Παραληρώντας στο ανθοδοχείο

Σκέφτηκα πριν γράψω το αφιέρωμα στα πασχαλιάτικα παίγνια να ξαναχτυπήσω. Για την ακρίβεια σκέφτηκα πότσο περίεργο είναι το να ξαναχτυπάς μετά μια μακρά περίοδο ΜΗ χτυπήματος. Είναι σα να μπαίνεις παρείσακτος σε ένα χώρο όπου οι άλλοι δε σε ξέρουν και όπου ντρέπεσαι σα να έχεις κάνει κάτι κακό. Βέβαια οι δικοί μου συν-παραληρηματίες κάθε άλλο παρά τέτοια εντύπωση δίνουν.

Κάπου με ξενέρωσαν ορισμένοι τελευταία. Δε θέλω να τους κάνουμε διαφήμιση. Δε γουστάρω να τους κάνουμε διάσημους ούτε κ να τους αυξήσουμε την αναγνωσιμότητα.

Το μελισσάκι κύριοι έχει κ αυτό δικαιώματά του.
Θέλει το ΙΚΑ του και τα ένσημά του.
Σιγά μη δημοσιεύσετε στο τέλος πως τα φτιάξατε εσείς οι ίδιοι!!!
Γιατί να σε πιστέψω πως πήρες αληθινή συνέντευξη;

Όταν πάντως δηλώνεις πως οι bloggers είναι κομπλεξικοί κ πως θα συγκεντρώσεις όλα τα άνθη της blogo-κοινωνίας στο μαγαζάκι σου, δε φαντάστηκα πως δε θα έμπαινες καν στον κόπο να τους ρωτήσεις.

Τι τσούτσεκας είσαι; [Καταβάλω τεράστια προσπάθεια να είμαι ευγενική αυτή τη στιγμή]

Πειράζει που δε γουστάρουμε να ανθήσουμε;
Πειράζει που γουστάρουμε να ανθούμε μόνο για πάρτη μας;
Πειράζει που δε θέλουμε να μας βάζουν σε ανθοδοχεία χωρίς να μας ρωτήσουν;
Ποιος είπε κύριος πως εμάς το ανθοδοχείο σας μας αρέσει έστω κ λίγο;

Πάντως ζητώ συγγνώμη από όλους όσους έκραξα που έδωσαν με τη συγκατάθεσή τους άνθη.

Τις προάλλες έσκασε μύτη στο σκολείο mail με διαγωνισμό banner και να το πάλι τσουπ το παραλήρημα. Στείλε βρε κύριος ένα mail-άκι. Αφού διαβάζεις, δεν το χεις καταλάβει; Υπήρχε περίπτωση να στο αρνηθούμε;

θέλω λίγο να τα πω αυτά για να μπαίνουν 1-2 πράγματα στη θέση τους.
Είναι ή όχι εδώ το σπίτι μας; Το ημερολόγιό μας;
Ξέρω κ γω τι είναι τελικά...