Ονειροκρίτης 2/8: Δε στο δίνω το νεφρό μου

Το χθεσινό μου όνειρο είναι πραγματικά disturbing. Δεν ήταν ακριβώς εφιάλτης, όχι, απλά πολύ ενοχλητικό. Σαν κακό επεισόδιο South Park (ευτυχώς υπάρχουν ελάχιστα τέτοια), σαν τη μοναδική αίσθηση που σου αφήνουν οι Ηλίθιοι του Λαρς Φον Τριερ.

Πήγαινα λέει ακόμα σκολείο κ κάναμε ανταλλαγές με ένα άλλο σκολείο που ήταν στη Γαλλία σε πόλη στα σύνορα με το Βέλγιο. Σημειώνω πως όταν ήμουν στη Β’ Γυμνασίου όντως το σχολείο μας έκανε ανταλλαγή μαθητών με ένα Γαλλικό σε πόλη στα σύνορα με την Ελβετία οπόταν φιλοξενήθηκα στη Γαλλία σε σπίτι για 2 βδομάδες κ μια Γαλλιδούλα είχε όντως μείνει σπίτι μας για άλλες 2 εβδομάδες.

Θυμάμαι να βρίσκομαι λοιπόν στα πλαίσια της εκδρομής μου στη Γαλλία σε ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο στα σύνορα με το Βέλγιο το οποίο είχε πολλούς ορόφους κάτω από την επιφάνεια της γης. Μπαίνω στο ασανσέρ για το 4ο υπόγειο όπου είναι όροφος με τα πιου-πιου. Όντως φτάνω κ βλέπω μπροστά μου ένα χαμό από ηλεκτρονικά παιχνίδια κ ξέφρενα γαλλάκια που έχουν λαλήσει παίζοντας εκεί μέσα επί όλη τους τη ζωή. Στο χώρο ακούγεται ένα ακατανόητο μίγμα μουσικών από παιχνίδια. Κατά καιρούς νομίζω ότι διακρίνω για λίγα δευτερόλεπτα κάποιο γνωστό ριφάκι αλλά αμέσως μετά το χάνω.

Μια άγνωστη γυναίκα με πλησιάζει κ με ρωτά κατά πόσο με ενδιαφέρει να βοηθήσω έναν άνθρωπο που η ζωή του διατρέχει άμεσο κίνδυνο κ παράλληλα να βγάλω κ εγώ το κατιτίς μου σε χαρτζιλίκι. Χωρίς καλά-καλά να προλάβω να καταλάβω τι συμβαίνει μου ζητά να της δείξω το διαβατήριό μου κ εγώ σα jackass το βγάζω κ της το δίνω. Αυτή το βάζει στην τσάντα της κ μου ζητά να την ακολουθήσω στο ασανσέρ που μας οδηγεί στο τελευταίο υπόγειο κάτω. Βγαίνοντας μπαίνουμε σε μία σχολική φασαριόζικη καφετέρια (υποτίθεται του σχολείου που μας φιλοξενούσε) όπου ένα πλήθος άγνωστων παιδιών παίρνει το πρωινό του.

Τη διασχίζουμε κ στο τέλος της η κυρία μου εξηγεί ότι πλέον βρισκόμαστε στο Βέλγιο κ όχι στη Γαλλία. Στη βελγική έξοδο της καφετέριας μας περιμένει ένα ταξί μέσω του οποίου φυγαδεύομαι σε μία κλινική. Μέσα στην κλινική επικρατεί μία εικόνα γενικότερης προχειρότητας, τίποτα που να παραπέμπει σε τμήμα μεταμοσχεύσεων. Περιττό να πούμε ότι κανένας ακόμα δε μου είχε ανακοινώσει το τι ακριβώς επρόκειτο να μου συμβεί εκεί. Στο δωμάτιο που έμοιαζε σα δωμάτιο επειγόντων περιστατικών μεγάλο με μικρά επιμέρους δωματιάκια που χωρίζονταν με κουρτίνες-παραβάν κ πολλά φορία, δεν υπήρχαν παρά μόνο 2 ασθενείς, η άγνωστη γυναίκα κ μία γιατρός.

Στο βάθος του δωματίου ήταν μία άγνωστη γρια με το να πόδι στον τάφο κατάχλωμη που φαινόταν πολύ άρρωστη, ωστόσο παρατημένη στην άδικη μοίρα της. Μη φαντάζεστε τώρα διασωληνωμένη ή κάτι τέτοιο. Στο διπλανό κρεβατάκι ήταν η αδερφή μου η οποία φαινόταν μια χαρά ωστόσο ήταν ελαφρώς κοιμισμένη.

Σε αυτή τη φάση λοιπόν με πλησιάζει η γιατρός, μία συμπαθέστατη νεαρή γαλλίδα η οποία μου είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως είναι αξιέπαινο το γεγονός πως προτίθεμαι να βοηθήσω την ηλικιωμένη κυρία. Εύλογα κ εγώ τη ρωτώ πώς ακριβως θα βοηθήσω εγώ αυτή την κυρία κ στη συνέχεια η γιατρός μου σηκώνει τη μπλούζα, βγάζει ένα στυλό κ ζωγραφίζει μία τομή εκεί όπου υποτίθεται ότι βρίσκεται το νεφρό μου κάπου πλάι-πίσω.

Εγώ ατάραχη τη ρωτάω αν θα με πονέσει εμένα καθόλου αυτή η διαδικασία κ μου γνέφει καταφατικά. Εκεί άρχισα να κιοτέβω –κοττ, κοτττ, κοττττττ- κ τη ρώτησα αν θα μπορέσω αύριο να φύγω από εκεί για να συνεχίσω την εκδρομή μου κ μου απάντησε πως δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να φύγω από μόνη μου κ πως έτσι κ αλλιώς αυτή δε θα μου το επέτρεπε. Εκεί άρχισα να φρικέρνω.

Δείχνοντας προς την άγνωστη γρια ρώτησα τη γιατρό αν αυτή θα σωζόταν όντως από την επέμβαση κ μου είπε πως ναι κ μετά αν θα είχε επιπτώσεις στη δική μου ζωή κ μου είπε πως είμαι ακόμα πολύ μικρή για να προβλεφθούν με σαφήνεια οι συνέπειες αλλά πως πιθανόν μετά από 20-30 χρόνια ζωής με το ένα μόνο νεφρό παίζει να εμφανίσω νεφρική ανεπάρκεια. That does it που λένε!

Γυρνώ προς την αδερφή μου που προφανώς ήταν πάλι σε σιέστα εκεί μέσα κ τη ρωτώ «εσύ θα σαι δω αύριο να μου κάνεις παρέα;» κ αυτή μου λέει «ξέρω κ γω, γιατί λες να μείνεις;».

Η γιατρός έρχεται ξανά προς το μέρος μου κρατώντας αυτή τη φορά κάτι βεντουζάκια από αυτά που παρακολουθούν την καρδιά σου κ ένα μικρό ύποπτο μπλε-άσπρο χαπάκι.

Εγώ της πέταξα το χαπάκι στη μούρη είπα “au revoir” –κ μη χειρότερα- σε όλους τους παρευρισκόμενους στο δωμάτιο, τους άφησα όλους σύξυλους κ την έκανα.

Περιττό να πω πως εκεί ξύπνησα...

Όσο για το απαράδεκτο κοινωνικό μήνυμα του ονείρου μου, ειλικρινά, δεν έχω λόγια. Νομίζω πως θα δώσω στο Λαρς τα δικαιώματα να το κάνει ταινία του Δόγματος.