Αφιέρωμα στα Χριστουγεννιάτικα Παίγνια

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διαστάσεις της γιορτής των Χριστουγέννων είναι τα παιχνίδια. Δε εννοώ τα παιδικά παιχνίδια όμως, αλλά αυτά που παίζουν όλοι μαζί οι ενήλικες -κ μην πάει βρε κουτά ο νους σας στο πονηρό- σε ρεβεγιόν και λοιπές συναθροίσεις.

Χθες ένας φίλος μου έλεγε πότσο βαριέται σε όλες αυτές τις συναθροίσεις και πότσο άσκημα κανείς περνά εν γένει γιατί "πρέπει" να είσαι ευγενικός και να μιλάς με όλον τον ετερόκλητο κατά βάση κόσμο και πως αυτός άφού εξαντλήσει την ευγένεια και τη διάθεση του για κοινωνικοποίηση -που ούτως ή άλλως είναι εξαρχής μειωμένη- μετά εφάπτεται στο μπαρ, πίνει τον %^&* του, διασκεδάζει για λίγο κ μετά γίνεται ντίρλα βρίσκει έναν καναπέ-πολυθρόνα κ λουφάζει ή απλά τον κόβει γιατί δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της συνέχειας της βραδιάς.

Επίσης σημείωσε πότσο καλύτερα περνά κάποιος σε αυτές τις περιπτώσεις όταν βρίσκεται με το έτερόν ήμισυ -λες κ αυτό δεν υποτίθεται πως γενικά ισχύει- καθώς μπορεί είτε να γίνει αδιάκριτος και να χαμουρεύεται σε φάση φάτε μάτια ψάρια σε δημόσια θέα -φτου του- είτε γιατί στην τελευταία φάση της ντίρλας υπάρχει ένας πρόθυμος ώμος για να γύρεις!!!

Ας περάσουμε στο πώς κανείς περνά το βράδυ του αν τελικά το αποφασίσει να παραβρεθεί σε μια τέτοια εκδήλωση.

Κεφάλαιο 1ο - Χαρτοπαιξία

Τις προάλλες είδα στις ειδήσεις πως εξιχνιάστηκε ένα έγκλημα όπου τα θύμα -ξυλοκοπημένο μέχρι θανάτου σε ερημική τοποθεσία- εξόργισε "μέχρι θανάτου-του" τους συμπαίχτες του στα χαρτιά επειδή εγκατέλειψε το καρέ με χρέος...6 ευρώ!!!! Δεν υπερβάλλω καθόλου!!!

Ευτυχώς αυτά τα φαινόμενα ακόμα δεν έχουν γίνει κανόνας. Η συνήθης ψυχοσύνθεση των παικτών στα καρέ που έχω βρεθεί εγώ είναι τα εξής:

1)Ο GOD-damned, πνευματικός απόγονος της οικογένειας Μησοτάκη είναι ο από χέρι κ πόδι χαμένος της βραδιάς (όπως λέει κ ο lover-μάνος Beck "I'm a loser babe, so why don't you kill me").
Θα χάσει όπως και να χει.
Όλοι οι νόμοι των πιθανοτήτων αντρέπονται σε βάρος του, η φύσις κ η τράπουλα συνομωτούν κ όλοι το διασκεδάζουν, ακόμα κ ο ίδιος.
Ποντάρει λίγα; Χάνει. Πολλά; Guess what!
Φτάνει στο 20, η μάνα φέρνει 21.
Φέρνει 21; Η μάνα σηκώνει τη μπάνκα με 3 εφτάρια.
Είναι τελειωμένη υπόθεση!!!
Δανείζεται κ πάλι χάνει. Σε περίπτωση strip-pocker όλοι πια έχουν βαρεθεί να βλέπουν τα απόκρυφά του.

Εξαιρώντας την περίπτωση strip που δεν έχω παίξει είμαι ο κατά κανόνα loser όλων των χαρτοπαικτικών βραδιών.

2)Ο total-winner. Είναι το αντίθετο του GOD-damned. Είναι αυτό που όλοι οι παίκτες θα θελαν να είναι αλλά για κάποιο λόγο -που#$% κενονία- δεν τους κάθεται. Είναι σαν το γνωστό άτιμο παπί Γκαστόνε Ντακ που σκοντάφτει κ ουπς πέφτει πάνω σε 500ευρα ενώ εσύ σε μπανάνα κ μουχλιασμένη να ζέχνει.
Προφανώς το πως παίζει ουδεμία σημασία έχει αφού στο τέλος σηκώνει ό,τι υπάρχει. Στους δικούς μου κύκλους επειδή κανείς δεν είναι γύφτουλας την άλλη μέρα κερνάει τους υπόλοιπους κ ειδικά...ξέρετε ποιον!

3)Ο wannabe-total-winner. Αυτός έχει την πιο κατακριτέα συμπεριφορά στο καρέ. Προσπαθεί με πραγματική αγωνία να ποντάρει σωστά κ έξυπνα. Τον λούζει κρύος ιδρώτας όταν ρίχνει η μάνα. Όταν πιάσει κάποια λεφτά στα χέρια του παίζει υπερβολικά σφιχτά κ αμυντικά για να μην τα χάσει. δηλαδή παίζει για να κερδίσει και όχι για να παίξει. Επίσης πάντα εκείνη την ώρα θυμάται πως έχει αφήσει το φαί στο φούρνο που κινδυνεύει να καεί κ κάνει quit game. Αν χάσει κλαίγεται λες κ του φταιξαν οι συμπαίχτες του. Τσιπιές!!!

4)Ο τροχονόμος. Δεν τον ενδιαφέρει το αν θα χάσει ή θα κερδίσει. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε πώς θα παίξει. Ο άνθρωπος αυτός είναι άρρωστος. Είναι εμμονικός με τα συστήματα κανόνων. Ξέρει τους κανόνες στην Πάρνηθα, στην Πάτρα, έξω, παντού κ ΕΠΙΜΕΝΕΙ να τηρούνται ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ. Έχει μνήμη ελέφαντα κ πάντα ξέρει ποιος αδίκησε ποιους με βάση ποιο σύστημα κανονισμών.


Κεφάλαιο 2ο - Μονόπολη

Άλλο ένα παιχνίδι από τα παιδικά μας χρόνια που αναβιώνει κάθε χρόνο τις άγιες μέρες. Για τον ενήλικα παρουσιάζει ενδιαφέρον με διαφορετικό τρόπο από ότι για τον μπόμπιρα καθώς τον βάζει στη διαδικασία του να σεβαστεί διάφορους κανόνες όπως οι υποθήκες που συνήθως χάριν απλούστευσης «δεν παίζονται».

Οι συγκρούσεις μεταξύ γιγάντων ή ο φουκαράς που φαλήρησε (από δήμαρχος κλητήρας) και φυσικά ο ρόλος-κλειδί της τράπεζας εκτός του ότι διασκεδάζουν εξοικειώνουν μικρούς και μεγάλους σε υγιέστερα μοντέλα οικονομικής συμπεριφοράς, καθώς οι αγοραπωλησίες ακινήτων και οι επενδύσεις στη μονόπολη βασίζονται στη λογική της αποταμίευσης, δηλαδή του διαθέσιμου χρηματικού ποσού του παίκτη, που δυστυχώς τείνει να αποτελέσει άγνωστη λέξη για μικρούς και μεγάλους.

Δεν είναι τυχαίο πως στην Αμερική ήδη κυκλοφορεί κ κάνει θραύση επιτραπέζιο παιχνίδι όπου οι παίκτες μπαίνουν σε εμπορικό κέντρο-ναό τύπου “the MALL” χωρίς μετρητά αλλά με πιστωτική κάρτα κ νικητής είναι αυτός που την χρεώνει περισσότερο!!! Τι πάει να πει εδώ ο ποιητής;


Επίσης κυκλοφορεί λέει κούκλα Barbie με πιστωτική κάρτα για το κοριτσάκι κ μηχάνημα ανάγνωσής της, ώστε να μάθουν τα παιδάκια τη χαρακτηριστική κίνηση στο μηχάνημα, συνοδευόμενο από εκπαιδευτικό βιντεάκι όπου τη Barbie την παίρνει τηλέφωνο μια φίλη της και της εξηγεί πώς χρησιμοποιείται μια πιστωτική κάρτα. Καλό;

Μήπως να μεταναστεύσω σε άλλον πλανήτη; Λέω, μήπως;