Ο Μανιακός Δολοφόνος με το Τσεκούρι

Σε αυτό το θέμα έχω αναφερθεί ξανά απ’έξω-απ’έξω αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το συζητήσουμε πιο εκτενώς.

Είστε βίαιοι άνθρωποι; Καβγαδίζετε συχνά; Αν κάποιος σας πειράξει/ενοχλήσει πώς αντιδράτε; Υπάρχει περίπτωση να παίξετε μπουνιές μαζί του;

Θα έλεγα για τον εαυτό μου –με όση ασφάλεια μπορώ να κρίνω- πως είμαι μάλλον φιλήσυχος τύπος. Δε θεωρώ πως τα καβγαδάκια είναι το αλατοπίπερο της ζωής κ σπαν τη μονοτονία. Όταν βαριέμαι, βαριέμαι βέβαια αλλά προσπαθώ να το ξεπεράσω λίγο πιο δημιουργικά.

Όταν έχω κάποιο πρόβλημα –συχνά νομίζω πως έχω- κ στραβώνω κ στριντζώνω, όλα κι όλα. Είπαμε τύπος φιλήσυχος όχι όμως κ μη οξύθυμος. Τα παίρνω στο κρανίο αρκετά εύκολα κ συνεπώς συχνότατα κ φωνάζω κ βρίζω (ε όχι, πού να το ξέρετε εσείς αυτό;). Θα έλεγα πάντως ότι αυτό που κάνω συχνότατα όταν πραγματικά ενοχλούμαι από κάποιο εξωτερικό συμβάν είναι να υποβαθμίσω το γεγονός προς τα έξω κ να κατευνάσω κάθε αντίδραση, ωστότσο...
ΘΥΜΑΜΑΙ.. το γεγονός κ συσσωρεύω νεύρα προς το άλλο πρόσωπο το οποίο κ μελλοντικά «εκδικούμαι» πετώντας τα καρφάκια μου. Την όλη διαδικασία δε μπορώ να πω πως ελέγχω απόλυτα δλδ πολλά από τα παραπάνω που κάνω γίνονται κάπως ασυναίσθητα από μεριάς μου, ειδικά το «εκδικητικό» κομμάτι.

Υπάρχει όμως ΜΙΑ περίπτωση φίλες κ φίλοι του μπλογκ που με κάνει να ξεχνώ κ να αναιρέσω όλα τα παραπάνω, καθώς με βγάζει από τα ρούχα μου. Με κάνει πώς να το πω ρε παιδί μου Τούρκο, Ζαν Κλώντ Βαν Νταμ. Οποιαδήποτε πιθανότητα για πολιτισμένο διάλογο κ εξάσκησης πειθούς εξανεμίζεται εντός 10 sec. Δεν είναι απλά ότι αν ενοχληθώ θα καβγαδίσω –με πιθανότητα 1- αλλά επιθυμώ διακαώς να βιαιοπραγήσω κ μάλιστα άσκημα (ακόμα δεν το έχω πραγματοποιήσει αυτό)...

Πόσες κ πόσες φορές έχω φανταστεί –για να μη πω φαντασιωθεί κ οδηγήσω αλλού τη σκέψη σας χωρίς αυτό να έχει νόημα στην προκειμένη- τον εαυτό μου να ξυλοφορτώνει αβέρτα κουβέρτα το εν λόγω πρόσωπο. Η εικόνα που επανειλημμένα χαλβαδιάζω στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια του καβγά είναι το να στριμώχνω τον «εχθρό» πχ στον τοίχο κ να του σκάω ασταμάτητα, αμέτρητα χαστούκια, μπουνιές κ κουτουλίδια –χώρια οι βρισιές- μέχρι να του ματώσουν τα δόντια. Αυτή η εικόνα είναι τρομερά χαρακτηριστική. Αν δε ματώσουν τα δοντάκια, δεν εγκαταλείπω την...προσπάθεια.

Μήπως πρέπει να το ρίξω στα σπα να ηρεμήσω λιγάκι;
Μήπως να κάνω γιόγκα, υπνωτισμό ή κάτι παρόμοιο χαλαρωτικό;
Μήπως δεν έχω καλό ωροσκόπιο ή φενγκ σούι κ για πόσο;
Μήπως να πα να γίνω... ΜΑΤ να κάνω καριέρα;
Μήπως αντιθέτως πρέπει να το ρίξω σε τίποτα εντατικό kick-boxing, mai-tai (που λένε πως είναι εντυπωσιακά βίαιο κ ταιριάζει γάντι με την καριέρα του αυτοφωράκια) κ παράλληλα υποχρεωτική παρακολούθηση 5 ώρες ημερησίως ταινίες καράτε, νίντζα, Σταλόνε κλπ; Μήπως η επιστήμη μου με έχει καταστρέψει;
Μήπως η ελληνική χλωρίδα κ ιδίως η... πανίδα επιδρά αρνητικά επάνω μου;

Σας παρακαλώ αν κάποιος «γνωρίζει»...κ εδώ σας επιτρέπω να γελάσετε... αρκετά ας πει μια γνώμη.

Y.Γ. Εξαιρετικό όπλο είναι ένα μεσαιωνικό που έχω δει στην τηλεόραση με μία αγκαθωτή μεταλλική μπάλα με αιχμηρά αγκάθια που συνοδεύεται με αλυσίδα κ εκτοξεύεται προς το υποψήφιο θύμα μετά από σύντομη περιστροφική κίνηση, κάτι σαν αυτό που κρατούσε η Gogo στο Kill Bill 1 -καλό κορίτσι, κρίμας!