Παρέα με τον Jumpmaster
Το Σ-Κ που μας πέρασε ζήσαμε όλοι μας μία εμπειρία ξεχωριστή. Για κάποιον όμως η εμπειρία ήταν ακόμα πιο ξεχωριστή. Ο φίλος μας ο avel έγινε jumpmaster! Μάλιστα πήρε κ certificate “I DID IT” το οποίο κ έχει τοιχοκολλήσει στη δουλειά του πάνω από το γραφείο του (δεν έχει τοιχοκολλήσει τίποτα άλλο εκεί) να το βλέπουν όλοι κ να του δείχνουν το απαραίτητο respect –respect my authoritae!!!!
Ξεκινήσαμε μια κ δυο για τον Ισθμό, όπου οφείλω να ομολογήσω πως αν γενικά σου αρέσει να πηδάς από ύψος μην πάει ο νους σας στο πονηρό –προσωπικά δεν την παλεύω καθόλου με αυτούς τους πήδους- ο Ισθμός είναι ένα ωραίο μέρος να πηδήσεις,
Καταρχήν είναι ψηλά 80 μέτρα -όχι μισές δουλειές γιατί ξέρω ότι κ από τα 40 μέτρα πηδάνε. Επίσης πηδάς από γέφυρα προς θάλασσα την οποία αν είσαι έξτρα-τυρογαριδάκης μάγκας μπορεί κ να ακουμπήσεις με το χέρι σου κ όχι από γερανό για ξύλα κ σίδερα προς χώμα να γκρεμοτσακιστείς. Το μέρος αυτό έχει μια δική του ομορφιά ρε παιδί μου. Το στενό που εκτείνεται μπροστά σου κ πίσω σου, η θαλασσίτσα...lovely!
Ακούστε πως έχει το όλο setting.
Υπάρχει οργανωμένη επιχείρηση.
Δεν είναι απλά ένα περίπτερο όπου πας πληρώνεις, υπογράφτεις ότι δεν έχεις πρόβλημα υγείας, μπαίνεις στην ουρά κ πηδάς. Έχει κ κερασμένο καφέ σε τραπεζάκι με μουσικούλα χωρίς ορατότητα στο μέρος όπου θα-πα-να- πηδήσεις -βασικό αυτό- να χαλαρώσεις λίγο ο άνθρωπος κ αν έχεις φίλους chicken να παραμείνουν εκεί για το κοινό καλό χωρίς να πρήξουν κανενός τον π#$^&*.
Ο πήδος λαμβάνει χώρα σε ένα σιδερένιο γεφυράκι για πεζούς που βρίσκεται κάτω από την κανονική γέφυρα για τα αυτοκίνητα. Το πάτωμα αυτής της γέφυρας έχει τρυπίτσες ώστε να αντικρύζεις όλο το ύψος που σε χωρίζει από τη θάλασσα άλλοτε με δέος κ άλλοτε με τρόμο. Μάλιστα όταν περνά πάνω από τη γέφυρα κάποιο βαρύ όχημα ή φορτηγό ταρακουνιέται ολόκληρη σαν να γίνεται σεισμός. Στη μέση περίπου της γέφυρας βρίσκεται μια ροζ μεταλλική πλατφόρμα που καταλήγει στο κενό. Εκεί πηγαίνει ως πρόβατο στη σφαγή ο εκάστοτε jumpmaster…
Την πρώτη φορά που ανεβήκαμε στο γεφυράκι για να κοζάρουμε –o jumpmaster δεν είχε πληρώσει ακόμα- πήδαγε ένας ταλαίπωρος τύπος τον οποίο κ είδαμε κ πραγματικά χλωμιάσαμε ομαδικώς.
Μάλιστα ο avel προς στιγμήν κιότεψε!
Η παρέα μας τον διαβεβαίωσε πως είτε πηδήσει είτε όχι όλοι θα τον αγαπούν, ωστότσο αν δεν πηδήσει όλοι θα τον κοροιδεύουν ΑΙ-Ω-ΝΙΑ που κιότεψε!!! Δεν κερδίζεται έτσι εύκολα το respect σήμερα φίλες κ φίλοι bloggers.
Θέλει ιδρώτα μέχρι την κάλτσα κ μάλιστα κρύο!!!
Πάντα είχα την απορία του τι ακριβώς συμβαίνει πριν κάποιος πάρει την απόφαση να πηδήσει. Υπάρχει πχ περίπτωση κάποιος να κιοτέψει κ να τον ζμπρώξουν;
Τι συμβαίνει αν υπάρχει ουρά κ ο καθένας παίρνει το χρόνο του μέχρι αηδίας;
Ενδεικτικά αναφέρω πως τη μέρα που πήγαμε εμείς υπήρχαν 10-12 άτομα στην ουρά που συνεπάγεται μία αναμονή τουλάχιστον 1,5 ώρα. Στον Ισθμό άλλωστε οι πήδοι σταματούν κάθε φορά που διασχίζει οποιοδήποτε πλεούμενο τη διώρυγα.
Ε λοιπόν νομίζω πως τα παιδιά εκεί εφαρμόζουν ένα αρκετά καλό σύστημα για τα τελευταία βασανιστικά δευτερόλεπτα.
Σε βάζουν στο χείλος του γκρεμού κ σου λένε να αναπνέεις χαλαρά κ να κοιτάς την ανοιχτή θάλασσα μπροστά σου στο τέλος της διώρυγας. Στη συνέχεια σου λένε βάλεις τα δαχτυλάκια από τα ποδαράκια σου στον αέρα –γιατί πηδάς ξυπόλιτος- όπως κάνουν οι καταδύτες στο βατήρα πριν βουτήξουν. Αυτό λέει σου δίνει μια αίσθηση πετάγματος. Όλη αυτή την ώρα υπάρχει δίπλα σου ο «εκπαιδευτής» δεμένος όπως κ εσύ που σου κρατάει τα σκοινιά στην πλάτη κ νιώθεις σταθερά τους καρπούς του να σε συγκρατούν. Στη συνέχεια σου ζητάει να ανοίξεις τα χέρια σου χαλαρά κ διάπλατα σαν εσταυρωμένος κ να χαλαρώσεις αναπνέοντας. Σε αυτή τη φάση λέει στάνταρ νιώθεις κάπως ιπτάμενος. Μένεις έτσι για λίγο μέχρι που ο «εκπαιδευτής» δίνει στο πλήθος την εντολή να ξεκινήσει το final countdown!
Όταν το πλήθος που ενθαρρύνει φτάσει στο Go ο εκπαιδευτής αφήνει πια τα χέρια του κ δε σε κρατά από πουθενά. Αυτή φίλες κ φίλοι είναι μια μαγική στιγμή γιατί λέει πως όλοι φιλοτιμούνται κ απλά αφήνονται να πέσουν προς τα μπρος σα να κάνουν βουτιά Κωνσταντάρα! Ίσως πια να το χουν πάρει απόφαση μέσω όλης αυτής της διαδικασίας, ίσως πάλι κ όχι κ απλά να αφήνονται σε φάση δε-γαμ@#&%$!
Πάντως, όσο πιο Κωνσταντάρας πέσεις σε αυτή τη φάση κ αποφύγεις το όποιο κουλούριασμα τότσο αυξάνονται οι πιθανότητες να αγγίξεις την επιφάνεια της θάλασσας με τα χέρια σου.
Ο avel είπε πως σε αυτή την κάθοδο το πιο έντονο συναίσθημα είναι ο αέρας που ακούς κ που νιώθεις στο σώμα σου με φοβερή ένταση. Στα πρώτα 2 γκελ του σκοινιού ανεβαίνεις πάρα πολύ (πάνω από το μισό της συνολικής διαδρομής) κ προφανώς αυτή η ταλάντωση ολοένα κ μειώνεται. Κάποια στιγμή φτάνουμε σε μια μικρή σχετικά γραμμική ταλάντωση όπου από πάνω σου ζητούν όπως είσαι ανάποδα να τραβήξεις το σκοινί ανάμεσα στα πόδια σου ώστε να γυρίσεις μέσω μιας περίπου κωλοτούμπας σε μια πιο όρθια στάση. Σε αυτή τη στάση περιμένεις λίγο μέχρι να κατέβει ένας γάντζος τον οποίο κ συνδέεις μόνος σου στο υπόλοιπο εξάρτημα στο στήθος σου. Μετά από αυτό όλα σου τα βάσανα έχουν τελειώσει. Μάλιστα οι πιο μάγκες την ώρα που τους ανεβάζουν αφήνονται εντελώς χέρια κ πόδια σαν να πέφτουν οριζόντια κ φχαριστιούνται περισσότερο αυτή την ανάβαση.
Υ.Γ.1 Το πρόβλημα για το οποίο όλοι παραπονιέστε με το template δεν το αντιλαμβάνεται κανένας από εμάς τους admins που χρησιμοποιουμε firefox, ωστότσο κάντε λίγο υπομονή κ θα επιληφθούμε του θέματος.
Υ.Γ.2 Οι σιωπές είναι άοσμες...
μια ευγενική προσφορά του παραληρήματος και του/της isobel @ 3:03 μ.μ.
| 4
