Παραλήρημα

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 25, 2006

Adaptation Μέρος 1ο – Η ενοικίαση

Προ 15 ημερών βρέθηκα σε γειτονική πόλη να αναζητώ σπίτι. Πήρα από το περίπτερο την κλασική σκανδαλοθηρική -γνωστός ευυπόληπτος γυναικολόγος της πόλης εθεάθη σε παραλιακό ουζερί συνοδευόμενος όχι από τη γυναίκα του αλλά από νεαρή αιθέρια ύπαρξη αγνώστων λοιπών στοιχείων- τοπική εφημερίδα που όμως περιέχει αγγελίες για ενοικιαστήρια. Περιείχε κ χάρτη –βασικό για μένα που ήξερα μόνο κάποια γενικά για την πόλη.

Πήρα κάποια αρχικά τηλέφωνα κ ξεκίνησα. Κοίταγα για επιπλωμένες γκαρσονιέρες κ 2άρια. Να καταγγείλω καταρχήν πως ούτε κ από το τηλέφωνο έλεγαν την τιμή του ενοικίου, πότσο μάλλον να την αναφέρουν στην αγγελία τους. Την άκρως απόρρητη αυτή πληροφορία την κρατούσαν καλά φυλαγμένη κ την αποκάλυπταν μόνο αφού σε έκοβαν κ οπτικά. Όμως ρώταγαν κανονικά ποιος είσαι, από πού κρατάει η σκούφια σου κ τι δουλειά κάνεις. Εγώ ρε παιδί μου σε αυτά τα πράγματα δεν τηνε παλεύω 1) με το μανιαμούνιασμα κ 2) με τα ψέμματα.

Δλδ, δε μπορώ τα παζαρέματα με τα νοίκια. Αν ο άλλος ζητάει too much για την περίσταση, δε θα χλευάσω φυσικά, αλλά δε θα σπεύσω να κολακεύσω τον ιδιοκτήτη για το σπίτι του, ούτε κ θα συμφωνήσω ότι είναι πάαααααρα πολύ καλή ευκαιρία. Ούτε θα περιμένω στο τέλος να με συμπαθήσει για να του τη φέρω με το «δε βγαίνω μάνα μου, κάνε κανα σκόντο». Ούτε κ θα το παίξω κακομοιρούλα να με λυπηθούνε. Θα πω χύμα. Παίρνω τόσα το μήνα, είναι απαγορευτικά για μένα αυτά που μου ζητάς. Ίσως σε μια άλλη ζωή (σα να το παραξήλωσα τώρα).

Επίσης δε μπορούσα να μην αποκαλύπτω στη συνάντηση –κ μόνο όταν το σπίτι πραγματικά με ενδιέφερε- την ύπαρξη της Πριντσέσας. Αυτό το σημείο ήταν κομβικό στη συζήτηση. Γενικά δε μπορώ να πω. Το χα καλά το Όσκαρ. Όλοι οι ιδιοκτήτες με συμπαθούσαν. Κάποιοι εντόνως θα έλεγα. Ένα 40% άλλαζε γνώμη μόλις άκουγε περί σκυλιού κ προσπαθούσε να στρίψει ευγενικά δια του αρραβώνος. Ένα 30% δεν τον πείραζε, ενώ οι εναπομείναντες συνέχιζαν να παραμένουν φανατικοί υποστηρικτές της πάρτης μου ως υποψήφιας ενοικιάστριας που δε θα τους γα@#$%^ ότι έχει κ δεν έχει το σπίτι τους.

Όσο για τα νοίκια, είναι ντίπου τρελλοί αυτοί οι Ρωμαίοι. Κατώτατη τιμή 250 έουρος παρακαλώ σε κατηγορία τύπου τρώγλη. Μα για τον πού@#$ εντελώς τα χουν αυτοί στην πόλη τους τα 250; Μπάνια κ δωμάτια να ζέχνουν κατρουλίλα κ άλλα που δε θέλω να ξέρω, άβαφοι τοίχοι με μαύρες δακτυλιές –ώρε λες να ναι κ αυτό τέχνη;-, μπίχλα, παλιά έπιπλα τύπου σκρήνιο που έδιναν κατά τον ιδιοκτήτη μια essence παλατάκι στο μέρος ή ανυπαρξία αυτών με αποτελέσμα να πουλάν επιπλωμένο σπίτι με: ψυγει-άκι, κουζιν-άκι, κρεβάτι να κοιμηθεί λόχος, τραπέζι γύφτου με 2 καρέκλιε γύφτου. Στάκα.

Δε θα κουράσω με τις αναζητήσεις. Θα σταθώ μόνον στην ιστορία του σπιτιού στην οδό Σαμαρτζή που έχει ολίγον γούστο όσο να το πεις. Φτάνω με τη βοήθεια του χάρτη, παρκέρνω κ χτυπώ κουδούνι. Μου ανοίγουν 2 καλόγριες. Η μία νεαρή κ χαμογελαστή, η αδελφή Ευτέρπη. Η άλλη γριά, στραβωμένη του κερατά, το ονοματάκι της ουδέποτε μου το χάρισε, ως working assumption ας αναφερόμαστε σε αυτήν ως αδελφή Μούγκα. Ο ρόλος της περιορίστηκε σε κομπαρσιλίκι.

Η Ευτέρπη έβγαζε το φίδι από την τρύπα κ ήτανε καλούλα. Μου χαμογέλαγε διαρκώς κ ήτανε χαρούμενη ότι κ αν έλεγα. Εν ολίγοις ήτανε το μόνο σπίτι στα 250 έουρος που δεν ανήκε στην προηγούμενη κατηγορία. Ήταν βαμμένο ροζ ΌΛΟ ελαφρώς μπουρδελέ -παρακαλώ δε θέλω σχόλια για τις προτιμήσεις μου-, πεντακάθαρο να μυρίζει χλωρίνη κ μπογιά. Η επίπλωσή του στο ελάχιστο. Το ατού της φάσης: είχε εσωτερική αυλή ηλιόλουστη με χώρο για γλαστρούλες. Μ’ άρεσε. Το πα ξεκάθαρα. Μετά το ξέρασα για την Πριντσέσα.

Η αδελφή Μούγκα ξεροκατάπιε κ ξερόβηξε συνθηματικά 3 φορές στην Ευτέρπη. Η Ευτέρπη σε απολογητικό τόνο μου είπε πως για το θέμα της Πριντσέσας θα συνεδρίαζε η αδελφότητα μετά τον εσπερινό κ πως αυτή αν κ με συμπαθούσε από μόνη της δε θα μπορούσε να πάρει απόφαση επ’ αυτού. Το μέρος έξαφνα άρχισε να μυρίζει χυλόπιτα, or what?

Την επόμενη μέρα ζήτησα να ξαναδώ το σπίτι. Η Μούγκα ξερόβηξε τρίπαξ –το γνωστό password- στην Ευτέρπη. Δε με αφήσαν καν να μπω στο χώρο. Η Ευτέρπη είπε απολογητικά πως αν κ οι καλόγριες λόγω επαγγέλματος δε θα πρεπε να έχουν προκαταλήψεις, αυτές έχουν, γιατί υπάρχει πρότερη αρνητική εμπειρία ενοικιαστή μετά του κατοικιδίου του. Έτσι λέει η αδελφότητα ούτε ζωγραφιστή δεν τηνε θέλει την Πριντσέσα –κ αυτό συνεπάγεται κ εμένα- αν κ η Ευτέρπη εξεστόμισε ουκ ολίγα επιχειρήματα για μένα που πόοοοοοτσο με συμπάθησε.

Έτσι κ γω προτίμησα στα 300 έουρος την ανακαινισμένη επιπλωμένη γκαρσονιέρα τρίτου ορόφου (τα έπιπλα όλα ΙΚΕΑ, καλό αυτό γιατί αποφέυγεις την κακογουστιά), με αγάπη προς τα κατοικίδια στην περιοχή Συκιές beach –το beach υπάρχει όντως πίσω από το σπίτι μου- σε πανέμορφη γειτονιά όπου κάνει κάποιος κ ποδηλατάκι άμα λάχει. Η ιδιοκτήτρια της είναι καλούλα. Αμ ΠΩΣ!!!

Ετικέτες

1 Comments:

Blogger Nobody

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

25/9/06 4:44 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home