Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ ΣΕ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ: Ο σκίπερ-πειρασμός

Περιμένοντας τη μέρα που ο kouk και εγώ θα μάθουμε αν πήραμε τελικώς το πτυχίο θαλασσόλυκου και θαλασσολύκαινας αντίστοιχα, είπαμε ότι δεν πάει άλλο πια, πρέπει να γράψουμε το μεγάλο αφιέρωμα στον κόσμο της ιστιοπλοΐας, το οποίο οφείλουμε στην μπλογκερική μας ιδιότητα, στο οξύ μάτι μας και στην επιθυμία της αρχιμπλόγκερ και υποδείγματος παραληρηματία isobel. Ξεκινάω λοιπόν εγώ το χιουτζ πρότζεκτ, επιλέγοντας να γράψω για (τι άλλο;) το νούμερο ένα αντικείμενο πόθου του Τουρκολίμανου και πασών των θαλασσών: τον Στρούζα (εδώ σκάει ένα μπανεράκι με καρδούλες, φιλάκια κτλ.

Το φόντο του μπανερακίου όμως δεν είναι κόκκινο του πάθους ή ροζ του έρωτα, αλλά μπλε της ΤΙΜ, σπόνσορα του σκάφους με το οποίο ο Στρούζας θαλασσοδέρνεται στα ράλι Αιγαίου - ναι, εδώ κλείνει η παρένθεση). Ο Στρούζας, λοιπόν, καπετάνιος του ΤΙΜ-ΖΑΝΤΙΝΟ, δεν είναι ο οιοσδήποτε καπετάνιος. Δεν είναι ο βλοσυρός ναυτικός που ξέρει πολλά, αλλά λέει λίγα. Δεν είναι ο καταπονημένος, γκριζομάλλης θαλασσόλυκος με το τσακισμένο από το αλάτι δέρμα και τη βαριά ανάσα απ' τα τσιγάρα (αυτός είναι άλλος - θα σας πει ο kouk). Είναι μεν γκριζομάλλης, αλλά με την καλή έννοια. Και το δερματάκι του όμως κάθε άλλο παρά τσακισμένο είναι, σε πείσμα των 50-60 του χρόνων (δεν έχω δει ταυτότητα - ακόμα), διότι βάζει κρεμούλα ενυδατική έπειτα από κάθε πλεύση. Βεβαίως. Και έτσι έχει το τέλειο δέρμα (έχω και μια ψύχωση εγώ με το δέρμα στους άντρες), λείο, απαλό, αρυτίδωτο και στην απόλυτα επιθυμητή απόχρωση του ηλιοκαμένου που κοκκινίζει, όχι που κιτρινίζει. Επειδή δηλαδή, σου λέει, ζεις μέσα στη θάλασσα, πρέπει να αφήνεις το κύμα να σου μαστιγώνει το φρεσκοξυρισμένο μάγουλο και να σου το κάνει τραχύ σαν σμυριδόχαρτο; Απάντηση: όχι! Και το αυτό συμβουλεύει τους μαθητές του: «Όταν πάτε σπίτια σας, να πλένετε το πρόσωπό σας με γλυκό νερό και να βάζετε μια καλή ενυδατική». Αυτό θα πει (φίλες και φίλοι, όπως θα έλεγε και η isobel) δάσκαλος. Συνδυάζει γνώσεις πολύπειρου κυβερνήτου και beauty editor με μεταδοτικότητα. (Συνδυάζει βέβαια και πολλά άλλα, που θα δούμε αργότερα.)

'Οσο για το κάπνισμα, στη στιβαρή του παλάμη δεν έχουν θέση τίποτα Άσσος άφιλτρα, αλλά τα κλασάτα πουράκια Mehari's. Καμία σχέση με Κοχίμπες και Μοντεχρήστους, που τα έμαθες από τη στήλη «πούρο», στα περιοδικά για τον άντρα που χρειάζεται να προσπαθήσει ανελέητα. Αυτά, παιδί μου, τα έχουν τα αεροδρόμια!

Ο Στρούζας είναι στιλάτος. Εκεί που άλλοι σκίπερ φοράνε κάτι ασουλούπωτες νιτσεράδες και παπούτσια τύπου Timberland, τα οποία, εκτός από ξεπερασμένα για το άουτφιτ του ιστιοπλόου του 21ου αιώνα, είναι και φθαρμένα, καθότι πενταετίας και βάλε, ε, ο Στρούζας φοράει τη νιτσεράδα τελευταίο μοντέλο της συλλογής φθινόπωρο 05 - χειμώνας 06, σε ψαγμένα χρώματα και όχι προβλέψιμα κόκκινα που-βγάζουν-μάτι ή τόταλ καναρινί, συνδυασμένη με το σωστό τζόκεϊ καπέλο, και αδιάβροχες μαύρες μπότες ιστιοπλοΐας έξω από το παντελόνι, που ευχαρίστως ο οίκος YSL με τον Τομ Φορντ θα έδειχνε στις πασαρέλες. Σε αυτό το λουκ τώρα πρόσθεσε τη λαμπερή επιδερμίδα που λέγαμε πριν, τους γκρίζους κροτάφους που ξεπροβάλλουν αυθάδικα κάτω από το τζόκεϊ κι ένα συνεφάκι καπνού να αποχωρίζεται απρόθυμα τα μισάνοιχτα χείλη του, καθώς το βαθύ του βλέμμα συναντάει τον αινιγματικό ορίζοντα ζητώντας πληροφορίες για τον καιρό του Σου-Κου...

Απ' ό,τι βλέπω, το ποστ αυτό τραβάει σε μάκρος, αλλά τι να γίνει, Στρούζας είναι αυτός, μπορεί να παρασύρει μια γυναίκα ακόμα κι αν βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά της.

Και το ξέρει καλά ότι μπορεί να την παρασύρει. Γνωρίζει το γκελ που κάνει σε όλες ανεξαιρέτως τις ηλικίες και το αξιοποιεί δεόντως. Απόδειξη; Είναι ο μοναδικός καπετάνιος στας Ευρώπας που έχει πλήρωμα μόνο γυναίκες. Ε ναι, λοιπόν, το ΤΙΜ ΖΑΝΤΙΝΟ ταξιδεύει έχοντας μέσα στην καμπίνα βουνά από εφεδρικά σουτιέν, πακέτα με σερβιέτες και νεσεσέρ με κρέμες (καλά, τέτοια έχει και ο Στρούζας). Η λέξη «πιτζάμα» είναι άγνωστη στο πλήρωμα και αντικαθίσταται από τη λέξη «lingerie», κι ας λέει ο μάστερ του ΠΟΙΑΘ ότι τα κορίτσια του φοράνε πιτζάμες τα βράδια και δεν έχει χαρεί το μάτι του - απλώς είναι διακριτικός και δε θέλει να τις εκθέσει. Και αυτό είναι το μεγάλο του ατού: δεν είναι λιγούρι ο άνθρωπος, απ' αυτούς που θέλουν να σε ρίξουν στην κουβέρτα για να μη χαλάσουν την αναλογία «μία κατάκτηση ανά δέκα μίλια». Τσου τσου. Είναι αυτός που θα σε ρίξει στην κουβέρτα επειδή ξέρει ότι μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένη. Και φυσικά ξέρει τη μέθοδο τη σωστή: δε θα σε πιάσει στο μπίρι μπίρι και στο απροκάλυπτο ψηστήρι. Ούτε φυσικά θα κάνει το μέγα λάθος των κομπλεξικών να σε αγνοήσει για να τρέξεις πίσω του και λοιπές αντι-ναυτικές μπούρδες. Θα δουλέψει ζεστό χαιρετισμό, αστειάκι («μουδαρισμένη ήρθατε σήμερα, δεσποινίς» ίσως πει αν φοράς μίνι), βλέμμα μάτι με μάτι, χειραψία σφιχτή και με διάρκεια σε περιπτώσεις τύπου «καλή χρονιά», ΚΑΙ (σε αυτό το σημείο πέφτουν και οι εναλλακτικές γκόμενες) λεπτό αυτοσαρκασμό του ρόλου του ως γόη. Ο άνθρωπος είναι μάστερ. Τι λέω, γαμάστερ. Το αρσενικό ανάλογο της Marie Claire (ένας άντρας με πάθος: αυτός). Πώς νομίζεις ότι μας εξήγησε τι είναι η απόγειος αύρα; Έκανε διάγραμμα; Όχι. Έδειξε διαφάνεια; Όχι. Στάθηκε όρθιος και ξεκίνησε ως εξής: «Λοιπόν, υποθέστε ότι απέναντί μου έχω ψυχρό άνεμο και εγώ είμαι ο θερμός άνεμος. Ο θερμός, έτσι;». Και όποια κατάλαβε κατάλαβε (όλες).

Στο μεταξύ, είναι και σούπερ inspiring δάσκαλος και έχει γράψει τη βίβλο των ιστιοπλόων στα ελληνικά, για να μην πω για τις σπουδές κόντρα σπουδών στη Σκοτία, που, όσο να 'ναι, χαρίζουν. Μιλάμε για κοσμοπολίτικο προφίλ. Μιλάμε για το άσμα «ο πενηντάρης είν' ένας νέος της εποχής» σε εκδοχή τάνγκο. Μιλάμε για το μαγνητικό Βορρά αυτοπροσώπως. Απόδειξη: Όταν τηλεφώνησα τη φίλη μου τη Ν., που πήρε δίπλωμα σκίπερ τέσσερα χρόνια πριν, εκτυλίχθηκε μεταξύ μας ο εξής διάλογος:

Εγώ: Α, δε σου 'πα, κάνω ιστιοπλοΐα.
Αυτή: Πού;
Εγώ: Στον ΠΟΙΑΘ.
Αυτή: ΑΑΑΑΑΑΑΧ!!! ΜΕ ΤΟ ΣΤΡΟΥΖΑ;;;

Ο διάλογος όμως είχε και συνέχεια:

Εγώ: Θέλω να μου φερμάρει το μπαλαντσίνι [σημ.: το ποστ με τα υπονοούμενα ετοιμάζεται].
Αυτή: Δεν ξέρω αν θα το πετύχεις, γιατί τελικά μου φαίνεται ότι δεν έχει γούστο στις γυναίκες.
Εγώ: Αλήθεια; Πού το ξέρεις;
Αυτή: Τον είδα μια μέρα στο Kitchen Bar με μια τριαντάρα που της φαινότανε.

Όταν οι γυναίκες μεταμορφώνονται σε κότες (και επινοούν τέτοιες θεϊκές ατάκες), καταλαβαίνεις ότι ποσώς είναι του πεταματού ο κόκορας. Και όταν βρεις τον καλό τον κόκορα, κάνεις τα πάντα - και σφουγγαρίζεις. Ρώτα και τις ιστιοπλόες του ΖΑΝΤΙΝΟ. Μ' έναν κουβά κι ένα σφουγγάρι παλεύουν μονίμως στο σκάφος, πεσμένες στα τέσσερα και με το Στρούζα από πάνω τους να τους δίνει οδηγίες. Αλλά (προσωπική μου άποψη), εδώ που τα λέμε, είναι λιγάκι ξενέρωτες οι τωρινές Στρουζίτες, γιατί, OK το γονάτισμα και το τρίψιμο, αλλά δεν είδα εγώ καμία να το ζητάει το σούρσιμο από το μαλλί. Δεν κατέχει από υποταγή η σύγχρονη γυναίκα, ρε παιδί μου. Τέλος πάντων, αυτό είναι άλλο ποστ. Κο κο κο.

Όπως κατάλαβες, μπορώ να γράφω ατελείωτες ώρες, αλλά σταματώ εδώ, γιατί το ποστ αυτό έχει καταντήσει επιστολή πάθους. Άλλωστε δε θέλω να σε δελεάσω άλλο πια, γιατί Ο ΣΤΡΟΥΖΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ!