Ρόδος τριπ

Το σαββατιάτικο ταξίδι αναχώρησης για το γάμο του παλιού φίλου Μ. ήταν ένα σωστό παραλήουρημα (προσοχή στην προφορά) και μόνο σε αυτό το ιστολόγιο ταιριάζει να γραφτεί. Επιγραμματικά έστω:

1. Πήγα στο αεροδρόμιο (με ταξί) με το καλό μου παλτό τύπου ψαροκόκαλο, το τέλειο νεσεσέρ της Avene που μου δώσανε δώρο στο φαρμακείο, 5 κολιέ με πέρλες, 6 φιλμ, το βιβλίο μου, όρεξη για καινούριες γνωριμίες, μια φιλαρέσκεια, ένα χάι κτλ. κτλ., αλλά χωρίς ταυτότητα.
2. Πήρα ταξιτζή-κασκαντέρ για να με πάει πίσω Ηλιούπολη και πάλι αεροδρόμιο. Η ταρζανιά έλαβε χώρα σε 43 λεπτά (200χ/ω), ο ταξιτζής μού πήρε 55 ευρουλάκια (κλέφτης: 22 είχα πληρώσει στο πήγαινε, και με κλήση), την πτήση όμως την έχασα.
3. Δεν μπορούσα να αλλάξω το εισιτήριό μου για την επόμενη πτήση (3 ώρες μετά), γιατί ήταν εισιτήριο-προσφορά, αγορασμένο διαδικτυακώς. Όπερ σημαίνει άλλα 97 ευρουλάκια (το υποκοριστικό δεν πολυκάθεται εδώ) για νέο εισιτήριο.
4. Άφησα το μπαγκάζι μου για να σουλατσάρω στα ντιουτιφράδικα και να κάνω σελέμπριτι σπότινγκ. Το υπερ-σελέμπριτι Εύα Χερτζίκοβα πέρασε ξάφνου από δίπλα μου αγέρωχο και μόνο και χάθηκε στα βάθη της γκέιτ τάδε. Ένα δάκρυ κύλησε – κι ένα αγόρι μίλησε: ήταν ο ελεγκτής περιεχομένου τσάντας, που είπε ότι η Εύα πήρε 100.000 ευρουλάκια (εδώ το υποκοριστικό είμαι σίγουρη ότι θα πιαστεί από την ορθοστασία) για να κάτσει δίπλα στον Κωστόπουλο σε επίδειξη μόδας. (Προφανώς επρόκειτο για το φάσιον τριήμερο του In Style και θα διασταυρώσω την πλεροφορία.)
5. Επιστρέφοντας να πάρω το μπαγκάζι μου, μπαγκάζι άφαντο. Το ξέρω ότι απαγορεύεται να αφήνεις τις βαλίτσες σου μόνες, αλλά πώς να την έσερνα πέρα δώθε επί 3 ώρες; Και στο φινάλε, τι είναι αυτό στη ζωή που επιτρέπεται ν’ αφήνεις μόνες τις γυναίκες και δεν επιτρέπεται ν’ αφήνεις μόνες τις βαλίτσες;
6. Έψαχνα από δω, ρωτούσα από κει, μπαγκάζι γιοκ (και είχε μέσα και φωτογραφική μηχανή). Το ενδεχόμενο να χάσω και δεύτερη πτήση σε μία μέρα δεν ήταν πια αστείο. Στο παρατσάκ, ο ταλαίπωρος σάκος τουρίστα βρέθηκε στα υπόγεια των Σπάτων: τον είχαν βάλει στη μέση ένα τσούρμο αστυνομικοί και τον ξεκοίλιαζαν, γιατί νόμιζαν ότι είχε βόμβα. Το κέρδος από την υπόθεση: μου παρέδωσαν το σάκο πάνω σε καρότσι. Τουτέστιν γλίτωσα ένα ευρώ μεταφορικά (κυριολεκτικά).

Επίλογος: Λίγο πριν γίνει η επιβίβαση, με πλησίασε ένας κύριος από την Aegean και μου είπε να του δώσω τα στοιχεία μου για να με πάρουν σε λίγες μέρες τηλέφωνο και να μου κάνουν ερωτήσεις για την ποιότητα της πτήσης. Ένιωσα ότι μου έλεγε ο Θεός, Ωραία μου κυρία, έκανα το παν για να σε εμποδίσω να πάρεις αυτή τη μοιραία πτήση, αλλά εσύ θέλεις ντε και καλά να πεθάνεις, γι' αυτό κι εγώ θα σπάσω λίγη πλάκα χρησιμοποιώντας το αγαπημένο μου αρχαιοελληνικό τρικ, που λέγεται τραγική ειρωνεία. Το νόημα της ταλαιπώριας όμως ήταν άλλο.

Έπρεπε να πάω στη Ρόδο· ώστε, με μία σειρά πολύπλοκων εγκεφαλικών διεργασιών και συνειρμών, και με τη μεσολάβηση ενός μικρού ροζ αστερία, τριών βρεγμένων κοχυλιών, ενός Ροδιο-καλιφορνέζου, ενός ζευγαριού χρυσών σαγιοναρών, μιας φιγούρας πάνω στις Καλοκαιρινές διακοπές του Καρβέλα, δύο τριανταφύλλων, ενός λευκού πιάτου με τη στάμπα "Fotis-since 1970", μιας επίμονης ακτίνας ήλιου και ενός ποδηλάτου με βοηθητικές, να διαπιστώσω ότι η ζωή μου είναι γεμάτη ενδιαφέροντες ανθρώπους με φαντασία, ότι είναι πολλές οι λάθος επιλογές που δεν έχω κάνει, ότι είμαι κατά 51% ευτυχισμένη και ότι, όπως λέει η Εκάβη Ντούμα στο καινούριο τεύχος του Cool, η ζωή έχει πολλές λήψεις: μπορεί να γυρίσεις το τέλος την πρώτη μέρα, την αρχή κάπου στη μέση των γυρισμάτων, τη δεύτερη σκηνή τρεις μέρες αργότερα, άντε κι ένα συμπληρωματικό γύρισμα ένα χρόνο μετά...