Olympic hell

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου οτι δε θα ξαναπετάξω με Ολυμπιακή. Και να γιατί:
Οι πτήσεις γίνονται σε ανώμαλες ώρες τύπου 05:20 το πρωί. Που σημαίνει οτι πρέπει να είσαι στο αεροδρόμιο από τις 04:20, άρα να ξυπνήσεις στην καλύτερη 03:30. Άρα ακόμα και αν πας για δουλειά στον προορισμό σου (γιατί δε μπορώ να φανταστώ άλλο λόγο για τον οποίο θα πρέπει να βρίσκεσαι από τις 06:30 στην Καβάλα πχ) θα είσαι όλη τη μέρα κομμάτια και δε θα κάνεις τίποτα.
Ακόμα κι αν δεν έχεις καθυστέρηση θα υπάρξει κάποια ανωμαλία. Για παράδειγμα, η απογείωση είναι στις 05:20, στις 04:50 θα φωνάξουν απο τα μεγάφωνα τελευταία κληση bla bla bla για να σκοτωθείς να τρέξεις στην πύλη (η οποία έχει αλλάξει στο μεταξύ) και να μπεις ασθμαίνοντας στο λεωφορειάκι, στο οποίο θα περιμένεις 15 λεπτά μέχρι να σε πάει στο αεροπλάνο για να φύγεις τελικά κατά τις 05:45.
H αισθητική της εταιρίας σε παίρνει απ'τα μούτρα με το που φθάνεις στην πύλη. Αντί για τις προσεκτικά επιλεγμένες αεροσυνοδούς της Aegean σε υποδέχεται μια χοντρή με ξανθό ξασμένο μαλλί και κρεατοελιά στο μάτι. Αλήθεια! Καθόλου τυχαίο που δούλευε στην Ολυμπιακή η κυρία Ρούλα από το The Wall.

Η κατάσταση στο αεροπλάνο παρόμοια.

Η σήψη φαίνεται σε κάθε γωνίτσα. Απο τα μεγάφωνα ξεχείνονται μουσικές, ελληνολατρικές θα τις χαρακτήριζα, που νομίζεις οτι βρίσκεσαι στα σεβεντις και ο Ωνάσης με την Κάλλας θα ανέβουν στο αεροπλάνο. Το μόνο chic πράγμα στο αεροπλάνο είναι οι vintage εμετοσακούλες - isobel, i saved you one.

Ο πιλότος μιλάει αγγλικά και νομίζεις οτι κάπου τον ξανασυνάντησες το καλοκαίρι. Κατά το "ολπασενζτερσντεστινεσιονπαροςαρκαιντλιρικουεστενττογκτοφτηεσιπ" θα ακούσεις το αντίστοιχο

"λεντιςεντζεντλεμενγουελκομτουτηεφλαιττρισιξτιφρομαθενςτουκαβαλα".

Το σερβις είναι πτώχυστο. Καφές ή πορτοκαλάδα, these are the options. Εδώ βεβαια παρακαλάς για τη ζωή σου, το κέρασμα είναι το λιγότερο.

Η πτήση για κάποιο περίεργο λόγο διαρκεί παραπάνω. Twilight zone φάση. Ενώ με την Aegean σε 40 λεπτά βρίσκεσαι στην Καβάλα - με προσγειώσεις, απογειώσεις μέσα, κομπλέ - με την Ολυμπιακή θα κάνεις μια ώρα στον αέρα. Και τι ώρα. Στην επιστροφή πίστεψα πραγματικά οτι θα είναι η τελευταία μου πτήση, ίσως και το τελευταίο πράγμα που θα έκανα στη ζωή μου. Αν και γενικά δε με φοβίζουν οι πτήσεις - ειδικά μετά το Lost έχω αρχίσει να πιστέυω οτι ένα air-crash μπορεί να σου βγει και σε καλό, σκέψου να βρεθείς στο ίδιο νησί με τον Jack και τον Sawyer - αυτή τη φορά τα χρειάστηκα. Ενώ ξεκινάει κανονικά την πορεία για απογείωση, σταματάει πάνω στο διάδρομο, κάνει όπισθεν και περιμένει για κανένα δεκάλεπτο. Εντωμεταξύ εσένα σε περιμένουν ήδη στο Ελ.Βενιζέλος, γιατί ήδη έχετε μπει καθυστερημένα, έχει περάσει κανένα μισάωρο και θα έπρεπε να βρίσκεστε τουλάχιστον πάνω από τη Λήμνο.

Αφού τελικά απογειώνεται, κι ενώ βρίσκεται ακόμα σε ανοδική πορεία, αρχίζει να χάνει ύψος. Και ξανά πάνω, και ξανά κάτω. Και όταν τελικά αποφασίζει να παραμείνει ψηλά και να σε πάει εκεί που πρέπει να σε πάει, συνειδητοποιείς οτι τρίζει. Όχι ελικοφόρο που κουνάει γενικά, όχι αναταράξεις, όχι κενά αέρος, τίποτα από αυτά. Απλά το αεροπλάνο τρίζει. Νομίζεις οτι από στιγμή σε στιγμή θα ξεκολλήσει κάποιο φτερό, αν δεν κοπεί στη μέση η άτρακτος. Και αφού τα έχεις χρειαστεί για τα καλά, αλλά λές μ'αυτά και μ' αυτά δε θα έχω κάνει το μισό δρόμο;, σου μιλάει ο πιλότος και σου λέει οτι έχουμε μια ώρα ακόμα μέχρι την Αθήνα. Και μετά στο λέει και στα Αγγλικά.

Και όλα αυτά γιατί αν αργήσεις να κλείσεις εισητήριο, μπροστά στα 240 ευρώ της Aegean, τα 197 της Ολυμπιακής σου φαίνονται ζάχαρη.