The importance of being@home

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι πως ΠΟΥΘΕΝΑ δεν είμαι @home.

Όταν είμαι Ματσατσούτσετς το σπίτι είναι κάπως πιο άδειο κ πιο κρύο απ’ ότι θα θελα κ με την καλή κ με την κακή έννοια. Λείπουν όλες οι ενοχλητικές παρεμβάσεις από μέλη της οικογένειας, λείπουν όμως κ τα άλλα πρόσωπα. Είναι σκληρή η μοναξιά!!! Πότσο μάλλον για έναν άνθρωπο που μέχρι πρότινως ήταν διαρκώς με τη φωτιά στον κώλο να γυρνάει όλη μέρα κ να χει το σπίτι του μόνο για ύπνο.

Ώρες-ώρες πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται εναλλακτικές διακόσμησης σε αυτό το σπιτάκι. Ακροβατώ χωρίς να καταλήγω ανάμεσα στο απόλυτo ποπ-χρωματιστό σπίτι κ την ψωνιά για το απόλυτο manga-japanese chic ψυχρό σπίτι. Τελικά μου φαίνεται πως το ΙΚΕΑ –casa bonita- κ το πορτοφόλι μου θα δώσουν μια random λύση.

Όταν γυρίζω στο πατρικό μου στην Αθήνα το δωμάτιό μου δεν είναι πια δωμάτιό μου. Τα περισσότερα έπιπλα κ πράγματα λείπουν κ το αισθάνομαι ξένο. Άσε που λόγω στενότητας χώρου κοιμόμαστε παρέα με την αδερφή μου στο διπλό των γονέων κ η μαμά -λόγω ανυπόφορου ροχαλητού σε καραντίνα- στο προηγουμένως δικό μου. Πέρα όμως από τις λεπτομέρειες η κυριότερη διαφορά είναι πως νοιώθω πλέον φιλοξενούμενο μέλος. Είμαι guest, όχι resident…

Τέλος συχνά κατά το extended Σ-Κ φιλοξενούμαι σε εκείνον. Δεν μπορώ να πω, δεν έχω παράπονο. Αν κ μένει με οικογένεια υπάρχει ένα σχετικό privacy. Κανείς δε θα ενοχλήσει ακόμα κ χωρίς προειδοποίηση πως βρίσκομαι κ γω εκεί. Ωστότσο κ εκεί φιλοξενούμαι.

Που είναι το σπίτι μου;
Δεν ξέρω πώς να νοιώσω. Υπάρχει μια αβεβαιότητα, ώρες-ώρες κ αμηχανία. Νοιώθω κουρασμένη ή ελαφρώς εκνευρισμένη συχνά χωρίς να έχει γίνει κάτι συγκεκριμένο. Με τρώει ο κώλος μου. Κάτι μου φταίει.

Πώς θα καταπραύνω αυτά τα συμπτώματα; Μήπως είναι καθαρά ζήτημα χρόνου;