Παραλήρημα

Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006

Επενδύοντας στο Κορμί - Μέρος 2ο

Πάω να γραφτώ ώρα 10 το βράδυ. Μπαίνοντας μέσα συναντώ τον κακό χαμό. Της που@#νίτσας από σφίχτερμαν κ σφίχτεργούμαν. Συγκρατώ τη διάθεση οπισθοχώρησης κ προχωρώ. Από τη ρεσεψιόν μου χαμογελά –γκομενικά;- φουσκωτός τεράστιος γυμναστής τύπου δουλεύω κ πόρτα στο mainstream το κλαμπ. Κοιτώ αγωνιωδώς ξωπίσω μου προσπαθώντας να δω προστα-πού ακριβώς χαμογελάει αλλά δεν υπάρχει συνάνθρωπος. Ξεροκαταπίνω κ χαιρετώ κ μου λέει με ύφος «εννοείται πως γνωριζόμαστε»
-Γεια, τι κάνεις; Πού χάθηκες;
Εγώ προσπαθώντας να καταλάβω αν παίζει παρεξήγηση ή είναι απλά αυτό που λέει σε όλες, του εξηγώ πως δεν ξεχνώ φάτσες κ πως ΔΕ γνωριζόμαστε από κάπου.
Πληρώνω 45 έουρος + 10 για εγγραφή διστάζοντας να πάρω κάποιο μακροχρόνιο δεσμευτικό πακέτο για ευνόητους λόγους, καληνυχτίζω κ σπάω.

Την επόμενη μέρα, ξυπνώ, κάνω μίνι-επιδρομή σε Sprider, κινέζικα, λαική κ αθλητικά είδη όπου καταλήγω με ένα κολάν κ μια φόρμα κ πάω να ξεκινήσω. Περιττό να αναφέρω πόσο δύσκολο στάθηκε να βρω μια φόρμα απλή, όχι άσπρη που να αποκαλύπτει το εσώρουχο κ όχι στενή τύπου τσίτα, ούτε κ φαρδιά τύπου θίτσα.

Με τα πολλά ξεκινώ. Μπαίνω στα αποδυτήρια να αφήσω τα πράματα όπου δέχομαι το πρώτο χτύπημα της μοίρας. Μια άγνωστη κυρία φεύγει την ώρα που μπαίνω κ από ευγένεια-συνήθεια μου λέει «καλή προπόνηση». Καλή τι; Κατεβαίνω σε κανα πρωτάθλημα κ δεν το χω πάρει πρέφα; Το ξεπερνώ κ ανεβαίνω.

Χαμός στα όργανα. Μια ποικιλία επίπεδων τηλεοράσεων παίζουν μεσημεριανές εκπομπές σε διάφορα κανάλια. Ένα πλήθος κόσμου στο σφίχτερ του κατά 80% τρέχει στους διαδρόμους ή κάνει κάτι με πολλά βάρη με τα ακουστικά στο αφτί. Το ποιος είναι γυμναστής το καταλαβαίνεις από τις γκόμενες πελάτισσες που πιάνουν κουβέντα, φιλιούνται-αγκαλιάζονται κ παραπονιούνται για ό,τι κ καλά τους πιάστηκε, if you know what I mean.

Σκανάροντας το χώρο αντιλαμβάνομαι στα γρήγορα 2 γυμναστές, στο σούπερ φουσκωτό του κ φρικέρνω. Ξεκινώ ινκόγκνιτο ποδηλατάκι χωρίς να το πολύ-ζορίζω το θέμα. Μετά παίρνω ζβάρνα κ διάδρομο στο γρήγορο περπάτημα ανηφόρα, τρέξιμο ούτε για πλάκα. Οι σφυγμοί μου κοντά στο έμφραγμα. Μου πιάνει κουβεντούλα ο 3ος γυμναστής που ευτυχώς δεν είναι σφίχτερ αλλά μικροσκοπικός, αεικίνητος χωρίς ίχνος λίπους κ με καλεί να το συζητήσουμε το θέμα μου αφού γλιτώσω το έμφραγμα στο διάδρομο.

Στη συζήτηση με ρωτά το στόχο μου, τύπου κάνω πόδια, χέρια, χάνω βάρος κ γω του λέω πως δε θέλω να πεθάνω από ακινησία στα 40 μου. Από κει κ πέρα ερχόταν μπάστακας μαζί μου στα όργανα «να με προπονήσει» κ διόρθωνε όλες μου τις μαλ@#$*. Γενικά αν εξαιρέσουμε κάτι όργανα με ώμους που δεν τηνε πάλευα, τα άλλα τα είχα με minimum βάρος. Στο τέλος «έκαψα κ λίγο λίπος» ξανακάνοντας λίγο ποδηλατάκι κ λίγο διάδρομο στο χαλαρό του.

Την επόμενη μέρα, πού σε πονεί κ πού σε σφάζει για να μην πω καλύτερα πού δε σε σφάζει. Εσωτερικό αγκώνων, στήθος, γοφοί δε συμμαζεύεται. Μόνο κοιλιακοί ήμανε κυρία λόγω τραγουδιού. Πέρασα την υπόλοιπη εβδομάδα μου κάνοντας ξανά περίπου μια απ’ τα ίδια στα όργανα με μικρές βελτιώσεις αλλά κ επιδεινώσεις μπορώ να πω, ίσως λόγω εξάντλησης. Τον σαλταπήδα στο καθρέφτη σε ομαδική φάση μου είπαν να τον αποφύγω για κανά 2 βδομάδες μέχρι να δυναμώσω λίγο.

Ολέθριο συμπέρασμα: Ιδρώνω περισσότερο από όλους εκεί μέσα για κάποιο λόγο. Δε συζητώ για τις άλλες γκόμενες, ιδρώνω πιο πολύ κ από κάτι 200 κιλά σφίχτερς. Ντρέπομαι γι’ αυτό αλλά νομίζω πως δεν αντιμετωπίζεται κάπως.

Μια μέρα που έφυγα σε κατάσταση κοντά στο να χρειαστώ φορείο κ είχε καλό καιρό, έκανα αποθεραπεία των μυών μου στο Συκιές-beach πίσω ακριβώς από το σπιτάκι. Αυτό ήτανε πολύ ωραία φάση. Βασικά δεν έκανα κ πολλές κινήσεις, απλά επέπλεα ωσάν τον ιπποπόταμο που λέει κ η διαφήμιση. Η φάση μου άρεσε κ θα την ξανακάνω με την πρώτη ευκαιρία. Αν δεν είχα πατήσει κ εκείνη τη @#%^κία βγαίνοντας που άνοιξε το πόδι μου όλα θα ταν καλύτερα.

Στα αποδυτήρια τέλος γνώρισα μια πελάτισσα που μάλλον λέω-γω είναι transexual. Είμαι ολίγον ζώον εγώ σε αυτά αλλά λογικά είναι, γιατί:
1. Δεν έχει ύψος, αλλά υψόμετρο.
2. Έχει τραβελοφωνή τέτοια που δεν έχω ματα-ακούσει σε γυναίκα (κ τις φωνές τις παρατηρώ πολύ προσεκτικά).
3. Φοράει μεγάλο νούμερο σουτιέν κ παίζει εντυπωσιακή στητικότητα ενώ παράλληλα δεν υφίσταται ίχνος αγριεμένης ίντσας, όπως αποκαλύπτουν τα τσίτα στενά κατακόκκινα ρούχα της.
4. Έχει μια συμπεριφορά τύπου «προσέξτε με», στο σούπερ θορυβώδες κ κοινωνικό του σε σχέση με τον υπόλοιπο γυναικείο πληθυσμό του γυμναστηρίου.
5. Κάτι λάθος κάνει με το make-up κ όπως ιδρώνει μένουν κάποιες κηλίδες σε λάθος απόχρωση σοβά στο πρόσωπο ενώ το υπόλοιπο λιώνει.
Περιττό να αναφέρω πόσο περίεργα ένοιωσα με τη συνύπαρξή μας στα αποδυτήρια. Δεν το χα ξανασκεφτεί αυτό ούτε κ μου ξανάτυχε ποτέ, αλλά πραγματικά ένοιωθα σοβαρή αμηχανία να γδυθώ. Δεν το έκανα.

Αυτή τη βδομάδα λέω να συνεχίσω πωρωμένα να κωλοχτυπιέμαι εκεί στα όργανα για να μην κλάψω τα λεφτάκια μου κ στο τσακίρ κέφι μπορεί να μπω κ σε κανά ομαδικό. Για τις εξελίξεις θα σας κρατώ ενήμερους.

Υ.Γ. Loretta, αυτή τη βδομάδα το συνοικιακό σινεμά θα παίξει «Μαύρη Ντάλια» κ λέω να πάω, xexo. Επίσης είδα το «Thank you for smoking» κ το καταδιασκέδασα, να πάτε όλοι. Τέλος, διαπίστωσα πως τυχαία στις Νύχτες Πρεμιέρας είδα την ταινία που πήρε το βραβείο. Τότσα χρόνια που έβλεπα ποσότητα, δεν είχε ματατύχει.

Ετικέτες

Επενδύοντας στο Κορμί - Μέρος 1ο

Αφού τα χουμε ξαναπεί. Τα ξέρετε. Δεν είμαι γω άνθρωπος που την παλεύει με τη μοναξά. Βασικά αυτό που μου τη βαράει περισσότερο είναι πως στα πλαίσια της δουλειάς μου αναγκάζομαι να έχω κοινωνικές επαφές απολύτως ελεγχόμενου τύπου. Πχ, υπάρχουν οι συνάδελφοι που στο συγκεκριμένο περιβάλλον είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία κ οικογενειάρχες, ενώ οι μαθητές αν κ ενήλικες απολαμβάνουν ανάλογα με τη δική μου διάθεση μια περισσότερο ή λιγότερο (όταν προσοχή ο σκύλος δαγκώνει) φιλική προσέγγιση, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε φιλαράκια, ούτε κ απαντώ σε οποιαδήποτε προσωπική ερώτηση. Δλδ κάθε μέρα μιλάω, χαμογελάω κ ίσως να πω κ το αστειάκι μου, αλλά την υπόλοιπη μέρα, 40 χρόνια μοναξάς.

Με τα πολλά, αναζήτησα κ γω διεξόδους. Σε πρώτη φάση, σκέφτηκα να κάνω λίγο άσκηση. Πώς διαβάζεις το ωροσκόπιο της χρονιάς κάθε τέλη Δεκέμβρη κ εκεί που σου την έχει δώσει η αγαμία διαβάζεις «ειδικά για εσάς, φέτος είναι η 10η συναπτή χρονιά της καριέρας», εεε, για μένανε ειδικά φέτο δεν είναι χρονιά καριέρας, ούτε επαγγελματικά, ούτε μάλλον κ τραγουδιστικά, ούτε κ χρονιά του full-έρουτα, οπότε σκέφτηκα κ γω ναναι το φθινόπωρο που θα χτίσω το κορμί μου από ζυμαρούλης σε κάτι άλλο χωρίς ζύμη.

Plan A: Πήγα λοιπόν κ ρώτησα σε κάτι γήπεδα τέννις δίπλα στο σπιτάκι. Το τέννις είναι άλλωστε τότσο ευχάριστη ασχολία –κ έυκολα ξεπερνώ τη γιάπικη φύση του αθλήματος- κ επίσης σοβαρότατη γυμναστική. Εκεί έπαιζαν κάτι παππούδες, κάτι wannabe Agassi που βαράγανε όσο μπορούσαν κ μετά κάτι πιτσιρίκια που ήταν τμήμα με γυμναστές. Αφού έκανα μια σύντομη βόλτα, έπιασα κουβέντα με έναν γυμναστή κ μου είπε πως υπάρχουν τσάμπα προγράμματα του δήμου από Δεκέμβριο μέχρι Απρίλιο, ενώ τώρα για να μπεις στο τμήμα πληρώνεις κάτι σε 40 έουρος το μήνα κ κάνεις με το τμήμα, πάντα απογεύματα.

Εκεί κ γω του εξήγησα του ανθρώπου πως έχω ωράρια σχεδόν μπουζουξή κ στο απογευματινό του δε με βολεύει κ μου είπε πως θεωρητικά μπορώ να πάρω ρακέτα κ μπαλάκι κ να ρχομαι όποτε ναναι να ξεδίνω με όποιον συμπαίκτη τύχει –που μεταξύ μας δε με ξετρέλανε σαν ιδέα- αλλά καλά θα τανε για να μην πάθω κανά ντουβρουτζά τύπου tennis elbow ή τενοντίτιδα να κανα κανά 2 μαθηματάκια με δάσκαλο μόνο που πάει 25 έουρος η ώρα, οπόταν κ γω τον πούλο.

Plan B: Για να αποφύγω το γυμναστήριο πήγα κ ρώτησα σε μια σχολή χορού. Τους είπα πως δεν τηνε παλέυω με τα Γυμναστήρια κ πως δε θέλω να κάνω ούτε ελληνικούς χορούς, ούτε ποντιακά-κρητικά, ούτε χιπ-χοπ, οπότε για την άσκηση κ μόνον θα μπορούσα ίσως να επιχειρούσα κανά Latin ή κανά Tango. Το βασικό πρόβλημα με τις σχολές χορού είναι πως θα μανε πάλι σαν τη μύγα μες στο γάλα, καθώς συνήθως ο πληθυσμός τους απαρτίζεται από θίτσες που πρέπει κάπως να γεμίσουν τη μέρα τους κ από @#$%^κες που απλά ψάχνουν για γκόμενα.

Τεσπά, αγνόησα όλα όσα πολύ σωστά μου υπαγόρευε το ένστικτό μου κ έκατσα κ μου πρότειναν ένα πακέτο 8 εβδομάδων στα 180 έουρος παρακαλώ το οποίο κ περιελάμβανε:
1. Ιδιαίτερο μάθημα με το δάσκαλο, το οποίο μπορούσα να κανονίσω ό,τι ώρα κ εβδομάδα μπορούσα. Αυτό δεν ακουγότανε άσκημο μόνο που έκλασα ολίγον στην ιδέα κάποιος να με χουφτώνει -στη μέση, πλάτη, χέρια εννοώ-, καθώς είμαι από του φυσικού μου ντροπαλό άτομο κ δεν αγγίζω τον συνάνθρωπο εκτός αν αισθάνομαι πραγματική οικειότητα μαζί του. Ωστότσο, αποδέχτηκα πως στα πλαίσια του χορού αυτές οι ντροπές δεν είναι κ πολύ acceptable, οπόταν το βούλωσα πάλι.
2. Μάθημα με το τμήμα –στη δική μου περίπτωση των αρχαρίων- κ κανά 2 δασκάλους σε αίθουσα με καθρέφτες. Εκεί ως επί το πλείστον κανείς δε χουφτώνει κανέναν αλλά υπάρχει ο ρημαδοκαθρέφτης που στη δική μου περίπτωση κάνει μεγάλη ζημιά. Αφ’ ενός γιατί δε μπορώ να συντονίσω χέρι-πόδι –ενώ όλοι οι άλλοι μπορούν- κ είμαι ο σαλταπήδας του τμήματος που μονίμως εκτελεί –μέχρι θανάτου- τις δικές του χορογραφίες κ αποκαρδιώνεται, κ αφ’ετέρου ο καθρέφτης με αποσυγκεντρώνει καθώς αποκαλύπτει στο έπακρον όλες τις σωματικές αδυναμίες, you know τοπικό πάχος, χαλάρωση κλπ. Κ αν όλα αυτά που διαβάζετε σας φαίνονται @@ριές, το τμήμα κάνει μάθημα τα απογεύματα που ο μπουζουξής δουλεύει οπόταν, πάλι τον πούλο.
3. Κ εδώ επιβεβαιώνεται φίλοι αναγνώστες του παραληρήματος το πόοοοτσο δίκιο είχε κ πάλι το ένστικτό μου, καθώς κάθε Κυριακή απόγευμα –που σημειωτέον είμαι στην Αθήνα- έχει λέει η σχολή 2ωρο πάρτυ, όπου μαζεύονται όλοι οι δάσκαλοι κ όλοι οι μαθητάδες –πολύ καλοί, απλώς καλοί κ φυσικά οι κάλλοι- κ χορεύουνε με δήθεν τυχαίο συνδυασμό κ φυσικά κάνουν κ το απαραίτητο comment-allez-vous. Εκεί το ποτήρι ξεχείλισε.

Το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ μας φέρνει στο Plan C: τη Βοιδο-ψυχή κοινώς BodySoul, το τρέντικό Γυμναστήριο της γειτονιάς με σάουνες, πιλάτες, όργανα, kick-boxing κ δε συμμαζεύεται. Κ το χειρότερο, λόγω τρεντιάς με πάαααααρα πολύ κόσμο.

Ετικέτες