I gave myself to sin, again

Είναι η αγαπημένη μου μπάντα στο γκόσμο. Και όσα κολλήματα κι αν περάσω κατά καιρούς, αυτό δεν αλλάζει. Από τις ονειρεμένες μελωδίες τους μέχρι το υπέροχο artwork και από τα αιθέρια φωνητικά μέχρι τους touching στίχους. Όλα μ’ αρέσουν, όλα. Βγάζουν καινούριο δίσκο και χθες τον κατέβασα γιατί ανυπομονούσα να ακούς τα καινούρια κομμάτια. Δε σου κρύβω ότι στην αρχή ξενέρωσα λίγο. Όχι πως τα κομμάτια δεν ήταν ωραία, αλλά να.. δεν ήταν belle! Δυο από αυτά θυμίζουν ακράδαντα t-rex, ένα άλλο hefner και ακόμη ένα blur (στα δικά μου αυτιά). Αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Κάτι άλλο είχε αλλάξει στον ήχο τους. Τελικά την απάντηση έδωσε ο fu ως master of the masters σε τέτοια θέματα. Όπως και στον προηγούμενο δίσκο, αλλά τώρα ακόμα περισσότερο, ο ήχος τους έχει γίνει πάρα πολύ καθαρός και διαυγής. Αν με εννοείτε. Είναι αυτό το touch που δίνει ο παραγωγός. Και οι belle άλλαξαν πάλι παραγωγό και πλέον δεν ακούγονται σαν να παίζουν στην κρεβατοκάμαρα τους, αλλά σε ένα πλήρως εξοπλισμένο στούντιο. Χάθηκαν οι ψίθυροι πριν τα τραγούδια, ο ήχος από τα ματζατζάρια των ντραμς (μπακέτες? Ή αυτό είναι το ψωμί? μπαγκέτες?) που χτυπούν μεταξύ τους πριν μπουν οι κιθάρες, η αίσθηση ότι παίζουν στην κουζίνα. Χάθηκε η μαγεία.
Η εξέλιξη είναι κάτι αναπόφευκτο και πρέπει να υπάρχει. Νομίζω τελικά πως κάθε μεγάλη μπάντα μπορεί να βγάλει μέχρι 3 κορυφαίους δίσκους (Tigermilk, If you're feeling sinister, The boy with the Arab Strap). Μετά ή θα μείνει στάσιμη και θα κουράσει (καλό αλλά μια από τα ίδια), ή θα αλλάξει και θα προκαλέσει ποίκιλλες αντιδράσεις (βλ. Radiohead). H’ απλά θα κάνει ένα βήμα παραπάνω αλλά δε θα είναι ποτέ η ίδια και θα αφήσει μια αίσθηση μελαγχολίας στους θαυμαστές της. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους dEUS και το pocket revolution – καλό αλλά δεν είναι dEUS. Μερικές φορές όταν χάνεται ο ερασιτεχνισμός είναι σαν να χάνεται και ο αυθορμητισμός.
Πάντως οι belle μετά την πέμπτη ακρόαση δικαιώνονται. Ο δίσκος είναι πολύ πολύ καλός αν και δεν περιέχει ένα dog on wheels. Σίγουρα πάντως δεν απογοητεύει. Κι ας είναι τόσο καθαρός. Ελπίζω να μας θυμηθούν μετά την περιοδεία στην Αμερική και στο live να έχουν κρατήσει κάτι από τον παλιό βρώμικο ήχο.