Η πρεμιέρα και άλλες ιστορίες

Αύριο είμαι καλεσμένη σε μια θεατρική πρεμιέρα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έχει ματαγίνει!!! Το έργο προβλέπεται να είναι βαρύ και ασήκωτο. Δεν ξέρω αν θα μου αρέσει αλλά δεν είμαι και τύπος που φρικέρνει εύκολα. Έχω συγγένεια με το σκηνοθέτη. Εκτός από μένα και την αδερφή μου είναι καλεσμένοι και κάποιοι ακόμα συγγενείς πχ. η μητέρα μου, ωστότσο όλοι τους έχουν λάβει προειδοποιήσεις. Ένα λεξοτανίλ επιβάλλεται πριν την παράσταση, όπου οι πρωταγωνιστές αναμένεται να σφάζονται μεταξύ τους, να ερωτοτροπούν, να μπεκρουλιάζουν και να μαστουρώνουν. Κάτι μου λέει πως θα διασκεδάσω έτσι κ αλλιώς. Η επιτυχία της βραδιάς ίσως και να είναι εγγυημένη.

Πάντως ο καλλιτέχνης έχει κάνει μια παγκόσμια πατέντα για τα δεδομένα των κάπως κυριλέ θεάτρων στην Αθήνα, ίσως προς τιμήν των νεανικών του αριστερό-αναρχικό-ρεμαλό χρόνων: Κάθε Τετάρτη ο θεατής μπαίνει με όσα έχει ευχαρίστηση!!! Εντυπωσιακό;

Αναρωτιόμουνα σήμερα κατά πόσο προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις να προσκαλούνται εκτός από κριτικούς –μπλιαξ (sorry vague tourist, εσένα το παραλήρημα σε αγαπάει)- και κάποιοι σελιέμπριτις, αν και δυσκολεύομαι να βρω κάποιους που να φαίνονται κατάλληλοι για τη συγκεκριμένη περίσταση. Αγχώθηκα!!! Τι να βάλω;
Δε θέλω να φαίνομαι βλάχος από τα βουνά, ούτε βέβαια κ fashion victim. Καταλαβαίνετε, έχω σοβαρές αποφάσεις να πάρω μέχρι αύριο το βράδυ.

Θα ενημερώσω πάντως για τα θεατρικά δρώμενα και φυσικά για όλες μου τις εμπειρίες με τους διάσημους, αν και θα τα τηρήσω τα προσχήματα πάλι. Δεν ξέρω βρε παιδί μου, αλλά ένα άλφα κόλλημα το χω με την έκφραση του θαυμασμού μου. Δεν είναι στο χαρακτήρα μου να λέω στον άλλον έτσι χύμα πότσο τον θαυμάζω ή τον εκτιμώ. Προτιμώ να του το δείχνω με τη στάση μου. Όταν βέβαια το αντικείμενο του θαυμασμού είναι διάσημο τέτοιες ευκαιρίες δεν αναμένεται να υπάρξουν.

Όταν πήγαινα σκολείο υπήρχαν συμμαθήτριες, φανατικές θαυμάστριες του Sakis. Τότε βεβαίως εγώ ήμουν στην χέζει-λαβ-μέταλ φάση της ζωής μου ίσως και στην πιο grunge και όλα αυτά τα χλεύαζα. Τώρα δεν τα χλευάζω τότσο, αλλά σαφέστατα διασκεδάζω με όλους αυτούς που την πέφτουν χύμα στους διάσημοι, λιποθυμούν, συνέρχονται, σκίζουν ρούχα, γραπώνουν, χουφτώνουν κι όποιον πάρει ο χάρος.

Τις προάλλες διάβασα τις απαιτήσεις της JLo για τη συναυλία της στην Ελλάδα. Μα το τζατζίκη τον άγιο, είχα καιρό να γελάσω έτσι… Ειδικά εκεί με όλα τα φαγιά που ζητάει πολύ ψυχαγωγήθηκα. Σκέφτηκα τι θα ζητούσα εγώ σε ανάλογη περίπτωση –γιατί αυτό είναι ένα εξαιρετικά πιθανό σενάριο ;))))))….και ένα μεγάλο μπουκάλι νερό, ένα πακέτο τσιγαράκια, ένα ποτάκι άντε και κανά τσιγαράκι ακόμα έτσι για τη χαλάρωση μάλλον θα αρκούσαν. Πρέπει να το πάρω απόφαση μου φαίνεται, σελιέμπριτι δε γίνεσαι, ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ…

Θυμάμαι προ πενταετίας ένα από τα αγαπημένα μου μπριτ-ποπ συγκροτήματα είχε βγει η βρώμα πως ζήτησαν επαγγελματίες να τους πιάσουν το κέφι, μετά το gig τους στην Αθήνα. Δε θα τους δυσφημήσω εδώ, αλλά όσο να ναι μια προσβολή στα μούτρα ο θηλυκού γένους ο φαν την τρως με κάτι τέτοια.

Συμβουλή λοιπόν προς διασήμους ΜΟΝΟ: κοιτάχτε καλά το κοινό σας πριν σας πιάσουν οι ανασφάλειες για το αν αρέσετε. The truth is out there.

Ο χορτοφάγος κ η πασχαλινή υστερία

Αυτό το Πάσχα το σπίτι μας…κάνει δίαιτα. Αυτό μου φαίνεται τρομερά ανακουφιστικό καθώς ο καθένας μας τρώει ό,τι ώρα θέλει και ό,τι θέλει. Άλλωστε πάντα είχα ένα πρόβλημα με το οικογενειακό φαγητό σε στάνταρ ωράρια που τουλάχιστον με τους δικούς μου βιορυθμούς διόλου δεν συμπίπτουν. Το χειρότερο είναι πως πάνω στο τραπέζι η οικογένεια ενωμένη, μονιασμένη κ αγαπημένη –βεβαίως βεβαίως- οφείλει να συζητήσει κ να επιλύσει όλα τα προβλήματα που αφορούν στα μέλη της και να κάνει το ένα μέλος της οικογένεια το απαραίτητο ζαζουλίνι στα υπόλοιπα, αυτό το λένε επιστημονικότερα και παροχή συναισθηματικής στήριξης. Μπλιαχ!!!

Αιτία της απουσίας όλου αυτού για φέτος είναι πως προσφάτως διαπιστώθηκε πως η μαμά μας έχει σάκχαρο κ μάλιστα αρκετό για το οποίο έπρεπε να κάνει δραστικές κινήσεις.
Κ κάνει. Κομμένα γλυκά, ψωμιά, ζυμαρικά κ όσπρια μετρημένα κ ως επί το πλείστον τρέφεται με σαλάτες. Κ μάλιστα χωρίς να έχει γίνει ζόμπι από τα νεύρα η καημένη. Μπράβο!!!

Εγώ πάλι ως χορτοφάγος που δέχεται την κατακραυγή του σπιτιού απολαμβάνω όλη αυτή την κατάσταση καθώς τακτικά το υπόλοιπο σπίτι τρώει κρέας και υφίσταμαι όλη τη γκρίνια και ψυχολογική πίεση από τα υπόλοιπα μέλη ώστε να φάω κ γω. Η μητέρα μου δεν πιστεύει ακριβώς πως προσπαθώ να αυτοκτονήσω αλλά περιμένει τη μέρα που τουλάχιστον θα λιποθυμήσω και θα με μαζέψουνε.
Η δε αδελφή μου περιμένει την ίδια ακριβώς ημέρα να έρθει να με βρίσει στο νοσοκομείο –που στάνταρ θα με έχουνε με τους οροί- και να μου σούρει έναν εξάψαλμο ενώπιον γιατρών και λοιπών ασθενών για το πότσο δήθεν είναι να μην τρώει κάποιος τα πτωχά ζωάκια που έτσι κι αλλιώς έχουν προ πολλού πεθάνει, ίσως κ εξαρχής ανατραφεί για το σκοπό αυτό. Η αδελφή μου επίσης στο όνειρό της θα έρθει στο νοσοκομείο να μου χώσει –εκεί που ξέρω- ένα μπούτι από κοτόπουλο ή γαλοπούλα έτσι για να με εκδικηθεί.

Η αλήθεια είναι πως το Πάσχα πάντοτε είχαμε στο σπίτι ζητήματα να επιλύσουμε με το φαι. Καταρχήν μεγάλη βδομάδα πάντα έπαιζε μια γκρίνια σχετικά με το αν ή όχι η αδελφή μου κι εγώ θα νηστεύαμε. Όσες φορές το επιχείρησα κανα 2 κιλάκια τα πήρα από τα καρβέλια ψωμί με μέλι ή με μαρμελάδα που κατανάλωνα φανατικά αλλά παράλληλα ένοιωθα ως τρομερή απώλεια την αποχή από το γάλα. Επίσης εκεί κατά τη μεγάλη Τετάρτη το βράδυ με έπιανε το γνωστό σύνδρομο του loser και έπρεπε οπωσδήποτε να παρανομήσω, οπόταν χτύπαγα και στα κρυφά ένα πατατάκι bbq. Άσε μετά το Πάσχα που ξεκινάγανε τα τσουρέκια, τα κουλούρια κ οι αβγοσαλάτες. Ποιος είδε… τους ήρωες με τα κολάν και δεν τους φοβήθηκε!!!

Πάντως τρομερή χαρά με έχει πιάσει φέτος με όλα αυτά τα διατροφικά σκάνδαλα με τα κλεμμένα, βαφτισμένα αμνοερίφια αλλά και με τη γρίπη των πτηνών που απέχω κ αδιαφορώ ποσώς. Δυστυχώς μισό κατσικάκι –ελπίζω ντόπιο κ υγιές- ούτε κ εμείς θα το αποφύγουμε αύριο κ θα ζέχνει ολόκληρο το σπίτι. Θα σας τα πω…

Αχ, τώρα μόλις μου ‘σκασε μια ανάμνηση τρομερής ταλαιπωρίας. Ψήναμε στην αυλή του γείτονα η οικογένειά μας κ η δική του. Οι γονείς όρθιοι από τις 7 το πρωί άλλος να σκάβει λάκκο για το ψήσιμο, άλλος να ανάβει φωτιά ώστε να κάνει κάρβουνα και άλλος να ετοιμάζει τα σφαχτάρια. Εμείς βέβαια τα ανήλικα ξυπνούσαμε κατά τις 12 από τις φωνές των ενηλίκων που όσο να ναι τα χαν τσούξει κ από τις διαφορετικές κακόηχες βερσιόν νησιώτικου στη γειτονιά στη διαπασών πάντα. Πλησιάζοντας προς τις σούβλες οφείλαμε να περιστρέψουμε κ εμείς το ψητό καθώς οι υπόλοιποι τα χαν σε ένα βαθμό φτύσει και φυσικά να ηλιοκαούμε κιόλας. Αυτό το ταλαίπωρο έσταζε και οι πέτσες του –για πολλούς λαχταριστές- κρέμονταν οριακά πάνω από τις στάχτες.

Όταν τέλειωνε αυτό το μαρτύριο παίρναμε όλοι μαζί τα ψητά μας και τρώγαμε. Η γυναίκα του γείτονα πάντα αγόραζε τη λάθος μάρκα ρώσικης σαλάτας που δε μου άρεσε -ένα δράμα σας λέω- κι έφτιαχνε χωριάτικη με άπειρη φέτα κ ελιά μέσα ώστε να μη μπορώ να την αγγίξω. Επίσης έφτιαχνε κ διάφορα άλλα εδέσματα –ορεκτικά τάχα- κ αυτά με λάθος αναλογίες λαδιού.

Ε μετά έμενε το ψητό. Φυσικά έπρεπε πρώτα να αποκρούσουμε όλες τις απόπειρες των γονέων να δοκιμάσουμε φυσικά με τα χέρια τα πιο εξαίσια μεζεδάκια από το ψητό, δλδ μυαλά, μάτια κ γλώσσα –θα λιποθυμήσω από την αηδία- και μετά μας έβαζαν μια τεράστια για τα μεγέθη μας μερίδα κρέατος να φάμε, γιατί φυσικά τι θα το κάναμε ένα τόσο μεγάλο ψητό; Δυστυχώς το μαρτύριο συνεχιζόταν για αρκετές ακόμα ημέρες σε χειρότερη εκδοχή δλδ με το ψητό όχι φρέσκο αλλά κρύο και με ολόκληρο το ψυγείο να ζέχνει εξαιτίας της συνύπαρξης μαζί του. Για λογαριαμό των υπολοίπων φαγητών μέσα στο ψυγείο διαμαρτύρομαι. Εντόνως.

Καταλαβαίνετε τώρα μετά από όλα αυτά γιατί ένας καθ’ όλα φυσιολογικός και λογικός άνθρωπος επιλέγει να απέχει από το κρέας;

Δε χωράς Πουθενά 2 – Αγρίμια κ αγριμάκια μου

Καταρχήν συμφωνώ απόλυτα με όσα έγραψε η προ-λαλή-σασα loretta αλλά θέλω να επαυξήσω γι’ αυτό δίνω και τη δική μου διάσταση στον όρο «Δε χωράς Πουθενά».

Εγώ τον τελευταίο μήνα έχω βαρέσει το ακόλουθο ζντοκ. Έχω αποκτήσει ένα πρόβλημα αναπηρίας με το θέμα κοινωνικοποίηση. Νοιώθω πως δεν έχω τίποτα ενδιαφέρον να συζητήσω με κανέναν. Δε μπορώ να φανταστώ μια συζήτηση από λίγο εως πολύ ενδιαφέρουσα στην οποία να νοιώθω ότι μπορώ να συνεισφέρω εποικοδομητικά.

Νοιώθω πως έχω γίνει ολίγον αγρίμι εκεί πάνω στο Λα Κορούνια το Άνω που ζω όπου οι συζητήσεις μου είναι ανύπαρκτες εκτός από τις απαραίτητες για τα πλαίσια τις δουλειάς μου στο Ματσατσούτσετς, οι οποίες είναι ομολογουμένως πολλές και τρομερά κουραστικές. Γυρνώ από τη δουλειά μου κι επιδίδομαι σε ανελέητο και υστερικό θα έλεγα gaming κ βλέπω τηλεόραση -κατά βάση κανιβαλίζω.

Περνώ το σοκ της επιστροφής και παραμονής για ένα διάστημα στην Αθήνα όπου όλα είναι κουραστικά. Δεν αντέχω το ενδεχόμενο της βραδινής εξόδου σε μπαρ όπου κάποιος στριμοκωλιάζεται και απαραιτήτως στολίζεται πριν βγει ώστε να συν-κοιταχτεί με όλους τους υπόλοιπους θαμώνες και να συγκριθεί μαζί τους.

Άλλωστε ας μην κρυβόμαστε, μια τέτοια σύγκριση δεν υπάρχει περίπτωση να με ευνοήσει.

Τα έξοδα επίδειξής μου τόσο στο Ματσατσούτσετς όσο και στο Λα Κορούνια το άνω είναι ανύπαρκτα. Ότι και να βάλει κανείς θα φαίνεται σα Λάκης Γαβαλάς μπροστά στους υπόλοιπους κατοίκους που φορούν ό,τι βρουν μπροστά τους. Ειδικά ο ανδρικός πληθυσμός –που βαράει κολλήματα με τις παλιά καλά χρόνια του στο στρατό- φορά κατά κόρον στρατιωτικά μπλουζάκια κ παντελόνια σε συνδυασμό με μαύρο φθαρμένο –ΟΧΙ VINTAGE- t-shirt με λογότυπο «Rocky» ή ακόμα χειρότερα «police academy» την ώρα που πα να κυνηγήσει μπεκατσίνια.

Το αποτέλεσμα είναι πως όσο βρίσκομαι εκεί είμαι ένας Γαβαλάς ότι και να βάλω κ πως όσο είμαι εδώ είμαι μια tres banale γκόμινα. Μια ισορροπία δεν υφίσταται;

Άσε που έκανα το σφάλμα να δοκιμάσω τα περσινά μου καλοκαιρινά και μετά… ΗΤΤΑ. Έκανα και το μέγιστο σφάλμα να δοκιμάσω ένα ακόμα παλιότερο καλοκαιρινό μου παντελόνι που μου ήταν πολύ φαρδύ και φοριέται φαρδύ!!! Αφήστε τα, ήμουν σαν τους ήρωες με τα ΚΟΛΑΝ...ΟΛΟΥΣ ΜΑΖΙ.

Κ το κερασάκι στην τούρτα που ίσως εξηγεί πολλά: Χώρισα.

Μήπως να επανέλθω στο blogging για να μη λαλήσω κ εγώ εντελώς; Πάντως έχω παρατηρήσει πως κ όταν πηγαίνω σινεμά ανακουφίζομαι. Άντε ας επανέλθω στο σπορ. Θα γράψω και για την πασχαλινή υστερία οσωνούπω.

Ας είμαστε ρεαλισταί

Έλεγε μια μέρα ο Χωμενίδης το εξής στο ραδιόφωνο: Για τους Rolling Stones που έχουν βάλει αυτή την αφίσα στην Αθήνα οπού είναι όλοι σαν σαφρακιασμένες μούμιες. Και έλεγε ότι καλά κάνουν και βάζουν τις φάτσες του όπως είναι τώρα και χωρίς photoshop και χωρίς τίποτα (καλά γι αυτό επιφυλάσσομαι, ακόμα και με photoshop μπορεί να δείχνουν έτσι).
Όχι σαν τα δικά μας τα ταλέντα που πατάνε το ρετούς ή – ακόμα καλύτερα – βάζουν κάτι φωτογραφίες τους πριν από 20 χρόνια. Το θυμήθηκα το πρωί που είδα μια αφίσα του Καρρά ο οποίος δείχνει 30 χρονών. Στην τελική μπορεί να είναι όντως 30 σε αυτή τη φωτογραφία. Επίσης έχει γεμίσει ο τόπος με την αφίσα της Κοκκίνου που της τρέχουν τα νερά στα μούτρα. Θεά.
Θυμάμαι μια χρονιά που είχε γεμίσει η Αθήνα με γκραν-γκινιόλ αφίσες του Τόλη, με ολοκαίνουριο δόντι θήκη και δέρμα σαν δέρμα καναπέ. Σπούκι. Και μιας ανέφερα τον Τόλη δείτε και ένα εξώφυλλο του δεν ξέρω κι εγώ από πότε, με τον κολασμένο τίτλο «Ας είμαστε ρεαλισταί». Πεθαίνω.

Δε χωράς πουθενά

Για τις φίλες μου από το σχολείο (φίλες που λέει ο λόγος), οι οποίες έχουν πλέον γίνει «γυναίκες», με τακούνια, δερμάτινες τσάντες, μαλλιά κομμωτηρίου και κοσμήματα – σετάκια (βλέπε σκουλαρίκια – δαχτυλίδι – βραχιόλι), είμαι πολύ λετσοκατάσταση. Πιστεύω πως έτσι με βλέπουν μιας και ρίχνουν ματιές φρίκης στα ολ σταρ μου και μου λένε διακριτικά «ωραίο το μπλουζάκι σήμερα, άντε βρε, να βάζεις και κανένα τέτοιο καλό» ή ακόμα χειρότερα «πάλι αθλητικά αγόρασες; Πάρε βρε παιδί μου κάτι πιο θηλυκό!».
Για τις άλλες φίλες μου από το σχολείο, που έχουν παραμείνει εξάρχεια όπως ήμαστε όλοι στα 16, έχω σοβαρέψει πολύ. Δεν κρατάω τσάντες ταγάρια από το Μοναστηράκι, δε φοράω μαύρα, δεν πίνω μαύρα. Είμαι μια σοβαρή.

Για τους ψαγμένους φίλους μου είμαι πολύ απαίδευτη. Δεν ακούω τσουγκράνες και τρυπάνια, δε βλέπω πειραματικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’30 και με θεωρούν πλέμπα που μ’ αρέσει ο Ταραντίνο και ο Μπάρτον, δε διαβάζω ποίηση και δοκίμια.
Για τους άψαχτους είμαι πολύ κουλτουριάρα. Δεν ξέρουν κανένα από τα συγκροτήματα που μ’ αρέσουν και δε θέλουν να ακούσουν ούτε 3,5 πικοσεκόντ απ' αυτά που τυος βάζω, δε βλέπω το Underworld II και το Ξανθιές Γκόμενοι και με θεωρούν και με θεωρούν δήθεν που ξέρω ποιος είναι ο Χάνεκε και ο Καουρισμάκι (ότι και καλά είναι φανταστικά πρόσωπα που επινόησα για να το παίξω κάποια), δε διαβάζουν τίποτα εκτός από καταλόγους πιτσαρίας και πιστεύουν ότι τα βιβλία που διαβάζω είναι για επίκουρους φιλοσοφίας και μόνο.

Για τους ροκ (ή μάλλον rawk που θα έλεγε και ο Ριχάρδος) είμαι πολύ σοφτ, για τους σοφτ πολύ ροκ (ή μάλλον rawk που θα έλεγε και ο Ριχάρδος).

Για τους αδέσμευτους φίλους μου είμαι μια καμένη με μακροχρόνια σχέση που της τρώει τα καλύτερα χρόνια. Για τους παντρεμένους είμαι μια αστεφάνωτη που βολοδέρνει χωρίς να έχει ανακαλύψει το νόημα της ζωής στις οικογενειακές χαρές.

Για τους πληροφορικάριους και λοιπούς είμαι άσχετη επειδή πριν ένα μήνα έβαλα Mozilla (και για πολλά άλλα), για τους άλλους είμαι το υπέρ-γκίγκουλο-δεν έχω ζωή επειδή έχω mail (ω-ναι) και επειδή ξέρω τι είναι τα blog.

Υπάρχουν και οι ενδιάμεσοι βέβαια, αλλά καμιά φορά δε νιώθεις ότι δε χωράς πουθενά;