Adaptation Μέρος 2ο – Αεργία + ΜοναΞΑ

Η ζωή του εργαζόμενου στο κρυφό σκολειό είναι απλή. Καταρχήν τα ωράριά του συγγενεύουν με του… μπουζουξή. Εργασία από 18.15 έως 21.45, κατευθείαν για το champion league. Την υπόλοιπη μέρα τέντωμα πετσακίου ως το άπειρο κ ακόμα παραπέρα.

Δυστυχώς χτίζεται πολυκατοικία δίπλα ακριβώς κ αυτή την περίοδο βρισκόμαστε στα κομπρεσέρ. Κατάρα Τζατζίκη πού@#$. Ξυπνώ πολύ προ της ώρας μου, μεταξύ 8 κ 10 το πρωί. Πίνω καφέ σε ποσότητα κουβά κ καπάκι τσάι-μέλι σε παρόμοια ποσότητα.

Μετά βαριέμαι. Βγαίνω στην πόλη, κοιτάζω τις βιτρίνες κ συγκρατώ κάθε απολίτιστο κ ανασφαλές γυναικείο κύτταρό μου που θέλει να κάνει κατάθεση. Κάνω κάθε μέρα μια μικρή παρέμβαση στο σπιτάκι. Τη μια αγοράζω χαλάκι εισόδου «WELCOME» για τον επισκέπτη, που για την ώρα είναι ανύπαρκτος. Την άλλη, παίρνω κάδους σκουπιδιών για το μπάνιο κ για την κουζίνα. Κλπ. Αυτή τη βδομάδα θα φτιάξω την κάβα μου. Πέρσι καμάρωνα για αυτήν στο Ματσατσούτσετς.

Όταν επιστρέφω σπιτάκι, μαγειρεύω κάτι. Άλλες μέρες τρώω σπουργιτάκι κ άλλες ιπποπόταμος. Είναι ορμονικά ελεγχόμενη η διαδικασία. Προετοιμάζομαι για το σκολείο.

Μεσημεράκι την ξαναπέφτω γιατί δεν έχω πολλά να κάνω. Ξυπνώ κ ακούω μουσική. Διαβάζω περιοδικά κ παίζω TANGRAM. Έχω σημειώσει πρόοδο. Αν έχει ήλιο κατεβαίνω Συκιές beach κ αράζω με περιοδικό. Μετά γυρνώ κάνω ντους, πάω σκολείο.

Όλοι οι μαθητές μου χαμογελούν κ με χαιρετούν. Έχω κ fan club. Είναι μια παρέα από μικρούς (17-18) που όταν περνώ παρακείθε συζητούν βρωντόφωνα:
«Γεια σας κυρία! Τι κάνετε κυρία; Καλά είστε κυρία; Πώς είστε κυρία; Σας το λέω εγώ, αυτή είναι η καλύτερη κυρία!!!».
Ντροπήηηηηη εγώ. Περιορίζομαι να σχολιάσω πως είμαι η καλύτερη μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Μάλλον τους μπέρδεψα χειρότερα με αυτό το σχόλιο.

Προσευχή. Όλοι σοβαροί. Με 50% πιθανότητα τη λέει ο μαθητής-παπαδάκι γύρω στα 20, ο οποίος παρεμβαίνει με προσωπικά παπαδίστικα touch στα λόγια της προσευχής. Δλδ, αντί να πει «τον άρτον ημών τον επιούσιον», με απόλυτα σοβαροφανές ύφος λέει κάτι άλλο πολύ γρήγορα κ με παπαδέ μουσικό τόνο, πχ «τον επιούσιον άρτον ημών». Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω επισημάνει, είμαι η μόνη που απορεί με αυτό που συμβαίνει. Οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι το βρίσκουν όλο αυτό φυσιολογικό. Πάντως ακόμα κ αυτοί που γουστέρνουν να τονε παίζουν λίγο στην προσευχή, πιάνουν πίσω μια ακρίτσα κ κάθονται στα αβγά τους.

Γενικά οι μαθητές δεν πρήζουν το δάσκαλο. Μάλλον είναι επειδή δουλεύουν τα πρωινά, οπόταν το απόγευμα έχουν φάει καταστολή από την κούραση. Μαθητές 55, καθηγητές 5 + διευθύντρια + 2 special guest. Ηλικίες μαθητών: 16 έως 77. Αχά! Εκτελώ κ χρέη γραμματέα στο ίδρυμα με αποτέλεσμα να μεταφέρω ακριβείς πληροφορίες. Έχουμε λοιπόν την κυρία Ε, με άσπρα μαλλιά, χήρα 20 χρόνια με παιδιά κ εγγόνια, αγρότισσα στο επάγγελμα που εκπληρώνει το απωθημένο της: να πάρει απολυτήριο. Είχε βγάλει μόλις το δημοτικό όταν τη σταμάτησε ο πατέρας της κ την έχωσε χωράφι. Ήτανε λέει τότσο καλή μαθήτρια. Καλά κάνει.

Ο ρόλος μου στο σκολείο είναι νευραλγικός. Λόγω γραμματειακής υποστήριξης, βγάζω καθημερινά το προσωρινό πρόγραμμα της επόμενης μέρας, μια εκλεκτή ποικιλία υπηρεσιακών χαρτιών κ διαβιβαστικών κ δε συμμαζεύεται. Επίσης μου έχουν ανατεθεί κ τα μισθολογικά των καθηγητών, των κυλικειάδων, του επιστάτη κ της καθαρίστριας. Μπαίνω στην τάξη να πω το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Ένα κινητό βαράει Πετρέλη ή Πλούταρχο ή κάτι τέτοιο. Ακούμε 1ο κουπλέ, 1ο ρεφραίν κ συνεχίζουμε 2ο κουπλέ. Σκέφτομαι υβριστικά πράγματα αλλά δεν τα ξεστομίζω. Οι μαθητές αλληλοκράζονται αναμεταξύ των.

Τελικά αποκαλύπτεται κάπου στο 2ο ρεφραίν πως το κινητό είναι της κας Ε. Το ringtone της το έβαλαν την προηγούμενη τα εγγόνια της, δεν το έχει ακόμα συνηθίσει κ δε συνειδητοποιεί ποια είναι η πιθανότητα κάποιος από τους υπόλοιπους 15 συμμαθητές της να έχει το ίδιο. Αυτό εξηγεί την καθυστερημένη αντίδραση. Ένοιωσε πολύ άσκημα η καημένη. Ευτυχώς που δεν τη μάλωσα, ούτε είπα τίποτα.

Οι υπόλοιποι μαθητές κινούνται ηλικιακά ως εξής: Κάποιοι άνδρες απροσδιόριστης ηλικίας, αλλά άνω των 40. Αρκετές καλοστεκούμενες 40άρες με παιδιά. Η μια έχει 2 στο σκολείο. Με το ένα είναι συμμαθήτρια, το άλλο το χει σε μεγαλύτερη τάξη. Οι υπόλοιποι μαθητές είναι μεταξύ 20 κ 30. Κάποιοι είναι παντρεμένοι. Υπάρχουν αρκετές μαθήτριες γκομενάκια που ευτυχώς ντύνονται φυσιολογικά. Για τους άνδρες, δεν ξέρω. Δεν τους βλέπω γκομενικά λόγω επαγγέλματος, δε μπορώ να κρίνω. Το fan club μου είναι η ακίνδυνη αλητο-παρέα της Α’ τάξης που είναι ανήλικα ή 18 μόλις. Με αυτούς πραγματικά διασκεδάζω κ στην τάξη.

Οι συνάδελφοι είναι καλοί. 40αρηδες, παντρεμένοι με παιδιά επιλέγουν το σκολείο λόγω του ωραρίου του. Συνεργάσιμοι κ ευγενικοί χωρίς διάθεση να χώνουν. Η διευθύντρια είναι 50αρα μάλλον προς τα 60 καλή κ χωρίς μαστίγια λόγω εξουσίας στα χέρια της. Μάλλον κάνει σεξ στη ζωή της ή έχει κάνει στο παρελθόν. Αυτό μετράει στους προϊσταμένους. Κ ο περσινός μας που έκανε ήτανε παλλικάρι.

Για την ώρα νοιώθω τότσο μόνη μου τις άλλες ώρες, που τολμώ να πω πως περνώ ωραία στο σκολείο. Δεν κουράζομαι άλλωστε. Οι διδακτικές ώρες είναι 40λεπτα, 35λεπτα κ 30λεπτα κ το σκολείο είναι 4 χρόνια. Η Α’ τάξη στο πρωινό, χωρίζεται σε 2 τάξεις το βράδυ.

Τα βράδια στο σπιτάκι τρώω κάτι με ζάχαρη απαραιτήτως, καπνίζω, παίζω TANGRAM κ βλέπω τηλεόραση. Αυτή τη βδομάδα όμως θα βλέπω κ DVD, οπότε θα στρώσει λίγο η φάση. Αύριο θα κάνω αίτηση για τηλέφωνο. Έτσι να χω κ λίγο Ιντερνέτε στο σπιτάκι.

Έχω ανακαλύψει κ ένα ωραίο μπαρ έξω από την πόλη. Έχει τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα αλλά κ μέσα είναι συμπαθητικό. Παίζει κυρίως σκα κ ρέγκε κ φτιάχνουν απ’ όλα τα κοκτέηλ. Εκειδάς θα τα πίνω. Καλή βδομάδα σε όλους. Τις γριές δεν τις έχω ξεχάσει αλλά τώρα το θέμα δε με εμπνέει. Επιφυλάσσομαι να κάνω come back στο θέμα.

Adaptation Μέρος 1ο – Η ενοικίαση

Προ 15 ημερών βρέθηκα σε γειτονική πόλη να αναζητώ σπίτι. Πήρα από το περίπτερο την κλασική σκανδαλοθηρική -γνωστός ευυπόληπτος γυναικολόγος της πόλης εθεάθη σε παραλιακό ουζερί συνοδευόμενος όχι από τη γυναίκα του αλλά από νεαρή αιθέρια ύπαρξη αγνώστων λοιπών στοιχείων- τοπική εφημερίδα που όμως περιέχει αγγελίες για ενοικιαστήρια. Περιείχε κ χάρτη –βασικό για μένα που ήξερα μόνο κάποια γενικά για την πόλη.

Πήρα κάποια αρχικά τηλέφωνα κ ξεκίνησα. Κοίταγα για επιπλωμένες γκαρσονιέρες κ 2άρια. Να καταγγείλω καταρχήν πως ούτε κ από το τηλέφωνο έλεγαν την τιμή του ενοικίου, πότσο μάλλον να την αναφέρουν στην αγγελία τους. Την άκρως απόρρητη αυτή πληροφορία την κρατούσαν καλά φυλαγμένη κ την αποκάλυπταν μόνο αφού σε έκοβαν κ οπτικά. Όμως ρώταγαν κανονικά ποιος είσαι, από πού κρατάει η σκούφια σου κ τι δουλειά κάνεις. Εγώ ρε παιδί μου σε αυτά τα πράγματα δεν τηνε παλεύω 1) με το μανιαμούνιασμα κ 2) με τα ψέμματα.

Δλδ, δε μπορώ τα παζαρέματα με τα νοίκια. Αν ο άλλος ζητάει too much για την περίσταση, δε θα χλευάσω φυσικά, αλλά δε θα σπεύσω να κολακεύσω τον ιδιοκτήτη για το σπίτι του, ούτε κ θα συμφωνήσω ότι είναι πάαααααρα πολύ καλή ευκαιρία. Ούτε θα περιμένω στο τέλος να με συμπαθήσει για να του τη φέρω με το «δε βγαίνω μάνα μου, κάνε κανα σκόντο». Ούτε κ θα το παίξω κακομοιρούλα να με λυπηθούνε. Θα πω χύμα. Παίρνω τόσα το μήνα, είναι απαγορευτικά για μένα αυτά που μου ζητάς. Ίσως σε μια άλλη ζωή (σα να το παραξήλωσα τώρα).

Επίσης δε μπορούσα να μην αποκαλύπτω στη συνάντηση –κ μόνο όταν το σπίτι πραγματικά με ενδιέφερε- την ύπαρξη της Πριντσέσας. Αυτό το σημείο ήταν κομβικό στη συζήτηση. Γενικά δε μπορώ να πω. Το χα καλά το Όσκαρ. Όλοι οι ιδιοκτήτες με συμπαθούσαν. Κάποιοι εντόνως θα έλεγα. Ένα 40% άλλαζε γνώμη μόλις άκουγε περί σκυλιού κ προσπαθούσε να στρίψει ευγενικά δια του αρραβώνος. Ένα 30% δεν τον πείραζε, ενώ οι εναπομείναντες συνέχιζαν να παραμένουν φανατικοί υποστηρικτές της πάρτης μου ως υποψήφιας ενοικιάστριας που δε θα τους γα@#$%^ ότι έχει κ δεν έχει το σπίτι τους.

Όσο για τα νοίκια, είναι ντίπου τρελλοί αυτοί οι Ρωμαίοι. Κατώτατη τιμή 250 έουρος παρακαλώ σε κατηγορία τύπου τρώγλη. Μα για τον πού@#$ εντελώς τα χουν αυτοί στην πόλη τους τα 250; Μπάνια κ δωμάτια να ζέχνουν κατρουλίλα κ άλλα που δε θέλω να ξέρω, άβαφοι τοίχοι με μαύρες δακτυλιές –ώρε λες να ναι κ αυτό τέχνη;-, μπίχλα, παλιά έπιπλα τύπου σκρήνιο που έδιναν κατά τον ιδιοκτήτη μια essence παλατάκι στο μέρος ή ανυπαρξία αυτών με αποτελέσμα να πουλάν επιπλωμένο σπίτι με: ψυγει-άκι, κουζιν-άκι, κρεβάτι να κοιμηθεί λόχος, τραπέζι γύφτου με 2 καρέκλιε γύφτου. Στάκα.

Δε θα κουράσω με τις αναζητήσεις. Θα σταθώ μόνον στην ιστορία του σπιτιού στην οδό Σαμαρτζή που έχει ολίγον γούστο όσο να το πεις. Φτάνω με τη βοήθεια του χάρτη, παρκέρνω κ χτυπώ κουδούνι. Μου ανοίγουν 2 καλόγριες. Η μία νεαρή κ χαμογελαστή, η αδελφή Ευτέρπη. Η άλλη γριά, στραβωμένη του κερατά, το ονοματάκι της ουδέποτε μου το χάρισε, ως working assumption ας αναφερόμαστε σε αυτήν ως αδελφή Μούγκα. Ο ρόλος της περιορίστηκε σε κομπαρσιλίκι.

Η Ευτέρπη έβγαζε το φίδι από την τρύπα κ ήτανε καλούλα. Μου χαμογέλαγε διαρκώς κ ήτανε χαρούμενη ότι κ αν έλεγα. Εν ολίγοις ήτανε το μόνο σπίτι στα 250 έουρος που δεν ανήκε στην προηγούμενη κατηγορία. Ήταν βαμμένο ροζ ΌΛΟ ελαφρώς μπουρδελέ -παρακαλώ δε θέλω σχόλια για τις προτιμήσεις μου-, πεντακάθαρο να μυρίζει χλωρίνη κ μπογιά. Η επίπλωσή του στο ελάχιστο. Το ατού της φάσης: είχε εσωτερική αυλή ηλιόλουστη με χώρο για γλαστρούλες. Μ’ άρεσε. Το πα ξεκάθαρα. Μετά το ξέρασα για την Πριντσέσα.

Η αδελφή Μούγκα ξεροκατάπιε κ ξερόβηξε συνθηματικά 3 φορές στην Ευτέρπη. Η Ευτέρπη σε απολογητικό τόνο μου είπε πως για το θέμα της Πριντσέσας θα συνεδρίαζε η αδελφότητα μετά τον εσπερινό κ πως αυτή αν κ με συμπαθούσε από μόνη της δε θα μπορούσε να πάρει απόφαση επ’ αυτού. Το μέρος έξαφνα άρχισε να μυρίζει χυλόπιτα, or what?

Την επόμενη μέρα ζήτησα να ξαναδώ το σπίτι. Η Μούγκα ξερόβηξε τρίπαξ –το γνωστό password- στην Ευτέρπη. Δε με αφήσαν καν να μπω στο χώρο. Η Ευτέρπη είπε απολογητικά πως αν κ οι καλόγριες λόγω επαγγέλματος δε θα πρεπε να έχουν προκαταλήψεις, αυτές έχουν, γιατί υπάρχει πρότερη αρνητική εμπειρία ενοικιαστή μετά του κατοικιδίου του. Έτσι λέει η αδελφότητα ούτε ζωγραφιστή δεν τηνε θέλει την Πριντσέσα –κ αυτό συνεπάγεται κ εμένα- αν κ η Ευτέρπη εξεστόμισε ουκ ολίγα επιχειρήματα για μένα που πόοοοοοτσο με συμπάθησε.

Έτσι κ γω προτίμησα στα 300 έουρος την ανακαινισμένη επιπλωμένη γκαρσονιέρα τρίτου ορόφου (τα έπιπλα όλα ΙΚΕΑ, καλό αυτό γιατί αποφέυγεις την κακογουστιά), με αγάπη προς τα κατοικίδια στην περιοχή Συκιές beach –το beach υπάρχει όντως πίσω από το σπίτι μου- σε πανέμορφη γειτονιά όπου κάνει κάποιος κ ποδηλατάκι άμα λάχει. Η ιδιοκτήτρια της είναι καλούλα. Αμ ΠΩΣ!!!

Τέχνη, σου λέει

Πέρασα πριν λίγο από την πλατεία είδα ότι λαμβάνει χώρα το εξής χάπενινγκ:
Η Τροχαία κάνει μια έκθεση σχετικά με την οδική ασφάλεια. Έχουν περιφράξει ένα παρτέρι με διάφορα σταντ (τα οποία φαντάζομαι περιέχουν διάφορες πληροφορίες σχετικά με το θέμα) και μέσα στο παρτέρι έχουν τοποθετήσει 3-4 τρακαρισμένα αυτοκίνητα. Μιλάμε για πολύ τρακαρισμένα όμως. Πέρασα έξω από το πάρκο και δεν πλησίασα για να το δω καλά, αλλά το όλο στήσιμο μου φάνηκε πολύ ωραίο. Τα αυτοκίνητα ήταν σχεδόν σαν έργα τέχνης. Ξέρω ότι αυτό ακούγεται σχεδόν τόσο άρρωστο σαν να το έλεγε η argentina, αλλά έτσι ήταν. Και παίζει να είναι ότι πιο artistic έχει δει η πόλη μου εδώ και καιρό. Δε θέλω να γίνω άδικη με τους ντόπιους ζωγράφους που κάνουν εκθέσεις όλη την ώρα, ούτε με το Νταλάρα που κάνει συναυλία το Σάββατο, αλλά η Τροχαία τους έβαλε τα γυαλιά.

(Και μόλις είδα ότι το προηγούμενο post μου είναι το 200ο του Παραληρήματος. Γουάου.)

Περί καθαρίσματος

Στο σπίτι μου το έκανα συνέχεια. Όχι επίτηδες, απλά τύχαινε. Ειδικά σε περιόδους εξεταστικής δεν είχα άλλο option. Άφηνα τη βρώμα να συσσωρευτεί σε κάθε γωνίτσα και την αναστάτωση να επικρατήσει. Τριχομπαλίστες κυκλοφορούσαν ελεύθερες, ρούχα πεταμένα σε καρέκλες (ούτε άπλυτα, ούτε καθαρά), βιβλία, cd και χιλιάδες άλλα ψιλοπράγματα σε άσχετα σημεία. Μερικές φορές άνοιγα τα μάτια μου το πρωί και με έπιανε πανικός από το χάος που αντίκριζα στο στούντιο των 28 τετραγωνικών.
Και ερχόταν μια μέρα (Σάββατο ήτανε συνήθως) που με έπιανε παροξυσμός για καθαριότητα. Έβαζα πλυντήρια, άπλωνα ρούχα (σιδέρωμα όμως ποτέ), και έκανα γενική καθαριότητα. Η διαδικασία ήταν ψιλο-στάνταρ (δείγμα της rain-man πλευράς μου). Πάντα ξεκινούσα από το μπάνιο. Χλωρίνες και λοιπά καθαριστικά στα είδη υγιεινής, σκούπισμα από το μπάνιο μέχρι το μπαλκόνι για την αιχμαλώτιση κάθε τριχομπαλίτσας και μετά σφουγγάρισμα. Πάλι από το μπάνιο μέχρι το μπαλκόνι. Φτάνοντας στο μπαλκόνι είχα ήδη τα απαραίτητα πάνω στο κρεβάτι (το οποίο βρισκόταν δίπλα στη μπαλκονόπορτα και συνήθως εκείνη την ώρα ήταν ήδη χωρίς σεντόνια): τσιγάρα, αναπτήρα, τασάκι, τηλεκοντρόλ, τηλέφωνο. Έριχνα τα νερά στο μπαλκόνι και την έπεφτα στο κρεβάτι μέχρι να στεγνώσει το μπάνιο και το υπόλοιπο σπίτι και να μπορώ να πατήσω. Σχεδόν πάντα συνειδητοποιούσα ότι τα χείλη μου έχουν ξεραθεί και η μύτη μου πονάει (μάλλον με πειράζουν τα απορρυπαντικά), αλλά πάντα εκείνο το τσιγάρο πάνω στο κρεβάτι ήταν τσιγάρο θριάμβου μετά από τη φασίνα.
Μετά το στέγνωμα του πατώματος ακολουθούσαν τα καθαρά σεντόνια, το δήθεν ξεσκόνισμα και το σιγύρισμα. Και μετά έκανα μπάνιο και πήγαινα για καφέ.
(Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι στα τέσσερα χρόνια που έμεινα σε αυτό το σπίτι καθάρισα τζάμια μόνο μια φορά. Απ’ έξω τα τζάμια δεν ήταν τόσο βρώμικα όσο θα περίμενε κανείς, αλλά από μέσα έβγαλαν απίστευτη μαυρίλα).
Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι συνέχεια αυτή τη διαδικασία του καθαρίσματος. Φυσικά εδώ και 2 χρόνια που μένω πάλι στο πατρικό μου δεν έχω πιάσει ούτε βετέξ. Αλλά κάπου αλλού είναι που πρέπει να κάνω καθάρισμα και σιγύρισμα. Στον υπολογιστή μου. Είναι σχετικά καινούριος (1,5 έτους) και καλός, αλλά του έχω φερθεί με τον πιο βάναυσο τρόπο. Από τα 120 γίγα του, του έχω αφήσει μόνο 10 για να κινείται. Κατεβάζω ότι βλακεία μου στέλνουν, εγκαθιστώ και σβήνω συνεχώς προγράμματα, οι φάκελοι μου βρίσκονται σε πλήρη αταξία. Ο υπολογιστής έχει αρχίσει να βογκάει και να σέρνεται και πρέπει να κάνω κάτι γι’ αυτό.
Κάθε μέρα όμως το αναβάλω, μέχρι να φτάσει στο απροχώρητο (αν δεν είναι ήδη εκεί) και να κάνω τη γνωστή μου σαββατιάτικη φασίνα.

Ανατροπές

Πόσο (ή μάλλον πότσο) εκνευριστικό: ενώ έχω κάνει 2 φορές το τετράγωνο για να βρω παρκάρισμα και τελικά το αφήνω λίγο πιο μακριά απ' οτι σκόπευα, φτάνω στο γραφείο και εκείνη τη στιγμή ξεπαρκάρει κάποιος ακριβώς από κάτω. Αυτό μου συμβαίνει καμιά φορά και το θεωρώ δείγμα της ημέρας που θα ακολουθήσει ("Σήμερα η μέρα ήτανε #$%νι" κ.λ.π.). Τι να υποθέσω λοιπόν σήμερα, που μετά την αποτυχημένη μου βόλτα γύρω απ'το γραφείο, και αφού παρκάρω στο επόμενο τετράγωνο, φτάνω στην είσοδο της πολυκατοικίας και ξεπαρκάρουν ταυτόχρονα δύο αυτοκίνητα. Εκνευρισμός, παροξυσμός και όλα τα σχετικά πρωί-πρωί (τώρα που το σκέφτομαι όταν βαριέται ο άνθρωπος στη ζωή του όλο με κάτι τέτοιες μαλακίες ασχολείται, οπως με το που θα παρκάρει και πως θα επηρεάσει αυτό τη μέρα του, anyway).

Και όμως. Μετά από μερικές ώρες που ήρθε το ταχυδρομείο διαψεύστηκα πανηγυρικά. Μου ήρθε η επιταγή από τη ΔΟΥ για την επιστροφή φόρου. Είμαι πλουσιότερη κατά 2.790 ευρώ (δηλαδή θα είμαι όταν θα πάω να τα εισπράξω)!

Υ.Γ. Πολλές μέρες έχει να ποστάρει η isobel και ανησυχώ. Ελπίζω να μη τη μαχαίρωσαν στο νυχτερινό.

Γριες στο Διάστημα - Μέρος 1ο

Στο σπίτι μας μέχρι 2ετίας ζούσαν μαζί μας 2 γριες. Με τον τρόπο που το γράφω φαίνεται σαν οι εν λόγω γριες να ήταν τυχαίες. Καμμία σχέση. Ήτανε καταρχήν συμπεθέρες. Δε γουστάρονταν μία μεταξύ τους αλλά δε βρίζονταν ούτε τσακώνονταν ποτέ. Είχαν ένα επίπεδο. Σαν τους νονούς μαφιόζους που ποτέ δε βάζουν οι ίδιοι το χέρι στα σκατά αλλά μπριζώνουν τα τσιράκια τους κ αυτά αλληλοσκοτώνονται. Το πώς κ γιατί καταλήξαμε σε αυτή τη συμβίωση δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν τα καμώματά τους. Σημασία επίσης έχει το γεγονός πως ο εξωτερικός παρατηρητής σχηματίζει τη ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ εντύπωση πως πρόκειται για 2 καλοκάγαθα (lawful good σε όρους RPG) άτομα που στέκονται στη γωνίτσα τους κ δεν παρενοχλούν ποτέ κανέναν. Αυτό ώρες-ώρες εξοργίζει.

Περίπτωση 1: Η Κοντή

Έχει χάσει το παιδί της. Αυτό το φέρει βαρέως όπως κάθε μάνα κ θα το φέρει μέχρι να αφήσει για τα καλά το μάταιο τούτο κόσμο. Αντιμετωπίζει τη δυστυχία της με γενναιότητα κ με απροσαρμοστίλα at the same time. Πώς αλλιώς να το θέσω; Η γυναίκα είναι disfunctional, είναι απάλευτη στις συνεννοήσεις της. Εξίσου απάλευτη με τους πιο κοινωνικά απροσάρμοστους μαθητές που έχουν περάσει από τα χέρια μου.

Βέβαια κ στις 2 αυτές περιπτώσεις, όλα εξηγούνται από την προσωπική τους ιστορία. Η δική της είναι γεμάτη δράματα. Ήπειρος, σύζυγος αριστερός αντάρτης φευγάτος στα βουνά την αφήνει με 3 παιδιά να βολοδέρνει. Γάματα κοινώς, με μεγάλα fonts. Εν συνεχεία ο σύζυγος την κάνει για Ρωσία κ η οικογένεια μένει πίσω στις πραγματικά αδιανόητες στερήσεις της φάσης κ φυσικά υποφέροντας κ με τα πολιτικά της φρονήματα. Όταν συνέβη αυτό το εν λόγω άτομο ήταν μόλις 22 ετών. 5 χρόνια αργότερα μένει χήρα κ μαυροντύνεται μέχρι σήμερα.

Σημερινή εμφάνιση: Ύψος 1,50 με τα χέρια στην ανάταση. Στραβά πόδια που κλείνουν προς τα μέσα. Το ένα προσφάτως χειρουργημένο. Λιγοστά μαλλιά μαζεμένα σε κότσο κ από πάνω διχτάκι κ μαύρο μαντήλι. Πολλά σακούλια με άχρηστα βρωμερά αντικείμενα. Διαπεραστική φωνή.

Οι μέρες της σήμερα περνούν ως εξής: Ξυπνά περίπου ώρα 6. Κάνει όσο σαματά μπορεί για να μας ξυπνήσει κ τους υπόλοιπους με ραδιόφωνα, πόρτες που ανοιγοκλείνουν, νερά που τρέχουν κλπ. Φτιάχνει καφέ κ καλλωπίζεται.

3-4 φορές εβδομαδιαίως την κάνει για νεκροταφείο στου πιδί της. Με ωτοστόπ κατά βάση παρακαλώ όπου ο άτυχος οδηγός ακούει για όλες τις δυστυχίες της κ αλίμονό του αν δεν συμπάσχει. Αφήστε το οικογενειακό μας ξεφτιλίκι. Φυσικά κ προσπαθήσαμε να την πάμε εμείς στου πιδί της αλλά όχι ξεκινώντας στις 7 το πρωί κ όχι παραμένοντας εκεί για 3 ώρες. Αλλά βλέπεις δεν παίρνει από λόγια.

Καμιά φορά αν τυχόν περάσει λεωφορείο σηκώνει χέρι κ αλίμονο στον οδηγό που ΔΕ ΘΑ σταματήσει. Φυσικά μπαίνει μέσα μόνο από τη μεσαία πόρτα (γιατί το χει ψάξει κ είναι η πιο χαμηλή) κ μόνο αφού αυτή ανοίξει ακριβώς μπροστά της. Διαφορετικά, περιμένει τον οδηγό να κάνει την απαραίτητη μανούβρα. Κ πιστέψτε με έχει κ χρόνο κ υπομονή για αυτό.

Στο νεκροταφείο όλοι προφανώς είναι σαν να μας ξέρουν χρόνια. Έχει διαμορφωθεί μια περίεργη σχέση με παπάδες, νεκροθάφτες, καντηλανάφτες κ όλες τις άλλες ειδικότητες που κυκλοφορούν σε αυτό το χώρο. Πχ. Όταν κάνει τρισάγιο διαλέγει τον παπά τον σωστόν, αυτόν που τα λέει ωραία, όχι ότι κ ότι.

Τον καιρό που αναζητούσαν τη 17 Νοέμβρη, ισχυρίστηκε πως είδε στο νεκροταφείο τον Κουφοντίνα μεταμφιεσμένο σε παπά. Φυσικά τον τέσταρε στο αν το κάνει ωραία το τρισάγιο κ όταν αυτός αρνήθηκε –πράγμα ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ- την ψυλλιάστηκε τη φάση. Έκανε λοιπόν επώνυμη τηλεφωνική καταγγελία. Πρώτα στα κανάλια κ έπειτα στους μπάτσους, όλα κ όλα. Μάλλον δεν της δόθηκε από τις αρχές η πρέπουσα σημασία. Με την τηλεόραση δεν ξέρω τι παίχτηκε ακριβώς. Ίσως πιστέψαν πως δε θα γραφε ωραία στο φακό.

Όταν δεν πάει νεκροταφείο τα πρωινά, κάνει τον κηπουρό. Έχει ένα μικρό περιβολάκι με ζαρζαβατικά κ φρούτα που τα φροντίζει μόνη της. Αυτό είναι καλό γιατί σπαζοκλαμοπανιάζει λιγότερες ώρες στο σπίτι μας κ ξεδίνει εκτός. Δε μπορώ να φανταστώ αυτή την ενεργητικότητα να μη διοχετεύεται κάπου τι έχουμε να τραβήξουμε.

Βάζει φαί στη φωτιά, το παρατάει κ φεύγει. Πώς δεν έχει ακόμα καεί το σπίτι μας είναι ένα θέμα. Αντιβαίνει πάντως στην κλασική θεωρία των πιθανοτήτων. Θα μου πεις, να καεί δε γίνεται γιατί ταυτόχρονα με το μάτι, ανοίγει τέρμα κ παρατάει κ τις βρύσες. Σου λέει θα ανάψει το ένα, θα το σβήσει τ’ άλλο.

Με τις βρύσες έχει ψύχωση. Για την ακρίβεια θεωρεί πως η βρύση είναι σαν την πηγή. Ή τρέχει ή δεν τρέχει. Ή είναι on τέρμα ή off τέρμα. Ενδιάμεση φάση δεν υφίσταται. Για την ακρίβεια κ η φάση off τέρμα δεν υφίσταται. Γιατί η πηγή δεν έχει διακόπτη. Άρα ανοίγει τη βρύση κ άντε γεια, τα λέγαμε. Οπότε ξυπνάς εσύ μετά κ στο διάβα σου ψάχνεις να βρεις τι έχει ξεχάσει ανοιχτό να το κλείσεις.

Από μαγειρική τα αποτελέσματα είναι τυχαία. Το να μην το κάψει όπως καταλαβαίνετε είναι σοβαρό ζήτημα. Επίσης έχει ψύχωση (σε μικρότερο βαθμό) με το λάδι κ το αλάτι, σαν την πηγή ένα πράγμα. Οπότε ακόμα κ αν το φαι δε βγει καμμένο, δεν ξέρεις αν θα είναι λύσσα ή λαδιάρικο. Εγγύησεις δεν προσφέρονται. Η μάνα μου πάντως ισχυρίζεται πως στα νιάτα της ορισμένα φαγητά τα πετύχαινε.

Έχει μνήμη ελέφαντα. Στην πραγματικότητα δεν είναι γρια. Αυτό είναι ένα καμουφλάζ. Είναι μια ΒΔ όπου καταχωρούνται προσωπικά στοιχεία, περιουσιακά, οικογενειακά, επαγγελματικά με ποσά, ονοματεπώνυμα κ ημερομηνίες κανονικότατα. Δεν της ξεφεύγει τίποτα σχετικά με συγγενείς, γείτονες, οικογενειακούς φίλους, δικούς μας φίλους κ δε συμμαζεύεται. Θυμάται τα πάντα κ ανακτά άχρηστες πληροφορίες σε χρόνο 0. Πρέπει ο εγκέφαλός της μετά θάνατον να δωριστεί στην επιστήμη για μελέτη πιστεύω. Ο κλάδος του data mining θα κάνει ανέλπιστα βήματα μπροστά εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Σαν το ρομπο-βραχίονα από το μέλλον που μελετούσαν οι επιστήμονες στον Εξολοθρευτή μια φάση.

Βεβαίως όλες αυτές οι πληροφορίες αποκτήθηκαν με κόπους χρόνων με βάση τη γνωστή κ πανάρχαια διαδικασία της ανάκρισης. Μέχρι τελικής πτώσεως του ανακρινόμενου. Ρωτά τα πάντα ακόμα κ σε αγνώστους χωρίς να μασάει. Ονοματεπώνυμο, ημερομηνία γέννησης, τόπο καταγωγής, γενεαλογικό δένδρο κ βασικές πληροφορίες για αυτό, περιουσιακά στοιχεία στον τόπο καταγωγής κ στον τόπο διαμονής (πχ, πόσα ακίνητα, πόσα χωράφια, πόσα τετραγωνικά, σε πιο υψόμετρο κ χιλιομετρική απόσταση από θάλασσα κ από την πρωτεύουσα του νομού), ποιοι συγγενείς τους πέθαναν κ από τι. Αυτό συνδυάζεται κατόπιν με παραλήρημα σχετικά με το δικό της πιδι. Επίσης ρωτά πληροφορίες σχετικά με την εργασία, τα προσόντα σε σπουδές, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες κλπ. Αν το ανακρινόμενο άτομο είναι διαζευγμένο, φταίει πάντα η που@#$%^ η σύζυγος. Αν αυτή είναι η σύζυγος, απλά η ανάκριση συνεχίζεται σε αυστηρότερο κ πιο αγενές ύφος. Όλα φυσικά καταχωρούνται στη ΒΔ.

Ενδιαφέρεται για όλα τα τεκταινόμενα στην πολιτική εσωτερική κ εξωτερική. Βλέπει Βουλή, ψηφίζει ΚΚΕ πωρωμένα κ αγοράζει Ριζοσπάστη κάθε βδομάδα, αν κ αναλφάβητη. Ήταν τρελλή φαν του Φλωράκη, αλλά κ για Παπαρήγα τρέφει respect. Ξέρει τα πάντα κ μαθαίνει συνέχεια κ άλλα.

Βλέπει επίσης ελληνικές ταινίες, ειδήσεις σε ΟΛΑ τα κανάλια ανεξαιρέτως, μεταγλωττισμένα ντοκυμαντέρ με ζώα κ φυτά, Νικολούλη, Χαρδαβέλλα, Λιακόπουλο κ λοιπές πρωτοπόρες δημοσιογραφικές εκπομπές. Μόλις δει κάτι ενδιαφέρον έρχεται κ κάνει αναμετάδοση με όλες τις λεπτομέρειες. Προσθέτει κ δικά της για να κάνει πιο ενδιαφέρουσα την ιστορία κ επίσης τη συνδέει με όλες τις άλλες παρόμοιες που θυμάται. Για την ακρίβεια δεν αναμεταδίδει, αλλά παραληρεί. Κ ουδεμία σημασία έχει το ποιος ακούει. Οι μακρόσυρτες διαλέξεις της δε διακόπτονται άπαξ κ ξεκινήσουν ακόμα κ αν ο ακροατής αποκοιμηθεί ή λιποθυμήσει. Αυτή θα ολοκληρώσει όπως κ να χει.

Μια φορά η αδερφή μου σκέφτηκε για φάρσα να της στείλει Χριστουγεννιάτικη ευχητήρια κάρτα ΚΚΕ υπογεγραμμένη από την Παπαρήγα –κ καλά, αλλά δε θα το ‘τρωγε το αστείο κ μετά θα τα ‘παιρνε άσκημα. Δυστυχώς αυτή η φάρσα δεν έγινε ποτέ.

[συνεχίζεται]

On-da-bus

Τις προάλλες ήμουν στο λεωφορείο. Κλασικά χάζευα μέσα κ έξω από το παράθυρο. Κοινότυπες και κουφές ανάκατες σκέψεις, παντελώς αταίριαστες μεταξύ τους διέσχιζαν φευγαλέα το μυαλό μου. Τους αφιέρωνα ίσα με ένα δευτερόλεπτο. Μετά χάνονταν. Άλλες για πάντα. Άλλες επανέρχονται. Όχι ιδιαίτερα βασανιστικά βέβαια. Ο χρόνος είναι πολύτιμος για τον άνθρωπο που δε σκέφτεται αλλά προτιμά να χαζεύει. Κ οι ώρες του λεωφορείου είναι σε μεγάλο βαθμό τέτοιες ακόμα κ για ανθρώπους που το βασανίζουν λίγο παραπάνω το ζήτημα.

Παλιότερα διάβαζα στο λεωφορείο. Έπαιρνα μαζί μου το βιβλίο κ βυθιζόμουν σε αυτό. Δεν έπαιρνα πρέφα αυτά που συνέβαιναν τριγύρω. Όχι όμως ότι μου διέφευγαν γεγονότα κοσμοσυνταρακτικά. Που κ που απλά διεκπεραιωτικά, έριχνα μια ματιά έξω για να μη χάσω τη στάση. Έτσι βαριέσαι σίγουρα λιγότερο τη διαδρομή, όμως το βιβλίο δεν το φχαριστιέσαι. Μετά το ‘ριξα κ γω στα φανζήν. Μετά κ αυτό το βαρέθηκα.

Μια φορά πριν από χρόνια έσπασε η μονοτονία για τα καλά. Πέτυχα τον τρελλό –κ καλά μοναχός αλλά πιστεύω ήταν fake- που κυκλοφορούσε κουρελής στην Αθήνα με μουλάρι (προφανώς είχε αφήσει το μουλάρι για service) κ έβαζε υποψηφιότητα στις βουλευτικές. Αυτός έκανε την πανηγυρική του προεκλογική συγκέντρωση στο Α5 κ έταζε στα πλήθη ούτε λίγο ούτε πολύ θάλασσα στο Καρπενήσι. Όπως καταλαβαίνετε οι παρευρισκόμενοι παραληρούσαν για καιρό με αφορμή το συμβάν…

Πλέον, περιεργάζομαι διακριτικά τους συνεπιβάτες μου. Φυσικά πρώτα τις γυναίκες. Τι φορούν, πως στέκονται. Μαλλιά, νύχια, παπούτσια, αξεσουάρ. Γυναικεία περιέργεια, όχι κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Μετά οι ηλικιωμένοι, οι μαθητές από επαγγελματικό ενδιαφέρον κ τελευταίοι οι νεαροί άνδρες. Περιεργάζομαι όλους τους επιβάτες που χτυπά το κινητό τους. Το ringtone –ώρες ώρες πραγματικά εντυπωσιακό-, τα χαζά μπρελόκ κ μπιχλιμπίδια που το συνοδεύουν κ φυσικά ο τρόπος που μιλά ο κάτοχός του. Το ενδιαφέρον μου εστιάζει στο ΠΩΣ αλλάζει τη φωνή του. Είναι το τηλεφώνημα επαγγελματικό ή κοινωνικό; Είναι με το έτερον ήμισυ ή με κάποιο φιλικό πρόσωπο;

Οι άνδρες έχουν συχνά πλάκα όταν το σηκώνουν κ από την αναγνώριση ξέρουν πως είναι η γκόμενα που παίρνει. Αλλάζει η φωνή τους λίγο προς το πιο ζαζούλης. Δεν είναι απαραίτητο πως θα της αποδώσουν κάποιο υποκοριστικό, τους καταλαβαίνεις όμως. Στις γυναίκες δεν είναι τόσο εμφανείς οι διαφορές, ειδικά όταν ανήκουν στη συνομοταξία που νιαουρίζει αδιακρίτως. Η αναγνώριση κλήσης είναι χρήσιμο feature, ωστότσο είχε γούστο παλιότερα που ενώ αρχικά σήκωνες το τηλ με ένα τυπικό ύφος ή ένα ευγενικό που απευθύνεται στον οποιονδήποτε, αμέσως μετά το προσάρμοζες σε εκείνο που αντιμετωπίζει καταλληλότερα αυτόν που σε καλεί.

Τις προάλλες χάζευα στο λεωφορείο την πλάτη του t-shirt ενός τύπου. Πλαγίως το μάτι μου αντιλαμβάνεται τη λέξη DICK. Στον εξωτερικό παρατηρητή δε νομίζω πως παρουσίασα την παραμικρή αντίδραση. Ίσως κάποια ανεπαίσθητη αν ήταν πολύ παρατηρητικός. Αναγνώρισα την κακή λέξη σαν μικρό παιδάκι κ άντλησα μια μικρή χαρά από το γεγονός. Pathetic; Στη συνέχεια αφιερώνω ένα ακόμα δευτερόλεπτο για να διαβάσω όλη τη στάμπα του τύπου. Ούτε λίγο, ούτε πολύ έγραφε: GET A HARD ON, YOU BIG DICK. Δε φαντάζεστε την κρυφή χαρά της νίκης του μα@#$% που νομίζει πως το βλέπει πρώτος. Ούτε Πατουλίδου να μανε, για την Ελλάδα ρε γμτ κ έτσι. Από μέσα μου χαμογέλασα μέχρι πιο πάνω απ’ τ’ αφτιά.

Τι θέλει άραγε να πει εδώ ο ποιητής;
Ξαναπαρατήρησα το νεαρό. Κλασικός τυπάκος που πάει λίγο γυμναστήριο, θα θελε να ναι όμως πιο σφίχτερμαν κ μετά βγαίνει για καφέ κ ποτό σε αυτά τα μαγαζά με τους ναργιλέδες. Τα ανατολίτικα τύπου. Κανείς άλλος τριγύρω δε φαινόταν εντυπωσιασμένος από το εν λόγω outfit. Κ κυκλοφορούσαν νεαρές ηλικίες. Άραγε να πήραν πρέφα; Οι μαθητές μου οι περσινοί του Ματσατσούτσετς πάντως δε θα χαν καταλάβει πολλά. Άντε κανα 2 μέχρι το DICK, αλλά όχι παρακάτω.

Η σύνταξη αυτού του ποστ όπως άλλωστε είναι εξώφθαλμο ξεκίνησε κ συνεχίζει με τη μέθοδο της αυτόματης γραφής. Ωστότσο, ο επίλογος έχει πρόθεση. Δε θα σας κουράσω άλλο, απλά θέλω να σας παροτρύνω να μπείτε στο site που έφτιαξε ο κακός bruce με κάτι ρεμάλια φίλους του, έτσι ρε παιδί μου να δείτε τι παίζει. Άλλωστε είναι τότσο έυκολο. Απλά πατάς ΕΔΩΔΑΣ.

Olympic hell

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου οτι δε θα ξαναπετάξω με Ολυμπιακή. Και να γιατί:
Οι πτήσεις γίνονται σε ανώμαλες ώρες τύπου 05:20 το πρωί. Που σημαίνει οτι πρέπει να είσαι στο αεροδρόμιο από τις 04:20, άρα να ξυπνήσεις στην καλύτερη 03:30. Άρα ακόμα και αν πας για δουλειά στον προορισμό σου (γιατί δε μπορώ να φανταστώ άλλο λόγο για τον οποίο θα πρέπει να βρίσκεσαι από τις 06:30 στην Καβάλα πχ) θα είσαι όλη τη μέρα κομμάτια και δε θα κάνεις τίποτα.
Ακόμα κι αν δεν έχεις καθυστέρηση θα υπάρξει κάποια ανωμαλία. Για παράδειγμα, η απογείωση είναι στις 05:20, στις 04:50 θα φωνάξουν απο τα μεγάφωνα τελευταία κληση bla bla bla για να σκοτωθείς να τρέξεις στην πύλη (η οποία έχει αλλάξει στο μεταξύ) και να μπεις ασθμαίνοντας στο λεωφορειάκι, στο οποίο θα περιμένεις 15 λεπτά μέχρι να σε πάει στο αεροπλάνο για να φύγεις τελικά κατά τις 05:45.
H αισθητική της εταιρίας σε παίρνει απ'τα μούτρα με το που φθάνεις στην πύλη. Αντί για τις προσεκτικά επιλεγμένες αεροσυνοδούς της Aegean σε υποδέχεται μια χοντρή με ξανθό ξασμένο μαλλί και κρεατοελιά στο μάτι. Αλήθεια! Καθόλου τυχαίο που δούλευε στην Ολυμπιακή η κυρία Ρούλα από το The Wall.

Η κατάσταση στο αεροπλάνο παρόμοια.

Η σήψη φαίνεται σε κάθε γωνίτσα. Απο τα μεγάφωνα ξεχείνονται μουσικές, ελληνολατρικές θα τις χαρακτήριζα, που νομίζεις οτι βρίσκεσαι στα σεβεντις και ο Ωνάσης με την Κάλλας θα ανέβουν στο αεροπλάνο. Το μόνο chic πράγμα στο αεροπλάνο είναι οι vintage εμετοσακούλες - isobel, i saved you one.

Ο πιλότος μιλάει αγγλικά και νομίζεις οτι κάπου τον ξανασυνάντησες το καλοκαίρι. Κατά το "ολπασενζτερσντεστινεσιονπαροςαρκαιντλιρικουεστενττογκτοφτηεσιπ" θα ακούσεις το αντίστοιχο

"λεντιςεντζεντλεμενγουελκομτουτηεφλαιττρισιξτιφρομαθενςτουκαβαλα".

Το σερβις είναι πτώχυστο. Καφές ή πορτοκαλάδα, these are the options. Εδώ βεβαια παρακαλάς για τη ζωή σου, το κέρασμα είναι το λιγότερο.

Η πτήση για κάποιο περίεργο λόγο διαρκεί παραπάνω. Twilight zone φάση. Ενώ με την Aegean σε 40 λεπτά βρίσκεσαι στην Καβάλα - με προσγειώσεις, απογειώσεις μέσα, κομπλέ - με την Ολυμπιακή θα κάνεις μια ώρα στον αέρα. Και τι ώρα. Στην επιστροφή πίστεψα πραγματικά οτι θα είναι η τελευταία μου πτήση, ίσως και το τελευταίο πράγμα που θα έκανα στη ζωή μου. Αν και γενικά δε με φοβίζουν οι πτήσεις - ειδικά μετά το Lost έχω αρχίσει να πιστέυω οτι ένα air-crash μπορεί να σου βγει και σε καλό, σκέψου να βρεθείς στο ίδιο νησί με τον Jack και τον Sawyer - αυτή τη φορά τα χρειάστηκα. Ενώ ξεκινάει κανονικά την πορεία για απογείωση, σταματάει πάνω στο διάδρομο, κάνει όπισθεν και περιμένει για κανένα δεκάλεπτο. Εντωμεταξύ εσένα σε περιμένουν ήδη στο Ελ.Βενιζέλος, γιατί ήδη έχετε μπει καθυστερημένα, έχει περάσει κανένα μισάωρο και θα έπρεπε να βρίσκεστε τουλάχιστον πάνω από τη Λήμνο.

Αφού τελικά απογειώνεται, κι ενώ βρίσκεται ακόμα σε ανοδική πορεία, αρχίζει να χάνει ύψος. Και ξανά πάνω, και ξανά κάτω. Και όταν τελικά αποφασίζει να παραμείνει ψηλά και να σε πάει εκεί που πρέπει να σε πάει, συνειδητοποιείς οτι τρίζει. Όχι ελικοφόρο που κουνάει γενικά, όχι αναταράξεις, όχι κενά αέρος, τίποτα από αυτά. Απλά το αεροπλάνο τρίζει. Νομίζεις οτι από στιγμή σε στιγμή θα ξεκολλήσει κάποιο φτερό, αν δεν κοπεί στη μέση η άτρακτος. Και αφού τα έχεις χρειαστεί για τα καλά, αλλά λές μ'αυτά και μ' αυτά δε θα έχω κάνει το μισό δρόμο;, σου μιλάει ο πιλότος και σου λέει οτι έχουμε μια ώρα ακόμα μέχρι την Αθήνα. Και μετά στο λέει και στα Αγγλικά.

Και όλα αυτά γιατί αν αργήσεις να κλείσεις εισητήριο, μπροστά στα 240 ευρώ της Aegean, τα 197 της Ολυμπιακής σου φαίνονται ζάχαρη.

Strike a PAUSE

Αυτή την εβδομάδα ο χρόνος έχει σταματήσει. Είναι κάπως σαν να μην υπάρχω. Σα να έχω πατήσει PAUSE στον εαυτό μου. Κανονικά θα έπρεπε να δουλεύω. Η μέρα μου θα είχε ας πούμε πρόγραμμα. Οι ενέργειές μου θα χαν λόγο ύπαρξης.

Θα ξυπνούσα το πρωί. Θα ‘πινα ένα κουβά καφέ μέχρι το μισόκλειστο μάτι μου να ανοίξει. Θα έβαζα κ λίγη μουσική για πιο ζεν. Επίσης θα κυλιόμουν κ λίγο στα πατώματα με τη σκυλίτσα μου, έτσι για να πάει καλά η μέρα.

Μετά θα άνοιγα τη ντουλάπα κ θα διάλεγα ένα σένιο, σοβαρό, ωστότσο isobel συνολάκι εργασίας –γιατί θα ταν ακόμα πρώτες μέρες, μην το ξεφτιλίσουμε κ παντελώς- κ θα μπαινα στο μπάνιο να κάνω λίγο μακιγιάζ. Ειδικά η διαδικασία του μακιγιάζ είναι πάρα πολύ σημαντική το πρωί. Κρύβει όλες τις έγνοιες, τις στενοχώριες κ φυσικά το κομμάτιασμα ή το hangover από το βράδυ που πέρασε.

Στη συνέχεια θα παιρνα το αμαξάκι μου (για την ώρα, σχεδιάζω όμως να αγοράσω ποδήλατο, να γίνω τρομάρα μου κ γω μια πολιτισμένη ευρωπαία) κ θα πήγαινα στο ίδρυμα. Εκεί μέχρι τις 11 Σεπτέμβρη, θα συμπλήρωνα χαρτιά, θα έστελνα κάμποσα e-mails, θα έκανα εγγραφές μαθητών στο Πληροφοριακό Σύστημα του σκολείου, θα έκανα καταγραφή στο σχολικό εργαστήριο, update στο anti-virus, ίσως κανά format σε χαλασμένο pc (στο server θα προτιμούσα να βάλει κάποιος άλλος το σκατόχερό του), θα εξέταζα στο «τι χρώμα έχει το άσπρο άλογο του Κολοκοτρώνη» τους μετεξεταστεόυς μαθητές (φυσικά κ ΔΕΝ θα λάμβανα απάντηση στην ερώτηση), θα σέρφαρα τύπου ΑΝΕΛΕΗΤΑ με την πρώτη ευκαιρία, θα άκουγα με περισσή αδιαφορία τους συναδέλφους μου να κουτσομπολεύουν άλλους μη παρόντες συναδέλφους, να γκρινιάζουν για το ΠΟΟΟΟΟΣΟ πολύ δουλεύουμε όλοι εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι κλπ.

Θα σχόλαγα γύρω στη 1. Ίσως νωρίτερα, ίσως κ αργότερα, πάντως θα μουν στάνταρ η τελευταία που θα σχόλαγε. Μετά θα βγαζα την Princessa μου την πρωινή της βόλτα, ελπίζοντας ότι δε θα χε ΗΔΗ καταχέσει το σπίτι μας. Βλέπετε η Princessa (την οποία θα αποκτήσω μόλις ΒΓΩ από το pause), θα είναι ακόμα κουταβάκι κ δε θα τα έχει μάθει ακόμα τα-του-χεζοβολιού, οπότε αναμένονται ατυχήματα. Στη συνέχεια κάτι θα τσιμπάγαμε στο χαλαρό.

Αν ο καιρός ήταν καλός, θα την έπαιρνα για μπάνιο. Δεν ξέρω αν θα θέλει να μπει μέσα βέβαια. Για την ακρίβεια, ούτε κ για μένα ξέρω αν θα θέλω να μπω μέσα. Η σχέση μου με τη θάλασσα είναι ακόμα περίεργη, αλλά βελτιώνεται. Σταθερά. Πάντως μια παραλία θα την πηγαίναμε.

Μετά θα γυρίζαμε από το σπίτι κ θα κάναμε μπανάκι. Στη συνέχεια θα ξανατσιμπάγαμε . Oι γυναίκες άλλωστε δεν τρων, αλλά τσιμπολογούν όλη τη μέρα. Στη συνέχεια θα βλέπαμε ολίγη τηλεόραση, θα παίζαμε μέσα στο σπιτάκι μας, θα τραγουδούσαμε (μόνη μου), παράλληλα με απογευματινό σερφάρισμα κ downloading θα διαλέγαμε (μαζί με την Princessa πάντα) ταινιάκι για το βράδυ.

Κάποια στιγμή λίγο αργότερα θα έβγαζα βραδινή βολτούλα την Princessa μου κ στο γυρισμό θα τσίμπαγα κ έναν μικρό Old Holborn κίτρινο από το περίπτερο –χαρτάκια + φιλτράκια θα χαν ξεμείνει- κ θα γυρίζαμε σπίτι όπου θα σκιζόμουν στα τσιγάρα κ θα βλέπαμε την ταινία παρέα.

Αυτά. Η ζωή συνεχίζεται με μικρές διαφοροποιήσεις. Πχ. Τις μέρες που χω νεύρα στη δουλειά, ρίχνω ΜΠΑΛΩΘΙΕΣ δλδ ασχολούμαι τουλάστιχον για κανά 3ωρο με gaming στο PC. Είναι ίσως το μόνο που λίγο ανακουφίζει. Μπορεί αντί για μπάνιο να κάνω απογευματινή βόλτα με το ποδηλατάκι. Μπορεί να με πιάσουν οι μοναξιές μου κ να πιάσω το κινητό για καμιά ώρα. Ελπίζω να βρεθούν 2 τουλάστιχον συμπαθητικοί συνάδελφοι (φυσικά να τους συμπαθεί κ η Princessa) να κάνω κ λίγο παρέα με ανθρώπους.

Τίποτα βέβαια από όλα αυτά δεν έχει σημασία τη στιγμή που μιλάμε. Δεν έχει, γιατί είμαι ακόμα στο πατρικό μου. Το ΥΠΕΠΘ τον παίζει για την ώρα κ δε με έχει ακόμα τοποθετήσει σε Ίδρυμα. Βλέπεις πρέπει να προηγηθούν οι βυσματίες κ μάλλον είναι αρκετοί. Από λεπτομέρειες τίποτα. Ούτε πόσοι έχουμε ξεμείνει, ούτε σε ποια θέση βρίσκομαι. Μόνο αναμονή. Υποτίθεται μέχρι αύριο.

Οι φίλοι μου εδώ δουλεύουν. Δεν τους βλέπω κάθε μέρα. Η Princessa μεγαλώνει ακόμα με τη μαμά της. Ούτε ξέρω που θα με πάνε. Υποτίθεται πως γνωρίζω με ακρίβεια Νομού. Ούτε σπίτι έχω ακόμα εκεί που θα με πάνε. Μου τη σπάει αυτή η αναμονή. Δεν τη θέλω άλλο.

Βλέπω ταινίες σχεδόν κάθε μέρα. Έχω γίνει κ πάλι ο πελάτης του μήνα στο DVDάδικο της γειτονιάς μου. Νοικιάζω κατά βάση ό,τι έχασα το χειμώνα που μας πέρασε. Μου αρέσουν οι δυσάρεστες ταινίες, αυτές με τα δράματα. Μου αρέσουν κ οι κοινωνικές, ακόμα κ αυτές όπου φαινομενικά δε γίνεται τίποτα. Γίνεται όμως. Μου αρέσουν κ τα ασιατικά, με τις μικροσκοπικές καταθλιπτικές ηρωίδες που αντιδρούν αθόρυβα σε όλα τα δράματα της μίζερης ζωής τους με απάθεια σα να παίρνουν καθημερινά υπνοστεντόν.

Βλέπω κ τηλεόραση. Βλέπω ντοκυμαντέρ. Για την Έβα Περόν, για το Κόνκορντ, για την κορυφή Κ-2 στα Ιμαλάια. Βλέπω κ βλακείες. Πχ. Βλέπω το κάστρο του Τακέσι (Κιτάνο). Χαζοχαρούμενοι Γιαπωνέζοι επιδίδονται σε σειρά από γελοία αγωνίσματα με αποτέλεσμα να πέφτουν σε λασπωμένες γούρνες, να χτυπούν κ σπανίως να κερδίζουν. Αγαπημένο μου αγώνισμα το «Σαν Ράγκμπι». Οι παίκτες ένας-ένας προσπαθούν με μια μπάλα ράγκμπι ανά χείρας να διασχίσουν ένα γήπεδο σε μικρογραφία κ να κάνουν touchdown αποφεύγοντας κάτι βαλτούς τύπους που τους εμποδίζουν κ τους κυνηγούν φορώντας φουσκωτές, άβολες στην κίνηση στολές τύπου ράγκμπι. Καταστρέφομαι. Έχω ανάγκη από κάτι δημιουργικότερο.

Ελπίζω να βγω από τη φάση PAUSE μεθαύριο το πρωί.