Βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός σκύλου

Τις τελευταίες 4 μέρες προσέχω έναν σκυλάκο, το Smockey. Είναι περίπου 3 χρονών, setter. Είναι δλδ λαγωνικό! Αυτό το τελευταίο κυρίως το θυμάται όταν αντικρύζει κάποια γάτα. Τη γάτα συνήθως την αγαπά κ θέλει απεγνωσμένα να την πλησιάσει κ να τη μυρίσει. Όπως καταλαβαίνετε το αποτέλεσμα συνήθως είναι άλλο...

Ο Smockey έχει 2 αφεντικά που βρίσκονται σε δουλειά στο Καμερούν για κάποιο διάστημα. Ο Smockey μπορεί να πάει εκεί αλλά αυτό είναι κάπως δύσκολο γιατί αν πάει θα πρέπει να μείνει 1 μήνα στο αεροδρόμιο καραντίνα ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ κ το τονίζω αυτό γιατί είναι μαθηματικά βέβαιο πως τα αφεντικά του δε θα μπορούν να πηγαίνουν να τον βλέπουν εκεί. Αυτή τη στιγμή προετοιμάζουν ένα εργοτάξιο κ θα χτίσουν ένα δρόμο που ενώνει 2 χωριά διασχίζοντας ζούγκλα! WOW!

Ο Smockey έχει συγκεκριμένες ανάγκες, επιθυμίες κ πρόγραμμα στη ζωή του. Είναι ο πιο γλυκός σκυλάκος του κόσμου! Συγκεκριμένα έχει υποθυροειδισμό κ έτσι δεν γκρεμίζει όλο το σπίτι από την ενεργητικότητα. Κάθε πρωί πρέπει να παίρνει 3 χάπια για αυτό το σκοπό. Τα χάπια συνήθως του τα δίνω καμουφλαρισμένα σε φαί. Το φαί μπορεί να είναι σχεδόν οτιδήποτε. Πίτσα, ζαμπονάκι, ακόμα κ τόνος. Θα το φάει τότσο λαίμαργα -όχι επειδή πεινάει αλλά επειδή του το δίνεις στο στόμα- που δε θα προλάβει ποτέ να καταλάβει το... κόλπο!

Επίσης από τότε που έφυγαν τα παιδιά –δλδ τα αφεντικά του- περνάει μία κατάθλιψη, η οποία με το κατάλληλο ντάντεμα από όλους τους υπόλοιπους υποχωρεί σταδιακά. Τα εναλλακτικά αφεντικά του πάλι έχουν φύγει για οληγοήμερες διακοπές. Έτσι έπεσε ο κλήρος σε μένα, γεγονός που φυσικά δε μετανιώνω διόλου!

Κάθε μέρα πρέπει να βγαίνει βόλτα 2 φορές –εγώ όμως τώρα τελευταία τον έχω κακομάθει κ τον βγάζω 3 φορές κ μάλιστα μία φορά τη μέρα χωρίς το λουρί του- ώστε να περπατάει λίγο κ φυσικά να κάνει την ανάγκη του. Όταν κάποιος ξεστομίσει τη λέξη ΒΟΛΤΑ την οποία κ αναγνωρίζει το ίδιο με το όνομά του πηδά μέχρι τα ταβάνια. Φωνάζει κ κοπανιέται. Κοινώς δεν κρατιέται. ΘΕΛΕΙ!!!

Η βόλτα έχει το πρόγραμμά της. Διασχίζουμε το οικοδομικό τετράγωνο γύρω από το σπίτι μας, παντοτε anti-clockwise. Πηγαίνουμε συνήθως από το πεζοδρόμιο το πιο κατουρημένο από άλλα σκυλάκια κ γατάκια κ μυρίζουμε τα ίχνη γιατί είπαμε, είμαστε λαγωνικά! Όταν βρούμε ένα σημείο που παρουσιάζει ενδιαφέρον αφήνουμε κ εμείς το στίγμα μας, είτε στο ψιλό του είτε στο χοντρό του, ποτέ κ τα 2 ταυτόχρονα. Το πρώτο μας ψιλό πέφτει πάντα στο πρώτο δέντρο έξω από το σπίτι μας γιατί δε μπορούμε να το βαστήξουμε περισσότερο. Για τα υπόλοιπα 8-10 μπορούμε και να περιμένουμε.

Κατά τη διαδρομή μυρίσουμε κ ψάχνουμε συστηματικά μήπως κ βρούμε καμμία ΓΑΤΑ! Αυτή είναι άλλη μία από τις λέξεις που αναγνωρίζουμε. Υπάρχει ένα σπίτι στο δρόμο μας, διπλοκατοικία όπου μένει μία οικογένεια με 2 μικρά κοριτσάκια. Είναι το fan club μας! Μας αναγνωρίζουν όταν περνάμε κ ξέρουν ακόμα κ το όνομά μας το οποίο κ φωνάζουν, όμως εμείς κλασμένα τα έχουμε τα κοριτσάκια γιατί είμαστε λίγο ντροπαλοί κ λίγο μπουνταλάδες με όσους δε γνωρίζουμε.

Άσε που όταν περνάμε από εκεί, αλλού είναι ο νους μας. Δίπλα από το σπίτι των κοριτσίων υπάρχει ένα πάρκο. Εκεί ξαμολιόμαστε κ μυρίζουμε τα δέντρα, τα παγκάκια, τρέχουμε κ λίγο να ξεσκάσουμε. Στο πάρκο συναντάμε κ τον ημί-αδέσποτο κοπριτάκο φίλο μας το Λάμπρο –τον προσέχουν οι τριγύρω πιτσαρίες κ το περίπτερο- τον οποίο αντιμετωπίζουμε με μια σχετική επιφύλαξη, αφού πρώτος αυτός μπορεί κ μας γαβγίσει που πατάμε στο πάρκο του ανάλογα πάντα με τα κέφια της ημέρας.

Τώρα τελευταία όμως τα κοριτσάκια κ οι γονείς τους λείπουν σε διακοπές. Έχουν μείνει στο σπίτι 2 μικρά γατάκια. Εμείς πηγαίνουμε έξω από το σπίτι κ τα βλέπουμε αυτά τα γατάκια 3 φορές την ημέρα. Καθόμαστε εκεί κ τα κοιτάμε τουλάχιστον για κανά μισάωρο.

Το ένα γατάκι είναι κοντούλι στο σώμα κ καστανόμαυρο με πράσινα ματάκια. Φαίνεται πολύ έξυπνο. Συστηματικά μας αντιμετωπίζει με επιφύλαξη. Όχι τόσο εμένα όσο το Smockey. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο μπουνταλάς όταν τα βλέπει τα γατάκια τρελένται από τη χαρά του, γουστάρει, κουτσαπηδάει κ βγάζει μικρές παραπονιάρικες κραυγούλες επειδή δε μπορεί να μπει μέσα στο σπίτι να τα μυρίσει με την ησυχία του. Αυτό είναι μία χρήσιμη γνώση για το σκούρο γατάκι που συνήθως κάθεται οριακά πίσω απότα κάγκελα κ μας περιεργάζεται φοβισμένο.

Το άλλο όμως γατάκι με το οποίο έχουμε συνάψει σχέσεις είναι θρασύτατο. Είναι πιο μακρόστενο στο σώμα από το προηγούενο που είναι πιο τύπου μπόμπος, καστανό κεραμιδί αλλά σαφώς πιο ταλαίπωρο. Το ένα ματάκι του, το δεξί, είναι αλοίθωρο με φορά προς τα έξω –δε ξέρω αν αυτό σας λέει κάτι- κ με ελαφρώς πιο σκούρο καστανό χρώμα από το άλλο μάτι, σα να έχει πάθει κάποιου είδους μόλυνση. Νομίζω πάντως ότι βλέπει κ από τα 2 μάτια. Επίσης από αυτή τη μεριά το μπροστινό του ποδαράκι κουτσαίνει κ δεν το πατάει πολύ καλά. Κάτι πρέπει να έπαθε αυτό πριν το γνωρίσουμε, ποιος ξέρει... Ωστότσο το πόδι παρουσιάζει εμφανή βελτίωση.

Το γατάκι λοιπόν αυτό μας γουστάρει. Όταν μας βλέπει τρέχει χαριτωμένα νιαουρίζοντας προς το μέρος μας. Εμένα με αφήνει να το χαιδευώ κ μου γουργουρίζει, ενώ στο Smockey κουνάει την ουρίτσα –κ αυτός φυσικά ανταποδίδει-, τον αφήνει συστηματικά να το μυρίσει κ απομακρύνεται φοβισμένο όταν ο δικός μας ο μπουνταλάς κάνει κάποια πραγματικά άγαρμπη κίνηση προσέγγισης από τον ενθουσιασμό του.

Το γατάκι αυτό είναι κ περιπετειώδης τύπος, καθώς κάθε μέρα στη βραδινή μας βόλτα το βρίσκουμε σκαρφαλωμένο στο δέντρο έξω από το σπίτι του. Δεν ξέρω αν το τρομάζει κανείς κ ανεβαίνει κάθε βράδυ εκεί ή απλά το κάνει από sense of adventure! Πάντως κατά κανόνα ζορίζεται να κατέβει από εκεί κ θέλει μία άλφα παρότρυνση κ ενθάρρυνση προκειμένου να κατέβει –κ όπως καταλαβαίνετε του τη δίνουμε κ οι 2.

Η όλη φάση με το Smockey κ τις βόλτες του με έχει χαλαρώσει αφάνταστα. Ο μικρόκοσμος του σκύλου είναι απλός κ καμιά φορά έχει κ την πλάκα του. Βέβαια δε λείπουν κ τα παράπονα. Μια άγνωστη κυρία έξω από το σπίτι με τα γατάκια μας μάλωσε –ευτυχώς ευγενικά- με τη δικαιολογία ότι τα τρομάζουμε τα γατάκια. Που να της εξηγήσεις τώρα πως έχει στα αλήθεια η φάση! Κ ποις θα σε πίστευε κιόλας! Λόγος πάντως δεν της πέφτει επί της ουσίας γιατί το σπίτι δεν είναι καν δικό της.

Μία άλλη μαλ@#$%^& κ αγενέστατη κότα στην απέναντι μονοκατοικία μου την είπε λες κ είμαι το γυφτάκι της γειτονιάς. Συγκεκριμένα μου φώναξε «Παρ’το από δω το κωλόσκυλο που μου χέζει το φράχτη!». Ο Smockey εκείνη την ώρα βέβαια απλώς μύριζε κ τίποτα άλλο κ επίσης το πεζοδρόμιο είναι για όλους τους πεζούς. Βασικά εγώ δε ξέρω μεχρί πού φτάνει το δίκιο της κ έτσι απομάκρυνα συχγυσμένη το σκύλο χωρίς να απαντήσω γιατί θα μίλαγα ΑΣΚΗΜΑ!

Έχω την εντύπωση πως οι Ιάπωνες έχουν εφεύρει το σκατομαζωχτήρι-τσιτόγκο για ιδιοκτήτες pets. Ουσιαστικά είναι μία πλαστική λαβίδα που καταλήγει σε 2 κουτάλες που ανοιγοκλείνουν. Οι κουτάλες -που περικλείονται από χαρτοσακούλα μίας χρήσης που αφαιρούνται εύκολα χωρίς να λερώνεσαι- συγκεντρώνουν τα πολύτιμα βιολογικά απόβλητα. Έτσι καθώς βγάζεις το σκύλο βόλτα έχεις κ αυτό το gadjetάκι στο άλλο σου χέρι κ όπου ο σκύλος σου αμολά το χοντρό του μετά πας εσύ κ το μαζεύεις κ ούτε γάτα ούτε ζημιά. Βέβαια αυτό λειτουργεί περίφημα όσο το απόβλητο είναι σε στέρεη μορφή. Αν το pet πάθει τσιρ-λίντερ τον πού^&!

Αν είσαι ιδοκτήτης ζωντανού πάντως στη Μπανανία ό,τι θες ακούς από τους γείτονες. Εκτίθεσαι στο μακρύ κ το κοντό του κάθε μα@#$% που μπορεί να λέει ότι θέλει κι ας έχει άδικο στα μισά.

Τέλος ήθελα να σας πω για την τρομάρα που μας έκανε ο Smockey τις προάλλες. Είπα να μείνω σπίτι κ το βράδυ για ύπνο κ ήρθε κ εκείνος. Ξέρω πως κατά κανόνα ο Smockey κοιμάται κάτω αλλά δίπλα από το κρεβάτι γλύφοντας κ ποδαράκι κ χεράκι κ ότι άλλο εξέχει κ πως ενίοτε κάνει βόλτες προς κουζίνα όπου τρώει κ πίνει με πολύ σαματά. Την έχουμε λοιπόν πέσει κ έρχεται τσούκου-τσούκου ο Smockey κ μπαστακώνεται φύλακας κάτω από το κρεβάτι από τη μεριά μου φυσικά.

Σε κάποια φάση κ εκεί που φαινόταν σα να χαλαρώνει ψελλύζει ένα παραπονιάρικο γουφ-γουφ-γουφ, μετά παίρνει μία ανάσα σα ρόγχο κ ακινητοποιείται με τα μάτια ανοιχτά. Με ρωτά εκείνος, «σου φαίνεται φυσιολογικό αυτο;» κ απαντώ «όχι, κάτσε όμως να δούμε». Τον φωνάζω κ δεν αντιδρά. Ξαναφωνάζω. Τίποτα.

Πανικός!

Εκείνος πέφτει από πάνω του. Του μιλά, τον ταρακουνά. Τίποτα.

Καταλήγουμε ότι σχωρέθηκε το σκυλί.

Για κανά λεπτό προσπαθώ να το χωνέψω.

Ίσως να χε καρδιά κ να μην το ξέραμε. Ίσως να παθε εγκεφαλικό. Who knows.

Τι να τον κάνουμε τώρα Χριστουλάκο μου; Φρικαλέες σκέψεις με σκουπιδοσακούλες κ σεντόνια περνούν από το μυαλό μου.

Αποφασιζω να πάρω τα εναλλακτικά αφεντικά –όχι αυτά στο Καμερούν, τα άλλα που είναι διακοπές-να τους πω τα νέα 2 η ώρα το βράδυ. Ο ένας το χει κλειστό. Ό άλλος καλεί κ πάνω που του λέω «Ρε συ Χ δεν ξέρω πως ακριβώς να στο πω αλλά να ο Smockey…» το κινητό κλείνει –το γνωστό πρόβλημα αυτού του μοντέλου με τη μπαταρία.

Αυτός τώρα πρέπει να φρίκαρε. Αλλά κ γω τι να κανα; Να μην τους το πω;

Μέχρι να βρει άλλη συσκευή να μας πάρει, εκείνος είπε πως ο Smockey ανοιγόκλεινε τα μάτια του. Αλλά δεν κουνιόταν καθόλου. Όντως κ εγώ το επιβεβαίωσα. Κλείνω στο Χ το τηλ στα μούτρα να παλέψουμε με το σκύλο. Πάω κ φέρνω από την κουζίνα το μπωλάκι του με το νερό. Του το ρίχνω όλο στα μούτρα να δω αν θα αντιδράσει. Σηκώνεται επιτέλους. Από τότε κ μετά όλα πήγαν καλά! Ευτυχώς!

Πείτε μου εσείς τώρα... Τι στα σκατά έγινε;
Μου έκανε καψόνια επειδή είδε ότι ήρθε εκείνος σπίτι κ ζήλευε; Γενικά παντως δε φαίνεται ζηλιάρης...
Μήπως έβλεπε κάποιο όνειρο κ έμεινε με ανοιχτά τα μάτια στην REM φάση κ κοιμόταν τόσο βαθιά που δεν καταλάβαινε;
Μήπως λιποθύμησε για κάποιο άγνωστο λόγο για λίγα λεπτά κ είχε ανοιχτά τα μάτια κ δεν αντιδρούσε σε τίποτα;

Μετά που συνήλθε πάντως εγώ δε κατάφερνα να κοιμηθώ για ώρες κ μέσα στο βράδυ φώναζα το όνομά του κ αυτός ο μπαγάσας αντιδρούσε άμεσα.

Μήπως ξέρει κάποιος να μου πει όντως τι μπορεί να συνέβη; Ο κτηνίατρός μου λείπει διακοπές μέχρι τις 20 του μήνα...