The Ηolly spirit
Την Παρασκευή πήγαμε Holly Golightly – η οποία δεν είναι καμία άγνωστη όπως νομίζουν μερικοί μερικοί. Στο Underworld (όνομα και πράγμα) δεν είχα ξαναπάει, ούτε όταν ήταν Next. Προσεγμένο το στυλ του μαγαζιού, industrial θα το έλεγα αν ήμουνα κοινότοπη, μέρος που περιμένεις να ακούσεις ΝΙΝ και τέτοια, και στις τουαλέτες να γινόταν μαστιγώματα και άλλα ακατονόμαστα σαν αυτά στην ταινία 8 mm. Για να συμπληρωθεί το σκηνικό της κολάσεως, έκανε και κολασμένη ζέστη. Σαν να λέμε είσαι Ιούλιο μήνα, μέσα στην σκηνή στο κάμπινγκ, 12 το μεσημέρι, με κλειστό το φερμουάρ σε όλα τα πορτοπαράθυρα, χωρίς φύλλο από πάνω σου, και να στεγνώνεις τα μαλλιά σου με το πιστολάκι ενώ σου έχουν βάλει καυτές πέτρες από το ηφαίστειο της Σαντορίνης στην πλάτη. Κάπως έτσι.
Είχε dj Θάλεια Καραμολέγκου (τζάμπα το όνομα, μου φάνηκε λίγο χαλιού, λίγο μεγάλη, δεν ξέρω γιατί τη θάβω τώρα) και τον τράγο από το Pop. Συμπαθητικά. Και ζεστά. Ευτυχώς ανακαλύφθηκε ένα σημείο στο κέντρο περίπου του μαγαζιού οπού ερχόταν αέρας από κάποιους σωλήνες και ήταν κάπως πιο παλευόν. Στο μεταξύ από τα μεγάφωνα του μαγαζιού μας βομβάρδιζαν κάθε λίγο και λιγάκι με την ανακοίνωση ότι η Holly θα έπαιζε και το Σάββατο στο closer, ακουστικό σετ με είσοδο 6 ευρώ (ω-ναι μαλάκες που πληρώσατε 25 για να κατεβείτε στην κόλαση).
Λοιπόν η βραδιά είχε και σαπόρτ. Δύο κιόλας. Οι πρώτοι ήταν κάτι έλληνες, Mary and the Boy σου λέει, οι οποίοι κάνουν θραύση στην τρέντι Αθήνα – μου το σφύριξαν οι υπόλοιποι και το διαπίστωσα ρίχνοντας μια ματιά χθες στο ίντερνετ. Η Mary ήτανε μια χτικιάρα κοπελίτσα που τη λυπόσουν – μέχρι να ανοίξει το στόμα της όμως. Μετά έβγαζε μια φωνή… Ο the Boy ήταν επίσης καλός. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πρόκειται για τον Αλέξανδρο Βούλγαρη, μήπως μπορεί κάποιος που τους ξέρει και έχει την πληροφορία να με διαφωτίσει; Παραθέτω εδώ και ένα κομμάτι που χαρακτηρίζει (;) τη μουσική τους:
«Οι ίδιοι περιγράφουν τον ήχο τους ως piano punk. Οι αναφορές και επιρροές του συγκροτήματος είναι η ανθρωπιά του Robert Duvall, οι εκκλησιαστικές μουσικές προτάσεις ανά τον κόσμο και οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με το Λόγο όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Fiodor Dostoyefski, η pop art των Andy Warhol, David Lynch, Lou Reed, καλλιτέχνες που εξέφραζαν την εργατική τάξη όπως οι Ken Loach και οι Sex Pistols, τα αμερικάνικα μιούζικαλ και τα βερολινέζικα καμπαρέ του μεσοπολέμου και η σύγχρονη αμερικάνικη κωμωδία που ξεπήδησε από τις στάχτες του Saturday Night Live.»
Και ένα ακόμα που περιγράφει τη σύνθεση τους:
«Η σύνθεση τους περιλαμβάνει τους Mary (φωνή), The Boy (πιάνο, φωνή), Christmas Daniel (μουσικό πριόνι) και την χορεύτρια Τhe Exotic»
Δυστυχώς ο Christmas Daniel δεν ήταν μαζί τους (κρίμα γιατί μου αρέσει πάρα πολύ το πριόνι, το είχα δει στους Mercury Rev και είχα πάθει πλάκα), αλλά ήταν η… the Exotic.
(…)
Mary και The Boy, πιστεύετε ότι θα σας πάρει κανείς σοβαρά με αυτό το περφόρμανς πάνω στη σκηνή; Τόσο καλή μουσική, τόσο καλή φωνή, θέλετε να κάνετε και κάτι πρωτοποριακό όπως ένα παράλληλο δρώμενο πάνω στη σκηνή, μια χορέυτρια, όλα αυτά οκέι. Αυτό το συγκεκριμένο πράγμα είχατε στο μυαλό σας για να πλαισιώσει τη μουσική σας ή βγήκε καταλάθος; Εγώ πάντως προσπάθησα να συγκεντρωθώ στη μουσική αλλά το χάπενινγκ ήταν τόσο αστείο που με δυσκόλευε. Δε θα πω περισσότερα και δεν θα το περιγράψω. Κάποιες που είχανε εισιτήριο αλλά μείνανε στο Ματσατσούτσετς και δεν ήρθανε στη συναυλία, χά-σα-νε.
Μετά βγήκε η Jessica Bell – θέλω να γίνω PJ στη θέση της PJ - οποία θα ήταν πολύ πιο εντυπωσιακή αν δεν υπήρχε η PJ, οπότε και η μουσική της θα ήταν κάτι το πρωτοποριακό. Μακάρι βέβαια η PJ να είχε έστω και λίγη από την ομορφιά της Jessica – αλλά δε μπορείς να τα έχεις όλα.
Ε, μέχρι να γίνουν όλα αυτά είχε περάσει η ώρα και εγώ είχα φτάσει στα όρια μου – να λιποθυμήσω για να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα ή κρίμα είναι να τη χάσω τη Holly; Η ζέστη ήταν αφόρητη. Ο κόσμος είχε αρχίσει να ζουπιέται κι εγώ κλασικά κοιτούσα τους γύρω μου και κουτσομπόλευα με τον εαυτό μου –οι υπόλοιποι της παρέας ήταν αγόρια ρε γμτ. Με πιάνουν συχνά τα ρατσιστικά μου στις συναυλίες. Μα είναι δυνατόν εγώ και αυτός ο σιχαμένος με το λασπωτήρα που στέκεται μπροστά μου (και είναι και ψηλός και πηγαίνει συνέχεια δεξιά-αριστερά σα να κατουριέται και δε βλέπω τίποτις) και ζαχαρώνει τη γκόμενα με το κόκκινο φουστάνι – Άντζελα Δημητρίου – εξαιρούνται τα μεγάλα σου μάτια, είναι δυνατόν εγώ κι αυτοί να έχουμε επιλέξει τον ίδιο τρόπο διασκέδασης; Μήπως κάτι δεν πάει καλά;
Κι ενώ είχα πέσει σε τέτοιες βαθυστόχαστες σκέψεις, φοβούμενη την πληθώρα κόσμου που θα έχω να αντιμετωπίσω στις επερχόμενες συναυλίες του καλοκαιριού – οι οποίες στατιστικά μαζεύουν περισσότερη πλέμπα από αυτές του χειμώνα – και ήμουν έτοιμη να αρχίσω τα τηλέφωνα στις φίλες μου για να συζητήσουμε τα γνωστά προβλήματα – τι θα φορέσουμε στο Devendra (πρόβλημα) και στον Anthony (ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα), και βέβαια το αιώνιο «αδιάβροχη μάσκαρα ή κανονική για να τρέξει όταν θα πλαντάζεις στο Fistful of love και να είναι πιο δραματικό;;» - ε κάπου εκεί όπου είχα πέσει σε αυτό τον κυκεώνα σκέψεων, βγήκε η Holly.
Πολύ γλυκιά, λίγο κυριούλα, με καταπληκτική φωνή και πάρα πολύ κέφι. Για περισσότερα εδώ. Το γκρουπ της επίσης φοβερό και πολύ ταιριαστό, ένας τυπάκος σαν να ξέφυγε από τους Arctic Monkeys (χωρίς τα σπυριά), ένας μπάρμπας τύπου Ποπάι που τον φαντάζεσαι να τη βγάζει όλη μέρα σε πάμπ κατεβάζοντας πίντες και τσουγκρίζοντας με όλο το μαγαζί – «cheers mate!» - και ένας ντράμερ (ή ντραμίστας) που ποτέ δεν είδα γιατί ο λασπωτήρας συνέχιζε τα πέρα δώθε και δεν έβλεπα ντιπ. Λικνίσθηκα για αρκετή ώρα με τα τραγούδια της μέχρι που κάποια στιγμή δεν άντεχα άλλο την ορθοστασία και πήγα πιο πίσω να ακουμπήσω στα decks να ξαποστάσω λίγο η γυναίκα. Εκεί παραμόνευε πάλι η ζέστα. Επίσης παραμόνευε και ένας τύπος δίπλα μου ο οποίος από πίσω ήταν ίδιος ο Φιντς (το μαλλί του δηλαδή) και προσπαθούσα να δω αν έμοιαζε και από μπροστά αλλά δεν τα κατάφερα.
Ε κάποια στιγμή τελείωσε η Holly, δεν έπαιξε πάρα πολύ νομίζω αλλά δεν ήθελα κι άλλο γιατί ήμουν έτοιμη να πέσω κάτω, αλλά ήταν πολύ καλή. Ελπίζω να ξανάρθει και να είναι σε ανοιχτό χώρο με περισσότερη δροσιά, τότε θα μ’ αρέσει πιο πολύ και στο τέλος θα φωνάζω κι εγώ «κι άλλο, κι άλλο» και άλλα τέτοια συναυλιακά τσιτάτα.
Είχε dj Θάλεια Καραμολέγκου (τζάμπα το όνομα, μου φάνηκε λίγο χαλιού, λίγο μεγάλη, δεν ξέρω γιατί τη θάβω τώρα) και τον τράγο από το Pop. Συμπαθητικά. Και ζεστά. Ευτυχώς ανακαλύφθηκε ένα σημείο στο κέντρο περίπου του μαγαζιού οπού ερχόταν αέρας από κάποιους σωλήνες και ήταν κάπως πιο παλευόν. Στο μεταξύ από τα μεγάφωνα του μαγαζιού μας βομβάρδιζαν κάθε λίγο και λιγάκι με την ανακοίνωση ότι η Holly θα έπαιζε και το Σάββατο στο closer, ακουστικό σετ με είσοδο 6 ευρώ (ω-ναι μαλάκες που πληρώσατε 25 για να κατεβείτε στην κόλαση).
Λοιπόν η βραδιά είχε και σαπόρτ. Δύο κιόλας. Οι πρώτοι ήταν κάτι έλληνες, Mary and the Boy σου λέει, οι οποίοι κάνουν θραύση στην τρέντι Αθήνα – μου το σφύριξαν οι υπόλοιποι και το διαπίστωσα ρίχνοντας μια ματιά χθες στο ίντερνετ. Η Mary ήτανε μια χτικιάρα κοπελίτσα που τη λυπόσουν – μέχρι να ανοίξει το στόμα της όμως. Μετά έβγαζε μια φωνή… Ο the Boy ήταν επίσης καλός. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πρόκειται για τον Αλέξανδρο Βούλγαρη, μήπως μπορεί κάποιος που τους ξέρει και έχει την πληροφορία να με διαφωτίσει; Παραθέτω εδώ και ένα κομμάτι που χαρακτηρίζει (;) τη μουσική τους:
«Οι ίδιοι περιγράφουν τον ήχο τους ως piano punk. Οι αναφορές και επιρροές του συγκροτήματος είναι η ανθρωπιά του Robert Duvall, οι εκκλησιαστικές μουσικές προτάσεις ανά τον κόσμο και οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με το Λόγο όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Fiodor Dostoyefski, η pop art των Andy Warhol, David Lynch, Lou Reed, καλλιτέχνες που εξέφραζαν την εργατική τάξη όπως οι Ken Loach και οι Sex Pistols, τα αμερικάνικα μιούζικαλ και τα βερολινέζικα καμπαρέ του μεσοπολέμου και η σύγχρονη αμερικάνικη κωμωδία που ξεπήδησε από τις στάχτες του Saturday Night Live.»
Και ένα ακόμα που περιγράφει τη σύνθεση τους:
«Η σύνθεση τους περιλαμβάνει τους Mary (φωνή), The Boy (πιάνο, φωνή), Christmas Daniel (μουσικό πριόνι) και την χορεύτρια Τhe Exotic»
Δυστυχώς ο Christmas Daniel δεν ήταν μαζί τους (κρίμα γιατί μου αρέσει πάρα πολύ το πριόνι, το είχα δει στους Mercury Rev και είχα πάθει πλάκα), αλλά ήταν η… the Exotic.
(…)
Mary και The Boy, πιστεύετε ότι θα σας πάρει κανείς σοβαρά με αυτό το περφόρμανς πάνω στη σκηνή; Τόσο καλή μουσική, τόσο καλή φωνή, θέλετε να κάνετε και κάτι πρωτοποριακό όπως ένα παράλληλο δρώμενο πάνω στη σκηνή, μια χορέυτρια, όλα αυτά οκέι. Αυτό το συγκεκριμένο πράγμα είχατε στο μυαλό σας για να πλαισιώσει τη μουσική σας ή βγήκε καταλάθος; Εγώ πάντως προσπάθησα να συγκεντρωθώ στη μουσική αλλά το χάπενινγκ ήταν τόσο αστείο που με δυσκόλευε. Δε θα πω περισσότερα και δεν θα το περιγράψω. Κάποιες που είχανε εισιτήριο αλλά μείνανε στο Ματσατσούτσετς και δεν ήρθανε στη συναυλία, χά-σα-νε.
Μετά βγήκε η Jessica Bell – θέλω να γίνω PJ στη θέση της PJ - οποία θα ήταν πολύ πιο εντυπωσιακή αν δεν υπήρχε η PJ, οπότε και η μουσική της θα ήταν κάτι το πρωτοποριακό. Μακάρι βέβαια η PJ να είχε έστω και λίγη από την ομορφιά της Jessica – αλλά δε μπορείς να τα έχεις όλα.
Ε, μέχρι να γίνουν όλα αυτά είχε περάσει η ώρα και εγώ είχα φτάσει στα όρια μου – να λιποθυμήσω για να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα ή κρίμα είναι να τη χάσω τη Holly; Η ζέστη ήταν αφόρητη. Ο κόσμος είχε αρχίσει να ζουπιέται κι εγώ κλασικά κοιτούσα τους γύρω μου και κουτσομπόλευα με τον εαυτό μου –οι υπόλοιποι της παρέας ήταν αγόρια ρε γμτ. Με πιάνουν συχνά τα ρατσιστικά μου στις συναυλίες. Μα είναι δυνατόν εγώ και αυτός ο σιχαμένος με το λασπωτήρα που στέκεται μπροστά μου (και είναι και ψηλός και πηγαίνει συνέχεια δεξιά-αριστερά σα να κατουριέται και δε βλέπω τίποτις) και ζαχαρώνει τη γκόμενα με το κόκκινο φουστάνι – Άντζελα Δημητρίου – εξαιρούνται τα μεγάλα σου μάτια, είναι δυνατόν εγώ κι αυτοί να έχουμε επιλέξει τον ίδιο τρόπο διασκέδασης; Μήπως κάτι δεν πάει καλά;
Κι ενώ είχα πέσει σε τέτοιες βαθυστόχαστες σκέψεις, φοβούμενη την πληθώρα κόσμου που θα έχω να αντιμετωπίσω στις επερχόμενες συναυλίες του καλοκαιριού – οι οποίες στατιστικά μαζεύουν περισσότερη πλέμπα από αυτές του χειμώνα – και ήμουν έτοιμη να αρχίσω τα τηλέφωνα στις φίλες μου για να συζητήσουμε τα γνωστά προβλήματα – τι θα φορέσουμε στο Devendra (πρόβλημα) και στον Anthony (ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα), και βέβαια το αιώνιο «αδιάβροχη μάσκαρα ή κανονική για να τρέξει όταν θα πλαντάζεις στο Fistful of love και να είναι πιο δραματικό;;» - ε κάπου εκεί όπου είχα πέσει σε αυτό τον κυκεώνα σκέψεων, βγήκε η Holly.
Πολύ γλυκιά, λίγο κυριούλα, με καταπληκτική φωνή και πάρα πολύ κέφι. Για περισσότερα εδώ. Το γκρουπ της επίσης φοβερό και πολύ ταιριαστό, ένας τυπάκος σαν να ξέφυγε από τους Arctic Monkeys (χωρίς τα σπυριά), ένας μπάρμπας τύπου Ποπάι που τον φαντάζεσαι να τη βγάζει όλη μέρα σε πάμπ κατεβάζοντας πίντες και τσουγκρίζοντας με όλο το μαγαζί – «cheers mate!» - και ένας ντράμερ (ή ντραμίστας) που ποτέ δεν είδα γιατί ο λασπωτήρας συνέχιζε τα πέρα δώθε και δεν έβλεπα ντιπ. Λικνίσθηκα για αρκετή ώρα με τα τραγούδια της μέχρι που κάποια στιγμή δεν άντεχα άλλο την ορθοστασία και πήγα πιο πίσω να ακουμπήσω στα decks να ξαποστάσω λίγο η γυναίκα. Εκεί παραμόνευε πάλι η ζέστα. Επίσης παραμόνευε και ένας τύπος δίπλα μου ο οποίος από πίσω ήταν ίδιος ο Φιντς (το μαλλί του δηλαδή) και προσπαθούσα να δω αν έμοιαζε και από μπροστά αλλά δεν τα κατάφερα.
Ε κάποια στιγμή τελείωσε η Holly, δεν έπαιξε πάρα πολύ νομίζω αλλά δεν ήθελα κι άλλο γιατί ήμουν έτοιμη να πέσω κάτω, αλλά ήταν πολύ καλή. Ελπίζω να ξανάρθει και να είναι σε ανοιχτό χώρο με περισσότερη δροσιά, τότε θα μ’ αρέσει πιο πολύ και στο τέλος θα φωνάζω κι εγώ «κι άλλο, κι άλλο» και άλλα τέτοια συναυλιακά τσιτάτα.
Ετικέτες με το φτυάρι, musical deliria
μια ευγενική προσφορά του παραληρήματος και του/της loretta @ 2:45 μ.μ.
3 Comments:
θενξ για την αναλυτική και διασκεδαστική κριτική, τη διάβασα με πολύ ενδιαφέρον :)
O Boy είναι όντως ο Αλέξανδρος Βούλγαρης .Όσο για τη χορεύτρια είμαι μαζί σου 100%.
με αυτούς τους Mary&theBoy πολύς χαμός έχει γίνει τελευταία, εγώ δεν τους έχω πετύχει λόγω ματσατσούτσετς αλλά μαθαίνω πως η φήμη κ η τρεντιά τους προηγείται κατά παααααααρα πολύ του μουσικού τους μέρους (περαιτέρω δε θα εκφραστώ αν δεν ακούσω)
τη Holly πάντως την είδα κ γω ο τζαμπατζής στο κ καλά τώρα secret gig της το Σάββατο στο closer που ήταν κ πιο ακουστική κ οικογενειακή φάση κ μου άρεσε τρομερά κ η ίδια κτα τραγουδάκια της κ οντράμερ της ο Bongolian o απροσάρμοστος (τελικά μάλλον το χουν αυτό οι ντράμερ) αν κ λιβακωθήκαμε κ εκεί από τη ζέστη
επίσης πολύ με ανησυχούν αυτά τα περί ζέστης στο Underworld γιατί θα παίξουμε κ εμείς εκεί 21 ιουνίου κ θα πρέπει να την παλέψω με κάποιο τρόπο (γιατί diva κ να στάζει από τον ιδρώτα ΔΕ ΝΟΕΙΤΑΙ), λέτε να φορέσω εσωτερικά κρυφό ανεμιστηράκι τσιτόγκο κάτω από την αμασχάλη;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home