Επενδύοντας στο Κορμί - Μέρος 1ο

Αφού τα χουμε ξαναπεί. Τα ξέρετε. Δεν είμαι γω άνθρωπος που την παλεύει με τη μοναξά. Βασικά αυτό που μου τη βαράει περισσότερο είναι πως στα πλαίσια της δουλειάς μου αναγκάζομαι να έχω κοινωνικές επαφές απολύτως ελεγχόμενου τύπου. Πχ, υπάρχουν οι συνάδελφοι που στο συγκεκριμένο περιβάλλον είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία κ οικογενειάρχες, ενώ οι μαθητές αν κ ενήλικες απολαμβάνουν ανάλογα με τη δική μου διάθεση μια περισσότερο ή λιγότερο (όταν προσοχή ο σκύλος δαγκώνει) φιλική προσέγγιση, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε φιλαράκια, ούτε κ απαντώ σε οποιαδήποτε προσωπική ερώτηση. Δλδ κάθε μέρα μιλάω, χαμογελάω κ ίσως να πω κ το αστειάκι μου, αλλά την υπόλοιπη μέρα, 40 χρόνια μοναξάς.

Με τα πολλά, αναζήτησα κ γω διεξόδους. Σε πρώτη φάση, σκέφτηκα να κάνω λίγο άσκηση. Πώς διαβάζεις το ωροσκόπιο της χρονιάς κάθε τέλη Δεκέμβρη κ εκεί που σου την έχει δώσει η αγαμία διαβάζεις «ειδικά για εσάς, φέτος είναι η 10η συναπτή χρονιά της καριέρας», εεε, για μένανε ειδικά φέτο δεν είναι χρονιά καριέρας, ούτε επαγγελματικά, ούτε μάλλον κ τραγουδιστικά, ούτε κ χρονιά του full-έρουτα, οπότε σκέφτηκα κ γω ναναι το φθινόπωρο που θα χτίσω το κορμί μου από ζυμαρούλης σε κάτι άλλο χωρίς ζύμη.

Plan A: Πήγα λοιπόν κ ρώτησα σε κάτι γήπεδα τέννις δίπλα στο σπιτάκι. Το τέννις είναι άλλωστε τότσο ευχάριστη ασχολία –κ έυκολα ξεπερνώ τη γιάπικη φύση του αθλήματος- κ επίσης σοβαρότατη γυμναστική. Εκεί έπαιζαν κάτι παππούδες, κάτι wannabe Agassi που βαράγανε όσο μπορούσαν κ μετά κάτι πιτσιρίκια που ήταν τμήμα με γυμναστές. Αφού έκανα μια σύντομη βόλτα, έπιασα κουβέντα με έναν γυμναστή κ μου είπε πως υπάρχουν τσάμπα προγράμματα του δήμου από Δεκέμβριο μέχρι Απρίλιο, ενώ τώρα για να μπεις στο τμήμα πληρώνεις κάτι σε 40 έουρος το μήνα κ κάνεις με το τμήμα, πάντα απογεύματα.

Εκεί κ γω του εξήγησα του ανθρώπου πως έχω ωράρια σχεδόν μπουζουξή κ στο απογευματινό του δε με βολεύει κ μου είπε πως θεωρητικά μπορώ να πάρω ρακέτα κ μπαλάκι κ να ρχομαι όποτε ναναι να ξεδίνω με όποιον συμπαίκτη τύχει –που μεταξύ μας δε με ξετρέλανε σαν ιδέα- αλλά καλά θα τανε για να μην πάθω κανά ντουβρουτζά τύπου tennis elbow ή τενοντίτιδα να κανα κανά 2 μαθηματάκια με δάσκαλο μόνο που πάει 25 έουρος η ώρα, οπόταν κ γω τον πούλο.

Plan B: Για να αποφύγω το γυμναστήριο πήγα κ ρώτησα σε μια σχολή χορού. Τους είπα πως δεν τηνε παλέυω με τα Γυμναστήρια κ πως δε θέλω να κάνω ούτε ελληνικούς χορούς, ούτε ποντιακά-κρητικά, ούτε χιπ-χοπ, οπότε για την άσκηση κ μόνον θα μπορούσα ίσως να επιχειρούσα κανά Latin ή κανά Tango. Το βασικό πρόβλημα με τις σχολές χορού είναι πως θα μανε πάλι σαν τη μύγα μες στο γάλα, καθώς συνήθως ο πληθυσμός τους απαρτίζεται από θίτσες που πρέπει κάπως να γεμίσουν τη μέρα τους κ από @#$%^κες που απλά ψάχνουν για γκόμενα.

Τεσπά, αγνόησα όλα όσα πολύ σωστά μου υπαγόρευε το ένστικτό μου κ έκατσα κ μου πρότειναν ένα πακέτο 8 εβδομάδων στα 180 έουρος παρακαλώ το οποίο κ περιελάμβανε:
1. Ιδιαίτερο μάθημα με το δάσκαλο, το οποίο μπορούσα να κανονίσω ό,τι ώρα κ εβδομάδα μπορούσα. Αυτό δεν ακουγότανε άσκημο μόνο που έκλασα ολίγον στην ιδέα κάποιος να με χουφτώνει -στη μέση, πλάτη, χέρια εννοώ-, καθώς είμαι από του φυσικού μου ντροπαλό άτομο κ δεν αγγίζω τον συνάνθρωπο εκτός αν αισθάνομαι πραγματική οικειότητα μαζί του. Ωστότσο, αποδέχτηκα πως στα πλαίσια του χορού αυτές οι ντροπές δεν είναι κ πολύ acceptable, οπόταν το βούλωσα πάλι.
2. Μάθημα με το τμήμα –στη δική μου περίπτωση των αρχαρίων- κ κανά 2 δασκάλους σε αίθουσα με καθρέφτες. Εκεί ως επί το πλείστον κανείς δε χουφτώνει κανέναν αλλά υπάρχει ο ρημαδοκαθρέφτης που στη δική μου περίπτωση κάνει μεγάλη ζημιά. Αφ’ ενός γιατί δε μπορώ να συντονίσω χέρι-πόδι –ενώ όλοι οι άλλοι μπορούν- κ είμαι ο σαλταπήδας του τμήματος που μονίμως εκτελεί –μέχρι θανάτου- τις δικές του χορογραφίες κ αποκαρδιώνεται, κ αφ’ετέρου ο καθρέφτης με αποσυγκεντρώνει καθώς αποκαλύπτει στο έπακρον όλες τις σωματικές αδυναμίες, you know τοπικό πάχος, χαλάρωση κλπ. Κ αν όλα αυτά που διαβάζετε σας φαίνονται @@ριές, το τμήμα κάνει μάθημα τα απογεύματα που ο μπουζουξής δουλεύει οπόταν, πάλι τον πούλο.
3. Κ εδώ επιβεβαιώνεται φίλοι αναγνώστες του παραληρήματος το πόοοοτσο δίκιο είχε κ πάλι το ένστικτό μου, καθώς κάθε Κυριακή απόγευμα –που σημειωτέον είμαι στην Αθήνα- έχει λέει η σχολή 2ωρο πάρτυ, όπου μαζεύονται όλοι οι δάσκαλοι κ όλοι οι μαθητάδες –πολύ καλοί, απλώς καλοί κ φυσικά οι κάλλοι- κ χορεύουνε με δήθεν τυχαίο συνδυασμό κ φυσικά κάνουν κ το απαραίτητο comment-allez-vous. Εκεί το ποτήρι ξεχείλισε.

Το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ μας φέρνει στο Plan C: τη Βοιδο-ψυχή κοινώς BodySoul, το τρέντικό Γυμναστήριο της γειτονιάς με σάουνες, πιλάτες, όργανα, kick-boxing κ δε συμμαζεύεται. Κ το χειρότερο, λόγω τρεντιάς με πάαααααρα πολύ κόσμο.