Παραλήρημα

Παρασκευή, Ιουλίου 28, 2006

Ανορεξίες

Με όλα αυτά που κάνω, δεν προλαβαίνω να γράψω. Αλλά και να προλάβαινα, αυτά που κάνω δεν είναι άξια να αναφερθούν.

Όσο καλό ήταν το περσινό καλοκαίρι, τόσο $%^τά είναι το φετινό. Και να εξηγηθώ:

  1. Πρώτη και μεγαλύτερη πηγή των βασάνων μου είναι η ανακαίνιση που κάνουμε στο σπίτι. Ήτοι βάψιμο, τρίψιμο στα πατώματα, καθώς επίσης και στέγες, γκαραζόπορτες, περιφράξεις… Απ’ ότι κατάλαβα οι γονείς περνάνε την κρίση των fifties με μαστορέματα (αν και η μαμά μου δεν τα έχει πατήσει ακόμα). Το αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ένα σπίτι κόλαση. Εδώ και ένα μήνα κοιμάμαι σε ένα στρώμα στο πάτωμα (ας είναι καλά το κάμπινγκ), τα ρούχα μου είναι σε καναπέδες και σακούλες και τα πράγματα μου σε κούτες. Ή μάλλον αυτό συνέβαινε μέχρι πριν 3 μέρες, οπότε και βάφτηκαν/στέγνωσαν/ξεμύρισαν τα δωμάτια και τώρα πρέπει να συγυριστούν. Γι αυτό και αποφεύγω να βρίσκομαι στο σπίτι, γυρνάω κατά τις 6 και η αγγαρεία αρχίζει στις 8 μέχρι τις 10, όπου αποχωρώ πανηγυρικά για να δω Without a trace. (Πρέπει πάντως να γράψω σχετικά με την εμπειρία της εσωτερικής μετακόμισης και του σκαλίσματος παλιών και ξεχασμένων πραγμάτων).
  2. Έχει πέσει πολλή δουλειά. Πάρα πολλή όμως. Ούτε το superficial δε διαβάζω στο γραφείο, καταλαβαίνεις… Αίσχος.
  3. Ο καιρός !#$%έται. Μια φυσάει, μια βροχαλάει, δε μπορείς να πας για μπάνιο σαν άνθρωπος. Την τελευταία εβδομάδα έστρωσε κάπως. Επιφυλάσσομαι για τον Αύγουστο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, που όρεξη για blog.

Πέμπτη, Ιουλίου 27, 2006

Σου 'ρχομαι Κυκλαδονήσι


Έχει πάει κανείς σας Σίκινο; Για δώστε πληροφορίες παρακαλώ.

Ετικέτες

Παρασκευή, Ιουλίου 21, 2006

Das ist aber ganz ganz perverse!!!

Μιας λοιπόν που πιάσαμε τα gay-λίκια, λέω κ γω μιας που έχω χρόνο να σας προσφέρω ολίγη χαρά παραθέτοντας τα πιο διασκεδαστικά αποσπάσματα από τον οδηγό του Βερολίνου. Τις τελευταίες μέρες, λίγο αν πάει να με πάρει από κάτω για οποιοδήποτε λόγο -πράγμα που τις τελευταίες μέρες δεν πολυσυμβαίνει- έχω βάλει bookmark κ το παυσίλυπον έρχεται άμεσα κ η διάθεση στρώνει!!!

Διαβάστε κ σεις από μέσα σας με βρεττανική προφορά. Συνοδεύστε το επίσης με soundtrack Jamiroquai, που επίσης φτιάχνει το κέφι ή έστω με Beastie Boys (ΑΘΑΝΑΤΟΙ) που προσφέρει καταστροφική ενέργεια στον οργανισμό.

Κατηγορία: Arts & Entertainment (δεν ξέρω αν με πιάνεις)
Υποκατηγορία : G & L (μη με ρωτήσετε τώρα τι είναι αυτά)

Υπο-υπόκατηγορία: Leather, Sex & Fetish (ή αλλιώς τα joints που προτιμούν οι gay σκινάδες, καλά ε μιλάμε για πολύ γέλιο)

Πρόταση 1: Stahlrohr (και μη μου πείτε πως ΑΥΤΟΣ ο τίτλος δε σας προδιαθέτει για τα χειρότερα)
Περιγραφή: Stahlrohr is a small hardcore pub in the front and a huge darkroom in the back, κοινώς από μπρος μυξο-παρθένα κ από πίσω δε θέλω να ξέρω. The sex parties here (στο ζουμί) cater for every taste (πάνω που ανησυχούσαμε), including Fist & Fuck Factory (Sun), Sneakers & Boots (alternate Fri after Work), Underwear, Naked & Fetish (Thur) and Youngster Love Party for those aged 18-26 (Tue). Είπατε κάτι; Νομίζω πως αυτό με τις μπότες είναι μακράν το πιο παραληρηματικό...

Πρόταση 2: Bodies in E-motion (ακατάλληλη για τους περισσότερους Έλληνες bloggers σύμφωνα με τα δικά τους γραφόμενα –μην αγωνιάτε θα εξηγηθώ-)
Περιγραφή: The sex party is popular with guys under 30 (or who look it- NO HAIRY CHESTS). What you wear is your own business, but most put on sexy shorts to be taken off in the flesh dungeon. (τζατζίκη βόηθα) There mattresses and slings invite you to have fun, if you can find an empty one.

Υπο-υπόκατηγορία: Sauna-Clubs (μιλάμε για εξειδίκευση στο θέμα entertainment, όχι αφεντικά κ δούλοι σκατά γινήκαμε ούλοι)

Πρόταση: Apollo City Sauna (στο Ολύμπιό του)
Περιγραφή: A sprawling labyrinth of sin (τι λεεεε ρε) with 130 lockers and 60 cabins, dry and steam saunas, porn video den (έτσι πες μας), TV lounge (γιατί είχαμε κ μουντιάλ), weights rooms (μη μας ξενερώνεις), whirlpool (καλά το πας) and a well-stocked bar. If you don’t end up in a cabin (είπαμε έχει μόλις 60), there’s lots of action in the dark, cruisy steamy bath downstairs. Clubbers drift along early on Sunday mornings.

Κ αν ακόμα δε σας έφτιαξα το κέφι, διαβάστε κ μια εφιάλτη στα Φιορδ (ψάξτε στα best of του blog) να ισιώσετε.

Ετικέτες ,

Πέμπτη, Ιουλίου 20, 2006

Back 2 the Basics

Ο εναλλακτικός τίτλος αυτού του ποστ είναι:
Καλοκαιράκι, τεντώνοντας το πετσάκι.

Ζω την απόλυτη χλιδή του να είμαι δημόσιος υπάλληλος. Τις τελευταίες 15 μερούλες έχω πλήρως λησμονήσει όλα όσα διατάρασσαν την ψυχική μου ισορροπία κατά τη διάρκεια του περασμένου χειμώνα. Ίσα ίσα που κάποιες φορές μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη κάνω ένα countdown των ημερών που μεσολαβούν μέχρι τον αγιασμό κ μετά ξενερώνω γιατί βλέπω ότι πλησιάζουν!!!
Κ αν ακόμα δεν έχετε εξοργιστεί με την πάρτη μου πρέπει να σας πω ότι αυτές μου τις σκέψεις τις εναποθέτω στο blog ανακουφισμένη για τη δήθεν ανωνυμία μου, καθώς δεν μπορώ να τις ξεστομίσω κατάφατσα σε κάποιο γνωστό ή φίλο (γιατί σε συνάδελφο δεν πιάνει) χωρίς το φόβο του να χειροδικήσει εναντίον μου. Μπορείτε κ σεις πάντως να αντισταθείτε στον στρουθακαμηλισμό κ τη γαιδουριά μου πατώντας το γνωστό κόκκινο by default εικονίδιο x πάνω δεξιά στο παράθυρο του browser ή απλώς μπορείτε να κλείσετε το tab.

Ωστότσο, ακόμα κ αν το κάνετε αυτό, το εν λόγω ποστ θα σας περιμένει καρτερικά να σας βγάλει από τα ρούχα σας (δε πειράζει καλοκαιράκι είναι) την επόμενη φορά που θα τολμήσετε να διαβάσετε παραλήρημα.
Μπορείτε να το σβήσετε;
Εεεεε;
Εντάξει, αρκετά, Ι cut the crap.

Back to the basics: Μαμ-Κακά-Νάνι.
Ακούω μουσική, σερφάρω, τραγουδώ κ ασκούμαι. Το βράδυ συνήθως ρεμαλιάζω με παρέα για όσο αντέχω. Επίσης αντιστέκομαι σθεναρά στην κατανάλωση, πράγμα εντυπωσιακό για τα δεδομένα μου. Θα μου πείτε, μα γιατί, εκπτώσεις έχουμε κ θα σας απαντήσω (κ κάποιοι ίσως ζηλέψετε): Γιατί σκοπέυω να ξεσπάσω αλλού!!!

Αύριο αναχωρώ για Βερολίνο, για 10 συναπτές ημέρες. Πρώτη φορά πηγαίνω εξωτερικό, σε μία μόνο μεγάλη πόλη για πολλές μέρες (άνω της βδομάδας) όπου δε χρειάζεται να πιλαλάω τύπου Βέγγος νυχθημερόν, αν κ μάλλον I can’t help that. Έχω μελετήσει όσο χρειάζεται τους οδηγούς μου, έχω κάνει κάποια απαραίτητα γκουγκλίσματα από δωδας κ από κειδάς. Ένα θα σας πω. Σκοπεύω να ξεσπάσω σε κλάμπινγκ (έχω άνω της 3 ετίας) και σόπινγκ θέραπυ (έχω σαφώς λιγότερο). Αν έχετε κάποια συμβουλή ή πρόταση για την παραμονή μου εκεί plz κάντε τη.

Το παρόν blog ελπίζω να μην παραμείνει ερμητικά κλειστό μέχρι την επιτροφή μου την 1Η Αυγούστου. Φαντάζομαι ότι η συνοδοιπόρος Loretta όλο κ θα παραληρήσει. Όσο για τότε έχω πολλά χρωστούμενα. Θέλετε να σας πω τα προσεχώς; Το Μυρμήγκι project έχει νέο υλικό, το Αντίο Ματσατσούτσετς (γιατί εγκατέλειψα το σπιτάκι) έχει ποικίλλο οπτικό υλικό κ μέχρι τότε θα έχω κ το υλικό του Βερολίνου.

Μέχρι τότε σας φιλώ δίπαξ κ πριν σιωπήσω ακούστε άλλη μια πραγματική διασκεδαστική ιστορία. Γκόμενα bimbo πίνει κάποιον κρύο καφέ εις – ino, διαβάζοντας (για να μην πω ρουφώντας) το τελευταίο εκπαιδευτικό-συλλεκτικό τεύχος cosmopolitan. Όλα κυλούν ομαλά και αβασάνιστα γύρω της μέχρι που η παρενόχλα αρχίζει.

Κουρελής άστεγος φουκαράς μεσανατολικής καταγωγής με εμφανή δυσωδία την πλησιάζει ζητώντας τι άλλο 1 ευρώ. Τον έχει αντιληφθεί με περισσή σιχασιά από τα διπλανά τραπέζια όπου το query ήδη έχει στεφθεί με απόλυτη αποτυχία. Αναζητά το πορτοφόλι της, όπου μια εξαντλητική αναζήτηση δείχνει πως υπάρχουν τα πενηντάευρα που μόλις σήκωσε από ATM. Ο φουκαράς δυσπιστεί οπότε αναγκάζεται για να τον πείσει να κάνει πλήρη επίδειξη του πορτοφολιού της με όλα του τα τσεπάκια. Λογικά το πορτοφόλι δεν ήτανε κ κανά τυχαίο. Ξέρω γω, φανταστείτε κάτι σε Burberry’s.

Τον πούλο. Ο άστεγος επείσθη μεν, την αγάπησε δε. Την αγάπησε όχι μόνο για το σώμα της (η μάπα ζμπουτσα’τ) αλλά εκτίμησε την πηγαία της ειλικρίνεια. Γι’αυτό μπαστακώθηκε ακριβώς δίπλα της. Κ προφανώς δεν κούναγε ρούπι.

Η cosmogirl αρχικά έμεινε αναύδου. Κοίταζε λίγο προς υπερπέραν μεριά μπας κ τον ξενερώσει, μα του κάκου. Ο τύπος έγινε πιο ενοχλητικός. Άρχισε να της μιλάει. «ΨΨΨΨΨΤ, μωρό pos se lene;» κλπ.
Έφριξε…

Σηκώνεται κ φεύγει από το καφέ με γοργό αναστατωμένο βηματισμό. Εκείνος την έχει πάρει προφανώς στο κατόπι. Είναι εξώφθαλμο πως ούτε πού να πάει έχει, ούτε κ κολλήεται γενικά, οπόταν κ ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ. Τι να κάνει, τι να κάνει. Καθώς περπατά σαν τρελλή κ αλλοπαρμένη πανικόβλητες σκέψεις διασχίζουν –όσο πιο γρήγορα γίνεται- το πενιχρό μυαλό της. Μπαίνει στον Carouzos. Ήταν παντελώς τυχαίο. Ήταν απλά το πρώτο μαγαζί μπροστά της όταν η απελπισία έπιασε peak.

Ο τύπος έχει μείνει με τα δάχτυλα στη βιτρίνα. Αυτή ανακουφίζεται προς στιγμήν κ προσπαθεί να το παίξει άνετη (τεσπά, όχι για το τρελάδικο). Ο totally gay πωλητής-παντογνώστης του στυλ, την πλησιάζει για να την εξυπηρετήσει. Αυτή κάτι του ζητά να δει κ αρχίζουν να καταπιάνονται με αυτό το σκοπό. Ο άστεγος συνηδειτοποιεί αίφνης πως εκτός από το 1 ευρώ -που δεν πήρε ποτέ-, ένας βρωμό-που@#$ς προσπαθεί να του φάει κ τη γκόμενα. Ε αυτό πια ήταν too much!!! Η πτώχια-πτώχια, αλλά κ η αξιοπρέπεια αξιοπρέπεια!!!

Μπουκάρει μέσα ως ταύρος σε υαλοπωλείο.

Γκόμενα κ πωλητής μένουν κάγκελο. Αυτή πλέον έχει στίψει πλήρως τον εγκέφαλο. Δεν έχει άλλη λύση για να του ξεφύγει. Αποφασίζει να παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια.

Back to the basics. Τελευταία της επιθυμία είναι να παραιτηθεί με το κεφάλι ψηλά, όμορφη κ στυλάτη. Ανοίγει τη μικροσκοπική, πλην όμως πανάκριβη τσάντα κ από μέσα βγάζει ένα καθρεφτάκι κ ένα κραγιόν. Ανοίγει το κραγιόν κ αρχίζει να τοποθετεί προσκετικά κ νωχελικά πυκνές στρώσεις του προιόντος στα σαρκώδη χείλη της. Αφού τελειώσει βγάζει κ αρωματικό χαρτάκι, διορθώνει κ ταμπονάρει το αποτέλεσμα. Για φινίρισμα βγάζει κ διαφανές λιπ-γκλος κ περνά μια στρώση, έτσι για τη γυαλάδα.


Οι άλλοι 2 + οι κομπάρσοι στο μαγαζί έχουν μείνει στοπ-καρέ εμβρόντητοι. Κοινή σκέψη όλων διαχέεται στον αέρα σα νεφέλωμα.
ΑΓΙΕ ΜΟΥ ΤΖΑΤΖΙΚΗ, ΜΑ ΤΙ ΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟΥΤΟ;
1.Ξενέρωμα
2.Παραίτηση.
3.Κανείς πια δεν ασχολείται ξανά με την πάρτη της.
4.Ο Θρίαμβος του cosmogirl

Η ζωή παίρνει μετά τη σύντομη αναστάτωση τους καθημερινούς της ρυθμούς. Ο πωλητής επιστρέφει στα καθήκοντά του ασχολούμενος με σοβαρότερους πελάτες, ενώ ο άστεγος ξαναβγαίνει στο δρόμο προς αναζήτηση κομποδέματος σε νομίσματα. Όσο για τη θραμβεύτρια ξαναβάζει πίσω τα καλλυντικά στην τσάντα κ αναχωρεί προς άγνωστη κατεύθυνση. Από μέσα της αναφωνεί χαρούμενη:
«ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΚΡΑΓΙΟΝΑΚΙ ΜΟΥ ΔΕΜΠΑΩ ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ!!!
Αν δεν ήταν το κραγιονάκι, ποιος ξέρει που θα μουνα!!!
Ίσως σε καμιά χωματερή, γυμνή, βιασμένη κ γδαρμένη, who knows…
Μπράβο στο cosmopolitan για τις χρήσιμες χαλαρωτικές του συμβουλές
».

Κλειδί της μυστήριας αντίδρασης ήταν το γεγονός πως στην αρχή η τύπισσα διάβαζε τη στήλη του περιοδικού που εξηγούσε πως το σύντομο κ πρόχειρο μακιγιάζ μπορεί να χαλαρώσει την αναγνώστρια σε στιγμές αγωνίας.

Οι τρεις τους δεν ξανασυναντήθηκαν.

THE END

[Η συγκεκριμένη ιστορία είναι πέρα για πέρα πραγματική. Οι χώροι κ κάποιες λεπτομέρειες είναι fictional]

Ετικέτες ,

Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006

Σκέφτομαι & Γράφτω: Πώς πέρασα στις πρόσφατες συναυλίες

Και τι δεν είδε ο μάτης μου τις τελευταίες μέρες, ώστε να μη σταματεί ο στόμας μου σήμερα. Πίνω μια δροσερή γουλιά νερό -για να μη στεγνώσει ο καταπιόνας, καταλαβαίνετε- παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινώ.

Γιορτή Μουσικής

Πλατεία Κλαυθμώνος
Μου@#$θύελλα καταρχήν, καθώς οι αγώνες της τρισκατάρατης διοργάνωσης των ημερών κράτησαν μακριά από τα events πολύ κόσμο, ειδικά νωρίς κ ειδικά την πρώτη μέρα. Τα gigs μου φάνηκαν κατά βάση αδιάφορα. Βαρέθ’κα αρκετά. Διασώθηκαν στη δική μου συνείδηση οι Night on Earth καθώς μου φάνηκαν το μοναδικό σχήμα που προσπαθούσε να παίξει μουσική. Επιτρέψτε μου λίγο αυτό να το ξαναπώ μία: ΜΟΥ-ΣΙ-ΚΗ. Ας πάμε τώρα όλοι μαζί να δούμε τι προσπάθησαν να παίξουν οι υπόλοιποι.

Film
Φιγούρα κ τρεντιά μέχρι αηδίας (ήμαρτον) συνοδευόμενη από πολύ καλά προβαρισμένο θόρυβο. Το μουσικό κομμάτι δε με εντυπωσιάζει σε έμπνευση αλλά ομολογώ πως στην εκτέλεσή του δεν τα πήγαν κ άσκημα. Δε θα κάνω άλλη διαφήμιση στα παιδιά γιατί δεν την έχουνε ανάγκη άλλωστε. Η μπάντα ήταν πολύ καλά στημένη (γιατί αυτό κυρίως φαίνεται να τους ενδιαφέρει) κ δευτερευόντως καλά προβαρισμένη. Τα λόγια όμως περιττεύουν όταν δεν υπάρχει ανταγωνισμός και εμφανίζονται στην πόλη ως επιτυχημένοι και οι…

Mary&theBoy
E όχι. Sorry κιόλας αλλά έχουμε κ ολίγον αυτοσεβασμό ως ακροατές. Καλή η πλάκα αλλά κάποια στιγμή πρέπει κ κάτι να μας παίξουν, στο μουσικό του εννοώ. Έχετε ακούσει Dresden Dolls; Ε, καμία σχέση. Εμένα οι Dresden μου αρέσουν πολύ τελευταία, όμως το ελληνικό τους αντίγραφο ουδεμία σχέση έχει μήτε σε δύναμη στίχου, μήτε σε μουσική. Μαζεύτε το attitude και ξαναβγάλτε το έξω όταν μάθετε να παίζετε!!!

Monica
Κάτι συνεντεύξεις διάβασα, πολύ hype τον τελευταίο καιρό, το λόγο ομολογώ πως δεντονε κατάλαβα. Βγήκε εκεί ακουστικά με ήχο σκατά, τσάμπα τα λεφτά που έδωσε κ κρίμα κ για τον ηχολήπτη της που τον ξέρω κ είναι καλός (το ακουστικό πείραμα σημειωτέον το έχει ξανακάνει με ολέθρια αποτελέσματα στον ήχο και δεν ξέρω τι περιμένει ακόμα να δει). Τα τραγούδια ούτε με διασκέδασαν, ούτε με συγκίνησαν, τίποτα δε μου καναν, όχι μόνο εμένα αλλά δεν είδα κ καναν άλλο στην πλατεία πάνω να ασχολείται (κ πώς να ασχοληθεί δλδ με αυτόν τον απαράδεκτο ήχο), αυτό το λέω για τους καραγκιόζηδες που παίρνουν συνεντέυξεις, όχι για την κοπέλλα που όντως μου φαίνεται ταλαντούχα (χωρίς όμως να κόβω τις φλέβες μου) απλά βρίσκω τις επιλογές της ατυχείς.

Night on Earth
Πολύ καλή η προσπάθεια των παιδιών κ χωρίς ροκσταριλίκια κ πόζες στο attitude. Λίγη σεμνότητα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Όμως παρακαλώ την ηθοποιό σε λογύδριο τύπου Ελένη Λουκά μη την παίρνετε μαζί σας στα live. Ας μείνει σπίτι της ή έστω στο θέατρο.



Βασίλης Γκουνταρούλης
Για να πούμε τη μαύρη αλήθεια την ώρα που βγήκε να παίξει δεν είχε ουδεμία ελπίδα, αν αναλογιστεί κανείς ποιοι έπαιζαν στο Γκάζι ή έστω παραδίπλα στην Κοτζιά. Προσωπικά βαρέθ΄κα θανατηφόρα. Επίσης όταν μιλά είναι πιο αστείος απ’ ότι όταν τραγουδά γιατί σε συνδυασμό με την εμφάνιση κάνει εντελώς παπάς. Άντε κ μητροπολίτης!!!



Γκάζι
Κορυφαία όλων η εμφάνιση του Erik Truffaz. Όσοι ήταν εκεί δικαιώθηκαν κ με το παραπάνω, γιατί δεν πετυχαίνει κανείς τέτοια live καθημερινά. Όσοι πάλι το έχασαν καλά να πάθουν!!! Εξαιρετικά παρήγορο το γεγονός πάντως πως το Γκάζι είχε πολύ κόσμο. Έτσι τα καλά πρέπει να τα λέμε που κ που, ώστε μεταξύ μας να διαφοροποιούνται αυτοί που παίζουν από αυτούς που κλά@#$*.

Πλατεία Κοτζιά
Από ελληνικές συμμετοχές θα ξεχωρίσω μόνο τους Milto Eph, δε μου φάνηκαν διόλου τυχαίοι. Έπαιζαν ωραία και δεμένα χωρίς πάλι «την επιστροφή της πόζας». Το lineup της πλατείας αυτής μου φάνηκε πεσμένο πάντως σε σχέση με προηγούμενες χρονιές και νομίζω πως η άποψη αυτή δεν απηχεί μόνο την αφεντιά μου. Δεν ξέρω αν θυμάστε τα ένδοξα σκηνικά με Fundamental, Funkadelic, Bermuda Triangle και Nouvelle Vague. Πάντως το σκηνικό έφτιαξε αισθητά με τους Technik Old School και τους Birdy Nam Nam και φυσικά τους αυτοσχεδιασμούς τους. Ο υπερκινητικός ΜC που δεν έλεγε να αφήσει το –όφωνο νομίζω έφτιαξε το κέφι ακόμα και στους πιο δύστροπους. Το Birdy παρέμεινε in the air ολόκληρο το βράδυ just like a crazy bubble gum.
Αλλαγή σκηνικού προς το χειρότερο πάλι, την τελευταία μέρα πάλι με Hybrid κλπ σελιέμπριτι ντόπιους ντιτζέηδες όπου once again βαρέθ’κα του θανατά. Ίσως κ λίγο να νοστάλγησα τη Mary + τον Boy (φτου κακά), αλλά πρέπει να ομολογήσω πως το συγκεκριμένο είδος δεν είναι κ τότσο του γούστου μου. Τρομερά θλιβερή η εικόνα της καμμένης φιγούρας σε στυλ πρώην πρωταθλήριας της ενόργανης, δεν ξέρω αν την πετύχατε.

Antony & the Johnsons + Devendra
Μετά τις αλλαγές χώρων, ωρών έναρξης και ημερομηνίας για λόγους καιρού κ ίσως κακού φενγκ σούι κ σε συνδυασμό με αρκετή ταλαιπωρία τη μία λόγω ψύχους και την άλλη λόγω λίβα, ένα πλήθος κόσμου συνέρρευσε να παρακολουθήσει κ τις 2 αυτές ΚΑΡΓΑ ΥΠΕΡΚΟΣΤΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ συναυλίες. Sorry, αλλά ακόμα κι εμείς οι τζαμπατζήδες τις αλήθειες πρέπει να τις λέμε, ειδικά όταν είναι τόσο εξώφθαλμες. Παρακαλώ τη φίλη Loretta να σχολιάσει ως πιο αρμόδια τη συναυλία που παρακολούθησε (γιατί εγώ παρά τις προσπάθειές μου απέτυχα κ την παρακολούθησα απ’ όξω). Πάντως εμένα μια χαρούλα μου φάνηκε o Antony αν κ ολίγον τρελοκομείο. Όσο για τη γκόμενα που ήταν support και τη γνωστή ιστορία με τα νεράτζια τι να πεις; Τα πολλά ναρκωτικά βλαφ-τουν. Ο Devendra επίσης δεν ξέρω κανέναν που να τον απογοήτευσε στ’ αφτί, στο πορτοφόλι κ αυτός όμως δάγκωσε… Αν κάποιος έχει διαφορετική γνώμη ή τεσπά θέλει να σχολιάσει τα λεγόμενα στο πόντιουμ παρακαλώ be our guest!!! Άλλωστε εδώ δε λέμε τπτ άλλο παρά τη δική μας παραληρηματική κατά βάση άποψη (κ για αυτή είμαστε περήφανοι).

Synch Festival
Εδώ πάλι άλλα χάλασαν κ άλλα έφτιαξαν. Στα θετικά ο κλιματισμός, ειδικά στο Μηχανουργείο. Αγνώριστο το περιβάλλον τύπου όαση πάντοτε συγκριτικά με τά τα περσινά χάλια. Προφανώς το συνολικό δικαιολογημένο κραξίδι στους διοργανωτές απέδωσε.
Όμως τι συνέβη φέτος με το line-up της διοργάνωσης; Γιατί ήταν τότσο πτωχό σε σχέση με πέρσι και σε αριθμούς καλλιτεχνών, σε πλήθος ταυτόχρονων events σε διαφορετικούς χώρους αλλά και σε πλήθος πραγματικών live εμφανίσεων; Εεεεεε; (Δε μιλώ για την τελευταία μέρα κ τις ακυρώσεις των πτήσεων, αυτό προφανώς δε μπορεί κάνεις να σας το προσάψει.) Δεν είδα ανάλογα με αυτό που παρακολουθήσαμε να πληρώσουμε το αντίστοιχο εισιτήριο. Θα μου πεις, αν ζήτησε 40 έουρος ο Antony κ οι μλκς τα δώσαμε να μη ζητήσει και το Synch τουλάστιχον τα ίδια; Τέρμα παίδες, εμείς φταίμε που τους έχουμε κακομάθει όλους αυτούς. Τώρα sorry ήταν σοβαρές αυτές οι τιμές εισιτηρίων κατά την ταπεινή σας άποψη;

1η μέρα δεν πήγα γιατί το βαλάντιο δεν τη σήκωνε.
Λυπούμαι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ που έχασα τη γνωστή ορχήστρα των λαχανικών, γιατί σκόπευα να πάρω κ κάποιες μουσικές ιδέες για το μέλλον μου (αν με εννοείτε) ωστότσο εξασφάλισα εκπαιδευτικό βιντεάκι από Πάτρα κ παρηγοριέμαι. Παρακαλώ όποιος τους απήλαυσε αυτούς κ τη σούπα τους να ενημερώσει πάραυτα. Τον Biosphere τον έχω ματαειδεί στο παρελθόν κ μου έχουν μείνει καλές εντυπώσεις, όχι όμως συγκλονιστικές. Από γνωστούς που πήγαν άκουσα πάντως τα καλύτερα για Κων/νο Β, για τον οποίο τρέφω συμπάθεια αν κ βρίσκω το στίχο* του εξίσου διασκεδαστικό εκτός από ρομαντικό.

2η μέρα ήμουν μέσα.
Τα ματάκια μου είδαν πολλά κ διάφορα αν κ ομολογώ πως δεν άντεξα να παραμείνω στο event μέχρι τέλους. Μάλλον αυτές οι φεστιβαλικές διάρκειες ξεπερνούν κατά πολύ τη σωματική μου αντοχή (την έκανα κατά τις 5 παρά αφού άρχισε ο A Guy Called Gerald). Κατά την ταπεινή μου άποψη, το ενδιαφέρον της ημέρας ήταν μειωμένο κ δυστυχώς εμένα προσωπικά μου εξαντλήθηκε από νωρίς. Διασκέδασα περισσότερο απ’ όλα όπως ήταν αναμενόμενο με τους Animal Collective αν κ τις έκαναν κ αυτοί κάποιες κοιλιές στο παίξιμο (όχι στην αρχή, ούτε στο τέλος φυσικά, κάπου εκεί στο 3ο-4ο τραγούδι). Τα παλικάρια είναι ολίγον περιπτωσάρες, μπράβο τους, πολύ τους φχαριστήθηκα.
Στη συνέχεια βγήκαν οι Audio οι Μπούληδες και μας ξενερώσανε κανονικά. Αφού έπαιξαν και το Bang Bang ξεκινήσαμε να βολτάρουμε. Για καλή μου τύχη πέτυχα τους αγαπημένους μου Έλληνες μακράν όλων τους Expert Medicine που παρά τον πολύ κακό ήχο (είναι να απορείς πως την παλέψανε σε κάτι φάσεις) έπαιξαν ξανά πάρα πολύ ωραία. Έτσι να τα διαβάζουν αυτά ορισμένοι που την έχουν ακούσει με την πάρτη τους εκεί στις πλατείες, ονόματα και υπολήψεις μη θίξουμε (κ άλλο). Μπράβο, μπράβο κ εις ανώτερα, έτσι να χουμε να ελπίζουμε σε κάτι ντόπιο κ μεις οι ακροαταί.
Στη συνέχεια επιστροφή στο μεγάλο θέατρο όπου πέτυχα κάτι υπέρβαρους αμερικάνους σπαζοκλαμπάνιες ολίγον κατά τη γνώμη μου να ξεσηκώνουν τους λιγοστούς όρθιους ένθερμους φανς. Είχα διαβάσει καλά λόγια για δαύτους αλλά κάθε άλλο παρά δικαιώθηκα. Στους Underground Resistance με ξενέρωσε το γεγονός ότι η ηλεκτρονική παραγωγή τους στέρησε από αυτή τους την εμφάνιση μια ολοζώντανη μπασογραμμή που ήταν κατά την γνώμη μου απαραίτητη σε αυτά που έπαιζαν και επίσης με ξενέρωσαν κάποιες απαράδεκτες επιλογές στα σύνθια τύπου μπουζούκια-presets ειδικά στο ξεκίνημά τους. Αρχικά νόμισα πως πρόκειται περί αστείου αλλά γρήγορα αναφώνησα «διώχτε τον πληκτρά ΤΩΡΑ». Αργότερα έφτιαξαν λίγο αλλά η ενορχήστρωση παρέμεινε προβληματική μέχρι τέλους.
Γι’ αυτό κ μεις προτιμήσαμε να ακούσουμε και λίγο Μιχάλη Δ αν κ δε μπορώ να πω πως το άκουσμα με γεμίζει. Στη συνέχεια τα αφτάκια μας αρπάξανε και λίγο από Dexter όπου πάλι βαρέθ’κα, sorry. Τέλος παρακολουθήσαμε κ εμείς for old times sake όπως κ όλοι σχεδόν οι παερυρισκόμενοι των Amon Tobin στο Μηχανουργείο. Δε σας κρύβω πως το άκουσμα από τον γνήσιο εκπρόσωπο της Ninja μου θύμισε παλιότερες εποχές, πάντως σίγουρα όχι 2006, αν και το γεγονός δε μ’ εμπόδισε να χορέψω. Επιτέλους, αν και λίγο βαριά η καλογερική και η πριονοκορδέλα!!! Επίσης άβολος ο συντονισμός στις φωνητικές χορδές, κανονικά δεν υποτίθεται πως το φαινόμενο πρέπει να συμβαίνει στο στομάχι ή λέω μαλκς τώρα; Δεν τα ξέρω καλά εγώ αυτά τα του κλάμπινγκ.
Προς τέντα μεριά διόλου δεν πλησίασα αν κ ίσως να έβρισκα ενδιαφέρον στους αφούς Bucci.

3η μέρα Ανία + Απογοήτευσις.
Ξανά κ μανά το ενδιαφέρον μου εξαντλήθηκε νωρίς. Απ ‘όλα περισσότερο μου άρεσαν οι Mouse on Mars, οι οποίοι δυστυχώς έπαιξαν τότσο λίγο!!! Εκτός αυτού μου δεν είχε αρκετό κόσμο ότανε ξεκίνησαν (πού ήσασταν ωρέ;) γεγονός που νομίζω πως εμφανώς τους ξενέρωσε. Επίσης κατά τη γνώμη μου το ανοιχτό θέατρο δεν τους πολυταίριαζε ως χώρος και προσωπικά θα τους τοποθετούσε στο Μηχανουργείο, αρκεί βεβαίως να χα να βάλω κάτι αξιόλογο στο θέατρο, που όπως φάνηκε δε θα χα, xexo…
Η συνέχεια της βραδιάς κύλισε ακούγοντας The Chap στο θέατρο χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό. Πάντως κακό δεν ήτανε.
Το μεγάλο ντουβρουτζά πάντως τον έπαθα λίγο αργότερα, εκεί που πήγα να προσκυνήσω το είδωλο κι αυτό όχι απλά γκρεμοτσακίστηκε αλλά με καταρράκωσε κ μένα. Φίλες κ φίλοι του παραληρήματος, από Afrika Bambaataa, Άφρικα Πατάτα χωρίς καν τα πολλά τα αααααα. Τι αρπαχτή του αιώνα ήταν αυτή που ζήσαμε οι παρευρισκόμενοι!!! Ευτυχώς μπήκα με complimentary (που btw 20 ευρώ κ πολλά τους ήτανε) αλλιώς ακόμα θα τα ‘κλαιγα.
Την υπόλοιπη βραδιά την πέρασα αποκαρδιωμένη από το είδωλο στο Μηχανουργείο κ δυστυχώς έχασα τον Ego Spastachrist. Μήπως πήγε κανείς κ τον άκουσε; Αυτό το παλικάρι τι παίζει; Ειλικρινά έσκασα που δεν πήγα γιατί αγωνιούσα να δω τον καλλιτέχνη που επιλέγει αυτό το όνομα για τον εαυτό του. Τι να πεις…

Πριν την ολοκλήρωση του ποστ θέλω για το μέλλον να καταγγείλω τα εξής προς τους διοργανωτές του Synch:
1. Και τα υπόλοιπα λαλάκια στο Μουσείο φέτο ήτανε πολύ υποδεέστερα σε ενδιαφέρον σε σχέση με παλιότερες χρονιές. Όλοι νοσταλγήσαμε τις θορυβώδεις οικιακές συσκευές με personal favorite την κουζίνα.
2. Αν θέλετε να κάνετε φεστιβάλ με πολλά ταυτόχρονα events πρέπει να ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΙΚΑΝΑ ΣΕ ΠΛΗΘΟΣ κ σε ενδιαφέρον events και οι αντίστοιχοι χώροι ώστε να επιτύχει το εγχείρημα. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή…
3. Τον εξαερισμό να τον κρατήσετε. Μας άρεσε. Ντάξει;
4. Δεν ξέρω αν προσέξατε τη μειωμένη προσέλευση κόσμου φέτο σε σχέση με πέρσι τη 2η μέρα (στους Tortoise). Παρά την γνωστή διοργάνωση (που ευτυχώς τέλειωσε) αυτό ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΔΙΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΟ. Φέρτε ονόματα που να παίζουν ωραία ΣΗΜΕΡΑ.
5. Αλλιώς (συνέχεια του προηγούμενου) μη ζητάτε τα ποσά που ζητάτε, είναι εκτός πραγματικότητας.

FIN


* Πάνω σ’ εάν παγκάκι, ένα αγοράκι φιλά ένα κοριτσάκι, ενώ ένας γαλαξιακός πύραυλος διασχίζει τον ουρανό πάνω απ’τα κεφάλια τους και μια φάλαινα βαριέται στον 6ο γαλαξία τρώγοντας σποράκια, τα κουκούτσια πετάει προς τη σελήνη όπου ένας χαμένος χαρταετός ρεμβάζει χαζεύοντας την Ανδρομέδα [προσωπικός στιχουργικός πειραματισμός εμπνευσμένος από Κων/νο Β]

Ετικέτες ,

Κυριακή, Ιουλίου 09, 2006

Αστακομακαρονάδα- Μέρος 2ο

1. Κλασσικό, αγαπημένο κ δοκιμασμένο. Ποτά + μουσική ίσως τα καλύτερα στη πόλη. Το πρόβλημα είναι αλλού σε αυτά τα μέρη. Ο αστακός και το μακαρόνι παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, ωστότσο περιορίζονται στο να αλληλο-επιδεικνύονται συστηματικά όμως δεν αναμιγνύονται ποτέ. Ο αστακός ή που ασχολείται με άλλους αστακούς, ή που δεν καταλαβαίνεις με τι τον ενδιαφέρει να ασχοληθεί στη ζωή του. Πάντως σε καμιά περίπτωση παρά το γεγονός ότι πληθυσμιακά ευδοκιμεί δεν ασχολείται με μακαρόνια κ τέτοιες μαλακίες. Άλλωστε έχει τότσα ενδιαφέροντα. Οι φίλοι του, η δουλειά του, το ποδόσφαιρο (αμάνε), η μουσική, τα χόμπι’τ. Παρόμοιες είναι οι ασχολίες και για τα παρακείμενα ζυμαρικά.

Ένα έχω να πω μόνον: Το attitude Γιάννα Αγγελοπούλου στο επιμελώς alternative κανέναν στο σύμπαν δε βοήθησε στο γκομενικό!!! Ρωτήστε κ την ίδια.

2. Τα συναυλιακά events προσφέρονται για επίδειξη πλούτου, τρεντιάς και ανασφάλειας ολούθε, όχι όμως για μαγείρεμα. Αυτό είναι σταθερή και αναγνωρισμένη αξία από παλιά. Σταθερή επίσης είναι η πληθυσμιακή κυριαρχία του αστακού ως είδους σε αυτές τις διοργανώσεις. Θα περίμενε κανείς λοιπόν πολλά τριγύρω να συμβαίνουν. Του κάκου… φυσικά!!!
Δεν θα υπεισέλθω στο μειωμένο μουσικό ενδιαφέρον ειδικά για φέτος (θα αποτελέσει αντικείμενο άλλου ποστ) αλλά πρέπει να επισημανθεί η μειωμένη προσέλευση του αστακού σε αυτά συγκριτικά με άλλες χρονιές. Αιτία του φαινομένου η γνωστή τρισκατάρατη διοργάνωση (αμάνε)!!! Εννοια σας όμως φίλες μπλογκερς και θα το βγάλουμε το άχτι μας. Φεύγω για Βερολίνο 21 με 31 Ιουλίου και λέω να προβώ σε βανδαλισμούς στην πόλη για αντίποινα.

3. Άλλη μια περιοχή φιλική προς τον αστακό τον αρτίστα , τον super-extra proud, αν με εννοείτε!!! Εκεί πια τη χάνεις εντελώς τη μπάλα, για να το θέσω ποδοσφαιρικά. Δεν ξέρεις δλδ αν πράγματι έχεις αστακό δίπλα σου.
Η εμπειρία μου από το συγκεκριμένο προαναφερθέν μαγαζί ήταν απογοητευτική. Τίγκα στο ανδρομάνι, ενδυματολογικά απερίγραπτο. Αυτό το αηδέστατο mainstream καλοκαιρινό άσπρο δερμάτινο πατούμενο πως το λένε; Σκαρπίνι ή Μοκασίνι; Μπερδεύομαι…
Για να μην το κουράζουμε άλλο:
ΜΗΝ ΤΟ ΦΟΡΑΤΕ!!! Καλύτερα ξυπόλυτοι. Ομοίως ΜΗΝ ΤΟ ΣΥΝΔΥΑΖΕΤΕ με λευκό λινό πουκάμισο με ανοιχτά κάποια κουμπιά και ανοιχτόχρωμο υφασμάτινο πανταλόνι.
ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ;
ΝΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΤΕ;
Να μας σπάσετε τα μάτια;
Δε λέω να βάλετε στενό διαφανές παρεό και μπαντάνα στο κεφάλι (μόνον). Χαθήκανε τα τζην, οι βερμούδες (όχι παραλλαγή pleaeaeaeaeze) και τα t-shirt κλασικά κ αγαπημένα; Ημαρτον!!!

4. Εδώ πραγματικά η επιστήμη σηκώνει χέρια κ πόδια ψηλά. Παραιτούμαι από οποιαδήποτε στυλιστική παρατήρηση. Είναι σα να θέλει να κάνει σεξ ένας σκύλος του Αγίου Βερνάρδου με ένα τσιουάουα. Μα γίνεται; Είναι τέτοιο το culture shock που προτιμώ να σιωπήσω…


Πριν σιωπήσω όμως θα θελα να υποδείξω πως αυτής της κατηγορίας οι αστακοί κανένα ολωσδιόλου πρόβλημα δεν έχουν στην ανάμιξη με ζυμαρικά της αντίστοιχης (Παναγίτσα-τσα) συνομοταξίας.

5. Εδώ το κοινό πάντα είναι ετερόκλητο. Πάντοτε συνυπάρχουν αρμονικά αστακοί και ζυμαρικά όλων των κατηγοριών. Κάτι μου φάνηκε πως μαγειρευότανε εκεί πέρα μέσα γενικά.
Η παρέα μου αποτελούμενη από 3 γυναίκες -πραγματικά dressed to kill- έχω την αίσθηση πως μέτρησε κάπως στο χώρο, χωρίς βέβαια να πιάσουν κάτι συγκεκριμένο οι κεραίες μου. Η αλήθεια είναι πως δυσλειτουργώ ολίγον σε αυτόν τον τομέα της ανίχνευσης. Πάντως δεν ήταν ότι πιάσαμε καμιά συζήτηση, έστω για το τουρκοκυπριακό ζήτημα βρε αδερφέ…
Bottom line: Μια εικόνα = 10000000000000000000000 λέξεις

κοτκοτκοτκοτκοτκοτκοτ

6, 7. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το γκραν σουξέ μας σε αυτές τις 2 περιπτώσεις. Σα να βλέπανε Σκλεναρίκοβα-Ζυγούλη και Ναόμι Κάμπελ μαζί. Τι φωνάζανε «ΚΑ@##, ΚΑ@#$»!!! Χέρια-πόδια να βγαίνουνε από πόρτες, παράθυρα και οροφές!!! Να αλλάζουν δρόμο ή λωρίδα για να πετάξουνε το καφριλίκι. Ωρε «ΟΥΣΤ»!!! Για να μην πω «ΟΥΓΚ». Ο τελευταίος την πλήρωσε ο φουκαράς γιατί όσο να πεις εξοργίστηκα. Περιορίστηκα να του πω πως επί 2,5 ώρες έπινα το ποτάκι μου ωραία+καλά στο SOUL κ αν κόταγε ας ερχότανε να λογαριαστούμε εκεί μέσα. Επειδή όμως κιότεψε ας γυρίσει σπιτάκι του να πιεί το γαλατάκι του κ να διαβάσει ωραία+καλά το τσοντάκι του κ ας αφήσει κ μας να φτάσουμε σώες στα φρένα κ γενικότερα σπιτάκι μας χωρίς παρενόχληση.

Συμπέρασμα του ποστ: Την αστακομακαροναδά πολλοί αγάπησαν ωστότσο ελάχιστοι απόλαυσαν.
(to be continued)

Ετικέτες , ,

Αστακομακαρονάδα - Μέρος 1ο

Το ιδανικό σεξ είναι σαν την αστακομακαρονάδα. Εξωτικό σε γεύσεις κ αρώματα αλλά σπάνιο να το βρεις όπως κάθε ξεχωριστή απόλαυση σε αυτή τη ζωή. Εκτός του ότι κοστίζει ακριβά, διόλου δε σηκώνει εκπτώσεις στη λεπτομέρεια πχ τα μακαρόνια κ ο αστακός δε μπορεί να είναι κατά το βράσιμο 2 αμοιβαία αποκλειόμενα σύνολα που στο τέλος αναμιγνύονται. Η μεταφορά πιστεύω είναι προφανής.

Η διατροφή του μέσου ανθρώπου κατά βάση περιλαμβάνει πιο ταπεινές αλλά και λιγότερο εύγευστες επιλογές όπως φακές, λαχανοντολμάδες, μπριαμ κλπ. Δε μπορεί όμως κανείς να ζήσει μόνο με φακές όλη την ώρα, ούτε κ μόνο με μπριάμ. Εκτός του ότι θα βαρεθεί (αυτό θα συμβεί πολύ σύντομα) θα αναπτύξει διάφορα προβλήματα υγείας μεσοπρόθεσμα -δε μιλώ για ψυχολογικά- όπως αβιταμινώσεις κλπ.

Μετά μια σύντομη περίοδο ασιτίας και μια ακόμα μεγαλύτερη αποκλειστικής διατροφής με όσπρια και λοιπά δημητριακά κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που έχει τύχει –θες από σπόντα- να δοκιμάσει έστω κ μια μπουκιά αστακομακαρονάδας την επιθυμεί και τη νοσταλγεί σφόδρα. Θέλει φανατικά ολόκληρο το πιάτο γιατί θυμάται την αγαλλίαση της απόλαυσης, ωστότσο όσο ο καιρός περνάει και το στερείται κάποιες λεπτομέρειες αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Πάντως το bottom line μένει αναλλοίωτο.

Δε σας κρύβω πως ώρες-ώρες εύχομαι να έτρωγα αστακομακαρονάδα ακόμα και μέσα στο ασθενοφόρο που θα με μετέφερε στο νοσοκομείο για πλύση στομάχου από το σκάσιμο. Για την ακρίβεια θα ήθελα να τρέφομαι κατά βάση με το πιάτο αυτό και να κρατώ τις φακές και τα λοιπά όσπρια έτσι για την αλλαγή γεύσης every once in a while. Αυτό δεν είναι μόνο δική μου παρατήρηση φίλοι άνδρες μπλόγκερς. Είναι κοινή διαπίστωση και με πολλές άλλες γυναίκες που το έχω συζητήσει.

Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει ο αστακός αλλά το μακαρόνι είναι μονίμως διαθέσιμο; Ο αστακός τη σήμερον ημέρα είτε τρώει ο ίδιος άλλους αστακούς, είτε μέσα σε τεράστιο ενυδρείο εστιατορίου προτιμά να τσακώνεται με άλλους αστακούς μέχρι ο εστιάτορας να τον αρπάξει, είτε βόσκει χαρούμενος, ελεύθερος κ αμέριμνος στη θάλασσα. Πάντως με το μακαρόνι συναντιέται από σπάνια έως ποτέ τουλάστιχον στη δική μου ζωή.

Το μακαρόνι πάλι είναι αναπόσπαστο κομμάτι στη δική μου ζωή. Μπορώ να τρέφομαι σχεδόν αποκλειστικά με αυτό χωρίς να το βαριέμαι. Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό άλλωστε αφού υπάρχει μια ποικιλία ειδών του, χώρια οι διαφορετικές σάλτσες που μπορούν να το συνοδεύσουν. Βάλτε τα κάτω λοιπόν, απλή συνδυαστική είναι!!! Βέβαια σαν την αστακομακαρονάδα δεν υπάρχει άλλον καλύτερο!!! Όλα+όλα…

Ακούστε λοιπόν όλες τις περιπέτειές μου προσέγγισης αστακών σε μεγάλη ποσότητα σε απόσταση κάτω του χιλιομέτρου σε βραδινές ώρες το δεκαήμερο που μας πέρασε. Όπως θα δείτε κυκλοφόρησα σε μια ποικιλία περιβαλλόντων τόσο από γεωγραφική κάλυψη, συνωστισμό και κοινωνική σύνθεση.

1. POP
2. Synch + Γιορτή Μουσικής
3. Mamaca’s + Γκάζι Γενικότερα
4. Καφετέρια στο Μπουρνάζι
5. SOUL
6. Κυκλοφορία ως πεζή στο κέντρο της Αθήνας Σαββατόβραδο
7. Κυκλοφορία με αυτοκίνητο σε διάφορες περιοχές της Αθήνας

Οι περιπέτειες κ η ανάλυσή τους ακολουθούν στο επόμενο μέρος. Υπενθυμίζω μόνο ως κατακλείδα πως ουδεμία σχέση υπάρχει μεταξύ αστακομακαρονάδας κ άλλων δημοφιλών απολάυσεων τύπου κοντοσούβλι, παιδάκι κλπ. Σας παρακαλώ, όχι όλα ίσα+όμοια...

Ετικέτες , ,

Σάββατο, Ιουλίου 01, 2006

Ζέστη

Η ζέστη με εμποδίζει να κάνω πολλά πράγματα. Να κοιμηθώ όσο θέλω τα Σάββατα, να βγω έξω, να κάνω ποστ. Το μόνο που μπορώ να κάνω με άνεση είναι να βρίσκομαι μέσα στη θάλασσα ή μέσα στη μπανιέρα. Και να διαβάζω.
Aυτό που ήθελα να σας πω, είναι να διαβάσετε αυτό το βιβλίο.

Ετικέτες