Εφιάλτης στα Φιορδ – Μέρος 2ο

Το Microsoft Lofoten εγκατέλειψε το ασφαλές μικρό λιμάνι κ η κόλαση ξεκίνησε. Πριν καλά-καλά βγούμε από το φιορδ άρχισε να κουνάει άσκημα, ΠΟΛΥ ΑΣΚΗΜΑ. Αποφάσισα να βγάλω την τρομάρα μου στον πρώτο άνθρωπο που θα έβρισκα διαθέσιμο να με ακούει κ αυτός ήταν ο avel. Νομίζω πως εκείνη τη μέρα...άγιασε.

Τι του έλεγα πως πνιγόμαστε, πως δεν τη γλιτώνουμε με τίποτα, το καράβι στάνταρ θα βούλιαζε. Του έλεγα πως με τίποτα δεν την πάλευα κ πως ζαλιζόμουνα άσκημα κιόλας. Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος από τη ναυτία, χώρια η κρίση πανικού. Από ένα σημείο κ πέρα τα θυμάμαι αποσπασματικά κ κάπως σα ταινία, σαν να μη συνέβαιναν σε εμάς συγκεκριμένα. Θυμάμαι πως όσο πήγαινε κούναγε ολοένα κ χειρότερα. Προσπαθούσα να πείσω τον ευατό μου να περιμένει άλλο ένα λεπτό-κ άλλο-κ άλλο, μήπως πάλι αλλάξει η κατάσταση.

Μα του κάκου!!!

Το περίεργο feeling της δυσκολίας στην αναπνοή που φέρνει η ναυτία άρχισε πραγματικά να με εξαντλεί σωματικά. Ένιωθα την πίεσή μου να πέφτει κ να βυθίζομαι σε μία κατάσταση από την οποία θα έβγαινα μόνο μετά από ξερατό, αλλά πολύ ξερατό. Τρέχω κ φέρνω πολλές εμετοσακούλες. Τουλάχιστον 20.

Τα εξωτερικά ερεθίσματα ήταν τα χειρότερα του κόσμου. Τα τραπέζια ήταν άδεια γιατί δεν υπήρχε πια ούτε ένα αντικείμενο που να μπορεί να σταθεί πάνω τους με ασφάλεια. Στο χαλί του σαλονιού χυμένες μερέντες. Κ όμως, αυτή η ενοχλητική Φινλανδή αγελάδα είχε λέει σάκχαρο κ έπρεπε να τρώει κάθε μισή ώρα με το ρολόι για να αποφύγει την υπογλυκαιμία. Βγάζει cookies με μαρμελάδα κ τρώει μπροστά μας. Τα μεγάφωνα αναγγέλουν πως σε μισή ώρα θα σερβιριστεί το βραδινό στην τραπεζαρία κ πως θα είναι πέστροφα κ όχι ξέρω γω σολωμός. Χλωμιάζω.

Είμασταν στον σκυλοπνίκτη-καρυδότσουφλο που βρισκόταν στο μέσον του πουθενά κ με την οργή του μαλ#$% του Όντιν του αγάμ#$%^& να μας έχει κάνει τα στομάχια σούπα. Είμαστε hopeless. Το αποδέχομαι πλήρως. Δεν έχω άλλη δύναμη να αντισταθώ σε αυτό που μου λέει το σώμα μου πως είναι imminent. Κουλουριάζομαι πάνω στο τραπεζάκι για να μην πέσω. Ανθρώποι όρθιοι δεν υπάρχουν γιατί δε μπορούν να κρατήσουν ισορροπία. Αν είναι να πνιγούμε ας πνιγούμε. Ούτε οι πρώτοι θα μαστε ούτε κ οι τελευταίοι. Παραιτούμαι. Βγάζω την εμετοσακούλα κ ξερνάω. Ξερνάω πάρα πολύ.

Ο avel μου δίνει τη μία εμετοσακούλα μετά την άλλη κ συνεχίζω ασταμάτητα. Το μόνο που κάνω όταν δεν ξερνάω είναι να του ψελλύζω «βοήθεια». Τριγύρω ακούω κάποια γέλια σε φάση «συγχαρητήρια, είστε ο πρώτος επιβάτης που ξερνάει» από κάποιους που το παίζουν άνετοι τρομάρα τους αλλά κ κάποια σχόλια συμπαράστασης από τους υπόλοιπους επιβάτες σε φάση «αχ το καημένο το κοριτσάκι»...

Ήμουν ψιλολιπόθυμη κ δεν ξέρω για πόση ώρα. Σε κάποια φάση σηκώνω τα μάτια μου κ βλέπω ότι οι μισοί κ πλέον επιβάτες κ μαζί τους κ ο avel έχουν πάψει να είναι άνετοι. Εχουν κ αυτοί κανονικά την εμετοσακούλα τους παραμάσχαλα κ του δίνουν κ καταλαβαίνει. Μαζί κ οι τουρίστριες φίλες μας, κ ο alasondro. Ο kouk o θαλασσόλυκος έχει βγει έξω κατάχλωμος να αεριστεί μπας κ αποφύγει τη ρουκέτα. Όπως καταλαβαίνετε, του κάκου. Κανονικά θα πρεπε να σκάσω σατανικό χαμογελάκι με αυτό που συμβαίνει αλλά δεν είμαι σε θέση.

Έχω 2 προβλήματα σοβαρά.
1) Δε μπορώ να σταματήσω να ξερνάω αλλά παράλληλα δεν έχω τίποτα να βγάλω. Έχω αφυδατωθεί.
2) Μου έχουν τελειώσει οι εμετοσακούλες. Κάποιος φουκαράς επιβάτης με λυπάται κ μου μου φέρνει αυτός. Τον ευχαριστώ ολόψυχα. Με την αγάπη του Χριστού καλέ μου κύριος!!!

Ξαναπέφτω σε λήθαργο. Ανοίγω τα μάτια με τεράστιο κόπο από την εξάντληση. Ο κόσμος στη γέφυρα με ελάχιστες εξαιρέσεις, δυστυχώς μέσα σε αυτές η αντιπαθέστατη Φινλανδή που δε λέει να σταματήσει να καταβροχθίζει ότι βρει μπροστά της έχουν μπει σε έναν φαύλο κύκλο. Εχουν ναυτία όλοι, έχουν ξεράσει όλοι, το σαλόνι βρωμάει ξερατό μέχρι το όσλο κ αυτό τα κάνει χειρότερα κ δε μπορούν να σταματήσουν.

Κουνάει κ άλλο. Αγωνίζομαι να μην πέσω από την καρέκλα. Οι σκέψεις φρικωδίας επανέρχονται. Μα ποιος μαλ@#$% καπετάνιος ξεκινάει κρουαζιέρα όταν έχει απαγορευτικό; Μήπως απλά δεν έχει; Μήπως απλά το δικό μας καράβι είναι σκυλοπνίχτης κ έχει βρεθεί στα 8 μποφώρ κ γι αυτό γίνεται αυτό που γίνεται;

Έχω παρανοήσει εντελώς. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Οι σκέψεις που κανω είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Εφαρμόζω όλα τα τρικ που ξέρω από παιδάκι κατά του πανικού αλλά δεν πιάνει τίποτα.

Ανακοίνωση από τα μεγάφωνα. Περνάει από δίπλα το αδελφό καράβι της ίδιας εταιρείας κ υπό Κ-Σ χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Εδώ ο κόσμος χάνεται κ το μου%^ χτενίζεται! Στην παράνοιά μου καταλαβαίνω ότι έρχονται να μας σώσουν, άρα βυθιζόμαστε, άρα είχα τόση ώρα δίκιο κ κανείς δε με ακούει.

Γυρνάω προς το μέρος του avel να του τα πω αυτά αλλά λείπει. Κάποιος μου λέει πως έχει πάει να βρει τη λεσπριτία στην καμπίνα μήπως κ είναι καλύτερα εκεί ώστε να την κάνουμε όλοι για το αμπάρι. Γυρνάει κ μου λεει να φύγουμε. Εγώ του λεω πως δε μπορώ να περπατήσω από την εξάντληση κ τη ζαλάδα κ ας πάει αυτός, του εύχομαι τα καλύτερα.

5 λεπτά αργότερα διαπιστώνω πως μου έχουν πια τελειώσει οι εμετοσακούλες κ κανείς δεν έχει να μου δώσει. Βλέπετε γινόταν υπερκατανάλωση εκεί στη γέφυρα που καθόμασταν! Μαζεύω τις τελευταίες μου δυνάμεις κ γκουρδοπλατσανάω* μέχρι την τουαλέτα. Βρομάει κ ζέχνει. Δε μπορώ να κλείσω τη πόρτα αλλά εδώ που φτάσαμε δε γα#$%^&! Εγώ για εμετοσακούλα ήρθα άλλωστε. Κάνω μία απ’ τα γνωστά ξανά κ ξανά. Βγαίνοντας βλέπω τον avel. Mου λεει πως πιάνουμε λιμάνι σε μισή ωρίτσα, πως έχει τη λύση σε όλα μας τα προβλήματα κ πως έχει έρθει να με πάρει έστω κ σηκωτή για την καμπίνα της λεσπριτίας στο αμπάρι.

Γκουρδοπλατσανάω ξανά 3 ορόφους σκάλες μέχρι το αμπάρι. Η λεσπριτία κ ο avel με βάζουν μέσα κ είναι τρομαγμένοι με την πάρτη μου. Μάλλον έχω άσκημη όψη. Με σκεπάζουν κ μου μιλούν για να ξεφρικάρω. Έχω υποθερμία κ τρέμω. Όντως στο αμπάρι κουνάει γά$%τα αλλά το αισθάνεσαι λίγο διαφορετικά, λίγο καλύτερα. Παραληρώ κ βρίζω τον Αη Τζατζίκη κ τον Αη Παπούτσο που ευθύνονται σε αυτή την κατάσταση. Μουρμουρώ ακατάσχετα. Η λεσπριτία με αντιμετωπίζει με τρυφερότητα. Επιτέλους πιάνουμε λιμάνι.


* Γκουρδοπλατσανάω στην Καρδίτσα σημαίνει κατρακυλώ ανεξέλεγκτα σε κατηφόρα κ τελικά στουκάρω σε τοίχο...