Φεύγω

Συννεφιά. Δροσερή ψυχρίτσα. Χλωμά χρυσαφί φύλλα να πέφτουν απαλά. Μου αρέσει πολύ αυτός ο καιρός... Σου δίνει ευγενικά να καταλάβεις ότι το καλοκαίρι πέρασε, και ότι η συνέχεια δεν θα είναι τόσο άσχημη όσο νόμιζες στην αρχή.

Βεβαίως, αυτή η περίοδος συνοδεύεται και με μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Σε καμιά δεκαπενταριά μέρες θα φύγω για το Βέλγιο για να κάνω το διδακτορικό μου. Γενικά με το εξωτερικό πάντα τα πήγαινα καλά. Όσες φορές έχω φύγει από τα πάτρια εδάφη (είτε για να δουλέψω, είτε για να σπουδάσω) απολαμβάνω μια ιδιόμορφη αίσθηση "τυχοδιωκτισμού", ότι δεν ξέρω τι μου κρύβει το αύριο αλλά χωρίς να με στενοχωρεί κιόλας. Μαζί με μια περίεργη ευχαρίστηση ότι ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου, παραβλέποντας ένα σκίρτημα που παλεύει να μου θυμίσει ότι κάθε φορά που φεύγω από την Ελλάδα υπάρχει και ένας αποχωρισμός που απλά τον καταχωνιάζω σε κάποια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου. Αποχωρισμός όχι τόσο συγγενών και φίλων αλλά των πραγμάτων που θα μου λείψουν.

'Ετσι λοιπόν, νόμιζα ότι είμαι έτοιμος ψυχολογικά γι' αυτήν μου την αναχώρηση. Τελικά όμως, δεν είμαι καθόλου. Και είναι τρία - τρισήμισι χρόνια τώρα, όχι έξι μήνες ή ενάμισι χρόνο που έλειπα στο παρελθόν. Και συνειδητά επέλεξα μια χώρα μακριά από Βρετανία, ίσα ίσα για να ζήσω κάτι διαφορετικό. Και σκέφτομαι ότι δεν ξέρω τίποτα γι'αυτήν, πώς να κινηθώ, τον τρόπο ζωής τους, τι να προσέξω, πώς θα διασκεδάζω, πώς θα ζω εν τέλει.

Παρ'όλα αυτά, η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς! Έτσι λένε, τουλάχιστον.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αλήθεια... Όταν είμαι στο εξωτερικό, αρκετές φορές μου λείπουν καταστάσεις και άνθρωποι της Ελλάδας, και όταν είμαι εδώ μου λείπουν εκείνα του εξωτερικού...

Για να καθυστερήσω εκείνη τη στιγμή, σχεδίασα να εκμεταλλευθώ ό,τι καλύτερο έχει να μου προσφέρει η φθινοπωρινή Αθήνα. Νύχτες Πρεμιέρας, συναυλίες Θανάση Παπακωνσταντίνου, Madredeus, Nightwish... τα γενέθλιά μου και η επέτειος 20 ετών ενασχόλησής μου με τη μουσική... τελικά δεν είναι δύσκολο να καταλάβω γιατί αυτή τη φορά ίσως είναι δυσκολότερο να φύγω. Εκείνο το παλιό μελαγχολικό τραγούδι των Στέρεο Νόβα, το "Τραγούδι της Φάλαινας", ήταν πάντα απαγορευμένο τις ημέρες της αναχώρησης...

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
Ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι με έχει πληγώσει
Ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
Κατά βάθος λυπάται, μα δεν βλέπει και την ώρα

Που η ζωή του θα αλλάξει, όταν τα αεροπλάνα πετάνε
Η γη απλώνεται, και οι άνθρωποι ξεχνάνε
Είναι τρομερό το θέαμα, η αίσθηση αυτή ότι πετάς
Δεν έχω άλλη επιλογή

'Ενα κίτρινο ταξί περιμένει, φυσάει
Θα χειμωνιάσει, δυο ώρες και ξημερώνει
Συννεφιασμένη Κυριακή, πρώτη μέρα του χειμώνα
Σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα

...κι απ΄το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σε ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσο ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...