Σήμερα η μέρα ήτανε μ@#$%

Άμα κάτι πάει στραβά από την αρχή…
Σήμερα έπρεπε να πάω στην Γκούρα (sic) Κορινθίας, δήμος Φενεού, για να πάρω κάποια χαρτιά από το δημαρχείο. Δεν ξέρω αν κατέχετε, αλλά πρόκειται για χωριό στη Δυτική Κορινθία, προς Καλάβρυτα μεριά. Από εδώ είναι καμιά εκατοστή χιλιόμετρα, όπως αποδείχθηκε. Και καλά, 100km δεν είναι τίποτα, τα κάνεις σε μια ώρα. Εγώ όμως τα έκανα σε 3 ώρες και βάλε και άλλες 2 η επιστροφή, το αριστερό μου χέρι κάηκε από τον ήλιο και έπαθα μια ψιλοαφυδάτωση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά.
Λογικά θα έπρεπε να ξεκινήσω νωρίς για να ξεμπερδεύω και να μη με πιάσει και η κολασμένη ζέστα. Επειδή όμως χθες κοιμήθηκα κατά τις 3, και επειδή χωρίς 8ωρο υπνάκο («κάτω από 10 ώρες δεν είναι ύπνος, είναι σιέστα», έχει πει σοφά η isobel) δεν την παλεύω, ξεκίνησα κατά τις 11. Είχα πάει άλλη μια φορά στη Γκούρα και οδηγούσα κιόλας, αλλά επειδή ήταν ο πατέρας μου συνοδηγός και μου έλεγε στρίψε, κάνε, δείξε, δε θυμόμουν καλά το δρόμο. Υπάρχουν 2 τρόποι για να πας: Φτάνεις στο Κιάτο και αρχίζεις να ανηφορίζεις για βουνό ή πας μέχρι το Δερβένι και ανηφορίζεις από εκεί. Την προηγούμενη φορά είχαμε πάει από τον πρώτο δρόμο και είχαμε γυρίσει από τον δεύτερο. Εγώ ως αντβέντσουρ άτομο είπα να κάνω το αντίθετο ώστε να καλύψω τη μεγαλύτερη απόσταση από την παλιά εθνική και όχι από τα κατσάβραχα. Για να μη σας τα πολυλογώ φτάνω στο Δερβένι (έχω κάνει 60km σε μιάμιση ώρα λόγω κίνησης και έχω περάσει το χωριό με το κορυφαίο όνομα Λυκοποριά – εξού και το Likoporia fm το οποίο παίζει χιτάκια για συνοδεία σούβλισματος κοκορετσίου, πως λέμε μουσική φαγητού, μουσική σουβλίσματος), στο οποίο ο κόσμος λειτουργεί σε δική του συχνότητα, περπατάνε και παρκάρουνε όπου να ναι και γενικά γίνεται μια κόλαση. Αφού ξεπερνάω αυτό το χαμό διακρίνω κάτι ταμπέλες που δείχνουν ότι ευθεία πάει για Πάτρα και ευτυχώς το αετίσο μάτι μου πιάνει και μια ταμπέλα καλά κρυμμένη μέσα σε οργιώδη βλάστηση η οποία μας πληροφορεί ότι η Γκούρα βρίσκεται στα 37km σα παν.
Αρχίζω λοιπόν την ανηφόρα και εν τω μεταξύ έχω μπαφιάσει από τη ζέστη και καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που δεν πήρα λίγο νεράκι μαζί μου. Ο ήλιος με τσιτσιράει (ξέχασα να σας πω ότι το όχημα μου δε διαθέτει αρκουδίσιον) αλλά το τοπίο με αποζημιώνει. Αν δεν έχετε πάει από αυτά τα μέρη σας το συστήνω ανεπιφύλακτα για χειμερινή εκδρομή. Έχει νερά, πλατάνια, ωραία γραφικά σπιτάκια και σε κάποια σημεία έχει και τρομερή θέα. Ειδικά ένα χωρίο που λέγεται Ευροστίνα με άρεζε υπερβολικά. Εκεί λοιπόν που έχω γκανιάξει βλέπω μια πηγούλα με γάργαρα ύδατα και κάνω σπινιάρισμα στην ανηφόρα για να κατέβω να ξεδιψάσω. Ήμουν σίγουρη ότι με το που θα κατεβάσω την πρώτη γουλιά θα ατμίσω, όπως όταν ρίχνεις νερό σε πυρακτωμένο σίδερο και νομίζω πως σχεδόν συνέβη. Τέλος πάντων η ανηφόρα και οι στροφές συνεχίζονται μέχρι που μετά από ώωωρα φτάνω σε ένα σταυροδρόμι. Ευκρινής ταμπέλα αριστερά, Καρυές 3km. Ασαφής ταμπέλα δεξιά, Φενεός (εκεί που πήγαινα) και Σαραντάπηχο, και τα δυο στην ίδια ταμπέλα. Στο Σαραντάπηχο είχε ένα βελάκι δεξιά και στο Φενεό ένα αριστερά αλλά ήταν κολλημένο με αυτοκόλλητο (!) και δε μου φάνηκε πολύ έγκυρο. Άμα είσαι Γκούφη, όπως θα έχετε μαντέψει ήδη, δυο πόρτες έχεις η ζωή κι εγώ πήγα ΔΕΞΙΑ. Βέβαια δεν το έκανα εντελώς αυθαίρετα, είδα στο χάρτη ότι το Σαραντάπηχο βρισκόταν πριν από τη Γκούρα, οπότε λέω από εδώ θα είναι και η ταμπέλα είναι για τον π@#$%^. Βαράω λοιπόν δεξιά και συνεχίζω την ανηφόρα, οπότε σε κάποια στιγμή ο δρόμος μετατρέπεται σε χωματόδρομο! Σοκ. Ως γατόνι όμως σκέφτομαι > αυτό το δρόμο θα θέλουν να φτιάξουν μωρέ. Γιατί δε σας είπα ότι τα χαρτιά που ήταν να πάρω από το Δήμο ήταν μια μελέτη για κατασκευή κάποιου έργου οδοποιίας στη περιοχή. Συνεχίζω ακάθεκτη και εκεί πρέπει να σας πω ότι ένιωσα λίγο σαν να παίζω σε ταινία, το σαραβαλάκι μου μετατράπηκε σε γκραν τσιρόκι, πίσω μου σηκωνόταν η φάτε τη σκόνη μου και εγώ έτρεχα να ξεφύγω από τους κακούς – ε τόσες ώρες με είχε βαρέσει απίστευτα η ζέστα. Ο χωματόδρομος δεν τελείωνε κι εγώ άρχισα να σκιάζομαι. Παρ’ όλα αυτά και υπό την επήρεια του καύσωνα και των σπασμένων νεύρων μου συνέχισα για 3-5 km και έφτασα στο χωρίο με το πομπώδες όνομα Σαραντάπηχο. Ο χωματόδρομος μετατράπηκε σε ένα στενό χορταριασμένο δρομάκι το οποίο περνούσε μέσα από το χωριό, το οποίο με τη σειρά του αν και διέθετε σπίτια και παρκαρισμένα αυτοκίνητα, δε διέθετε ανθρώπινη παρουσία. Spooky, έτσι? Και για να ολοκληρωθεί το μεγαλείο της κατάστασης, ξαφνικά ο δρόμος τελειώνει, και βρίσκομαι σε μια αλάνα παύλα χωράφι το οποίο έχει στην άκρη ένα τσιμεντένιο τοιχάκι και μετά γκρεμός! Εκεί τα είδα όλα. Παίρνω στροφή και επιστρέφω στο στοιχειωμένο χωριό. Αρχίζω να συνειδητοποιώ στα σοβαρά (γιατί μάλλον το ήξερα από τη αρχή) ότι έχω πάρει λάθος δρόμο. Στο τέλος του χωριού βλέπω επιτέλους homo sapiens σε ένα σπίτι. Δυο γιαγιάδες και μερικά εγγονάκια. Τι καλά. Η μια γιαγιά με πληροφορεί ότι ναι, έχω κάνει λάθος, πρέπει να γυρίσω στη διασταύρωση όπου οι δρόμοι δεν είναι δυο αλλά τρεις και να πάρω τον μεσαίο. Φακ. Ένα πανγλυκούτσικο ξανθό κοριτσάκι-εγγονάκι με χαιρετάει και παίρνω κουράγιο. Ξανά για το χωματόδρομο.
Κάπου εκεί παρατηρώ ότι η ώρα έχει πάει 13.30 και μου μπαίνουν τα διαόλια ότι ο Δήμος κάποια στιγμή κλείνει κιόλας και πρέπει να προλάβω. Τηλέφωνο. Ντριν. «Καλέσατε το Δήμο Φενεού, Για πρωτόκολλα κτλ πατήστε 1, μπλα μπλα, για Τεχνική Υπήρεσια το 3..» - κλικ. Έλα μ@#$% στον τόπο σου, δες τεχνολογία στο Φενεό. Μπράβο. Με τα χίλια ζόρια – γιατί δεν είχε σήμα το ρημάδι – μαθαίνω ότι είναι ανοιχτά μέχρι τις 14:30. Τρεχάτε ποδαράκια μου. Φτάνω στη διασταύρωση και ναι, οι δρόμοι είναι τρεις και το σκηνικό είναι το εξής: μια διχάλα και αφού πάς αριστερά μετά από λίγα μέτρα ξανά διχάλα και εκεί δεξιά και βρίσκεσαι στο μεσαίο δρόμο. Όποιος δεν έχει μυαλό (και μάτια) τουλάχιστον να έχει βενζίνη για να κόβει βόλτες στην ορεινή Κορινθία.
Μετά από 3 περιπετειώδεις ώρες on the road, έμεινα περίπου 3 min στην ειδυλλιακή Γκούρα και ξανά on the road για την επιστροφή. Ακολουθώ τον άλλο δρόμο και η ταμπέλα με πληροφορεί ότι το Κιάτο απέχει 65km. Στροφή, αλλά τουλάχιστον κατηφόρα.
Κατά τη διάρκεια της ατελείωτη επιστροφής κι ενώ είχα αρχίσει να βλέπω «Θάλαττα! Θάλαττα!», με παίρνει τηλ. Ένας φίλος μου να μου πει ότι βρίσκονται στο Pappas για μπάνιο – ένα ξενοδοχείο μετά το Λουτράκι. Πλέον καταπίνω τα χιλιόμετρα αμάσητα, λίγα ακόμα θα με βλάψουν? Έρχομαι του λέω και κλείνω γιατί δεν τον ακούω καλά λόγω κακού σήματος. Σημειώστε το αυτό. Ενώ πλησιάζω στο Κιάτο λέω > δεν πάω από εθνική να φτάσω τσακ-μπαμ Λουτράκι? Ταυτόχρονα βλέπω την ταμπέλα που με οδηγεί στην εθνική και παίρνω τη στροφή γαμ@#$ τα, ενώ μου κορνάρουν, με μουντζώνουν και με φτύνουν από παντού. Αι φακ άσχετοι, εγώ είμαι ο ιππότης της ασφάλτου.
Με το που μπαίνω εθνική (έχουμε πολύ ακόμα παπα-Στρουμφ?) να σου και τα στρουμφ. Πιο συγκεκριμένα η τροχαία και μου κάνουν νόημα να σταματήσω. Δίπλωμα – άδεια – ασφάλεια. Και ω! τη έκπληξη, η ασφάλεια έχει λήξει από τις 24/6. Αυτό σηκώνει αφαίρεση πινακίδων και πρόστιμο 500euros. E re glentia. Παίρνω τηλ. τον πατέρα μου και ακούω και από εκεί μια κατσάδα, μάλλον με λυπούνται και με αφήνουν να φύγω. Αφού πρώτα έχω περάσει μια μινι-ανάκριση που μένετε και τη δουλειά έχετε στους τίμιους δρόμους μας χωρίς ασφάλεια. Τους υπόσχομαι ότι δεν θα το ξανακάνω και την κάνω.
Στάση στα Goody’s στον Ισθμό μετά από μερικά χιλιόμετρα ακόμα. Έχω κορακιάσει γιατί αν θυμάστε το τελευταίο νεράκι το ήπια στην πηγούλα. Παίρνω χυμό life σε μικρό ποτήρι γιατί σε μεγάλο δίνουν μόνο κόκα κόλα. ΓΚΚΚΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!
Φτάνω στο Pappas (κι άλλα χιλιόμετρα) βρίσκω την αδερφή μου που μου έχει φέρει το μπανιερό (το καινούριο, βλ. σχόλιο στο post με τις ακρίδες), κατηφορίζουμε στην πλαζ, κάτι της λέω, τα παίρνει, με παρατάει σύξυλη και φεύγει. Τουλάχιστον θα βρω αυτούς που με πήραν τηλέφωνο. Φτάνω στην όχι και πολύ μεγάλη παραλία και δεν είναι πουθενά! Τηλέφωνο? Δεν απαντάει κανείς τους. Μέγας είσαι κύριε, τι άλλο θα μου συμβεί. Η θάλασσα είναι λάδι και πεντακάθαρη. Έχω γκανιάξει τόσο που αποφασίζω να βουτήξω έστω και μόνη μου. Πλατς! Τι καλύτερο μετά από τόση ταλαιπωρία μια δροσερή βουτιά. Και πόσο μεγάλο σοκ με το που ανοίγεις τα μάτια σου να βλέπεις δίπλα σου μια τσούχτρα. Κι άλλη! Μαμώ την τύχη. Οπισθοχωρώ ατάκτως και τα μαζεύω για να πάω στην πισίνα. 5 ευρώ είσοδος στους μη ενοίκους του ξενοδοχείου. Άντε γεια.
Με τα πολλά φτάνω σπίτι και ο άφαντος φίλος μου με παίρνει τηλ. Έπαιζαν ρακέτες και δεν το άκουγαν. Και βρίσκονται στο Baba’s, όχι στο Pappas… σε άλλη παραλία. Πείτε μου, μπορούσα να περιμένω τίποτα καλύτερο?
Πότισα το γκαζόν με το καινούριο μου μαγιό ενώ το κοντέρ μου για σήμερα έγραφε 241km.

Σήμερα η μέρα ήτανε μ@#$% /
Σ’ είδα στο σχολείο χθες μ’ ένα παιδί /
Χριστίνα, Χριστίνα, πόσο σ’ αγαπώ