Παραλήρημα

Παρασκευή, Μαΐου 20, 2005

Προς το άγνωστο dearest

Τις προάλλες πήγα σινεμά μετά από αρκετό καιρό και είδα το «Dear Wendy».

Όχι φίλες και φίλοι όμως, δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε ταινιοκριτική, να κοκορευτούμε για το πόσες πολλές και γαμάτες σινεφίλ ταινίες έχουμε δει, ούτε και να την πούμε ο ένας στον άλλο για το κακό του γούστο. Γι’ αυτό το σκοπό άλλωστε υπάρχουν τότσα και τότσα forum, να πάτε να πείτε τον πόνο σας και να βγάλετε το άχτι σας. Γκουγκλίστε, βρείτε κ ξεδώστε. Εδώ είμαστε πάνω από όλα για έναν ιερό σκοπό: ΝΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΣΟΥΜΕ...

Βεβαίως δεν μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο να μου τη δώσει καμιά μέρα και να μιλήσουμε και για σινεμά, πάντα όμως με παραληρηματικό χαρακτήρα. Αλλιώς θα καταντήσουμε σαν κάτι γελοία υποκείμενα που μπαίνουν σε διάφορα forum και το παίζουν ειδήμονες (πάντα με τον κώλο), τη λένε σε όλους ακόμα και σε αυτούς με τους οποίους συνφωνούν απόλυτα, αραδιάζουν με παθος και περίσσιο στόμφο τις απόψεις ζωής και το καταστάλαγμα της γνώσης και της πείρας τους (για το οποίο φυσικά δε σηκώνουν κουβέντα μη γίνει χαμός) και γενικά γα#$%^ τη συζήτηση του απλού κοσμάκη.

Θες πχ να ρωτήσεις κάτι στο forum και δεν τολμάς ο άνθρωπος γιατί υπάρχει και η κατήγορία χρήστης γκιουλέκας που παίζει να σε καταδυναστεύσει και να σε χλευάσει για την απορία σου. Εδώ φυσικά έρχεται να τα κάνει χειρότερα και η δύναμη του πλήθους και ξέρετε πόσο εύκολα κλωνοποιούνται οι χρήστες...

Τους καταγγέλω λοιπόν όλους αυτούς από το γνωστό pontium.
Σπίτια σας ρε, ξουτ.
Το κουβαδάκι σας και σ’ άλλη παραλία, εξυπνάκηδες... εμείς εδώ ρε είμαστε χαζοί και γουστάρουμε κιόλας!

Στο θέμα μας. Που λέτε ήτανε κάτι τυπάκια στην ταινία που την είχανε ακούσει κάπως με τα όπλα, τα γκάνια. Ο πρωταγωνιστής λόγου χάρη μίλαγε στο αγαπημένο του όπλο σαν να ήτανε άνθρωπος, πιστός σύντροφος, ούτε γκόμενα και το αποκαλούσε Wendy. Μάλιστα το εν λόγω όπλο έκανε και παρεούλα με άλλα που είχαν τα δικά τους ονόματα.

Προσπάθησα να σκεφτώ κάποια περίπτωση όπου κ εγώ βάρεσα παράνοια με κάποιο μη έμβιο αντικείμενο στο βαθμό του να το ονοματίσω και να του μιλώ καθημερινά αλλά δε βρήκα. Μήπως είμαι πίσω; Μήπως πρέπει κ εγώ να βρω το φετίχ μου και να του δώσω τον καλύτερο εαυτό μου;

Ξέρω ότι άλλοι την ακούν με τα αυτοκίνητα, ορισμένες γκόμενες τα λένε για ώρες με τον καθρέφτη, επίσης πολλοί συνάδελφοι συνομιλούν τακτικά με το pc, εγώ όμως δεν έχω νομίζω βρει το αντικείμενο αυτό του πόθου που παντα θα είναι εκεί για μένα, λιγομίλητο (εώς και mute θα έλεγα), πάντοτε πρόθυμο να με ακούει και να με ανέχεται, όσο να το πεις θα ταν σταθερή αξία να το έβρισκα στις μέρες μας.

Νομίζω πάντως ότι θα θελα στο αντικείμενο του πόθου μου να έδινα ανδρικό όνομα και μάλιστα κάτι στο πολύ brutal του τύπου Βαγγέλας, Θρασύβουλας, κάτι τέτοιο, που σε κάνει να νομίζεις ότι αν τα πάρει καμιά ώρα κρανίο το αντικείμενο μαζί μου θα φάω και καμιά σφαλιάρα. Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Ότι μ’αρέσουν οι brutal τύποι κατά βάθος (γιατί μια τέτοιου τύπου κλίση δεν την έχω διαπιστώσει) ή μήπως ότι χρειάζομαι καμιά σφαλιάρα να στρώσω χαρακτήρα; Νομίζω πάντως ότι δεν τη βρίσκω διόλου με τη φάση ξύλο, κοινώς όπως και οι ήρωες της ταινίας είμαι πασιφι-κί-στρια.

Τι να κάνω; Μήπως είμαι τύπος που τη βρίσκει με τα έμβια; Μήπως να πάρω κανά ζωντανό και να του μιλάω;

Μήπως εσείς είστε ένα βήμα πιο μπροστά; Έχετε βρει εσείς το δικό σας αντικείμενο του πόθου; Τι είναι και πώς το έχετε ονομάσει; Aνεβείτε και εσείς στο pontium και μιλήστε μας για την εμπειρία σας.

1 Comments:

Blogger kouk

Αν την είχα δει θα ρίχναμε μια παραληρηματικά έντονη κουβέντα για τον Trier αλλά τέσπα. Να πω μόνο ότι η ιδέα με το όπλο είναι κλεμμένη από την αξιολογότατη τηλεοπτική σειρά Sledgehammer (θυμάστε έναν τύπο μπάτσο με magnum που απλά διέλυε οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του;).

Αντικείμενα πόθου; Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι μαζί σου σε αυτό, ποτέ δεν μου πέρασε να ονοματίσω κάποιο αντικείμενο. Και όπως γνωρίζεις είμαι τόσο ξεχασιάρης με τα αντικείμενα μου που σίγουρα θα το ξέχναγα την επομένη.

Αλλά επειδή με πνίγουν οι ενοχές θα ομολογήσω: ναι, έχω δώσει όνομα στο laptop μου, αλλά μόνο γιατί το απαιτεί το network configuration! Αλήθεια! Δεν με πιστέψατε το ξέρω, αλλά οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Και το όνομα αυτού είναι PANIC.

20/5/05 2:08 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home