Παραλήρημα

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006

Περί καθαρίσματος

Στο σπίτι μου το έκανα συνέχεια. Όχι επίτηδες, απλά τύχαινε. Ειδικά σε περιόδους εξεταστικής δεν είχα άλλο option. Άφηνα τη βρώμα να συσσωρευτεί σε κάθε γωνίτσα και την αναστάτωση να επικρατήσει. Τριχομπαλίστες κυκλοφορούσαν ελεύθερες, ρούχα πεταμένα σε καρέκλες (ούτε άπλυτα, ούτε καθαρά), βιβλία, cd και χιλιάδες άλλα ψιλοπράγματα σε άσχετα σημεία. Μερικές φορές άνοιγα τα μάτια μου το πρωί και με έπιανε πανικός από το χάος που αντίκριζα στο στούντιο των 28 τετραγωνικών.
Και ερχόταν μια μέρα (Σάββατο ήτανε συνήθως) που με έπιανε παροξυσμός για καθαριότητα. Έβαζα πλυντήρια, άπλωνα ρούχα (σιδέρωμα όμως ποτέ), και έκανα γενική καθαριότητα. Η διαδικασία ήταν ψιλο-στάνταρ (δείγμα της rain-man πλευράς μου). Πάντα ξεκινούσα από το μπάνιο. Χλωρίνες και λοιπά καθαριστικά στα είδη υγιεινής, σκούπισμα από το μπάνιο μέχρι το μπαλκόνι για την αιχμαλώτιση κάθε τριχομπαλίτσας και μετά σφουγγάρισμα. Πάλι από το μπάνιο μέχρι το μπαλκόνι. Φτάνοντας στο μπαλκόνι είχα ήδη τα απαραίτητα πάνω στο κρεβάτι (το οποίο βρισκόταν δίπλα στη μπαλκονόπορτα και συνήθως εκείνη την ώρα ήταν ήδη χωρίς σεντόνια): τσιγάρα, αναπτήρα, τασάκι, τηλεκοντρόλ, τηλέφωνο. Έριχνα τα νερά στο μπαλκόνι και την έπεφτα στο κρεβάτι μέχρι να στεγνώσει το μπάνιο και το υπόλοιπο σπίτι και να μπορώ να πατήσω. Σχεδόν πάντα συνειδητοποιούσα ότι τα χείλη μου έχουν ξεραθεί και η μύτη μου πονάει (μάλλον με πειράζουν τα απορρυπαντικά), αλλά πάντα εκείνο το τσιγάρο πάνω στο κρεβάτι ήταν τσιγάρο θριάμβου μετά από τη φασίνα.
Μετά το στέγνωμα του πατώματος ακολουθούσαν τα καθαρά σεντόνια, το δήθεν ξεσκόνισμα και το σιγύρισμα. Και μετά έκανα μπάνιο και πήγαινα για καφέ.
(Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι στα τέσσερα χρόνια που έμεινα σε αυτό το σπίτι καθάρισα τζάμια μόνο μια φορά. Απ’ έξω τα τζάμια δεν ήταν τόσο βρώμικα όσο θα περίμενε κανείς, αλλά από μέσα έβγαλαν απίστευτη μαυρίλα).
Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι συνέχεια αυτή τη διαδικασία του καθαρίσματος. Φυσικά εδώ και 2 χρόνια που μένω πάλι στο πατρικό μου δεν έχω πιάσει ούτε βετέξ. Αλλά κάπου αλλού είναι που πρέπει να κάνω καθάρισμα και σιγύρισμα. Στον υπολογιστή μου. Είναι σχετικά καινούριος (1,5 έτους) και καλός, αλλά του έχω φερθεί με τον πιο βάναυσο τρόπο. Από τα 120 γίγα του, του έχω αφήσει μόνο 10 για να κινείται. Κατεβάζω ότι βλακεία μου στέλνουν, εγκαθιστώ και σβήνω συνεχώς προγράμματα, οι φάκελοι μου βρίσκονται σε πλήρη αταξία. Ο υπολογιστής έχει αρχίσει να βογκάει και να σέρνεται και πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτό.
Κάθε μέρα όμως το αναβάλω, μέχρι να φτάσει στο απροχώρητο (αν δεν είναι ήδη εκεί) και να κάνω τη γνωστή μου σαββατιάτικη φασίνα.

Ετικέτες

3 Comments:

Blogger YO!Reeka's

οι τριχομπαλίτσες, βλέπω, δεν είναι μόνο δικό μου προνόμιο! κι εμένα με πιάνουν κάτι σαββατοπρωινιάτικες κρίσεις καθαριότητας, αλλά μου περνούν επίσης γρήγορα. το μπάνιο το κάνω πάντα τελευταίο.

21/9/06 7:24 μ.μ.  
Blogger isobel

εγώ τώρα που μετακόμισα στο νέο σπίτι (εδώ κ 4 μέρες) προσπαθώ να υπερβάλλω εαυτόν κ να το διατηρώ σε κατάσταση ανώτερη του σταύλου, επειδή όμως έκανα κ πέρσι τα ίδια όταν πρωτοπήγα Ματσατσούτσετς, φοβούμαι για αυτά που θα συμβούν όταν πέσουν τα στάνταρντς

21/9/06 8:34 μ.μ.  
Blogger averel

Όταν πρωτομετακομισα καθάριζα κάθε Σάββατο, σχολαστικά και τυπικά. Πλέον έχω γίνει Εβραίος. Το Σάββατο δεν κάνω τίποτα. Και τις άλλες μέρες φυσικά. Μπλιαξ.

21/9/06 9:52 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home