Ονειροκρίτης 30/5 – Η τσιπούρα που τσιμπάει

Είχαμε λέει ένα ενυδρείο στο σαλόνι που είχε μέσα 2 εξοτικές τσιπούρες από την Καραιβική: το Ροδόλφο και τη Μιμή (είχα παλιότερα για πολλά χρόνια μία γάτα με αυτό το όνομα αλλά πέθανε), όμως ψάχναμε απεγνωσμένα τη Μιμή μέσα στο σαλόνι με την αδερφή μου γιατί απλά το σκασε από το ενυδρείο και θέλαμε να την προλάβουμε πριν πάθει ασφυξία.

Κάναμε λοιπόν διάφορες ταρζανιές τύπου σκαρφαλώνω κ κρύβομαι πίσω από πολυθρόνες και καναπέδες όμως όλες οι προσπάθειες αρχικά αποτύγχαναν καθώς το άτιμο το ψάρι είχε αποκτήσει κάποιου είδους ανώτερη νοημοσύνη (σε σύγκριση προφανώς με τη δική μας) με αποτέλεσμα συνεχώς να μας ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια. Η φαινή μου ιδέα που τελικά οδήγησε στο ευτυχές αποτέλεσμα ήταν να κάνουμε ότι κυνηγάμε ανεπιτυχώς το ψάρι ώστε να το αναγκάζουμε συνεχώς να σπαρταράει μέσα στο σαλόνι μέχρι να εξαντλήσει τον αέρα του, να τα παίξει κ τότε να το γραπώσουμε πιο εύκολα. Κάναμε λοιπόν αυτή τη δουλειά κ η Μιμή, που παρεπιπτόντως απλά έμοιαζε με ένα μεγάλο χρυσόψαρο, κουτσαπήδαγε απο δω-δας κ από κει-δας μέχρι που έμεινε στο πάτωμα βαριανασαίνοντας.

Τότε αποφάσισα να κάνω την κίνηση υπεροχής και να τη γραπώσω. Αυτή σπαρτάρησε έντονα μέσα στο χέρι μου χωρίς να ξεγλιστρήσει όμως είχε ένα κρυφό άσο στα λέπια της, είχε διαφανή αγκαθάκια τα οποία κ με τσίμπησαν με αποτέλεσμα να ουρλιάξω από τον πόνο ωστόσο πεισματικά την έσφιξα περισσότερο για να της σπάσω τον τσαμπουκά κ την επέστρεψα άμεσα στο ενυδρείο της όπου έδειξε να αναπνέει ανακουφισμένα κ να με κοιτάει με τα γουρλωμένα κατάμαυρα παραπονεμένα μάτια της (να σημειωθεί εδώ ότι η γάτα μου ήταν σιαμέζα κ είχε γαλάζια μάτια).

Σε αυτή τη φάση είδα για πρώτη φορά κ τον συγκάτοικο Ροδόλφο που αν κ υποτίθεται ότι ανήκε στο ίδιο είδος καμία σχέση. Ήταν καφέ και πιο μεγάλος, έμοιαζε περισσότερο με τροπικό ψάρι παρά με χρυσόψαρο, ήταν χοντρουλός κ μάλλον άσχημος αλλά το κλου της υπόθεσης ήταν ότι είχε πολλά μάυρα τσουτσέκια κάτω από το λαιμό του σαν πλοκάμια που ήταν λέει δηλητηριώδη, γεγονός που με τρόμαξε κ ξύπνησα.

Όταν ήμουν παιδάκι για κάποιο λόγο οι γονείς μου έφερναν ως δώρο γενεθλίων αρκετά συχνά χρύσοψαρο. Δυστυχώς όμως τα ζωντανά αυτά είχαν κακό κ κυρίως σύντομο τέλος καθώς τα γενέθλιά μου ήταν το καλοκαίρι σχεδόν, τον καιρό ακριβώς πριν κλείσουν τα σχολεία με αποτέλεσμα να φεύγω εγώ το πρωί για το σχολείο να έχω μόλις αλλάξει το νερό του ψαριού να του έχω προσθέσει στη γυάλα κ κανα-2 παγάκια (για μια πιο on the rocks αίσθηση) και να γυρνώ το μεσημέρι βρίσκοντάς το... σούπα από τη ζέστη.

Κλαψ!