Strike a PAUSE

Αυτή την εβδομάδα ο χρόνος έχει σταματήσει. Είναι κάπως σαν να μην υπάρχω. Σα να έχω πατήσει PAUSE στον εαυτό μου. Κανονικά θα έπρεπε να δουλεύω. Η μέρα μου θα είχε ας πούμε πρόγραμμα. Οι ενέργειές μου θα χαν λόγο ύπαρξης.

Θα ξυπνούσα το πρωί. Θα ‘πινα ένα κουβά καφέ μέχρι το μισόκλειστο μάτι μου να ανοίξει. Θα έβαζα κ λίγη μουσική για πιο ζεν. Επίσης θα κυλιόμουν κ λίγο στα πατώματα με τη σκυλίτσα μου, έτσι για να πάει καλά η μέρα.

Μετά θα άνοιγα τη ντουλάπα κ θα διάλεγα ένα σένιο, σοβαρό, ωστότσο isobel συνολάκι εργασίας –γιατί θα ταν ακόμα πρώτες μέρες, μην το ξεφτιλίσουμε κ παντελώς- κ θα μπαινα στο μπάνιο να κάνω λίγο μακιγιάζ. Ειδικά η διαδικασία του μακιγιάζ είναι πάρα πολύ σημαντική το πρωί. Κρύβει όλες τις έγνοιες, τις στενοχώριες κ φυσικά το κομμάτιασμα ή το hangover από το βράδυ που πέρασε.

Στη συνέχεια θα παιρνα το αμαξάκι μου (για την ώρα, σχεδιάζω όμως να αγοράσω ποδήλατο, να γίνω τρομάρα μου κ γω μια πολιτισμένη ευρωπαία) κ θα πήγαινα στο ίδρυμα. Εκεί μέχρι τις 11 Σεπτέμβρη, θα συμπλήρωνα χαρτιά, θα έστελνα κάμποσα e-mails, θα έκανα εγγραφές μαθητών στο Πληροφοριακό Σύστημα του σκολείου, θα έκανα καταγραφή στο σχολικό εργαστήριο, update στο anti-virus, ίσως κανά format σε χαλασμένο pc (στο server θα προτιμούσα να βάλει κάποιος άλλος το σκατόχερό του), θα εξέταζα στο «τι χρώμα έχει το άσπρο άλογο του Κολοκοτρώνη» τους μετεξεταστεόυς μαθητές (φυσικά κ ΔΕΝ θα λάμβανα απάντηση στην ερώτηση), θα σέρφαρα τύπου ΑΝΕΛΕΗΤΑ με την πρώτη ευκαιρία, θα άκουγα με περισσή αδιαφορία τους συναδέλφους μου να κουτσομπολεύουν άλλους μη παρόντες συναδέλφους, να γκρινιάζουν για το ΠΟΟΟΟΟΣΟ πολύ δουλεύουμε όλοι εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι κλπ.

Θα σχόλαγα γύρω στη 1. Ίσως νωρίτερα, ίσως κ αργότερα, πάντως θα μουν στάνταρ η τελευταία που θα σχόλαγε. Μετά θα βγαζα την Princessa μου την πρωινή της βόλτα, ελπίζοντας ότι δε θα χε ΗΔΗ καταχέσει το σπίτι μας. Βλέπετε η Princessa (την οποία θα αποκτήσω μόλις ΒΓΩ από το pause), θα είναι ακόμα κουταβάκι κ δε θα τα έχει μάθει ακόμα τα-του-χεζοβολιού, οπότε αναμένονται ατυχήματα. Στη συνέχεια κάτι θα τσιμπάγαμε στο χαλαρό.

Αν ο καιρός ήταν καλός, θα την έπαιρνα για μπάνιο. Δεν ξέρω αν θα θέλει να μπει μέσα βέβαια. Για την ακρίβεια, ούτε κ για μένα ξέρω αν θα θέλω να μπω μέσα. Η σχέση μου με τη θάλασσα είναι ακόμα περίεργη, αλλά βελτιώνεται. Σταθερά. Πάντως μια παραλία θα την πηγαίναμε.

Μετά θα γυρίζαμε από το σπίτι κ θα κάναμε μπανάκι. Στη συνέχεια θα ξανατσιμπάγαμε . Oι γυναίκες άλλωστε δεν τρων, αλλά τσιμπολογούν όλη τη μέρα. Στη συνέχεια θα βλέπαμε ολίγη τηλεόραση, θα παίζαμε μέσα στο σπιτάκι μας, θα τραγουδούσαμε (μόνη μου), παράλληλα με απογευματινό σερφάρισμα κ downloading θα διαλέγαμε (μαζί με την Princessa πάντα) ταινιάκι για το βράδυ.

Κάποια στιγμή λίγο αργότερα θα έβγαζα βραδινή βολτούλα την Princessa μου κ στο γυρισμό θα τσίμπαγα κ έναν μικρό Old Holborn κίτρινο από το περίπτερο –χαρτάκια + φιλτράκια θα χαν ξεμείνει- κ θα γυρίζαμε σπίτι όπου θα σκιζόμουν στα τσιγάρα κ θα βλέπαμε την ταινία παρέα.

Αυτά. Η ζωή συνεχίζεται με μικρές διαφοροποιήσεις. Πχ. Τις μέρες που χω νεύρα στη δουλειά, ρίχνω ΜΠΑΛΩΘΙΕΣ δλδ ασχολούμαι τουλάστιχον για κανά 3ωρο με gaming στο PC. Είναι ίσως το μόνο που λίγο ανακουφίζει. Μπορεί αντί για μπάνιο να κάνω απογευματινή βόλτα με το ποδηλατάκι. Μπορεί να με πιάσουν οι μοναξιές μου κ να πιάσω το κινητό για καμιά ώρα. Ελπίζω να βρεθούν 2 τουλάστιχον συμπαθητικοί συνάδελφοι (φυσικά να τους συμπαθεί κ η Princessa) να κάνω κ λίγο παρέα με ανθρώπους.

Τίποτα βέβαια από όλα αυτά δεν έχει σημασία τη στιγμή που μιλάμε. Δεν έχει, γιατί είμαι ακόμα στο πατρικό μου. Το ΥΠΕΠΘ τον παίζει για την ώρα κ δε με έχει ακόμα τοποθετήσει σε Ίδρυμα. Βλέπεις πρέπει να προηγηθούν οι βυσματίες κ μάλλον είναι αρκετοί. Από λεπτομέρειες τίποτα. Ούτε πόσοι έχουμε ξεμείνει, ούτε σε ποια θέση βρίσκομαι. Μόνο αναμονή. Υποτίθεται μέχρι αύριο.

Οι φίλοι μου εδώ δουλεύουν. Δεν τους βλέπω κάθε μέρα. Η Princessa μεγαλώνει ακόμα με τη μαμά της. Ούτε ξέρω που θα με πάνε. Υποτίθεται πως γνωρίζω με ακρίβεια Νομού. Ούτε σπίτι έχω ακόμα εκεί που θα με πάνε. Μου τη σπάει αυτή η αναμονή. Δεν τη θέλω άλλο.

Βλέπω ταινίες σχεδόν κάθε μέρα. Έχω γίνει κ πάλι ο πελάτης του μήνα στο DVDάδικο της γειτονιάς μου. Νοικιάζω κατά βάση ό,τι έχασα το χειμώνα που μας πέρασε. Μου αρέσουν οι δυσάρεστες ταινίες, αυτές με τα δράματα. Μου αρέσουν κ οι κοινωνικές, ακόμα κ αυτές όπου φαινομενικά δε γίνεται τίποτα. Γίνεται όμως. Μου αρέσουν κ τα ασιατικά, με τις μικροσκοπικές καταθλιπτικές ηρωίδες που αντιδρούν αθόρυβα σε όλα τα δράματα της μίζερης ζωής τους με απάθεια σα να παίρνουν καθημερινά υπνοστεντόν.

Βλέπω κ τηλεόραση. Βλέπω ντοκυμαντέρ. Για την Έβα Περόν, για το Κόνκορντ, για την κορυφή Κ-2 στα Ιμαλάια. Βλέπω κ βλακείες. Πχ. Βλέπω το κάστρο του Τακέσι (Κιτάνο). Χαζοχαρούμενοι Γιαπωνέζοι επιδίδονται σε σειρά από γελοία αγωνίσματα με αποτέλεσμα να πέφτουν σε λασπωμένες γούρνες, να χτυπούν κ σπανίως να κερδίζουν. Αγαπημένο μου αγώνισμα το «Σαν Ράγκμπι». Οι παίκτες ένας-ένας προσπαθούν με μια μπάλα ράγκμπι ανά χείρας να διασχίσουν ένα γήπεδο σε μικρογραφία κ να κάνουν touchdown αποφεύγοντας κάτι βαλτούς τύπους που τους εμποδίζουν κ τους κυνηγούν φορώντας φουσκωτές, άβολες στην κίνηση στολές τύπου ράγκμπι. Καταστρέφομαι. Έχω ανάγκη από κάτι δημιουργικότερο.

Ελπίζω να βγω από τη φάση PAUSE μεθαύριο το πρωί.