Παραλήρημα

Δευτέρα, Αυγούστου 21, 2006

Προεμμηνοροικό Σύνδρομο

Αυτές τις μέρες έχω νεύρα. Με ενοχλούν πολλά και διάφορα στο βαθμό που να εκνευρίζομαι χωρίς όμως να φτάνω στην αυτοέκρηξη. Ακόμα βαστώ αλλά είμαι ηφαίστειο που βράζει. Πολλά μου φταίνε: Ο μπροστινός μου στο δρόμο που πάει σαν τη κότα και θα μου κολλήσουν τα μπουζιά στη θύελλα (που έλεγαν και οι μαθητές στο Ματσατσούτσετς), μου φταίει η ζέστη που ιδρώνω κ μετά αγχώνομαι ότι βρωμάω, μου φταίνε οι άλλοι ΜΗ εργαζόμενοι που θέλουν να κοιμούνται μέχρι 5 η ώρα, ενώ εγώ θέλω να λιαστώ στη παραλία.

Το ξέρω πως το πρόβλημά μου είναι ορμονικό, πως θα μου περάσει σε λίγες μόνο ημέρες, αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά αφού εγώ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ τσατίζομαι κ ώρες-ώρες καταβάλλω υπεράνθρωπο αγώνα για να μην αρπαχτώ με κανά φουκαρά για ασήμαντη αφορμή. Υπάρχουν κάτι ώρες που αισθάνομαι πως κάτι δε μου πάει καλά αλλά δεν ξέρω ΤΙ ακριβώς. Σα να γυρίζουν τα γρανάζια μιας μηχανής που εγώ δεν ελέγχω προς το χειρότερο, προς τα εκεί με τη μεγαλύτερη ταλαιπωρία, ενώ αν γύριζαν προς την αντίστροφη μεριά ή τουλάχιστον αν ακινητοποιούνταν οι εξελίξεις δε θα ήταν δυσοίωνες.

Σαν αυτό το νόμο στις κατανομές Poisson (εγώ στα Δίκτυα 2 τον πρωτοσυνάντησα) που λέει πως ακόμα κ αν ξέρεις ότι τα λεωφορεία περνούν κάθε 20 λεπτά, εσύ ό,τι ώρα κ αν βρεθείς στη στάση του λεωφορείου θα χρειαστεί να περιμένεις 20 λεπτά, σαν να είσαι ο god-damned του αιώνα που μόλις το έχασες.

Επί της ουσίας δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο.
Να γνωρίζεις το νόμο ή να είσαι αδαής στην άγνοιά σου. Να περιμένεις απλά το λεωφορείο σαν το μαλ@#$ ή να το δεις να περνάει μπροστά σου κ εσύ μόλις να το έχασες (οπόταν να σου το 20λεπτάκι μες στο νερό) ακόμα κ αν σου βγήκε η ψυχή από το λαχάνιασμα να τρέξεις μπας κ το προλάβεις.

Η οδήγηση πάλι είναι ένα άλλο ζήτημα. Υπάρχουν ορισμένες γειτονιές στην Αττική όπου το σπορ αυτό καταντά σαφάρι. Παίζεις κορώνα-γράμματα τη ζωή σου. Κάνουν ό,τι (ΜΑ Ο,ΤΙ) τους κατέβει στην κυριολεξία σαν να είναι η περιοχή ολόκληρη το τσιφλίκι τους. Ειλικρινά πιστεύω πως αν γινόταν συστηματική αστυνόμευση στην Ελλάδα υπάρχουν περιοχές μεγαλύτερες ή μικρότερες όπως για παράδειγμα τα Μεσόγεια ή η περιοχή του Παπάγου που οι τροχαίες παραβάσεις θα άγγιζαν το κόκκινο.

Είμαι γκαντέμης κ μη μου πείτε τώρα όχι. Ακούστε την ιστορία για τις 3 (από τις 5 όλες + όλες) κλήσεις που έχω φάει στην οδηγική μου ζωή όλες για παρκάρισμα (οι υπόλοιπες 2 δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον).

1. 15αύγουστος προ 3 ετών σε εποχή σοβαρού καθημερινού αλκοολισμού έχω παρκάρει για κανά 3ωρο Ερμού κοντά στο μοναστηράκι (εγώ κ όσοι άλλοι βρίσκονταν στην Αθήνα). Τζατζίκη, why me?
2. Κυριακή βράδυ βουλευτικών εκλογών (την πρώτη φορά που βγήκε ο Σημίτης) για διπλοπαρκάρισμα επί 40 λεπτά την ώρα ακριβώς που περίμεναν το exit-poll να βγει στους Αμπελόκηπους. Τι να κανα άλλο μετά από 50 λεπτά προσπάθεια αφού όλοι ήτανε σπίτι τους μπροστά στο χαζοκούτι;
3. Λύσσαξα φέτο να δω τρομάρα μου τον Four Tet. Ήτανε Πέμπτη θυμάμαι. Παίρνω κ άδεια από το σκολείο κ τσακ μπαμ έρχομαι Αθήνα. Τον πούλο φυσικά γιατί ήτανε sold out οπόταν τι να κάνω, πα να πνίξω τον πόνο μου για τη χαμένη άδεια στο Ποπάκι. Να σου + η κλήση στον πεζόδρομο. Ακόμα δεν την έχω πληρώσει. Η αναμονή σε ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες βλάφτει τον ψυχισμό μου ανεπανόρθωτα. Θα την περιμένω μαζί με το πρόστιμό της στο εκκαθαριστικό της εφορίας μου.

Το ξέρω ότι αυτά που γράφτω μάλλον δε βγάζουν πολύ νόημα για τους άλλους ανθρώπους. Για μένα όμως βγάζουν και μεγάλο μάλιστα, τώρα που είμαι σε βρασμό.

Οι αναμονές γενικά με βλάφτουν. Δε μπορώ ρε παιδί μου, είμαι ανυπόμονος τύπος. Πχ. Δε μπορώ την καταπίεση από τις γκόμενες που βάφονται κ στολίζονται 100 συναπτές ώρες (βάφουν ξανά κ μανά το ίδιο νύχι χωρίς να τα καταφέρνουν) ενώ ξέρουν πολύ καλά πως έχουν ήδη αργήσει κ η υπόλοιπη παρέα τις περιμένει. Ευτυχώς μου αναγνωρίζεται πως δεν ταλαιπωρώ ανθρώπους με τέτοιου είδους αναμονές.

Σπάζομαι με τους συνανθρώπους μου που όταν περπατάμε μαζί στο δρόμο με συγκεκριμένο προορισμό απλά χαζεύουν ολούθε κ συμπεριφέρονται σαν να κάνουν random walk, αν και γνωρίζουν τη διαδρομή. Πειράζει που το φυσικό μου βάδισμα είναι γρήγορο για γυναίκα; Μήπως θα ‘πρεπε να χα ασχοληθεί με το βάδην; Πάντως δε θα χα το ψυχικό σθένος ούτε την απαραίτητη επιμονή για πρωταθλητισμό. Για αυτό είμαι πεπεισμένη.

Όταν περιμένω στη στάση να περάσει το μετρό ή το λεωφορείο εφευρίσκω διάφορα χαζά παιχνίδια για να απασχολήσω το μυαλό μου για να μη βασανίζομαι. Πχ. Κάνω χαζούς παιχνιδιάρικους βηματισμούς (χωρίς να με παίρνουν πρέφα οι συνεπιβάτες σε αναμονή) σε μορφή λούπας κ στο τέλος κάθε λούπας κοιτώ (αλλά μόνο τότε) τον πίνακα ανακοινώσεων.

Ή στην άδεια στάση τραγουδάω ένα ρεφραίν κ μετά βγαίνω στη μεσαία λωρίδα του δρόμου να τσεκάρω αν πλησιάζει λεωφορείο. Αν τυχόν εκείνη την ώρα περνά μπροστά μου κάποια νταλίκα σημειώνω στο μυαλό μου τη μάρκα της (για μια μακρά περίοδο όταν ήμουν ακόμα παιδάκι κέρδιζαν τα ρημαδο-Scania) ή το ελάχιστης σημασίας ψηφίο στις πινακίδες της κ κάνω τη μικρή μου στατιστική.

Ή πάλι κάνω ότι μετράω προβατάκια αλλά μόνη μου χακεύω το αποτέλεσμα, αλλού το πάω πιο αργά κ αλλού πιο γρήγορα το μέτρημα κ όταν ολοκληρώνονται πεντάλεπτα κοιτάζω να δω αν έρχεται το λεωφορείο.

Στο κρεβάτι μου πάλι σπάνια μετράω προβατάκια. Όμως παίζω το εξής παιχνίδι. Είχα δει ως παιδάκι μια ταινία με το Σβαρτσενέγκερ που νομίζω ότι λεγόταν «Ο ΚΥΝΗΓΟΣ». Ήτανε ο Άρνολντ με μια ομάδα από φίλους του, όλοι κομμάντα κ προσπαθούσαν να εξολοθρεύσουν ένα φονικό τέρας εξωγήινης προέλευσης, το οποίο ανίχνευε οποιαδήποτε μορφή ζωής λόγω κίνησης, ήχου ή της θερμότητας που εξέπεμπε στο περιβάλλον εκτός εάν αυτή ήταν πλήρως καλυμμένη με ποταμίσια λάσπη. Κατά τύχη το ανακάλυψε αυτό το κόλπο ο Σβαρτσενέγκερ κ μετά το πλάκωσε το τέρας στις μάπες κ μετά με κάτι πέτρες κ αυτό στο τέλος έγινε μπόμπα για να τονε σκοτώσει κ αυτόν. Τεσπά η ταινία δε μας αφορά εδώ.

Αυτό που έκανα για να με αναγκάσω να κοιμηθώ μια ώρα αρχύτερα ήταν φυσικά να σκεπάζομαι με το σεντονάκι μου (σαν να ήτανε αυτό η ποταμίσια λάσπη), να το βουλώνω (με επιτυχία), να ακινητοποιούμαι (με όχι κ τόση επιτυχία). Πάντα με έπιανε ακατανίκητη φαγούρα ή πιανόμουν κάπου ή τελοσπάντων για κάποιο λόγο δεν τα κατάφερνα ακόμα κ όταν έδινα στον εαυτό μου 3 ζωές όπως στα computer games για να παραδοθεί στο Μορφέα. Τι να κάνουμε όμως, ποτέ δεν ήμουν ετοιμοπαράδοτη. Σκατά.

Ετικέτες ,

2 Comments:

Blogger isobel

Μα δεν υπάρχει διήγηση που να είναι προσωπική αλλά ανούσια.
Συμπεράσματα με βάση την πινακίδα για το υπο-είδος του homo sapiens^2 όπου ανήκει ο μπροστινός οδηγός συχνά βγάζω κ γω εντελών αυθαίρετα, ειδικά όταν κάνει καγκουριές στο δρόμο

φχαριστούμε για τα καλά λόγια

21/8/06 5:32 μ.μ.  
Blogger averel

Οταν πολυ σπανια ειναι η αληθεια, περιμενω λεωφορειο, και εχει αργησει αναβω τσιγαρο. 90% μολις το αναψω θα ερθει. Αν ειδικα ειναι το τελευταιο τσιγαρο και ο προορισμος ειναι καπου που δεν εχει τσιγαρα, ειμαι τοσο γκαντεμης που ερχεται στο 100%.

21/8/06 6:28 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home