Χαμένοι στη διάσταση

Το decadence ήταν το μυθικό μαγαζί της εφηβείας μου. Μέχρι την πρώτη λυκείου που έκλεισε ο Ρόδον και το ραδιόφωνο πέθανε στην Ελλάδα άκουγα τις αστείες διαφημίσεις του και ονειρευόμουν πότε θα πήγαινα κι εγώ σε αυτό το φανταστικό μαγαζί που βρίσκεται πάνω σ’ ένα λόφο και εκεί συμβαίνουν τα πάντα. Καμιά φορά έβλεπα και φωτογραφίες στο ποπ&ροκ και γούσταρα ακόμα περισσότερο.
Όταν επιτέλους τελείωσα με τις πανελλήνιες και ήρθε το καλοκαίρι που συνέβησαν όλα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να πάω και στο decadence. Με πήρε ο sebastian από το χέρι και ανεβήκαμε τη Μπενάκη στα Εξάρχεια. Φτάνοντας στο λόφο του Στρέφη πήγαμε από τη δεξιά του πλευρά και μετά όλο αριστερά και μετά μια κατηφόρα και να το decadence. Έτσι πήγαινα πάντα εκείνο τον καιρό. Κατά ένα περίεργο τρόπο αν συνέχιζες να κατεβαίνεις μετά το decadence, έβρισκες μπροστά σου την Αλεξάνδρας, πράγμα τελείως παράλογο γιατί η Αλεξάνδρας θα πρέπει να βρίσκεται στο πάνω μέρος του λόφου, στην άλλη μεριά από τα Εξάρχεια (βλέπε σχεδιάγραμμα, όχι βέβαια όπως είναι πραγματικά αλλά όπως το είχα στο μυαλό μου). Για τη διαδρομή είμαι απολύτως σίγουρη γιατί την είχα κάνει δεκάδες φορές.
Το άλλο μυστήριο είναι ότι όσες φορές επιχειρήσαμε αργότερα να πάμε με το αυτοκίνητο από της Αλεξάνδρας, δεν επιτύχαμε ποτέ. Νομίζω ότι είχαμε στρίψει σε κάθε πιθανό στενό από τη λεωφόρο και ποτέ δεν καταφέραμε να το πετύχουμε. Το μόνο που συνέβαινε ήταν ένα τεράστιο μπλέξιμο μέσα στα μυστηριώδη στενά γύρω από το decadence. Κανά δυο φορές πρέπει να εγκαταλείψαμε την προσπάθεια και να κατεβήκαμε πάλι στους Χάρτες για ποτό.
Όπως είναι λογικό είχα πεισθεί ότι αυτό το μαγαζί βρίσκεται σε δική του διάσταση (αφού έβγαζε και δική του εφημερίδα, καταλαβαίνεις) και ο μόνος τρόπος για να φτάσεις εκεί είναι να πας με τα πόδια από τα Εξάρχεια. Νομίζω ότι όλο αυτό το θέμα μαζί με τις διαφωνίες που έφερνε (όχι πάς από εδώ, όχι πας από εκεί κτλ) είχε δημιουργήσει ένα πέπλο γοητείας γύρω από αυτό το μαγαζί. Πλέον έχω χρόνια να πάω (είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να πάω μετά τους dEUS αλλά δεν το έκανα), αλλά πάντα θα θυμάμαι με νοσταλγία εκείνη την εποχή και λυπάμαι όταν βλέπω διαφημίσεις για βραδιές «γίνε κι εσύ dj” ‘η τα χιλιοτετριμμένα Pulp VS Suede parties. Μάλιστα πριν κάνα χρόνο άκουσα διαφήμιση και στο ραδιόφωνο και εκτός από τη γνωστή διεύθυνση «Βουλγαροκτόνου & Πουλχερίας» λένε και «στο βενζινάδικο τάδε στη Αλεξάνδρας, δεξιά» ή κάτι τέτοιο.
Ίσως εκείνη η ωραία εποχή να έχει παραμείνει χαμένη στη διάσταση μαζί με το χαμένο μαγαζί στο οποίο για να πας υπήρχε μόνο ένας δρόμος στον κόσμο.