Αφιέρωμα Μα-τσα-τσού-τσετς - Στο κελί 33

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να αρχίσω να σας εξιστορούμαι πράγματα σχετικά με τη νέα μου ζωή. Θα ξεκινήσω με τη δουλειά κ τους προβληματισμούς μου.

Εργάζομαι στο Μα-τσα-τσού-τσετς.
Πρόκειται για ΙΔΡΥΜΑ με όλα τα γράμματα στο κεφαλαίο του!!!
Το σκολείο είναι ΤΕΕ με δυναμικό 5 καθηγητών σταθερών (οι 3 πληροφορικάριοι) κ οι υπόλοιποι special guests με περιορισμένες εμφανίσεις κ μαθητικό δυναμικό 22 ΜΟΛΙΣ παιδιών -να σημειωθεί στα πρακτικά πως η σχολική χρονιά ξεκίνησε με 25 απλά κάποιοι έχουν ήδη κάνει abort mission.

Για να ξεκινήσω με τα παιδιά καταρχήν ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΠΑΙΔΙΑ. Οι μισοί μαθητές είναι ενήλικες κ κάποιοι σε μεγαλύτερη ηλικία από εμένα!!! Είναι όμως ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ!!!

Κανείς δεν είναι χούλιγκαν ή εγκληματίας που να τον βλέπεις κ να σκιάζεσαι να μπεις στην τάξη, ΚΑΝΕΙΣ όμως εκεί μέσα δεν έχει κίνητρο τη μάθηση.
Άλλοι είναι πακετωμένοι με τα οικογενειακά τους, πχ ανύπαντρες νέες γυναίκες με παιδιά, άλλοι είναι παραμελημένα παιδιά με γονείς ψιλο-αμόρφωτους που δουλεύουν ολημερίς κ οληνυχτις στα χωράφια, πρόβατα ή τουριστικές επιχειρήσεις. Στο σύνολό τους πάντως ΔΕΝ έχουν πολλά ερεθίσματα κ προσωπικούς στόχους.

Η στρατολόγηση των μαθητων στο σκολείο είναι δύσκολη υπόθεση κ λίγο πολύ έχει ως εξής. Ο διευθυντής του σκολείου -ντόπιος παράγοντας στην τοπική αυτοδιοίκηση- παρεούλα με τον υπο-διευθυντή σκανάρουν την περιοχή σε ακτίνα 20 km με κέντρο το χωριό για ντόπια λαμογια κυρίως αρσενικού φύλου. Χώροι αναζήτησης χωράφια, καφετέριες, συνεργεία αυτοκινήτων κ παπιών, μπλιμπλικάδικα, μπαρ-οβελιστήρια.

Αφού καταλήξουν σε μια πρόχειρη λίστα υποψηφίων αρχίζει το ψηστήρι στους ίδιους κ τις οικογένειές τους με αποτέλεσμα περίπου οι μισοί από αυτούς να έρχονται στον ΑΓΙΑΣΜΟ. Αυτό εν γένει είναι καλό!!! Γραπώνουν κάμποσα παιδάκια από το δρόμο, τα χωράφια κ τα μπαρ για να τα σώσουν κ τουλάστιχον να μάθουνε λίγο ΚΟΥ-ΜΠΙΟΥ-ΤΕΡ...

Να φανταστείτε πως παρά τον ευγενέστατο στη βάση του αυτό σκοπό ΟΛΟΙ οι ιθυνοντες στην περιφέρεια μας κράζουν ως ίδρυμα γι αυτές τις ανορθόδοξες ομολογουμένως πρακτικές. Λες κ κάτι από όλα αυτά είναι ηθικά επιλήψιμο.

Τι γίνεται όμως αν οι μαθητές
1)ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ δε ΘΕΛΟΥΝ να μάθουν;
2)κάποιοι από αυτούς εχουν σαφές μαθησιακό πρόβλημα;
3)δεν υπάρχει η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ υποδομή τοπικά να τους στηρίξει μετά την αποφοίτηση τους από το ίδρυμα κ όλοι τους ανεξαιρέτως (καλοί, μέτριοι κ κάλλοι) είναι ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ 100% καθώς η περιοχή πλήττεται από τρομερή ανεργία;

Μήπως είναι καλύτερα να αφήνει κανείς τον ζιγκλεράκια που προτιμά να μάθει να μαστορεύει παπιά, αυτοκίνητα, καλώδια ή έστω κοπάδια να κάνει αυτό που του αρέσει περισσότερο κοντά στον άνθρωπο που θα του τα μάθει όλα αυτά;

Αλλιώς καταλήγουμε να αγωνιζόμαστε να διδάξουμε INTERNET κ Πολυμέσα σε ανθρώπους με λεξιλόγιο παιδιού τρίτης δημοτικού που ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΣΤΑΤΑ δυσκολεύονται να κάνουν γραφή κ ανάγνωση. Για γνώσεις αγγλικών φυσικά ούτε λόγος...

ΠΟΥ έχει γίνει το μεγαλύτερο λάθος σε αυτό το σύστημα κ πραγματικά πώς μπορεί κανείς να βοηθήσει αυτόν τον κόσμο από τη θέση του εκπαιδευτικού;
Η γνώμη σας με ενδιαφέρει.