν κ τη γλίτωσε... Σας μιλώ για μεγάλη περίπτωση.

Το πρώτο πλάνο της εκπομπής δείχνει τον καταγγέλοντα σε γκρι φόντο σε καρέκλα-μάρτυρα να μιλά σε κόσμια πλην όμως βασανισμένη γλώσσα. Η συνήθης ατάκα είναι "είσαι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου". Συνεχίζει σε λιγότερο κόσμια "Με έβγαλες στο πεζοδρόμιο μωρή χαμ#$ρα από τα 14" και μετά χαμός "με αποκαλούσες μου#$-bank, αλλά θα σε κάνω εγώ ξεφτίλα εδώ στον Ανδρέα παλιο-μα#$%^& #%#$^* $%&%*&&^(* #$^%^*&^( @$#%$^&^%*&^(* #$^%^* κ εσένανε κ όλο σου το σόι". Όπως καταλαβαίνετε η συνέχεια της κουβέντας εστιάζει στο beep κ ενίοτε ακούς κ τα βάσανα του καταγγέλοντα.

Τρομερό επίσης touch της εκπομπής είναι όταν ο καταγγέλων βγαίνει εκτός εαυτού -πράγμα που ποτέ δεν ήταν δύσκολο- με αποτέλεσμα οι συνεργάτες της εκπομπής να μπαίνουν στο πλάνο και να τον απομακρύνουν, την ώρα που το σόι βγάζει τα άπλυτά του στη φόρα. Αυτό βέβαια διαρκεί μόλις κανά λεπτό γιατί ο καταγγέλων παρατηρεί τα τεκταινόμενα εκτός του πλάνου και εισβάλλει -μόλις ξαναβγει από τα ρούχα του- ως μαινλομενος ταύρος με πολλά beep και φυσικά με bonus σκηνικής παρουσίας λόγω αιφνίδιας εισόδου στο πλάνο.

Το κοινό της εκπομπής στο στούντιο ξεκινά προβληματισμένο αλλά συνεχίζει γελώντας και κανιβαλίζοντας με χαρακτηριστική άνεση αφού κανείς από τους παρευρισκόμενους δε δείχνει να πτοείται ή να ντρέπεται για οτιδήποτε. Άλλωστε κ η αμοιβή από μέρους της παραγωγής παίζει όσο να ναι κ αυτή τη ρόλο της. Όσο για τον τηλεθεατή τι να πω πια... ξεχνά και τον παιδαγωγικό σκοπό της εκπομπής και τη βαρεμάρα του, τι μέρα τι ώρα κ ποια χρονιά έχουμε...

[Ευτυχώς ξεκίνησα αυτό το post προ 2 εβδομάδων που δεν έκανε καλό καιρό. Τώρα πλεόν το σπορ εγκαταλείφθηκε κ το χω ρίξει στο μπάνιο κ τις ρακέττες. Μάλλον για το καλό όλων.]

Τα λεφτά μας πίσω

Δε νομίζω ότι υπάρχει πιο ηλίθιος τρόπος από αυτόν που έχει υιοθετήσει το avopolis για να παρουσιάζει τα επερχόμενα live. Θέλω η γυναίκα να δω τις συναυλίες που θα γίνουν και να κάνω τα κουμάντα μου (βλ. συναυλιοδάνειο) και δε μπορώ! Γιατί το avopolis θεωρεί ότι πρέπει να με ενημερώσει για κάθε live που γίνεται σε κάθε τρύπα της Αθήνας, χωρίς να υπάρχει κάποια κατηγοριοποίηση (τύπου: συναυλίες κανονικές, συναυλίες παίρνω την κιθάρα μου και σας τραγουδάω, συναυλίες από τον κάθε πικραμένο που τυγχάνει να έχει γνωστό που έχει ένα μπαρ και του επέτρεψε να παίξει το Σάββατο το βράδυ και έχει και ένα ξάδερφο στο sonik που του έταξε να μπει η συναυλία στο avopolis). Θα μπορούσαν τουλάχιστον να ξεχωρίσουν έλληνες με ξένους καλλιτέχνες. Τον Κοργιαλά ας τον βάλουν και στα δυο, πάει για διεθνή καριέρα

Και τώρα που το θυμήθηκα... Το gagarin έκανε γαργάρα και τους white stripes (περσινά ξυνά σταφύλια θα μου πεις, να’ ταν κι άλλα τα 45 ευρουλίνια), αλλά και την isobel cambell για την οποία αγοράσαμε εισιτήριο και η συναυλία δεν έγινε ποτέ (και καλά αναβλήθηκε αλλά καταλαβαίνετε, άντε γειά isobel). Ούτε φωνή ούτε ακρόαση για εξαργύρωση των εισητηρίων.


Επίσης πρέπει να σας πω ότι αν θέλετε να διαφημίσετε κάτι και δεν έχετε λεφτά, για ραδιόφωνα, περιοδικά, έστω μια athens voice, κανένα πρόβλημα. Πάρτε μερικές φλούδες λαμαρίνας, παλιά ξύλα, ότι έχετε εύκαιρο τέλος πάντων, φτιάξτε ένα στένσιλ, πάρτε κι ένα σπρέι της αρεσκείας σας και φτιάξτε τη διαφήμιση σας. Μετά ξαμολιθείτε στην Αθήνα και όπου βρείτε μάντρα, συρματόπλεγμα, ερείπιο, καρφιτσώστε από ένα. Γρήγορα, καθαρά, οικονομικά. Όπως ακριβώς έχει κάνει και αυτός ο μπάρμπας (δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται περι μπάρμπα), ο οποίος έχει γεμίσει τον κόσμο με τα Σπίτια Σκύλων του.



Η διαφήμιση του εθεάθη σε Κατεχάκη, Πειραιώς, Σπάτα, Αχαρνών (μέχρι στιγμής). Δηλαδή αν ποτέ πάρω σκύλο, το Σπίτι Σκύλου θα το πάρω σίγουρα από αυτόν. Στην Πειραιώς τον έπιασε και το καλλιτεχνικό του και το έκανε μωβ-ροζ.



Μετά τα μελισσάκια κυνηγήστε τα Σπίτια Σκύλων!


Επίσης πρέπει να σας πω ότι πολύ μου έχει αρέσει αυτό το έργο τέχνης που βρίσκεται στην Αττική Οδό, έξοδο Υ2 στον περιφερειακό του Υμηττού.



Mπράβο στα παιδιά που το έφτιαξαν και σ’ αυτούς που επέλεξαν να το βάλουν εκεί. Έχει και κάποια άλλα εκεί κοντά αλλά είναι δύσκολο να τα φωτογραφήσω εν κινήσει.

Τέλος, δείτε κι αυτό το κλιπάκι και μη μου πείτε ότι δεν το θυμάστε…

Δεν ήταν αυτό που περίμενες, αλλά είναι καλό

Το είχε πει ένας φίλος για μια μελιντζανοσαλάτα. Μπορεί να ήταν και ψητή μελιντζάνα. Περιμέναμε κάτι ζεστό και λιωμένο και τελικά ήταν κάτι κρύο και στέρεο, αλλά ήταν ωραίο.
Και τελικά κολλάει σε πάρα πολλές περιπτώσεις.
Όπως στον καινούριο δίσκο των Calexico.
Ή στα Χανιά.
Ή στη ζωή σου.
Ε;

Once U Blog U can't STOP!!!

Φίλες και φίλοι του παραληρήματος!!!
Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω πως σήμερα ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ!!!
Κλείσαμε έναν ολόκληρο χρόνο παραληρήματος!!!


Ευχηθείτε μας χρόνια πολλά + ακόμα πιο παραληρηματικά...
Σας φιλώ όλους

Ποτέ μην πεις "Χορεύω"

Σε ένα κλαμπ ένας γουστάρει μια γκόμενα που κάθεται απέναντί του και μιλά με τη φίλη της. Αυτός το σκέφτεται λιγάκι ωστότσο αποφασίζει να κάνει κίνηση υπεροχής.
Πάει λοιπόν στη φίλη της και της λέει: «Χορεύεις;»
Αυτή χαμογελάει και λέει: «Ξέρω γω; Ναι!»
Και καταλήγει αυτός: «Ε, τράβα χόρεψε τότε γιατί θέλω να μιλήσω με τη φίλη σου!!!»

Από τη μία εντυπωσιακό για τη δεύτερη κοπέλα, από την άλλη αν εσείς τοποθετούσατε τον εαυτό σας σε έναν από τους παραπάνω 3 χαρακτήρες νομίζω πως δε θα ήταν αυτή. Προσωπικά θα ήμουν η loser γκόμενα που χορεύει. Εσείς;