Παραλήρημα

Κυριακή, Αυγούστου 27, 2006

Του Αγίου Φανουρίου

Τις προάλλες ήταν του Αγίου Φανουρίου. Όλες οι θειές φτιάχνουν πρώτα μια πίτα (συνήθως είναι γλυκειά κ σαν κέηκ) κ παν σε κάποιο μοναστήρι ή εκκλησία να τους την αγιάσουν -κ καλά- κ προσεύχονται στον Άγιο κ κάνουν μια παραγγελιά τι να τους φανερώσει, τάζοντάς του τη γνωστή πίτα. Αυτό στην πράξη είναι μέγιστη που@#$%^ καθώς την πίτα κατά βάση την καταναλώνουν οι ίδιες με τις φίλες τους, ενώ στο σπίτι καταλήγουν κάποια ξεροκόμματα που περίσσεψαν.

Χθες λείπαμε όλη τη μέρα με την αδελφή μου. Γυρίζουμε λοιπόν το βράδυ κ στο σπίτι μας περιμένει η μητέρα χαρούμενη κ με ελαφρώς σατανικό υφάκι. Αράζουμε λοιπόν για λίγο όλες μαζί κ μας ανακοινώνει ούτε λίγο ούτε πολύ πως έφτιαξε 2 πίτες για τον Άγιο, τις οποίες φυσικά έφαγε με τις φίλες της, ζητώντας του να βρει ΓΚΟΜΕΝΟΥΣ σε μένα κ στην αδελφή μου.
WHAT DA FUCK?
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Μα τέτοια ξεφτίλα πια;

Τη ρώτησα αν έκανε κ πέρσι τα δικά της κ ενθουσιασμένη μου δήλωσε πως πέρσι είχε ζητήσει από τον Άγιο να μας βρει δουλειές, πράγμα που έγινε, μεγάααααλη η χάρη του. Βέβαια περιορίστηκα να της πω πως εγώ τουλάχιστον τέτοια περίοδο πέρσι δούλευα ήδη οπόταν ίσως –λέμε ίσως- κ να έχει λίγο έχει υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες του Αγίου.

Η αδελφή μου το πήρε στην πλάκα κ άρχισε να τη δουλεύει στεγνά. Καταρχήν τη ρώτησε αν το έχει ξανακάνει αυτό. Ευτυχώς –ή δυστυχώς δεν ξέρω- πρώτη φορά προβαίνει στην κίνηση. Μετά τη ρώτησε για τον εαυτό της, αν της έχει παραγγείλει κάτι συγκεκριμένο κ μετά ξεκίνησε να της λέει πώς να της τον παραγγείλει του χρόνου.

Εγώ πάλι την έκραξα γιατί λάθος παραγγελιά έκανε η μητέρα. Συγκρότημα έπρεπε να ζητήσει. Αυτό είναι που επείγει για τη διαταραγμένη ψυχική μου ισορροπία. Ζητούνται μουσικοί με όρεξη, ενδιαφέρον κ χρόνο για σχηματισμό αγγλόφωνης μπάντας. Η μπάντα αυτή πρέπει να έχει στόχο ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ, όχι μόνο να προβάρει. Εντάξει; Θα μου πεις τι θα παίξει; Προσωπικά, δε με ενδιαφέρει να μιμηθώ το κλίμα μιας άλλης δεκαετίας (60’s, 70’s κλπ), όμως οι επιρροές πρέπει να ποικίλλουν. Ακούς τζαζ, φάνκι, ηλεκτρονικά, ποπ, τριπ-χοπ; Μπορεί να μας αρέσεις. Ένα τέτοιο μίγμα θα θελα εγώ τουλάχιστον να μπορούσα να έφτιαχνα. Κάποιες ιδέες ήδη υπάρχουν, αλλά μόνη μου αδυνατώ να τις ενορχηστρώσω. Άσε που θέλω να μάθω τόσα πράγματα ακόμα. Μόνη μου δεν έχει πλάκα.

Οι μπάντες είναι σαν τον έρωτα. Όταν αυτός πάψει να υπάρχει κ αν δεν υπάρχει ένα γερό μουσικό οικοδόμημα η υπόθεση έχει λήξει. Ακόμα κ όλη σου η μέρα είναι σκατά κ έχεις πολλούς λόγους να το δικαιολογήσεις αυτό, η ώρα της πρόβας είναι για σένα η καλύτερη. Η πιο δημιουργική. Θυσιάζεις με χαρά κ τα ραντεβού κ τις εξόδους σου κ όλα. Τους συμπαίχτες σου αν δεν τους εκτιμάς σαν καλούς παίχτες που σίγουρα θα βελτιωθούν στο μέλλον, τουλάστιχον πρέπει να τους αξιολογείς ως σούπερ ανθρώπους που σε φτιάχνουν. Κ πρέπει τουλάστιχον να ξέρεις αν εσύ ή αυτοί μαλακιστούν ή αν κάποιος κάνει λάθος, μέχρι πού αυτό μπορεί να φτάσει κ ο καθένας να θέτει κ να γνωστοποιεί στους άλλους τα δικά του όρια. Δε μπορεί να είναι όλα απρόβλεπτα, ούε να κάνει ο καθένας ό,τι του κατέβει.

Αν λοιπόν κάποια στιγμή οι συμπαίκτες μεταξύ τους ξενερώσουν, τίποτα άλλο δε μένει από το δημιούργημά τους. Αν κ αυτό ακόμα δεν αρκεί για να σου φτιάχνει τη μέρα, τότε απλά game over.

Το να ψάξεις να βρεις μπάντα, είναι πάλι σα να ψάχνεις να βρεις γκόμενο, δλδ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Το ξέρω αυτό κ απογοητεύομαι. Το να ταιριάζει η αισθητική μιας ομάδας ανθρώπων είναι δύσκολη υπόθεση. Το να έχουν μουσικά τους ίδιους στόχους επίσης. Ε, αν τώρα σταθείς τυχερός σε όλα τα παραπάνω πρέπει να τα βρίσκεις κ σε ανθρώπινο επίπεδο. Εγωισμοί, συνεννόηση, συνεργασία, εργατικότητα ή έλλειψη αυτής, προτεραιότητες, ωράρια. Σκατά.

Για να ελαφρύνω τη διάθεση του ποστ θα αναφέρω ένα πραγματικό άκρως ντελιριακό περιστατικό. 2 γνωστές μου mainstream γκόμενες ξανθιές με τα μίνια κ τα ντεκολτέ τους οδηγούν Σάββατο βράδυ σε κεντρική λεωφόρο της άδειας Αθήνας. Δίπλα τους στο φανάρι φρενάρει τελευταία στιγμή νεκροφόρα, οι 2 νεαροί επιβαίνοντες της οποίας αντιλαμβάνονται τα κορίτσια κ δίνουν ρέστο παρενόχλησης στο δρόμο (ξέρετε τώρα εσείς, από αυτές που ΤΟΤΣΟ μου αρέσουνε).


Οι κοπέλλες τους αγνοούν κ μόλις ο φωτεινός σηματοδότης δείξει πράσινο αναχωρούν μαρσάροντας επιδεικτικά, όμως πριν εξαφανιστούν αναβοσβήνουν τα μανουάλια (τα φώτα εσωτερικά, στο χώρο που μπαίνει το φορτίο) στα κορίτσια. Λεπτομέρεια: η νεκροφόρα δεν είχε τρίτο επιβαίνοντα εκείνη την ώρα.

Ετικέτες

6 Comments:

Blogger loretta

Χαχαχα έριξα πολύ γέλιο με τη μάδερ. Τι να κάνει κι η γυναίκα, πλέον πρέπει να απευθυνθεί στον ειδικό. Αλλιώς σας βλέπω για τσιμεντενέσεις ενίσχυσης στα ράφια της κουζίνας κλπ κλπ.

28/8/06 2:27 μ.μ.  
Blogger averel

Δεν θελω να σε απογοητευσω, αλλα πριν απο χρονια μας ειχαν κλεψει το αμαξι και η μανα μου εσπασε το ρεκορ παραγωγης φανουροπιτας ever. To βρηκαμε, οσο και η Μπριντεϊ Σπιαρς ειναι παρθενα. Δεν πιανει το κολπετο.

28/8/06 2:51 μ.μ.  
Blogger loretta

Έγω πάντως έτσι και δω γκόμενους μέσα στη χρονιά ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΩ.
Και θα φτιάξω και φανουρόπιτα στον Άγιο για να μου φανερώσει το κότερο.

28/8/06 7:42 μ.μ.  
Blogger isobel

@disturbed: φιλενάδα, μόνο μέχρι τη γειτονική Εύβοια προβλέπεται να πεταχτώ λίαν συντόμως, κλαψ

@loretta: γέλα χάχα όσο θες, πάντως η τσιμεντενεσούλα δεν ακούγεται κακή ιδέα να κάνει λίγο practice κ η άλλη η χαρχάλω, όσο για το κότερο, ο πεινα΄σμένος καρβέλια ονειρεύεται

@averel: ε, δεν μπορούν να είναι όλες σαν τη Donna Martin, αειπάρθενες!

28/8/06 10:40 μ.μ.  
Blogger averel

Donna Martin graduate επιτελους.

29/8/06 12:35 μ.μ.  
Blogger ANASTASIA

Έχεις δίκιο στο ότι πολλοί βλέπουν το έθιμο της Φανουρόπιτας με μαγικό/ ειδωλολατρικό τρόπο, καθώς θυμούνται τον Θεό και τους Αγίους μόνο όταν θέλουν κάτι, πηγαίνουν στην Εκκλησία μια φορά τον χρόνο και δεν έχουν ιδέα από Μυστηριακή ζωή.
Ωστόσο, μην είσαι τόσο σκληρή με την λαϊκή ευσέβεια και προσέγγιζε την παράδοση με περισσότερο σεβασμό. Δεν είναι ανάγκη να τα ισοπεδώνουμε όλα. Το έθιμο της προσφοράς πιτών είναι πανάρχαιο και συγκαταλέγεται στην προσφορά των αναιμάκτων θυσιών προς τους θεούς. Υπάρχει μια έθιμική/ λατρευτική συνέχεια που είναι δύσκολο να την ξεριζώσεις από τον λαό. Δεν νομίζω ότι είναι και τόσο ενοχλητικό... Πάντως να ξέρεις ότι το έθιμο της Φανουρόπιτας το έχουν στηλιτεύσει, έτσι όπως έχει καταντήσει, πολλοί ιερείς και επίσκοποι.
Σε λίγο καιρό είναι η γιορτή του Αγίου Μάρτυρα Φανουρίου. Εάν πιστεύεις,έστω και λίγο, εύχομαι να σου "ανοίξει" τα μάτια της ψυχής και να σου φανερώσει τη Χάρη του Θεού στη Ζωή σου!
Να είσαι καλά, φιλικά.

20/8/09 11:23 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home