Στο δρόμο για το σπίτι

Θα πιαστώ από ένα παλιότερο post της φίλης Loretta που έλεγε για τους οδηγούς στην εθνική που έχουν όλοι μαζί έτσι μια σύμπνοια νταλικέρηδες, οδηγοί ΚΤΕΛ, ταρίφες κ τέλος οδηγοί ΙΧ σαν την αφεντιά μου.

Τις τελευταίες εβδομάδες πηγαινοέρχομαι τακτικότατα (τα Σ-Κ που συνήθως είναι σε extended version από Πέμπτη! –ααααχ Δημόσιο-) από το Ματσατσούτσετς που είμαι τώρα στο σπίτι μου στην Αθήνα. Εν γένει προσπαθώ να δράσω με ταχύτητα κ εξυπνάδα στο δρόμο προσπαθώντας βέβαια να μη σκοτωθώ κ φυσικά να μη σκοτώσω κιόλας!

ΔΕ μπορώ όμως να πω το ίδιο κ για κάποιους ντόπιους…
Τι ’ναι αυτοί ρε που$%^ μου;
Αμάσητοι.
Προσπέραση κανονικότατα σε συνδυασμό ανηφόρας με τυφλή στροφή σε απευθείας σύνδεση με Χορταρέα-κληρονομικό χάρισμα- γιατί το ΜΥΡΙΖΕΤΑΙ ο ντόπιος πριν προσπεράσει ότι δε θα του σκάσει η νταλίκα με τα μάρμαρα για την Κάρυστο από το άλλο ρεύμα να σχωρεθεί μια ώρα αρχύτερα.

Ιδιαίτερη σύμπνοια δε μπορώ να πω βέβαια πως αισθάνομαι αν κ όλοι συνυπάρχουμε στο δρόμο με κοινό παρονομαστή. Μάλιστα Παρασκευή μεσημέρι έχω παρατηρήσει στα μέρη μας ρεύμα ΙΧ με αθηναïκές πινακίδες που γυρνάει στην Αθήνα κ μάλιστα βιάζονται κιόλας.

Στο ταξίδι της επιστροφής πάλι Κυριακή βράδυ πραγματικά αγγίζω τα όρια της τύφλωσης!!! Κακορυθμισμένα φώτα πορείας που σκυλοβρίζεις τον κάτοχο του ΙΧ επειδή νομίζεις πως τόση ώρα πάει με τα προβόλια μέχρι να στ’ ανάψει κ αυτά –δε βλέπει κ πολύ καλά το φως δε φτάνει- όπου πια σε έχει αποτελειώσει…

Στο τελευταίο 20λεπτο της διαδρομής με πιάνουν συνήθως οι φοβίες μου.
Έχετε δει μήπως το «Σκοτεινό Χωριό» (Τhe Village) του Σιάλαμαν;
Να το δείτε, καλούτσικο είναι.

Είναι λοιπόν αυτό το σημείο του δρόμου όπου είναι θεοσκότεινα, ευθεία, δάσος από τις 2 μεριές, η μονοτονία σπάει μόνο από τα καντηλάκια-μνημούρια στα αδικοχαμένα καγκούρια, όπου ψιλοχέζομαι κ επιταχύνω φοβούμενη πως ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ σε ζώο, άνθρωπο ή τέρας τύπου- THE VILLAGE θα μπορούσε να μου πεταχτεί!!!

Στην πράξη σε κάτι στροφές αργότερα συναντηθήκαμε μια φορά με μια ζαβλακο-κατσίκα –μου κοψε το αίμα μες στο σκοτάδι- κ διπαξ με μια φοβισμένη αλεπουδίτσα η οποία πάντα είναι στο πλαι του δρόμου στο ίδιο σημείο. Είτε θα χει καπου κοντά το τσαρδί της, είτε το κοτέτσι που επισκέπτεται.

Χθες έζησα μια σχεδόν μυστικιστική εμπειρία. Τα πίνουμε με συναδέλφους στο διπλανό χωριό μέχρι τη 1 περίπου. Αποφασίζω να επιστρέψω στη βάση μου. Περνώ μπροστά από το γνωστό φρικο-σημείο χωρίς συναντήσεις. Στρίβοντας στην πλαγιά έρχεται η ΟΜΙΧΛΗ!!!

Έχετε δει την ταινία του Καρπεντερ (THE FOG);
Nα τη δείτε κ αυτή…
Στην ταινία μόλις η ομίχλη καλύψει το μέρος όπου βρίσκονται οι ήρωες περίεργα εγκλήματα λαμβάνουν χώρα.

Μου κατεβαίνει το σκατό στην κάλτσα. Άσε που δε μπορώ κ να επιταχύνω. Δε βλέπω ούτε τη μύτη μου. Σαν την κότα με 20km/h –έχει φυσικά κ στροφές εκεί- με ορατότητα στο 1m από το παρμπρίζ συνεχίζω μέχρι να στρίψω στην πλαγιά ώστε τα βάσανά μου να τελειώσουν. 100 εναλλακτικές περνούν από το μυαλό μου.

Η πανικόβλητη
Να πάρω τηλ στο κινητό το συνάδελφο που πριν από λίγο κορόιδευα για τα αντιεξουσιαστικά πρότυπα εκπαίδευσης να έρθει να με μαζέψει γιατί κιότεψα.
Μα αν στο μεταξύ την έπεσε; Να τον ξυπνήσω;
Ας τονε μωρέ το φουκαρά…

Η ψύχραιμη
Είναι 1+. Κανείς δεν πρόκειται να περάσει από το σημείο. Άρα η μόνη πιθανότητα στούκας είναι σε δέντρο εκτός δρόμου. Τα ζωντανά κοιμούνται κ φυλάγονται μιας που βρέχει –δε σας το πα;.., Άρα συνεχίζουμε ως έχουμε…Κι αν στουκάρω στο…ΤΕΡΑΣ;;;;;;;

Επιστροφή στο πανικόβλητο mode
«KΛΗΣΗ #$%^&» κ γρήγορα. ΣΚΑΤΑ ΣΚΑΤΑ ΣΚΑΤΑ, το χει κλειστό.
Επίκληση στον προστάτη άγιο Αη Τζατζίκη –δε με ξεχνά ποτέ- κ καπάκι επιστροφή στο ψύχραιμο mode.
Ε δεν έγινε κ τίποτα, θα επιβιώσουμε όπως τότσες+τότσες φορές.
Τελευταία στροφή κ έξοδος από την πλαγιά κ την ομίχλη.

ΛΥΤΡΩΣΗ