Ιστορίες του κάμπινγκ

Η παρακάτω ιστορία – η οποία σας εγγυώμαι ότι είναι αληθινή - συνέβη σε μια φίλη μου πριν από χρόνια, η οποία παραθέριζε σε γνωστό κάμπινγκ της Χαλκιδικής.
Μια μέρα η παρέα της επιστρέφει στις σκηνές μετά το μπάνιο και τις βρίσκει άνω κάτω. Κάποιος είχε μπει μέσα και είχε ψάξει τα πάντα. Περιέργως όμως δεν είχε κλέψει τίποτα. Χρήματα, φωτογραφικές μηχανές, ρούχα και λοιπά ήταν εκεί. Η παρέα συνέχισε τις διακοπές της για 3-4 μέρες ακόμα και επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, μη μπορώντας να εξηγήσει το παραπάνω περιστατικό. Για ποιο λόγο κάποιος να μπει στη σκηνή σου και να τα ψάξει όλα, χωρίς σκοπό να κλέψει;
Όταν όμως πήγαν το φιλμ των διακοπών για εμφάνιση, τους περίμενε μια πέρα για πέρα δυσάρεστη έκπληξη:
Ανάμεσα στις δικές τους φωτογραφίες, υπήρχαν και οι φωτογραφίες κάποιων άγνωστων, μέσα στη σκηνή, οι οποίοι φαίνονταν μόνο από τη μέση και κάτω. Και τι έκαναν λέτε; Έτριβαν τα #$%^&* τους με τις οδοντόβουρτσες των παιδιών. Όου-γιες.
Σας υπενθυμίζω ότι μετά την ανακάλυψη της αναστατωμένης σκηνής, τα παιδιά έμειναν στο κάμπινγκ για μερικές μέρες ακόμα. Πιστεύω ότι δε θα ήθελαν να υπολογίσουν πόσες φορές έπλυναν τα δόντια τους σε αυτό το διάστημα. And this is a story of pure kafrila.

Ηθικό δίδαγμα: Στη σκηνή λουκετάκι και η οδοντόβουρτσα μαζί σου όπου πας.

Του Αγίου Φανουρίου

Τις προάλλες ήταν του Αγίου Φανουρίου. Όλες οι θειές φτιάχνουν πρώτα μια πίτα (συνήθως είναι γλυκειά κ σαν κέηκ) κ παν σε κάποιο μοναστήρι ή εκκλησία να τους την αγιάσουν -κ καλά- κ προσεύχονται στον Άγιο κ κάνουν μια παραγγελιά τι να τους φανερώσει, τάζοντάς του τη γνωστή πίτα. Αυτό στην πράξη είναι μέγιστη που@#$%^ καθώς την πίτα κατά βάση την καταναλώνουν οι ίδιες με τις φίλες τους, ενώ στο σπίτι καταλήγουν κάποια ξεροκόμματα που περίσσεψαν.

Χθες λείπαμε όλη τη μέρα με την αδελφή μου. Γυρίζουμε λοιπόν το βράδυ κ στο σπίτι μας περιμένει η μητέρα χαρούμενη κ με ελαφρώς σατανικό υφάκι. Αράζουμε λοιπόν για λίγο όλες μαζί κ μας ανακοινώνει ούτε λίγο ούτε πολύ πως έφτιαξε 2 πίτες για τον Άγιο, τις οποίες φυσικά έφαγε με τις φίλες της, ζητώντας του να βρει ΓΚΟΜΕΝΟΥΣ σε μένα κ στην αδελφή μου.
WHAT DA FUCK?
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Μα τέτοια ξεφτίλα πια;

Τη ρώτησα αν έκανε κ πέρσι τα δικά της κ ενθουσιασμένη μου δήλωσε πως πέρσι είχε ζητήσει από τον Άγιο να μας βρει δουλειές, πράγμα που έγινε, μεγάααααλη η χάρη του. Βέβαια περιορίστηκα να της πω πως εγώ τουλάχιστον τέτοια περίοδο πέρσι δούλευα ήδη οπόταν ίσως –λέμε ίσως- κ να έχει λίγο έχει υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες του Αγίου.

Η αδελφή μου το πήρε στην πλάκα κ άρχισε να τη δουλεύει στεγνά. Καταρχήν τη ρώτησε αν το έχει ξανακάνει αυτό. Ευτυχώς –ή δυστυχώς δεν ξέρω- πρώτη φορά προβαίνει στην κίνηση. Μετά τη ρώτησε για τον εαυτό της, αν της έχει παραγγείλει κάτι συγκεκριμένο κ μετά ξεκίνησε να της λέει πώς να της τον παραγγείλει του χρόνου.

Εγώ πάλι την έκραξα γιατί λάθος παραγγελιά έκανε η μητέρα. Συγκρότημα έπρεπε να ζητήσει. Αυτό είναι που επείγει για τη διαταραγμένη ψυχική μου ισορροπία. Ζητούνται μουσικοί με όρεξη, ενδιαφέρον κ χρόνο για σχηματισμό αγγλόφωνης μπάντας. Η μπάντα αυτή πρέπει να έχει στόχο ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ, όχι μόνο να προβάρει. Εντάξει; Θα μου πεις τι θα παίξει; Προσωπικά, δε με ενδιαφέρει να μιμηθώ το κλίμα μιας άλλης δεκαετίας (60’s, 70’s κλπ), όμως οι επιρροές πρέπει να ποικίλλουν. Ακούς τζαζ, φάνκι, ηλεκτρονικά, ποπ, τριπ-χοπ; Μπορεί να μας αρέσεις. Ένα τέτοιο μίγμα θα θελα εγώ τουλάχιστον να μπορούσα να έφτιαχνα. Κάποιες ιδέες ήδη υπάρχουν, αλλά μόνη μου αδυνατώ να τις ενορχηστρώσω. Άσε που θέλω να μάθω τόσα πράγματα ακόμα. Μόνη μου δεν έχει πλάκα.

Οι μπάντες είναι σαν τον έρωτα. Όταν αυτός πάψει να υπάρχει κ αν δεν υπάρχει ένα γερό μουσικό οικοδόμημα η υπόθεση έχει λήξει. Ακόμα κ όλη σου η μέρα είναι σκατά κ έχεις πολλούς λόγους να το δικαιολογήσεις αυτό, η ώρα της πρόβας είναι για σένα η καλύτερη. Η πιο δημιουργική. Θυσιάζεις με χαρά κ τα ραντεβού κ τις εξόδους σου κ όλα. Τους συμπαίχτες σου αν δεν τους εκτιμάς σαν καλούς παίχτες που σίγουρα θα βελτιωθούν στο μέλλον, τουλάστιχον πρέπει να τους αξιολογείς ως σούπερ ανθρώπους που σε φτιάχνουν. Κ πρέπει τουλάστιχον να ξέρεις αν εσύ ή αυτοί μαλακιστούν ή αν κάποιος κάνει λάθος, μέχρι πού αυτό μπορεί να φτάσει κ ο καθένας να θέτει κ να γνωστοποιεί στους άλλους τα δικά του όρια. Δε μπορεί να είναι όλα απρόβλεπτα, ούε να κάνει ο καθένας ό,τι του κατέβει.

Αν λοιπόν κάποια στιγμή οι συμπαίκτες μεταξύ τους ξενερώσουν, τίποτα άλλο δε μένει από το δημιούργημά τους. Αν κ αυτό ακόμα δεν αρκεί για να σου φτιάχνει τη μέρα, τότε απλά game over.

Το να ψάξεις να βρεις μπάντα, είναι πάλι σα να ψάχνεις να βρεις γκόμενο, δλδ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Το ξέρω αυτό κ απογοητεύομαι. Το να ταιριάζει η αισθητική μιας ομάδας ανθρώπων είναι δύσκολη υπόθεση. Το να έχουν μουσικά τους ίδιους στόχους επίσης. Ε, αν τώρα σταθείς τυχερός σε όλα τα παραπάνω πρέπει να τα βρίσκεις κ σε ανθρώπινο επίπεδο. Εγωισμοί, συνεννόηση, συνεργασία, εργατικότητα ή έλλειψη αυτής, προτεραιότητες, ωράρια. Σκατά.

Για να ελαφρύνω τη διάθεση του ποστ θα αναφέρω ένα πραγματικό άκρως ντελιριακό περιστατικό. 2 γνωστές μου mainstream γκόμενες ξανθιές με τα μίνια κ τα ντεκολτέ τους οδηγούν Σάββατο βράδυ σε κεντρική λεωφόρο της άδειας Αθήνας. Δίπλα τους στο φανάρι φρενάρει τελευταία στιγμή νεκροφόρα, οι 2 νεαροί επιβαίνοντες της οποίας αντιλαμβάνονται τα κορίτσια κ δίνουν ρέστο παρενόχλησης στο δρόμο (ξέρετε τώρα εσείς, από αυτές που ΤΟΤΣΟ μου αρέσουνε).


Οι κοπέλλες τους αγνοούν κ μόλις ο φωτεινός σηματοδότης δείξει πράσινο αναχωρούν μαρσάροντας επιδεικτικά, όμως πριν εξαφανιστούν αναβοσβήνουν τα μανουάλια (τα φώτα εσωτερικά, στο χώρο που μπαίνει το φορτίο) στα κορίτσια. Λεπτομέρεια: η νεκροφόρα δεν είχε τρίτο επιβαίνοντα εκείνη την ώρα.

Κατρακύλα

Τις τελευταίες μέρες βλέπω πολλή τηλεόραση. Αυτό είναι σίγουρα βλαφτικό για τη λιγοστή μου φαιά ουσία αλλά έχω πλέον την εντύπωση πως με ρίχνει κ ψυχολογικά. Γιατί απλά δεν υπάρχουν ενδιαφέροντα πράγματα να δεις. Από πού να ξεκινήσω; Από τις ειδήσεις; Είναι ανύπαρκτες. Είναι παντελώς ανενδιαφέρουσες.

Έχουν καταντήσει όλα τα κανάλια πλην της ΝΕΤ που κρατά ακόμα τα προσχήματα –για πότσο ακόμα δε γνωρίζω- σαν το κοινωνικό δελτίο του STAR, το επόμενο βήμα για το οποίο είναι οι παρουσιαστές να τα λένε φορώντας μαγιό ή μποξεράκι ή ακόμα κ τίποτα κ ταυτόχρονα να ρεύονται κ να κλάνουν πίνοντας φραπεδάκι ή μπίρες ή μπάφους κ φυσικά καπνίζοντας αρημανίως.

Την ανεκδιήγητη διαφήμιση με εκείνο το jeep, νομίζω Wrangler αλλά δεν είμαι κ σίγουρη. Μιλώ γι΄αυτή που οδηγεί η γκόμενα κ μπαίνει σε μια μεγάλη άδεια υπαίθρια έκταση με γρασίδι γεμάτη φυσικά θέσεις για παρκάρισμα. Το κλου της υπόθεσης είναι πως εκτός από το γρασίδι υπάρχουν σκόρπια στην εν λόγω έκταση κ κάποια κατσάβραχα τύπου μενίρ με ύψος άνω του μισού μέτρου.

Η οδηγός λοιπόν στη διαφήμιση πλησιάζει ένα άλλο όχημα που μόλις ξεπαρκάρει από ένα τέτοιο μενίρ για να ρωτήσει τον οδηγό του αν όντως φεύγει ή αν θα τον ενοχλούσε να πάρκαρε αυτή εκεί ή κάτι τέτοιο. Τύπου ΗΜΑΡΤΟΝ; Ποια είναι η πρακτική χρησιμότητα στη χώρα μας με την οποία προσπαθεί να μας κάνει να συνδέσουμε η συγκεκριμένη διαφήμιση το προιόν της;

Tα jeep και τα SUV πλέον τα βλέπω και τα παίρνω στο κρανίο. Έχει καταντήσει πια αστεία η υπόθεση με το νέο κόλλημα του Ελληνάρα. Πώς κοροιδεύουν οι ρατσιστές τους Αλβανούς για το κόλλημα που τρων με τις BMW; Τα ίδια κ χειρότερα κάνουμε κ μεις. Κ να φανταστείτε πως ο Ελληνάρας δεν είναι κ στερημένος από αυτοκίνητα. Το αιώνιο απωθημένο του είναι. Όσο για το πόσες μέρες του χρόνου χρειάζεται πραγματικά την τετρακίνηση θα μου επιτρέψετε να μην εκφραστώ καλύτερα.

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Από το πόση βενζίνη καίνε, το πόσα καυσαέρια βγάζουν, το πόσο δύσκολα ελίσσονται στο κέντρό μιας μεγαλούπολης; Μήπως από το πόσο δύσκολα παρκάρονται και πόσες άλλες θέσεις παρκαρίσματος μειώνουν με τη δική τους ύπαρξη; Θέλετε να φτάσω και στις πιθανότητες επιβίωσης δικύκλου ή πεζού σε περίπτωση σύγκρουσης με τέτοιο όχημα; Ας μη χαλαστούμε άλλο για την ώρα. Υπάρχει στην Ελλάδα ακτιβισμός ενάντια στα SUV όπως στο εξωτερικό; Παρακαλώ αν ξέρετε ενημερώστε με να συμμετάσχω με κάποιο τρόπο.
Το άλλο πάλι με άφησε αναύδου. Το ξέρετε ότι τα βράδια στην κρατική δείχνει “extreme makeover”; Εμένα μου το έλεγαν κ δεν το πίστευα μέχρι που το πέτυχα στο ζάπινγκ με τα ματάκια μου. Μετά την Άννα Δρούζα τη φλόμπα έβαλαν τα δυνατά τους νομίζω οι ιθύνοντες να εξοργίσουν τον Έλληνα φορολογούμενο με ακόμα μεγαλύτερες @@ριες να εκπέμπονται από το κανάλι σε αντάλλαγμα για τα λεφτάκια του. Κ τα κατάφεραν κ με το παραπάνω! Μα τέτοια Αμερικανιά κ κατάντια πια; Sorry αλλά έχω καλύτερη παραγγελιά να κάνω. Δε φέρνουνε τουλάστιχον το “Jackass” να το ρίξουμε στη γνήσια την τρασεριά;

Ξέρω μια γκόμενα -έχω κάμποσο καιρό να τη δω- η οποία πραγματικά δεν το χε καθόλου. Είναι ψηλή και νταρντάνα, είναι παχιά, έχει ορμονικό πρόβλημα κ τριχοφυία ολούθε. Εκτός αυτών είναι γενικά μαυριδερή κ κάνει ατυχέστατες επιλογές στο μαλλί και στο ντύσιμο. Από πάντα δυσκολεύομαι να ξεστομίζω το ότι "ο τάδε ή η τάδε είναι άσχημος/άσχημη", γιατί ποιος είμαι εγώ που το λέω δλδ; Ο όμορφος/όμορφη.

Η συγκεκριμένη είχε ενθουσιαστεί όταν έμαθε για την ύπαρξη της εκπομπής στο εξωτερικό κ είχε εκφράσει την επιθυμία αν ποτέ ερχόταν στην Ελλάδα να πάει. Ωστόσο, είναι τόσο θλιβερό. Κανένας δεν της έλεγε "Μα, τι είναι αυτά που λες, δεν το χρειάζεσαι αυτό"΄, δεν ειπώθηκαν καν τα γνωστά κλισέ πχ. "πως η πραγματική ομορφιά πηγάζει από μέσα μας" και άλλα τέτοια υποκριτικά.

Μου φαίνεται τρομερή η θλίψη των ανθρώπων -γιατί νομίζω πως ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της απλής, καθημερινής ανασφάλειας- που προβαίνουν σε τέτοιες κινήσεις. Έστω πχ ότι κάτι πάνω σου δε σου αρέσει. Κατά τη γνώμη μου αυτό δεν αρκεί για να πας να το αλλάξεις. Τεσπά αν έχεις πολλά λεφτά ίσως κ να αρκεί, αλλιώς θα πρέπει πραγματικά να τρως κολλήματα με το εν λόγω σημείο για να μπεις στο λούκι. Ε, και πόσα τέτοια σημεία μπορεί κάποιος πάνω του να τον ενοχλούν σε βαθμό κακουργήματος;

Αδιανόητο επίσης μου φαίνεται το ότι περνούν την επίπονη φάση όλων αυτών των χειρουργείων χωρίς υποστήριξη γνωστών και φίλων, καθώς κανένας δε θα πρέπει να ξέρει ακριβώς τι τους κάνουν ούτε κ να τους δει μπανταρισμένους. Από την άλλη μεριά πάλι οι γνωστοί κ οι φίλοι τους όπως σε όλα τα ριάλιτι υφίστανται κ αυτοί το ξεφτιλίκι, καθώς συγκεντρώνονται με αγωνία ζωής να δουν την κοσμογονική αλλαγή στον συμμετέχοντα πρώην-τερατόνι. Τους παίρνουν μάλιστα κ μίνι-συνεντεύξεις όπου δίνουν τις σούπερ μελό-ωχ το μάτι μου- απαντήσεις.

Ερώτηση: Πώς αισθάνεστε που θα δείτε τη μάνα σας κωλοφτιαγμένη μετά 2 μήνες;
Πιθανή Απάντηση1: Είμαι περίεργη να δω το αποτέλεσμα γιατί ψήνομαι να δηλώσω κ γω συμμετοχή.
Πιθανή Απάντηση 2: Θα την κοιτάξω βαθιά μέσα στα μάτια για να σιγουρευτώ πως δεν έχει αλλάξει. Πολύ.

Παρεπιπτόντως το παραλήρημα ενημερώνει τους αναγνώστες του για τις σύγχρονες Μέκκες της πλαστικής χειρουργικής που ούτε λίγο ούτε πολύ είναι οι εξής 2.
1. Ριο ντε Τζανέιρο: Εξειδίκευση σε 2 τομείς. Καταρχήν σε επεμβάσεις σώματος: Γλουτοί, γάμπες (αχά, προσθέτουν υλικό για να δείχνουν πιο γραμμωμένες), λιποαναρροφήσεις όπου μπορεί να συμβούν ή λιπογλυπτικές (σε πιο light περιπτώσεις), στήθος. Και φυσικά, αλλαγή φύλου.
2. Σεούλ: Εξειδίκευση στις επεμβάσεις προσώπου ώστε μια μέση ασιάτισσα να εξευρωπαιστεί. Κάτι τέτοιο λέει τα τελευταία χρόνια θεωρείται αρκετά σύνηθες με αποτέλεσμα πολλές οικογένειες να κάνουν οικονομία για χρόνια ώστε να σουλουπωθεί το 18χρονο κοριτσάκι τους. Φυσικά απαιτεί ένα εκτεταμένο σερί επεμβάσεων που αλλάζει ανάλογα με την περίσταση αλλά όντως λέει με βάση τις στατιστικές αυξάνει δραστικά τις πιθανότητες μιας νεαρής κορεάτισσας να μη μείνει στο ράφι κ να βρει το γαμπρό τον ονείρων της, φυσικά… Κορεάτη! Η διαδικασία περιλαμβάνει συνήθως 1-2 εγχειρησούλες για τα βλέφαρα, 1-2 για να κοπούν τα ζυγωματικά ώστε να μη φαίνεται πλακουτσωτό το πρόσωπο, φυσικά ρινοπλαστική και ακόμα όποια προσθαφαίρεση χρειαστεί για να συμπληρωθεί το look σε πηγούνι και μέτωπο. Αλλιώς κινδυνεύει να καταντήσει σαν την Tori Spelling που αν κ πλακώθηκε στα χειρουργεία φαινόταν σαν όλες αυτές οι διορθώσεις που έκανε να μην ταιριάζουν…μεταξύ τους. Τι να πω, επιτρέπεται τώρα με τόσα φράγκα κ τόσα χειρουργεία να μην έχει γίνει η άλλη Θεά;


Αυτά για την ώρα. Πα να δω καμιά ταινία. Είμαι τώρα στη φάση που νοικιάζω συνεχώς για να καλύψω τα κινηματογραφικά μου κενά τη χρονιά που μας πέρασε.

Γάμος αλά Ανέκδοτο

Το επόμενο Σ-Κ παντρεύεται ένας συμφοιτητής μου. Είναι ο πρώτος που παντρεύεται από τον κύκλο των γνωστών μου. Για την ακρίβεια είναι ο δεύτερος, αλλά ο πρώτος γάμος δεν παίζει, είναι κ καλά secret. Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι πως ο υποψήφιος γαμπρός ήταν ο τελευταίος για τον οποίο θα μάντευε οποιοσδήποτε γνωστός μας ότι θα παντρευτεί πρώτος.

Ίσως γιατί όλοι τον θυμόμαστε ως πολύ παιδάκι στα πρώτα έτη. Ίσως γιατί για καιρό υπήρξε μέγας πιπινοκυνηγός με πολλές περιπέτειες στο ενεργητικό του. Ίσως γιατί το εν λόγω άτομο ήταν ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ασόβαρο. Παντελώς. Ενδεικτικά αναφέρω πως το αγαπημένο του χόμπι –δυστυχώς με επεκτατικές συνέπειες- είναι να παίζει Manager. Πωρωμένα όμως.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, το να πεις ότι ο γάμος αυτός ακούγεται τύπου ανέκδοτο –αν όχι αυτοκτονιακός- θα ήταν ένα σχόλιο άκρως προσβλητικό για τους μελλόνυμφους. Όχι όμως σε αυτή. Ενδεικτικά αναφέρω πως ο γαμπρός που δεν έχει ακόμα υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, ούτε κ διαθέτει σταθερή δουλειά, έχει δηλώσει ήδη την επιθυμία του να κάνει παιδιά τύπου άμεσα. Μάλιστα προσέθεσε πως επειδή τα δικά του παιδιά θα είναι μεγαλύτερα σε ηλικία από τα παιδιά όλων των υπολοίπων συμφοιτητών (τα οποία για την ώρα δεν υπάρχουν), τα δικά του θα υπερισχύουν με άνεση εναντίον τους και θα τα πλακώνουν στο ξύλο ανελέητα.

Η τελετή θα λάβει χώρα στο νησί καταγωγής και των 2 μελλόνυμφων, όπου και θα τηρηθούν και διάφορα άλλα άκρως ξενερωτικά έθιμα όπως πχ. Το ΚΡΕΒΑΤΙ. Μα sorry τώρα, αλλά τι πα@#%$^ είναι αυτές εν έτει 2006; Ποιο κρεβάτι δλδ κ ποιος είναι ο συμβολισμός του εθίμου σήμερα κ μάλιστα για ένα ζευγάρι που είναι χρόνια μαζί κ τον τελευταίο καιρό ουσιαστικά συζούσαν;

Πάντως οφείλω να του αναγνωρίσω πως ΘΕΛΕΙ να τεκνοποιήσει, όσο ντελιριακό και να είναι αυτό. Αλλιώς νομίζω πως όπως έχουν σήμερα τα πράγματα δύσκολα κάποιος παίρνει την απόφαση να προβεί στην άκρως δεσμευτική αυτή κίνηση. Βέβαια θα μου πείτε, όταν υπάρχει οικονομική άνεση στην οικογένεια κάποιες δυσκολίες αμβλύνονται.

Γιατί σε αντιπαράθεση, έχω να αναφέρω κ το παράδειγμα από 2 ξαδέλφια μου με χρόνιες σχέσεις κ αυτά, τα οποία ενώ θέλουν κ παραθέλουν να ενωθούν με τα ιερά δεσμά του γάμου δεν τους το επιτρέπει αυτό η άτιμη η φτώχια, ή καλύτερα όπως οι ίδιοι θα έλεγαν, η κοινωνική τους τάξη. Γιατί αν δε μπορεί πχ. ο γαμπρός λέει να αγοράσει το υπερ-μονόπετρο για τη νύφη ή αν δε μπορεί η νύφη να βάλει το υπερ-νυφικό με την Άρτα κ τα Γιάννενα επάνω, εμ δε γίνεται δουλειά γιατί μια φορά παντρεύεσαι να μη γίνουν όλα όπως πραγματικά τα θες!!!

Για να μην περάσω στο θέμα ΓΛΕΝΤΙ ΓΑΜΟΥ. Εκεί πια κ αν οργιάζει η υπερβολή. Γιατί με πρόσχημα το προηγούμενο επιχείρημα πρέπει η οικογένεια να κλείσει τουλάστιχον ένα κτήμα στα ΑΠ ή ΒΠ για το γλέντι αν όχι το ίδιο το Νάσιουτζικ που το προτιμούν και οι σελιέμπριτις, όπου θα σερβιριστούν τα σούπερ-ντούπερ-γκουρμέ εδέσματα για την απαραίτητη επίδειξη στα σόγια κ τους συναδέλφους. Αποτέλεσμα; Για να μην πάρουν ο καθένας ένα γαμο-δανειάκι για τους παραπάνω σκοπούς, το μυστήριο αναβάλλεται επ’ αόριστον.

Ε μα sorry κιόλας αλλά αυτό δεν είναι γάμος, τσίρκο είναι. Προτιμότεροι μου φαίνονται οι ομαδικοί μουσουλμανικοί γάμοι σε γήπεδο με totally kitch τούλι+ότι ναναι νυφικά με λαμπιόνι οι νύφες κ οι γαμπροί με κουστούμι παντελώς άκυρου χρώματος (πχ.κυπαρισσί) και φυσικά όλοι οι νεόνυμφοι σοβαροί κ αγέλαστοι σα να τους πηγαίνουν για σφαγή. Πιο ειλικρινές μου φαίνεται αυτό σα φάση από τα δικά μας εδώ τα ξεφτιλίκια.

Επιτρέψτε μου να κάνω ειδική μνεία στην ξενερωτικότερη των λεπτομερειών σχετικά με το γλέντι του γάμου: τα λαβοτράγουδα, τύπου «Love bites» ή οτιδήποτε σε HIΜ κ φυσικά το αδιανότητο ξεφτιλίκι της εισόδου του παντρεμένου πλέον ζευγαριού στο χώρο του γλεντιού όπου αφού χορέψουν μόνοι τους το λαβοτράγουδο της επιλογής τους (απλά πρέπει να έχει ενημερωθεί έγκαιρα ο DJ), μετά καπάκι μπαίνει κλαρίνο ή νησιώτικο κ το σούρνουνε κ αυτό κ μετά ό,τι ναναι σερί. Πάντως τα λαβοτράγουδα αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία τύπου σφήνα στο πρόγραμμα κάθε γλεντιού γάμου.

Εξ’ ου λοιπόν κ έλαβα τα μέτρα μου κ γω κ προειδοποίησα τη μητέρα –ένα επεισόδιο παραλίγο να το πάθει- πως ΑΜΠΟΤΕ –λέμε αν τυχόν ποτέ- παραβρεθώ φορώντας το γνωστό λευκό φόρεμα σε τέτοιου τύπου τελετή να μην περιμένει πανηγύρια κ γιορτές μετά ούτε σε κτήματα, ούτε σε ταβέρνες, ούτε κλαρίνα, ούτε νησιώτικα, ούτε Βανδή, ούτε Πλούταρχο. Κομμένη. ΔΕΝ ΤΗΝΕ ΠΑΛΕΥΩ γω με δαύτα. Θα κλείσουμε ένα μπαρ της αρεσκείας μας –ίσως κ με νοσταλγική διάθεση απέναντι στη νιότη μας- τύπου Decadance και θα πάμε εκειδάς να κάνουμε κανά ροκσταριλίκι.

Πάντως πέτυχα στο ποπάκι προ 1,5 μήνα κατά τύχη ένα μπάτσελορ πάρτι για νύφη που είχε κάπως πλάκα, όσο να το πεις. Ακούστε τι είχανε κάνει. Είχανε πάρει ένα τούλινο πέπλο και είχανε σκεπαστεί από κάτω οι φίλοι κ φίλες της νύφης και απλά τα πίνανε. Το μόνο που δε γνωρίζω είναι αν technically επιτρέπονται οι άνδρες καλεσμένοι στο bachelor πάρτυ κάποιας νύφης κ αντιστρόφως. Το άλλο που είχαν κάνει ήταν που τυπώσανε χαρτάκια με το όνομα της νύφης κ έναν αριθμό κινητού κ τις μοιράζαν τυχαία στους παρευρισκόμενους άνδρες κ έλεγε πχ «Loretta, παντρεύομαι σε 2 βδομάδες, πάρε με τηλ στο 1234567890».

Πάντως το έθιμο με τα στριπτιζάδικα μου φαίνεται εντελώς χαζό. Ειδικά όταν πηγαίνουν γυναίκες. Νομίζω πως το θέαμα θα είναι ασεξουαλικό to the bone. Άσε το concept που μου φαίνεται άκρως ξενερωτικό ακόμα κ για τους άνδρες, αν κ στη δική τους περίπτωση αναγνωρίζω (μάλλον) την αισθητική αξία του θεάματος. Κ καλά τι; Θα καταπιέζεται ο γαμπρός από την επ’ αύριον κ για αυτό το ρίχνει έξω με τους φίλοι του την τελευταία βραδιά της λευτεριάς του να του κουνηθεί κ κανά μ@#*%; Μπα; Τι μας λες κύριος… ε λοιπόν, αν ζορίζεσαι πια τόσο πολύ ο μελλόνυμφος τι να πω κ γω, μήπως να το αφήνατε καλύτερα;

Άσε που μεταξύ μας σιγά τον περιορισμό. Άλλωστε, οι ανδροπαρέες ασχολούνται κατά καιρούς με ένα κάρο μαλ@#$%^. Βλέπουν αθλητικά, ασχολούνται με αυτοκίνητα, ξεκληρίζουν κοπάδια τρώγοντας παιδάκια κ μπριζολίδια, πίνουν τον κώλο τους. Άλλοι στο Ματσατσούτετς καλή ώρα κυνηγούν μπεκάτσες κ ό,τι άλλο πετάει. Φαντάζομαι πως η φαντασία μου ωχριά. Χάθηκε λοιπόν να ασχοληθούν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ με κάτι από όλα αυτά;

Μάλλον την έχω χάσει τη μπάλα κ λέω μαλ@#&* τελευταία.
Gogo, μη με ακούς καλύτερα, εύχομαι βίον ανθόσπαρτον κ που σαι, αν ποτέ τεκνοποιήσω κ γω να ξέρεις, θα τα στείλω muai-tai τα δικά μου να μάθουν να ξυλοφορτώνουν πρώτα κ μετά θα τους γνωρίσω τα δικά σου.

Προεμμηνοροικό Σύνδρομο

Αυτές τις μέρες έχω νεύρα. Με ενοχλούν πολλά και διάφορα στο βαθμό που να εκνευρίζομαι χωρίς όμως να φτάνω στην αυτοέκρηξη. Ακόμα βαστώ αλλά είμαι ηφαίστειο που βράζει. Πολλά μου φταίνε: Ο μπροστινός μου στο δρόμο που πάει σαν τη κότα και θα μου κολλήσουν τα μπουζιά στη θύελλα (που έλεγαν και οι μαθητές στο Ματσατσούτσετς), μου φταίει η ζέστη που ιδρώνω κ μετά αγχώνομαι ότι βρωμάω, μου φταίνε οι άλλοι ΜΗ εργαζόμενοι που θέλουν να κοιμούνται μέχρι 5 η ώρα, ενώ εγώ θέλω να λιαστώ στη παραλία.

Το ξέρω πως το πρόβλημά μου είναι ορμονικό, πως θα μου περάσει σε λίγες μόνο ημέρες, αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά αφού εγώ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ τσατίζομαι κ ώρες-ώρες καταβάλλω υπεράνθρωπο αγώνα για να μην αρπαχτώ με κανά φουκαρά για ασήμαντη αφορμή. Υπάρχουν κάτι ώρες που αισθάνομαι πως κάτι δε μου πάει καλά αλλά δεν ξέρω ΤΙ ακριβώς. Σα να γυρίζουν τα γρανάζια μιας μηχανής που εγώ δεν ελέγχω προς το χειρότερο, προς τα εκεί με τη μεγαλύτερη ταλαιπωρία, ενώ αν γύριζαν προς την αντίστροφη μεριά ή τουλάχιστον αν ακινητοποιούνταν οι εξελίξεις δε θα ήταν δυσοίωνες.

Σαν αυτό το νόμο στις κατανομές Poisson (εγώ στα Δίκτυα 2 τον πρωτοσυνάντησα) που λέει πως ακόμα κ αν ξέρεις ότι τα λεωφορεία περνούν κάθε 20 λεπτά, εσύ ό,τι ώρα κ αν βρεθείς στη στάση του λεωφορείου θα χρειαστεί να περιμένεις 20 λεπτά, σαν να είσαι ο god-damned του αιώνα που μόλις το έχασες.

Επί της ουσίας δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο.
Να γνωρίζεις το νόμο ή να είσαι αδαής στην άγνοιά σου. Να περιμένεις απλά το λεωφορείο σαν το μαλ@#$ ή να το δεις να περνάει μπροστά σου κ εσύ μόλις να το έχασες (οπόταν να σου το 20λεπτάκι μες στο νερό) ακόμα κ αν σου βγήκε η ψυχή από το λαχάνιασμα να τρέξεις μπας κ το προλάβεις.

Η οδήγηση πάλι είναι ένα άλλο ζήτημα. Υπάρχουν ορισμένες γειτονιές στην Αττική όπου το σπορ αυτό καταντά σαφάρι. Παίζεις κορώνα-γράμματα τη ζωή σου. Κάνουν ό,τι (ΜΑ Ο,ΤΙ) τους κατέβει στην κυριολεξία σαν να είναι η περιοχή ολόκληρη το τσιφλίκι τους. Ειλικρινά πιστεύω πως αν γινόταν συστηματική αστυνόμευση στην Ελλάδα υπάρχουν περιοχές μεγαλύτερες ή μικρότερες όπως για παράδειγμα τα Μεσόγεια ή η περιοχή του Παπάγου που οι τροχαίες παραβάσεις θα άγγιζαν το κόκκινο.

Είμαι γκαντέμης κ μη μου πείτε τώρα όχι. Ακούστε την ιστορία για τις 3 (από τις 5 όλες + όλες) κλήσεις που έχω φάει στην οδηγική μου ζωή όλες για παρκάρισμα (οι υπόλοιπες 2 δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον).

1. 15αύγουστος προ 3 ετών σε εποχή σοβαρού καθημερινού αλκοολισμού έχω παρκάρει για κανά 3ωρο Ερμού κοντά στο μοναστηράκι (εγώ κ όσοι άλλοι βρίσκονταν στην Αθήνα). Τζατζίκη, why me?
2. Κυριακή βράδυ βουλευτικών εκλογών (την πρώτη φορά που βγήκε ο Σημίτης) για διπλοπαρκάρισμα επί 40 λεπτά την ώρα ακριβώς που περίμεναν το exit-poll να βγει στους Αμπελόκηπους. Τι να κανα άλλο μετά από 50 λεπτά προσπάθεια αφού όλοι ήτανε σπίτι τους μπροστά στο χαζοκούτι;
3. Λύσσαξα φέτο να δω τρομάρα μου τον Four Tet. Ήτανε Πέμπτη θυμάμαι. Παίρνω κ άδεια από το σκολείο κ τσακ μπαμ έρχομαι Αθήνα. Τον πούλο φυσικά γιατί ήτανε sold out οπόταν τι να κάνω, πα να πνίξω τον πόνο μου για τη χαμένη άδεια στο Ποπάκι. Να σου + η κλήση στον πεζόδρομο. Ακόμα δεν την έχω πληρώσει. Η αναμονή σε ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες βλάφτει τον ψυχισμό μου ανεπανόρθωτα. Θα την περιμένω μαζί με το πρόστιμό της στο εκκαθαριστικό της εφορίας μου.

Το ξέρω ότι αυτά που γράφτω μάλλον δε βγάζουν πολύ νόημα για τους άλλους ανθρώπους. Για μένα όμως βγάζουν και μεγάλο μάλιστα, τώρα που είμαι σε βρασμό.

Οι αναμονές γενικά με βλάφτουν. Δε μπορώ ρε παιδί μου, είμαι ανυπόμονος τύπος. Πχ. Δε μπορώ την καταπίεση από τις γκόμενες που βάφονται κ στολίζονται 100 συναπτές ώρες (βάφουν ξανά κ μανά το ίδιο νύχι χωρίς να τα καταφέρνουν) ενώ ξέρουν πολύ καλά πως έχουν ήδη αργήσει κ η υπόλοιπη παρέα τις περιμένει. Ευτυχώς μου αναγνωρίζεται πως δεν ταλαιπωρώ ανθρώπους με τέτοιου είδους αναμονές.

Σπάζομαι με τους συνανθρώπους μου που όταν περπατάμε μαζί στο δρόμο με συγκεκριμένο προορισμό απλά χαζεύουν ολούθε κ συμπεριφέρονται σαν να κάνουν random walk, αν και γνωρίζουν τη διαδρομή. Πειράζει που το φυσικό μου βάδισμα είναι γρήγορο για γυναίκα; Μήπως θα ‘πρεπε να χα ασχοληθεί με το βάδην; Πάντως δε θα χα το ψυχικό σθένος ούτε την απαραίτητη επιμονή για πρωταθλητισμό. Για αυτό είμαι πεπεισμένη.

Όταν περιμένω στη στάση να περάσει το μετρό ή το λεωφορείο εφευρίσκω διάφορα χαζά παιχνίδια για να απασχολήσω το μυαλό μου για να μη βασανίζομαι. Πχ. Κάνω χαζούς παιχνιδιάρικους βηματισμούς (χωρίς να με παίρνουν πρέφα οι συνεπιβάτες σε αναμονή) σε μορφή λούπας κ στο τέλος κάθε λούπας κοιτώ (αλλά μόνο τότε) τον πίνακα ανακοινώσεων.

Ή στην άδεια στάση τραγουδάω ένα ρεφραίν κ μετά βγαίνω στη μεσαία λωρίδα του δρόμου να τσεκάρω αν πλησιάζει λεωφορείο. Αν τυχόν εκείνη την ώρα περνά μπροστά μου κάποια νταλίκα σημειώνω στο μυαλό μου τη μάρκα της (για μια μακρά περίοδο όταν ήμουν ακόμα παιδάκι κέρδιζαν τα ρημαδο-Scania) ή το ελάχιστης σημασίας ψηφίο στις πινακίδες της κ κάνω τη μικρή μου στατιστική.

Ή πάλι κάνω ότι μετράω προβατάκια αλλά μόνη μου χακεύω το αποτέλεσμα, αλλού το πάω πιο αργά κ αλλού πιο γρήγορα το μέτρημα κ όταν ολοκληρώνονται πεντάλεπτα κοιτάζω να δω αν έρχεται το λεωφορείο.

Στο κρεβάτι μου πάλι σπάνια μετράω προβατάκια. Όμως παίζω το εξής παιχνίδι. Είχα δει ως παιδάκι μια ταινία με το Σβαρτσενέγκερ που νομίζω ότι λεγόταν «Ο ΚΥΝΗΓΟΣ». Ήτανε ο Άρνολντ με μια ομάδα από φίλους του, όλοι κομμάντα κ προσπαθούσαν να εξολοθρεύσουν ένα φονικό τέρας εξωγήινης προέλευσης, το οποίο ανίχνευε οποιαδήποτε μορφή ζωής λόγω κίνησης, ήχου ή της θερμότητας που εξέπεμπε στο περιβάλλον εκτός εάν αυτή ήταν πλήρως καλυμμένη με ποταμίσια λάσπη. Κατά τύχη το ανακάλυψε αυτό το κόλπο ο Σβαρτσενέγκερ κ μετά το πλάκωσε το τέρας στις μάπες κ μετά με κάτι πέτρες κ αυτό στο τέλος έγινε μπόμπα για να τονε σκοτώσει κ αυτόν. Τεσπά η ταινία δε μας αφορά εδώ.

Αυτό που έκανα για να με αναγκάσω να κοιμηθώ μια ώρα αρχύτερα ήταν φυσικά να σκεπάζομαι με το σεντονάκι μου (σαν να ήτανε αυτό η ποταμίσια λάσπη), να το βουλώνω (με επιτυχία), να ακινητοποιούμαι (με όχι κ τόση επιτυχία). Πάντα με έπιανε ακατανίκητη φαγούρα ή πιανόμουν κάπου ή τελοσπάντων για κάποιο λόγο δεν τα κατάφερνα ακόμα κ όταν έδινα στον εαυτό μου 3 ζωές όπως στα computer games για να παραδοθεί στο Μορφέα. Τι να κάνουμε όμως, ποτέ δεν ήμουν ετοιμοπαράδοτη. Σκατά.

Επιχείρηση Βερολίνο

Θέλω να ξεκινήσω αυτό το ποστ επισημαίνοντας πως εδώ δεν είναι ταξιδιωτικός οδηγός, ούτε κ lonely planet. Απλά θέλω να σας εξιστορήσω αυτά που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση εκεί που πήγα κ να σας δείξω κ κάποιες ωραίες photo που τράβηξα. Το Βερολίνο ήταν ένας προορισμός που τον γυροφέρναμε στη σκέψη μας τα τελευταία 2 χρονάκια. Όσοι φίλοι είχαν πάει ήδη έλεγαν τα καλύτερα. Το ίδιο κ μεις. Δεν πήγαμε εκεί ούτε για τα μουσεία, ούτε συγκεκριμένα για τα κλαμπς, ούτε κ για το shopping –αν κ ο πολιτισμός μας δοκιμάστηκε ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ σε αυτό το επίπεδο. Πήγαμε περισσότερο για το ιδιαίτερα ευχάριστο ΧΥΜΑ feeling που βγάζει αυτή η πόλη.

Καταρχήν εγώ με το αερόπλανο έχω αρχίσει να αναπτύσσω φοβία. Φοβία ότι θα πέσει κάθε φορά που τραντάζει έστω κ λίγο. Στην πτήση-πήγαινε, μας πήγε ψιλο-γαμ@#$%. Είχε πολύ turbulence αδερφάκι μου. Πρέπει να χα ολίγον χλομιάσει. Μόλις πιάσαμε γης καταλήξαμε στο αεροδρόμιο Schonefeld σαν να λέμε Luton που βρίσκεται κάπως εκτός πόλης, σα να λέμε Σπάτα, σε αντίθεση με τα άλλα 2 αεροδρόμια που βρίσκονται ψιλομέσα. Από αυτά, το ένα, το Tegel είναι πάρα πολύ παλιό κ μας είπαν πως αν πετάς από εκεί ψιλο-χέζεσαι γιατί έχει μια ατμόσφαιρα του τύπου πα-να-βομβαρδίσω-γω-τώρα. Πάντως το Schonefeld δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Το πρώτο βράδυ το περάσαμε στο Holiday Inn. Παρά τη σχετική κούραση ήθελα να έρθω σε επαφή με τα trashy ήθη+έθιμα του τόπου γι’ αυτό κ πρότεινα να φαγωθούν όλα τα πατατάκια+λοιπά σκατόφαγα κ να πιούμε όλες τις μπίρες του mini-bar παράλληλα με το να βλέπουμε γερμανική τηλεόραση, άλλωστε δεν είχε κ τίποτα καλύτερο να κάνουμε εκεί στις ερημιές. Ανοίγοντας το χαζοκούτι, πετυχαίνουμε προς τεράστια έκπληξη, αυτό το πλάνο.


Τις υπόλοιπες μέρες, τις περάσαμε σε νοικιασμένο σπιτάκι στη γειτονιά Nikolaiviertel δίπλα στον ποταμό Spree στα 5 λεπτά από Alexanderplatz.
Δείτε εδώ τη θέα από το παράθυρο της κουζίνας στον Spree κοιτώντας δεξιά κ αριστερά. Τα βράδια του Π-Σ-Κ περνούσαν μπροστά από το παράθυρο μας κλαμπο-ποταμόπλοια με πανήβλακες μεθυσμένους τουρίστες τύπου Φαληράκι να τσιρίζουν κ να κοπανιούνται. Πλάκα είχε.


Για το σπίτι μιλούσαμε με τον Tomas –τα αγγλικά του οποίου ήταν τύπου σκίζω ΤΩΡΑ το Proficiency-, πορτιέρη στο bar Zapata, μέσα στο Tacheles. To Tacheles είναι η διασημότερη ίσως κατάληψη στο Βερολίνο –αν κ υπήρχαν κ άλλες οργανωμένες-, από αυτές που σίγουρα αξίζει να δείτε. Το κτίριο απειλήθηκε πλειστάκις με κατεδάφιση, αλλά οι ταμπουρωμένοι καλλιτέχνες αρνήθηκαν μέχρις εσχάτων να το εγκαταλείψουν. Αποτέλεσμα: Σήμερα το Tacheles –αν και κατά ένα ποσοστό αγορασμένο από ιδιωτικούς φορείς- παραμένει πολυχώρος με γκαλερί κ ατελιέ διαφόρων καλλιτεχνών, underground θέατρο, καφετέριες κ μπαρ εσωτερικές, αλλά κ τύπου Beach.

Εδώ κόβω ολίγον την πολυλογία για να σας δείξω κάποια όμορφα graffiti που είδαμε. Αγαπημένη μου Loretta ξεκινώ με το δικό σου, εξαιρετικά αφιερωμένο.



Από Μουσεία η πόλη έχει αρκετό πράμα, ειδικά στο ιστορικό του καθώς αυτή η χώρα ανέδειξε σπουδαίους αρχαιολόγους. Δλδ έχει να δεις φυσικά ελληνικά, ρωμαικά, αιγυπτιακά, ακόμα κ από νότια αμερική κ άπω ανατολή, αλλά όπως θα ψυλλιάζεστε we couldn’t care less. Από μουσεία πήγαμε στο μόνο στο Bauhaus και σε αυτό του Helmut Lang. Είδαμε όμως ιδαίτερα ενδιαφέρουσες εκθέσεις. Πήγαμε στη Berlin-Tokyo, που παρεπιπτόντως είχε φοβερά βιντεάκια αλλά και στην έκθεση του Freud με τρομερό εικαστικό ενδιαφέρον. Επίσης πήγαμε στο Reichstag (το κτίριο της Γερμανικής Βουλής), ενδεικτικό του κολλήματος που βαράνε οι σύγχρονοι Γερμανοί με τις γυάλινες αρχιτεκτονιές τύπου θόλος. Πρέπει επίσης να σας πω πως τα μισά κ βάλε μουσεία διάσπαρτα σε διάφορα κεντρικά σημεία της πόλης ήταν στην πλειοψηφία τους περίεργες αρχιτεκτονιές.

Όπως θα φαντάζεστε, υπάρχει μια ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ Γερμανίας κ Εβραίων για λόγους εξώφθαλμους. Όμως δεδομένου πως κ οι μέρες ήταν κάπως περίεργες κ οι καιροί χαλεποί –για να το θέσω ευγενικά- όλη αυτή η εμμονή των Εβραίων με την ανάδειξη των δεινών τους –που ομολογουμένως δεν ήταν κ λίγα- φάνταζε στα μάτια μου ολίγον κλαμπάνιασμα.

Στις φώτο που ακολουθούν βλέπετε το Εβραικό μουσείο, τρομερά κουλό αρχιτεκτόνημα με επιβλητικούς σκοτεινούς διαδρόμους με ελάχιστο φως με στόχο ο επισκέπτης να βιώσει μέσω υποβολής το δράμα των Εβραίων και το μνημείο στους Εβραίους του ολοκαυτώματος γεμάτο ταφόπλακες δίχως φυσικά επιγραφές σε διάφορα ύψη, τα οποία σχημάτιζαν λαβύρινθο. Is my name is klampanias or WHAT?



Στο περπατητό του αν εξαιρέσουμε το λίβα η πόλη είχε φοβερή ΑΠΛΑ αλλά ΌΧΙ αυτοκίνητα. Είχε όμως πολλά ποδήλατα. Μετρήσαμε σε κεντρικό δρόμο τύπου Βασιλίσσης Σοφίας 4 αχρείαστες λωρίδες ανά ρεύμα + 2 ανά ρεύμα για να στρίψεις. Στη νησίδα υπήρχε επίσης σχεδόν αχρείαστο παρκινγκ 1 λωρίδας ανά ρεύμα!!! Στα πλαίσια της τεράστιας άπλας υπάρχουν μέσα στην πόλη 2 πάρκα: τα Tiergarten και Zoologisches Garten όπου μπορεί κανείς να αράξει με τις ώρες. Είθισται επίσης Κ ο γυμνισμός…

Ουσιαστικά τείχος δεν υφίσταται. Μην περιμένετε να δείτε κάτι. Υπάρχει ένα πάρκο αφιερωμένο στο τείχος σε ένα προάστειο –που δεν το επισκεφθήκαμε-. Υπάρχουν όμως διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία της πόλης μεμονωμένα τμήματα του τείχους τίγκα στα γκραφίτια. Αυτά είναι!!!

Επίσης ΝΑΙ, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Ανατολικό κ το Δυτικό κομμάτι της πόλης. Ουσιαστικά το Ανατολικό Κομμάτι της πόλης έχει ως κεντρικό σημείο την Alexanderplatz, με πιο χαρακτηριστικό κτίσμα, τον πύργο της τηλεόρασης, αρχιτεκτονικό τερατούργημα 368m, που όμως αυτή την περίοδο λόγω μουντιάλ έχει στολιστεί ΜΠΑΛΑ, κ ΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ Κ ΓΩ ακόμα πως έχει ομορφύνει. Να δείτε τον εδώ, κ δείτε κ τον καθρεφτισμό του σε παρακείμενο ουρανοξύστη (xexo, εγώ τον έβγαλα).


Επίσης για σας τους ποδοσφαιρόφιλους τράβηξα κ αυτό το τερατούργημα τύπου γοργόνα εμπνευσμένο από το μουντιάλ, να το δείχνετε στα παιδάκια σας όταν δεν τρων το φαί τους ή δεν πίνουν το γάλα τους.

To Δυτικό πάλι τμήμα της πόλης είναι πιο New York. Βρίσκεται γύρω από την Potsdamer Platz κ είναι τίγκα στις κουλαμάρες αρχιτεκτονιές και στους ουρανοξύστες. Το πιο χαρακτηριστικό μέρος είναι το Sony Center, γυάλινο αρχιτεκτο-τερατούργημα με θόλο -ΦΥΣΙΚΑ-, αγαπημένος προορισμός του τουρίστα. Το αγαπημένο μου κτίριο στην περιοχή είναι το Chrysler Daimler το οποίο κ σας δείχνω σε φωτογραφία κάνοντας όμως κ ζουμ σε κρίσιμη σούπερ-κουλή λεπτομέρεια. Η Φώτο τραβήχτηκε μεσημέρι σε beach bar με καλαμιές πίνοντας κοκτέηλ με πολλά beeren απέναντι από το κτίριο. Μεσολαβούσε λιμνούλα με ροφούς κ τεχνητό νησάκι πάνω στο οποίο έπαιζε jazz μπάντα της συμφοράς.


Τα καλύτερα όμως σας τα άφησα για αμέσως ΤΩΡΑ. Η πόλη διέθετε πολλές κ ωραίες μικρές κουλαμάρες επεμβάσεις αρκεί κάποιος να τις αναζητούσε. Πχ. Σου ρχεται ντουβρουτζάς εκεί που περπατάς; Φάε ένα kotobuki sushi –ό,τι κ αν είναι αυτό- να στηλωθείς!!! Το φαγες κ σου ρχεται νέος ντουβρουτζας; Κατά πρώτον, καλά να πάθεις κ κατά δεύτερον η πόλη φίλε Blogger έχει προβλέψει για σένα. Υπάρχει το νοσοκομείο της Αγίας Hedwig –της γνωστής τρανσέξουαλ- ελπίζουμε χωρίς την αγριεμένη της ίντσα.


Πλήθος κτιρίων διέθεταν το δικό τους υπέροχο graffiti και γενικά συναντούσες πλήθος street art επεμβάσεις ή κτίρια με κουλό φωτισμό.




Στο νυχτερινό του πάλι η πόλη προσέφερε πλήθος αποκαλύψεων. Όσες φορές κινηθήκαμε με βάση τους οδηγούς δεν καταφέραμε κ σπουδαία πράγματα. Η πιο uptodate ενημέρωση είναι τα flyers κι φυσικά τα ματάκια μας. Γενικά, υπήρχε μια σαφής προτίμηση των Γερμανών προς τα garten και τα beach για χαλαρή μπίρα ή ποτάκι, ωστόσο υπήρχαν διάφορα μαγαζιά κ στο κέντρο και στις επιμέρους γειτονιές με αγαπημένη της παρέας μακράν την Prenzlauer Berg. Πάντως, χάρις στο Internet πετύχαμε μια συναυλία βαλκανικής-ροκ τσιγγανομπάντας με πολλά πνευστά αλλά και ρωσο-κουβανο dj set στη ρώσικη ντίσκο του café Burger. Επίσης, υπήρχε κλαμπ με θέα για πολλά ναρκωτικά στο 12ο όροφο του εικονιζόμενου κτιρίου στην Alexanderplatz όπου είδαμε τους αγαπημένους Jazzanova.


Από φτηνό ethnic φαγητό άλλο τίποτα στην πόλη. Imbiss all over the place αλλά κ μεγάλη ποικιλία από εστιατόρια όπου έσκαγες με 12 ευρώ τουρκικά κ μεσανατολικά, μεξικάνικα, ινδικά, βιετναμέζικα, αυστραλιανά, ιταλικά αλλά και με κλασική γερμανο-αυστριακή κουζίνα ελάχιστα ακριβότερα. Από μπίρες πάντως δε μπορώ να πω πως ήπιαμε τίποτα το φοβερό, ούτε κ αντικρύσαμε καμιά ποικιλία από αυτές που κρεμάς σαγόνι.

Από ψώνια μπορούσε κανείς να ξεφύγει τόσο σε δισκάδικα, μαγαζιά με κόμιξ, με ντιζαινιές για τον προσωπικό του χώρο, για ρούχα κ παπούτσια άστο καλύτερα. Πάντως οι πραγματικές ντιζαινιές ήταν ακριβές σε όλα τα είδη, ενώ σε κάποια από τα υπόλοιπα μαγαζιά υπήρχαν εκπτώσεις αν κ όχι εντυπωσιακές. Οι πραγματικές ευκαιρίες –αν έβρισκες κάτι που να σου ταιριάζει- ήταν στα flee markets το Σ-Κ και στα second hand μαγαζιά που ήταν αρκετά.

Για το τέλος σας έχω φυλάξει μια πόζα του αγαπητού alasondro δίπλα στο Playmobil που σημαίνει ότι γίνονται έργα στο συγκεκριμένο σταθμό μετρό, αλλά κ 2 graffiti ποδοσφαιρικής θεματολογίας τα οποία κ αφιερώνω στους contributors του dribblendrink.

Ονειροκρίτης: Το ψάρι πνεύμονας

Λένε οι ονειροκρίτες -επειδή το τσέκαρα- πως το να δεις ψάρια στον ύπνο σου σημαίνει λαχτάρα. Τι να πω: ακόμα δεν έχω λαχταρήσει πάντως!!! Είδα προ 4 ημερών το ακόλουθο fiction αστυνομικό όνειρο:

Οι άνθρωποι λέει ζούσαμε όλοι underwater, σαν τα snorkels αλλά χωρίς το σωλήνα. Θα μου πείτε τώρα πώς αναπνέαμε. Ακούστε με.
Αναπνέαμε με τη βοήθεια των βραγχίων ενός ψαριού. Κ θα γίνω πιο συγκεκριμένη.

Όταν γεννιόμασταν οι συμπολίτες μας, μας έβαζαν να καταπιούμε ένα ολοζώντανο ψάρι –προφανώς αυτό για τα νεογέννητα ήταν πολύ μικρούλι-, το οποίο δεν κατέβαινε από τον οισοφάγο προς το στομάχι μας, αλλά πήγαινε κατευθείαν πάνω ακριβώς από τους βρόγχους μας. Εκεί ανέπνεε αυτό αλλά κρατούσε ένα μικρό μέρος του οξυγόνου ώστε να επιζήσει το ίδιο ενώ το μεγαλύτερο μέρος το εξέπνεε βοηθώντας τον δικό μας οργανισμό. Φυσικά, αυτή η διαδικασία ταλαιπωρούσε το ψαράκι η υγεία του οποίου σταδιακά υποβαθμιζόταν κ μετά από κάποιο διάστημα πέθαινε.

Πριν όμως πεθάνει και για να μην πνιγούμε, υπήρχαν σε μας κάποια συμπτώματα δύσπνοιας, ώστε να πάμε έγκαιρα νοσοκομείο. Εκεί το ετοιμοθάνατο ψάρι ανέβαινε χωρίς εξωτρερική βοήθεια την τραχεία κ άλλαζε κατεύθυνση κ πήγαινε στον οισοφάγο όπου ο οργανισμός μας το αφομοίωνε με το γνωστό τρόπο. Αυτή η διαδικασία ήταν εξαιρετικά άβολη αν κ όχι επώδυνη, ωστόσο έπρεπε να την υπομείνουμε διασωληνωμένοι για 10 λεπτάκια περίπου μέχρι να γίνει η μετακίνηση.

Μετά από αυτό είχαμε περίπου 1 λεπτό ζωής μέχρι να μας τοποθετηθεί το επόμενο ψάρι. Ο χρόνος ζωής του ψαριού ήταν περίπου γνωστός με στατιστικά μεγέθη ωστόσο ελεγχόταν από γιατρούς με τη βοήθεια ειδικού λογισμικού.

Θέλετε να σας πω κ τη διεπαφή;
Οι γιατροί είχαν ένα διαφανές πλαστικό σακουλάκι με λεπτά σωληνάκια εσωτερικά σε λαβυρινθώδες σχήμα τα οποία περιείχαν λίγο αίμα αγνώστου προέλευσης. Καθώς ο χρόνος ζωής του ψαριού μειωνόταν εξατμιζόταν με αυτοματοποιημένο τρόπο σταδιακά το αίμα μέσα στα σωληνάκια. Ωστόσο, έπρεπε να βρίσκεται κατά το δυνατόν συγκεντρωμένο στο ίδιο σημείο της σακούλας προκειμένου να μην ξεραθεί ή να μην μολυνθεί.

Για το λόγο αυτό υπήρχε ένα ρομπότ –ελεγχόμενο από mainframe- με ειδικούς βραχίονες οι οποίοι ασκούσαν την κατάλληλη πίεση στα σακουλάκια μας κ παράλληλα μετρούσαν το πόση απόσταση (κ άρα χρόνος) υπήρχε μέχρι να φτάσουν στο τέλος της σακούλας.

Δεν ξέρω πως σας ακούγονται εσάς όλα αυτά πάντως εγώ δεν είχα φρικάρει ιδιαίτερα με αυτό το θέαμα. Δεν είναι μαγευτικό στα όνειρα, πώς μπορεί κάποιος να δει κάτι που ακούγεται άσχημο χωρίς να πραγματικά να φρικάρει, αλλά κ το αντίθετο;
Ακούστε κ τη συνέχεια.

Κάποιοι συνάνθρωποί μας μέσα σε ένα άγνωστο βυθισμένο αλλά ολοκαίνουργιο πολυτελές γιωτ έστηναν μια βρωμοδουλειά με ξέπλυμα χρήματος, ενώ κάποιοι άλλοι τους παρακολουθούσαν ως μυστικοί πράκτορες. Το γνωστό μας ψάρι-βοηθητικός πνεύμονας περιείχε στη δική τους περίπτωση κ ειδικό λογισμικό παρακολούθησης ώστε να στέλνει πίσω στο αρχηγείο οπτικοακουστικό αποδεικτικό υλικό για τη δράση τους στο γιωτ.

Ο ήρωάς μας είναι ένας νεαρός άνδρας μυστικός πράκτορας αγνώστων λοιπών στοιχείων, τον οποίο δεν έχω δει ποτέ στην πραγματική μου ζωή, ο οποίος εμφανιζόταν σε όλα τα meetings για το κλείσιμο κάποιας σημαντικής εμπορικής συμφωνίας απλά παρακολουθώντας τις ως ξένος επιχειρηματίας. Σε κάποια φάση μετέδωσε στο αρχηγείο του κάποια καθοριστικά αποδεικτικά στοιχεία για την έκβαση της υπόθεσης κ οι συνάδελφοί του αφού τα έσωσαν σε ένα μικρό δισκάκι, αποφάσισαν απλά να τον ξεφορτωθούν.

Η καθοριστική κίνηση έγινε από επίσης άγνωστη σε μένα νεαρή γυναίκα πράκτορα η οποία απλά αναζήτησε το σακουλάκι του τύπου στο γνωστό ρομποβραχίονα κ έκανε μια ένεση με κίτρινο υγρό σε ειδική υποδοχή.

Την τραγική συνέχεια δεν την είδα ποτέ, Θα θελα όμως να κάνω μια στυλιστική παρατήρηση: Τα μακριά μαλλιά φαίνονταν πολύ ωραία underwater.

Βλακόμετρο στην Επίδαυρο

Το Σάββατο που μας πέρασε πήγα για πρώτη φορά στην Επίδαυρο. Για να ακριβολογήσω αυτή ήταν η δεύτερη φορά. Η πρώτη όμως ήταν με το σχολείο κάποια χρόνια νωρίτερα –ας μην το κάνουμε θέμα- με αποτέλεσμα να έχει γίνει ψιλο-deleted η φάση.

Νομίζω πως θα ακουστώ τώρα σαν το Τζίμη, το γνωστό ήρωα του Λαζόπουλου (ΝΑΙ, αυτόν που ενσαρκώνει ο γνωστός anti-christ Pa-pa-ra-kaliaths), αλλά παίδες ο χώρος έχει τρελά vibes. Νοιώθεις ρε παιδί μου αλλιώς εκεί πέρα μέσα. Και για να ακουστώ κ λίγο θεια, νοιώθεις πως είσαι σε ένα μέρος κάπως σπουδαίο, κάπως σαν να νοιώθεις κ συ λίγο –λίγο είπαμε- πιο σημαντικός εκεί πέρα μέσα.

Πράγμα που αυτομάτως μας πηγαίνει στη σκέψη πως ο Έλληνας είναι ΘΕΙΑ!!! Προφανώς πάρα πολλοί Έλληνες έκαναν την ίδια σκέψη με μένανε. Καρφίτσα δεν έπεφτε. Κουτσοί κ στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Καταρχήν δεν κάνω πλάκα για το κουτσοί. Πραγματικά ήτανε αστείο το θέαμα. Δε φαντάζεστε πόσοι με πατερίτσες κ γύψους στο πόδι προσπαθούσανε –πασχίζανε είναι καταλληλότερη λέξη- να ανέβουνε τα σκαλιά μέχρι το πάνω διάζωμα. Μα sorry τώρα αλλά γίνονται αυτά τα πράγματα; Τότσο θεατρόφιλος πια ο Ελληνάρας;

Κ αυτό δεν ήτανε τίποτα, έτσι; Η παράσταση ξεκινούσε στις 9 κ τα εισιτήρια είχανε πάνω ρητή σύσταση να προσέλθει ο κόσμος κατά τις 8 ώστε όλοι να παρκάρουν, να μπουν μέσα με το πάσο τους κλπ. Περιττό να σας πω τι γινόταν έξω από το θέατρο η ώρα 9.10. Θα μου πείτε πώς μπορώ να ξέρω εγώ η ξεδιάντροπη τι γινότανε, αλλά μπορώ να δικαιολογηθώ. Πήγαμε σε μια γαμο-ταβέρνα στο Τολό να φάμε τον ξιφία μας –όχι ολόκληρο- κ μας ξέχασε ο ταβερνιάρης κ τσάμπα περιμέναμε 45 λεπτά με μια σαλάτα κ στο τέλος ακυρώσαμε κ την παραγγελία κ φύγαμε νηστικοί κ σανίδωνα κ τη θύελλα στο δρόμο κ εντούτοις πάλι αργήσαμε…

Για να δικαιολογήσω πάντως λίγο ακόμα τον εαυτό μου πρέπει να προσθέσω πως όλοι αυτοί οι Ελληνάρες έξω από την Επίδαυρο μόνο νηστικοί δεν ήτανε. Το τι ουρά κ κακό έξω από τα hot dog δε φαντάζεστε!!! Να τρέχουν οι κέτσαπ κ οι μουστάρδες πάνω στα ταγιεράκια!!! Ουρές κ στα νερά γιατί κορακιάσανε από πάνω.

Ουρές κ στα σκαλιά για το άνω διάζωμα από τη λαοθάλασσα. Μια ευτραφέστατη μανδάμ μπροστά μου στα σκαλιά ψιθυρίζει στη φίλη της: «καλά ε; τώρα αν τυχόν με πάρει πίσω, νομίζω στο διάβα μου θα πάρω τουλάχιστον 10 άτομα»…
Αχ, σε καλό της, πότσο γελάσαμε οι αμέσως από πίσω της.

Στα σκαλιά, ώρα 9.15, κάποιοι πολιτισμικά καθυστερημένοι θεατές –με όλη την έννοια της λέξης- σπαζοκλαμπάνιαζαν με τους σεκιουριτάδες επειδή η παράσταση ήταν έτοιμη να αρχίσει κ τους ζητούσαν να κάνουν απλά ησυχία. "Κ δε θα μου πεις εμένανε τι θα κάνω που έχω παρκάρει στο Λυγουριό κ το κόβω με τα πόδια 50τότσο χρονώ κλπ". Κ καπάκι "Ξέρεις ποιος είμαι γω ΡΕΕΕΕΕ;" κλπ γλαφυρά.

Τεσπά με τα πολλά μπήκαμε μέσα. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Ευτυχώς βρήκαμε συμπαθητικές θεσούλες. Η παράσταση σε γενικές γραμμές μου άρεσε, αλλά το ποστ δεν ασχολείται με αυτό. Πάντως, χάνεις πολλά βλέποντας από το πάνω διάζωμα. Καταρχήν χάνεις τα πρόσωπα των ηθοποιών. Εγώ έχω καλή όραση αλλά δε μπορούσα να ξεχωρίσω εκφράσεις. Έτσι στηριζόμουν πολύ στην κινησιολογία –που εν γένει μου άρεσε- κ προσπαθούσα να ακούσω κ τις ατάκες αν κ έχανα πάλι ένα μέρος. Εκεί θα εστιάσουμε.

Μέσα σε έναν μικρό σχετικά χώρο, βραδιάτικα έχουν μπει κάποιες χιλιάδες κόσμου. Αν αναλογιστούμε πως οι περισσότεροι από αυτούς είναι Έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί*, θα συμβούν μαλ@#$%ς ΝΑΙ ή ΟΥ;

ΠΧ1. Κάποιος θα πιαστεί κ εκεί που θα πα να στρίψει για να ξεπιαστεί κάτι θα του πέσει κ θα κάνει γκαπ κ όλοι θα τον ακούσουνε κλπ.
ΠΧ2. Ένα ζωηρότατο τζιτζίκι θα μπλεχτεί στην αφάνα κάποιας κυράτσας, αυτή μόλις το αντιληφθεί θα της φύγει το σκατό απ’την τρομάρα, θα βγάλει φωνή μεγάλη κ μετά καταλαβαίνετε…

Είναι ηλίου φαεινότερον πως κάποια παρατράγουδα είναι τυχαία κ αναπόφευκτα. Δε μιλώ όμως για αυτά. Μιλώ για αυτά που στάνταρ μπορούν να αποφευχθούν κάνοντας ένα απλό IQ τεστ στο θεατή την ώρα που προσέρχεται ή έστω αναγκάζοντας –ε ΝΑΙ λοιπόν με το στανιό- τον να αδειάσει ορισμένα αντικείμενα από τις τσέπες ή τις τσάντες του. Κοιτάχτε να δείτε μέσα σε ένα βράδυ από τι θα μπορούσε να σώσει ένα απλό βλακόμετρο το θεατή της Επιδαύρου που θέλει απλά να δει την παράσταση.

1. Από όλα τα ανοιχτά κινητά. Για extra απόλαυση υπάρχει για αυτά ειδική θεσούλα στον πρωκτό του ιδιοκτήτη τους. Αν δε, διαθέτουν εξωτερική κεραία, καλά ε, μιλάμε για full extra απόλαυση.
2. Από όλους τους θεατές που απλά ήρθανε για να τα πούνε. Λες κ δεν υπήρχε υπερπροσφορά από venues για τον Ελληνάρα σε ακτίνα 20 Km ολούθε. Αλλά ας μην υπεισέλθω, φαντάζομαι πως καταλαβαίνετε. Βέβαια θα μου πείτε, υπάρχει κ η λύση της μονωτικής ταινίας για αυτό το πρόβλημα. Κ δίκιο θα χετε.
3. Από όλα τα φαγητά κ ποτά με τις συσκευασίες τους. Απ’ όλα έχει εδώ ο μπαξές. Σακουλάκια τσιπς, γαριδάκι, φουντούνι, καραμέλα, κρουασάν σοκολάτα. Επίσης πλαστικό μπουκάλι νερό. Ειλικρινά δεν ξέρω ποιο στάδιο είναι πιο εξαγριωτικό: την ώρα που αδειάζεις το περιεχόμενο της συσκευασίας ή την ώρα που πας να επιλέξεις την κρίσιμη ατάκα ώστε να τσαλακώσεις την ίδια. Ήμαρτον!!!
4. Κ δω σε ξαναθυμήθηκα φίλη Loretta. Κοίταζα εμβρόντητη την κυράτσα μπροστά μου η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ανοίγει την τσάντα της ψάχνοντας (την ώρα που ο Κρέοντας κλαίει –κ καλά- πάνω στο πτώμα του γιου του) να βρει κάτι, να βγάζει ένα κάρο άσχετα, άχρηστα αντικείμενα τύπου (περιοδικό sudoku, κραγιονάκι-καθρεφτάκι) για να βρει τα πραγματικά χρήσιμα, που για να μην αγωνιάτε άλλο ήτανε πρώτα διακριτικό ανεμιστηράκι (ΘΑ ΤΗ ΣΦΑΞΩ) κ έπειτα το γνωστό κ μη εξαιρετέο evian (σε μορφή σπρευ)!!! Τζατζίκη εσύ που όλα τα βλέπεις, απορώ γιατί δε στέλνεις ένα κεραυνό, κάτι…

Μ’ αυτά κ μ’αυτά, θυμήθηκα την πλάκα που κάναμε μεταξύ μας στο Ματσατσούτσετς με το συνάδελφό μου το Χ. Λέγαμε πως την επόμενη χρονιά δε θα επιτρέψουμε στην πρώτη τάξη εγγραφή μαθητή ή μαθήτριας το αποτέλεσμα του IQ τεστ του οποίου θα δώσει αποτέλεσμα χαμηλότερο ενός threshold, που θα είναι το αποτέλεσμα του IQ τεστ γνωστού ψυχοβγάλτη καρα-γκαγκάουλα φετινού μαθητή. Καφρίλα αλλά πιστέψτε με την ώρα που το λέγαμε ήταν ΚΑΙ αστείο ΚΑΙ παρήγορο.

* Θεολόγος περιπτωσάρα στην περιοχή μου πέρσι έθετε στους συναδέλφους του εκπαιδευτικούς το ακόλουθο αίνιγμα:
Τι είναι ένα ωάριο κ ένα σπερματοζωάριο το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο από την ένωσή τους;
Απάντηση: Έλλην Χριστιανός Ορθόδοξος

www.apw8hmena-kollhmata.de (Μέρος 2ο)

7.Κατοικίδια Ζώα
O Γερμανός είναι φιλόζωος. Ειδικά στο Βερολίνο λέει έχουν μαζευτεί πάρα πολλά κατοικίδια τα τελευταία χρόνια, κυρίως σκύλοι. Οι Βερολινέζοι βγάζουν τακτικότατα βόλτα τα ζωάκια τους κ μάλιστα τα κυκλοφορούν με άνεση κ στο μετρό. Περιέργως ακόμα κ σε πάρκα (για τα πεζοδρόμια δεν το συζητώ) ΔΕ βλέπει κανείς όλον τον τόπο χεσμένο πράγμα αναμενόμενο αν όλα αυτά τα κατοικίδια βρίσκονταν στην Αθήνα. Πιστεύω πως οι ιδιοκτήτες ζώων κυκλοφορούν διακριτικά με τσιτόγκο-σκατομαζωχτήρι ανά χείρας –αυτό με τη δαγκάνα- κ καθαρίζουν την πόλη. Παντως εντυπωσιάζει η εμμονή τους με την καθαρότητα στη ράτσα. Σχεδόν κατ’ απόλυτη πλειοψηφία οι σκύλοι τους είναι καθαρόαιμα –σαν να τους έχουν πάρει από pet shop- ενώ οι μη καθαρόαιμοι έχουν συνήθως ιδιοκτήτες άστεγούς ή κατοίκους καταλήψεων.
Προσωπική Παρατήρηση:Έτσι κ γω τον επόμενο μήνα που θα πάρω την Princessa μου (είναι ακόμα πολύ μωράκι) θα κυκλοφορώ κ γω στην Εύβοια με σκατομαζωχτήρι κ θα γελάσει πάλι κ το παρδαλό κατσίκι. Παρακαλώ όποιος γνωρίζει πού τα πουλάνε, ας με συμβουλέψει.

8. Μωρά
Άλλο πάλι κ τούτο. Αυτοί έχουνε παλαβώσει κ γεννάνε συνέχεια. Ειδικά σε γειτονιές όπως η Prenzlauer Berg βλέπεις ΟΛΟΥΘΕ μπόμπιρες, όλων των μεγεθών. XS – σε μάρσιπο (φοβερό γκάτζετ), S σε μωρουδιακό κάθισμα ποδηλάτου απορροφητικό στους κραδασμούς (γιατί τα ποδήλατα παίζουν ΠΑΑΑΑΡΑ μα παααααρα πολύ -ΕΥΓΕ), Μ σε καροτσάκι όπως ακριβώς τα ξέρετε. Τύπου ΧΑΜΟΣ!!! Το λένε και οι στατιστικές πως η περιοχή έχει ανεπανάληπτο baby boom. Πάντως κ τα μωρά (όπως κ τα σκυλιά) τα βγάζουν όλη τη μέρα βόλτα, πολλές φορές κ ταυτόχρονα.
Θλιβερό Bottom Line:Οι Γερμανοί στάνταρ κ διαπιστωμένα κάνουν πολύ+συχνά σεξ. Παρακαλώ μην ξανακούσω πέρι λατίνων εραστών κλπ bullshit γιατί θα τα σπάσω όλα…

9. Γονείς
Η συνομοταξία αυτή συμπεριφέρεται διαφορετικά από την αντίστοιχη δική μας. Αποκλείεται να μη σας έχει τύχει σε κάμπινγκ η μανουλο-μάνουλο ευρωπαία φρικομάνα με τα 3 παιδάκια της που γυρνοβολάνε πενταβρώμικα όλη μέρα τσιρίζοντας, με τα χέρια βουτηγμένα στη λάσπη κ αμέσως μετά στο στόμα (αυτό είναι λούπα), που πέφτουν κάτω γκρεμοτσακίζονται ανοίγει το πόδι τρέχει αίμα κλαίει το πιτσιρίκι αλλά η μάνα πέρα βρέχει γιατί κάνει καμάκι εκείνη την ώρα κ δεν ευκαιρεί (ο πατέρας πίνει διαρκώς μπίρες). Αυτό το σκηνικό φανταστείτε το λιγότερο έντονο. Πχ. Κυριακή μεσημεράκι η οικογένεια πάει flee market. Όλοι ανεξαιρέτως (εκτός απ’ το μωρό) τσιμπούν για το δρόμο coca-cola 0 calories. Πάνε ψωνίζουν φαγιά, ρούχα κλπ. Τα παιδιά (πλην του μωρού) ξαμολιούνται σχεδόν χωρίς καμιά επίβλεψη κ τρεχοβολάνε στα χορτάρια (προσοχή: δεν είναι απαραίτητη η συνεχής οπτική επαφή με το γονέα) εκτός κ αν ψήνονται να παρακολουθήσουν το υπαίθριο grunge gig σε κάποιο παρακείμενο Garten ή Beach bar. To μωρό παραμένει σε αγκαλιά, μάρσιπο ή καρότσι μόνο αν δεν κινείται, αλλιώς μπουσουλάει στα χώματα πανευτυχές.
Παρατήρηση:Κ μετά σου λέει πως οι Γερμανοί πίνουν μπίρες για να ξεσπάσουν κ να καταπολεμηθεί το άγχος της εβδομάδας. Ο τουρίστας που τα βλέπει όλα αυτά δλδ τι πρέπει να κάνει; Να το ρίξει στην πρέζα;

10. Φρικιά
Το φρικιό ανθεί στη Γερμανία όχι μόνο σε ποσότητα αλλά κ σε τεράστια ποικιλία. Υπάρχουν για όλα τα γούστα. Μικρά κ μεγάλα, αρσενικά, θηλυκά κ ομοφυλόφυλα. Με μοικάνες κ βαμμένα μαλλιά σε όλα τα χρώματα κ σχέδια. Στο μετρό μπορεί να κυκλοφορούν σχεδόν με τα εσώρουχα κ να έχουν ποικίλλες ερωτικές περιπτύξεις. Με ή χωρίς piercing εκεί που φαίνεται κ εκεί που δε θες να ξέρεις. Το ίδιο κ τα tattoos. Γενικά το tattoo το έχει κάνει κ η κουτσή Μαρία εκεί πέρα. Επίσης στο διάβα σου συναντάς ποικίλα καταστήματα με ρούχα, παπούτσια κ gadgets ειδικά για τα φρικιά, αλλά φρικο-section συχνότατα περιλαμβάνουν κ τα περισσότερα τρεντο-μάγαζα. Επίσης γενικά η κοινωνία εκεί έχει το φρικιό σε μεγαλύτερη υπόληψη από τη δική μας. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει κ με τα μέταλλα κ τους γκοθάδες που κάλλιστα μπορούν να φορούν πχ οδοντοστοιχία δράκουλα με σταγόνες αίματος στο μετρό ή να παραγγέλνουν Iron Maiden καιπιρίνια σε κάποιο μπαρ. Επίσης πωλούνται κ κατάμαυρα Iron Maiden έπιπλα.
Παρατήρηση:Αν κάποιος εντοπίσει οπουδήποτε Βjork-οικιακά gadgets ας με ειδοποιήσει παρακαλώ. Θα του είμαι υπόχρεη.

11. Σκηνική Παρουσία
Γενικά ο πληθυσμός της πόλης είναι ολίγον wild τόσο σε εμφάνιση όσο κ σε συμπεριφορά. Ο μέσος Έλληνας είναι καρα-φλοράντζα του κερατά μπροστά τους από κάθε άποψη. Υπάρχουν ορισμένοι που στυλιστικά είναι απερίγραπτοι. Πχ η πιθανότητα κάποιος ενήλικας να κυκλοφορεί στο μετρό ξεβράκωτος κ με τον κώλο του εμφανώς χεσμένο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ 0. Στην περίπτωση που συμβεί μια τέτοια συνύπαρξη σε κάποιο συρμό, οι υπόλοιποι Γερμανοί συνεπιβάτες του ΔΕΝ θα τον κοιτούν περίεργα. Αντιθέτως θα προβούν σε ποικίλλα γέλια ή σχόλια οι Μεσόγειοι τουρίστες -αδέρφια. Οι υπόλοιποι πιο νορμάλ στυλιστικά νέοι άνθρωποι είναι απλώς ΧΥΜΑ. Αυτή είναι η λέξη τους. Πχ. Σε μια συναυλία χορεύουν τον κώλο τους μέχρι τελικής πτώσεως (βεβαίως βοηθούν σε αυτό κ τα 6-pack μπίρας που έχουν ήδη καταναλώσει). Επίσης σε κάποια φάση εκεί που καίγεται το πελεκούδι σπάνε κ κανά μπουκάλι κ αφού μαζέψουν τα γυαλικά χορεύουν κ ξιπόλιτοι πάνω. Ιιιιιιιου!!!
Οι γυναίκες είναι πραγματικά ψηλές. Προφανώς οι άνδρες κάτι τέτοια τα πιάνετε πρώτοι. Αυτό το παρατηρεί η 1,60 ελληνίδα κ σε όλα τα μαγαζιά τύπου Zara όπου κανένα ρούχο δεν είναι καλό πάνω της. Επίσης δεν είναι τότσο στημένες –να μην πω ποζαρισμένες- ούτε κ προκλητικές, ούτε κλπ dressed to kill όσο εμείς. Βεβαίως αυτό πού+πού φτάνει στα άκρα.
Οι άνδρες δεν είναι όλοι ωραίοι. Γενικά είναι κ αυτοί ψηλοί, κ αυτοί ΧΥΜΑ, πιάνουν κουβέντα χωρίς υφάκι κ τουπέ. Πάντως εμένανε προσωπικά το στυλ του πολύ ξανθομπάμπουρα Φριτς-Πριτς δε μου αρέσει στον άνδρα, αν κ τώρα που το ξανασκέφτομαι μου σκάνε κάτι εξαιρέσεις περίλαμπρες.
Παρατήρηση προς εμάς τους Έλληνες:Πρέπει να κόψουμε την πόζα επειγόντως. Επίσης να βγαίνουμε που+που κ σε κανά παρκάκι με μπίρα από το περίπτερο. Το απλό είναι ωραίο.

www.apw8hmena-kollhmata.de (Μέρος 1ο)

Το παρόν ποστ θα ασχοληθεί με τα ακόλουθα κολλήματα των Γερμανών ως λαού κ πως κάποιος Έλληνας μπορεί να διασκεδάσει μαζί τους.

1. Καρπούζι
Για την ακρίβεια το εν λόγω bullet δεν αναφέρεται μόνο στο καρπούζι αλλά σε όλα εν γένει τα μεσογειακού τύπου καλοκαιρινά ζαρζαβατικά συμπεριλαμβανομένων κ των πεπόνι, τομάτα, αγγούρι τα οποία είναι ίσως τα ΜΟΝΑ προιόντα που κάποιος απαντά στη Γερμανία σε υψηλότερο κόστος από ότι στη χώρα μας. Τα απαντά ολούθε. Σε μανάβικα σε γειτονιές, σταθμούς τρένων, σούπερ-μάρκετ, σε λαικές ανοιχτές αγορές κ είναι παντού ΨΩΡΑΛΕΑ για τα δικά μας δεδομένα. Είναι αυτά ακριβώς που εμείς ΔΕΝ ΘΑ αγοράζαμε. Ωστότσο εστιάζουμε στο καρπούζι, διότι είναι το βασικό απωθημένο τους. Δίνουν για μια ψωρο-λεπτή φέτα διαίτης 2.20 έουρος παρακαλώ κ δεν είναι ζουμερή, για την ακρίβεια δεν είναι ΚΑΝ κόκκινη. Αυτό στο ελάχιστο όμως δεν τους εμποδίζει να την αγοράζουν σε ποικίλες μορφές. Σκέτη στο χεράκι με σελοφάν για να μη λεκιάσει, κομμένη σε κομματάκια χωρίς τη φλούδα σε πλαστικό ποτήρι με ή χωρίς καλαμάκι ή/και παγάκι, σε συνδυασμό με κάποιο ξίδι σε κομματάκια, σε μορφή daiquiri, σε μορφή στολισμού του κοκτέηλ τους μαζί με το χαρακτηριστικό χάρτινο ομπρελίνο.
Η πρότασή μας: Φάτε καλύτερα doner αν κ με μέτρο γιατί παχαίνει. Επίσης σε γλυκό προτιμήστε kirchstreusel ή οτιδήποτε φρουτένιο γλυκό καταλήγει σε –streusel κ θα μας θυμηθείτε. Yummy…

2. Garten
Ο Γερμανός γενικά δεν ξέρει από air-condition. Άλλωστε τι να το κάνει το ρημάδι για ολίγες μέρες καλοκαιρινού καύσωνα; Επειδή όμως λόγω των γνωστών περιβαλλοντικών αλλαγών τα τελευταία χρόνια ο λίβας έχει μεταφερθεί σε κεντροευρωπαικές χώρες ξεκίνησε κ ο Γερμανός να μην την παλεύει στάλα. Λιβακώνεται επομένως, ωστότσο ακόμα δεν έχει προβεί στο έξοδο του κλιματισμού, αλλά καταπολεμά το πρόβλημά του με άλλους τρόπους (βλέπε προηγούμενο bullet) ή πίνοντας παγωμένες μπίρες ακόμα πιο νωρίς από ότι ξεκινά συνήθως για να δροσιστεί. Κ αν όλα αυτά τα υποκατάστατα αρκούν για την ημέρα, το βράδυ στο μπαρ μία είναι η λέξη: ΑΠΑΛΕΨΙΑ. Άρα η λύση είναι να μεταφέρει τη νυχτερινή διασκέδασή του στο παρακείμενο πεζοδρόμιο. Άλλωστε πρόβλημα στριμοκωλικίου στα πεζοδρόμια δεν υφίσταται. Η επικρατούσα άπλα είναι παροιμιώδης. Κ στο φινάλε-φινάλε ποιον να εμποδίσουν; Τους παρκαρισμένους; Ας γελάσω…Για λόγους όμως ωραιοποίησης της φάσης μετονομάζει το μπαρ του (τον υπαίθριο δλδ χώρο) σε Garten (=κήπο).
Παρατήρηση:Στον υπόλοιπο κόσμο κήπος σημαίνει χορταράκι, λουλουδάκι ή φυτάκι ή έστω ολίγον χωματάκι βρε αδερφέ. Συνεπώς αυτή η υπαίθρια προτίμηση που πραγματικά συγκεντρώνει την πλειοψηφία του κόσμου ακόμα κ από σούπερ-τρέντυ σε διακόσμηση χειμερινούς κατά βάση κλειστούς χώρους θα έπρεπε να μετονομαστεί σε Burgersteig (=πεζοδρόμιο).

3. Beach
Η νυχτερινή παράνοια δεν έχει τελειωμό. Το Garten δεν αρκεί για να ικανοποιήσει τα πιο απαιτητικά γούστα. Τι να κάνει λοιπόν ο Γερμανός ο μαγαζάτορας; Παίρνει λοιπόν ένα σακί με άμμο κ το στρώνει στο πεζοδρόμιο (χωρίς υπερβολή). Αμολάει επίσης κανά 2 γλαστράκια, 2 ξαπλώστρες (όχι παραπάνω), 1 ομπρέλα θαλάσσης κ έγινε η δουλειά. Τώρα πλέον δε διαθέτει Garten όπως όλοι οι ανταγωνιστές του (sooooo yesterday που λέει κ ο Cartman), διαθέτει Beach!!!
Παρατήρηση: Στον υπόλοιπο κόσμο η παραλία υπονοεί με κάποιο τρόπο την ύπαρξη του υγρού στοιχείου. Συστήνεται για λόγους οικονομίας κ οικολογικής συνείδησης η χρήση shower power (όσοι κάνετε κάμπινγκ ελεύθερο κ δεν το έχετε δοκιμάσει ακόμα, χάνετε).

4. Καρέκλιε+Τραπέζα
Κατά τη μετάλλαξη από απλό μπαρ σε Garten ή Beach υπάρχουν κ κάποιες ακόμα παρενέργειες. Εφόσον οι ξαπλώστρες κλπ είναι μόλις 2 ενώ ο εξυπηρετούμενος κόσμος τουλάστιχον ο 10πλάσιος πρέπει στο πεζοδρόμιο να υπάρχουν καρέκλες κ τραπέζια. Μια προσέγγιση είναι να πάρει ο μαγαζάτορας τους καναπέδες κ όποιο άλλο χειμερινού στυλ έπιπλο είχε εσωτερικά κ να το μεταφέρει έξω. Παρά τη φυσικότητα της, μια τέτοια κίνησης δε συνηθίζεται. Κρίμα ίσως γιατί στο χειμερινό του τα περισσότερα μαγαζιά είναι προσεγμένα στο θέμα διακόσμηση έστω και στοιχειωδώς. Αυτό όμως δε μεταφέρεται στη Garten/Beach φάση. Βγάζουν λοιπόν έξω κάτι τραπεζο-καρέκλες τύπου γύφτος (ή τεσπά ελάχιστα καλύτερες) εντελώς παράφωνες σε σχέση με το υπόλοιπο μαγαζί. Κατόπιν συστηματικής έρευνας σε νυχτερινά joints καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως τα εν λόγω έπιπλα ενοικιάζονται στα μπαρ από κάποιον ιδιώτη μόνο για τις πολύ καλοκαιρινές μέρες.
Παρατήρηση:Το ΙΚΕΑ δεν έχει φτάσει ακόμα εκεί ή έστω κάτι σε Praktiker;

5. Εξυπηρέτηση στα βρώμικα κλπ πλανόδια μαγαζά
Στη Γερμανία γενικά υπάρχουν πλανόδιοι διαφόρων ειδών. Από αυτούς που πωλούν λουλούδια, memorabilia, ποικίλων ειδών λαλάκια στις καφετέριες τύπου μπρελόκ-μίξερ κλπ. Επίσης είναι διαδεδομένη η συνήθεια του να τρώει έξω ο κόσμος κ μάλιστα τύπου βρώμικο ή τύπου φαστ-φουντο-κατάσταση σε συνδυασμό με εθνική κουζίνα. Ανθούν λοιπόν τα Imbiss (=φαστφουντ) κατά βάση τα Τουρκικά. Απαντώνται όμως συχνότατα σε μεγάλες πόλεις κ διάφορα άλλα εθνικά Imbiss ινδικά, συριακά, λιβανέζικα, thai, ρωσικά, βιετναμέζικα κλπ. Υπάρχει μια θεωρία (που προέκυψε από εκτενή παρατήρηση) με βάση την οποία οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις ΔΕΝ κατάγονται από τη χώρα προέλευσης του πωλούμενου προιόντος. Έτσι οι Τούρκοι εστιάτορες είναι στην πράξη Έλληνες, οι Σύριοι Τούρκοι, οι Βιετναμέζοι Κορεάτες, οι Λιβανέζοι Πακιστανοί κ πάει λέγοντας.
Παρατήρηση:Νομίζω πως ο πελάτης θα διασκέδαζε λίγο παραπάνω με την τοιχοκόλληση φωτοτυπιών των διαβατηρίων/πράσινων καρτών των υπαλλήλων δίπλα στον τιμοκατάλογο της επιχείρησης.

6. Νερό
Φαντάζομαι πως αυτό το bullet οι περισσότεροι θα το περιμένατε. Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω πώς την παλεύουν τη φάση όλοι αυτοί. Νερό απλό -του Τζατζίκη- από τη βρύση νομίζω δεν πίνουνε ποτέ. Κατανοώ κ το θέμα της γευστικής προτίμησης κ σε ένα βαθμό της συνήθειας. ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΩ όμως ΠΩΣ ΣΤΑ ΣΚΑ#$ παρηγορούν την ύψιστη σε σημασία βιολογική ανάγκη της δίψας πίνοντας νερό με μπουρμπουλήθρες ή ακόμα χειρότερα με healthy –my ass- αναψυκτικά με πανηλίθια ονόματα τύπου Bionade σε γεύση litschi (=λωτός, αν κάνω λάθος διορθώστε με) την κρίσιμη ώρα που ολόκληρο το στόμα τελεί υπό καθεστώς τύπου παπούτσι μετά μισή ώρα στο μετρό (κ εκεί χωρίς air-condition να σημειωθεί). Κυκλοφοράνε λοιπόν στο δρόμο πίνοντας ό,τι @@ριά βρουν μπροστά τους (είθισται κ η coca-cola) ενώ εσύ με τη γλώσσα όξω αναζητάς το evian σου (Loretta σε μνημόνευσα πλειστάκις) να ισιώσεις. Ήμαρτον!!!
Παρατήρηση:Στα μέρη μου υπάρχει για ακριβώς αυτά τα θέματα η σοφή λαική ρήση «έλα μου@# στον τόπο σου, έλα + ξαναέλα».

Μυρμήγκι Project (Μέρος 3o - Η συντροφιά του δοχείου)

Η βασίλισσα αφού κατανόησε το βασικό της προορισμό στο μάταιο τούτο κόσμο δεν έλεγε να σταματήσει να τον εκπληρώνει με φανατισμό. Αυτό σύντομα οδήγησε σε ένα γενικότερο στριμοκωλίκι στη φωλιά.


Λίγες μόλις μέρες αργότερα και με την πρόοδο της εκκόλαψης να συνεχίζεται το δοχείο του Α κυριολεκτικά μετατράπηκε σε έναν παιδικό σταθμό για…μυρμήγκια. Μυρμήγκια όλων των ειδών ξεπρόβαλαν: πιο μικρά και πιο μεγάλα, προνύμφες με ή χωρίς… μάτι και κάποια αβγά. Στη μέση όλων αυτών φυσικά ή αυτού μεγαλειότης να σφύζει από περηφάνεια, ενεργητικότητα και φυσικά μητρική στοργή!!!

Με τα μικρά + Με τα μεγάλα

Τα μυρμηγκάκια λέει αφού γεννηθούν, αμέσως μετά δεν πολύ-κινούνται. Για την ακρίβεια δεν στέκονται καν καλά στα ποδαράκια τους κ είναι σα μαστουρωμένα. Ακόμα και στο φαγητό τα βοηθά η βασίλισσα. Αυτό στην αρχή ανησυχούσε τον Α ο οποίος έβλεπε τα μωρά κ δεν καταλάβαινε αν είναι ή όχι ζωντανά.

Δείτε εδώ μια γενική άποψη των τούνελ πάνω από τη φωλιά της βασίλισσας.


Οι βόλτες και οι εξερευνήσεις τους ξεκινούν λίγες μέρες αργότερα. Αυτό κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την όλα φάση γιατί υπάρχει δραστηριότητα σε πολλά σημεία του δοχείου ταυτόχρονα, όπως θα δείτε και στις φώτο.

Τι παρατηρείτε εδώ; Ε;


Η λεπτομέρεια που μας ενδιαφέρει είναι το ξέμπαρκο μυρμήγκι-Μαγγελάνος που βολτάρει μόνο του με εξερευνητική Πλην όμως ανέμελη διάθεση στη δεξιά μεριά του δοχείου.

Ενώ εδώ ο Μαγγελάνος κατέκτησε την κορυφή…του δοχείου και όπως είναι εξώφθαλμο πανηγυρίζει κιόλας!!! Είναι αυτό που λέμε climb every mountain!!!!
Γιούπι!!!!!!!!!!!

Επίσης λέει η υγρασία των τελευταίων ημερών έκανε το ζελέ του δοχείου να μαζέψει κατά τόπους με αποτέλεσμα να δημιουργθούν εσωτερικά στο δοχείο πυκνώματα κ αραιώματα. Αν κάποιο λέει από τα μικρά μπουσουλόντα μυρμηγκάκια πέσει μέσα σε ένα αραίωμα, χάνει την ισορροπία του κ γκουρδοπλατσανάει μέχρι το επόμενο πύκνωμα. Στο σημείο όπου καταλήγει η πτώση του, θες από το σοκ, μένει σαν αναίσθητο για αρκετές ώρες πριν να ξανασαλέψει.

Να δείτε κάποιες λιποθυμίες στη φώτο που ακολουθεί.


Με πιάνουν οι αναισθησίες μου

Άφησα για το τέλος μια εικόνα αρκετά σκληρή. Παρακαλώ τα ανήλικα κ όσοι έχουν ευαίσθητη κράση να κλείσουν τώρα το παράθυρο και να μη συνεχίσουν την ανάγνωση αυτού του κειμένου.


Η ζωή όπως έχει τις ευχάριστες, έτσι έχει κ τις δυσάρεστες πτυχές της. Θα μου πείτε, αυτό το ξέρατε κ δίκιο θα χετε. Μπαίνω λοιπόν στο ψητό. Σε κάποια φάση λέει ο Α έλειψε από το σπίτι για κανά 2ήμερο. Γυρίζοντας λοιπόν αντίκρυσε διάφορα μυρμηγκάκια τεμμαχισμένα. Ποτέ όμως δεν έμαθε τι προκάλεσε το θάνατό τους. Το υπόλοιπο δοχείο και κυρίως η φωλιά τελούσαν εν ειρήνη.

Το αστυνομικό δαιμόνιο -Πίκος Απίκος- ξύπνησε μέσα του και έκτοτε δεν αφήνει το δοχείο στιγμή από τα μάτια του (και από την ψηφιακή του)!!! Η αιτία θανάτου δυστυχώς ακόμα δεν έχει διαπιστωθεί. Παρατηρήστε λοιπόν με τη σειρά σας προσεκτικά αγαπητοί αναγνώστες τη φωτογραφία αυτοψίας –μπορείτε να βάλετε έτσι για το εφέ στη μύτη σας αυτή την ουσία που φορούν οι ιατροδικαστές κ η Scully όταν κάνουν νεκροψία αν κ δε βρωμάει-, διερευνήστε το διαπραχθέν έγκλημα και δώστε μας τη δική σας διάγνωση.

Για να βοηθήσω το δαιμόνιό σας, πάρτε κάποιες εναλλακτικές. Έγκλημα πάθους ή εργατικό ατύχημα; Τρομοκρατική ενέργεια, Πραξικόπημα ή προβοκάτσια; Βρείτε την αιτία θανάτου κ κερδίστε προσφορά του παραληρήματος:
[κρεσέντο με τύμπανα] ένα ΣΑΡΚΟΦΑΓΟ ΦΥΤΟ να το ταίζετε στο στόμα μυγούλες!!!
να δείτε εδώ φωτογραφικό ντοκουμέντο από το εν λόγω φονικό φύλλο που μόλις έχει καταβροχθίσει μια μυγούλα το φτερό της οποίας φαίνεται ολοκάθαρα (έτσι γιατί σα να διακρίνω μια δυσπιστία στο μάτι του αναγνώστη τώρα τελευταία)


Δράττομαι επίσης της ευκαιρίας να παραθέω 2 ακόμα "απολαυστικές" ιστορίες βασανισμού εντόμων που μου αποκάλυψε ο Α από την παιδική του ηλικία.
1) Σφήκα d' oro
Μια φορά λέει ο Α έβαλε μια ολοζώντανη σφήκα μέσα σε ένα μικρό χυτήριο. Έριξε πάνω της λιωμένο χρυσό με αποτέλεσμα να την μετατρέψει σε επιχρυσωμένο...κόσμημα. Ο θάνατος της ήταν ακαριαίος. Δυστυχώς το κόσμημα δεν επιβίωσε στο χρόνο γιατί ορισμένα από τα τμήματά του ήταν τόσο ευαίσθητα (φανταστείτε πχ τα ποδαράκια της , ιιιιιιιιου), που καταστράφηκαν πολύ σύντομα

2) Bee in empty space
Καταρχήν ξεκαθαρίζω τη φάση λέγοντας πως η εν λόγω μέλισσα επιβίωσε, τώρα το τι ψυχή παρέδωσε άγνωστον. Ο Α την τοποθέτησε μέσα σε οικιακό μηχάνημα αφαίρεσης του αέρα.

Στη αρχή λέει το έντομο ήτο ζωηρότατο. Στη συνέχεια άρχισε να πιέζει το έμβολο αφαίρεσης του αέρα. Η μέλισσα δε μάσαγε μία. Συνέχισε φανατικά την αφαίρεση αέρα μέχρι που η δραστηριότητά της άρχισε να περιορίζεται. Εκεί είδε πως το κόλπο πιάνει όντως κ συνέχισε μέχρι που η μέλισσα λιποθύμισε κ δε σάλευε διόλου. Τότε αποφάσισε να ανοίξει το κουτί να διαπιστώσει το θάνατο, αλλά το επτάψυχο ζωον ξύπνισε κ έκανε τα δικά του.

Ο Α επανέλαβε τη διαδικασία της αποσυμπίεσης για άλλη μια φορά μόνο που την άφησε λιπόθυμη σε συνθήκες κενού για κανα 10λεπτάκι πριν ανοίξει έκ νέου το κουτί. Το αποτέλεσμα το γνωρίζετε εκ των προτέρων. Αυτό που όμως δε γνωρίζετε είναι πως ο Α την άφησε να ζήσει αφού πρώτα σιχτίρησε απογοητευμένος.
Προφανώς, δεν ήταν η μέρα του!!!