Εφιάλτης στα Φιόρδ - PS

Άξια η εξιστόρηση (μέρη 1, 2 και 3) της περιπέτειας από την isobel! Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να προσθέσω κάτι ουσιαστικό οπότε θα προσθέσω για αρχή τις λεπτομέρειες:

Το πλοίο μας, που τελικά μας έβγαλε σώους (αλλά όχι αβλαβής), είναι το παλαιότερο πλοίο της φημισμένης παράκτιας γραμμής της Νορβηγίας (aka Hurtigruten). Η γραμμή λειτουργεί στην ολότητα της εδώ και 103 χρόνια ενώ το MS Lofoten κατασκευάστηκε το 1963!

Η φίλη μας η φινλανδή λεγόταν
Freya Emilia και την φωνάζαμε απλά Em, ίσως γιατί ταίριαζε με το κύριο χαρακτηριστικό του χαρακτήρα της.. δηλαδή τις Em-μονές! Εγώ είτε παρά τις εμμονές είτε ακριβώς λόγω αυτών την συμπαθούσα πολύ (εξού και την κάλεσα).

Στο σημείο αυτό πρέπει να εκφράσω την έντονη μου διαμαρτυρία που ενώ ήμουν ο μόνος από τους έλληνες που έφερε καθως-πρέπει φαϊ στο καράβι (τι έχουν δηλαδή τα βραστά αυγά;) δέχομαι για μία άλλη φορά το κατακεραυνώνον "ήμαρτον" αντί για το "Εύγε!" που αξίζω! Αλλά δεν πειράζει.. το έχω συνηθίσει..

Η πόλη που σταματήσαμε "πριν τη φουρτούνα" ήταν είτε το Molde είτε το Kristiansund. Για να ήταν μόνο 10 λεπτά η στάση μάλλον ήταν το Molde το οποίο παρεπιπτόντως έχει σπουδαίο jazz festival.

Και τώρα στην δική μου προσωπική οπτική όλων αυτών:

Εγώ προσπάθησα σθεναρά να μην ξεράσω αλλά τελικά λύγισα. Τι να κάνω όμως, δεν μπορούσα να τα έχω όλα. Ή θα ακολουθούσα την συμβουλή που λέει ότι όσο πιο χαμηλά στο καράβι τόσο καλύτερα ή θα απολάμβανα το φοβερό roaler coaster ride που ήταν το να βρίσκεσαι στο κατάστρωμα αυτού του άξιου και μικρού πλοίου εν μέσω φουρτούνας. Πράγματι, υπήρχαν στιγμές που χανόταν εντελώς η πρύμνη του καραβιού μέσα στη θάλλασα, όπου μετά ανεβαίνοντας πεταγόντουσαν τα νερά πάνω και σε καταβρέχαν. Το ξέρω ότι δεν ακούγεται και πολύ ωραίο αλλά πιστέψτε με ήταν συναρπαστικό! Όσο ήμουν εκεί πάνω δεν ένοιωθα ναυτία. Όταν όμως άρχισε να φέρνει ο άνεμος και λίγο πάγο μαζί με το θαλασινό νερό, τότε, σε αντίθεση με ορισμένους Νορβηγούς επιβάτες αναγκάστικα και μπήκα μέσα. Μέχρι εκείνη την στιγμή ήμουν παντελώς ανίδεος από το τι γινόταν μέσα, όμως το θέαμα που αντίκρυσα ήταν αρκετό για να με κατατοπίσει πλήρως: πανικόβλητες αλλά γλυκές νορβηγίδες λαντζέρισες να τρέχουν πάνω κάτω με εμετοσακούλες στο ένα χέρι και πανιά και άζαξ στο άλλο. Οι καημένες τα είχαν δει όλα με το ξερατό που έριχναν οι επιβάτες. Κάτι άλλο που ο εγκέφαλος μου προσέλαβε ταυτόχρονα με την οπτική πληροφορία ήταν μια ελεεινή μπόχα. Αυτή και μόνο αυτή ήταν αρκετή για να ανακατέψει το στομάχι σου. Εκεί ήταν η αρχή του τέλους για μένα, που, αν και το πάλεψα πολύ, ήταν ένα τέλος τοποθετημένο πάνω από την τουαλέτα. Παρόλους του σπασμούς δεν κατάφερα να βγάλω τίποτα παρά ένα ελάχιστο και αξιολύπητο μίγμα χολής και σάλιου. Στο τέλος ήμουν τόσο εξαντλημένος που δεν μπορούσα να κρατηθώ εκεί πάνω άλλο.

Αφού έπεσε και η νύχτα, λογικευτήκαμε και καταλήξαμε στην καμπίνα, όλοι δηλαδή εκτός του alasondro που, πρέπει να διορθώσω, πέρασε την βραδιά εντελώς μόνος του! Οι γερμανίδες τουρίστριες είχαν κατεβεί στο Ålesund περί τα μεσάνυχτα και όλοι οι άλλοι επιβάτες ήταν στις καμπίνες τους. Κάποια μέρα πρέπει ο Μανώλης να μας πει για αυτόν τον χριστό φαντάρο..

Πάντος παρόλη την δυσάρεστη εμπειρία δεν δίστασα και έκανα μετά από δυο μήνες και άλλο ένα ταξίδι με τα hurtigruten, αυτή τη φορά προς το βόρειο ακρωτήρι. Το βάπτισμα πυρός του MS Lofoten με είχε προετοιμάσει όμως ώστε δεν χτύπησα βλέφαρο στην βόρεια θάλλασα. Αλήθεια εσείς τι πιστεύετε δεν βγήκαμε όλοι λίγο πιο δυνατοί από αυτή την περιπέτεια; (σκύβει για να μην τον πάρουν οι λεμονόκουπες)