7

Τι έγινε, το βρήκαμε τώρα? Την άλλη εβδομάδα θα μας ζητήσετε τα 9 αγαπημένα μας φαγητά ή – το χειρότερο μου – τους 13 αγαπημένους μας δίσκους όλων των εποχών?
Τι να κάνουμε όμως, το Παραλήρημα δε μπορεί να γίνει deep για deep ακοινώνητο (ήδη δεν τα πάει καθόλου καλά με τα PR) οπότε θα συμμετέχουμε και σε αυτό το πανηγυράκι. Ουπς, νόμιζα ότι μιλούσαμε για τη Eurovision.
Ήδη έχω στο προφίλ μου κάποιες από τις αγαπημένες μου ταινίες, τώρα θα γράψω για τις πρώτες που θα μου έρθουν γιατί δεν υφίσταται σταθερή λίστα στο μυαλό μου. Το βασικό μου κριτήριο είναι το πόσο γουστάρω να τις βλέπω και όχι αν αποτέλεσαν τομή για την εξέλιξη του κινηματογράφου.
Η σειρά είναι τυχαία.


Edward Scissorhands του Tim Burton
Πιθανότατα η αγαπημένη μου ταινία, που δε μετακινείται ποτέ από την πρώτη τριάδα. Μέχρι και το βλήμα η Γουαινόνα είναι καλή σε αυτή την ταινία (μετά το South Park δε μπορώ να την ξαναδώ σοβαρά). Το πιο ωραίο και ρομαντικό παραμύθι που έχω δει, με άψογη για τα γούστα μου αισθητική. Από την πόλη – μακέτα μέχρι το κάστρο, όλα τέλεια σχεδιασμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Από τους καλύτερους ρόλους του Τζόνι Ντεπ. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, δε μπορώ να θυμηθώ ούτε έναν κακό του ρόλο.

High Fidelity του Stephen Frears
Φαντάζομαι θα το έχουν βάλει πολλοί τρελο-bloggers, μόνο και μόνο γιατί εισήγαγε τη λογική του top-5 στη ζωή μας. Από τις καλύτερες αποδόσεις βιβλίου στον κινηματογράφο. Σπουδή πάνω στις σχέσεις των 30άρηδων, τα αδιέξοδα, τα κολλήματα κλπ κλπ., όπως θα έλεγε και ο Μπακογιαννόπουλος. Εκπληκτικό soundtrack, πολύ καλό cast, μας σύστησε το Jack Black, έχει μερικές από τις πιο ξεκαρδιστικές σκηνές που έχω δει ποτέ σε ταινία. Λέει μεγάλες αλήθειες, όπως ότι το ιδανικό ζευγάρι είναι το 13-χρονο αγόρι και η γυναίκα του Cosmopolitan – αν και αυτό νομίζω ότι είναι στις κομμένες σκηνές. Μου έχει πάρει δώρο ο δεσμός μου το dvd και δε βαριέμαι ποτέ μα ποτέ να την βλέπω.

Pulp Fiction του Quentin Tarantino
Ωδή στη βία και στην τεχνική της σπονδυλωτής ταινίας. Επίσης πολύ καλό soundtrack που έπαιξε παντού τα επόμενα χρόνια. Πήρε στοιχεία από διάφορα αστυνομικά-γκανγκστερικά βιβλία και ταινίες και έφτιαξε – για μένα - ένα από τα αριστουργήματα της δεκαετίας του ’90 που επηρέασε ολόκληρο κίνημα. Το πρωτοείδα στα 13 μου στο σινεμά και έπαθα πλάκα. Επίσης δε βαριέμαι ποτέ να το βλέπω. Απίστευτα διασκεδαστική ταινία.

Notting Hill του Roger Michell
Ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη στο είδος «ρομαντική κομεντί». Και αυτή επηρέασε δεκάδες άλλες ταινίες και ελληνικές σειρές. Ο χαρακτήρας του Σπάικ είναι από αυτούς που αντιγράφτηκαν περισσότερο. Όσο ξινισμένος και να είσαι με το είδος, δε μπορεί να μη γελάσεις και να μην συγκινηθείς λίγο. Ακόμα και ο φλούφλης Χιου Γκραντ το’ χει πολύ καλά. Το πέτυχα τις προάλλες στο Star κι πολύ το διασκέδασα, είχα χρόνια να τη δω και αν δεν την είχα πετύχει θα την ξεχνούσα τελείως.

The Big Lebowski του Joel Cohen (σκηνοθεσία εννοώ)
All the young dudes. Εντελώς κουλή ταινία των αδερφών Κοέν με το Τζεφ Μπρίτζες να μπλέκει σε περιπέτειες λόγω απλής συνωνυμίας με μεγαλομαφιόζο. Νομίζω ότι από τότε ο Μπρίτζες παίζει συνέχεια τον ίδιο ρόλο. Πολύ καλή στιγμή τα ψυχεδελικά όνειρα του Lebowski με τις κορίνες του bowling.

Cheun gwong tsa sit ή αλλιώς Happy Together του Wong Kar Wai
Και η ερωτική επιθυμία μου άρεσε πολύ και το 2046, αλλά αυτή η ταινία είχε για μένα το κάτι διαφορετικό. Τα χρώματα, η μουσική, η ατμόσφαιρα – για μια ακόμη φορά θεωρώ την ατμόσφαιρα βασικό κριτήριο για να μ’ αρέσει μια ταινία. Ο ήλιος καίει για μας τους γκέι και πριν το Brokeback Mountain.

The Ice Storm του Ang Lee
Για κάποιο λόγω αυτή την ταινία την πετύχαινα συνέχεια στη NET πριν κάποια χρόνια. Και πάλι μου αρέσει πάρα πολύ η ατμόσφαιρα. Παίζουν πάρα πολλοί γνωστοί, από το Φρόντο πριν γίνει Φρόντο, μέχρι το Spiderman πριν γίνει Spiderman. Λέω να πάω να το νοικιάσω σήμερα.

Υπολοχαγός Νατάσσα του Νίκου Φώσκολου
Το ξέρω ότι είναι η 8η ταινία αλλά δε μπορώ να μην την αναφέρω. Μπορεί κάποιοι γνωστοί μου να μεγάλωσαν με Τρυφό και Γκοντάρ, αλλά εγώ μεγάλωσα με Βουγιουκλάκη. Και πάντα πολύ ψηλά στην προτίμηση μου ήταν οι ταινίες με θέμα τον πόλεμο, την Αντίσταση κλπ κλπ. Η συγκεκριμένη είναι από τις πιο καλύτερες γιατί συνδυάζει και δράση και δράμα και ρομάντζο και όλα. Αξέχαστη η σκηνή που το Αλικάκι βασανίζεται από τους Ναζί και είναι δεμένη με αλυσίδες τον τοίχο, ενώ η βλεφαρίδα-υπόστεγο, το μαλλί χείμαρρος, το αλαβάστρινο μπούτι και το βυζί-μάρμαρο στέκουν στο ύψος τους ανεπηρέαστα από τα ναζιστικά γουρούνια. Έπος.

Δεν προσκαλώ κανένα γιατί βαριέμαι απίστευτα να μπω να δω ποιοι έχουν ήδη γράψει και ποιοι όχι.

7 και να καίνε

Δύσκολο μας έβαλαν. Κλαψ! Ακούς εκεί να ξεχωρίσω 7 μόνο ταινίες.

Θα προσπαθήσω να ικανοποιήσω τα γούστα μου συμπεριλαμβάνοντας αγαπημένους σκηνοθέτες, ηθοποιούς κλπ.

1) Funny Games, (Παράξενα Παιχνίδια) του Μίκαελ Χάνεκε. Αγαπημένος Ευρωπαίος σκηνοθέτης. Η ταινία βέβαια θέλει γερά νεύρα και στομάχι. Είναι αρκετά δυσάρεστη και με σουρεαλιστικές σκηνές.

2) Μόνο Αίμα (Blood Simple) των Αδερφών Κοέν. Σαν πολύ να μου αρέσουνε τελικά οι ταινίες με εγκλήματα

3) Ο Θάνατος και η Κόρη (Death and the Maiden) του Ρομάν Πολάνσκι. Η εν λόγω ταινία άνετα θα μπορούσε να μεταφερθεί στο θέατρο. Ίσως μάλιστα να προέρχεται από μεταφορά θεατρικής παράστασης. Απίστευτοι διάλογοι με τροφή για σκέψη.

4) Η Πριγκίπισσα και ο Πολεμιστής, (Der Krieger und die Kaserin -νομίζω) του Τομ Τίκβερ, γιατί είμαι φαν της Φράνκα Ποτέντε ως γήινη ομορφιά με υποκριτικό τάλαντο και γιατί μου αρέσει η εμμονή του σκηνοθέτη με το πεπρωμένο.

5) Η Χαμένη Λεωφόρος (The Lost Highway) του David Lynch. Αφιέρωμα στο σουρεαλισμό. Γιατί δεν είναι απαραίτητο να εκλογικεύουμε όλα όσα βλέπουμε στο σινεμά. Κάποια θέματα καλό είναι να αφήνονται για ερμηνεία στη διακριτική ευχέρεια του θεατή.

6) Ιμαλάια. Γιατί ώρες- ώρες είναι τρομερά ανεβαστικό να βλέπει κανείς λίγο φύσις να ανοίγει το μάτι του και πόσο μάλλον με ανεβαστική μουσική.

7) In the mood for love (Ερωτική Επιθυμία) του Καρ-Βαι. Μη μασήσετε με την αργή πλοκή του πράγματος. Η ταινία είναι σπουδαία, με ωραία φωτογραφία, χρώματα και φυσικά…ρούχα!

πετώ το μπαλάκι στο Yo' Reeka, στη Loretta, στον Kouk και στον Noheathen

Κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό

Μου είπαν οτι αν έχω blog είμαι υποχρεωμένη να το αναφέρω. Υποχρεωμένη! Τι θράσος. Είναι για καλό σκοπό όμως, οπότε ρίχτε ένα βλέφαρο στο παρακάτω , δελτίο τύπου να το πω;

"Την Κυριακή, 18 Μαρτίου 2007 οργανώνεται συναυλία συμπαράστασης και έκφρασης διαμαρτυρίας στην οποία θα συμμετάσχουν αφιλοκερδώς 13 συγκροτήματα pop μουσικής.

Η συναυλία θα γίνει πίσω από το Νοσοκομείο Ελπίς (Αμπελόκηποι), στην Πλατεία επί των οδών Κεδρινού και Κυρίλλου Λουκάρεως, από τις 17:00 – 24:00.

Η είσοδος θα είναι δωρεάν και θα συμμετάσχουν τα συγκροτήματα:

WILD HONEY, MODEL SPY, ΜΗΤΕΡΑ ΦΑΛΑΙΝΑ ΤΥΦΛΗ, LOLEC, CALLAS, SUN RAIN IN LIFE, ABSENT MINDEAD, ZEBRA TRACKS, MODREC, PEEKAY TAYLOH, MARY AND THE BOY, VICTORY COLLAPSE.

Ακολουθεί Εκδήλωση Διαμαρτυρίας στις 19 και 20 Μαρτίου.ΟΙ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΟΥΣ ΖΗΤΟΥΝ ΣΤΕΓΗ!

Το πρόβλημα:

Έχει διαπιστωθεί ότι τα Νοσοκομεία στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν το τεράστιο πρόβλημα έλλειψης ξενώνων φιλοξενίας των ογκολογικών ασθενών και των συνοδών τους. Οι ογκολογικοί ασθενείς και οι συνοδοί τους που έρχονται στην Αθήνα από την επαρχία και τα νησιά της Ελλάδος στο Ογκολογικό Νοσοκομείο του Αγίου Σάββα, αλλά και άλλων Ογκολογικών Τμημάτων, για εξωτερική θεραπεία (χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία κλπ), καταλήγουν να διαμένουν σε δωμάτια ξενοδοχείων, επιβαρυνόμενοι οι ίδιοι με τα έξοδα διαμονής τους ή καταλήγουν σε σπίτια συγγενικών τους προσώπων, εφόσον αυτά υπάρχουν.

Ταυτόχρονα, οι συνοδοί των ασθενών που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο όταν δεν υπάρχει η παραπάνω δυνατότητα περνούν ατελείωτες μέρες στους διαδρόμους του Νοσοκομείου και συνήθως καταλήγουν να κοιμούνται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, στους καναπέδες των σαλονιών του Νοσοκομείου. Ο καρκίνος ως μια μακροχρόνια νόσος απαιτεί αλλεπάλληλες θεραπείες, κουράζει και φθείρει τους ασθενείς και τους συνοδούς τους τόσο ψυχολογικά και συναισθηματικά όσο και οικονομικά, γιατί εκτός του καθεαυτού προβλήματος του καρκίνου, αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα λόγω της έλλειψης στέγης!

Πρόταση-Λύση:

Πίσω από τον Άγιο Σάββα, απέναντι από τα Εξωτερικά Ιατρεία, υπάρχουν προσφυγικά κτήρια τα οποία ανήκουν στη δικαιοδοσία της Κτηματικής Εταιρείας Δημοσίου του Υπουργείου Οικονομικών και τα οποία παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Ζητούμε την ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΧΡΗΣΗΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ. Έτσι, οι ασθενείς και οι συνοδοί τους θα είναι δίπλα από το Νοσοκομείο και δεν θα ταλαιπωρούνται με μετακινήσεις, ενώ παράλληλα δεν θα επιβαρύνονται με έξοδα ξενοδοχείου. Αποφασίσαμε την Εκδήλωση Διαμαρτυρίας στις 19 και 20 Μαρτίου. Έχουν κατ’ εξακολούθηση γίνει κρούσεις από άμεσα ενδιαφερόμενους στο Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και στην Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου για να επιλύσουν το ανωτέρω πρόβλημα.

ΑΣΘΕΝΕΙΣ, ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ, ΦΙΛΟΙ και ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ αποφασίσαμε να κινητοποιηθούμε και να διεκδικήσουμε δυναμικά τους χώρους αυτούς. Γι’ αυτό οργανώνουμε ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ στους παραπάνω χώρους, τη Δευτέρα και τη Τρίτη, 19 και 20 Μαρτίου 2007. Σκοπός μας να δημοσιοποιηθεί το πρόβλημα ώστε το κράτος να έλθει αρωγός και να καλυφθεί η παραπάνω βασική ανάγκη των ασθενών και των συνοδών τους και να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής τους."

Άντε να πάτε όσοι είστε Αθήνα εκέινη τη μέρα. Είναι και μεγάλη τρεντιά η διαμαρτυρία τελευταία. "Θα σε δω στην πορεία" ένα πράγμα. Τουλάχιστον αυτή γίνεται μετα μουσικής.