Ο χορτοφάγος κ η πασχαλινή υστερία

Αυτό το Πάσχα το σπίτι μας…κάνει δίαιτα. Αυτό μου φαίνεται τρομερά ανακουφιστικό καθώς ο καθένας μας τρώει ό,τι ώρα θέλει και ό,τι θέλει. Άλλωστε πάντα είχα ένα πρόβλημα με το οικογενειακό φαγητό σε στάνταρ ωράρια που τουλάχιστον με τους δικούς μου βιορυθμούς διόλου δεν συμπίπτουν. Το χειρότερο είναι πως πάνω στο τραπέζι η οικογένεια ενωμένη, μονιασμένη κ αγαπημένη –βεβαίως βεβαίως- οφείλει να συζητήσει κ να επιλύσει όλα τα προβλήματα που αφορούν στα μέλη της και να κάνει το ένα μέλος της οικογένεια το απαραίτητο ζαζουλίνι στα υπόλοιπα, αυτό το λένε επιστημονικότερα και παροχή συναισθηματικής στήριξης. Μπλιαχ!!!

Αιτία της απουσίας όλου αυτού για φέτος είναι πως προσφάτως διαπιστώθηκε πως η μαμά μας έχει σάκχαρο κ μάλιστα αρκετό για το οποίο έπρεπε να κάνει δραστικές κινήσεις.
Κ κάνει. Κομμένα γλυκά, ψωμιά, ζυμαρικά κ όσπρια μετρημένα κ ως επί το πλείστον τρέφεται με σαλάτες. Κ μάλιστα χωρίς να έχει γίνει ζόμπι από τα νεύρα η καημένη. Μπράβο!!!

Εγώ πάλι ως χορτοφάγος που δέχεται την κατακραυγή του σπιτιού απολαμβάνω όλη αυτή την κατάσταση καθώς τακτικά το υπόλοιπο σπίτι τρώει κρέας και υφίσταμαι όλη τη γκρίνια και ψυχολογική πίεση από τα υπόλοιπα μέλη ώστε να φάω κ γω. Η μητέρα μου δεν πιστεύει ακριβώς πως προσπαθώ να αυτοκτονήσω αλλά περιμένει τη μέρα που τουλάχιστον θα λιποθυμήσω και θα με μαζέψουνε.
Η δε αδελφή μου περιμένει την ίδια ακριβώς ημέρα να έρθει να με βρίσει στο νοσοκομείο –που στάνταρ θα με έχουνε με τους οροί- και να μου σούρει έναν εξάψαλμο ενώπιον γιατρών και λοιπών ασθενών για το πότσο δήθεν είναι να μην τρώει κάποιος τα πτωχά ζωάκια που έτσι κι αλλιώς έχουν προ πολλού πεθάνει, ίσως κ εξαρχής ανατραφεί για το σκοπό αυτό. Η αδελφή μου επίσης στο όνειρό της θα έρθει στο νοσοκομείο να μου χώσει –εκεί που ξέρω- ένα μπούτι από κοτόπουλο ή γαλοπούλα έτσι για να με εκδικηθεί.

Η αλήθεια είναι πως το Πάσχα πάντοτε είχαμε στο σπίτι ζητήματα να επιλύσουμε με το φαι. Καταρχήν μεγάλη βδομάδα πάντα έπαιζε μια γκρίνια σχετικά με το αν ή όχι η αδελφή μου κι εγώ θα νηστεύαμε. Όσες φορές το επιχείρησα κανα 2 κιλάκια τα πήρα από τα καρβέλια ψωμί με μέλι ή με μαρμελάδα που κατανάλωνα φανατικά αλλά παράλληλα ένοιωθα ως τρομερή απώλεια την αποχή από το γάλα. Επίσης εκεί κατά τη μεγάλη Τετάρτη το βράδυ με έπιανε το γνωστό σύνδρομο του loser και έπρεπε οπωσδήποτε να παρανομήσω, οπόταν χτύπαγα και στα κρυφά ένα πατατάκι bbq. Άσε μετά το Πάσχα που ξεκινάγανε τα τσουρέκια, τα κουλούρια κ οι αβγοσαλάτες. Ποιος είδε… τους ήρωες με τα κολάν και δεν τους φοβήθηκε!!!

Πάντως τρομερή χαρά με έχει πιάσει φέτος με όλα αυτά τα διατροφικά σκάνδαλα με τα κλεμμένα, βαφτισμένα αμνοερίφια αλλά και με τη γρίπη των πτηνών που απέχω κ αδιαφορώ ποσώς. Δυστυχώς μισό κατσικάκι –ελπίζω ντόπιο κ υγιές- ούτε κ εμείς θα το αποφύγουμε αύριο κ θα ζέχνει ολόκληρο το σπίτι. Θα σας τα πω…

Αχ, τώρα μόλις μου ‘σκασε μια ανάμνηση τρομερής ταλαιπωρίας. Ψήναμε στην αυλή του γείτονα η οικογένειά μας κ η δική του. Οι γονείς όρθιοι από τις 7 το πρωί άλλος να σκάβει λάκκο για το ψήσιμο, άλλος να ανάβει φωτιά ώστε να κάνει κάρβουνα και άλλος να ετοιμάζει τα σφαχτάρια. Εμείς βέβαια τα ανήλικα ξυπνούσαμε κατά τις 12 από τις φωνές των ενηλίκων που όσο να ναι τα χαν τσούξει κ από τις διαφορετικές κακόηχες βερσιόν νησιώτικου στη γειτονιά στη διαπασών πάντα. Πλησιάζοντας προς τις σούβλες οφείλαμε να περιστρέψουμε κ εμείς το ψητό καθώς οι υπόλοιποι τα χαν σε ένα βαθμό φτύσει και φυσικά να ηλιοκαούμε κιόλας. Αυτό το ταλαίπωρο έσταζε και οι πέτσες του –για πολλούς λαχταριστές- κρέμονταν οριακά πάνω από τις στάχτες.

Όταν τέλειωνε αυτό το μαρτύριο παίρναμε όλοι μαζί τα ψητά μας και τρώγαμε. Η γυναίκα του γείτονα πάντα αγόραζε τη λάθος μάρκα ρώσικης σαλάτας που δε μου άρεσε -ένα δράμα σας λέω- κι έφτιαχνε χωριάτικη με άπειρη φέτα κ ελιά μέσα ώστε να μη μπορώ να την αγγίξω. Επίσης έφτιαχνε κ διάφορα άλλα εδέσματα –ορεκτικά τάχα- κ αυτά με λάθος αναλογίες λαδιού.

Ε μετά έμενε το ψητό. Φυσικά έπρεπε πρώτα να αποκρούσουμε όλες τις απόπειρες των γονέων να δοκιμάσουμε φυσικά με τα χέρια τα πιο εξαίσια μεζεδάκια από το ψητό, δλδ μυαλά, μάτια κ γλώσσα –θα λιποθυμήσω από την αηδία- και μετά μας έβαζαν μια τεράστια για τα μεγέθη μας μερίδα κρέατος να φάμε, γιατί φυσικά τι θα το κάναμε ένα τόσο μεγάλο ψητό; Δυστυχώς το μαρτύριο συνεχιζόταν για αρκετές ακόμα ημέρες σε χειρότερη εκδοχή δλδ με το ψητό όχι φρέσκο αλλά κρύο και με ολόκληρο το ψυγείο να ζέχνει εξαιτίας της συνύπαρξης μαζί του. Για λογαριαμό των υπολοίπων φαγητών μέσα στο ψυγείο διαμαρτύρομαι. Εντόνως.

Καταλαβαίνετε τώρα μετά από όλα αυτά γιατί ένας καθ’ όλα φυσιολογικός και λογικός άνθρωπος επιλέγει να απέχει από το κρέας;