Κωλοσφιξούρα

Μετά από τρανό –για μένα- διάστημα απουσίας από το σπορ, επιστρέφω σταδιακά λέγοντας τα νέα μου, με βάση ορισμένες πτωχές μου σημειώσεις.

Όπως θα ψυλλιάζεστε η ολυμπιακή μου προετοιμασία στο Γυμναστήριο δεν διήρκησε πολύ. Γελάστε όσο θέλετε, αλλά εγώ συνέχισα για 2 μήνες περίπου, πωρωμένα. Δεν έγινα κορμάρα φυσικά, αλλά μια μικρή πρόοδο την είχα. Είχα γίνει σκυλί -ή καλύτερα σκλι- στην αντοχή. Καταρχήν, δε μάσαγα μια στην ανηφόρα κ στην ταχύτητα. Σαν τον τύπο στο διάδρομο στο Gattacka, που του ρχόταν να βγάλει το σωθικά του από το βήχα, ωστότσο συνέχιζε για να μην τονε πάρουν πρέφα. Τα ίδια κ χειρότερα στα ομαδικά κουτσαπηδηχτά, τύπου αερόμπικ. Ουδεμία σημασία έχει ότι εκτελούσα τη δική μου χορογραφία –διαφορετική από αυτή όλου του υπόλοιπου μπαλέτου-, κουτσαπηδώντας χαρωπά στο γάμο του Καραγκιόζη. 2 πράγματα really matter. 1) ότι πραγματικά διασκέδαζα κ γέλαγα (ενώ στα όργανα δε γέλαγα διόλου) κ 2) ότι ήμανε επιτέλους Duracell. Όμως όλα αυτά δεν έμελλε να κρατήσουν για πολύ…

Μου την έφερε μπαμπέσικα το ίδιο μου το κορμί κ μάλιστα πισώ-πλατά. Για την ακρίβεια το –πλατα μέρος δε στέκει. Πώς αλλιώς να το θέσω; Την έκφραση του κώλου τα 9 μερα την ξέρετε; Ε, λοιπόν εδώ μιλάμε για του εν λόγω σημείου τα 60μερα. Με πιάσανε οι ρημάδες οι αιμορροΐδες κ με σκίσανε. Οι στατιστικές λένε πως ένας στους 3 έλληνες υποφέρει από το ίδιο θέμα, αλλά αυτό λίγο με παρηγορεί.

κ για να μην σας μπαίνουν ιδέες τσάμπα, ΑΥΤΟΣ ο φλεγόμενος που βλέπετε δίπλα ΔΕΝ είναι ο δικός μου!!! αφήστε που όσο να ναι τη θέλει μια αποτρίχωση

Θα μου πείτε, πώς κάνεις έτσι μωρή σα θεια; Πάρε τα παυσίπονά σου! Πρόσεχε κ λίγο το φαί! Κόψε τις κακές σου συνήθειες κ μαζί την έντονη σωματική άσκηση κ βράσε στο ζουμί σου.

Όσον αφορά στις κακές συνήθειες έχω αποτύχει. Η λέξη παταγωδώς είναι πολύυυυυ μικρή για να με περιγράψει. Αν διαβάσετε προσεκτικά τα περσινά μου New Years Resolutions σε τπτ δεν έχω επιτύχει ή προοδεύσει. Κοινώς καφέδες, ξίδια, τσιγάρα, ξενύχτια κλπ. ρεμαλοσυνήθειες κάθε άλλο παρά μειωμένες εμφανίζονται τελευταία. Θα μου πείτε πώς να μην ενταθούν όλα αυτά με τη ζωή του καθηγητή-μπουζουξή με το προκλητικό –ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΩ- ωράριο εργασίας 18: 30 με 21: 45 –είπαμε μετά ντουγρού champions league.

δλδ άμα ισχυριστώ ότι ο παρακείμενος είναι ο ΔΙΚΟΣ μου θα με πιστέψετε;

Όλα αυτά ακούγονται πάρα πολύ ωραία αν εξαιρέσουμε μια μικρή παράμετρο. Το συγκεκριμένο πρόβλημα προκαλεί εκτός από οξύ πόνο και όχληση στην κίνηση. Αν λοιπόν η δουλειά σου σχετίζεται με κόσμο την έχεις ολίγον κάτσει τη βάρκα γιατί θα πρέπει να εμφανίζεσαι άνετος κ ετοιμοπόλεμος as always, τύπου πέφτει η κιμωλία κάτω κ σκύβεις να την πιάσεις με ύφος totally Kewl κ φυσικά με το χαμόγελο στο στόμα. Όπως καταλαβαίνετε πάλι Oscar πήρα… Ήμανε κλασμένη πάντως ως προς το θέμα ειδικά τις πρώτες μέρες που ήταν κ οι πιο επίπονες, στη σκέψη του να με πάρει πρέφα το μαθητικό μου ακροατήριο.

Άσε τα άλλα προβλήματα στην οδήγηση. Φανταστείτε τώρα σκηνικό. Οδηγώ στην Αθήνα κ είμαι στην κίνηση. Το κόβω από τα στενά γιατί μετά το πρώτο 15λεπτο οδήγησης ο πισινός μου διαμαρτύρεται κ όσο πάει ωρύεται κιόλας. Καταλαβαίνετε τώρα, κωλοκατάσταση κ ούτε μαξιλαράκι ανακουφίζει ούτε τπτ. Που σε πονεί κ που σε σφάζει.

Μπροστά μου οδηγεί κλαμπάνιας παππούς –όχι δεν ψάχνει να παρκάρει- σε ευθύγραμμη ομαλή κίνηση -v = s/ t, δεν ξέρω αν ενθυμούστε 2α Γυμνασίου- με την σταθερή πλην όμως υπνωτιστική ταχύτητα των 50 km/h, ενώ ο ζοχαδιασμένος Σουμάχερ ξωπίσω του έχει αφρίσει από το θυμό και τον πόνο.

Στο βάθος του δρόμου το φανάρι είναι καταπράσινο καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας μας, γεγονός που με αγχώνει γιατί σκέφτομαι τι θα συμβεί όταν θα πλησιάσουμε. Ώρες- ώρες μά το Τζατζίκη, είναι αστείο κ μόνο που αναρωτιέμαι ο god-damned για το τι θα συμβεί. Φυσικά κ με τον κλαμπάνια μπροστά μου θα με πιάσει αλλά το θέμα είναι ΠΩΣ;

Σαν να μην φτάνουν αυτά ο παππούς πατάει κ φρένο στο πράσινο γιατί μάλλον κουράστηκε το πόδι του από το πολλά γκάζια –γεράματα βλέπεις- με αποτέλεσμα πλησιάζοντας στο φανάρι αυτό να γίνει πορτοκαλί. Σε αυτή τη φάση λοιπόν εκλογικεύεται κ σου λέει «μιας που ήδη πατάω φρένο δεν το συνεχίζω μέχρι να κοκαλώσει;». Ενώ το πορτοκαλί φως σκουραίνει επικίνδυνα προς το κόκκινο μια φωτοχρωματική χημική αντίδραση λαμβάνει χώρα με το Λεξοτανίλ κ το ροζ χαπάκι της πιέσεως στον εγκέφαλο του πάππου με αποτέλεσμα, να θυμηθεί τα ξέφρενα νιάτα του στο χωριό που καβάλαγε το γαίδαρο και σαλάγαγε τις ράχες –σημειωτέον με την ίδια υπνωτιστική ταχύτητα γιατί πόσα άλογα να βγάλει ένας γαίδαρος, τεχνικά δε γίνεται;- κ ο τύπος με το φανάρι κατακόκκινο μαρσάρει γκαζώνοντας κ σανιδώνοντας το ταλαίπωρο χιλιοτρακαρισμένο όχημα του και εξαφανίζεται.

Πού μας φέρνουν όλα αυτά; Στη δυσάρεστη θέση του να είμαστε πρώτοι στο φανάρι, με τον κώλο να μας σφάζει κ τα νεύρα τσατάλια. Jesus Christ, Bloody Mary, Tζατζίκη κ Παπούτσο, αυτό μια μέρα θα μου το πληρώσετε πολύ ακριβά.

Σας φιλώ.