Δε χωράς Πουθενά 2 – Αγρίμια κ αγριμάκια μου

Καταρχήν συμφωνώ απόλυτα με όσα έγραψε η προ-λαλή-σασα loretta αλλά θέλω να επαυξήσω γι’ αυτό δίνω και τη δική μου διάσταση στον όρο «Δε χωράς Πουθενά».

Εγώ τον τελευταίο μήνα έχω βαρέσει το ακόλουθο ζντοκ. Έχω αποκτήσει ένα πρόβλημα αναπηρίας με το θέμα κοινωνικοποίηση. Νοιώθω πως δεν έχω τίποτα ενδιαφέρον να συζητήσω με κανέναν. Δε μπορώ να φανταστώ μια συζήτηση από λίγο εως πολύ ενδιαφέρουσα στην οποία να νοιώθω ότι μπορώ να συνεισφέρω εποικοδομητικά.

Νοιώθω πως έχω γίνει ολίγον αγρίμι εκεί πάνω στο Λα Κορούνια το Άνω που ζω όπου οι συζητήσεις μου είναι ανύπαρκτες εκτός από τις απαραίτητες για τα πλαίσια τις δουλειάς μου στο Ματσατσούτσετς, οι οποίες είναι ομολογουμένως πολλές και τρομερά κουραστικές. Γυρνώ από τη δουλειά μου κι επιδίδομαι σε ανελέητο και υστερικό θα έλεγα gaming κ βλέπω τηλεόραση -κατά βάση κανιβαλίζω.

Περνώ το σοκ της επιστροφής και παραμονής για ένα διάστημα στην Αθήνα όπου όλα είναι κουραστικά. Δεν αντέχω το ενδεχόμενο της βραδινής εξόδου σε μπαρ όπου κάποιος στριμοκωλιάζεται και απαραιτήτως στολίζεται πριν βγει ώστε να συν-κοιταχτεί με όλους τους υπόλοιπους θαμώνες και να συγκριθεί μαζί τους.

Άλλωστε ας μην κρυβόμαστε, μια τέτοια σύγκριση δεν υπάρχει περίπτωση να με ευνοήσει.

Τα έξοδα επίδειξής μου τόσο στο Ματσατσούτσετς όσο και στο Λα Κορούνια το άνω είναι ανύπαρκτα. Ότι και να βάλει κανείς θα φαίνεται σα Λάκης Γαβαλάς μπροστά στους υπόλοιπους κατοίκους που φορούν ό,τι βρουν μπροστά τους. Ειδικά ο ανδρικός πληθυσμός –που βαράει κολλήματα με τις παλιά καλά χρόνια του στο στρατό- φορά κατά κόρον στρατιωτικά μπλουζάκια κ παντελόνια σε συνδυασμό με μαύρο φθαρμένο –ΟΧΙ VINTAGE- t-shirt με λογότυπο «Rocky» ή ακόμα χειρότερα «police academy» την ώρα που πα να κυνηγήσει μπεκατσίνια.

Το αποτέλεσμα είναι πως όσο βρίσκομαι εκεί είμαι ένας Γαβαλάς ότι και να βάλω κ πως όσο είμαι εδώ είμαι μια tres banale γκόμινα. Μια ισορροπία δεν υφίσταται;

Άσε που έκανα το σφάλμα να δοκιμάσω τα περσινά μου καλοκαιρινά και μετά… ΗΤΤΑ. Έκανα και το μέγιστο σφάλμα να δοκιμάσω ένα ακόμα παλιότερο καλοκαιρινό μου παντελόνι που μου ήταν πολύ φαρδύ και φοριέται φαρδύ!!! Αφήστε τα, ήμουν σαν τους ήρωες με τα ΚΟΛΑΝ...ΟΛΟΥΣ ΜΑΖΙ.

Κ το κερασάκι στην τούρτα που ίσως εξηγεί πολλά: Χώρισα.

Μήπως να επανέλθω στο blogging για να μη λαλήσω κ εγώ εντελώς; Πάντως έχω παρατηρήσει πως κ όταν πηγαίνω σινεμά ανακουφίζομαι. Άντε ας επανέλθω στο σπορ. Θα γράψω και για την πασχαλινή υστερία οσωνούπω.