Η τελική ευθεία

Η έννοια της τελικής ευθείας στη ζωή μου έχει κομβική σημασία.

Από μικρό παιδάκι πάντοτε ήμουν πάνω της. Ίσως επειδή ήμουν φιλότιμη, ίσως επειδή ήμουν απλά το πρώτο παιδί της οικογένειας, δεν ξέρω που να το αποδώσω, όμως ΠΑΝΤΑ βρισκόμουν πάνω σε μία ευθεία που ήταν ΤΕΛΙΚΗ, όχι μία τυχαία. Η αδερφή μου για παράδειγμα έκανε ένα σύντομο περάσμα από την ευθεία αυτή στην 3η Λυκείου αλλά εκτοτε κανείς δε θεώρησε ότι υπάρχει λόγος να ξαναπεράσει.

Οφείλω να ομολογήσω πως εγώ σαν να τη βαρέθηκα αυτή την ευθεία. Στην τελική κανείς δε με ρώτησε αν γουστάρω να βρεθώ πάνω της. Ίσως αν με αφήναν να δημιουργήσω έτσι μόνη μου να έκανα διάφορες τεθλασμένες γραμμές δικές μου που θα τις γούσταρα περισσότερο.

Η μαμά μου λέει θυμάται μια φορά που ήμουν στην 6η Δημοτικού κ είχαν σκάσει σπίτι μας κάποιοι συγγενείς. Όλοι τώρα μαζί σαλόνι κ βαρεμάαααρα εγώ καταλαβαίνετε. Μέχρι που σκάει το ψητό. Αρχίζουν λοιπόν όλοι μαζί τη θεωρία της τελικής ευθείας τώρα που θα μπω στο Γυμνάσιο κ όλα μα όλα θα αλλάξουν τότσο πολύ. Εγώ λοιπόν ξενερωμένη μέχρις εσχάτων απορώ κ ρωτώ "Μα καλά, δεν έχει τέλος πια αυτή η τελική ευθεία;"
Όλοι γύρισαν προς το μέρος μου, με κοίταξαν ελαφρώς απορημένα κ μετά γέλασαν κ άλλαξαν το θέμα της συζήτησης.

Για να πούμε του στραβού το δίκιο, η ρημάδα η τελική ευθεία δεν είναι πως περιέχει κάποια ιδιαίτερα κοπιαστική δουλειά που σε άλλες ευθείες ή γραμμές δεν υπάρχει, λειτουργεί όμως με πιο υποχθόνιο κ ύπουλο τρόπο, επιφορτίζοντας με κάποια ΕΥΘΥΝΗ ακόμα κ το πιο ασήμαντο πράγμα που πας να κάνεις.

Πας για παράδειγμα να πιεις έναν καφέ. Αν είσαι στην τελική ευθεία όμως το πράγμα δεν είναι τόσο απλό, γιατί πάντα πας να πιεις καφέ αντί να κάνεις κάτι άλλο στη θέση του ΠΙΟ σημαντικό. Γενικά όντας πάνω στην τελική ευθεία επιφορτίζεσαι δλδ με ενοχές κ τύψεις για τα πιο απλά κ ασήμαντα πράγματα.

Τελικά νομίζω πάντως πως η όλη υπόθεση γυρίζει μπούμερανγκ. Φανταστείτε την τελική ευθεία ως ένα σκοινί πάνω στο οποίο περπατάει ένα μυρμήγκι. όσο το μυρμήγκι βρίσκεται στην πάνω μεριά του σκοινιού κάνει μόνο τα σημαντικά πράγματα ενώ συχνά γέρνει κ ενώ συνεχίζει να περπατά κατά μήκος της ευθείας του, πάει πλέον ανάποδα.



Στην ανάποδη φάση του το μυρμήγκι δε μπορεί παρά να συνεχίσει την πορεία του κατά μήκος της γνωστής ευθείας κάνοντας όμως μόνο ασήμαντα πράγματα κ κατά καιρούς προσπαθεί να ανατρέψει τη ροπή, τη βαρύτητα -κ δε συμμαζεύεται- κ να γυρίσει προς τα ανάποδα, δλδ προς το ίσιο. Όσο δεν τα καταφέρνει όμως η πορεία του συχνά γίνεται διασκεδαστική κ αστεία ενώ όταν προσπαθεί να στρίψει ζορίζεται.

Ας φανταστούμε τώρα ένα άλλο μυρμήγκι που προχωρά πάνω στο δικό του σκοινί αμέριμνο κ χωρίς να το νοιάζει το προς τα που κοιτάει. Άλλωστε τι σημασία έχει αυτό εφόσον το μυρμήγκι δεν πέφτει από το σκοινί όπως κ να χει.

Νομίζω για να συνοψίσω πως κ το ένα κ το άλλο μυρμήγκι θα περάσει καλά στη βόλτα του. Θα κάνει τις μαλ@#$%^ του αλλά θα κάνει κ ότι σωστό κ καλό μπορεί. όμως το πρώτο, αυτό της τελικής ευθείας, θα έχει το καημένο ένα σαράκι να το τρώει, αυτό της ευθύνης του σωστού προσανατολισμού πάνω στο σκοινί.

Για τον εαυτο μου αυτή την περίοδο μπορώ να πω πως βρίσκομαι στην από κάτω μεριά της ευθείας κ σε προσπάθεια για να στρίψω. Εσείς σε τι είδους πορεία βρίσκεστε από τότε που θυμάστε τον ευατό σας κ πού βρίσκεστε αυτή τη στιγμή;