Ονειροκρίτης 22/10 – Η νύφη του Τσάκι

Τις τελευταίες μέρες βλέπω κακά όνειρα με πολύ αυξημένη συχνότητα. Τα αποδίδω αφ’ενός στο άγχος κ στο culture shock που βιώνω τις τελευταίες εβδομάδες αλλά κ στα καταπιεσμένα νεύρα λόγω προστριβών στο χώρο της δουλειάς μου που προσπαθώ να αποφύγω μα του κάκου...Θα σας γράψω τους 2 φρικτότερους κ χαρακτηριστικότερους.

Βλέπω τον εαυτό μου να οδηγεί ένα καλοκαιρινό ζεστό βράδυ πάνω από γέφυρα της Αττικής οδού –αυτή της πλησιέστερης εξόδου- κατευθυνόμενη προς το σπίτι μου. Την ώρα που διασχίζω τη γέφυρα σκάει τρελλό αστραπόβροντο χωρίς όμως να πέσει στάλα βροχής. Συμπεραίνω από το περίεργω γεγονός πως μόλις πέθανε η γιαγιά μου –μας έχει αφήσει 1,5 χρόνο τώρα.

Φτάνοντας στο σπίτι η μαμά μου επιβεβαιώνει το γεγονός. Τη γιαγιά δεν πρόλαβα λέει να τη δω, μόλις την είχε πάρει το γραφείο κηδειών. Μόνο που τι σπίτι δεν ήταν το πραγματικό μου σπίτι. Καταρχήν δεν ήταν στην πραγματική του τοποθεσία. Βρισκόταν δίπλα σχεδόν στην εν λόγω γέφυρα της Αττικής οδού –στα 5 λεπτά από το πραμγτικό μου σπίτι- εκεί όπου σήμερα υπάρχουν χωράφια. Επίσης ήταν θεοσκότεινο, με τα minimum έπιπλα κ –ακούστε τώρα κουλαμάρα- ήταν ΚΑΜΠΡΙΟ δλδ δεν είχε παράθυρα ή πόρτες ούτε καν τοίχους κ ο χωρισμός των δωματίων γινόταν μέσω επίπλων κ κοινής λογικής...

Το ακόμα πιο περίεργο ήταν πως επάνω σε μία ξύλινη βιβλιοθήκη –την είχαμε σπίτι όταν ήμουν παιδάκι, μετά την αποσύραμε- στα ράφια ήταν στερεωμένα διάφορα φρικο-παιχνίδια ως επί το πλείστον φρικο-κούκλες τύπου νύφη του Τσάκι –κ όχι δεν έχω δει την ταινία πρόσφατα!

Οι φρικο-κούκλες μας χαμογελούσαν σαρδόνια κ έκαναν μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις τύπου κουρδιστό ρομποτάκι όταν δεν κοιτούσαμε προς το μέρος τους κ έκανα στοπ-καρέ όταν τις κοιτούσες, το μόνο που έκακαν ήταν να σε κοιτούν με τα μεγάλα κακά μάτια τους. Αυτό στην αρχή γιατί σταδιακά άρχισαν να αποθρασσύνονται κ να κινούνται κ μπροστά μας. Εγώ απέδωσα τα γεγονότα στον αγνώστου αιτίας θυμό της προσφάτως θανούσας γιαγιάς απέναντί μας η οποία κ στοίχειωσε το σπίτι μας.

Στην αρχή η μαμά μου απέρριψε αυτή τη θεωρία μη μπορώντας καν να προσδιορίσει τι πήγαινε στραβά στο σπίτι μας. Αργότερα όμως όταν οι κούκλες άρχισαν να κραδαίνουν χαρτοκόπτες κ χασαπομάχαιρα άρχισε να δίνει πιθανότητες στην εκδοχή μου. Στο τέλος άρχισε να φυσάει μανιασμένα έξω από το σπίτι χωρίς όμως να παρασέρνει αντικείμενα εντός, απλά οι κούκλες είχαν ζωντανέψει επικίνδυνα!!!

Εκεί ανέλαβα δράση. Σηκώνω όρθια μια μεγάλη ξύλινη καρέκλα, πλησιάζω προς τις κούκλες κ φωνάζω: «Γιαγιά, κάν’την αυτή τη στιγμή από το σπίτι μη γίνει της ...».
Εκείνη την ώρα πραγματικά το εννοούσα αλλά το θα έκανα; Για κάποιο λόγο πάντως η απειλή μου έπιασε κ η όλη μεταφυσική δραστηριότητα σταμάτησε!

Εγώ βέβαια ξύπνησα μες στα σκατά...