Επιχείρηση Βερολίνο

Θέλω να ξεκινήσω αυτό το ποστ επισημαίνοντας πως εδώ δεν είναι ταξιδιωτικός οδηγός, ούτε κ lonely planet. Απλά θέλω να σας εξιστορήσω αυτά που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση εκεί που πήγα κ να σας δείξω κ κάποιες ωραίες photo που τράβηξα. Το Βερολίνο ήταν ένας προορισμός που τον γυροφέρναμε στη σκέψη μας τα τελευταία 2 χρονάκια. Όσοι φίλοι είχαν πάει ήδη έλεγαν τα καλύτερα. Το ίδιο κ μεις. Δεν πήγαμε εκεί ούτε για τα μουσεία, ούτε συγκεκριμένα για τα κλαμπς, ούτε κ για το shopping –αν κ ο πολιτισμός μας δοκιμάστηκε ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ σε αυτό το επίπεδο. Πήγαμε περισσότερο για το ιδιαίτερα ευχάριστο ΧΥΜΑ feeling που βγάζει αυτή η πόλη.

Καταρχήν εγώ με το αερόπλανο έχω αρχίσει να αναπτύσσω φοβία. Φοβία ότι θα πέσει κάθε φορά που τραντάζει έστω κ λίγο. Στην πτήση-πήγαινε, μας πήγε ψιλο-γαμ@#$%. Είχε πολύ turbulence αδερφάκι μου. Πρέπει να χα ολίγον χλομιάσει. Μόλις πιάσαμε γης καταλήξαμε στο αεροδρόμιο Schonefeld σαν να λέμε Luton που βρίσκεται κάπως εκτός πόλης, σα να λέμε Σπάτα, σε αντίθεση με τα άλλα 2 αεροδρόμια που βρίσκονται ψιλομέσα. Από αυτά, το ένα, το Tegel είναι πάρα πολύ παλιό κ μας είπαν πως αν πετάς από εκεί ψιλο-χέζεσαι γιατί έχει μια ατμόσφαιρα του τύπου πα-να-βομβαρδίσω-γω-τώρα. Πάντως το Schonefeld δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Το πρώτο βράδυ το περάσαμε στο Holiday Inn. Παρά τη σχετική κούραση ήθελα να έρθω σε επαφή με τα trashy ήθη+έθιμα του τόπου γι’ αυτό κ πρότεινα να φαγωθούν όλα τα πατατάκια+λοιπά σκατόφαγα κ να πιούμε όλες τις μπίρες του mini-bar παράλληλα με το να βλέπουμε γερμανική τηλεόραση, άλλωστε δεν είχε κ τίποτα καλύτερο να κάνουμε εκεί στις ερημιές. Ανοίγοντας το χαζοκούτι, πετυχαίνουμε προς τεράστια έκπληξη, αυτό το πλάνο.


Τις υπόλοιπες μέρες, τις περάσαμε σε νοικιασμένο σπιτάκι στη γειτονιά Nikolaiviertel δίπλα στον ποταμό Spree στα 5 λεπτά από Alexanderplatz.
Δείτε εδώ τη θέα από το παράθυρο της κουζίνας στον Spree κοιτώντας δεξιά κ αριστερά. Τα βράδια του Π-Σ-Κ περνούσαν μπροστά από το παράθυρο μας κλαμπο-ποταμόπλοια με πανήβλακες μεθυσμένους τουρίστες τύπου Φαληράκι να τσιρίζουν κ να κοπανιούνται. Πλάκα είχε.


Για το σπίτι μιλούσαμε με τον Tomas –τα αγγλικά του οποίου ήταν τύπου σκίζω ΤΩΡΑ το Proficiency-, πορτιέρη στο bar Zapata, μέσα στο Tacheles. To Tacheles είναι η διασημότερη ίσως κατάληψη στο Βερολίνο –αν κ υπήρχαν κ άλλες οργανωμένες-, από αυτές που σίγουρα αξίζει να δείτε. Το κτίριο απειλήθηκε πλειστάκις με κατεδάφιση, αλλά οι ταμπουρωμένοι καλλιτέχνες αρνήθηκαν μέχρις εσχάτων να το εγκαταλείψουν. Αποτέλεσμα: Σήμερα το Tacheles –αν και κατά ένα ποσοστό αγορασμένο από ιδιωτικούς φορείς- παραμένει πολυχώρος με γκαλερί κ ατελιέ διαφόρων καλλιτεχνών, underground θέατρο, καφετέριες κ μπαρ εσωτερικές, αλλά κ τύπου Beach.

Εδώ κόβω ολίγον την πολυλογία για να σας δείξω κάποια όμορφα graffiti που είδαμε. Αγαπημένη μου Loretta ξεκινώ με το δικό σου, εξαιρετικά αφιερωμένο.



Από Μουσεία η πόλη έχει αρκετό πράμα, ειδικά στο ιστορικό του καθώς αυτή η χώρα ανέδειξε σπουδαίους αρχαιολόγους. Δλδ έχει να δεις φυσικά ελληνικά, ρωμαικά, αιγυπτιακά, ακόμα κ από νότια αμερική κ άπω ανατολή, αλλά όπως θα ψυλλιάζεστε we couldn’t care less. Από μουσεία πήγαμε στο μόνο στο Bauhaus και σε αυτό του Helmut Lang. Είδαμε όμως ιδαίτερα ενδιαφέρουσες εκθέσεις. Πήγαμε στη Berlin-Tokyo, που παρεπιπτόντως είχε φοβερά βιντεάκια αλλά και στην έκθεση του Freud με τρομερό εικαστικό ενδιαφέρον. Επίσης πήγαμε στο Reichstag (το κτίριο της Γερμανικής Βουλής), ενδεικτικό του κολλήματος που βαράνε οι σύγχρονοι Γερμανοί με τις γυάλινες αρχιτεκτονιές τύπου θόλος. Πρέπει επίσης να σας πω πως τα μισά κ βάλε μουσεία διάσπαρτα σε διάφορα κεντρικά σημεία της πόλης ήταν στην πλειοψηφία τους περίεργες αρχιτεκτονιές.

Όπως θα φαντάζεστε, υπάρχει μια ιδιαίτερη σύνδεση μεταξύ Γερμανίας κ Εβραίων για λόγους εξώφθαλμους. Όμως δεδομένου πως κ οι μέρες ήταν κάπως περίεργες κ οι καιροί χαλεποί –για να το θέσω ευγενικά- όλη αυτή η εμμονή των Εβραίων με την ανάδειξη των δεινών τους –που ομολογουμένως δεν ήταν κ λίγα- φάνταζε στα μάτια μου ολίγον κλαμπάνιασμα.

Στις φώτο που ακολουθούν βλέπετε το Εβραικό μουσείο, τρομερά κουλό αρχιτεκτόνημα με επιβλητικούς σκοτεινούς διαδρόμους με ελάχιστο φως με στόχο ο επισκέπτης να βιώσει μέσω υποβολής το δράμα των Εβραίων και το μνημείο στους Εβραίους του ολοκαυτώματος γεμάτο ταφόπλακες δίχως φυσικά επιγραφές σε διάφορα ύψη, τα οποία σχημάτιζαν λαβύρινθο. Is my name is klampanias or WHAT?



Στο περπατητό του αν εξαιρέσουμε το λίβα η πόλη είχε φοβερή ΑΠΛΑ αλλά ΌΧΙ αυτοκίνητα. Είχε όμως πολλά ποδήλατα. Μετρήσαμε σε κεντρικό δρόμο τύπου Βασιλίσσης Σοφίας 4 αχρείαστες λωρίδες ανά ρεύμα + 2 ανά ρεύμα για να στρίψεις. Στη νησίδα υπήρχε επίσης σχεδόν αχρείαστο παρκινγκ 1 λωρίδας ανά ρεύμα!!! Στα πλαίσια της τεράστιας άπλας υπάρχουν μέσα στην πόλη 2 πάρκα: τα Tiergarten και Zoologisches Garten όπου μπορεί κανείς να αράξει με τις ώρες. Είθισται επίσης Κ ο γυμνισμός…

Ουσιαστικά τείχος δεν υφίσταται. Μην περιμένετε να δείτε κάτι. Υπάρχει ένα πάρκο αφιερωμένο στο τείχος σε ένα προάστειο –που δεν το επισκεφθήκαμε-. Υπάρχουν όμως διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία της πόλης μεμονωμένα τμήματα του τείχους τίγκα στα γκραφίτια. Αυτά είναι!!!

Επίσης ΝΑΙ, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Ανατολικό κ το Δυτικό κομμάτι της πόλης. Ουσιαστικά το Ανατολικό Κομμάτι της πόλης έχει ως κεντρικό σημείο την Alexanderplatz, με πιο χαρακτηριστικό κτίσμα, τον πύργο της τηλεόρασης, αρχιτεκτονικό τερατούργημα 368m, που όμως αυτή την περίοδο λόγω μουντιάλ έχει στολιστεί ΜΠΑΛΑ, κ ΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ Κ ΓΩ ακόμα πως έχει ομορφύνει. Να δείτε τον εδώ, κ δείτε κ τον καθρεφτισμό του σε παρακείμενο ουρανοξύστη (xexo, εγώ τον έβγαλα).


Επίσης για σας τους ποδοσφαιρόφιλους τράβηξα κ αυτό το τερατούργημα τύπου γοργόνα εμπνευσμένο από το μουντιάλ, να το δείχνετε στα παιδάκια σας όταν δεν τρων το φαί τους ή δεν πίνουν το γάλα τους.

To Δυτικό πάλι τμήμα της πόλης είναι πιο New York. Βρίσκεται γύρω από την Potsdamer Platz κ είναι τίγκα στις κουλαμάρες αρχιτεκτονιές και στους ουρανοξύστες. Το πιο χαρακτηριστικό μέρος είναι το Sony Center, γυάλινο αρχιτεκτο-τερατούργημα με θόλο -ΦΥΣΙΚΑ-, αγαπημένος προορισμός του τουρίστα. Το αγαπημένο μου κτίριο στην περιοχή είναι το Chrysler Daimler το οποίο κ σας δείχνω σε φωτογραφία κάνοντας όμως κ ζουμ σε κρίσιμη σούπερ-κουλή λεπτομέρεια. Η Φώτο τραβήχτηκε μεσημέρι σε beach bar με καλαμιές πίνοντας κοκτέηλ με πολλά beeren απέναντι από το κτίριο. Μεσολαβούσε λιμνούλα με ροφούς κ τεχνητό νησάκι πάνω στο οποίο έπαιζε jazz μπάντα της συμφοράς.


Τα καλύτερα όμως σας τα άφησα για αμέσως ΤΩΡΑ. Η πόλη διέθετε πολλές κ ωραίες μικρές κουλαμάρες επεμβάσεις αρκεί κάποιος να τις αναζητούσε. Πχ. Σου ρχεται ντουβρουτζάς εκεί που περπατάς; Φάε ένα kotobuki sushi –ό,τι κ αν είναι αυτό- να στηλωθείς!!! Το φαγες κ σου ρχεται νέος ντουβρουτζας; Κατά πρώτον, καλά να πάθεις κ κατά δεύτερον η πόλη φίλε Blogger έχει προβλέψει για σένα. Υπάρχει το νοσοκομείο της Αγίας Hedwig –της γνωστής τρανσέξουαλ- ελπίζουμε χωρίς την αγριεμένη της ίντσα.


Πλήθος κτιρίων διέθεταν το δικό τους υπέροχο graffiti και γενικά συναντούσες πλήθος street art επεμβάσεις ή κτίρια με κουλό φωτισμό.




Στο νυχτερινό του πάλι η πόλη προσέφερε πλήθος αποκαλύψεων. Όσες φορές κινηθήκαμε με βάση τους οδηγούς δεν καταφέραμε κ σπουδαία πράγματα. Η πιο uptodate ενημέρωση είναι τα flyers κι φυσικά τα ματάκια μας. Γενικά, υπήρχε μια σαφής προτίμηση των Γερμανών προς τα garten και τα beach για χαλαρή μπίρα ή ποτάκι, ωστόσο υπήρχαν διάφορα μαγαζιά κ στο κέντρο και στις επιμέρους γειτονιές με αγαπημένη της παρέας μακράν την Prenzlauer Berg. Πάντως, χάρις στο Internet πετύχαμε μια συναυλία βαλκανικής-ροκ τσιγγανομπάντας με πολλά πνευστά αλλά και ρωσο-κουβανο dj set στη ρώσικη ντίσκο του café Burger. Επίσης, υπήρχε κλαμπ με θέα για πολλά ναρκωτικά στο 12ο όροφο του εικονιζόμενου κτιρίου στην Alexanderplatz όπου είδαμε τους αγαπημένους Jazzanova.


Από φτηνό ethnic φαγητό άλλο τίποτα στην πόλη. Imbiss all over the place αλλά κ μεγάλη ποικιλία από εστιατόρια όπου έσκαγες με 12 ευρώ τουρκικά κ μεσανατολικά, μεξικάνικα, ινδικά, βιετναμέζικα, αυστραλιανά, ιταλικά αλλά και με κλασική γερμανο-αυστριακή κουζίνα ελάχιστα ακριβότερα. Από μπίρες πάντως δε μπορώ να πω πως ήπιαμε τίποτα το φοβερό, ούτε κ αντικρύσαμε καμιά ποικιλία από αυτές που κρεμάς σαγόνι.

Από ψώνια μπορούσε κανείς να ξεφύγει τόσο σε δισκάδικα, μαγαζιά με κόμιξ, με ντιζαινιές για τον προσωπικό του χώρο, για ρούχα κ παπούτσια άστο καλύτερα. Πάντως οι πραγματικές ντιζαινιές ήταν ακριβές σε όλα τα είδη, ενώ σε κάποια από τα υπόλοιπα μαγαζιά υπήρχαν εκπτώσεις αν κ όχι εντυπωσιακές. Οι πραγματικές ευκαιρίες –αν έβρισκες κάτι που να σου ταιριάζει- ήταν στα flee markets το Σ-Κ και στα second hand μαγαζιά που ήταν αρκετά.

Για το τέλος σας έχω φυλάξει μια πόζα του αγαπητού alasondro δίπλα στο Playmobil που σημαίνει ότι γίνονται έργα στο συγκεκριμένο σταθμό μετρό, αλλά κ 2 graffiti ποδοσφαιρικής θεματολογίας τα οποία κ αφιερώνω στους contributors του dribblendrink.