Εφιάλτης στα Φιορδ – Μέρος 3ο κ τελευταίο

Είναι βραδάκι σχετικά νωρίς. Είμαι κρεβατωμένη στην καμπίνα. Διανύουμε το κρίσιμο μισάωρο του αράγματος στο λιμάνι. Δεν ξέρω ποιο λιμάνι. Βασικά, ποσώς με ενδιαφέρει. Δεν είμαι διατεθημένη να τα σκατώσω ξανά κ να αφήσω τον ευατό μου να ξαναμπεί στην κόλαση. Με παίρνει το παράπονο. Κλαψουρίζω κ παρακαλώ όλη την παρέα να σηκωθούμε κ να φύγουμε την ίδια στιγμή από το γαμοκάραβο κ ας πάμε στο Μπέργκεν με το ΚΤΕΛ!

Στην πράξη δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Στην πράξη επίσης έχω ξεμείνει εδώ κ 2 μέρες από λεφτά κ με ζουν ο kouk κ ο avel εναλλάξ. Δεν έχω δικαίωμα να τους το ζητώ αυτό πότσο μάλλον να το απαιτώ κιόλας. Στην pathetic κατάσταση που βρίσκομαι όλοι μου δείχνουν κατανόηση αλλά σε καμιά περίπτωση δε με παίρνουν στα σοβαρά...

Το καράβι σαλπάρει. Είμαι απελπισμένη. Δε μπορώ άλλο εκεί μέσα. Η επόμενη στάση είναι 10 ώρες μετά. Ο avel μου ανακοινώνει το σχέδιο δράσης που έχει καταστρώσει η παρέα. Του είπαν από το καράβι πως για 1,5 ώρα περίπου θα πλέουμε μέσα στο φιορδ κ όλα καλά. Μετά θα πλεύσουμε στα ανοιχτά για κανά 8ωρο οπόταν τον πού#$!

Μία είναι η λύση: Να προσπαθήσω να χαλαρώσω ώστε να ηρεμήσει το στομάχι μου το συντομότερο. Να πάρουμε τη δραμαμίνη-σούπερμαντολίνι που κρατά 24ώρες ώστε να μην ξαναξεράσουμε. Αυτή για να επιδράσει στον οργανισμό πρέπει να περάσει μία ώρα χωρίς στομαχικές διαταραχές άρα για λόγους timing αυτές οι ενέργειες έπρεπε να γίνουν άμεσα. Το καράβι ανακοίνωσε πως δεν υπάρχει λόγος για πανικό. Το βράδυ θα κούναγε πάλι γαμι$%^& αλλά δε θα βυθιζόμασταν.Το βραδινό στην τραπεζαρία θα σερβιριζόταν κανονικά.

Παίρνω τη δραμαμίνη. Για την ώρα νοιώθω καλύτερα αλλά δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτό. Ίσως να είναι πάλι μία μικρή ανάπυλα πριν γίνει της που#$%%^! Το φάρμακο αρχίζει να επιδρά. It’s good shit man! Νοιώθω περίεργα το στομάχι μου. Νοιώθω πως ακόμα κ αν ήθελα για κάποιο λόγο να ξεράσω για κάποιο λόγο δε θα τα κατάφερνα πια. Σα να χει μπει ένα καπάκι που κλείνει το στομάχι ώστε να μη βγει τίποτα προς τα έξω. Ίσως κ να ναι placebo effect, ίσως να ναι ιδέα μου. Εννοια σου όμως κ πάλι εδώ θα μαστε, σε καμιά ωρίτσα θα ξαναπέσουμε στα σκληρά κ τότε θα δούμε πόσα απίδια βγάζει ο σάκος.

Πρώτη φορά παίρνω δραμαμίνη. Καλή φάση. Ο avel για να με ενθαρρύνει να το πάρω μου πε πως βαράς ντάγκλες. Σε κάνει να νοιώθεις ευχάριστα. Σα να χει δίκιο μου φαίνεται. Σα να χω πάρει τα πάνω μου τελικώς. Σα να μαι κ γα#$ τα παιδιά στο φινάλε-φινάλε. Η λεσπριτία, η φινλανδή κ ο kouk δειπνίζουν στο εστιατόριο. Οι υπόλοιποι μάλλον ξεράσανε πάρα πολύ κ απλά παραβρίσκονται κοιτώντας κ συζητώντας.

Όλη η παρέα εκτός από τη Φινλανδή πήραμε δραμαμίνη. Ελπίζω με τόσα που χει φάει αυτή η φοράδα να μην αρχίσει να ξερνάει γιατί δε τελειώνουμε με τίποτα. Η ίδια πάντως ισχυρίζεται πως έιναι θαλασσόλυκος με γερό στομάχι κ πως δε μασάει. Καλάαααα, εδώ θα μαστε να σε δούμε κ σένα.

Το φάρμακο με πιάνει ωραία. Έχω σαφές αίσθημα ευφορίας. Γουστάρω. Χαζογελάω μόνη μου. Ανεβαίνω στο εστιατόριο να κάνω παρέα με τους υπόλοιπους νταγκλαρισμένους φίλους μου. Νομίζω πως αυτό θα χει πλάκα. Νοιώθω θριαμβευτής που έχω επιζήσει ως εδώ. Μπαίνω στη γεμάτη τραπεζαρία με αυτό το θριαμβευτικό ύφος κ μουρμουρίζοντας το soundtrack του πολέμου των άστρων. Το διασκεδάζω πραγματικά. Isobel back from tha-dead! Όλοι με θυμούνται –για προφανείς λόγους- κ μου χαμογελούν. Κ εγώ ανταποδίδω το χαμόγελο μέχρι τ’αφτιά. Κάποιοι μου μιλούν κ μου σφίγγουν το χέρι. Μου λένε που χάθηκα κ τέτοια. Κ εγώ λέω πως με πήρε λίγο από κάτω but in the end I prevailed.

Είμαι η Isobel κ είμαι εντάξει!

Στο τραπέζι βρίσκονται στο επιδόρπιο. Φαίνεται decent αλλά δεν είμαι σε φάση να φάω τίποτα ακόμα. Το στομάχι μου βρίσκεται σε ευαίσθητη ισορροπία ακόμα. Άσε που δεν ξέρεις κ τι θα παίξει αργότερα.Δεν το ρισκάρω. Η παρέα ξεκινά ως συνήθως καφροσυζήτηση. Μου λένε όλα τα επεισόδια που στο μεταξύ έχασα γιατί είχα κ εγώ η γυναίκα τα προβλήματά μου. Πώς πήγαν να το παλέψουν ο kouk & ο alasondro αλλά στο τέλος λύγισαν. Ο avel ισχυριζεται πως αν δεν είχε εμένα δίπλα του παίζει κ να την είχε παλέψει καλύτερα. Δεν κατάλαβα, βγαίνουμε κ φταίχτες από πανω; Δεν τον παρεξηγώ πάντως γιατί η αλήθεια ήταν πως τράβηξε ουκ ολίγα απ’ το πρωί. Η μόνη που είχε το κούτελο ψηλά ήσουν εσύ λεσπριτία.

Ήσουν κυρία ρε παιδί μου. Με το που ξεκίνησαν τα δύσκολα μας αποχαιρέτησες, κατέβηκες καμπινούλα, άραξες. Αυτά είναι. Ήξερες τα όρια σου κ δεν ταλαιπωρήθηκες πολύ ούτε κ ταλαιπωρησες κανέναν. Αντιθέτως. Γι αυτό κ δεν ξέρασες καθόλου. Ατσαλάκωτη!

Δείπνο τέλος. Επιστροφή στην καμπίνα που δυστυχώς είναι 5-κλινη ενώ εμείς είμαστε 6. Με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίζεται πως θα περάσει το βράδυ στη γέφυρα ο φουκαράς ο alasondro. Καβάτζωσε ένα καναπέ για πάρτυ του. Το ίδιο κ οι τουρίστριες. Ήλπιζα πως κάποιος θα με λυπόταν κ θα κοιμόταν μαζί μου γιατί ξεκίνησε να κουνάει πάλι κ φοβόμανε. Κανείς όμως δε θέλησε να βάλει τα χεράκια του να βγάλει τα ματάκια του κατά αυτόν τον τρόπο. Έτσι ξάπλωσα μόνη κ έρμη στην κουκέτα μου.

Όλοι έκλεισαν τα μάτια τους κ χαλάρωναν. Εγώ δε μπορούσα να κοιμηθώ. Γαρίδα το μάτι μου! Δεν ξέρω αν είχε να κάνει με παρενέργεια της δραμαμίνης ή είχα υπερένταση ή απλά μου είχε μπει ο διάολος, το αποτέλεσμα ήταν ένα. Δεν ξέρω αν οι άλλοι κοιμήθηκαν κατευθείαν αλλά εγώ έβγαλα το σκασμό κ απλά υπέφερα με το άγχος μου. Όλο το βράδυ μας πήγε ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ.Κούναγε ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ.Υπήρχαν κάποιες φάσεις που πήγαινε να με πάρει ο ύπνος όμως σύντομα ερχόταν ένα ταρακούνημα από τα καλά που νόμιζες ότι θα τουμπάρουμε κ έχετε γεια βρυσούλες κ με ξύπναγε. Βασικά όλους τους ξύπναγε. Τρομάζαμε για κανά 5λεπτο κ μετά πάλι μια απ’τα ίδια.

Ξύπνησα νωρίς το πρωί. Κούναγε συγκρατημένα. Σε κάποια φάση λέει μέσα στο βράδυ πιάσαμε ένα άνευ σημασίας λιμάνι. Τα παιδιά βγήκαν έξω να πιάσουν χώμα για κανά 5λεπτο κ ξαναμπήκαν. Προφανώς κοιμόμουν γιατί δεν το αντιλήβδην. Έτρεξα πάνω να δω τι απέγινε ο alasondro. Είχε τα χάλια του. Η όψη του ήταν πιο χλωμή από τη δική μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει πως είδε το Χριστό φαντάρο. Κάτι θα ξέρει για να το λέει.

Μετά τη δραμαμίνη κανένας μας δεν ξαναξέρασε. Το ταξίδι μέχρι το Μπέργκεν κράτησε ακόμα 4 ώρες. Όμως η κακοκαιρία είχε πλέον υποχωρήσει εμφανώς. Επανήλθαμε σε ένα συνεχές αιγαιοπελαγίτικο κουνηματάκι που πλέον κανέναν δεν προβλημάτιζε. Μπορεί να είχαμε όλοι οι επιβάτες μία εικόνα ταλαιπωρίας αλλά πλέον είχαμε γίνει όλοι ανεξαιρέτως θαλασσόλυκοι.

Όταν φτάσαμε στο Μπέργκεν, βγαίνοντας έξω κουτσαπηδάγαμε κ αγκαλιαζόμασταν κ φιλιόμασταν μεταξύ μας. Επίσης αγκαλίαζαμε τα δέντρα, τις κολώνες του ηλεκτρικού κ φιλήσαμε τα άγια πλέον χώματα της πόλης. Μετά, σταδιακά η ζωή μας επανήλθε στα συνήθη. Η παραπάνω ιστορία δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ fictional. Κατά καιρούς τα θυμόμαστε όλα αυτά κ γελάμε.

Για μένα τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός πως αυτή ήταν μία από τις χειρότερες μέρες στη ζωή μου. Δεν το εύχομαι σε κανέναν. Κ ναι θα το θυμάμαι για πολύ καιρό...