Απάλευτοι Α.Ε. (Μέρος 1ο)

Αυτή τη βδομάδα ξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά στη νέα μου δουλειά: στη ΝΑΣΑ, η οποία δεν αποτελεί εκπαιδευτικό ίδρυμα όπως το Ματσατσούτσετς. Από το νέο μου πόστο διερευνώ συστηματικά νέους λόγους για τους οποίους αξίζει να γίνει κάποιος εκπαιδευτικός, γιατί οι παλιοί (Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαιρινές διακοπές) δεν παίζουν πια. Δικαιούμαστε 1 μήνα κανονική άδεια όλο το χρόνο όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι. [Λορέττα έσκασες χαμογελάκι ή μου φάνηκε;] Κάθε πρωί ξυπνώ στις 8 ακριβώς (με μεγάλο ζόρι, να σημειωθεί) κ σούρνωμαι μέχρι την proastiakos της γειτονιάς μου. Ευτυχώς τα δρομολόγια είναι φιξ κ τηρούνται. Η σύντομη διαδρομή μου με την proastiakos αποτελεί πραγματικά μια αξέχαστη εμπειρία ευρωπαικών προδιαγραφών. Μπαίνω κ βουλιάζω σε καρέκλα με το περιοδικό ή το φανζίν μου. Ελάχιστα αργότερα βέβαια πρέπει να αλλάξω σε ΗΣΑΠ όπου τα πράγματα είναι πιο the greek way. Εκεί προσέχεις φυσικά τι αγγίζεις, πού ακουμπάς κλπ. Στη δουλειά την πρώτη μέρα τα πράγματα ήταν πολύ χαλαρά. Όχι ότι έσφιξαν στη συνέχεια... Ουσιαστικά περάσαμε από μια τυπική συνέντευξη στο τμήμα προσωπικού. Εγώ επιχειρηματολόγησα ότι λόγω της ειδικότητάς μου (πύραυλος) θα καταφέρω να υπηρετήσω καλύτερα τον οργανισμό από το τμήμα στο οποίο εργάζεται ο φίλος Μ. Εκεί κοιτάξαν οι υπέυθυνοι τα χαρτιά τους, μου χαμογέλασαν λίγο πονηρά κ που είπαν πως κατά πάσα πιθανότηα από κάπου αλλού θα υπηρετήσω τελικά κ δικαιολογήθηκαν πως η ΝΑΣΑ τους πυράυλους σαν κ εμένα τους χρειάζεται σε όλα της σχεδόν τα τμήματα. Προσωπικά ερμήνευσα αυτή την ατάκα ως: Μα μανδάμ, στο τμήμα των πυραύλων πηγαίνουν τα πραγματικά βύσματα, όχι εσείς!




Τελικά επίλεξα το ωράριο 9 με 4:30. Σχεδόν όλοι οι άλλοι υπάλληλοι έχουν πάρει βέβαια το πρωινό, 7:30 με 15:00. Δεν ξέρω γιατί. Νομίζω πάντως πως στη δική μου περίπτωση είναι καλύτερα να πηγαίνω (κ να σχολάω) αργότερα κ για λόγους κοινωνικοποίησης, καθώς όλοι οι γνωστοί μου σχολάνε πιο αργά από μένα οπότε κανένα νόημα δε θα χε να μη μπορώ να πάω ένα σινεμά και να κλείνουν τα ματάκια μου από τις 10 το βράδυ. Πάντως, να την πω την αλήθεια μου, είναι ωραία που σχολάω και που είμαι στην Αθήνα. Λίαν συντόμως σκέφτομαι να προσθέσω κ δραστηριότητες στο πρόγραμμά μου μετά το σχόλασμα. Ίσως να ξεκινήσω να χορεύω κ γω κανά λατινικόν, ώστε να κινούμαι λίγο κ να σπάω κ πλάκα.

Καπ@@rrowed?

Προ 2ώρου έμαθα ένα νέο που με έφερε στην αυτοέκρηξη. Αυτό είναι κάθε άλλο παρά δύσκολο γιατί τα νεύρα μου έχουν πιάσει κόκκινο για άλλους λόγους τελευταίως. Ως γνωστόν αύριο πιάνω δουλειά. Κανονικά θα πρεπε να έχω ενημερωθεί για αυτό τηλεφωνικά από κάποια γραμματέα, τεσπά κάποιον υπάλληλο στο τμήμα προσωπικού σχετικά, όμως αυτό δεν συνέβη. Περίμενα λοιπόν κ γω μέχρι τελευταία στιγμή το περίφημο τηλεφώνημα, αλλά έλα που τα παραήπια Πέφτη βράδυ –πιστέψτε με, είχα τους λόγους μου- κ Παρασκευή πρωί ήμουν εντελώς απάλευτη, οπόταν ξύπνησα υπερβολικά αργά κ υπερβολικά χαλασμένη στο constitution ώστε να σηκώσω μόνη μου το ακουστικό. Το ξέρω ότι η δικαιολογία μου δεν στέκει ως κάτι το στιβαρό αλλά αυτήν έχω, αυτήν παραθέτω.

Σήμερα λοιπόν μιας που έφτασε το σκατό στην κάλτσα πήρα κ γω τηλέφωνο έναν φίλο και συνάδελφο από πρόπερσι (Ματσατσούτσετς) που εργάζεται στη ΝΑΣΑ από πέρσι για να με ενημερώσει για το ΠΟΥ ακριβώς βρίσκεται το κτίριο όπου θα εργάζομαι και για τη βάρβαρη ώρα προσέλευσής μου στη δουλειά. Αντικειμενικά δεν είναι τόσο βάρβαρο το 8μιση –ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ- έλα όμως που εγώ αυτές τις ώρες τις έχω ξεχάσει καθώς πέρσι σπανίως και ποτέ χωρίς αρκετά σοβαρό λόγο δεν ξυπνούσα με τα πρώτα φώτα της ημέρας (πριν από τις 12 δλδ). Οπότε όσο να το πεις η πληροφορία αυτή είχε από μόνη της βαρύτητα για μένα με αρκετά αρνητικό essence.

Ακούστε όμως κ το κερασάκι στην τούρτα. Με το φίλο μου –που σημειωτέον είναι απλά υπάλληλος εκεί περά μέσα, όπως θα μια κ γω από 2morrow- σχεδιάζαμε προφανώς χωρίς τον ξενοδόχο το ενδεχόμενο του να δουλεύαμε παρεούλα στο ίδιο γραφείο. Για να μην φανούμε εντελώς αφελείς κ ζώα, κάποια υπάλληλος με κοντινό βιογραφικό στο δικό μου αποχώρησε από το εν λόγω γραφείο κ ο φίλος Μ απλώς ενημέρωσε σχετικά με τη δική μου άφιξη τον προϊστάμενο του, που πληροφορίες λένε ότι είναι σοβαρός άνθρωπος κ προσπάθησε να μεθοδεύσει την τοποθέτησή μου εκειδάς.

Σήμερα λοιπόν ο Μ με αντιμετώπισε με περισσή δυσπιστία στο τηλέφωνο. Ως αγουροξυπνημένη στην αρχή δεν καταλάβαινα τι ακριβώς he was trying to say to me. Στην πορεία αντιλήβδην πως με ειρωνευόταν ελαφρώς για την άγνοιά μου σχετικά με το πού βρίσκεται το κτίριο (καθόλου λογικό) και την ώρα προσέλευσής μου (εδώ κάποια δίκια του τα δίνω). Επειδή λοιπόν μόνο απόρησα αλλά δεν χαμπάριασα, μου ξεφούρνισε ότι προφανώς κ δεν θα δουλέψουμε μαζί στο ίδιο γραφείο κ με κατσάδιασε -με τρόπο- επειδή εκτέθηκε στον προιστάμενό του γιατί όταν αυτός ρώτησε για μένα του είπαν ούτε λίγο ούτε πολύ πως είμαι –ΑΚΟΥΣΟΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ- καπαρωμένη!

Καπαrrowed?
Kα@@rrowed?
Moi? By whom?
Μα εγώ δε γνωρίζω κανέναν (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω μέχρι στιγμής) εκεί μέσα. Με καπαρώσανε χωρίς να ξέρω;
Ποίος είναι ο καπαρωτής μου; Ο κα@ree της υπόθεσης.
Παρακαλώ, νομίζω πως δικαιούμαι αυτό τουλάχιστον να το γνωρίζω.

Με καπαρώσανε αλλά δεν με ενημερώσανε πού να πάω κ πότε;

Does that make any sense to you guyz out there?
Καλιέ εγώ κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου για η τύχη ή η γκαντεμιά μου πάλι δουλιεύει…

Από εκείνη την ώρα δε σας κρύβω χαλάστηκα. Όχι μόνο επειδή με αποκάλεσαν βύσμα αδίκως κ είμαι κολληματίας με το θέμα. Όχι μόνο επειδή αισθάνομαι αδικία κ δυσπιστία από το φίλο μου. Αλλά επειδή για μια ακόμα φορά νοιώθω πως δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει πάλι, ωστόσο τα γρανάζια της κακιάς μηχανής του δημοσιοϋπαλληλικού συστήματος είναι full λαδωμένα κ γυρίζουν. Το αν θα με καταβροχθίσουν στο τέλος, it remains to be seen.

Περιορίστηκα πάντως for the record να πω του φίλου μου, πως τπτ δε γνωρίζω επί του θέματος κ πως θεωρώ αρκετά πιθανό το ενδεχόμενο κάποιος άλλος εκεί μέσα να καπάρωσε τη θεσούλα στο γραφειάκι. Κοινώς, κάτσε να δούμε ποιος καπάρωσε ποιον.

Γενικά απεχθάνομαι τη δημοσιοϋπαλληλίστικη λογική του: ψάχνω να διεκδικήσω κάπου μια συγκεκριμένη καρέκλα κ αγκιστρώνομαι σε αυτήν με νύχια κ δόντια κ θα μου την πάρουν μαζί με το πτώμα μου. Δημόσιο για μένα ίσον βρίσκομαι σε εντεταλμένη υπηρεσία όπου με χρειαστούν. Κανέναν συνάδελφο δε θέλω να αδικήσω κ πότσο μάλλον αυτούς που έχουν σοβαρούς λόγους να κυνηγούν αποσπάσεις για προσωπικούς ας πούμε ή οικογενειακούς κλπ λόγους.

Απλά δε χρειάζεται να το παίζει κανείς ηλίθιος. Αφού γνωρίζω ότι στην περιοχή που βρίσκεται κανονικά το σχολικό «σκαμνάκι» μου δε χωράω να κάτσω, τι να κάνω κ γω; Να εκκρεμώ όπως πέρσι μέχρι 15 Σεπτέμβρη κ όπου με πάνε; Θα μπορούσα προφανώς να το κάνω κ αυτό –πέρσι πχ αυτό έγινε κ δεν έκατσε άσκημα το εναλλακτικό σκαμνάκι- αλλά φέτος κωλοφάρδεψα κι άλλο κ ήρθα σπίτι μου.

Κλείνω το post με την πραγματική αιτία της οργής μου. Συνήθως όταν με καπαρώνουνε με την καλή έννοια όσο να το πεις κ γω άνθρωπος είμαι, το φχαριστιέμαι.
Εδώ τι συνέβη; Αλλάξανε τα πράγματα από τότε που τα ξερα;

Τα κεφάλια μέσα

Μπορεί κάποιοι να θέλετε να με χαστουκίσετε για αυτό που θα ξεστομίσω αλλά δεν πτοούμαι.
Μεθαύριο πιάνω δουλειά και είμαι απαρηγόρητη για αυτό. Ναι με ακούτε;
Κ ΠΩΣ ΝΑ μην είμαι δλδ αφού κοπροσκυλιάζω με μεγάλη χαρά εδώ κ 2 συναπτούς μήνες; Στην πράξη κοπροσκυλιάζω από ακόμα νωρίτερα απλά μέσα στο τελευταίο δίμηνο δεν είχα ούτε τυπικά κάποια υποχρέωση.


Apo-spasi agapi mou

Η φετινή σκολική χρονιά ξεκινά βρίσκοντάς με αποσπασμένη στη NASA μετά 2 χρονιές με όλα τα καλά τους κ τα κακά τους στο Ma-tsa-tsoutsets και στο Εσπερινό UCLA. Διαισθάνομαι πως θα βρίσκομαι στο άνδρο του βύσματος, αλλά από σπόντα. Η αλήθεια είναι πως πολλοί γνωστοί μειδιούν μαθαίνοντας τα νέα μου. Δεν τους κακίζω γι αυτό γιατί κ γω μάλλον θα χειριζόμουν στη θέση τους την είσδηση με αντίστοιχη καχυποψία αλλά στο φινάλε-φινάλε φταίω σε τπτ που κωλοφάρδεψα κ αποσπάστηκα; Γνωρίζω πάντως πως φέτος ικανοποιήθηκαν πάρα πολλές αιτήσεις σε ανθρώπους της δικής μου ειδικότητας καθώς άλλες ειδικότητες όπως πχ. Φιλόλογοι κ Μαθηματικοί μετατέθηκαν εκεί όπου ήθελαν χάρις σε ανέλπιστη, εντυπωσιακή πτώση των δικών τους βάσεων (ψυλλιάζομαι λόγω πρόωρων συνταξιοδοτήσεων άλλων συναδέλφων). Αυτό με χαροποιεί αρκετά γιατί με κάνει να ελπίζω πως στο νέο μου περιβάλλον θα υπάρχουν κ άλλοι μη-βυσματωμένοι.


Εκπαιδευτικά Νεά (εναλλακτικός τίτλος: ο κοπρος του Αυγεία)

Είπα βάσεις κ συγχύστηκα πάλι. Το ότι η προϊστάμενη Υπουργός μου είναι άχρηστη κ ντρέπομαι για δαύτη είναι γνωστό. Το ότι αντιπαθώ επίσης τους στρατόκα#$^* κ τα πάσης φύσεως σώματα ασφαλείας (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως οι πυροσβέστες κ ΕΜΑΚ εξαιρούνται) δεν φαντάζομαι να εκπλήσσει. Δεν περίμενα πάντως μετά τα πρώτα σκηνικά με τα αγγλικά κ μέσα σε προεκλογική τάκα-τάκα περίοδο τύπου μπάρμπα-ρίξε-καμιά-ψήφο-τη-χάνουμε-τη-παράγκα να τα ξανασκατώσουν. Ακούς εκεί λέει έκαναν λάθος, λες κ σε αυτές τις περιπτώσεις όπου αξίζει να ναι κανείς λίγο παραπάνω υπευθυνος για ευνόητους λόγους η απλούστατη διαδικασία του doublechecking –γνωστή ακόμα κ στη γιαγιά μου- δεν αποδίδει καρπούς. Πάντως προκαταβολικά έχω να δηλώσω απολύτως ξενερωμένη σχετικά με την αδιαβλητότητα του συστήματος των πανελληνίων.


Αδιαβλητότητα my ass!!!



Τα δαμε κ πέρσι και φέτος και ως διορθώτρια γραπτών κ ως επιτηρήτρια των εξεταζομένων. Πάντως το κούτελό μου προσωπικά δεν το βρώμισα, όλα κ όλα. Αντιθέτως ίσως να κλαμπάνιασα ελαφρώς.

Πυρό-πληξη

Πέτυχα προ ολίγων ημερών σουρεαλιστικό σκηνικό στην tv. Θα μου πείτε ποιο απ’ όλα; Σε live ανταπόκριση από το μέτωπο τση-φωτιάς βγάζουν γιαγιά στον αέρα από τηλεφώνου. Αυτή αφού έσκουξε για μισό λεπτάκι με το ρολόι για τη γενικότερη καταστροφή –οι δημοσιογράφοι την αντιμετώπισαν με κατανόηση κ θα θελαν να πείσουν ότι συνέπασχαν κιόλας- μετά άρχισε να χαίρεται κ να ευχαριστεί τους λεχρίτες δημοσιογράφους του συγκεκριμένου καναλιού επειδή ΑΥΤΟΙ ήταν που έσωσαν το χωριό της στην πράξη –υποθέτω κάνοντας παραινέσεις να πετάξει επάνω από το χωριό κάποιο ελικόπτερο ή αερόπλανο. Οι δημοσιογράφοι καμαρώνανε τρομάρα τους ωσάν το γύφτικο σκεπάρνι. Οι μισοί είχαν αμολήσει πονηρό χαμογελάκι μέχρι τα’ αφτιά κ ακόμα παραπέρα ενώ οι πιο διπρόσωποι του πάνελ έπαιρναν σοβαροφανές ύφος και με politically correct τόνο στη φωνή έλεγαν «κάναμε απλά τη δουλειά μας».

Όλα αυτά όμως σβήστηκαν –για να μην πω ισοπεδώθηκαν- ένα μόλις λεπτό αργότερα που η πυρόπληκτη γρια άλλαξε ΞΑΝΑ τροπάριο κ κατέληξε ότι ο κύριος Πολύδωρας –άκου τζατζίκη κ φρίξε- ήταν τελικά ο σωτήρας του χωριού της κ πότσο το αγαπάει το χωριό ο κύριος Πολύδωρας γιατί κ σπίτι έχει εκεί κ πάει συχνά κ τους επισκέπτεται με την οικογένειά του κ γι’ αυτό όπου κ να κοιτάξει η γρια τριγύρω είναι όλα μαύρα εκτός από το χωριό της που έχει μείνει πράσινο. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, εννοείται πως σε αυτή τη φάση της συζήτησης η τηλεφωνική συνδιάλεξη κόπηκε από το σκηνοθέτη κ οι εμφανώς ξενερωμένοι δημοσιογράφοι άλλαξαν θέμα σε κάτι πιο δυσάρεστο κ φυσικό σκληρά αντιπολιτευτικό. Τρομάρα τους!

Tο καλό, το κακό κ το άσκημο

Το καλό νέο της υπόθεσης είναι πως η χρονιά αυτή με βρίσκει στον πολιτισμό, όπου μπορώ να προβάρω ανελέητα –αν κ διόλου σίγουρη δεν είμαι τελευταία πως οι συμπαίκτες αντιμετωπίζουν θετικά μια τέτοια προοπτική- και φυσικά να πηγαίνω εύκολα τα σινεμά και τις συναυλίες μου. Βέβαια από συναυλίες όπως εύστοχα σχολιάζεται στο crackhitler, το ανακοινωμένο πρόγραμμα του Gagarin αλλά κ άλλων συναυλιακών χώρων είναι της πλάκας μέχρι στιγμής. Δίκιο έχουν τα παιδιά. Αλλά επίσης τι περίμεναν να συμβεί στη μπανανία; Εδώ ακόμα τα καίμε, πού καιρός για συναυλιακές διοργανώσεις; Ελπίζω το μέλλον να επιφυλάσσει καλύτερα πράγματα για εμάς. Πάντως, για να μη φανώ πολύ γαϊδάρα οφείλω να ομολογήσω πως κ μόνο για αυτά νοιώθω τεράστια ικανοποίηση κ δεν είμαι ο άνθρωπος που κάτι τέτοια τα λέει εύκολα.

Σκεφτόμανε μάλιστα φέτο να πραγματοποιήσω ένα όνειρο πολλών ετών. Να βγάλω μια κάρτα απεριορίστων για τις Νύχτες Πρεμιέρας να πηγαίνω κάθε μέρα μετά τη δουλειά να βλέπω 2-3 ταινιάκια μέχρι να μου…σπάσουν τα μάτια κ να γίνουν κουμπότρυπες. Όσοι πιστοί προσέλθετε καθώς απ’ όσο ξέρω οι κινήσεις αυτές και παρέα θέλουν και συντονισμό αφού κάρτα απεριορίστων δε σημαίνει επ’ ουδενί και βέβαιη είσοδο σε προβολή. Το σύστημα έχει αλλάξει απ’ όσο γνωρίζω (νοσταλγώ τις παλιές καλές μέρες που ο τζάμπας ζούσε κ βασίλευε) και ακόμα και οι κάτοχοι της τυχερής κάρτας οφείλουν να στριμωχτούν στην ουρά ώστε να κάνουν confirm την είσοδό τους… αν τα καταφέρουν φυσικά. Η εμπειρία μου από το φεστιβάλ σε αποτυχημένη είσοδο γίνεται ολοένα και πικρότερη τελευταία.

Το κακό νέο της υπόθεσης είναι πως για αρκετούς μήνες –περίπου μέχρι τον Απρίλιο- θα πρέπει να συγκατοικήσω με family members, καθώς το σπίτι στο οποίο σκοπεύω να μετακομίσω δεν θα είναι διαθέσιμο νωρίτερα. Δυστυχώς, το ενδεχόμενο της υπενοικίασης χώρου φαντάζει απίθανο στη χώρα μας. Ο οργανισμός μου ήδη εκκρίνει ορμόνες σπασμένων νεύρων και δυστυχίας μόνο στη σκέψη αυτής της αναμονής. Αν εξαιρέσουμε το γηραιότερο family member για το οποίο υπάρχουν σχετικά ποστς για όποιον δε βαριέται να ψάξει στα archives –εγώ βαριέμαι να βάλω link-, στην πράξη δεν έχω σοβαρούς λόγους να αντιτίθεμαι σε αυτή τη συγκατοίκηση. Δεν είναι πως κάτι συγκεκριμένο συμβαίνει κ σπάει το νευρικό μου σύστημα. Απλά είναι διαφορετικό να έχεις privacy από το να μην έχεις όταν μπορείς να ζήσεις χωρίς το ζεστό φαγάκι και τα πλυμμένα ρουχαλάκια της μανούλας.

Πάντως ένα ακόμα από τα μελλοντικά μου σχέδια –kouk ετοιμάσου να βοηθήσεις- είναι να αγοράσω ένα ποδηλατάκι με το οποίο να πηγαίνω κάθε πρωί μέχρι τον πλησιέστερο σταθμό μετρό κ από κειδάς στη δουλειά μου. Με αρέσει λίγο αυτό το εναλλακτικό του θέματος αρκεί να μη με φάνε λάχανο οι ελληνάρες οδηγοί –too young & too hard to die- κ φυσικά να μη κλέψουν οι επιτήδειοι. Απλά προβληματίζομαι για το πότσο σκατά ποδήλατο πρέπει να πάρω ώστε να αποφύγω την κλοπή. Το μόνο που δε θα θελα θα τανε κάτι πολύ θιτσέ στο ροζάκι του με καλαθάκι για το σάντουιτς κ τη σούπερ-κατερίνα.

mh mou milas gia kalokairia


Αποχαιρετώ με θλίψη το καλοκαίρι που μας πέρασε. Δε μπορώ να πω, με πήγε πολύ ωραία από πλευράς διακοπών τουλάχιστον. Μαύρισα πέρα από κάθε –δική μου- προσδοκία αν και δεν έχω σοβαρό potential στο tanning. Από την 7ήμερη παραμονή μου στη μαγευτική Ελαφόνησο σας παραθέτω μια καλλιτεχνική άποψη του ηλιοβασιλέματος στη γνωστή διπλή παραλία του Σίμου αλλά κ μια φωτογραφία από το «Παναγία Κοιμήσης» στα πλαίσια του ετήσιου φεστιβάλ σαπιοκάραβου. Εγώ διόλου δε χαλάστηκα προσωπικά από το μέρος, θα προτιμούσα ωστότσο να υπάρχει ένα σοβαρό καταγώγι να μπορώ κ γω να μπεκροπιώ το βράδυ σαν άνθρωπος γιατί όσο να το πεις καλή η αμμός το πρωί αλλά το βράδυ που αρχίζει να τρέχει το μυξάκι... αλλάζει ο μανολιός γνώμη.

Σύμφωνα με πολλές έγκυρες πηγές, οι παλιές καλές περίοδοι του ελεύθερου κάμπινγκ στην περιοχή της Ελαφονήσου έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί κ πώς να μην έχουν κ εκεί δλδ αφού η τάση στη χώρα μας να πεθάνει… ο ΤΖΑΜΠΑΣ φίλες κ φίλοι του παραληρήματος είναι εμφανής και οργανωμένη. Θα τολμούσα να πω μάλιστα πως ο Τζάμπας στην Ελλάδα είναι αυτός [κρεσέντο με πνευστά κ τύμπανα] που υφίσταται ασύμμετρη απειλή.

Παραθέτω επίσης φωτογραφίες από την επόμενη 7ήμερη παραμονή μου στο χωριό Λίμνη της Βόρειας Εύβοιας. Εκεί πάλι τα πράγματα ήταν πολύ ωραία. Καθαρές παραλίες με βότσαλο τύπου τροχάλα στα ρηχά. Μπορώ να πω πως με κούρασε κάπως η ρεφλεξολογία στην πατούσα –καθώς έχω αποδείξει στο καλοκαιρινό παρελθόν μου πως είμαι ένας γνήσιος ζαμανφουτίστας με την άμμο- ωστότσο το σύστημα των μικρών πριβέ κολπίσκων όπου μπορείς να εφαρμόσεις το σύστημα περπατάς-βουτάς μου φτιάχνει το κέφι. Ψώνισα κ φέτος πολλά λαλάκια παραλίας κ τα τίμησα δεόντος.

Κλείνω το μαραθώνιο τούτο ποστ με φωτογραφία από την άκαφτη αθρόα βλάστηση της Βόρειας Εύβοιας με 2 σύντομες παραληρηματικές ερμηνείες των εμπρησμών. Παρακαλώ η ΕΥΠ να δώσει βάση.

1. 100% pure μιμητισμός. Γιατί να αναζητά κανείς οικονομικά συμφέροντα όταν βλέπει τριγύρω του να καίγεται το σύμπαν κ nobody getting caught? Mόνο και μόνο από political incorrection και χλευασμό κατά του ανοργάνωτου wannabe-αλλά-με-τπτ-δεν-το-χει κράτους μια τέτοια κίνηση σκάει πονηρό χαμογελάκι στο κατεστημένο. Όσο για τις συνέπειες στη φύση, δεν υπάρχουν λόγια.



2. Όλα για το σεξάκι. Γιατί λέω-γω-τώρα μπορεί ο μέσος Έλληνας να κάνει κουκου με μπαλαμούτι, με τσοντάκι κ με πολλούς άλλους γνωστούς τρόποι αλλά πώς να ξεχαρμανιάσει ο «συμπολίτης» μας που του πιάνει το…κέφι η θέα της φλεγόμενης σεκόγιας; Κ αυτός άνθρωπος είναι (λέμε τώρα). Επειδή λοιπόν δεν ευδοκιμεί η σεκόγια στα μέρη μας –διορθώστε με αν σφάλλω- θα περιοριστεί κ αυτός στο να κάψει πευκάκι, ελίτσα στην καλύτερη ελατάκι, σπιτάκι ή ολυμπιακό λοφάκι στο πιο αρχαίο-πνεύμα-αθάνατό-του. Ελπίζω τουλάστιχον μετά το φετινό γλέντι-εξτραβαγκάντζα να ξεκα#$^*σε για αρκετά χρόνια, γιατί αν συνεχίσει έτσι η παπαρήγα η καλή στο τέλος θα μείνουν για κάψιμο μόνο οι κέδροι της Γάυδου και τα μαιντανά ξερόχορτα του Κουφονησίου. Είπαμε...κράτη!
   
   Καλό φθινόπωρο να χουμε!
   Λορέττα αναμένω το comeback ποστ σου με αγωνία.
   

Καλοκαιρινή συναυλία - Always a pleasure

Επειδή εδώθε στο Παραλήρημα δεν το μπορούμε το πολύ δράμα, αποφάσισα να αλαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα με ένα κειμενάκι της γνωστής αισθητικής. Επειδή γράφω σε αγγλική έκδοση του Word και δεν έχω λεξικό, παρακαλώ να συγχωρήσετε τυχόν ορθογραφικά και τυπογραφικά λάθη, στις δε απολύτως ακατανόητες λέξεις, βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει.
Σήμερα το θέμα μας είναι η συναυλία των James, δηλαδή η δεύτερη μέρα του Fly Beeyond Festival ή κάπως έτσι. Όπως ήδη υποψιάζονται όσοι έχουν διαβάσει τα του περσινού Eject ή της συναυλίας των Kaizer Chiefs, ελάχιστα θα ασχοληθούμε με το μουσικό κομμάτι της βραδιάς. Αν θέλετε μια αξιοπρεπή κριτική, απευθυνθείτε εδώ.
Παρένθεσις: Αν δεν έχετε κάνει ήδη το λάθος, μην πάτε στο Mall τώρα που έχει εκπτώσεις. Έχει πάρα πολύ κόσμο (δλδ φρενιασμένες γυναίκες) και είναι πολύ κουραστικό. Αν παρ’όλα αυτά αποφασίσετε να πάρετε τα ρίσκα σας, φροντίστε να μην έχετε μετά να παρευρεθείτε σε μια συναυλία με πολλή ορθοστασία και κανένα μέρος να καθήσεις.
Πλησιάζοντας στο χώρο του ΟΑΚΑ αναρωτηθήκαμε γιατί αγοράσαμε εισητήριο μιας και η σκηνή φαινόταν (και ακουγόταν) ωραιότατα από τα σκαλάκια απέναντι από τον ΗΣΑΠ. Δε βαριέσαι, James είναι αυτοί, την προηγούμενη φορά τους χάσαμε γιατί είχαμε να συμμετάσχουμε σε εξεταστικές και γλέντια ορκομωσίας στην Ξάνθη. Τα πρώτα φίδια με ζώσανε αντικρύζοντας την τεράστια ουρά – ή καλύτερα το τεράστιο μπουλούκι - στην είσοδο. Ακόμα κι εγώ που όπως ξέρετε είμαι απίστευτα νομοταγής και δεν κάνω μπινίες σε δημόσιους χώρους, δεν άντεξα στην ιδέα της αναμονής και του στριμωξιδιού και χώθηκα πλαγίως. Ο χώρος εκ πρώτης όψεως ήταν απογοητευτικός. Υπερβολικά φλατ, χώμα κάτω – έτσι το είχε φανταστεί ο Καλατράβα σου λέει. Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα, αλλά μου φάνηκε πολύ αφιλόξενος.
Μου ήρθε ένας μικρός ταμπλάς βλέποντας του χορηγούς. Από τότε που έκλεισα τα 14 – λίγα χρόνια πριν δλδ – δεν είχα φανταστεί ότι μπορεί να πάω σε event που διοργάνωνε η Σούπερ Κατερίνα. Και όμως. Υπήρχε περίπτερο και στις οθόνες έπαιζαν διαφημίσεις Αφισόραμα (με αφίσες Σώγιερ από Lost, τουλάχιστον παρακολουθούν τα τρέχοντα και δεν έχουν ακόμα αφίσες Bros και Skid Row. Αν και ακόμα και τώρα όταν ακούω για Κατερίνα και Αφισόραμα αυτά μου έρχονται στο μυαλό). Ίσως γι αυτόν και άλλους άσχετους χορηγούς είχε τόσο πολύ και άκυρο κόσμο. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, έγω η σνομπ, αλλά από όλα τα φεστιβάλ και τις συναυλίες που έχω πάει είχε τον πιο άσχετο και αψυχολόγητο κόσμο. Μια εξήγηση ήταν ότι κάποιοι θα είχαν πάρει εισητήριο για το τριήμερο, μια άλλη ότι θα δόθηκαν εκατοντάδες προσκλήσεις.
Μ’ αυτά και μ’αυτά ξέχασα να αναφέρω ότι την ώρα που φτάσαμε η Tori Amos ήταν προς το τέλος και δε θα συγχωρήσω ποτέ στον εαυτό μου ότι έχασα τους Matisse. Αυτό το κείμενο είναι πραγματικά λειψό χωρίς αυτούς. Όσο για την Tori (που αν ήμουν στη θέση της θα είχα αλλάξει όνομα γιατί αυτό παραπέμπει στην Spelling και η σύγκριση με μια τέτοια κούκλα είναι πάντα άδικη για σένα), πριν τη συναυλία θα έλεγα ότι δεν έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Μετά τη συναυλία λέω ακριβώς το ίδιο γιατί ήταν τόσο αδιάφορο που δε μου έμεινε τίποτα.
Κάνοντας μια μικρή βόλτα στο χώρο μου έκαναν εντύπωση οι τεράστιες ουρές - που και πάλι μόνο μπουλούκια θα μπορούσα να τις χαρακτηρίσω – μπροστά από τα περίπτερα με τις μπύρες. Ωσάν εύστροφο και μαγκιόρικο κορίτσι έσπευσα να σχολιάσω «Μα πόσο μαλάκες είναι να περιμένουν τόση ώρα στην ουρά» η οποία φαινόταν να έχει τον ατελείωτο. Μετά από ολιγόωρο πέσιμο σε καλατραβικό ψηφιδωτό πεζουλάκι (από τα λίγα και ανεπαρκή στο χώρο), ήρθε το κοράκιασμα και η βαριά απόφαση να στηθούμε κι εμείς στην ουρά - εκεί δεν έπαιζε μπινιά - ως νεοφώτιστοι μαλάκες. Μια πρώτη διαπίστωση ήταν ότι τα νερά τα έδιναν ανοιχτά και δε μπορούσαμε να πάρουμε πολλά. Αβολή μεν, λογική δε κίνηση σε σχέση με το φετινό σουπερ-πετυχημένο Eject οπού στην είσοδο σου έπαιρναν τα καπάκια από το νερό και μετά στα μπαρ σου έδιναν κλειστά μπουκάλια.
Στην ουρά όπως καταλαβαίνετε επικρατούσε απαλεψιά. Μετά το τέταρτο έχεις αρχίσει να παρατηρείς εξονυχιστικά τον κόσμο και να σχολιάζεις με νοήματα και γκριμάτσες. Μου έκαναν εντύπωση τα αμέτρητα κοριτσάκια τύπου Κολωνάκι (βλ. ξασμένη καούκα με σαντρέ ανταύγειες, Longchamp τσάντα σε έκδοση πλάτης – ε σε συναυλία πάμε – χρυσά σανδάλια, ακριβά γυαλιά ηλίου, μίλιτερ σορτσάκια κλπ. ξέρετε τώρα) και γενικά ο κόσμος που δε φαινόταν να είναι απλά άσχετος με τη συγκεκριμένη συναυλία – δεν είναι δα και κανένα ψαγμένο συγκρότημα οι James, κι εσύ τους ξέρεις! – αλλά γενικά άσχετος με το θέμα μουσική. Ξέρω τι σας λέω.
Μετά το μισάωρο έχεις αρχίσει να βαρυγκομάς, η ουρά προχωράει μεν αλλά οι μπύρες είναι ακόμα πολύ μακριά. Στο σούπερ-πετυχημένο φετινό Eject (και άλλες διοργανώσεις) ήταν τελικά αποτελεσματικότερο το σύστημα των κουπονιών του ενός ευρώ από διαφορετικά ταμεία. Άλλο αν έφυγες άρον άρον και δεν πρόλαβες να τα μετατρέψεις σε αλκοόλ, και στο αμάξι σου έχεις ακόμα καμιά πενηνταριά κουπόνια τους ενός ευρώ.
Μετά τον σαρανταπεντάλεπτο η φωνή του Μουρατίδη που διαφημίζει τη συναυλία George Michael έχει γίνει πιο εκνευριστική από ποτέ. Άσε που έχεις αρχίσει να πιστεύεις ότι την επόμενη φορά που θα παίξει, θα κλείσει το σποτ με ένα ενθουσιώδες «Φτου σου κούκλα μου!». Απευθυνόμενος στον George βεβαίως. Τα ταμεία τα βλέπεις αλλά διαπιστώνεις ότι οι μπύρες είναι ακόμα πιο πίσω και επικρατεί το πανδαιμόνιο. Α, παρεπιπτόντως, έχουν βγει οι Air.
Πάνω που έχεις ξεπεράσει τη μια ώρα φτάνεις στο ταμείο και διάφοροι έξυπνοι σου παίρνουν τη σειρά. Τελικά παίρνεις την απόδειξη και προσπαθείς να κατευθυνθείς στα ενδότερα – βλέπε Πανζουρλισμός. Ακόμα περισσότεροι, ακόμη πιο έξυπνοι σου παίρνουν τη σειρά. Αρχίζει το στρίμωγμα και οι γνωστές ιδρωτίλες, οπότε ως κλασική γκομενίτσα αφήνεις τον άντρα να καθαρίσει.
Παρένθεσις for the ladies, στυλιστικού περιοχομένου. Τι να φορέσεις σε μια συναυλία. Πάντα με απασχολούσε δεόντως, αφ’ ενός για θέμα στυλ, αφ’ ετέρου για θέμα ανέσεως. Και πάντα προσπαθούσα να τα συνδυάσω ώστε να πετύχω τον τέλειο συδυασμό, με έμφαση στο δεύτερο. Μια φορά είχα κάνει το λάθος στους Blur και έβαλα στράπλες σουτιέν, και όλο το βραδύ μου έπεφτε από το χοροπηδηχτό και βλαστήμισα την ώρα. Επειδή όμως έχουν παρέλθει οι εποχές του στριμωξιδιού στην πρώτη γραμμή, αυτή τη φορά είπα να βάλω κάτι πιο σικ, καταλαβαίνετε. Το ίδιο και στο θέμα του παπουτσιού, ενώ πάντα ψήφιζα ταλαιπωρημένο All Star ή άλλο αθλητικό, αυτή τη φορά είπα να βάλω κάτι πιο σικ, καταλαβαίνετε.

Συμπεράσματα:
Αέρινο φουστανάκι τύπου εγκυμοσύνης:
(+) Δροσίζεσαι
(-) Δε μπορείς να καθήσεις κάτω, ειδικά αν το κάτω είναι τα χώματα κάποιου ισπανού αρχιτέκτονα
Αέρινο σανδαλάκι:
(+) Δροσίζεσαι
(-) Σε πατάνε και σε ξενυχιάζουν διάφοροι μπουνταλάδες και δε ζητάνε καν συγνώμη. Και στο τέλος της βραδιάς η πατούσα σου έχει γίνει πιο μαύρη κι απ’τη Μόρντορ, πιο σκληρή κι απ’τους κοιλιακούς του Σόμμερ. Και σε κάποιες περιπτώσεις, έχω ακούσει ότι μπορεί να σου κολλήσει, όχι από κάτω, αλλά μέσα στο σανδάλι η τσίχλα κάποιου, και μέχρι να τη βγάλεις ο φίλος σου έχει προχωρήσει μπροστά και τον χάνεις και μέχρι να τον ξαναβρείς είσαι σαν τον Μακόλει Κάλκιν, Μόνος στο Σπίτι 2, Χαμένος στη Νέα Υόρκη. Λέμε τώρα.

Κάπως έτσι περίμενα άλλο ένα μισάωρο λίγο πιο πίσω και άρχισε να με πονάει η μέση μου και να νυστάζω και ήμουν πλέον πεπεισμένη ότι αυτή θα ήταν μια βραδιά μεγάλης ταλαιπώριας. Άλλωστε τις είχα τις υποψίες μου από νωρίτερα.
Πραγματικά δεν έχω ματαδεί πιο απαράδεκτη οργάνωση στο θέμα των μπαρ. Πιστεύω ότι θα υπήρξαν άτομα που στάθηκαν στην ουρά και με το που πήραν τη μπύρα στα χέρια στους τελείωναν οι James. Μπορεί να είμαι εκ φύσεως γκρινιάρα και φυγόπονη, αλλά αντικειμενικά αυτό ήταν πέρα από κάθε περιγραφή τραγικό και ικανό να σου χαλάσει όλο το βράδυ. Thumbs up για τους διοργανωτές.
Μετά από τέτοιο Γολγοθά, δεν είχαμε καμία όρεξη να σταθούμε όρθιοι για τους Air και μεταφερθήκαμε στα πίσω χαρακώματα εκεί που είχαμε ανακαλύψει νωρίτερα τα ψηφιδωτά πεζούλια. Τα οποία φυσικά ήταν πιασμένα απαξάπαντα, αλλά για καλή μας τύχη καθήσαμε σε κάτι μεγάλα δέματα με Athens Voice. Τα οποία κανα δυο φορές πήγαμε να μετακινησουμε (για να επιτευχθεί το κατάλληλο ύψος καθίσματος) και η κυρία που ήτανε in charge έπαθε πανικό, γιατί λέει «τα παίρνουν συνέχεια». Δηλαδή γιατί να βουτήξει κανείς ένα πακέτο με 50 Athens Voice? Για να τις πουλήσει??
Εγώ είχα πάρει την απόλυτη φάτσα κακομοιριάς γιατί εκτός από τη μέση μου είχε αρχίσει να με πονάει και ο κ**** μου από τις Athens Voice .
Εννοείται οτι σταθερά παρατηρούσα τον κόσμο και σχολίαζα μόνη μου «Μα καλά που πάει αυτή με το τακούνι/το ξέκωλο/το λαμέ κλπ.», «Μμ αυτό το είδα στα Zara/Benetton/Tommy Hilfiger/Prada - έπαιζαν και τέτοια», «Ωχ αυτή φοράει το φουστάνι μου» - ναι το πάθαμε και αυτό το τελευταίο. Ο κόσμος γενικά ήτανε αλλά ντάλλα παπαντάλα της Παρασκευής το γάλα. Λες και είχαν προσγειωθεί από κάθε πιθανό ποπ/ροκ/μέταλ-ναι!/σκυλελέ σημείο της επικράτειας. Και στο αποκορύφωμα, είδα άτομο, μοναχικό μπακατέλικο geek, πιθανό συμφοιτητή μου, το οποίο είχε έρθει στη συναυλία με την τσάντα του laptop. Και αυτό δε θα ήταν τρομερό αν δεν είχα βάσιμες υποψίες ότι είχε και το laptop μέσα. Όχι πείτε μου, τι να το κάνει στη συναυλία??? Ανέπτυξα βέβαια μια θεωρία – όχι τι νομίζατε. Ότι δεν ήταν πραγματικα μόνος του αλλά είχε έρθει με άλλα geeks στη συναυλία, όλοι με τα laptops τους, και είχαν σκορπιστεί σε όλα τα πιθανά σημεία για να έχουν διαφορετική άποψη της σκηνής. Μετά θα άνοιγαν τα laptop και θα αναμετέδιδαν μέσω web cam το live σε όλους τους υπολογιστές και έτσι θα μπορούσαν από ένα σημείο να βλέπουν τη συναυλία από παντού. Και φυσικά θα σχολίαζαν ταυτόχρονα την όλη φάση μέσω messenger. Καλό ε?
Παρά τις πολύπλοκες σκέψεις που με ταλάνιζαν, μη νομίζετε ότι δεν παρακολουθούσα και τους Air. Οι οποίοι ήταν καλοί αλλά και κάπως αστείοι γιατί ανάμεσα στα τραγούδια μιλουσαν με παραμόρφωση σαν ρομποτάκια και μου θύμιζαν τον Ross – “Electrified/Infinite time”. Γενικά ωραίοι πάντως, δεν περιμένεις από του Air να τα σπάσουν κιόλας.
Ε μετά είπαμε να σηκωθούμε και να πάμε λίγο μπροστά. Οι James ήταν πολύ καλοί , τι άλλο να πω. Η κριτική που σας παρέπεμψα στην αρχή είναι κατατοπιστική γύρω από το συναυλιακό θέμα. Εγώ θα πω τις γνωστές βλακείες, ότι ο Tim Booth έτσι όπως έχει γίνει μου θυμίζει τον Cypher από το Matrix, και ότι από αυτούς που ανέβηκαν να χορέψουν στη σκηνή ο γυμνός τριχωτός ήταν κό-λα-ση.

Κατά τα άλλα δεν είχα καταλάβει ότι μου άρεσαν τόσο οι James, μάλλον μου θυμίζουν συγκεκριμένες φάσεις της φοιτητικής μου ζωής, γι αυτό και σε κανα δυο κομμάτια συγκινήθηκα. Typical. Αλλά ακόμα και οι μεγαλύτερες beeyotches καταβάθος είναι χαζογκομενίτσες και τραγουδάνε δυνατά το ρεφρέν του Sometimes, γιατί μόνο αυτό ξέρουν.

ΑπόρΡΗΤΑ

Οι κανόνες συνοπτικά

Η ανάρτηση αποτελείται από 4 φράσεις.-Ένα γνωστό ρητό από αυτά του προηγούμενου μπλόγκερ που μου έστειλε την πρόσκληση.-Ένα γνωστό ρητό που θα επιλέξω εγώ και θα πασάρω στους επόμενους-Μια φράση που έχει κατασκευάσει ο προηγούμενος μπλόγκερ κα πασάρει σε εμένα-Μια φράση που θα κατασκευάσω εγώ και θα πασάρω στους υπόλοιπουςΣύνολο 4 φράσεις-ρητά,μαζί με ένα σύντομο σχόλιο για κάθε φράση.Στη συνέχεια στέλνω πρόσκληση σε άλλους 5 μπλόγκερς και αν είμαι τυχερή και δεν με βρίσουν θα συνεχίσουν αυτό το ενδιαφέρον και κουραστικό παιχνίδι.Φράσεις

1. (Ένα γνωστό ρητό από αυτά του προηγούμενου μπλόγκερ)
Ουδείς άσφαλτος

Προφανώς το ρητό ομιλεί για τις αραιοκατοικημένες περιοχές της αγνής ελληνικής υπαίθρου όπου οι δρόμοι δεν έχουν ασφαλτοστρωθεί ακόμη. Βεβαίως πότσο να αντέξει ένας Ευρωπαίος πολίτης αυτήν την κατάσταση, γι’ αυτό κ το παραλήρημα συστήνει εκτός από ψυχραιμία, προσεκτική επιλογή υποψηφίου για τις επόμενες νομαρχιακές εκλογές. Ειδάλλως, μαυρίστε τους όλους. Κ το σαλαμάκι στο ψηφοδέλτιο την κάνει τη δουλειά.

2.(Ένα γνωστό ρητό που θα επιλέξω εγώ και θα πασάρω στους επόμενους)
Τύφλα να χουνε τα βλήτα που τα τρων οι γύφτοι πίτα

Τώρα αυτό είναι ένα ρητό άξιο σοβαρού προβληματισμού. Εχώ μέχρι τάδε ώρα δεν έχω καταφέρει παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες υπό και χωρίς την επήρεια διαφόρων ουσιών να το ερμηνεύσω σε επίπεδο ικανοποιητικό. Γι’ αυτό και το πασάρω στους βαριόμοιρους συμπλογκερς (βλέπε τέλος ποστ) να σπάσουν την κούτρα τους, ωστότσο όποιος άλλος επιθυμεί να αποδώσει τη δική του ερμηνεία, be my guest και να μη σας πω πως θα βραβευθεί η πιο σπαρταριστή κ το βραβείο το διαπραγματευόμαστε στα comments.

3.(Μια φράση που έχει κατασκευάσει ο προηγούμενος μπλόγκερ)
Το παν είναι να χεις στυλ

Το στυλ ως αυτοσκοπός στο σύγχρονο άνθρωπο. Προσωπικά βρίσκω την επιλογή γραφική εκτός από κάποιες εντελώς –μα εντελώς- τελειωμένες, loser περιπτώσεις που τπτ whatsoever δεν έχουν πετύχει μέχρι στιγμής στο μάταιο τούτο κόσμο αλλά τους μένει (τύπου Blanche) το χαρακτηριστικό μποέμ στυλάκι, προσπαθώντας το εν λόγω γελοίο υποκείμενο να αποδείξει πάραυτα πως υπάρχουν περισσότερα σε αυτό από όσα όλη η ανθρωπότητα βλέπει, ή καλύτερα ΔΕΝ βλέπει. Είναι σα να λέμε, καλέ άστραψε το μάτι μου!

4. (Μια φράση που θα κατασκευάσει ο μπλόγκερ και θα πασάρει στους υπόλοιπους)
Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε κάποιος που δηλώνει υπεύθυνα πως ξεκινά δίαιτα πρέπει αυτομάτως να χάσει το 50% του βάρους που επιθυμεί. [ατάκα από το παρθενικό ποστ του παραληρήματος]

Μια απλή εφαρμογή της αρχής της απλής αναλογικής αφιερωμένη στη σύγχρονη ανασφαλή γεναίκα. Καλά, για να μην μας πείτε ρατσιστές και στο σύγχρονο ανασφαλή άνδρα εάν το επιθυμεί διακαώς.

Πετώ το μπαλάκι των απόρρητων ρητών στους loretta, kouk (of love) και στο νεοαφιχθέντα cheese, έτσι για να δούμε πότσα απίδια βγάζει ο σάκος.

Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λιεβέντε

Kάποιος καλός κύριος –Λατίνος ήτανε θαρρώ, μη με παρεξηγάτε που δεν τον ενθυμούμαι καλώς ως πρώην πρωτοδεσμίτισσα- είχε πει πως τα γραφτά μένουν γενικώς, όχι σαν τα λόγια του αέρος που εξανεμίζονται έτσι στο πιτς φιτίλι. Πότσο μάλλον όταν τα γραφτά ανεβαίνουν κ στο Ιντερνέτε. Εκεί κ να τα σβήσεις ακόμα δεν πιάνει, όλο κ κάποιος θα μείνει να στα θυμίζει για λίγο καιρό (caching).

Προσωπικά πολλές φορές με έχει προβληματίσει το θέμα της ιντερνετικής ανωνυμίας σε σχέση με μια γνώμη που εκφέρεται θετική ή αρνητική. Αρνητική κυρίως δλδ γιατί (για τη θετική ποιος χέσ$%&) edw sto Ellada δεν έχουμε ακόμα την ωριμότητα να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι αυτά που λέμε κ κάνουμε ενδεχομένως –όχι σίγουρα- σε κάποιους μπορεί να μην αρέσουν. Σε αυτό φυσικά δεν εξαιρώ την αφεντομουτσουνάρα μου, διότι κ γω δεν το φχαριστιέμαι όταν λαμβάνω θαφτικού τύπου σχόλια (μη θυμηθώ τώρα κ τα πάρω), αλλά τι να κάνεις, όταν είσαι στην κορυφή –μαζί με τον Αρναούτογλλλου, το Μικρούτσικο, τη lady Angela, τον Παπακαλιάτη κ μη συνεχίσω, βαρέθ’κα- θα τα ακούσεις και τα κερατιάτικά σου. Εξίσου σοβαρό όμως είναι κ το ποιος είσαι εσύ ο ΕΙΔΗΜΩΝ που τα λες όλα δαύτα κ ποια είναι ακριβώς η κορυφή που αναζητείς!!!

Νομίζω πως το παραλήρημα πρέπει πλέον να αναζητήσει ένα νέο contribu-τορα –άκρως παραληρηματία- που να αναλάβει το legal department του μπλογκ γιατί αν τα βάλουμε κάτω τα πράγματα, ουκ ολίγες μηνύσεις ελλοχεύουν. Από πούθε να αρχίσω. Αστυνομικές αρχές, ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες, εγχώριοι διοργανωτές συναυλιών, ιδιοκτήτες κέντρων διασκέδασης κ πολυχώρων (ονόματα ΠΛΕΟΝ δε λέμε, xexo), υπερχρεωμέναι μέχρι το οστούν αεροπορικαί εταιρείαι, πολυεθνικές εταιρείες επίπλων, ειδών ένδυσης, υπόδησης κ η λίστα δεν έχει τέλος.

Υπάρχει από τη μια μεριά η λύση του να σβήσει κανείς οτιδήποτε έχει γράψει για το οποίο έχει second thoughts. Καλό είναι να έχεις second thoughts, αυτό σημαίνει ότι έχεις συναίσθηση. Δε μπορεί όμως να γράφεις πράγματα που να αρέσουν σε όλους, ούτε κ να το επιδιώκεις. Αυτό θα ήταν από υπερβολικά φιλάρεσκο έως άρρωστο. Στην τελική τι να τα κάνεις τα πολλά, τα ρημάδια τα comments και τα links, αν δε βγάζεις λεφτά από αυτό ή δεν κατεβαίνεις στην πολιτική να γίνεις κ σε Νομάρχης; Κάποια πράγματα είναι απλά έτσι, άσπρα δλδ ή μαύρα. Κ γκρι να προσπαθήσεις να τα παρουσιάσεις, πάλι σε κάποιους δε θα αρέσουν. Είναι σημαντικό πάντως να νοιώθεις OΚ εσύ, γιατί λες αλήθεια.

Άσε που αν τα σβήσεις όλα -ντίπου- θα ρθει το τέλος του κόσμου και εκεί που θα τα κακαρώσουμε όλοι, προσβεβλημένοι και μη, θα ρθουν οι εξωγήινοι να κάνουν πάρτυ στη γη σαν να μασταν το Φαληράκι εδώδας κ το μόνο που θα βρουν στο archives.org θα ναι τα σβησμένα ποστς σου. Κ ενώ εσύ θα στενοχωριέσαι που δε θα σε κει να σε δοξάσουν με χορό της εξωγήινης κοιλιάς γύρω από φλεγόμενους servers, τα αλλόκοτα, απόκοσμα αυτά πλάσματα με τις 15 αντέννες, τα 3 πόδια, τις 17 ουρές (αναπαράγονται με τη μέθοδο του σωλήνα, είναι πιο advanced από εμάς γι’ αυτό δεν καταμετρώ άλλα body parts) αυτοί θα αναρωτιούνται απλά τι άλλο απέμεινε να κάψουν γιατί σα να κάνει λίγο ψόφο…

Για να μη συμβούν λοιπόν όλα αυτά τα ακραία –πιστεύω ο συνειρμός μου για το chain reaction της προηγούμενης παραγράφου κατέστη σαφής σε όλους ανεξαιρέτως- νομίζω πως καλό είναι εφεξής όλοι οι μπλόγκερς που προβληματίζονται για το αν θα πρέπει ή όχι να σβήνουν τα καταγεγραμμένα τους –δικά τους είναι, ό,τι θέλουν τα κάνουν- να μην παίρνουν κ τόσο στα σοβαρά το συγγραφέα-ντετέκτιβ-εαυτό τους. Βέβαια όλα αυτά ωραία ακούγονται όταν τα λέει κάποια κυράτσα Isobel που συνήθως αναφέρεται στον τόπο κατοικίας και εργασίας της με ονόματα τύπου Ματσατσούτσετς κλπ. οπόταν τι να πω κ γω, μην κάνουμε κ το μάγκα.

Δε πειράζει Loretta, αν το καλοσκεφτείς, ωραία θα τα περάσουμε παρέα εκεί στην ψυρρού, θα πάρουμε μαζί ένα κελάκι ευάρο, ευήλιο να βλέπουμε prison break. Εδώ την πάλεψε η Paris, εμείς θα μασήσουμε; Όσοι πιστοί προσέλθετε κ να ξέρετε, τσιγάρα να μας φέρνετε στο επισκεπτήριο.

Χωρίς τίτλο

Αναγκάστηκα να κατεβάσω κάποια παλιά ποστ γιατί κάποιο από αυτά αναδημοσιέυτηκε κάπου που δεν έπρεπε και το είδαν κάποιοι που δεν έπρεπε και έγινε μεγάλο κακό. Μεγάλη μου βλακεία βέβαια που έγραψα κάποια ονόματα τα οποία ήταν αρκετά για να εκθέσουν κόσμο που σε καμία περίπτωση δεν ήθελα. Στην αρχή ήταν απλά ενοχλητικό να κλέβουν τα κείμενα μας αλλά απ'οτι φαίνεται σε κάποιες περιπτώσεις είναι και επικίνδυνο. Δεν είμαι η πρώτη που το παθαίνει. Προφανώς αυτά που εγώ γράφω για να διαβαστούν από τους 10 επισκέπτες της σελίδας για πλάκα, κάποιοι θεωρούν σωστό να τα ανεβάσουν σε site που αφορούν επαγγελματίες και διαβάζονται ακόμα και από τους γονείς μας. Ζητώ συγνώμη από όλους όσους έβαλα σε μπελάδες. Το blog έχει συγκεκριμένο ύφος κι όλα όσα γράφουμε είναι για να ανεβαίνουν και να διαβάζονται μόνο εδώ. Φαίνεται όμως οτι δεν έχουμε τον έλεγχο. Εδώ και μήνες είχα αραιώσει τα ποστ και τις επισκέψεις σε blog αλλά πλέον μου φαίνεται οτι θα τα κόψω τελείως γιατί είμαι αηδιασμενη από την κατάσταση. Αυτά.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Άλλη μια σκολική χρονιά ολοκληρώνεται με 100% ποσοστό τύπου "ΠΡΟΑΓΕΤΑΙ/ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ".
Το παραλήρημα δεν πτοείται από το λίβα κ ετοιμάζει γενναίο come back με φωτοποστς αλλά και νέους γεννημένους παραληρηματίες contributors. Καλωσόρισες cheese!

7

Τι έγινε, το βρήκαμε τώρα? Την άλλη εβδομάδα θα μας ζητήσετε τα 9 αγαπημένα μας φαγητά ή – το χειρότερο μου – τους 13 αγαπημένους μας δίσκους όλων των εποχών?
Τι να κάνουμε όμως, το Παραλήρημα δε μπορεί να γίνει deep για deep ακοινώνητο (ήδη δεν τα πάει καθόλου καλά με τα PR) οπότε θα συμμετέχουμε και σε αυτό το πανηγυράκι. Ουπς, νόμιζα ότι μιλούσαμε για τη Eurovision.
Ήδη έχω στο προφίλ μου κάποιες από τις αγαπημένες μου ταινίες, τώρα θα γράψω για τις πρώτες που θα μου έρθουν γιατί δεν υφίσταται σταθερή λίστα στο μυαλό μου. Το βασικό μου κριτήριο είναι το πόσο γουστάρω να τις βλέπω και όχι αν αποτέλεσαν τομή για την εξέλιξη του κινηματογράφου.
Η σειρά είναι τυχαία.


Edward Scissorhands του Tim Burton
Πιθανότατα η αγαπημένη μου ταινία, που δε μετακινείται ποτέ από την πρώτη τριάδα. Μέχρι και το βλήμα η Γουαινόνα είναι καλή σε αυτή την ταινία (μετά το South Park δε μπορώ να την ξαναδώ σοβαρά). Το πιο ωραίο και ρομαντικό παραμύθι που έχω δει, με άψογη για τα γούστα μου αισθητική. Από την πόλη – μακέτα μέχρι το κάστρο, όλα τέλεια σχεδιασμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Από τους καλύτερους ρόλους του Τζόνι Ντεπ. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, δε μπορώ να θυμηθώ ούτε έναν κακό του ρόλο.

High Fidelity του Stephen Frears
Φαντάζομαι θα το έχουν βάλει πολλοί τρελο-bloggers, μόνο και μόνο γιατί εισήγαγε τη λογική του top-5 στη ζωή μας. Από τις καλύτερες αποδόσεις βιβλίου στον κινηματογράφο. Σπουδή πάνω στις σχέσεις των 30άρηδων, τα αδιέξοδα, τα κολλήματα κλπ κλπ., όπως θα έλεγε και ο Μπακογιαννόπουλος. Εκπληκτικό soundtrack, πολύ καλό cast, μας σύστησε το Jack Black, έχει μερικές από τις πιο ξεκαρδιστικές σκηνές που έχω δει ποτέ σε ταινία. Λέει μεγάλες αλήθειες, όπως ότι το ιδανικό ζευγάρι είναι το 13-χρονο αγόρι και η γυναίκα του Cosmopolitan – αν και αυτό νομίζω ότι είναι στις κομμένες σκηνές. Μου έχει πάρει δώρο ο δεσμός μου το dvd και δε βαριέμαι ποτέ μα ποτέ να την βλέπω.

Pulp Fiction του Quentin Tarantino
Ωδή στη βία και στην τεχνική της σπονδυλωτής ταινίας. Επίσης πολύ καλό soundtrack που έπαιξε παντού τα επόμενα χρόνια. Πήρε στοιχεία από διάφορα αστυνομικά-γκανγκστερικά βιβλία και ταινίες και έφτιαξε – για μένα - ένα από τα αριστουργήματα της δεκαετίας του ’90 που επηρέασε ολόκληρο κίνημα. Το πρωτοείδα στα 13 μου στο σινεμά και έπαθα πλάκα. Επίσης δε βαριέμαι ποτέ να το βλέπω. Απίστευτα διασκεδαστική ταινία.

Notting Hill του Roger Michell
Ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη στο είδος «ρομαντική κομεντί». Και αυτή επηρέασε δεκάδες άλλες ταινίες και ελληνικές σειρές. Ο χαρακτήρας του Σπάικ είναι από αυτούς που αντιγράφτηκαν περισσότερο. Όσο ξινισμένος και να είσαι με το είδος, δε μπορεί να μη γελάσεις και να μην συγκινηθείς λίγο. Ακόμα και ο φλούφλης Χιου Γκραντ το’ χει πολύ καλά. Το πέτυχα τις προάλλες στο Star κι πολύ το διασκέδασα, είχα χρόνια να τη δω και αν δεν την είχα πετύχει θα την ξεχνούσα τελείως.

The Big Lebowski του Joel Cohen (σκηνοθεσία εννοώ)
All the young dudes. Εντελώς κουλή ταινία των αδερφών Κοέν με το Τζεφ Μπρίτζες να μπλέκει σε περιπέτειες λόγω απλής συνωνυμίας με μεγαλομαφιόζο. Νομίζω ότι από τότε ο Μπρίτζες παίζει συνέχεια τον ίδιο ρόλο. Πολύ καλή στιγμή τα ψυχεδελικά όνειρα του Lebowski με τις κορίνες του bowling.

Cheun gwong tsa sit ή αλλιώς Happy Together του Wong Kar Wai
Και η ερωτική επιθυμία μου άρεσε πολύ και το 2046, αλλά αυτή η ταινία είχε για μένα το κάτι διαφορετικό. Τα χρώματα, η μουσική, η ατμόσφαιρα – για μια ακόμη φορά θεωρώ την ατμόσφαιρα βασικό κριτήριο για να μ’ αρέσει μια ταινία. Ο ήλιος καίει για μας τους γκέι και πριν το Brokeback Mountain.

The Ice Storm του Ang Lee
Για κάποιο λόγω αυτή την ταινία την πετύχαινα συνέχεια στη NET πριν κάποια χρόνια. Και πάλι μου αρέσει πάρα πολύ η ατμόσφαιρα. Παίζουν πάρα πολλοί γνωστοί, από το Φρόντο πριν γίνει Φρόντο, μέχρι το Spiderman πριν γίνει Spiderman. Λέω να πάω να το νοικιάσω σήμερα.

Υπολοχαγός Νατάσσα του Νίκου Φώσκολου
Το ξέρω ότι είναι η 8η ταινία αλλά δε μπορώ να μην την αναφέρω. Μπορεί κάποιοι γνωστοί μου να μεγάλωσαν με Τρυφό και Γκοντάρ, αλλά εγώ μεγάλωσα με Βουγιουκλάκη. Και πάντα πολύ ψηλά στην προτίμηση μου ήταν οι ταινίες με θέμα τον πόλεμο, την Αντίσταση κλπ κλπ. Η συγκεκριμένη είναι από τις πιο καλύτερες γιατί συνδυάζει και δράση και δράμα και ρομάντζο και όλα. Αξέχαστη η σκηνή που το Αλικάκι βασανίζεται από τους Ναζί και είναι δεμένη με αλυσίδες τον τοίχο, ενώ η βλεφαρίδα-υπόστεγο, το μαλλί χείμαρρος, το αλαβάστρινο μπούτι και το βυζί-μάρμαρο στέκουν στο ύψος τους ανεπηρέαστα από τα ναζιστικά γουρούνια. Έπος.

Δεν προσκαλώ κανένα γιατί βαριέμαι απίστευτα να μπω να δω ποιοι έχουν ήδη γράψει και ποιοι όχι.

7 και να καίνε

Δύσκολο μας έβαλαν. Κλαψ! Ακούς εκεί να ξεχωρίσω 7 μόνο ταινίες.

Θα προσπαθήσω να ικανοποιήσω τα γούστα μου συμπεριλαμβάνοντας αγαπημένους σκηνοθέτες, ηθοποιούς κλπ.

1) Funny Games, (Παράξενα Παιχνίδια) του Μίκαελ Χάνεκε. Αγαπημένος Ευρωπαίος σκηνοθέτης. Η ταινία βέβαια θέλει γερά νεύρα και στομάχι. Είναι αρκετά δυσάρεστη και με σουρεαλιστικές σκηνές.

2) Μόνο Αίμα (Blood Simple) των Αδερφών Κοέν. Σαν πολύ να μου αρέσουνε τελικά οι ταινίες με εγκλήματα

3) Ο Θάνατος και η Κόρη (Death and the Maiden) του Ρομάν Πολάνσκι. Η εν λόγω ταινία άνετα θα μπορούσε να μεταφερθεί στο θέατρο. Ίσως μάλιστα να προέρχεται από μεταφορά θεατρικής παράστασης. Απίστευτοι διάλογοι με τροφή για σκέψη.

4) Η Πριγκίπισσα και ο Πολεμιστής, (Der Krieger und die Kaserin -νομίζω) του Τομ Τίκβερ, γιατί είμαι φαν της Φράνκα Ποτέντε ως γήινη ομορφιά με υποκριτικό τάλαντο και γιατί μου αρέσει η εμμονή του σκηνοθέτη με το πεπρωμένο.

5) Η Χαμένη Λεωφόρος (The Lost Highway) του David Lynch. Αφιέρωμα στο σουρεαλισμό. Γιατί δεν είναι απαραίτητο να εκλογικεύουμε όλα όσα βλέπουμε στο σινεμά. Κάποια θέματα καλό είναι να αφήνονται για ερμηνεία στη διακριτική ευχέρεια του θεατή.

6) Ιμαλάια. Γιατί ώρες- ώρες είναι τρομερά ανεβαστικό να βλέπει κανείς λίγο φύσις να ανοίγει το μάτι του και πόσο μάλλον με ανεβαστική μουσική.

7) In the mood for love (Ερωτική Επιθυμία) του Καρ-Βαι. Μη μασήσετε με την αργή πλοκή του πράγματος. Η ταινία είναι σπουδαία, με ωραία φωτογραφία, χρώματα και φυσικά…ρούχα!

πετώ το μπαλάκι στο Yo' Reeka, στη Loretta, στον Kouk και στον Noheathen