Σπίτι 2

Όταν φτιάχνεις καινούριο σπίτι (και όχι φοιτητικό), θέλεις να πραγματοποιήσεις όλα τα απωθημένα σου στο θέμα maison & decoration. Ότι έβλεπες από χρόνια στα περιοδικά και έλεγες «αυτό θα το βάλω στο σπίτι μου», συνειδητοποιείς ότι ήρθε η ώρα να το κάνεις πραγματικά. Τίποτα δε θα αγοραστεί βιαστικά και όλα θα είναι ταιριαστά μεταξύ τους, ώστε να ικανοποιούν το επιθυμητό concept. Δε θα λες μετά από χρόνια «Μα καλά, τι σκεφτόμουν όταν αγόραζα αυτό το σερβίτσιο;». Δε θα ξυπνάς κάθε πρωί αλαφιασμένος λόγω της αποτυχημένης κουρτίνας απέναντι σου. Θα βρεις όλα αυτά που έχεις στο μυαλό σου και το σπίτι σου θα μοιάζει με τις ζηλευτές σελίδες ενός περιοδικού – αλλά ταυτόχρονα θα είναι μοναδικό.

Αυταπάτες, φίλοι μου.

Στην περίπτωση μου η πρώτη αυταπάτη που καταρρίφθηκε είναι το «Δε θα γεμίσω το σπίτι μου με πράγματα από το ΙΚΕΑ». Απλά δεν παίζει το ενδεχόμενο. Όσο καλές προθέσεις και να έχεις στην αρχή, ακόμη και με την παραδοχή «θα βάλω βρε αδερφέ και το χέρι στην τσέπη», μετά το πρώτο σκανάρισμα στην αγορά συνειδητοποιείς ότι πρέπει να διαθέτεις τσέπη χωρίς πάτο – για να πάρεις κάτι αξιοπρεπές και όμορφο ταυτόχρονα. Κι εκεί που ονειρευόσουν να βάλεις στο σπίτι σου έπιπλα σχεδιαστών, καταλαβαίνεις ότι πρέπει να περιοριστείς σε έπιπλα σουηδών σχεδιαστών. Το ΙΚΕΑ είναι κάτι σαν μονόδρομος.
Παίρνοντας αυτό το μονόδρομο (δηλαδή την Αττική οδό) έρχεσαι αντιμέτωπος με το φαινόμενο του περονόσπορου, που πέφτει συνήθως στα μαγαζιά με καλά και φθηνά πράγματα (βλ. Zara). Τουλάχιστον τα μισά από τα πράγματα που θέλεις να πάρεις είναι εξαντλημένα. Το πότε θα τα φέρουν είναι κάτι που μόνο ο Όντιν γνωρίζει – το τηλεφωνικό τους κέντρο εντωμεταξύ είναι για τον kuk (αν μου τα λέει καλά το λεξικό).

Αντίο λοιπόν Eames Lounge Chair (λυγμ) και Barcelona. Θα περίμενω κι-εγώ-δεν-ξέρω-μέχρι-πότε, να φέρουν τον αναθεματισμένο Ekeskog!

Eames Lounge Chair των Charles & Ray Eames

Barcelona Chair του Ludwig Mies van der Rohe

Καναπές Ekeskοg του Σουηδού Σχεδιαστή

Εκτός από περονόσπορο, το άλλο φαινόμενο του ΙΚΕΑ είναι η πολυκοσμία. Τελευταία φορά που πήγα ήταν Σάββατο, αλλά και καθημερινές δεν είναι καλύτερα. Λες και όλοι οι αργόσχολοι της Αθήνας, αντί να πάνε στο Ζάππειο πάνε εκεί.

Αποτέλεσμα: θες να βρεις ένα έπιπλο tv αλλά δε μπορείς γιατί σε κάθε ένα κάθεται και μια αποκαμωμένη θείτσα (true).

Και εκτός ΙΚΕΑ βέβαια δε θα αντιμετωπίσεις λιγότερες δυσκολίες/κακοτοπιές. Χθες έφτασα σε οριακό σημείο πελαγώματος στο θέμα «κουρτίνες». Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά, δηλαδή είδα ένα σχέδιο που μου άρεσε, είπα δε θα το ψάξω πολύ, πήγα να το παραγγείλω και μου ήρθε ο ντουβρουτζας στο άκουσμα της ταρίφας: 400 έουρος. Και για όποιον δεν κατάλαβε, 400 έουρος για μια μπαλκονόπορτα. Άλλαξα λοιπόν την τακτική «ότι μου αρέσει το παίρνω» με την τακτική «πρέπει να επιτευχθεί ο τέλειος συνδυασμός χρώματος/σχεδίου/τιμής/συδυασμός με τα έπιπλα/συνδυασμός με το στυλ του σπιτιού/συνδυασμός με το στυλ μου!». Αφού πέρασα τουλάχιστον μια ώρα στο κουρτινάδικο και έφτασα στα όρια της κουρτινοπαράκρουσης, αποφάσισα να το παρατήσω και να ασχοληθώ αργότερα.
Τα ηλεκτρικά ευτυχώς τελείωσαν ανώδυνα. Αν και κατά τη διάρκεια του ψαξίματος κινδύνεψε ο δεσμός μου:

- Θέλω να πάρουμε ίδια μάρκα ψυγείο και κουζίνα.

- Γιατί;

- Θέλω να ταιριάζουν...

- Να ταιριάζει το χρώμα;

- Όχι.. να ταιριάζουν τα χερούλια!

- (σιωπή, απελπισμένο βλέμμα τύπου "τζιζας, μετακομίζω με το Νόρμαν Μπέιτς, μήπως να την παρατήσω επιτόπου στον Κωτσόβολο και να φύγω για πάντα;")

Τελικά ίδια τα πήραμε. :Ρ

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο gelial μου

(Το κείμενο το έγραψα χτες αλλά δε μπορούσα να το ανεβάσω)

Έπαθα πάλι το γνωστό μου: ξεκίνησα πολύ φιλόδοξα ένα ποστ με σκοπό να εξελιχθεί σε ενότητα (βλέπε Νέα Κατοικία και παρατράγουδα), και μετά βαρέθηκα να το συνεχίσω. Οπότε μετά ήθελα να γράψω για κάτι άλλο αλλά δε μπορούσα γιατί ένιωθα ότι έπρεπε να ολοκληρώσω το προηγούμενο κόντσεπτ, το οποίο εβαριόμουν να συνεχίσω κλπ κλπ έπεσα πάλι μέσα στο λάκκο μου.
Οπότε περίμενα κάτι συνταρακτικό για να επανέλθω στο γράψιμο. Τέτοια κατραπακιά δεν την περίμενα βέβαια. Έκανα το πρωινό μου σερφάρισμα – τελευταία μου αδυναμία ο Σάκος – έπεσα πάνω σε ένα λινκ της sikias – οπού ομολογουμένως είχα μήνες να μπω – και εκεί με βρήκε το κακό μαντάτο…
Ε τέτοια στεναχώρια online δεν έχω ξανατραβήξει.

Δεν έχω να σχολιάσω κάτι, απλά ήθελα να πω και μέσω του Παραληρήματος πόσο πολύ θα μου λείψει ο gelial.

Και τώρα που το έγραψα δε μπορώ να το ποστάρω γιατί η isobel έκανε ένα switch-to-new-blogger και δεν μπορώ να βρω το edit post. Τι άλλο θα με βρει σήμερα.

Anything CAN be done...for a price

ή εναλλακτικά από κλητήρας...βλαχο-δήμαρχος και ουχί το αντίθετο!!!
Θυμόσαστε (σιγά μη θυμόσαστε κ με το δίκιο σας) αυτό το ποστ; Ριχτε του μια πρόχειρη...
Ε λοιπόν ΠΩΣ αλλάζουν οι καιροί κ οι εποχές...
Σας πληροφορώ λοιπόν πως το σκολείο όπου εργάζομαι (Εσπερινό UCLA για όσους δεν κατέχουν), θα αποτελεί εξεταστικό κέντρο ΑΣΕΠ το επόμενο Σ-Κ. Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!!! Κ για να μην μας την πέσετε με προσφορές όλοι οι άσχετοι, μόνο δασκάλους δεχόμαστε.

Ο δικός μου ρόλος στη φάση είναι...κομβικός! Είμαι ο άνθρωπος που όλοι θα θελαν να λαδώσουν. Ο άνθρωπος που λαμβάνει τα θέματα ντουγρού απ' το ΥΠΕΠΘ.
It's a shitty job, but someone's got-ta-do-it...
Βέβαια δε μπορώ να πω, κάτι εξτρα θα πάρω σε λεφτάκια, αλλά πείτε μου εσείς ΠΩΣ να αντισταθμιστεί για τον καθηγητή-μπουζουξή το με-τις-κότες πρωινό ξύπνημα (πιάνουμε δουλειά στις 6: 30) τις μέρες των εξετάσεων; Btw, το σχόλασμα θα είναι κατά τις 6 το απόγευμα.
ΠΑ-ΚΕ-ΤΟ

Για το λόγο αυτό, πηγαίνουμε σκολείο εκτός από το βράδυ νυκτοκάματο πλέον κ το πρωί για προετοιμασία του εξεταστικού κέντρου. Την απαλεψιά μου το πρωί που ξυπνάω ο κομμάτιας δεν τη διανοείστε. Σούρνωντας φτάνω στο γραφείο σαν τη σαύρα κ παραγγέλνω τηλεφωνικά παρακαλώ νες σούπερ ενισχυμένο στο κυλικείο -όχι, δεν πάω 2 πόρτες δίπλα με τα πόδια γιατί 1) δεν είμαι σε θέση + 2) το θέαμα που παρουσιάζω είναι αξιοθρήνητο για τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους στο χώρο και λυπάμαι την αισθητική τους.
Λευτεριά....στα λευκά κελιά (σημείωση που δεν αφορά το μέσο αναγνώστη: λορέττα δε ξέρω αν το χεις πάρει πρέφα αλλά με αυτό το ποστ προσπαθώ απεγνωσμένα να σε εξοργίσω, γιατί όταν θυμώνεις είσαι τρελλό μωρό)

Πιστεύω πως εκεί κατά τις 12-13 το μεσημέρι που θα καίγεται το πελεκούδι κ γω μόνο συνδετήρα δε θα βάλω στο μάτι μου για να μην κλείσει, θα εκλιπαρώ να μου φέρουν τα ναρκωτικά...Κ ξέρω τι ναρκωτικά ΘΕΛΩ...
ΘΕΛΩ ΑΠ' ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΟΛΟΙ στο Sound Mix Show κ είναι όλοι χαμογελαστοί έως χάχες κ μες στην τσίτα. AΠ' ΑΥΤΟ το καλό το πράμα θέλω να μου φέρουν.

Την έχω ξαναπάθει έτσι μια φορά στο παρελθόν. Πριν από 2 δημοτικές εκλογές. Καθόμανε σπίτι μου κιουρία κ τέντωνα το πετσάκι κ κτυπάει το τηλέφωνο. Μια άλλη κιουρία από το Δήμο μου ανακοινώνει -θα λεγα πως σχεδόν μου έδωσε κ συγχαρητήρια- πως είμαι ο πρώτος άνθρωπος στα χρονικά που ΔΙΧΩΣ ΒΥΣΜΑ καλείται να προσέλθει στις εκλογές ΜΕ ΑΜΟΙΒΗ 120έουρος!!! Καλιέ άστραψε το μάτι μου.

Τεσπά, την προηγούμενη των εκλογόνε είμαι εγώ σε κάτι γενέθλια κ έχω πιεί τον κώλο μου -το γνωστό Σούμο- κ μάλιστα έχω ανακατέψει ό,τι βρήκα εύκαιρο, τεκίλες, βότκες, καταλαβαίνετε. Πιάνουμε δουλειά τύπου 5 η ώρα κ έχω κοιμηθεί ούτε λίγο ούτε πολύ καμιά ωρίτσα, δλδ σιέστα. Το ξυπνητήρι χτυπάει 5 παρά-τότσο κ σηκώνομαι γκολ -ρίχνω κ μια γυροβολιά- κ όπως πάω στο μπάνιο κ μια μικρή ρουκέτα-ξερατό έτσι για να πάει ωραία η μέρα από το ξεκίνημα.

Το απολειφάδι μου στον καθρέφτη απερίγραπτο. Δέν ήμανε εγώ αυτό το είδωλο... Την κυρία δεν την ήξερα, ήτανε μια άλλη. Ο χρόνος με πιέζει ασφυκτικά κ πρέπει να φύγω άμεσα. Το look δεν προλαβαίνω να το στρώσω ούτε κατά διάνοια. ΤΙΝΑΚΑΝΩΤΙΝΑΚΑΝΩ... φεύγω κ ζμπουτσαμ' κ η χλώμια κ η απαλεψιά κ όλα με το εξής επιχείρημα: Ε ΣΙΓΑ ΤΩΡΑ ΜΩΡΕ, ΠΟΙΟΣ θα με δει σε αυτά τα χάλια;

Στο μυαλό μου τα είχα σκεφτεί όλα. Θα σκαγα τη μύτη μου στο εκλογικό κέντρο να δώσω παρουσία κ κατά τις 7παρά θα πήγαινα μια τουαλέτα να σοβατιστώ κ να σουλοπωθώ γενικότερα. Ε μετά ενά πρόχειρο ρεκτιφιέ, θα το χα άνετα. Κανείς δε θα παιρνε πρέφα τπτ...νομιζα

Το όραμα κατέρρευσε σύντομα. Βγαίνω να οδηγήσω κ περνώ μπροστά από τα γραφεία του ΛΑΟΣ που είναι τα μεγαλύτερα στο Δήμο μας. Χωρίς πλάκα. Μέσα κοσμοσυρροή. Γέροι, γριές κατενθουσιασμένοι να τρων κ να πίνουν κ να κακαρίζουν.
Σκιάχτηκα.
Το πλήθος το περίμενα, γιατί οι περιοχές μας φημίζονται για τα ασυνήθιστα μεγαλύτερα του μέσου όρου ποσοστά ακροδεξιών, φιλοβασιλικών, χουντικών κ δε συμμαζεύεται. Μιλάμε για περήφανους δημότες. Τζατζίκη ώρες-ώρες απορώ γιατί δεν κάνεις κάτι. Ένα σημάδι δωκε' μ.

Για να πάρετε μια ιδέα τι παίζει, στο Δήμο συχνά δεν υφίσταται ΜΗ-ΔΕΞΙΟΣ υποψήφιος. Α, κατεβάζει το ΚΚΕ κ παίρνει...καταλαβαίνετε. Πάντως εγώ το ψηφίζω ανελλιπώς στις δημοτικές, όχι γιατί συμπαθώ τα κουμμούνια, αλλά γιατί μου βγαίνει το αντιδραστικό μου κ ξέρω πως στο δεδομένο περιβάλλον αυτές οι ψήφοι ΠΟΝΑΝΕ. Γι' αυτό κ τη ρίχνω δαγκωτή.

Όπως καταλαβαίνετε, πέρασα όλη τη μέρα με την ΠΡΩΙΝΗ μου εμφάνιση, καθώς δεν πρόλαβα ποτέ να κάνω το ρεκτιφιέ. Με το που άνοιξαν οι κάλπες, όλοι αυτοί οι γέροι σκοτώθηκαν -τύπου ΙΚΑ τελευταία μέρα- να ψηφίσουν πρώτοι, λες κ έχει σημασία αυτό. Άσε η άλλη γκαντεμιά. Το εκλογικό μου τμήμα είχε εκλογική αποχή-ρεκόρ 0,000001% -έλειψαν μόνο όσοι βλέπαν τα ραδίκια ανάποδα-, καθώς περιείχε το επώνυμο ενός από τους υποψηφίους Δημάρχους, με αποτέλεσμα να σκάσει σύσσωμο το σοι. Για να τον ΜΑΥΡΙΣΕΙ. Καφρίλα;

Έτσι μ'αυτά+μ'αυτά τη βγάλαμε εκεί στο εκλογικό μέχρι τη μια το βράδυ. Εμείς το κλείσαμε το μαγαζί, οι τελευταίοι των τελευταίων. Αστροναύτης έγινα παλι με τον ύπνο. Γι'αυτό φίλες κ φίλοι του παραληρήματος, το σ-κ 27, 28 συμπονέστε με γιατί πάλι θα μαι για τη ΝΑΣΑ.

Κ κυρίως, μην ξεχνάτε: ΟΛΑ* ΤΑ ΚΑΝΩ για τα ρημάδια τα λιεφτά. Δεν είμαι δα καμιά ηθικιά.

*περίπου, ο αστερίσκος θα αποτελέσει αντικείμενο του επόμενού μου ποστ

Κωλοσφιξούρα

Μετά από τρανό –για μένα- διάστημα απουσίας από το σπορ, επιστρέφω σταδιακά λέγοντας τα νέα μου, με βάση ορισμένες πτωχές μου σημειώσεις.

Όπως θα ψυλλιάζεστε η ολυμπιακή μου προετοιμασία στο Γυμναστήριο δεν διήρκησε πολύ. Γελάστε όσο θέλετε, αλλά εγώ συνέχισα για 2 μήνες περίπου, πωρωμένα. Δεν έγινα κορμάρα φυσικά, αλλά μια μικρή πρόοδο την είχα. Είχα γίνει σκυλί -ή καλύτερα σκλι- στην αντοχή. Καταρχήν, δε μάσαγα μια στην ανηφόρα κ στην ταχύτητα. Σαν τον τύπο στο διάδρομο στο Gattacka, που του ρχόταν να βγάλει το σωθικά του από το βήχα, ωστότσο συνέχιζε για να μην τονε πάρουν πρέφα. Τα ίδια κ χειρότερα στα ομαδικά κουτσαπηδηχτά, τύπου αερόμπικ. Ουδεμία σημασία έχει ότι εκτελούσα τη δική μου χορογραφία –διαφορετική από αυτή όλου του υπόλοιπου μπαλέτου-, κουτσαπηδώντας χαρωπά στο γάμο του Καραγκιόζη. 2 πράγματα really matter. 1) ότι πραγματικά διασκέδαζα κ γέλαγα (ενώ στα όργανα δε γέλαγα διόλου) κ 2) ότι ήμανε επιτέλους Duracell. Όμως όλα αυτά δεν έμελλε να κρατήσουν για πολύ…

Μου την έφερε μπαμπέσικα το ίδιο μου το κορμί κ μάλιστα πισώ-πλατά. Για την ακρίβεια το –πλατα μέρος δε στέκει. Πώς αλλιώς να το θέσω; Την έκφραση του κώλου τα 9 μερα την ξέρετε; Ε, λοιπόν εδώ μιλάμε για του εν λόγω σημείου τα 60μερα. Με πιάσανε οι ρημάδες οι αιμορροΐδες κ με σκίσανε. Οι στατιστικές λένε πως ένας στους 3 έλληνες υποφέρει από το ίδιο θέμα, αλλά αυτό λίγο με παρηγορεί.

κ για να μην σας μπαίνουν ιδέες τσάμπα, ΑΥΤΟΣ ο φλεγόμενος που βλέπετε δίπλα ΔΕΝ είναι ο δικός μου!!! αφήστε που όσο να ναι τη θέλει μια αποτρίχωση

Θα μου πείτε, πώς κάνεις έτσι μωρή σα θεια; Πάρε τα παυσίπονά σου! Πρόσεχε κ λίγο το φαί! Κόψε τις κακές σου συνήθειες κ μαζί την έντονη σωματική άσκηση κ βράσε στο ζουμί σου.

Όσον αφορά στις κακές συνήθειες έχω αποτύχει. Η λέξη παταγωδώς είναι πολύυυυυ μικρή για να με περιγράψει. Αν διαβάσετε προσεκτικά τα περσινά μου New Years Resolutions σε τπτ δεν έχω επιτύχει ή προοδεύσει. Κοινώς καφέδες, ξίδια, τσιγάρα, ξενύχτια κλπ. ρεμαλοσυνήθειες κάθε άλλο παρά μειωμένες εμφανίζονται τελευταία. Θα μου πείτε πώς να μην ενταθούν όλα αυτά με τη ζωή του καθηγητή-μπουζουξή με το προκλητικό –ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΩ- ωράριο εργασίας 18: 30 με 21: 45 –είπαμε μετά ντουγρού champions league.

δλδ άμα ισχυριστώ ότι ο παρακείμενος είναι ο ΔΙΚΟΣ μου θα με πιστέψετε;

Όλα αυτά ακούγονται πάρα πολύ ωραία αν εξαιρέσουμε μια μικρή παράμετρο. Το συγκεκριμένο πρόβλημα προκαλεί εκτός από οξύ πόνο και όχληση στην κίνηση. Αν λοιπόν η δουλειά σου σχετίζεται με κόσμο την έχεις ολίγον κάτσει τη βάρκα γιατί θα πρέπει να εμφανίζεσαι άνετος κ ετοιμοπόλεμος as always, τύπου πέφτει η κιμωλία κάτω κ σκύβεις να την πιάσεις με ύφος totally Kewl κ φυσικά με το χαμόγελο στο στόμα. Όπως καταλαβαίνετε πάλι Oscar πήρα… Ήμανε κλασμένη πάντως ως προς το θέμα ειδικά τις πρώτες μέρες που ήταν κ οι πιο επίπονες, στη σκέψη του να με πάρει πρέφα το μαθητικό μου ακροατήριο.

Άσε τα άλλα προβλήματα στην οδήγηση. Φανταστείτε τώρα σκηνικό. Οδηγώ στην Αθήνα κ είμαι στην κίνηση. Το κόβω από τα στενά γιατί μετά το πρώτο 15λεπτο οδήγησης ο πισινός μου διαμαρτύρεται κ όσο πάει ωρύεται κιόλας. Καταλαβαίνετε τώρα, κωλοκατάσταση κ ούτε μαξιλαράκι ανακουφίζει ούτε τπτ. Που σε πονεί κ που σε σφάζει.

Μπροστά μου οδηγεί κλαμπάνιας παππούς –όχι δεν ψάχνει να παρκάρει- σε ευθύγραμμη ομαλή κίνηση -v = s/ t, δεν ξέρω αν ενθυμούστε 2α Γυμνασίου- με την σταθερή πλην όμως υπνωτιστική ταχύτητα των 50 km/h, ενώ ο ζοχαδιασμένος Σουμάχερ ξωπίσω του έχει αφρίσει από το θυμό και τον πόνο.

Στο βάθος του δρόμου το φανάρι είναι καταπράσινο καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας μας, γεγονός που με αγχώνει γιατί σκέφτομαι τι θα συμβεί όταν θα πλησιάσουμε. Ώρες- ώρες μά το Τζατζίκη, είναι αστείο κ μόνο που αναρωτιέμαι ο god-damned για το τι θα συμβεί. Φυσικά κ με τον κλαμπάνια μπροστά μου θα με πιάσει αλλά το θέμα είναι ΠΩΣ;

Σαν να μην φτάνουν αυτά ο παππούς πατάει κ φρένο στο πράσινο γιατί μάλλον κουράστηκε το πόδι του από το πολλά γκάζια –γεράματα βλέπεις- με αποτέλεσμα πλησιάζοντας στο φανάρι αυτό να γίνει πορτοκαλί. Σε αυτή τη φάση λοιπόν εκλογικεύεται κ σου λέει «μιας που ήδη πατάω φρένο δεν το συνεχίζω μέχρι να κοκαλώσει;». Ενώ το πορτοκαλί φως σκουραίνει επικίνδυνα προς το κόκκινο μια φωτοχρωματική χημική αντίδραση λαμβάνει χώρα με το Λεξοτανίλ κ το ροζ χαπάκι της πιέσεως στον εγκέφαλο του πάππου με αποτέλεσμα, να θυμηθεί τα ξέφρενα νιάτα του στο χωριό που καβάλαγε το γαίδαρο και σαλάγαγε τις ράχες –σημειωτέον με την ίδια υπνωτιστική ταχύτητα γιατί πόσα άλογα να βγάλει ένας γαίδαρος, τεχνικά δε γίνεται;- κ ο τύπος με το φανάρι κατακόκκινο μαρσάρει γκαζώνοντας κ σανιδώνοντας το ταλαίπωρο χιλιοτρακαρισμένο όχημα του και εξαφανίζεται.

Πού μας φέρνουν όλα αυτά; Στη δυσάρεστη θέση του να είμαστε πρώτοι στο φανάρι, με τον κώλο να μας σφάζει κ τα νεύρα τσατάλια. Jesus Christ, Bloody Mary, Tζατζίκη κ Παπούτσο, αυτό μια μέρα θα μου το πληρώσετε πολύ ακριβά.

Σας φιλώ.

Σπίτι

Θυμάστε που σας είχα πει ότι ψάχνω για σπίτι και θα τα πούμε κάποια άλλη μέρα; Ήρθε αυτή η μέρα.
Αποφάσισα από την αρχή να πάω σε μεσιτικό. Γενικά παίζουν ενοικιαστήρια σε κολόνες και καρτοτηλέφωνα, αλλά ήθελα να τα βάλω σε μια σειρά, να δω ότι μα ότι υπάρχει (αφού φεύγω από το σπίτι μου οικειοθελώς πρέπει να το ψάξω καλά, μην αφήσω τα πούπουλα και πάω σε καμία τρώγλη). Σας έχει τύχει ποτέ να ψάχνετε για ανθοπωλείο π.χ. και να διαπιστώνετε ότι υπάρχουν ελάχιστα/πάρα πολλά στην περιοχή σας, κάτι που δεν είχατε διαπιστώσει προηγουμένως; Ε λοιπόν. Εγώ διαπίστωσα ότι τα μεσιτικά στην Κόρινθο είναι πιο πολλά από τα περίπτερα (ίσως), από τα σουβλατζίδικα (οριακά), από τις καφετέριες (σίγουρα!). Πήγα σε 13 μεσιτικά, και είδα τουλάχιστον άλλα 2 στα οποία δε μπήκα καν. Μα πως ζουν όλοι αυτοί; Απ’ ότι ξέρω οι μεσίτες δεν περιμένουν να νοικιάσουν σπίτια για να σωθούν, διαπίστωσα μάλιστα ότι είναι και τρελή χαμαλοδουλειά για αυτούς. Παίρνουν μαζεμένα χρήματα όταν πουλήσουν κανένα αγροτεμάχιο, οικόπεδο κλπ. Πόσο συχνά και πόσο πυκνά γίνεται αυτό, για να μπορούν να συντηρούνται όλοι αυτοί σε μια μικρή πόλη, δεν το γνωρίζω.
Μετά τη βόλτα στους μεσίτες, αυτά που μου είπαν και τα σπίτια που είδα, έβγαλα τα εξής συμπεράσματα:

1. Αν και τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να χτίζονται πολλές πολυκατοικίες (πολυτελή διαμερίσματα που λένε), σπίτια για ενοίκιο σε αυτές υπάρχουν λίγα. Οι εργολάβοι τα πουλάνε, κι αυτοί που τα αγοράζουν πάνε και μένουν – μέχρι να ξεπληρώσουν το στεγαστικό μου είπε ένας μεσίτης, πιθανότατα για όλη τους τη ζωή λοιπόν.

2. Αυτά τα ελάχιστα που ενοικιάζονται, είναι θέμα τύχης αν θα τα βρεις. Δηλαδή: αν δε σε πάει ο μεσίτης σε ένα σπίτι, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις από αλλού ότι αυτό νοικιάζεται. Δηλαδή δε βάζουν ενοικιαστήρια! Βλέπεις ας πούμε μια ωραία πολυκατοικία, σχεδόν τελειωμένη, και λες, άραγε να νοικιάζεται τίποτα εδώ; Ε! Δεν υπάρχει τρόπος να το μάθεις. Μόνο να πάρεις σβάρνα τα μεσιτικά και να ελπίσεις να το έχουν κάπου.

3. Ευρύχωρο σπίτι θα βρεις μόνο σε παλιά κατασκευή. Στις καινούριες τα κάνουν ποντικότρυπες. Κάτι για να βγουν περισσότερα διαμερίσματα σε κάθε όροφο, κάτι για να μην είναι δυάρια αλλά τριάρια. Δεν παίζει κρεβατοκάμαρα πάνω από 10 τ.μ.. και αν είσαι τυχερός θα έχει μπαλκόνι.

Νομίζω αυτά είναι τα βασικά μου συμπεράσματα, αν σκεφτώ κάτι άλλο θα το συμπληρώσω.
Είδα γύρω στα 10 σπίτια. Δε χρειάστηκαν παραπάνω, το έπιασα το νόημα. Ανακαινισμένο = βαμμένο. Καινούριο = 450€ ταρίφα.
Από τα καλύτερα: Πάμε να δούμε τριάρι, καινούριο, έχει απογεματιάσει και σκοτεινιάσει αλλά ο ιδιοκτήτης προθυμοποιείται να μας το δείξει με φακό. Σκάει τύπος με πούρο στο στόμα, φόρμα αθλητική, και φακό βεβαίως, κάτι σαν σπορτίφ Στιβ Κακέτσης. Μας μπάζει στο διαμέρισμα, πράγματι καινούριο, ευρύχωρο και… επιπλωμένο! Ο Στιβ μας πληροφορεί ότι το σπίτι το είχε αγοράσει για την κόρη του, παντρεύτηκε και έμεινε εκεί 8 μήνες και μετά χώρισε! Θυμήθηκα το γκαντεμόσπιτο που είχε δει ο gelial, που ήθελε να του φορτώσει και τα γκαντεμοέπιπλά. Ο Στιβ βέβαια μας ενημέρωσε ότι έτσι και το κλείσουμε θα τα πάρει σε 2 μέρες. Ζητούσε όμως 500€ οπότε έφαγε άκυρο (και γκαντεμιασμένοι και ξεπουπουλιασμένοι δε λέει). Φεύγοντας δεν παραλείψαμε να σχολιάσουμε τα εξής: τα έπιπλα ήταν κατηγορίας Ρετιρέ, μπουφέδες και τέτοια, τραπέζι γυάλινο στην κουζίνα, αποξηραμένα φυτά στη διακόσμηση (ανακατεύομαι), οι τοίχοι πουτανοροδακινί. Τι άτομο ήταν η κόρη του Στιβ; Και γιατί χώρισε 8 μήνες μετά το γάμο; Που μένει τώρα;

…to be continued

αΫπΝίΑ

Η τρίτη μέρα του 2007 με βρίσκει στο γραφείο, νυσταγμένη όπως πάντα, με το αλκοόλ της Πρωτοχρονιάς να κυκλοφορεί ακόμα στο αίμα μου.
Χθες κοιμήθηκα λίγο και άσχημα. Οι λόγοι μπορεί να είναι οι εξής:

1. Ο δίωρος ύπνος που έριξα χθες 17:00-19:00
2. Τα δυο κομμάτια πίτσα που έφαγα το βράδυ
3. Οι σκέψεις που έκανα όταν έπεσα στο κρεβάτι και δε με άφηναν να κοιμηθώ.

Και θα σας πω τι σκεφτόμουν, αφού πρώτα κάνω μια μικρή εισαγωγή.
Στην ώριμη - πλην όμως νεαρότατη - ηλικία στην οποία βρίσκομαι, έχω μάθει να ξεχωρίζω τους φίλους μου σε 2 κατηγορίες:
Οι πραγματικοί φίλοι. Είναι λίγοι και καλοί, πιστεύω πως δε θα αλλάξει ποτέ η γνώμη μου για αυτούς, όση απόσταση ή διάστημα και να μεσολαβήσει που να μη βλεπόμαστε, πάντα θα είναι σαν να έχουμε αφήσει μια συζήτηση στη μέση, μπορώ να πω τα πάντα χωρίς να τα φιλτράρω, δε βαριέμαι ποτέ μαζί τους κλπ κλπ.
Οι φίλοι hang out. Θα πάμε για καφέ (κυρίως), σινεμά, ποτό, θα πούμε καμία μαλακία να περάσει η ώρα (κανονικά όμως..), ενίοτε και κανένα γκομενικό (δικό τους), θα τους ψιλοβαρεθώ ενίοτε και μέχρι εκεί. Είναι κάπως σαν καβάτζα, όταν πήζεις στο σπίτι να έχεις με κάποιον να βγεις έξω αλλά να μη βγάζεις και τα σώψυχα σου πάνω από ένα φρέντο μαζί τους.
Χθες λοιπόν ήμουν με μια παρέα hang out. Τρία αγόρια, μια κοπέλα κι εγώ. Ας τους πούμε Γ., Ρ., Λ. και την κοπέλα Η. Στο σπίτι των 2 τελευταίων, φιλική επίσκεψη τύπου. Μιλάμε για διάφορα άσχετα. Κάποια στιγμή ο Λ. μας βάζει να ακούσουμε διάφορα ηχητικά αστειάκια στο κινητό του. Κάτι τηλεφωνήματα φάρσες, κάτι τηλεφωνήματα στα helpdesk κινητής τηλεφωνίας όπου ρωτούσαν αστεία πράγματα, τέτοια. Ελαφρώς καγκούρικα, αλλά ανώδυνα.
Ώσπου μας βάζει ένα τραγουδάκι. Ήταν το «Καλημέρα Ελλάδα» του Βουρλιώτη (θου Κύριε, αλλά σήμερα δε θα μιλήσουμε για αυτόν), με άλλους στίχους. Το τραγούδι έβριζε τους Αλβανούς. Οι τρεις χαχανίζουν. Εγώ νιώθω πάρα πολύ άσχημα, από ένα σημείο και μετά δεν ακούω καν τι λέει. Επεμβαίνει ο Ρ., τους λέει ότι δεν είναι αστείο, ξεκινάμε και οι δυο να λέμε ότι δε συμφωνούμε ούτε με το τραγούδι σαν «αστείο», ούτε με την άποψη που βγάζει. Οι Λ. και Η. δηλώνουν ρητά ότι θέλουν να φύγουν όλοι οι Αλβανοί από την Ελλάδα, έχουμε γεμίζει Αλβανούς, έχουν γεμίζει τα σχολεία Αλβανάκια. Ο Γ. μας βομβαρδίζει με απόψεις και επιχειρήματα περί των Αλβανών οι οποίοι μας παίρνουν όλο το χρήμα, δεν πληρώνουν φόρους, δεν ξοδεύουν τίποτα στην Ελλάδα και πάνε και επενδύουν το χρήμα τους στην Αλβανία. Μπλα μπλα μπλα. Δεν είμαι πολύ καλή στην αντιπαράθεση (ποτέ δεν ήμουν) αλλά του θέτω το εξής ερώτημα: «Όταν τα παιδιά μας θα πάνε σχολείο, πιθανότατα πάνω από τους μισούς συμμαθητές τους να είναι Αλβανοί. Εσύ πως θα μάθεις στα παιδιά να φέρονται;» «Μακριά από τους Αλβανούς! Δε θα επιτρέψω στα παιδιά μου να έχουν καμία επαφή με Αλβανάκια!» «Γιατί;» «Γιατί εγώ θέλω να μεγαλώσω το παιδί μου με αρχές και ο Αλβανός θα το βάλει από τα 14 να κλέψει μηχανάκι» «!!!!???!! Δηλαδή όλοι οι Αλβανοί κλέβουν??» «Ναι!» «Δηλαδή οι Έλληνες δεν κλέβουν?!» «Όχι!». Του θυμίζουμε το shoplifting που κάναμε μια εποχή στο γυμνάσιο, τότε που κάναμε πολλή παρέα. Ήταν μια κακή στιγμή λέει και το μετάνιωσε πικρά. Το παραλήρημα του Γ. συνεχίζεται, διανθίζεται με διάφορα «εγώ δεν είμαι ρατσιστής (αυτοί είναι Αλβανοί!), δε θέλω να πεθάνουν όλοι(!), απλά να φύγουν από την Ελλάδα», ρωτάνε εμένα και τον Ρ. τι γνώμη έχουμε για το θέμα της σημαίας στις παρελάσεις. Ο Ρ. ξεκινάει από το ότι είναι εναντίον των μαθητικών παρελάσεων γενικά. Ε, πέφτει να μας φάει. Εγώ προσπαθώ να πω κάποια πράγματα, με γράφουν, τύπου «ναι καλά, ότι και να μου πεις είναι πεπεισμένος μέχρι το μεδούλι και θα προσπαθήσω να αλλάξω και τη δική σου γνώμη».
Για να μη τα πολυλογώ, επενέβησαν οι Λ. και Η. που ήταν και οι οικοδεσπότες, ας αλλάξουμε θέμα βρε παιδιά, μην τσακωθούμε βραδιάτικα, ας παίξουμε Total (κέρδισα), ας παραγγείλουμε μια πίτσα (πώς να μη σου κάτσουν μετά τα 2 κομμάτια).
Μη μου πείτε τώρα δεν του είπες αυτό και δεν του είπες εκείνο. Τα είπα. Κι όσα δεν πρόλαβα να πω, ήξερα ότι θα πάνε στο βρόντο.
Γι αυτό και δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ.
Σκεφτόμουν μήπως είμαι τελείως μαλάκας που συνέχισα τη βραδιά μου μαζί τους.
Σκεφτόμουν τι νόημα έχουν οι παρέες hangout αν είναι ικανές να σου μεταδώσουν τέτοιο εκνευρισμό και απελπισία. (έχω πάθει και άλλο τέτοιο με διαφορετική hangout παρέα, όταν ένας προσπαθούσε να μας πείσει ότι ο μοναδικός λόγος που η Αφρική βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται (φτώχια, πείνα, εμφύλιοι) είναι ότι οι Αφρικανοί είναι εκ φύσεως βλάκες και ανίκανοι να εξελιχθούν!!).
Σκεφτόμουν πως αντιμετωπίζεις τέτοιους ανθρώπους, τόσο κολλημένους που και να χτυπιέσαι κάτω δεν πρόκειται να καταλάβουν. Τι κάνεις??
Σκεφτόμουν πόσο θα ανησυχώ όταν θα κάνω παιδιά και θα διαμορφώνουν άποψη από τους συμμαθητές τους στο σχολείο. Γιατί μπορεί το παιδί μου να κάθεται στο ίδιο θρανίο με το παιδί του Γ…