Εντομοαπωθητικές Ιστορίες – Ο θάνατος σου πάει πολύ

Χθες το πρωί μπαίνοντας σπίτι βλέπω μέσα στο πιατάκι του γάτου μου του Ρόκου (χωρίς τ’ αδέλφια του) ένα φρικτό έντομο. Ήταν κατάμαυρο (κακό σημάδι), στο μέγεθος ενός μικρού σκορπιού, με κεραίες, με κεντρί στην ουρίτσα. Βασικά δεν πρέπει να ήταν σκορπιός αλλά έμοιαζε. Έδινε την αίσθηση ότι αν το πάταγες θα έκανε στάνταρ κρατς (κακό κ αυτό). Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι είχε φτερά κ μάλιστα έδινε την εντύπωση ότι θα πετάξει αψυχολόγητα κάπως, σαν ακρίδα.

Όπως θα έχετε μάλλον καταλάβει το εν λόγω έντομο είχε άσχημο τέλος, για την ακρίβεια θα έλεγα ότι είχε πολύ άσχημα τέλος σε αναλογία με τα συνήθη φιλοζωικά μου αισθήματα. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και προβληματιζόμαστε στο τέλος.

Βάζω να φτιάξω έναν καφέ κ ενώ συνεχίζω να στέκομαι σε απόσταση ασφαλείας από το ζωντανό, ωστότσο κάτι με κρατάει πεισματικά στην κουζίνα. Για την ακρίβεια το παρακολουθώ στενά σαν ταύρος το θύμα του. Αυτό πάλι αν και ιπτάμενο για κάποιο λόγο απασχολείται με τα αποφάγια του Ρόκου και κινείται συνεχώς μέσα στο μπωλάκι χωρίς να απομακρύνεται και χωρίς καν να προσπαθεί να αποσυρθεί στα τοιχώματα του μπωλ ώστε να έχει ταχύτητα διαφυγής.

Εκεί ήταν λοιπόν φίλες και φίλοι αυτού του blog που άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες να το εξολωθρεύσω. Το παρακολουθούσα κ σκεφτόμουν ότι αν ήταν σκορπιός θα μπορούσα να το καπακώσω με ένα ποτήρι ώστε να παγιδευτεί μέσα κ να αυτοκτονήσει. Φοβόμουν όμως να το επιχειρήσω μήπως την ώρα του καπακώματος πετάξει πάνω μου. Λίγα λεπτά όμως αργότερα και μιας που το έντομο δεν έλεγε να σπάσει αποφάσισα να δράσω.

Άρπαξα κ εγώ λοιπόν το "δανεισμένο" ποτήρι Bios και το παγίδευσα. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν επρόκειτο για σκορπιό γιατί το ζωντανό όχι μόνο δεν αυτοκτόνησε, όχι μόνο δεν απελπίστηκε αλλά προσπαθούσε να βγάλει το κεφάλι του και στη συνέχεια το σώμα του από ένα μικροσκοπικό κενό ανάμεσα στα τοιχώματα του ποτηριού Bios και του μπωλ του Ρόκου.

Ωστέ έτσι εεε; Σκέφτηκα.
Αρπάζω κ εγώ ένα άλλο ποτήρι, το γεμίζω νερό και το χύνω μέσα στο μπωλ για να το πνίξω. Το νερό όμως δε μπαίνει μέσα στο ποτήρι και το έντομο αν και φανερά αναστατωμένο δε μάσησε. Ρίχνω λοιπόν με μανία νερό ξανά και ξανά μέσα στο μπωλ μέχρι που το νερό μπήκε μέσα στο ποτήρι και το έντομο άρχισε να κολυμπά στην επιφάνεια. Σε κάποια φάση το βλέπω ακινητοποιημένο και αποφάσισα να τεστάρω αν ψόφησε. Βγάζω λοιπόν το ποτήρι και το βλέπω να ξανακολυμπάει κ φρικέρνω. Το ξανακαπακώνω κ προβαίνω στην τελειωτική κίνηση.

Χύνω μπόλικη χλωρίνη μέσα στο μπωλ όπου πια το έντομο ψόφησε πέρα από κάθε αμφιβολία. Το τέσταρα δίπαξ!

Το κουφάρι του κατέληξε στην τουαλέτα μου και μετά το καζανάκι κάπου στον υπόνομο. Ωστότσο προβληματίζομαι το δίχως άλλο, για τους λόγους που με οδήγησαν να βασανίσω και να δώσω τη χαριστική βολή στον εμφανώς ανυπεράσπιστο πλην όμως επικίνδυνο αυτό ζώον. Τι σαδιστική διάθεση ήταν αυτή που ξαφνικά επέδειξα; Θα μπορούσα να είχα σταματήσει μετά το πρώτο βήμα με το ποτήρι. Τι ήταν αυτό που με ανάγκασε να συνεχίσω κ μάλιστα με τέτοιο ζήλο;

Μπορώ να πω ότι αν και φοβάμαι λίγο πολύ συστηματικά όλα τα έντομα εκτός από τις μύγες (τις οποίες και σκοτώνω δίχως τύψεις αν δεν πιάσουν οι πρώτες μου προσπάθειες να τις οδηγήσω στην έξοδο) και τα κουνούπια (τα οποία επίσης εξολοθρεύω αβασάνιστα), τα τελευταία χρόνια της ενήλικης ζωής μου, αυτός ήταν ο πιο βασανιστικός θάνατος εντόμου για τον οποίο αποκλειστικά ευθύνομαι.

Ξέρω ότι παλιά οι άνθρωποι στη γενιά των πατεράδων μας κι ακόμα πιο πίσω ειδικά στα χωριά βασάνιζαν κατά κόρον για πλάκα διάφορα ζωντανά. Πχ δένω με σκοινί την ουρά του σκύλου με την ουρά της γάτας και μετά αφήνω τα ζωντανά να βουρλίζονται κ εγώ το διασκεδάζω.

Εσείς τι σχέση έχετε με τα ανυπεράσπιστα ζωντανά που όμωε φοβάστε από καθόλου έως αρκετά; Τα εξολοθρεύετε και αν ναι πόσο το σκέφτεστε πριν το διαπράξετε;

Φιλιά