Ρετροσπεκτίβα: Παγωτά

Χθες μετά από πολύ καιρό έφαγα ένα παγωτό που με εντυπωσίασε.

Προφανώς κ κάθε φορά που τρώω παγωτό το απολαμβάνω, αλλά το θέμα μας δεν είναι εκεί. Είναι στο να σε κάνει να νοιώθεις σαν παιδάκι που το πρωτοδοκιμάζει, να αγωνιάς για την πρώτη δαγκωνιά κ μετά από αυτήν να έρχονται αβίαστα οι επόμενες κ η απόλαυση να αυξάνεται. Στο τέλος μένει πάντα μία ακατανίκητη δίψα για νερό κ μία μικρή τύψη για τις θερμίδες.

Τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει κ τα γούστα μου στα παγωτά σε σχέση με παλιότερα. Από τα βιομηχανοποιημένα παγωτά προτιμώ πλέον αυτά τα θανατερά ξυλάκια τύπου Magic που έχουν διπλή κ τρίδιπλη κρούστα κ από κάτω 15 στρώσεις!

Τέτοιο ήταν φίλες κ φίλοι το παγωτό που με συγκλόνισε χθες. Ητανε Status cream & cookies με λαχταριστή κρούστα σοκολάτας γάλακτος με ξηρούς καρπούς αλλά κ μπισκότο βανίλια κ σοκολάτα εξωτερικά κ από μέσα παγωτό cream & cookies όπου υπάρχει περισσότερο μία essence μπισκοτίλας παρά το ίδιο το μπισκότο, περισσότερο νοιώθει κανείς τα σιρόπια σοκολάτας που περιτριτυρίζουν αυτή τη λαχταριστή βανίλια. Yummy!!!

Ακούστε την πρώτη μου παιδική ανάμνηση σε παγωτό. Όταν ήμανε 2.5 εγώ κ 0.5 η αδερφή μου πήγαμε διακοπές τον Αύγουστο σε κάποια κατασκήνωση στο Σούνιο με τους γονείς μας. Κάθε μέρα ανελιπώς εκεί προς το απογευματάκι με πήγαινε ο μπαμπάς μου κ έτρωγα ξυλάκι βανίλια (τα παγωτά ήταν απλουστευμένα ως τεχνολογία τότε) που το περιτύλιγμά του ήταν ροζ χάρτινο κ έδειχνε κεφαλάκια από αγοράκια κ κοριτσάκια άσπρα κ ζωγραφισμένα με παιδικό τρόπο. Δε θυμάμαι τι μάρκα ήταν αυτό το παγωτό κ ειλικρινά αν κάποιος θυμάται ας με διαφωτίσει σας παρακαλώ. Θυμάμαι όμως ότι κ τα υπόλοιπα παγωτά αυτής της μάρκας είχαν παρόμοια συσκευασία με τα κεφαλάκια από τα αγοράκια κ τα κοριτσάκια σε χαρτί δίπλα δίπλα. Μόνο το χρώμα του χαρτιού άλλαζε.

Όταν λίγο ξεπετάχτηκα ήμανε φαν της ΕΒΓΑ. Όλα μ’αρέσανε.

Ως πιτσιρίκι έτρωγα φανατικά από ξυλάκια:

• Μπραζιλιάνο (θυμάμαι κ την τιμή στην πρώτη δημοτικού έκανε 40 δραχμές, ενδεικτικά αναφέρω ότι η τυρόπιτα στο σκολείο μου έκανε 25 δραχμές) επκάλυψη σοκολάτα εξω-βανίλια μέσα

• Τρελή Πατούσα (best seller) φραουλίτσα σε σχήμα πατούσας με τις άκρες των δαχτύλων να έχουν σοκολάτα

• Bruno –ξυλάκι βανίλια σοκολάτα γάλακτος χωρίς καμία επικάλυψη αλλά σε σχήμα τάο-τάο που παρέπεμπε στο γνωστό λατρεμένο καρτούν ήρωα.

• Άλλο λατρεμένο ξυλάκι ήταν ένα με γεύση μπανάνα, σχήμα μπανάνα κ σοκολατένιες λεπτομέρειες τύπου πατούσα που δυστυχώς έχω ξεχάσει το όνομά του.
  

Από κυπελλάκια της ΕΒΓΑ πάντοτε έτρωγα:

• Σικάγο με σοκολάτα, ξηρούς καρπούς κ σιρόπι, κατάλληλο για πωρωμένους σοκολατο-φαν

• Μανχάτταν με σοκολάτα κ μικρά κομματάκια σοκολάτας, για σοκολατο-φαν κ αυτό αλλά όχι απαραιτήτως πωρωμένους

• Lucky Cup μην κάνετε πως δεν το θυμάστε αυτό γιατί απλά δε θα σας πιστέψω! Ήταν αυτό με τα δωράκια που τα έβγαζες από τον πάτο κ μετά παίζει κ να το πέταγες το παγωτό...
  

• Καιμάκι με σιρόπι βύσσινο όπως λέει κ το όνομά του (υπάρχει το ίδιο κ σε οικογενειακή συσκευασία)

• Τέλος μου άρεσε άλλο ένα κυπελλάκι που δε θυμάμαι πως το λέγανε αλλά ήτανε βανίλια με σιρόπι φράουλα κ σιρόπι σοκολάτα όπου τα σιρόπια σχηματίζανε μία κάθετη σπείρα μέσα στο παγωτό. Το κυπελλάκι ήταν διαφανές πλαστικό αντί για χάρτινο όπως όλα τα υπόλοιπα κ ελαφρώς στενόμακρο.
  

Τέλος από πυραύλους (σε φάση ακατανίκητης όρεξης) έτρωγα:

• Number 1 με κρέμα κ σοκολάτα κ ξηρούς καρπούς
  

• Shock που στη διαφήμιση ήτανε λέει μία γκόμινα που φόραγε μια ολόσωμη βινύλ φόρμα κ άνοιγε το φερμουάρ αποκαλύπτοντας το μπούστο της κ άρα... ΣΟΚ!

• Knock Out που στη διαφήμιση ήτανε μία ιδρωμένη γκόμινα με μαγιό που φόραγε γάντια του μποξ κ βάραγε ένα σάκο κ στο τέλος έδειχνε ένα τύπο που τονε βάρεσε η γκόμενα κ έπεσε νοκ-άουτ!!!

Λοιπές παιδικές αναμνήσεις με παγωτά

[Στο Ζωολογικό Κήπο]

Μια φορά οι γονέις μας πήγανε στο ζωολογικό κήπο στη Νέα Φιλαδέλφεια εγώ πες 6, η αδερφή μου 4 κ παίρναμε όπως παντα για να μη υπάρχουν ζήλιες το ίδιο παγωτό χύμα, πύραυλο, βανίλια-φράουλα (η φράουλα επειδη ήμασταν κοριτσάκια κ όπως κάθε κοριτσάκι που σέβεται τον εαυτό του πρέπει σε παιδική ηλικία να περάσει τη φάση του όλα-ΜΑ ΟΛΑ τα παίρνω σε ροζ).

Με το παγωτό ανά χείρας περιεργαζόμαστε τα ζωντανά στα κλουβιά τους (φαντάζομαι πως κ το αντίθετο θα μπορούσε να συνέβαινε) μέχρι που πετυχαίνουμε κάτι μυρηκαστικά θηλαστικά κάτι μεταξύ κατσίκας κ κοντής καμήλας (συγνώμη, μήπως υπάρχει κάποιο ζωντανό ονόματι λάμα που η περιγραφή του να ταιριάζει;) μέχρι που αποσπά την προσοχή μας για λίγα δευτερόλεπτα ένα τέτοιο ζωντανό στο βάθος του κλουβιού. Στο μεσοδιάστημα ένα άλλο όμοιο ζωντανό-μούργος γράπωσε την ευκαιρία κ χωρίς να το πάρω χαμπάρι έγλειφε το παγωτό μου. Όταν το αντιλήφθηκα έβγαλα μία τσιρίδα έκπληξης που τρόμαξε την αδερφή μου με αποτέλεσμα να ρίξει όλο της το παγωτό στο μάτι της!!! Μετά όπως καταλαβαίνατε απλώς κλαίγαμε κ οι 2!!!

[Στο γυρισμό από το εξοχικό]

Τον ίδιο καιρό κ επί 10 συναπτά έτη οι γονείς έχτιζαν ένα εξοχικό στα Μεσόγεια που έμελλε να γίνει τελικά η μόνιμη κατοικία μας λίγα χρόνια αργότερα κ με ελάχιστες τροποποιήσεις. Κάθε Σ-Κ λοιπόν πηγαίναμε εκδρομούλα στο εξοχικό όπου με την αδερφή μου αλητεύαμε με τα υπόλοιπα παιδάκια της γειτονιάς πάιζοντας νυχθημερόν (κ δοκιμάζοντας όλα τα παγωτά της ΕΒΓΑ) κ κάθε Κυριακή απόγευμα επιστρέφαμε με το οικογενειακό κατσαριδάκι στο κανονικό μας σπίτι στην Αθήνα. Η επιστροφή αυτή που συνήθως ήταν πολυτάραχη διαρκούσε κατά κανόνα 1 με 1,5 ώρα καθώς η Μεσογείων τότε δεν είχε πολλές λωρίδες κυκλοφορίας κ είχε επιστροφή εκδρομέων κ μποτιλιάρισμα.

Για να γίνει λίγο πιο ενδιαφέρουσα η διαδρομή κάθε φορά κάναμε στάση στον ίδιο φούρνο για ψωμί κ παγωτό χωνάκι χύμα βανίλια-φράουλα. Ξαναμπαίναμε λοιπόν στο αυτοκίνητο να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας προς την Αθήνα κ φυσικά με την αδερφή μου ρίχναμε ένα καβγαδάκι έτσι για να περνάει κ η ώρα. Εγώ ως μεγαλύτερη αδελφή που υπερίσχυα σε μέγεθος κ έτρωγα πιο γρήγορα το παγωτό μου (κ κατά κανόνα όφειλα να τις τρώω από τη μικρή -που ήταν σκατόπαιδο- κ καλά για να μην τη σακατέψω) η οποία μου έσπαγε τον π%^&* στο τέλος του καβγά λέγοντας «παρτο το παγωτό μου δεν το θέλω», εγώ φυσικά το έπαιρνα κ αυτή η άτιμη είχε βάλει counter, τα μέτραγε κάθε βδομάδα κ φυσικά χάκεβε τον counter κατά βούληση κ μου την είχε φυλαγμένη κ φτάνοντας στο σπίτι μας μου έλεγε «κ να ξέρεις, τώρα μου χρωστάς x παγωτά»...κ εγώ συγχυζόμανε...

Τον καιρό εκείνο τα παγωτά υπήρχαν μόνο το καλοκαίρι κ όχι το χειμώνα με αποτέλεσμα αναγκαστικά ο counter να κάνει κάθε χρόνο reset to zero κατά τη νεκρή περίοδο. Το γεγονός αυτό δημιουργούσε ένα είδος ανταγωνισμού μεταξύ μας κάθε άνοιξη που άνθιζαν... τα παγωτα σε φάση «εσύ πόσα παγωτά έχεις φάει;» ή σε φάση «εγώ το πρώτο μου παγωτό το έφαγα την 25^η Μαρτίου, εσυ;». Πλέον κ με τα παγωτά να κυκλοφορούν ελεύθερα όλο το χρόνο αυτός ο ανταγωνισμός έχει πια εξαλειφθεί!!!

[Στην παγωτομηχανή]

Τέλος θέλω να καταθέσω την παιδική φαντασιώση της αδελφής μου που ήταν να της φτιάξουν ένα κρεβατάκι κάτω από μία μηχανή παγωτού ώστε να είναι διαρκώς ξαπλωμένη κ να τραβάει με τα χεράκια της κ τους 2 μοχλούς ώστε να βγαίνει ανάμικτο smoothie κρέμα-σοκολάτα κ να το τρώει για πάντα...

Από τότε βέβαια η μόδα στα παγωτά άλλαξε –ίσως βέβαια να αλλάξαμε λιγάκι κ εμείς. Αλλες είναι οι μάρκες παγωτών που τώρα είναι της μόδας να τρως κ φυσικά υπάρχουν τότσες κ τότσες παγωτο-λιχουδιές που τότε δεν υπήρχαν.

Από το γυμνάσια κ μετά που έγιναν της μόδας τα Algida κ βγήκε αυτό το Cornetto καρδιά από κρέμα όλα πια τα κοριτσάκια στραφήκαμε σε αυτο.

Για τα αγοράκια πάλι δεν ξέρω, μπορεί κ να παραμείνατε στο Lucky Cup μέχρι τα 20!!!

Σε πιο σύγχρονη φάση βγήκαν αυτά τα κολασμένα Νιρβάνα (που μετά τη γκραντζ περίοδο όλοι μας οφείλαμε να τρώμε για λόγους αρχής) κ στη συνέχεια τα Haagen-Dazs που σήμαναν την ολοκληρωτική μου καταστροφή...

Τέλος ως σημείο των καιρών πρέπει να αναφέρω πως το χύμα παγωτό έχει βελτιωθεί σημαντικά σε σχέση με τα παιδικά μου χρόνια κ στην ποιότητα των γεύσεων αλλά κ στην ποσότητα κ την ποικιλία τους. Πάντως για να πούμε κ του στραβού το δίκιο μόνο ως ενήλικας πραγματικά έχεις τη διάθεση να πειραματιστείς με διαφορετικές γεύσεις παγωτού κ μάλιστα με περίπλοκες κ προωτότυπες. Τα παιδάκια όσο κ αν απολαμβάνουν τα παγωτά ειναι κάπως κολληματίες με τις προτιμήσεις τους. Για παράδειγμα, εγώ ως ανήλικο υπήρχαν καλοκαίρια ολόκληρα που για κάποιο λόγο θα μπορούσα να έχω αποφασίσει να τρώω ένα κ μοναδικό παγωτό, πάντα το ίδιο. Επίσης δεν υπήρχε περίπτωση να πεισθώ να φάω πχ παγωτό παρφέ ή κάτι άλλο που θεωρούσα ενήλικο κ περίπλοκο ως γεύση.

Εσείς ποιες παιδικές αναμνήσεις με παγωτά έχετε να καταθέσετε στη ρετροσπεκτίβα μας; Ποιες είναι οι δικές σας παγωτο-προτιμήσεις κ πως αυτές αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου;